Oirschot

Ik was nog maar net van de warme verrassing van alle herkomstvermeldingen op mijn verswaren bekomen, toen de volgende zich aandiende. Vandaag was ik eerst langs het vlees-schap gelopen. Die keer dát we vlees eten, wil ik graag een soort-van-beestvriendelijk geproduceerd lapje. Dat lukt best in de UK, er is freerange en organic te over, en ook MSC vis is alomtegenwoordig. Het is een veel groter raadsel welk vlees je nou moet kiezen als je iets wilt dat vergelijkbaar is met een biefstukje. De instructies op de achterzijde van alle fillet steaks, rump steaks, sirloin steaks, beef steaks en frying steaks verraden weinig over met wie je van doen hebt. Aan de prijsstelling zou je nog kunnen afleiden of je een biefstuk, een bieflapje of een entrecote in de hand hebt. Inmiddels geloof ik dat ik er redelijk uit ben.

Herkomst is bij dat vlees eenvoudig. Je hebt Brits en Iers. That's it. Soms staat er een streek bij vermeld, maar net als op allerlei groenten en zuivelproducten vind je vaak een trots Union Jackje ergens op de verpakking. Alsof er nooit een British Steak Emergency crisis heeft bestaan. Eat local produce.

Daarna liep ik terug naar de groenten om een geschikte aardappel te selecteren voor bij dit stukje dooie koe. Overal weer die vlaggetjes: "British Pots" op bijna alle zakken. Anya hadden we vorige week al ontmoet, en dus waagde ik me aan een ander model. Hoe ze heette, ben ik vergeten, maar haar herkomstlabeltje verraste me. "OIRSCHOT, HOLLAND", stond erop. Fietsafstand van de Orpheuslaan. So far voor local produce, maar we leren ons kroost graag waar hun eten vandaan komt, nietwaar?

Dus, kindertjes, wat komt er uit Oirschot? Juist ja. Piepers.

Mr & Miss Cool

Mr Cool is vooral erg cool in zijn kledingkeuze. Hij is nou eenmaal erg gesteld op nette overhemden en stropdassen, en kan niet wachten tot hij zijn eerste pak krijgt, voor het naderende huwelijk van oom B.
Miss Cool besteedt het liefst haar zakgeld aan thrills zonder weerga, zoals bungee trampolines. Waarschijnlijk zou ze, als ze dat zou mogen, ook wel echte bungee jumps willen maken.

Bristol

Gisteren waren we in het nog tamelijk nieuwe Blue Reef Aquarium in Bristol. Helaas voor onze haaien-en-roggen-fans was het bijna onmogelijk om de gemiddelde haai goed in beeld te krijgen met een iPhone. Wel kwamen deze twee zeewezens in beeld tussen de zeepaardjes.

Anya

In de UK is de gemiddelde consument een stuk bewuster met voedsel bezig dan in Nederland. Natuurlijk, ze hebben van oorsprong een vette, zware arbeiderskeuken, maar dat is aan onze kant van de Noordzee niet anders. Toch ligt de gemiddelde super vol met voortreffelijk eten, mooie groenten in grote variëteit, echt lekkere kant-en-klaar producten en vooral heel veel organic, toevoegingsvrij of lokaal gesourced. Nergens zijn zoveel beroemde media-koks, zoveel leuke kookbladen en nergens wordt zoveel prime-tv-time aan eten en koken besteed.

Erg charmant is de herkomstvermelding op allerlei verse producten. Niet alleen wordt beschreven of je worteltje afkomstig is uit Hartford, Hereford of Hampshire, ook staat er vaak bij hoe de landbouwer heet die je groente heeft gezaaid, besproeid en geoogst. Dat was wel verdacht extreem-leuk toen bleek dat de producent van onze zak aardappeltjes van de afgelopen week, 'Cropper' heette. De aardappeltjes, kleine charmante truffeltjes, heetten Anya. Allemaal.

