playbackshow 2010

It's not over till the fat lady sings. Of liever gezegd, het schooljaar is pas echt voorbij na de traditionele playbackshow.

luchtje

De allereerste doos is ingepakt. Doosje boeken, natuurlijk. Ik schat dat we maar 5% van de boeken meenemen. De rest blijft lekker thuis, boeken doe je helemaal geen plezier met verhuizen. Bovendien ontbreekt het ons Mews-huisje aan boekenkasten. Het is ingericht op kort-verblijf, met hang-leg-en-ladekasten maar plankruimte voor de Lezer is er niet. Dat gaan wij tijdelijk veranderen door er een paar verse Ivars in neer te poten. En de meest effectieve manier om die daar te krijgen, is niet te wachten tot we bij IKEA Bristol langs kunnen, maar ze gewoon mee te geven met de verhuizer. Er staat dus tegen de voorraad verhuisdozen en de rol bubblewrap een klein stapeltje planken een heerlijk houtluchtje uit te wasemen in de woonkamer.

dull

'Never a dull moment' beschrijft de status van de afgelopen maand vrij aardig, en het blijft nog zeker een dag of 10 zo. Eerst een acuut opkomende niersteen bij Mark waarvoor de verwijderoperatie al gepland was, maar die plotseling van de radar verdween, en nu door middel van een contrast-CT hopelijk echt kwijt blijkt te zijn. Daarbij een toch wat verdachte moedervlek bij Elise die even door een dermatoloog gezien moet worden. Een paar van die laatste-schoolweken met oververhitte kinderen die natuurlijk hoofdzakelijk ontploffen in het bijzijn van een oververhitte moeder, die nog even een van de grootste projecten van dit voorjaar afrondt. Een bejaarde huiskat die mocht oefenen op zijn reismedicatie en daarvan terstond uit zijn poezenbol ging, maar ook weer heelhuids op aarde terugkeerde. Een handvol feestjes, etentjes, borrels en barbecues, een auto die ineens niet meer wil schakelen en dan toch weer wel, een dak dat lekt na al drie reparaties, een verhuizing die bijna gaat plaatsvinden, een langdurige dialoog eerst met de scholen en aanverwante instanties in het buitenland en vervolgens met de leerplichtambtenaar in Nederland, kortom: het is hier één groot pretpark en we vermaken ons best.

Mijn mentale agenda houdt op na volgende week maandag. Of het werkelijk dull wordt, durf ik niet te zeggen. Ik vermoed van niet. En da's ook wel best. Maar een maand waarin de enige twee vaststaande taken zijn 'verhuizer ontvangen' en 'schooluniformen kopen' is eigenlijk ook best welkom.

Buitendag 2010

doorgemeten

Vanmiddag plingplongde er een authentiek uitziende KPN meneer aan de deur, met een knappe gereedschapskist aan zijn zijde. Hij had een nette ID en een groen-blauw belogo'd busje dus Het Was Een Echte. "Mag ik uw telefoonlijn even doormeten?" vroeg hij beleefd. De buurman had onlangs wat telefonische bereikbaarheidsissues gemeld en vanuit de centrale had men geconstateerd dat er ergens in de staat van onze lijnen iets rot was. Die KPN touwtjes houden het tenslotte ook niet tot in de eeuwigheid vol.

Het was nog een hele kluif om het aansluitpunt te vinden, wij zijn zelf hoofdzakelijk geïnteresseerd in onze glasvezel en dat telefooncontact hebben we bij overname van het pand gewoon voor lief genomen. Het ding bleek, na verwijdering van de vloerplaat van de meterkast en het opwaaien van een paar dozijn spinnenlijken met aanhangend rag, gewoon net onder vloerniveau te zitten. "Ingekort." constateerde de KPN meneer droog. Ingekort betekende in dit geval: met groene koperroest op de draadjes, vanwege het vocht. Kennelijk is het niet de bedoeling om op eigen houtje draadjes in te korten, maar dat kan zomaar drie bewoners geleden gebeurd zijn. De apparatuur mat door, de monteur sleutelde en knutselde, zijn collega mepte er nog handig een net nieuw contactdoosje overheen en klaar was het.

"Had u eigenlijk wel eens last van gekraak of slechte ontvangst?" vroeg hij.
Ja, dat hadden we zeker wel, maar wij weten dat altijd aan de ouderdom van onze DECT toestellen, waarvan de meest authentieke lange tijd met tie-wraps aan elkaar werd gehouden na een bijna dodelijke stuiter op de 020-tegelvloer.
"Komt door de lijn. Ik heb nu de reservelijn aangezet."
Aha. Dus het lag niet aan Siemens EN kennelijk liggen er reservelijnen in elk huis voor het aansluiten?

Het was weer een leerzame middag.

roosjesmiddag

De rest van de beschaafde wereld heeft al weken vakantie, en komt uitgerust en gebruind terug van drie weken Frankrijk, terwijl ons kroost dapper doorbikkelt in 33 graden. Gisteren was de traditionele roosjesmiddag, waar de school de ouders die dit jaar weer meehielpen, bedankt.

ouwe meuk

Sinds wij geen kabelaansluiting meer hebben, heeft onze parental guidance haast totalitaire vormen aangenomen. We konden al aardig controleren dat er geen afzichtelijke mangazooi vermengd met Mattel-reclames het huis binnenstuiterde door bepaalde zenders van een pincode te voorzien, maar zoiets heeft natuurlijk maar beperkt effect. Ongeveer tot je kind slim genoeg is om de passcode te kraken. Nu we geen passcodes meer te kraken hebben, maar gewoon een vette harde schijf en geen live feed, is het domweg aan ons welke films en series er wel en niet op de AppleTV staan.

In het afgelopen jaar waren dat hoofdzakelijk Engelstalige items, bij voorkeur zonder ondertiteling, om het oppikken van Engels zo goed mogelijk te faciliteren. Maar met ons aanstaand vertrek in gedachten, maken we nu de omgekeerde beweging en voegen er vooral Nederlandstalige classics aan toe. Van Ja zuster Nee zuster, Minoes en Kikkerdril tot de nagesynchroniseerde Pippi Langkous uit 1976 (tv uit 1976!! bent u daar nog?), alles wordt met gejuich ontvangen en met zo mogelijk nog meer verve geconsumeerd door onze bankaardappeltjes.

En nu kijken ze alweer voor de derde achtereenvolgende keer naar Lang Leve De Koningin. Uit 1995 alweer. Zo zie je maar: ouwe meuk rulez.

d'r heeft er een B en dat is pri-himaaaaa...

Drie maanden na het A-diploma en op de valreep, niet meer durven hopen en toch nog gelukt vóór ons vertrek!

Eupen Afrikajournaal - extra editie

knetter

Er zijn van die dingen die je dag kunnen maken of breken. Momenteel is dat vooral het weer. Ik ben reuze tevreden met een paar stevige buien, zolang ze tenminste niet voor de vierde maal daklekkage veroorzaken nadat ons driemaal was verzekerd dat het nu hersteld was. Helaas deden ze dat wel.

Maar veel vaker zijn het van die kleine nagjes, na een half uur ben je ze wel weer vergeten maar op het moment zelf denk je elke keer weer "O JA GRMBLPFT!"
Vandaag heb ik me voor de zoveelste maal weer hypertensief de gruift geërgerd aan de winkelkarren van Albert H. uit Z. Wat er mankeerde aan de ouderwetse metalen rammelbakken weet ik niet, maar ik weet precies wat er mis is met de nieuwerwetse plastikken karren. Ze geleiden niet. Ze hebben wieltjes die kennelijk elke elektronenuitwisseling met de grond vermijden. Met als gevolg dat je bij ieder bosje lenteui of doosje prairie-eieren dat je uit het schap neemt, een statische opduvel krijgt. En ik haaaaaat statistiek, uit de grond van mijn hart.

