Pasen op de Wethouder van Eupenschool

Easter Service

Eggs & Bonnets

Eggs and Bonnets from MadHat on Vimeo.

onderweg naar school

Marilyn Monroe is living in Bath

Bath Taps Into Science

extreme experiments (Elise doet een proefje)

Bath Rugby Minis

droog

Elise komt de laatste tijd verrassend vaak met enorm droge grapjes. Vanochtend liepen we langs de gevel van de Lakelandwinkel, die zo te zien net geschilderd was in een stralende blauw-paarse tint. Op elk raam hingen dus meerdere A4tjes met de mededeling "WET PAINT".

"Ja duh," zegt Elise, "nogal logisch dat het wet paint is als het regent."

Een paar dagen geleden zuchtte ze diep voor het eten en ik vroeg: "ben je misschien moe?". Dat was inderdaad zo. Dus na het eten zei ik: "Je mag wel vast naar beneden gaan en het bad vol laten lopen?" Ze keek me nogal verbaasd aan. "Je was toch héél moe?"

Waarop Elise verzuchtte: "Oh ja. Three-second memory. Net een goudvis."

Handa's surprise

tekening

Gijs ging met zijn klas naar de Art Gallery, kreeg een Learning Leaf 'for excellent comments on pictures' en maakte daarna het ene na het andere kunstwerk. Én kleine reproductietjes van sommige kunstwerken, én papieren zakjes met daarop de mededeling "GIJS Art Gallery" om zijn reproductie-kunst in te verpakken.

Dit prachtexemplaar mocht ik hebben, het origineel, wel te verstaan. Dit gebeurt er als je je kind in een architectonisch coherente omgeving neerplant:

Bath Half 2011

Een van de grootste hardloopevenementen op de openbare weg van de UK, met 12.000 deelnemers - en nét als de marathon van Eindhoven (9e marathon ter wereld in aantallen lopers) kwam ook deze vlak bij ons huis langs. De hele vorige week werd er gebouwd op de Rec aan het runners village, auto's moesten weg, straten werden gesloten en het nederige Pulteney Mews werd doorvoerroute voor alle toeschouwers. De start én finish waren recht achter ons huis op Great Pulteney Street.

Mark: Gijs koopt bloemen voor z'n moeder

Bij het minuscule bloemenwinkeltje op Pulteney Bridge stel ik aan Gijs voor om voor Irene een bloemetje mee te nemen. Gijs kiest een zonnebloem en vraagt geheel zelfstandig hoeveel die kost. Ik vraag of we er niet vijf zullen nemen, maar Gijs zegt 'nee, ééntje. Want er zijn geen vijf mama's.'

Prince Caspian, Thing 1 en Paul van Loon

'World Book Day' was het afgelopen donderdag. En daarom mochten alle kinderen verkleed naar school, in plaats van in hun schooluniform. Als een held of een naarling, als een hoofdpersoon of als een bijrolletje - als het maar iets met een boek van doen had. Ook mochten ze hun favoriete boek meenemen om er iets over te vertellen.

In een land waar geen carnaval wordt gevierd laten onze kinderen zich geen gelegenheid ontnemen om zich toch uit hun schooluniform en in het een of andere kostuum te hijsen. Gijs wist het maandag al. Hij ging als "Paul van Loon". Pak aan, donkere bril op, haar in de gel. Gijs zag het helemaal zitten.

Elise wilde als Colette, een van de Thea Sister muizen. Ook makkelijk, kwestie van hippe roze kleren en een paar muizenoortjes.

's Ochtends zaten ze aan het ontbijt, in de tassen "Dolfje Weerwolfje" en "De Thea Sisters in Parijs". En briefjes, met Engelstalige uitleg, en plaatjes.

's Middags haalde ik ze weer uit school, tussen Angelina Ballerina's en Harry Potters, vampieren en superhelden, Thing 1 en Thing 2, de Maartse Haas, de Hartenkoningin en Mary Poppins. Juf Woodward was Prince Caspian, de dames van de administratie twee skeletten en de meester van Year 2 droeg een prachtige tutu. Maar er was niet één andere Paul van Loon.

a whole lot

Vandaag vroeg de trainer tijdens de rugby aan me: "Hoe spreek ik het nou precies goed uit: Ghh-Ays? Khaijs?"

Ik zei dus: "It is 'Gijs', but it's fine with him if you'd say 'guys'."

Waarop Gijs zei, onderwijl op zijn buik kloppend: "Yes: 'guys'. It's as if there's a whole lot of people inside me!"

een Gijs is geen Bewijs

Gisteren reed ik met twee kinderen terug naar Bath. Prima vakantie gehad, Mark moest iets eerder terug vanwege werkverplichtingen, dus die hadden we woensdagavond naar het vliegveld gebracht.

De auto had in de week ervoor al een paar maal gekucht dus ik reed met enige voorzichtigheid. Zijn afspraakje bij Henrietta Mews garage was al gemaakt, dus dat naast een matige ruitenwisser en een doorgebrande weerstand van de ventilatie en verwarming een koplamp de geest gaf halverwege de reis mocht de pret niet drukken.

Waar ik wel een kleine glitch in het geheel ervoer, was aan de grens. In Calais wordt tegenwoordig twee keer gecontroleerd. Bij de Franse douanière was er geen vuiltje aan de lucht. En nog een prettige reis verder! Bij de UK Border Control zat een hokjevullende mevrouw die streng de auto in tuurde en vroeg "Can you prove that these are your children?"

Huh!?