Gijsblog - wandeltocht naar de Bathampton pub

We moesten heel lang lopen. We hebben heel veel boten gezien, en we hebben nog wel eens vaker boten gezien. Deze doodskop is omdat diegene heel veel modelletjes maakt, net zoals ikzelf.

We hebben heel erg genoten en we zijn heel moe geworden. We hebben heel lekker gespeeld, er waren heel veel speeltjes, dat was in het restaurant.

het systeem en ik

Hoewel ik tamelijk tevreden ben met de mogelijkheid om de komende dagen op zijn minst een vorm van internet te hebben door middel van de USB stick met mobiel internet van t-Mobile, zitten er toch ook wel weer wat bloeddrukverhogende aspecten aan. Hoe kan het ook anders, zou je zeggen, tenslotte moeten mobiele operators er wel wat voor doen om op de eerste plaats te blijven van 'meest klantonvriendelijke bedrijfstak met de meest ondoorzichtinge aanbiedingen en prijsstelsels', anders worden ze ingehaald door de energiebedrijven en de luchtvaartmaatschappijen.

Enfin, t-Mobile dus. 'Mijn' operator in NL en, hier in de UK met naar ik moet toegeven, tamelijk deskundig personeel. In de winkel in Stall Street althans. Ze verkochten ons tijdelijk en inplugbaar internet. Dat werkt redelijk goed. Daarstraks wilde ik eens rondkijken bij de webslijter Oddbins. Dat mag niet van t-Mobile. Want misschien heb ik nog niet de Legal Drinking Age voor dit land bereikt. Dat ik die al ruim 15 jaar voorbij ben, kan t-Mobile natuurlijk best weten, aangezien ik voor de stick heb betaald met een credit card, maar voor alle zekerheid doen ze even of ze dat niet hebben gemerkt. Als een ware beschermengel werpt zich een t-Mobile pagina tussen mij en de slijterij. Ik mag er pas in als ik door een hoepeltje naar keuze ben gesprongen.

De hoepeltjes zijn als volgt gedefinieerd:

• To access interactive websites such as Youtube and social networking sites such as Twitter, text MODERATE to 879. To prevent children from accessing these sites text STRICT to 879.
• Call 1818 and provide your credit card details.
• Visit My T-Mobile (click here to login) and Remove Content Lock under the 'My Phone' menu.
• Bring in your proof of age at any T-Mobile store.)

Aan het eerste statement heb je niks: MODERATE is wat we al hebben, nog strikter hoeft natuurlijk niet en de code voor "geef alles vrij, kom maar door met die sex, drugs, rock & roll" staat er niet tussen. Het tweede statement biedt ook geen hulp. Ik heb namelijk geen UK telefoon, al helemaal geen t-Mobile telefoon dus hoe zou ik 1818 kunnen bellen, om een nummer door te geven dat ook gewoon bij mijn betalingsinformatie staat? De laatste optie is knap stom, als je bedenkt dat je juist NIET de stad in wilde maar online iets kopen.

Dus, bleef over: registreren op de t-Mobile site. Hoewel dat nou niet echt mijn voorkeur had, heb ik dat toch maar geprobeerd. Dat viel nog niet mee. Het begon al met zo'n interface die pas als je ALLE velden hebt ingevuld, vertelt dat je veld 1 of 2 fout had en je vervolgens opnieuw laat beginnen. Na-nana-naaaa-naaa (hoor je zachtjes uit de USB poort schallen). Oneindig gebruikersonvriendelijke dingen zoals: wel eisen stellen aan de passwordlengte, maar alleen cijfers en letters toestaan. Of: pas helemaal aan het einde vertellen dat de username already taken is. Echt stompzinnig vond ik deze: security question, please enter your mother's maiden name. Niet vanwege de vraag, maar omdat er in het antwoord geen spatie voor mag komen. Duhuh. Natuurlijk, zal je altijd zien, heeft mijn mother's maiden name wél een spatie. Dat zal dan wel de t-Mobile-Murphy-factor zijn ofzo.