Ik probeer de zakjes biocruesli laf met de zelfscanner opzij te duwen in de hoop dat dat vast wat bliksem afleidt, maar elk blikje tomatenprut is weer goed voor een mini-onweertje. Het helpt niet als je je dan ook nog opwindt over Optimel, die weliswaar heus fijne smaken drinkyoghurt maakt (vooral de in dit huishouden zo begeerde limoen), maar meent daar zoetstoffen doorheen te moeten pleuren. Bah, bah, bah. Doet u mij alstublieft Gewoon Suiker? Dat kan ik zelf wel gezond doseren. Dank u.

Dat ene ding dat mijn dag meteen weer goed maakte, stond twee schappen verderop. Een twelve-pack blikjes Coca-cola, met op het plastic omhulsel de volgende, geweldige, onwaarschijnlijke mededeling: "Coca-cola bevat suiker die energie levert en past DAAROM bij een actieve levensstijl." Whoehahahahaha, wat een geweldig excuus. Die onthoud ik, ook in mijn cola blief ik namelijk geen zoetstoffen.

loodjes

De laatste loodjes zijn spreekwoordelijk gewichtig hier. Op de muur achter de eettafel hangt sinds twee weken een kalender. Daar staan alle 'events' op tot aan verdwijnpunt nul: de Union Jack op 2 augustus, die symbool staat voor ons vertrek. Iedere dag wordt er trouw een hokje van een rood kruis voorzien, maar het lijkt wel of de overige hokjes zich in extra hoog tempo vullen.

Er zijn wat spectaculaire, zoals de grote UTS vrachtwagen op de woensdag ervoor, of het komend weekend dat tot de rand toe gevuld is met feestjes, gasten en een diplomazwemmer. Er zijn gelukkig ook nog lege hokjes, maar daar staat niet in dat er nog hard gewerkt zal moeten worden omdat we zoveel mogelijk klusjes en werk af willen hebben voor vertrek.

Ik ben benieuwd hoe de eerste week in Bath gaat zijn, vermoedelijk liggen we compleet op apegapen met zijn vieren. Dat aanschaffen van schooluniformen kan in de tweede week ook wel.

ambitie

Gijs komt zich beklagen bij mij: 'Mijn broek is vies.'
Op volwassen leeftijd zijn dat soort dilemma's altijd een stuk minder spannend dan als kleuter, dus ik zeg '...dan trek je een schone aan?'

Even later komt hij beneden.
Lange joggingbroek, overhemd met lange mouwen over zijn shirt, stropdasje.
'Heb je het niet heel warm zo Gijs?'
Het antwoord is anders dan verwacht.

'Mama, hebben wij koolen?'
'Kolen?'
'Voor op het gras.'

En toen ging mij een lichtje op. Gijs was, voor even dan, bondscoach.
Na een kwartiertje buiten te hebben rondgedribbeld, met bal in de hand, ondertussen druk gebarend en mompelend, zwetend in 32 graden met zijn extra warme kleding, hield hij het weer voor gezien met de voetbalambities.

monkey testing

Zoals elk jaar bezochten we ook deze zomer weer het familieconcert van het Helikon symfonieorkest. Ditmaal hadden ze echt een gouden formule na afloop: medewerkers van het CKE en orkestleden gaven de kinderen de gelegenheid om instrumenten uit te proberen. Dát lieten Gijs en Elise zich geen twee keer zeggen.

Bedroevende fotokwaliteit is courtesy iPhone OS3.

bondscoach

Toen van der Sar aankondigde niet meer voor Oranje te zullen voetballen, besloot ik niet meer naar voetbal te kijken. Want komop zeg, zonder van der Sar is zo'n wedstrijd maar half zo leuk. Maar ik moet toegeven, dit WK ben ik toch behoorlijk op de hoogte, ik heb al meer wedstrijden gezien in de laatste 10 dagen dan in de voorgaande tien jaar bij elkaar. En ik beleef oprecht plezier aan sommige wedstrijden, zoals aan Slowakije-Italië. Maar '16 miljoen bondscoaches', daar hoor ik niet bij.

Elise wel.
Tijdens Engeland-Slovenië hoorde ik vanachter de iMac ineens "AHHHWWW! Rooney! Paal! Jammurrrrr."

Nu is de vraag uit welk onderdeel van de genenmix dit kwam...

incentive

De komende weken zal er nog veelvuldiger gezang uit de schuur klinken. Gijs is hard aan de slag: hij heeft zojuist bij de bouwmarkt zijn eigen gereedschapskist mogen uitzoeken, met een hamer, een zaag, handboortjes, schroevendraaier en tang en het nodige aan ijzerwaren. Dit was de beloofde en vandaag dan ook verdiende incentive voor het zelf fietsen. Het mag dan even geduurd hebben voordat Gijs besloot dat hij het kon, toen was het ook in een dag of 10 gepiept. Nu fietst hij elke dag iets minder slingerend mee naar school, nog over de stoep maar met een hoofd alsof hij nooit iets anders deed. Wel zo handig, want komend schooljaar gaat er niet veel van komen, van fietsen.

En nu wordt er dus gewerkt in de schuur, al de hele middag. De echte doehetzelver kén niet zonder gereedschapskist.

heel veel fikkies

Je opties zijn natuurlijk beperkt als je een naam moet geven aan een kerk. Het aantal heiligen van enig statuur is tamelijk beperkt. Ook de aanpalende scholen zijn dus navenant weinig origineel benaamd.

Ik wil de toekomstige school van Gijs en Elise bellen, omdat ze a-modern zijn en dus geen enkele vorm van web-presence hebben, behalve een vermelding in een algemeen overzicht van scholen. Dat moet te googelen zijn, dus ik tik in 'St Andrews CofE Primary School'.

Dat levert meer dan 9 miljoen resultaten op.

De eerste pagina vertelt me over

St Andrews Preston
St Andrews Brighton
St Andrews Chedworth
St Andrews Cobham
St Andrews Wirral
St Andrews Buckland
St Andrews Plymouth
St Andrews Headington
St Andrews Soham
St Andrews Woodhall Spa
St Andrews Barnt Green



en zo voort.

donkerblauw zal het zijn

Daar is-ie dan, vandaag eindelijk in de groene bus: de bevestigingsbrief van de plaatsingsinstantie die alle schoolplaatsingen voor alle state schools van Bath en omstreken doet. Gijs en Elise worden komend schooljaar leerlingen van St. Andrews CofE Primary school. Twee plaatsen op dezelfde school krijgen was nog best spannend, en het is wel een opluchting dat het dan toch gelukt is.

Donkerblauw is de kleur. De kleur van de sweaters en de vestjes en de tassen en de uniform-ruitjesjurkjes van de meisjes. Met hagelwitte polootjes en vast wel een door Gijs zo hevig verlangde das.

Eupen Afrika-journaal fancy fair editie

Eupen Afrikajournaal week 4

Eupen Afrika-journaal nr 3

nieuws

Gijs is tegenwoordig into het nieuws. Gisteren liepen we naar huis toen hij opeens zei: "Mama, die weg bij ons vóór he, die is wel erg druk. Máár, daar gaat de gemeente wat aan doen, heb ik gehoord."

Ik was nog maar net van de verbazing bekomen (dit had hij naar eigen zeggen 'op de radio gehoord') toen hij er nog eens fijntjes overheen ging met: 'Die boten bij Gaza, die hebben ze tegengehouden omdat ze bang waren dat er wapens tussen het eten zouden zitten.'

