Waterstoned

Ik kom altijd in een soort wazige staat uit de Waterstones. Het is een van de weinige winkels die om 9 uur, als ik terug loop van school, al open zijn, maar wel een erg verleidelijke. Eerst moet je langs al die tafels met 3-for-2 aanbiedingen, en alle nieuwe boeken van de maand, of het seizoen, of de favorieten van de lokale medewerkers of van een landelijke krant. Daarna komt eerst het immense "Fiction" en dan ook nog eens, helemaal achteraan, de zo mogelijk nog grotere kinderafdeling.

Halverwege Fiction moet ik altijd al diep zuchten. Van de ene kant van al die rijkdom, al die boeken die nog te lezen zijn, al die mogelijkheden. En van de andere kant ook wel van een soort weemoedigheid, want hoe gaat het ooit mogelijk zijn om dit allemáál te kunnen lezen, of op zijn minst alles dat ik zou wíllen lezen? De lees-queue op het nachtkastje is nog veel te goed gevuld, ik moet mezelf niet toestaan om weer nieuwe boeken toe te voegen voordat ik minstens een stuk verder ben, voordat The Year of The Flood uit is (bijna), en Shantaram (nog niet aan begonnen) en de nieuwe Scarlett Thomas (ook nog helemaal vers). Gelukkig was de laatst toegevoegde Alain de Botton (A Week at the Airport) een bescheiden snackje voor tussendoor. Maar nu komt de kersttijd eraan, en zijn er nog meer heerlijke aanbiedingen. Het valt niet mee, zo'n overweldigende boekwinkel halvewege je dagelijkse wandeling.

Celebration Assembly

De school heeft bijna iedere dag een korte Assembly aan het einde van de schooldag. Op donderdag is de uitgebreide Celebration Assembly, waar ouders ook welkom zijn. Een soort weeksluiting vlak voor het einde van de week. Gisteren was het Harvest Assembly, een uur langer dan normaal, waarbij alle klassen iets deden, en uitgebreid verteld werd over oogstfeesten. Gijs en Elise begrijpen dan misschien niet alle teksten, maar ze kunnen al heel aardig mee in het uitgebreide repertoire van Church of England hymns. En of het nu "Beauty for Brokenness" is of "Praise him in the morning", onderweg naar school wordt het hele repertoire nog eens gladjes geoefend. Elises klas liet ook nog horen wat ze hadden geleerd tijdens de viool- en cellolessen.

I am Sulis

Inzending voor de LoveBath film competition, uitgeschreven door de Bath Chronicle. Opdracht: maak een film met als thema "Bath", van maximaal twee minuten en 50 seconden.

Walk the walk

Loop met ons mee naar school dwars door Bath!

Lions Roar Goodbye

jarig

Werelderfgoed

Een van de geweldige voordelen van de Church of England school hier is dat de kinderen elke dag assembly hebben. Daar leren ze naast basis-katechese allerhande al dan niet religieuze liedjes, die gezamenlijk een fraai stukje muziekbasis vormen. Een greep uit een willekeurige week.

Maandag kwamen ze thuis met "He's got the whole world in His hands."
Dinsdag kwamen ze thuis met "Shalom my friend, shalom my friend." waar we direct de Hebreeuwse versie overheen hebben opgenomen in hun geheugens.
Woensdag kwamen ze thuis met "Puff, the Magic Dragon, lived by the sea"

...en zo gaat het voort, nieuwe verhalen, rijmpjes en liedjes worden in een indrukwekkend tempo opgeslagen in de hoofden. Werelderfgoed-stad laat zijn sporen na in het mentaal-culturele erfgoed van onze kinderen.

opstel

Op deze school komen de ouders iets minder vaak binnen ín de school dan op de Wethouder van Eupenschool. Zo kwam het, dat ik pas deze week opmerkte dat er een muur behangen was met verfwerk en bijbehorende opstellen van Elises klas. Opeens zag ik een bekend handschrift - dat is niet zo moeilijk, want de meeste kinderen in Engeland schrijven op groep-5-leeftijd losse letters, aanelkaarschrijven komt pas later in het curriculum aan de orde. Ik was overigens behoorlijk onder de indruk van wat Elise na precies twee weken op een UK school wist te produceren:

sleep a little longer

Het was een prachtige herfstdag gisteren. Vroeg in de ochtend werd de stad wakker.

walk me through the lion's den

Nobody expects...

...the Spanish Inquisition. En ik had ook niet verwacht om Michael Palin tegen te komen, toen ik vanmiddag even de stad in liep.

een klein zakje met een warme drol

Dit is een propere stad. Zo proper, dat hondeneigenaren zich als vanzelf genoodzaakt voelen om elke drol die hun viervoeter pleegt, direct te verwijderen van het trottoir. Heerlijk. Ik denk dat ik in al die weken dat we hier nu zijn, misschien éénmaal de restanten van een wildpoeper heb aangetroffen. Voor het overige zijn de baasjes zo keurig om hier steeds op te ruimen achter de kont-van-hun-hond, daartoe aangespoord door algehele welopgevoedheid of riante boetes. Zelfs door het grasveldje vlakbij de school kun je zorgeloos met je kinderen rondstappen zonder enige kans op een riekend ongemak aan je zolen. Er staat dan ook een keurig poepzakjebakje op een paaltje naast het veld. Af en toe zie je er hondeneigenaren naartoe wandelen met een zakje in de hand, waarin een nog warme drol van hun harige huisdier zit. Hoe aangenaam. Doe mij ook zo'n regelgeving in Nederland?

ongekende criminaliteit

Afgelopen week werden we vlak na middernacht ineens wakker van een bulderende bariton onder ons raam. Het betrof hier bepaald geen nachtelijke serenade. Toen ik uit het raam leunde, zag ik het witte dak van een auto met een groot zwart nummer erop: politie. Kennelijk vond er een aanhouding plaats.