Nadat ik mij met nogal wat moeite door het registratieformulier had geworsteld, kwam ik dan eindelijk bij het 'MyPhone' menu-item. Nu zou ik dan toch op zijn minst kunnen kijken of Oddbins misschien een smakelijke Viognier in het assortiment heeft. Not.

Het is natuurlijk voorspelbaar, maar MyPhone heeft alleen Content Unlock instructies voor... telefoons. Niet voor stickies.

Toen ik zonder resultaat de FAQs en andere helppagina's had doorgeakkerd, viel mijn oog op een popup-windowtje. "Chat with a real person!" riep het windowtje. Dat sprak me wel aan. Ik kon kiezen: 'buy new t-Mobile product' of 'existing product'. Dat laatste natuurlijk, kopen hoefde niet meer. Mooi niet dat ik een echt mens kreeg, het bleef bij een rijtje mogelijke vragen waar de mijne niet tussen stond. Maar omdat ik niet voor een gat te vangen ben, koos ik de andere optie. Dat leidde tot dit interessante gesprek:

Thank you for choosing T-Mobile. A T-Mobile Sales Adviser will be with you shortly.
You are now connected with Agnes.

irene: hi Agnes, why can I only chat to a real person if I want a new account? I have a question about a
product I already purchased
irene: but that was not an option
Agnes: Hi there, my name is Agnes. I am part of the dedicated T-Mobile Online Sales Team. How can I
help you with your new order?
Agnes: Hi Irene
irene: I purchased a Mobile stick and am trying to remove the content lock
irene: but this seems quite hard :)
Agnes: For the this query you will have to call customer care for the same as I do not have access from
my system.
irene: too bad. Thanks anyway

En dat was dan dat. Zonde van de tijd - er liggen drie nieuwe boeken te wachten. Ik ga gauw Alain de Botton aanbreken.

nee/ja/ja!

In Nederland ben ik enorm tevreden met onze nee-nee sticker op elke brievenbus. Ook heb ik me zodra dat kon, aangemeld bij alle rot-op-bel-mij-niet registers en zo word ik nog maar heel zelden ongewenst gestoord door commerciële aanbiedingen van welke aard dan ook.

Hier in de UK werkt dat totaal anders. Zodra onze nieuwe telefoonlijn was aangesloten, rinkelde het ding. Dezelfde dag nog. Dat bleken geautomatiseerde verkoopcomputers te zijn. Net als in Canada bellen hier geen laagopgeleide callcenter-m/v's maar voice computers. VRS is niet eens het goede woord, want van antwoorden is geen sprake. Ze bellen jou gewoon op, of je dat nou wilt of niet. En het is nog op je woorden letten ook, want een yes zou zomaar opgenomen kunnen worden en beschouwd als een bevestiging van aankoop van een uitvaartverzekering of een verzoek om hypotheekadvies. Aangezien we de lijn nét hebben, weet nog niemand anders het nummer (zelfs ikzelf weet het nog niet), dus elke beller is gegarandeerd ongewenst.

Wat ik wél zou willen ontvangen, is lokale reclamemeuk. Ik vind het prima om de eerste weken in een nieuwe woonplaats op de hoogte te raken van de lokale middenstand. Maar floddertjes-en-aanbiedingboekjes, die heb ik nog niet gezien. Ofwel ze worden niet huis-aan-huis verspreid (wat een verlicht idee!) en men plukt ze alleen uit een bakje bij de betreffende winkel, of de bezorgers hebben ons minuscule brievenbusje nog niet gevonden, of ze vinden dit achterafstraatje niet de moeite.

Lokale sufferdjes bestaan eigenlijk niet, er is 1 betaalde, vrij serieuze, lokale weekkrant, die elke donderdag voor 70p in alle winkels ligt. De Bath Chronicle is een belangrijke bron van informatie, met uitgebreide discussies over het al dan niet volledig bus-en-taxivrij maken van Pulteney Bridge, de killer gulls die de hele stad om 4 uur 's ochtends wakker krijsen en de schrik van elke vuilniszak zijn en natuurlijk alle lokale weetjes en praatjes over scholen, charities en sportclubs. Nodeloos te zeggen dat we die elke week uitspellen.

