rollin'

vangen!

voorjaar

Nog geen week na de teaktweak is het zover: in de achtertuin is het warm genoeg om met een dun fleeceje aan lekker buiten te zitten. Gijs neemt plaats op de schommel en verklaart, begeleid door het ritmische gepiep van nog-niet-gesmeerde haken : 'Het is lente. Dat kan ik zien, want de zon schijnt.' In de wilde kers, waar de bloesemknoppen op springen staan, zingt een roodborst de veren uit zijn kont. Elise heeft als missie voor zichzelf om deze middag elke tegel van het terras met een andere kleur stoepkrijt vol te kleuren. En ik ga de zaterdagkrant te lijf, met een extra groot glas thee.

n-de leven

Poes is aan zijn zoveelste leven begonnen. Hij had er al wat gebruikt in de afgelopen jaren, na van het dak gestuiterd te zijn, midden in de nacht met blaasgruis afgevoerd te worden naar de dierenkliniek en heaven knows hoeveel hij er al kwijt was toen-ie onder dat dekentje in de Bath RSPCA Animal Shelter zat te bibberen. Maar we zijn weer een leven verder, Toby is geupgrade. Hij heeft nieuwe medicatie die zijn schildklier afremt, en we staan stomverbaasd over het effect. Sinds een maand speelt hij. Hij rent achter melkflesringetjes aan, buitelt over zichzelf heen en slipt in de bocht. Hij vermaakt zich met hengelen naar zijn speelgoedjes als ze onder de piano glijden, en verzint zelf extra moeilijkheidsgraden rondom de stoelpoten. Na afloop van zijn training ligt hij tevreden te stoven op de convectorput. Onlangs heb ik hem zelfs weer op de schutting zien lopen. Hij gaat een mooie zomer tegemoet.

teaktweak

Vandaag is de lente officieel begonnen, niet alleen vanwege het fraaie zonderjassenweer, maar ook omdat ik ál het tuinmeubilair uit de schuur heb gezeuld, in elkaar geschroefd, hogedruk-schoongemaakt, opgeschuurd en het teak ge-lotiond. Het staat ingetogen stralend te wachten op de eerste-kop-koffie-op-het-terras van het nieuwe seizoen.

nee-nee-NEE!

Vele jaren waren er allerlei redenen te bedenken voor het niet hebben van een flikker-op-sticker op de brievenbus. In een relatief nieuwe woonplaats heeft het zin om de lokale middenstand te ontdekken en daar kunnen al die floddertjes best behulpzaam bij zijn. Met kleine kinderen heb je soms tijd te weinig, om uit te vinden waar wat te koop is, en soms tijd te veel, noodgedwongen op de bank met een kleine baby.

Maar na verloop van tijd overtrof de hoeveelheid oud-papier-veroorzaakt-door-loze-communicatieuitingen-van-bedrijven de nieuwsgarende pers. Driekwart van de folders gingen direct al de gereedstaande albertkrat in, na het verwijderen van die afgrijselijke plasticjes natuurlijk, dat enkele Hema-foldertje, Etos-blaadje of Bijenkorfboekje bladerde ik nog wel eens door in een moment van ledigheid, meestal gepaard gaand met het nuttigen van een kop thee. De plaatselijke leugenaartjes las ik al helemáál nooit.

Maar ja: 'verkrijgbaar bij de gemeente', babbelt de nee-sticker vrolijk. Alsof ik daar OOIT spontaan kom! Die keren dat ik een paspoort voor deze of gene mocht afhalen, dacht ik echt niet aan mijn brievenbus. Gelukkig kun je ook bellen. Het eerste nummer dat ik belde, een paar weken terug, leidde niet tot resultaat. Maar het tweede bracht prompt anderhalve dag later een bescheiden, neutraal envelopje met daarin een knaloranje DOUBLE NEE! Geen floddertjes, geen fluddertjes, geen trompettertjes of dorpstoetertjes of kletskrantjes. Gewoon alleen nog maar Echte Post, Echte Kranten en Echte Tijdschriften in de bus.

Nu nog even uitvinden hoe ik geen telefoongidsen en geen Gouden Gidsen meer ontvang, die maken een nog hardere Klap der Nutteloosheid in de oudpapierkrat. Daar heb je toch internet voor? Verlost van het overtollige papier. Hoera!

fat bastards, the sequel

De snuitkever bleek volledig onschuldig aan het fatsia-drama. Bij héél nauwkeurige inspectie zag ik ineens schildluis op de mooie bladen. Schildluis! Aargh! De moeilijkst-te-verdelgen soort! Overgestapt vanaf station Aanpalende Bananenplant, dat kan niet missen. Maar nu. Nu zit ik met een gehavende fatsia... met schildluis.

Chemische oorlogvoering zal wel het enige antwoord zijn.

optimist

het olfactorisch ongenoegen

Meestal is een goed reukorgaan een zegen. Ik geniet dagelijks van het vermogen om geuren te onderscheiden en te waarderen. Koffie, wijn en specerijen, brood, kazen en kruiden zouden niet zonder kunnen. Een geurgeheugen is een prachtige toevoeging aan visuele en auditieve herinneringen. Met de kleinste hoeveelheid voorbijkomende moleculen sta je in de Parijse metro en het volgende ogenblik in een bos. Ook zonder de live moleculen is de ervaring nog wel op te roepen. Soms is mijn neus ook een goede gevarenverklikker. Inmiddels is de vierde geslaagde gas-detectie een feit.