Zoiets hadden we jaren geleden ook al eens meegemaakt: we woonden koud twee weken in Amsterdam toen er op de dijk aan de overkant van de ringvaart midden in de nacht een hoop lawaai te horen was. Wij tuurden samen voorzichtig boven het randje van het Veluxraam uit. Er schenen grote witte lichten, er reden politieauto's over het fietspad, de agenten spraken met elkaar door walkie-talkies. "Ja, er bevindt er zich nog één in de bossages." Sindsdien heten bosjes bij ons bossages, dat spreekt. Door de bossages holden politiehonden met kogelvrije vestjes aan en voorover op het fietspad lagen al twee arrestanten met handboeien op het asfalt. Wij keken elkaar aan en zakten geruisloos weer terug in bed. Waren we nu -na Rotterdam- dan echt In De Grote Stad beland?

De enige andere nachtelijke aanhouding die ik ooit had gezien was onderaan een flinke wolkenkrabber in Chicago, waar ik vanaf de 16e verdieping naar beneden tuurde tijdens mijn allereerste nacht in de USA, slapeloos door de jet lag en sprakeloos doordat ik me nu ineens in een politieserie waande. De lokale cops namen dan ook geen halve maatregelen, met stevige bewapening werd een zwerver van zijn kartonnen doos gelicht.

Wat er hier in het Brave Bath aan de hand was, weten we niet precies, maar aan de arm der wet heeft het niet gelegen in elk geval. Hij bulderde luid door de stille straat, omdat de arrestant kennelijk wat clueless was of op zijn minst onder invloed van een riante scheut alcohol. Blijkbaar was de man op Great Pulteney gesignaleerd terwijl hij geparkeerde voertuigen onheus bejegende, en daarop werd hij aangehouden. "What is your n-a-m-e?" hoorden we, en daarna mompelmompel en dáárna weer "ANTHONY, is that spelled A-N-T-H-O-N-Y..." etc. Als we het letterlijk hadden opgeschreven, hadden we nu 3 scenes Cops in Practice kunnen vullen. En Anthony uit Yeovil werd weggereden in de politieauto.

Humongosaur

Het is Bath Children's Literature Festival en door de hele stad zijn tien dagen lag voorleesactiviteiten, signerende auteurs en workshops. Waar maak je onze 6-jarige echt blij mee? Met een bezoekje aan de Ben-10 happening in de Guildhall. Daar ontmoette hij een Humongosaur. Hoogstaande literatuur is het niet, maar Gijs was in de gloria.

elke dag rijexamen

Na twee maanden zit het links-rijden stevig verankerd in elke rit die je maakt. Links rijden op zich is niet moeilijk. Als er andere weggebruikers zijn, is er weinig keuze en anders zijn er altijd nog de vele pijlen en aanwijzingen op de weg. Nergens staat zoveel op het asfalt geschreven en getekend als hier. De weglayout is echter toch (uiteraard) gericht op auto's met de bestuurder aan de rechterkant. Dat betekent dat je op sommige plaatsen wel heel demonstratief naar de shotgun moet leunen om nog wat te kunnen zien. De Pines Way Roundabout kom je anders domweg niet op. Dat went snel. Volgende week kan ik even testen of het omschakelen naar rechts net zo vlot gaat. Daar loert het gevaar van het bekende. In de UK heb ik daar geen last van: de wetenschap dat je links moet rijden, ook op rotondes, en dat de bebording aan de andere zijde van de weg staat dan je misschien zou verwachten, maakt dat je rondrijdt in een voortdurende staat van paraatheid. De continue alertheid die je anders alleen hebt tijdens een rijexamen. Kersje op deze taart is natuurlijk dat je elke rit minimaal 6 keer een hellingproef doet hier in de stad.

geland

Elise is veilig geland in het systeem. Geen twijfel mogelijk. Ze kwam thuis met de mededeling 'Ik ben school councillor geworden voor mijn klas samen met Charlie.' Op onze vraag wat een school councillor (klassenvertegenwoordiger) allemaal doet, had ze niet direct een antwoord paraat, dat zou ze wel zien. Maar ze wist wel waarom zij klassenvertegenwoordiger kon worden: 'I think Maylin and I could be school councillor because when the teacher is talking, we are always listening and paying attention and not fiddling around with other children.'

Zo dan. Als deze überbravigheid thuis ook nog toegepast kon worden, hadden we vanaf nu een makkie...

gevonden internetvoorwerp: een zondags muziekje

kit

Het was niet te vermijden: Gijs heeft zijn nieuwe 'kit': trainingsoutfit 2010-2011.

gevonden internetvoorwerp

slimme combinatiemarketing

Er valt een foldertje op de mat. Een boekje van het lokale zwembad annex de sportschool. MOTIVATION staat er met grote witte letters boven een foto van een blije twintiger in een zwembad die de hipste badmuts draagt die ik ooit heb gezien. En daaronder: 'Gym & Swim no excuse special'.

Zo. Dat klinkt goed.

Ik ga er eens even rustig voor zitten op de bank. Als ik het boekje open, rolt er een inlegvelletje uit. 8 kortingsbonnen met on-waar-schijijijnlijke aanbiedingen. Van de lokale McDonalds.