Dat was me werkelijk nog nooit overkomen. Ja, in mijn paspoort staat mijn naam, zoals in ALLE paspoorten van Nederlandse vrouwen die getrouwd zijn. Of ze nou wel of niet de naam van hun huwelijkspartner voeren in het dagelijks leven. Net als bij mannen. Logisch, lijkt me.

De mevrouw bij de grens kon natuurlijk ook wel zien dat er een soort jeugdige Xerox-kopie van mijzelf achterin zat, maar Gijs lijkt op Mark, niet zozeer op mij. We mochten door, gelukkig. Ze raadde wel aan om voortaan een geboorteakte van beide kinderen mee te nemen als ik alleen met ze zou reizen.

Welbeschouwd is dat ...bijzonder.
Want: aan Mark zouden ze dit nooit gevraagd hebben, domweg omdat hij dezelfde achternaam heeft als de kinderen. En trouwens, sinds wanneer mag je niet reizen met kinderen anders dan je eigen?

Het blijkt dat in de UK de 'maiden name' onmiddellijk verdwijnt uit alle mogelijke officiële documenten, anders dan in NL waar je altijd in de GBA zult blijven bestaan als jezelf. Marrying left your maiden name disused dichtte Philip Larkin, en zo is het voor elke Britse staatsbeambte en niet anders.

Enfin, om gezanik te voorkomen zal ik bij een volgende reis netjes door het vereiste hoepeltje springen hoor, dat staat buiten kijf. Maar raar blijft het. Bijna net zo'n vreemd verhaal als wat er aan ons huwelijk vooraf ging. Ook al die Britse niet-bestaande want door Napoleon ingevoerde GBA. Lachen met die Britten.

jeugdig taalgebruik

Elise gaat op een heel andere manier om met taal dan Gijs. Beide spreken nu goed Engels zonder enige schroom of aarzeling. Elise hoor ik bijna nooit Engels spreken. Haar taalswitch gaat om zodra ze het schoolpleinhek door gaat. Gijs houdt lange verhalen tegen iedereen die hij interessant genoeg vindt - waaronder zichzelf. Tegenwoordig houdt hij ellenlange Engelse monologen en babbelen de Playmootjes dus Playmo-Engels met elkaar. 

Vorige week kwamen we op weg naar huis langs een brievenbus die toevallig net geleegd werd door een slungelige jonge Royal Mail employee met een wollen muts op.

"Does it take ages?" informeerde Gijs.
"Come again, mate?" zei de verbaasde RM gozer.
"I mean does it take ages to empty all the mailboxes everywhere?" verduidelijkte Gijs.
"Ohw- yeah... that pretty much takes ages."

Gijs knikte tevreden, en liep nadenkend verder om na 10 minuten te verklaren dat hij misschien maar postman wilde worden.

Gijsblog - horloge

Ik deed mijn horloge in het water, en toen was hij nog steeds gewoon aan het doorgaan. Toen trok ik mijn horloge weg van mijn hand en dat was het stukje waar je kijkt. Toen merkte ik dat hij het niet deed, toen mijn horloge al heel lang in het water was. Toen was het heel verdrietig.

Toen hebben papa en ik hem uit elkaar gehaald. Er waren schroefjes, een klein stukje voor een batterij, en stroomdraadjes van onder naar de batterij, dus de batterij heeft stroom, en dan halen ze dat eruit. Er zat ook nog water in, en dat was niet zo goed.

Dus hebben we uitgevonden dat er eigenlijk een soort elastiekje dat water tegenhoudt. Dat werkte niet zo goed omdat er een gaatje in zat. Toen hebben we zo'n metertje gebruikt, die zei dat de batterij het niet meer deed. Toen hebben we het in een zakje gedaan.

Toen gingen we naar Nederland. En nu zijn we in Nederland. En dus hebben we het dat dingetje wat groen is met dat stukje van een batterij op dat ding van het schermpje gedaan, en toen deed hij het, en dus moeten we dat allemaal erin doen, toen dat was heel erg moeilijk, en toen hebben we mijn schroevendraaier gedingest omdat het minischroefjes waren. En omdat dat magnetisch was aan die schroefjes toen konden we dat dus overnemen aan de andere schroevendraaier die precies dezelfde maat was. En dus hebben we dat gefixt. En aan het einde hadden we een klein dingetje over en dat was het achterkantje en toen hadden we de grote schroefjes erin gedaan die je met je handen kon pakken. Dus hebben we het in de gaatjes gedaan en toen hebben we het geschroeft. En toen was het klaar. En hij deed het heel erg goed. Omdat het een net nieuwe batterij is.

Groetjes

gijs

antidote

Gisteren was ik in Londen. Voor een beurs voor tv-, video- en filmmakers. Met de dikste statieven, de bruutste schermen en de vetste camera's. (Zoals die nieuwe ijzeren baksteen van Sony, de F3: niet om aan te zien zo lelijk maar oh, wat zou ik hem graag aan het wagenpark toevoegen. Wil er iemand toevallig nog een slordige 15k in Ipso investeren?)

Met zo'n overdosis elektronica en onophoudelijk zinloos geluid om je heen moet je na een paar uur weer even resetten. Dat gaat natuurlijk nergens beter dan in het British Museum. Ik besteedde bij wijze van tegengif een paar uur tussen de roodfigurige orenkraters en de Mesopotamische reliëfs. Voor de kinderen nam ik een paar iPhone foto's van Phrygische mutsen, zodat ze konden zien dat de smurfen nog altmodischer zijn dan we al dachten. Toen kon ik met een gerust hart de rest van de middag Oxford Street afslenteren richting het Westen.

De krant van morgen

Ik maakte een video voor Fast Facts. Vandaag is-ie live gegaan, morgen staat-ie in de Volkskrant vermeld.