Dat laatste komt omdat hij een paar dagen eerder mijn uitleg aan Elise over een krantenfoto op de voorpagina van NRC had aangehoord. Elise wilde vooral weten waarom er 'STOP GAZA BLOCKADE' stond, en niet 'STOP GAZA BLOKKADE'. Gijs heeft de achtergronden bij het nieuws opgeslagen.

Tijd voor het Jeugdjournaal, geloof ik.

bizar

Heel soms als je echt even niks anders te doen hebt, ga je de krant uitspellen. Dan beperk je je niet tot het nieuws maar lees je ook, ik noem maar een dwarsstraat, de 'gezocht/gevonden' rubriek. Deze vond ik verbijsterend:

"Gevonden, in de Aldi in xyz. Trouwring met datuminscriptie dd-mm-yyyy en naam."

...maar, en nu komt het, de advertentie ging verder, alsof het vinden van een trouwring al niet bijzonder genoeg is:

"...tevens gevonden door mijn echtgenoot, in de Aldi in abc: trouwring met datuminscriptie dd-mm-yyyy."

En nee, het waren niet dezelfde data.

Dat is toch bi-zar? Niet alleen het onmetelijke toeval van die trouwringen, beide in de Aldi, maar zou dit echtpaar werkelijk dagelijks tussen de diepvrieskippen en de vijfliterpakken goedkope halfzoete witte wijn staan graaien op zoek naar verloren gewaande trouwringen?

De wereld is een wild and wondrous place, dat blijkt maar weer.

een beetje lekker zagen met m'n zaag

Gijs heeft zich ontpopt als klusser. Elk vrij moment rent hij naar de schuur, hij staat er zelfs eerder voor op om na het ontbijt nog even aan een van zijn vele projecten te kunnen werken. Nadat hij bij De Ontdekfabriek een paar dozijn scheepskisten had bestudeerd, heeft hij een bouwtekening gemaakt met boven-, onder-, voor-, achter- en twee zijaanzichten, een lijstje van gereedschap en materialen en daarna is hij aan de slag gegaan met zijn Kist. Kist werd inelkaar geschroefd met een beetje hulp van Mark en opa Bert en gaat sindsdien overal mee naartoe, behalve in bad. Kist mocht zelfs mee het Kanaal over, en Kist slaapt elke nacht in bed als het aan Gijs ligt.

Nadat hij een 'standaard met wieltjes' had gemaakt voor Kist, is hij nu bezig met een vlot. Uit de schuur komt tevreden geneurie, driftig gehamer en af en toe zaaggeluiden. Gijs kan zich uren vermaken zo. Hij doet een beetje denken aan de prachtige Bob-de-Bouwer versie van Mambo nr5. De Nederlandse versie daarvan heeft teksten als:

"Een beetje lekker zagen met mijn zaag.
Een beetje lekker klussen doe ik graag.
Een beetje lekker boren met mijn boor.
Als ik niet kan klussen, sla ik door..."

Helaas is die nergens te vinden op het web. Dit is de Engelse, equally brilliant:

Jip en Janneke

Bij wijze van tussendoortje (vlgs. Voedingscentrum 'lichte snack') filmde ik tussen al het Afrikamateriaal en een huwelijksreportage ook nog de voorstelling van de kleutergroepen. De meester-en-juffenverjaardag van de groepen 1 en 2: Jip en Janneke. Ondanks dat ik álles van Annie M.G. liever heb dan de kwezelige jaren-50-stukjes over die zwart-witte silhouetjes, was het toch leuk. Zelfs met de meerderheid van neuspeuterkleuters en op-stoeltjes-staande-mini-PSV-hooligans eruit geknipt.

Eupen Afrikajournaal week 2

Eupen Afrikajournaal week 1

Afrikamaand

Vandaag startte de Afrikamaand op school. Mijn bijdrage bestaat dit keer niet uit het opbouwen van fancy fair kraampjes of het bakken van 250 appelflappen, maar uit een reeks video's. De eerste twee zijn bedoeld om de kinderen uit te leggen wat we gaan doen en waarvoor.

miep speak

We hebben weer volop genoten van het fop-Engels van Routemiep. Inmiddels begint Elise ook aardig door te krijgen wat er schort aan haar uitspraak. Als we in Dover Snargate Street op rijden, door Miep in strak polderEngels verknauwd tot 'SnargaatuhStreet' moet ze al lachen. 'Straight? Het is street!'

Onze favoriete straat in Bath vanuit Miep-oogpunt - Pines Way genaamd - zijn we ditmaal niet miepend gepasseerd, in ieder geval niet met de kinderen. Maar deze moesten we ook uitleggen. Onderweg terug naar Dover, komend van de M4 vlak na het van elke charme verstoken dorpsnaampje Bagshot doet Miep de volgende onweerstaanbare uitspraak. 'Na 800 meter linksaf. Rijd dan op kubieke meter tot afrit 16.'

"Rijd dan op kubieke meter tot afrit 16"?

Okee.
Daar moesten we echt even over nadenken. Zei ze dat nou echt? Rijd dan op kubieke meter tot afrit 16? Ja. Dat zei ze echt. En ze bedoelde: neem de M3. Tot afrit 16.

you shop, we drop

Elise heeft het Engelse equivalent van Albert ontdekt. Dat is Tesco, die met kleine blauwe wagentjes door het land crosst, met de volgende prachtvolle tagline 'you shop, we drop'. Mooie gelegenheid om het principe 'shop till you drop' eens uit te leggen.

op de achterbank

Het is best Leuk Bedacht van ouders, dat je rond zessen de boot kunt nemen en dat je kinderen dan vanzelf in slaap vallen op de achterbank in die laatste drie uur van de reis, maar zo werkt het niet. Dat hadden we kunnen weten. Eerst moest nog uitgebreid commentaar worden geleverd op de omgeving ('Heej, hier worden dingen gemaakt, want hier zijn allemaal rare fabrieken...' - in het Arcelor themapark vlak achter Calais), daarna ging de zon bloedrood en indrukwekkend onder, en tussendoor werd nog een langdurige discussie gevoerd over wat er nou wel of niet buiten de ruimte was en wat er zou gebeuren als je daar met een raket heen kon vliegen ('Maar dat kan niet, want dat duurt duizenden en duizenden jaren.')

Elise denkt dat het dan eerst allemaal wit wordt en heel licht en dat je dan in een hele diepe put valt net zoals we zojuist gezien hebben in Dover Castle. Gijs wil weten wat er dan op de bodem van die put is. Een zwart gat misschien? En wat er gebeurt als een raket bij een zwart gat komt, en wat er zou gebeuren als er een zwart gat bij de aarde was, en, en, en.

En zo is het half 10 voordat de snaveltjes gesloten worden en wij voorin de noodvoorraad chocola kunnen aanspreken zonder commentaar van de achterbank.

Mannekensvere

Wat we natuurlijk Niet Zo Leuk vinden, is dat de brandstof in het algemeen in de UK een stuk duurder is dan op het vasteland, maar pas echt irritant is dat de diesel duurder is dan de euro loodvrij. Dat wordt Sains bonnetjes verzamelen, die bij elke £50 aan boodschappen een voucher leveren voor 5p korting-per-liter. Dat compenseert nog niet helemaal voor het feit dat respectievelijk €1,22 en £1,22 wel een erg groot verschil is, maar laten we het er maar op houden dat de blueberries dan weer opvallend goedkoop zijn, omdat ze door de Waitrose als essential dailies zijn aangemerkt.

En dan zullen we maar vaak tanken in dat ene naargeestige Schnellwegtankstelle dat je als eerste tegenkomt als je van de boot af bent. Kilometers Frankrijk met niks, daarna kilometers België met niks en dan doemt ergens een bordje op van een Texaco dat om razendsnelle reactie vraagt, want de uitvoegstrook is niet groter dan de helft van de Orpheuslaan.