Maar er zijn momenten dat het olfactorisch ongenoegen de overhand neemt. Natuurlijk draagt het krijgen van kinderen daaraan bij. Zodra ze uit de luiers zijn, wordt dat direct stukken minder. Dan krijgt je reukvermogen het weer zwaarder met andere missmells. Malfums. Waarom is er geen woord voor - voor onesthetische geuren? Waarschijnlijk omdat je, op het moment dat ze je ten volle treffen, nergens anders meer aan kunt denken dan aan 'zo spoedig mogelijk weg hier'. En als dat niet kan, wat dan? Op het overvolle balkon van een spits-intercity die zojuist uit een regenachtig Utrecht vertrekt, is de geur van natte herdershonden uit de jas naast je onontkoombaar. In een gemiddelde winkelstraat word je al van verre bedwelmd door de opdringerige snoepbloempjesluchten van Lush en Body Shop.

Ook de supermarkt is niet meer veilig. Tijdens mijn laatste bezoek rook 'mijn' Heijn niet naar vers brood, tomatensteeltjes en Old Amsterdam, maar naar een onbeschrijflijke mix van wasverzachter en Amerikaanse koffiebroodjes (die door Amerikanen dan weer hoogst verwarrend als Danish worden aangeduid). Bij inspectie bleek het te gaan om de nieuwste campagne van Bastognekoeken, die de winkel hadden overspoeld met folders-met-geurvakjes waar de nietsvermoedende klanten op dienden te krabben. Een overweldigende golf vanille en kaneel was het gevolg. Ik ben zelfs niet meer teruggelopen voor dat laatste netje walnoten, uit vrees weer langs die kopstelling te moeten, waar de piramide van koekdozen in een goudbruine walm lag te stralen. Bah!

oetel

Gijs kan alweer kikkersprongen maken.

afdeling administratie

Zo houden wij ons huishoudboekje bij.

peaceful

Gijs kreeg een prijs

De school vierde vandaag het jaarlijkse carnavalsfeest met een optocht voor alle kinderen. Daarna werd voor de eerste keer een gloednieuwe onderscheiding uitgereikt, vanaf nu jaarlijks te vergeven aan een ouder, teamlid of kind. En Gijs was de eerste die hem in ontvangst mocht nemen.

fat bastards

Opeens viel me op dat mijn mooie Fatsia, die legendarische kamerplant Die Het Al Twee Jaar Uithoudt zonder klachten (hij is een stil type) kleine rafelrandjes vertoonde aan zijn bladeren. Nader onderzoek leerde dat de onderste bladeren hevig aangeknaagd waren, en dat de schuldige overal kleine zwarte uitwerpseltjes achterliet. Toen ik de alleronderste bladeren opzij schoof, ontwaarde ik nog net een dikke snuitkever die lag uit te buiken in de potaarde en beledigd achterom keek, daarbij een harde fatsiaboer latend.

Tsss.

En nu? Ik heb de arme fatsia maar even buiten geparkeerd, in de hoop dat de ongewenste bezoekers verhuizen naar elders, en bij voorkeur níet naar de nog grotere bladen van het belendende perceel - de bananenplant. Daar staat het arme ding nu voor het raam in de regen naar binnen te turen. Hij houdt best van een sappige bui, maar niet van kou. Hopelijk de snuitkevers ook niet.

oranje waas

Als ik mijn portemonnee open, is het vertrouwde zachte blauw dat al sinds mijn 12e vaste prik is, totaal verdwenen. Ergens zwerft nog een chippas, waarschijnlijk leeg op een bedrag na waarvoor je in een gemiddelde stad 6,3 minuten je auto mag stallen.
Vandaag de dag geeft mijn lederen geldflap licht in het donker. Het oranje straalt je tegemoet. 't Is geen gezicht.

hun

Ik geef toe dat ik tamelijk overgevoelig ben op sommige gebieden. Op het gebied van taal bereik ik extreem snel de irritatiegrens. Ik erger me aan taalfouten in drukwerk: als je dan toch een folder of handleiding laat drukken, dan controleer je die desnoods veertien keer. En als je zelf niet talig bent, dan laat je een talige medemens meekijken. Een van mijn grote ergenissen betreft 'hun'. Hun hebben. Hun doen. Hun weten. IEKS! De enige Hun die iets doet, weet of heeft, is Attilla, en die is in zijn eentje.
Wat pas echt ernstig is, is je eigen kinderen die hunnen. 'Mama, hun zeiden... bla' - dan kruip ik direct terug onder mijn dekbed. Ieks.

neus

Overwoog ik in oktober al om fulltime ruiker te worden, vandaag werd weer duidelijk dat dat nog altijd een optie is. De auto rook een klein, onopvallend, bescheiden beetje naar gas. Een licht LPG parfum uit het dashboard, zeg maar. Het viel me pas op toen ik met wat geringere snelheden over de A12 reed (nou ja, 'reed', het was meer filekruipen). Wachtend op een plekje voor de parkeergarage sloeg ik met mijn voeten op het dashboard op mijn gemak eens de gas-handleiding open bij 'storingen'. Daar werd verteld dat bij het ruiken van gas de dealer gecontacteerd diende te worden. Meteen maar even gebeld. Zij wilden kennelijk geen enkel risico nemen en wilden de auto binnen 24 uur zien. Aldus geschiedde, nadat ik toch wat beduusd op benzine terug was gekeerd naar Eindhoven.

Binnen een half uurtje na aankomst was het alweer gefikst, en inderdaad: een klein lekje. Keurig gerepareerd en geen moleculetje gas meer te ruiken.

Stockholm Strings

gemiddelde duim

Er worden koekjes gebakken. Elise leest de aanwijzingen en zegt 'Mam, ik heb een ei nodig zo groot als m'n duim!'

Ik kijk wat er staat. "You will need 1 medium egg."

Stockholm Street Scenes