En dan is er natuurlijk nog een heel belangrijke manier om je in te bedden in het lokale commerciële leven, één die je in Nederland het liefst vermijdt of, indien dat niet mogelijk is, tenminste saboteert. Dat zijn de customer loyalty cards, de bonussystemen, de klantbinders, de kaarten die ALLES van je willen weten om je vervolgens te bespringen met 'geselecteerde aanbiedingen' op basis van je koopgedrag. Natúúrlijk neem ik ze allemaal. Natuurlijk heb ik inmiddels een nectar card (Sainsbury's en Homebase), een Costa Coffee card, een Boots klantenpasje en de Waterstones card moet er maar zo snel mogelijk bij komen. Mijn adres hier mogen ze gerust hebben, over een paar maanden merk ik niks meer van die spam en intussen geniet ik van eindeloze stromen speciaal geselecteerd voordeel. Laten liggen is duurder.

blieb

We zijn direct, maar dan ook direct, na anderhalve dag hier, lid geworden van de bieb. De bibliotheek is onwaarschijnlijk modern qua uitleensysteem, heerlijk oubollig en tegelijk goed voorzien qua collectie, heeft bijna alle soorten media tot en met mp3-spelers met voorgeladen audioboek toe, is gratis en ook nog op loopafstand. Bovendien mag je per kaart - en we hebben er drie - 20 items lenen. We kunnen ons dus met een gerust hart te buiten gaan.

Aan Fairies-boekjes voor Elise, die ze verbazend goed kan lezen, aan bladmuziek voor onze meegebrachte instrumenten, aan boeken over planeten, orkanen en luchtvaart, voor onze kleine ingenieur, aan een heel assortiment Delia-boeken zodat ik die tenminste niet allemaal hoef te kopen - iedereen is tevreden en het maakt het gemis van onze 14 boekenkasten waar we maar weinig van konden meenemen, weer een beetje goed.

King of the City Jungle

Twee jaar geleden stonden er varkentjes door de hele stad. Nu staan er leeuwen.

Somerset

Er is hier in de omgeving van Bath een onmetelijke voorraad leuke dorpen en stadjes waar we in het verleden nooit geweest zijn, omdat we geen auto bezaten en we dus vooral functioneel de stad uit reisden. De rest van ons leven speelde zich af in Bath.

Tegenwoordig kan ik op een doorsnee ochtend de auto nemen naar Bradford-on-Avon. Voor de bescheiden 10-mijls-afstand nog best een flinke rit, omdat het dwars door de heuvels gaat, op een weg die aangeduid is als een serieuze doorgaande route maar in Nederland niet zou misstaan op de Groene Toeristische Karrepad Routes Kaart van de ANWB.

Bradford is een lief en beetje tuttig taart-en-thee-dorp met een centrum dat volledig overhoop ligt door opgebroken straten en Essential Gas Works zoals ze hier langs de kant van de weg staan op grote gele borden. Ik vraag me dan altijd af of ze het er ook bij zouden vertellen als ze de weg zouden opbreken voor Non-Essential Gas Works, maar dat terzijde.

In de zoepah, die verder net zo was als alle andere supermarkten hier in Bath (groot, vol heerlijke hapjes en een ruime keuze in scharrelgroente, springvlees en blije eieren) liep het vol Joyce Barnabys. Ik schafte me kwijlend allerlei heerlijkheden aan, zoals pink-blush-pears, Lancashire cheese en lokale biertjes.