We mogen allang blij zijn dat we geen LPG meer rijden, dat is helemaal slecht te krijgen in Engeland.

kijken naar de buitenwereld

De UK is niet alleen een eiland in geografische zin, ook voor het nieuws is het er soms, net als in de US of Frankrijk, zoeken naar het buitenlands nieuws. Natuurlijk wordt er wel verslag gedaan van het wereldnieuws, maar het is eerst waden door een dikke zee van krantenpagina's met nationale en regionale berichtgeving. Het is nog niet zo erg als in de US, waar in diverse kranten wordt gedaan alsof de rest van de wereld niet bestáát, behalve als er een terroristische dreiging vanuit gaat.

Toch beheersen het hung parliament, de WouterBosMove van Gordon Brown en de besprekingen van de kleding van de first en second ladies de krantenpagina's. Zelfs op het BBC radionieuws wordt gezegd dat het toch wel opmerkelijk is dat de Libische vliegtuigcrash pas op pagina 16 van de gemiddelde krant voorkomt. Het hele intens verdrietige verhaal over het jongetje Ruben, dat door de Telegraaf op schandalige en schofterige wijze wordt misbruikt onder het mom van nieuwsgaring, en het hele land dat daar (terecht) over valt, is hier een naamloze eenmaal genoemde Dutch 9-year-old boy. En dat laatste is misschien maar beter ook zo, omwille van dat kind dat nu verder moet, bij voorkeur zonder de inmenging van de roddelpers en respectloze nepjournalistiek.

small talk

Ik koop een volslagen belachelijke hoeveelheid Black&Decker chocolade. Die geen Black&Decker heet in werkelijkheid (maar Green&Black's) en die in Nederland heus ook wel te koop is (maar slechts in een paar van de minstens 14 varianten die hier in het schap liggen). De Waitrose heeft toevallig een weekaanbieding, vandaar. Nu Met Gratis en meer van dat - daar hou ik van en daar bied ik niet graag weerstand aan. Ook al ben ik helemaal niet zo'n chocolade-eter.

De grootste stapel zijn repen van de Dark Cherry variant. Met die zure geconfijte kersjes erin. En natuurlijk wat Maya Gold, en wat Ginger. Maar ik besluit ook tot aanschaf over te gaan van een stapeltje Mint. Met zachte glazuurverpletterende fondantvulling.

Als ik bij de kassa kom, begint de caissière een heel verhaal. Dat de Mints haar favoriet zijn momenteel, en hoe haar moeder steeds chocola meeneemt maar na 28 jaar nog steeds niet snapt dat zij ook een chocoladeliefhebber is, en dat haar vriend nu steeds de chocolade krijgt, en dat ze misschien maar eens een verlanglijstje moet maken waar niets anders op staat dan chocolade, en oh, had ik de Maya variant al eerder geprobeerd, en, en, en. Ik kan me ternauwernood van haar losrukken omdat er een lieve granny achter me in de rij staat, die het stokje graag overneemt.

Nu, Black & Decker. Met gratis small talk aan de kassa.

ofsted

Voor de vakantie heeft Mark uitgebreid getelefoneerd met Charon. Dat klinkt naar de veerman naar De Andere Zijde maar is in werkelijkheid gewoon een public servant van wie de ouders niet konden spellen, vermoedelijk. Zij is de contactpersoon van de plaatsingsinstantie voor alle 35 staatsscholen in Bath en omstreken.

Vrijwel alle scholen zijn vol, vooral omdat wij voor twee kinderen tegelijk plaatsen nodig hebben. Ze noemde drie scholen die nog wel plaats hebben. Twee daarvan zijn opmerkelijk genoeg de enige twee openbare (als in: niet-met-religieuze-signatuur) scholen in de hele omgeving. Die zijn niet in, kennelijk. Een van de drie hadden we in maart al bezocht, een deze vakantie. Wij durven aan beide onze kinderen wel toe te vertrouwen, ondanks de soms deplorabele Ofsted reports. Voor een deel zal het toch wel op de kwaliteit van onze home schooling aankomen.

Gelukkig hoeven we ze er geen 10 jaar naar toe te laten gaan, om er vervolgens achter te komen dat ze niet meer welkom zijn op universiteit x.

proberen

Gijs staat in de gigantische Vicky Park Playground op een speeltoestel dat aan weerszijden hijsconstructies heeft om zand van de ene naar de andere kant te verplaatsen. Er staat een terughoudend Britje naast hem, dat ook wel een poging wil doen, maar Gijs zet zich in zijn volle breedte voor het emmertje.
Ik roep dat het wel aardig is om samen te doen met andere kinderen. Gijs kijkt woest naar mij. "Maar híj wil ze steeds leeggooien! En IK wil ze vol maken!"
"Misschien moet je daar even over praten?"
"Dat kan ik niet!"
"Gewoon proberen Gijs!"

Gijs kijkt me aan met zijn meest minachtende blik.
"Maar mama! Ik praat geeneens Engels... of... of BATHS!"

lucy

Ik sta met Elise in de Waterstones. Ze heeft een hele toren ontdekt met 'Fairy' boekjes, het soort pockets dat ze in het Nederlands in een uur uitleest. De Engelstalige Fairies zijn nog net te moeilijk, iets teveel woorden en werkwoordsvormen die ze zal moeten opzoeken. Ze is nu gestart met de beginner-reader boeken en dat gaat best heel behoorlijk. Maar de Fairy-toren is aantrekkelijk.

"Mama? Hier staat 'Flora the Diamond Fairy'!"
"Hoe weet jij zo goed hoe je dat uitspreekt, 'diamond'?"

En daar zingt Elise dwars door de verder doodstille Waterstones keihard: "LUCY IN THE SKY-HY WITH DIAMONDDDDSSS..."

drinking the waters

Bath is natuurlijk al vele eeuwen beroemd vanwege de kwaliteiten van het water. Het troebele lauwe plasje dat in glazen à 50p wordt verkocht bij de uitgang van de Pump Room heeft meer weg van enkele dagen oude uilenzeik, maar het leidingwater lijkt gewoon tamelijk normaal. Toch heb ik altijd na enkele dagen hier kurkdroge huid en haren. Dat is wel op te lossen met wat smeersels en spoelinkjes, en ik was ditmaal weer voorbereid.

Maar de drogigheid strekt zich uit tot de vaat, en dat is ernstiger. Letterlijk elk stuk glas of servies dat ik uit de kast of vaatwasser pak, heeft een poederig laagje waar de rillingen van over je rug lopen. De kinderen vragen het al als ik een slok Chardonnay neem: 'Heeft je wijn óók kalk, mama?'

Waarschijnlijk ligt het antwoord ergens tussen nauwkeurig afstellen van de verhoudingen zout, glansspoelmiddel en poeder, en het afwennen van mijn overgevoeligheid voor stroefdroog aardewerk.

aan de meet

Gijs heeft een meetlint gekregen - een oprolbare, van wel drie meter, met voeten, inches en centimeters. Gisteren in de Pizza Express deed hij niets anders dan meten. De tafel, de dikte van het blad, de breedte van de stoel, de hoogte van de lambrizering, de pepermolen, de servetten, de suikerzakjes en het kleine pizzarollertje dat bij de volwassen pizza's kwam: alles werd nauwkeurig vastgesteld. Het leidde tot hilariteit en vertedering bij de tafels rondom ons.

Bovendien is het een uitstekend rekengerei. Hij kan inmiddels alles vinden onder en boven de honderd, getallenlijnen komen niet mooier dan dit knalgele oprolexemplaar. Ook maakt hij sommen van het type 42+5 en 114+3 ermee. Hij weet al dat het een tape measure heet, en tenslotte heeft het ding ook nog zowel een belt clip als een polsbandje.

En dat allemaal voor 89p. Met dank aan Homebase. Je vraagt je af waarom je eigenlijk nog normaal speelgoed voor je kinderen zou kopen.

nu: verbeterd

Het huis aan Pulteney Mews is nog zoals vorige keer. De meeste dingen onveranderd. De tafel wiebelt, de balkonnetjes kraken, de keuken is nog lelijk. Ergens in de afgelopen twee jaar is er een immense verbetering opgetreden. De badkamers hebben niet langer een spuuglelijke groene vloerbedekking. Er ligt nu zeil, even lelijk maar wel een stuk hygiënischer.

local

We hebben gasten. Een handvol Italianen en een Brit. De kinderen zijn uit logeren, maar onze kleinste Italiaanse gast is anderhalf. Ze babbelt de hele avond in dreumes-kreten tegen haar papa en mama en soms tegen andere leden van het gezelschap. Ook onze gatto mag op veel aandacht rekenen.

Als ze naar huis gaan, trekt ze haar jasje aan, stapt monter op de poes af en zwaait: "Ou-doe."

een beer naast de Dommel

Fietsend over het pad naast de Dommel zien we ineens een beer tussen het hoge gras aan de overkant. Een fractie van een seconde later heeft de beer *ppoingggg* een pijl in zijn onbehaarde berenkont.

Bij nadere inspectie blijken er overal beestdoelen te staan, hangen en zwemmen. Het TU-terrein is veranderd in een soort Tijdelijke Jachtvelden, met reuzenvissen, polystyrene herten met en zonder gewei en die ene nepbeer dus. Hier en daar hangt een rood-wit lint, en overal wandelen groepjes schutters met hun pijlen en handbogen tussen de verbaasde eenden door.

"Jullie kunnen veilig verder fietsen hoor!" roept een van hen ons na.
Dat mag ik hopen. Zelfs Elise op haar kleine rode fietsje ziet er niet uit als een etalage-konijn, dat scheelt.

praatpaal

Ik gooi een euro in een parkeermeter.
Als ik op het groene knopje druk voor een kaartje, begint het ding luid te praten. "WIST U...," toetert het geval over de lege kade waar ik sta, "...DAT UW AUTO IN 5 SECONDEN IS OPENGEBROKEN???"

Ja, natuurlijk wist ik dat. Nogal wiedes, een ruit inslaan kost circa 7 frames, da's nog geen halve seconde (als je 25p opneemt). Maar ik sta daar met mijn camera, statief en een berg audiorommel, dus ik zou graag hebben dat het apparaat dat alleen bonnetjes moet uitspugen, nu zijn waffel houdt. Maar nee, het gaat door: "HAAL ALLES VAN WAARDE UIT UW AUTOOOO." schalt het over het water. Geirriteerde ganzen aan de overzijde: alwéér een Mens Dat Een Parkeerbonnetje Trekt?!

Als ik allang weer naar mijn auto loop om mijn spullen te pakken, gaat de praatpaal nog even verder, met een betoog vol goedbedoelde adviezen. Op +10dB.

die ene stad

Gijs en ik lezen een verhaal over Gauguin. Hoe hij vertrekt, zonder zijn gezin, naar Tahiti, en hoe hij tot de conclusie komt dat het de mooiste plek ter wereld is, en dat hij dat aan zijn vriend Degas schrijft.

"Wat vind jíj de mooiste plek ter wereld?" vraag ik aan Gijs.
Ik verwacht een antwoord van het type 'ons huis', 'Eindhoven' of desnoods 'Nederland'.

Gijs denkt even en zegt:
"Die stad met de Eiffeltoren."


En dan te bedenken dat Gijs Parijs alleen heeft gezien vanuit een Boeing 737.

vooruit denken

Elise komt bij me staan in de keuken en zegt nadenkend: "Mama?"
"Ja?"
"Kunnen we een hele doos van die nieuwe zeep die beneden in de wc staat, kopen?"
"Eh, ik denk het wel. Waarom?"
"Dan kunnen we die meenemen naar Engeland. Die zeep heeft oma ook altijd en dan kan ik de hele tijd aan oma denken."

Dettol handzeep met vanillegeur, 't is maar dat u het weet.

Verregend Koninkrijk

...Elises verspreking (volgens mij weet ze best dat het 'Verenigd' is), ik vind hem té goed.

voorleesontbijt

scheldkanonnade

In navolging van het tafereel in het bad onlangs hoor ik nu beneden wat halfslachtig-halflachend gemopper. En daarna Gijs die roept 'Dahag, kakkerlak!' en de deur dichtdoet om naar boven te lopen. Daardoor hoor ik net niet wat Elise terugroept, maar het is iets als 'Dahag, poepchinees!'


Poepchinees?! Dat is toch hartstikke seventies om dat te zeggen? Van wie hébben ze dat?

want-factor

I want.
Driedubbele gadgetwaarde.
Je eigen holodeck. Ik zie Grootse Mogelijkheden.

op kamp

Gisteren vertrok-ie, slaapzak op de rug, beveroverhemd aan ("dat is een beverblóes mama"), beversjaal om ("beverdás!"). Helemaal stuiterig, waarschijnlijk net zoals zijn groepsgenootjes.

Halverwege de middag kwam-ie weer thuis. Speelde wat met Elise en zijn nieuwe skates. Meldde dat hij even naar boven ging.

Een uurtje later ging ik maar eens poolshoogte nemen. Bij binnenkomst in zijn kamer vond ik eerst dit:



















Want zo'n slaapzak en -matje, dat kwak je natuurlijk het makkelijkst pal ín de ingang van je kamer.

Daarna zag ik dit:

Rozemarijn vroor dood,

...althans, zo ziet het er wel uit.

Daarom reed ik vandaag een klein doosje vol familielid, ook Rozemarijn genaamd, de tuin binnen. Samen met de nichtjes Melisse, Salvia en Mentha Piperita en het bijna-anticonceptivum Estragon mogen ze het kruidenbed weer vol maken. Daar kwam al de lavas in volle glorie uit de grond gestuiterd, en ook de bieslook en de oregano doen hun best. De thijm lijkt tevreden met de vrieskoude winter en is het juist beter gaan doen, zowel de nederige gewone thijm als de opschepperige citroenthijm zien er goed uit.

Ik ben wel benieuwd of het lukt om de kwetsbare dragonplantjes heel te houden, tussen de wilde aardbeien (die zijn zó onvoorzichtig) en de woekerende oregano (die omarmt zo verstikkend), maar het is de moeite van het proberen waard. Verse dragon is zover ik weet bijna alleen maar bij de Hanos verkrijgbaar en die is politiek even not done.

het BPM orakel

Ik lees voortaan nooit meer 'bruto per maand' - dat hoeft ook niet als je geen maandsalaris meer hebt. Ik lees voortaan: 'blood pressure measurement'. Gisterenochtend mocht ik na 24 uur piepjes, pufjes en hijgjes het veeleisende 8x10 kastje weer achterlaten bij de assistente van de huisarts. Het kastje bleek redelijk gemakkelijk in de omgang, alleen hoogst ontevreden over elke vorm van vervoer. Metingen in de auto of op de fiets moesten steevast opnieuw. Dan kun je nou eenmaal niet je arm even laten hangen zolang het manchet nog niet gereed is met meten. Rijden tussen het zware vrachtverkeer op de Hurk is daar zeer ongeschikt voor. Voor het overige was het een kwestie van domweg uitzitten.