Op de terugweg viel ik middenin een echt stuk sentiment van 1997. De radio tunede in op BBC Somerset. Waw! BBC Somerset! Ineens zat ik weer in de auto bij Mike en Andrew, met wie ik altijd carpoolde naar Shepton Mallet, lang, lang geleden. BBC Somerset, net als alle andere regionale BBC zenders een onweerstaanbare blalala zender met geinige plaatjes uit je eigen jeugd, ingezonden reacties van luisteraars en eindeloos gebabbel van de presentatoren. Precies dat waar ik me groen aan erger bij Radio 1, maar de regionale Beebs claimen tenminste geen nieuwszenders te zijn. Als hoogtepunt hoor ik dan altijd weer graag de fileberichten, die op deze specifieke zender werden uitgesproken door twee hyperactieve travestieten met de namen Major Holdups en General Problems. Ah! Daarvoor sta je graag in de rij bij de Inessential Road Works.

afval

Ik bestudeer nauwgezet de instructies van de gemeente voor de afvalinzameling. Alles mag op dezelfde dag naar buiten, Niet in een Kliko maar wel in een conventionele bin, of gewoon in een meeuwvriendelijke zwarte of witte zak (geen wonder dat er hier bendes meeuwen zo groot als vette huiskatten rondzwerven). Aparte ophaal voor glas, papier, karton, plastic etc. Maar wat niet aan huis wordt opgehaald, kun je naar een Recycling Centre brengen. Het eerste item op het lijstje dat niet aan de straat gezet mag worden, is asbest. Maximaal drie platen asbest mag je hier gewoon op eigen houtje naar de lokale miljeustraat vervoeren. Gezellig.

lowtech

Dit lieve kabouterhuis is verrassend goed 'voorzien van alle voorzieningen', zoals een verkoopcatalogus van een gemiddeld huis nogal eens roept. Vaatwasser, wasmachien en maar liefst twee badkamers, daarmee overleven we het best. Maar in de keuken mist de ware hobbykok nog wat kleiningheden. Zo is er wel een klein lullig gardetje in het laatje naast het gasfornuis, maar erg veel meer dan een ei kluts je daar niet mee. Dus ik heb me een ware Donald Duck handmixer aangeschaft. Zoeen met twee gardes en een enorm tandwiel met een handvat. Naast de handmixers lag iets waar ik geen weerstand aan kon bieden. Helaas ligt de Kitchens vol met allerlei zaken waar ik maar moeilijk weerstand aan kan bieden. Dit keer betrof het een klein perspex koepeltje met een deurtje, en twee grijs-en-lime kleurige wieletjes eronder. In het koepeltje steken 4 vlijmscherpe mesjes naar buiten. Als je door het deurtje een teen knoflook duwt en met de wieletjes over het aanrecht racet, heb je in een paar tellen perfect gehakte knoflook. Gaat ook prima en even lowtech met een mes, maar dit is wel leuker.

Gijsblog - Rugby

Ik heb rugby gezien in Engeland. Er was 'We will we will rock you!' bij en rugby is dat je de bal boven palen of in de lijnen moet schieten. Het is geen normale, ronde bal, het is een ovaal. We hebben heel lang gekeken. Yentl en Levia zijn bij ons en het is heel, heel laat, en ze gaan logeren. Het was heel fijn. We hebben heel hard gejuicht en genoten van het rugby.

Edith en Merijn en Levia en Yentl blijven nog een tijdje bij ons.


Op het bovenste randje staat een klein beetje rugbyveld. Kijk, er staat een streep, en als je goed kijkt staat er een heel klein oranje dingetje. Dat oranje dingetje is de doelpaal.



Vind je dit leuk? Gijs krijgt graag email op gijspeletier@gmail.com!

ein-de-lijk

Een definitieve oplossing is er nog niet, maar we hebben in elk geval weer Een Vorm van Internet. Alles gaat nog steeds prima met iedereen, we hebben een dag of 6 logees uit Nederland gehad, wat voor iedereen heel gezellig was. Gijs heeft zichzelf een prachtige bult gevallen op het fonteinplein van @Bristol, wat hem (en ons) gratis medisch advies opleverde van een Britse arts die er toevallig naast stond toen hij crashte. Elise is besprongen door een bacterie en heeft daarvan impetigo opgelopen dus kreeg van weer een andere arts een mooie kuur met beestjesdoders voorgeschreven. En verder leven we allemaal nog, los van de ontwenningsverschijnselen van 10 dagen geen internet. Inmiddels leven we met een prepaid dongel, eigenlijk al een heel aardige oplossing voorlopig. 't Is alleen meer smalband. Foto's en video's volgen.

op de radar / van de radar

We zijn gearriveerd, alles ok met iedereen, maar we verdwijnen even een weekje van de radar. Noodgedwongen gaan we over op een andere telecomaanbieder, want BT is ZO klantonvriendelijk, ZO belabberd van kwaliteit en ZO bureaucratisch, dat we dan ook maar direct Een Ander Nemen.