Vanochtend overhandigde de huisarts me een rapport van vier kantjes. Het orakel had gesproken. Het had geconstateerd dat ik eigenlijk een heel nette bloeddruk heb, keurig binnen de normaalheidsgrenzen, met een brave 15%-dip gedurende de nacht en slechts één meetfout. En één torenhoge piek, en die was courtesy ING, die gisterenochtend doodleuk het volledige saldo van mijn zakelijke rekening vijf minuten lang van de radar haalden. Ik dacht op zijn minst dat ik voor 15k geskimd was, en hing al in de wacht bij de voice-response-juf om mijn beklag te doen, toen het uit de lucht gegrepen getalletje van 808 euro weer veranderde in mijn eigenlijke saldo. Direct daarop zakte mijn bloeddruk weer naar 120/85. Dank u ING.

Alleen die hartslag hè.
De internist zei een paar jaar geleden: "U hebt nou eenmaal een snel hart. Niets aan doen. Het werkt prima."
"Het lijkt wel of je twee hartslagen hebt," zei de huisarts, "één snelle en één langzame."
Tuurlijk. Ik stelde mezelf onmiddellijk voor als een of andere wappie character uit Alien Nation, waar alle verder tamelijk antropomorfe aliens twee harten hebben. Ik drink ook graag karnemelk tenslotte. Heeft dan niet iederéén een hartslag voor the fast lane en een voor het kalme werk?

Behandelen was alleen nodig als ik er last van had. Nou, liever niet dan, dank u. Want aan een betablokker zit je de rest van je leven vast met een beetje pech.

Dus ik zit weer thuis, en kijk naar mijn mooie rapport. Het voelt als een klein overwinninkje op het kastje.

PIEPPP-brrrrrrrrrrrrrrrrrrrr-pfffffffffffsj

En dan ga je dus naar de huisarts voor dat meetkastje.

Kastje omgedaan, manchet om.
Test 1.
PIEPP-brrrrrrr-pfffffffsj.
ERROR 3.

"Hm." zei de huisarts, en rommelde wat aan het manchet.

Test 2.
PIEPP-brrrrrrr-pfffffffsj.
ERROR 1.

"Momentje." zei de huisarts, en rende naar boven.
Bij terugkomst meldde hij: "Het apparaat is niet tevreden over je polsslag."

Whoehahahaha! Kastje van 10x8 cm 'is niet tevreden over mijn polsslag'?!

Huisarts maakte ter plaatse een ECG (jawel, dat KAN dus allemaal, gaaf zeg). Er rolde een geruststellend strookje papier uit de printer met een heel bekend patroon erop. Guess what? Mijn hart doet het.
"Hm." zei de huisarts weer. "Gewoon regelmatig. Beetje snel, maar gewoon regelmatig."

Kastje weer omgedaan.
Test 3.
PIEPP-brrrrrrr-pfffffffsj.
Kastje tevreden.

Nu elk kwartier, en vannacht elk half uur. PIEPP-brrrrrrr-pfffffffsj.

doorgelicht

"Uitstekend." constateert de huisarts en noteert de uitslagen van al het preventieve onderzoek in mijn dossier. Hoera, ik ben weer goedgekeurd voor de komende periode. Pas over twee jaar weer een mammografie.
"Maar...", gaat hij verder en tuurt op zijn scherm, "hoe lang is die laatste 24-uurs bloeddrukmeting eigenlijk geleden? Ah, ik zie het al. Minstens 3 jaar. Laten we dat ook maar gelijk even doen."

Nu heb ik een afspraak voor morgen, overmorgen én de dag daarna.

Laten we het er maar op houden dat je dat ook maar beter goed in de gaten kunt houden.

Kids on Ice

TNG

In mijn altijd maar doorgaande kijkwoede (documentaires, reclames, en soms ook fictie) bekeek ik -studiemateriaal hè...- weer eens wat oude uitzendingen van Star Trek. The Next Generation, wat toch eigenlijk wel dé Star Trek is, ook al was het niet de eerste reeks.

Maar wát een ouderwetsigheid. Komt dat nou door de 4:3 aspect? Komt het door de ongelofelijk knullige decors? De suffe nep-planeetoppervlakken? De onvoorstelbaar tuttige enemies? De even onverstoorbare als voorspelbare verhaallijnen?

Heerlijk.
Als je daarmee al rijk kunt worden, dan komt het wel goed.

het sneeuwt in mijn thee

De bloesems dwarrelen naar beneden, in mijn theeglas, op de tafel, op mijn boek. Dikke hommels vliegen in grote cirkels om de smakelijke bloempjes heen. De beestjes zijn weer terug dus de lente kan van start gaan. Na de witte bloesems komen nog de knophulzen van de beuk, en de roze blaadjes van de prunus. Nog even en de bomen zijn weer kaal, althans, wat bloemen betreft, dus zo lang het nog kan zit ik en geniet van de sneeuw in mijn thee.

wakker

Buiten komt er net een prachtige geel-en-roze kleur aandrijven vanuit de richting Gerwen-Nederwetten. Als ik de achterdeur open om een teen naar buiten te steken, rent een enthousiast miauwende Toby naar binnen. Ik dacht eerst de enige te zijn die wakker was, maar als ik boven kom met mijn koffie, hoor ik Gijs in zijn kamer spelen met auto's en stoplicht, onderwijl mompelend over zijn twee wiebeltanden die er bíjna uit zijn. Ik hoop dat ze een beetje haast maken, want ontbijt, diner en alles wat ertussen ligt aan mondactiviteiten, wordt zo nu en dan ineens dramatisch bekort door de beide gebitselementen.

Elise roept me vanuit haar hoge vesting en fluistert "psst, mama, hebben wij het boek 'De Fantastische Meneer Vos'?" Ik zeg dat ik dénk dat Mark dat wel heeft, maar misschien in het Engels. Ze concludeert tevreden dat we dan nog maar 5 boeken van Roald Dahl hoeven om zijn oeuvre compleet te hebben. Dat klopt, zolang ze zich nog niet aan het volwassen werk waagt.

In de slaapkamer hoor ik Radio 1 aan gaan, dwars door het brute misdaadverhaal of een wetenschappelijk artikel. Ik lees nog vlug de nodige mails, tweets en blogs. Vroege ochtend en ieder doet zijn eigen ding.

telduivels

Ik rijd de dames naar de eerste schaatsshow. Achterin hoor ik:

E: heej Yentl, waren we nou bij 21.000 of bij 23.000?
Y: bij 23.000.
E: Ok, mooi, ik heb er nog honderd bij gedaan dus dan zijn we nu bij 23.100.
Y: Ok. 23.101. 23.102,...
E: ...23.103...

En ik sorteer vertwijfeld voor richting de Eindhoofse binnenring.

Eager Beaver

Pasen op school

Greater Potholia breidt uit

Het was hier in de directe omgeving ook voor de winter al droevig gesteld met het wegdek. Sinds het Fliedner-kruispunt aangepast werd en Peppelrode een ambitieuze semi-wolkenkrabber is, hadden we hobbels, scheuren en gaten te kust en te keur in de O-laan. Maar deze winter is, zoals overal in het land, het asfalt pas echt goed kapotgevroren. In heel Eindhoven vallen gaten waar je bij staat. En 't blijft niet bij lullige kuiltjes, het zijn forse kraters waar je auto met een doffe dunk in wegzakt als je er overheen rijdt. Op veel plekken worden noodvullingen aangelegd, en sommige straten zien eruit als een dicht weefsel van strepen reparatie-teer. En het werk gaat maar door, het zware verkeer fikst niet alleen brute nieuwe fly-overs en drive-throughs en no-light-connections maar ook eindeloos veel gaten, gaten en nog eens gaten.

Tegen de tijd dat dat allemaal gereed is, komt de winter weer.

opvoeden: zó 2009

Ik denk dat ik een ouwe zeikerd word. Dat lijkt me wel wat. Het zal me in elk geval goed af gaan, zorgvuldig op elke jeugdige slak wat zout strooien.