Als we weer web hebben, komen de foto's, video's en overige media.

flashmob

Een van mijn favoriete opera's - bij deze flashmob had ik best willen zijn.

ambitie

Na het eten legde ik de kinderen uit dat we een van de eerste dagen in Engeland een bezoek zouden brengen aan Ikea Bristol. En dat ze daar allebei een nieuw dekbedovertrek mochten uitkiezen, en iets leuks voor hun kamers. Een lamp, of een kussen, of... Elise bedacht direct wat zij voor dekbedovertrek wil.

Gijs wist precies wat hij voor zijn kamer wil. Een vlaggenmast. Een echte, natuurlijk. We kregen er een uitleg bij over waar welk touwtje moest en dat er haakjes en ogen aan moesten om de vlag te kunnen hijsen.

playbackshow 2010

It's not over till the fat lady sings. Of liever gezegd, het schooljaar is pas echt voorbij na de traditionele playbackshow.

luchtje

De allereerste doos is ingepakt. Doosje boeken, natuurlijk. Ik schat dat we maar 5% van de boeken meenemen. De rest blijft lekker thuis, boeken doe je helemaal geen plezier met verhuizen. Bovendien ontbreekt het ons Mews-huisje aan boekenkasten. Het is ingericht op kort-verblijf, met hang-leg-en-ladekasten maar plankruimte voor de Lezer is er niet. Dat gaan wij tijdelijk veranderen door er een paar verse Ivars in neer te poten. En de meest effectieve manier om die daar te krijgen, is niet te wachten tot we bij IKEA Bristol langs kunnen, maar ze gewoon mee te geven met de verhuizer. Er staat dus tegen de voorraad verhuisdozen en de rol bubblewrap een klein stapeltje planken een heerlijk houtluchtje uit te wasemen in de woonkamer.

dull

'Never a dull moment' beschrijft de status van de afgelopen maand vrij aardig, en het blijft nog zeker een dag of 10 zo. Eerst een acuut opkomende niersteen bij Mark waarvoor de verwijderoperatie al gepland was, maar die plotseling van de radar verdween, en nu door middel van een contrast-CT hopelijk echt kwijt blijkt te zijn. Daarbij een toch wat verdachte moedervlek bij Elise die even door een dermatoloog gezien moet worden. Een paar van die laatste-schoolweken met oververhitte kinderen die natuurlijk hoofdzakelijk ontploffen in het bijzijn van een oververhitte moeder, die nog even een van de grootste projecten van dit voorjaar afrondt. Een bejaarde huiskat die mocht oefenen op zijn reismedicatie en daarvan terstond uit zijn poezenbol ging, maar ook weer heelhuids op aarde terugkeerde. Een handvol feestjes, etentjes, borrels en barbecues, een auto die ineens niet meer wil schakelen en dan toch weer wel, een dak dat lekt na al drie reparaties, een verhuizing die bijna gaat plaatsvinden, een langdurige dialoog eerst met de scholen en aanverwante instanties in het buitenland en vervolgens met de leerplichtambtenaar in Nederland, kortom: het is hier één groot pretpark en we vermaken ons best.

Mijn mentale agenda houdt op na volgende week maandag. Of het werkelijk dull wordt, durf ik niet te zeggen. Ik vermoed van niet. En da's ook wel best. Maar een maand waarin de enige twee vaststaande taken zijn 'verhuizer ontvangen' en 'schooluniformen kopen' is eigenlijk ook best welkom.