We waren vanavond bij de MacDonalds. Dat hadden we al eeuwen geleden beloofd aan Elise: bij het halen van het A-diploma zouden we naar de MD gaan. Kinderen helemaal in de gloria. Als totale MD-nitwits hadden wij ons natuurlijk niet gerealiseerd dat zaterdagavond rond zessen het ultieme MD spitsuur is. Wat een HEKSENKETEL van gillende kleuters en krijsende peuters en rennende babies en vinex-pubers... nahja. Yougetthepicture. Het is MD dus je wordt toch nog verbijsterend snel geholpen en we gingen wegens weinig plek lekker even buiten zitten. Het was qua weer best te doen.

Er waren veel kinderen aan het spelen, en een van de geliefde spelletjes was blijkbaar over de tafels lopen en van tafel naar tafel springen. Elise wilde ook zoiets maar dat heb ik haar verboden, uitgelegd dat je thuis ook niet op de eettafel loopt en dat andere mensen ook niet graag hun hamburger neerleggen waar zij zojuist met haar mogelijk-hondenpoep-schoenen stond. Dat snapte ze eigenlijk ook wel. Maar het viel me wel tegen hoe weinig ouders iets zeiden van hun kroost dat over de tafels holde. Wél het personeel van de MD, dat bij toerbeurt naar buiten werd geschopt door de lokale manager om de kinderen beleefd maar dringend te vragen van de tafels af te gaan. Er zaten namelijk aan diverse tafels ook gewoon mensen te eten.

Na een tijdje kwam er wel een moeder, die naar haar kind riep. Aha, dacht ik, ik ben dus niet de enige. Maar wat zegt die moeder: "Bootje schat, niet op de tafels staan hoor, want dadelijk val je..." DUHUH. Nee joh, dadelijk springt jouw dochter in mijn milkshake!

Ach ja.
Gelukkig heeft Gijs nog even, in zijn beste hooligan-modus, een demo gegeven van hoe-aanslag-bestendig zo'n gekleurd plastic speelpaleis dat naast elke MD staat, wel is.
Op de terugweg heb ik stiekem aan Elise gesuggereerd dat ze bij haar B-diploma misschien wel pizza wil eten ergens.

Splash

grapjas en lolbroek

Elise en Gijs doen om het hardst hun best om moppen en raadsels te onthouden. Ik weet niet welke het leukst zijn, die nog helemaal nieuw en vers zijn omdat Elise ze zojuist in de Donald Duck heeft gelezen, of die mopjes met een meterslange baard die door Gijs worden opgediept. Hij moet dan zelf zo hard lachen dat hij al halverwege gierend van zijn stoel rolt en zelden het eind van het grapje bereikt.

Met deze kwam Elise vandaag aan: het is geel en zwart en het niest. Na mijn mislukte pogingen (een hommel met een hoestbui? een verkouden banaan met een zwarte bermuda?) kwam het antwoord: "...een ha-cheetah!" En toen hadden we dus allebéi de slappe lach.

kostuum

"Ik heb vandaag een pinguin gepast," meldt Elise vanaf de achterbank, "en bij de voorstelling moet je rechtsonder kijken. Nee, links, of nee, wacht, tóch rechtsonder."
Ik zeg dat ik haar zeker wel zal herkennen.
Elise wil natuurlijk weten hóe dan.
"Nou, omdat mama's hun kind altíjd herkennen - zelfs toen je pas een dag oud was, hoorde ik al aan het gehuil welke van de 4 babietjes op de ziekenhuiskamer de mijne was." zeg ik.
"Zélfs als ik een pinguin-kostuum aanheb dat mij helemaal bedekt?" vraagt Elise verbaasd?
"Zelfs dan. Ik zoek gewoon naar een pinguin met één of twee voortanden eruit, OK?"

alles voor de wetenschap

Gijs wil graag weten hoe een boterham precies beschimmelt.
Ehh, tja, waar kennen we dat van?
Om te voorkomen dat hij het in het geheim onder zijn bed gaat uitvinden, ligt er nu een flink behijgde boterham in een zakje op de kast. Wij zijn benieuwd.

culinair talent

"Wat wil je op je boterham, Gijs?"
"Pindakaas... met...ehhh.... salami."
"... eh, weet je 't zeker?"
"Ja. Ik probeer af en toe nieuwe combinaties hoor!"

luisteren

"It's good to talk!", kopten de reclameposters van BT jaren achtereen. Het geeft vrij helder de strategie van de telecomoperator weer: veel praten en vooral níet luisteren.

Ik belde een paar dagen geleden naar KPN met het verzoek om per 1 augustus ons huidige abonnement om te zetten in een goedkoper abonnement met hogere gesprekskosten. Dat kon niet. Dat kon alleen als ik eind juli nog eens terug zou bellen. Hoewel dat natuurlijk raar is, een beetje computersysteem kan dat natuurlijk wél, een ingangsdatum in de toekomst hanteren, was het in ieder geval duidelijk.

Maar je kon erop wachten.
Gisteren op de deurmat een brief: Geachte, over drie werkdagen wordt uw lijn omgezet naar een dure-gesprekken lijn.

NEEHEE!
Dat was nou juist NIET wat ik vroeg!
Kunnen ze nou werkelijk niet EEN keer correct uitvoeren wat je afspreekt?

irri-tandje

Elise liep al een dag of wat te iepen over een van haar tweede snijtandjes boven, die zat los, kon een vervaarlijke, exorcist-achtige draai om zijn as maken, maar wilde er niet uit. Wel werd elk eten bemoeilijkt door dit irri-tandje. Zijn counterpart, aan de andere kant van de twee volwassen snijtanden die ze al heeft, zit ook los, dus ik had haar al aangespoord om korte metten met het tweetal te maken, zodat ze over twee weken als echte paashaas het ijs op kan.

Vanochtend stormde ze de slaapkamer binnen: hij is eruit! Het eerste hapje kokosbrood had de klus geklaard. Nog slechts 13 gebitselementen to go.

cupboard-wall-cupboard-wall

Het zoeken naar scholen begint potsierlijke vormen aan te nemen. Ik weet natuurlijk niet precies hoe dat gaat in Nederland, de enige keer dat wij dat 'moesten' was toen we net naar Eindhoven verhuisd waren. En dat was eenvoudig: we bedachten wat wij belangrijk vonden, maakten een lijstje van geschikte scholen en waren geheel overtuigd van onze eigen keuze. Daar hoorden we dat we ook daadwerkelijk geplaatst zouden worden, dus een jaar voordat Elise 4 werd, wisten we al dat ze terecht kon op de huidige school.

In Bath gaat het volkomen anders. Om te beginnen is er een centrale plaatsingscommissie. Je kunt dus best langsgaan bij de scholen van je voorkeur, er is geen enkele mogelijkheid dat je rechtstreeks met de school afspraken maakt. Dat kan natuurlijk goed werken, in elk geval zal het de eerlijkheid wel bevorderen. Het betekent wel dat, alle bureaucratie in aanmerking genomen, er veel meer schijven worden doorlopen. En dat kost tijd, en energie. Ouders leveren een formulier in waarop ze een top-drie van scholen mogen noemen. In de meeste gevallen wordt de eerste keuze gehonoreerd, lezen we in de uitgebreide brochure van de B&NES (but we pronounce 'Baynez') plaatsingsinstantie. En: 'why it is so important to choose the right school for your children.'

Dat laatste, beste B&NES, is natuurlijk een beetje zuur als blijkt dat op de eerste ZES scholen van voorkeur alvast geen plaats is. De 4 scholen op loopafstand lijken al uitgesloten, de meest aantrekkelijke scholen die net iets verder op autoafstand zijn, zitten kennelijk ook vol. Het echte probleem is dat ze pas aan het einde van juni op zijn vroegst harde uitspraken kunnen doen over hoe vol de klassen volgend jaar zitten en wat we kunnen verwachten. We kunnen dus precies... nul plannen. We weten niks, want zij weten niks. Ze wachten nog af tot 28 schooldagen voor de start van het nieuwe jaar zodat huidige ouders en wachtlijstouders hun kansen krijgen, verhuizingen duidelijk worden en vooral de overgangen naar privéscholen bekend zijn.

Op die laatste mikken we maar helemaal niet.
Nog afgezien van of zij plek hebben, zou ik niet weten waar we zo even 20.000 euro vandaan halen voor een jaartje school voor twee kinderen...

slurp

Elises juf heeft het wel eens over dat Elise zo'n sponsje is, als je het juiste onderwerp weet te vinden. Bij het Engels leren is dat duidelijk te merken. Niet alleen slurpt ze de woorden en oefeningen uit het boek op, ook al mijn uitleg eromheen, zoals het verschil tussen een dove en een pigeon of het verschil tussen een blokfluit en een dwarsfluit of het feit dat het woord mac in de betekenis regenjas ook voorkomt in Penny Lane van de Beatles of alle meervoudswoorden die nooit in het enkelvoud bestaan zoals glasses en scissors en trousers... ze slurpt het op en onthoudt het vrijwel allemaal.

Nu leegt ze in bizar tempo haar stapel bieb-boeken. Om kwart voor 4 kwamen we de voordeur binnen, de eerste is uit, de tweede hard op weg. Ze moet maar gauw Engels leren lezen, anders hebben we straks een leesprobleem.

bekkies worden ook steeds jonger

"L. heeft een beugel, zo'n buitenboordbeugel." meldde Elise terloops aan het avondeten. Nou is L. een klasgenootje en kan hij dus nauwelijks ouder dan 8 zijn. Ik meen me toch te herinneren dat beugels bij ons in fashion waren vanaf de leeftijd van elf, twaalf op zijn vroegst. Maar blijkbaar kan het ook eerder.

Yentl en Elise

knabbel en babbel

geografie

Onze badmat vermeldt de woorden 'bad en douche' in diverse talen - maar niet in het Nederlands. Wel in het Engels, natuurlijk. Waarop Elise maar eens informeerde waar de stad 'Shower' dan wel lag.

advertisement failure

In een van de vijf kookbladen die ik meenam uit Bath staat een recept met een hele brie in bladerdeeg.
Ernaast, in een heel subtiel kadertje, met netjes erboven geschreven 'advertisement feature', staat:

Coeur de Lion brie adds credibility to any cheeseboard blah-di-blah-wah.

Ja hoor.
Tuurlijk.
De geloofwaardigheid van je kaasplankje staat op het spel als je geen CdL neemt.

kip

Gijs en Elise hebben woorden in het bad.
Er komen zinsneden uit de badkamer gerold als:
"Je bent een sexy kip met een kale kop en een piemel van drop en géén poten!"

Eh, ja.

scholen

We tekenden een cirkel rond ons toekomstige huis en prikten een vlaggetje in de kaart bij iedere school op loopafstand. Het waren er 3, althans: de gewone staatsscholen waar zowel Elise als Gijs terecht zouden kunnen. Daarnaast was er nog 1 waar alleen Elise in de juiste leeftijdscategorie viel, maar die hadden de infants op een dependance, dus voor de volledigheid zijn we daar ook maar even langsgegaan.

De score:

St. Johns Roman Catholic: geen plaats.
St. Mary's of Bathwick CofE: geen plaats.
Widcombe Junior CofE: geen plaats.
Widcombe Infant had zelfs zo weinig plaats dat we niet langs hoefden te komen.
Alleen St. Andrews CofE had wellicht plek voor beide.

We zullen dus nog even verder moeten zoeken. Eventueel zelfs een school op auto-afstand, wat om velerlei redenen minder fijn is, maar dat zij dan maar zo.

ingewikkeld

Sommige dingen in de UK zijn verrassend ingewikkeld. Onder het motto 'maar dat doen we al 400/500/1200 jaar zo' en met de wetenschap dat er bijvoorbeeld geen gemeentelijke basisadministratie bestaat en dus niemand zeker kan weten wie waar woont en met wie getrouwd is. We hebben er in het verleden al wat fraaie staaltjes van voorbij zien komen, zoals die keer dat Mark voorafgaand aan ons huwelijk ten overstaan van de ambassadeur met zijn hand op de bijbel moest zweren nooit eerder getrouwd te zijn geweest.

Vorige week waren we bij de estate lawyer van het kantoor waar we ons huis van zullen huren. Als je een vakantiehuis huurt, of dat nou voor een week is of voor een maand of voor een half jaar, stort je een zak geld en dat is dat. Wil je hetzelfde pand huren als bewoner, ook al is het voor nog geen jaar, dan word je -zoals iedere Brit die iets wil in het leven- veelvuldig gescreend. Om een huurcontract te tekenen, word je geacht een aantal referenties te overleggen. Te beginnen met een toelichting van je werkgever. Gelukkig heeft Mark nog een werkgever, ik zou hoogstens over mezelf een verklaring kunnen afleggen die aantoont wat een uitstekende, punctuele en kundige persoonlijkheid ik ben. Dan moesten er algemene referenties komen: één van een direct familielid en twee van personen die noch collega's, noch familie waren. Daarnaast was er een lange vragenlijst waar de groene kaarten van de Amerikaanse Immigration Services bij verbleken. Tenslotte moesten we een credit check overleggen.

Tja.

Een credit check. Loop voor de aardigheid eens een willekeurige Nederlandse bank binnen en vraag om een credit check. Dat bestáát gewoon helemaal niet in Nederland! Maar leg dat maar weer uit aan de Britse lawyer. Waarschijnlijk vinden zij het evenzeer van achterlijkheid getuigen dat wij geen algemene credit check hebben als dat wij hun gebrek aan GBA nogal onhandig vinden. Of, om het waardenvrij te houden, on-Napoleontisch. Wat voor Britten waarschijnlijk een geuzenterm zal zijn. Waardenvrijheid het raam uit. Enfin.

Er bestaat natuurlijk iets als het BKR, en na aanvraag en het betalen van een paar euro valt er enkele werkdagen later een keurig envelopje op de mat waarin een paar A4tjes zitten waar niet eens de hypotheek op vermeld staat, maar uitsluitend twee mobiele telefoonaansluitingen. Niet erg interessant voor lawyer Andrew. Gelukkig was Mark óók nog in het bezit van een ingedommelde Britse bankrekening waar al 10 jaar vredig 200 pond op stond te slapen. En dát was nou vermoedelijk wel weer voldoende om de credit-check-behoefte te stillen met een dosis schijnzekerheid. Want: 'niks gebeurd' is ook: 'niks raars gebeurd'. Inmiddels lijkt het erop dat we daadwerkelijk door alle hoepeltjes van het systeem gesprongen zijn, om een huis te mogen huren. We bergen de dogs and ponies dus weer op, tot we ze nodig hebben voor de volgende horde: scholen.

hardcover

Ik had een wensenlijstje mee naar de UK, om in de Waterstones aan te schaffen. Maar 'Seven Ages of Britain' bleek er alleen nog in een loeizware hardcover te liggen, en dat gold eveneens voor de veel te dure en veel te oversizede versie van de nieuwe Niffenegger, Her Fearful Symmetry. De paperback, die vast wel minder dan 19 pond gaat kosten, komt pas in juli. Het is me een raadsel waarom dat zo gaat, die hardbacks vindt toch niemand écht handig? Buiten dat ligt de NL vertaling er al wel in paperback, het kan dus best.

Enfin, ik heb me beperkt tot Mr. Toppit, die ik nog steeds niet had gekocht, en de nieuwe A.S. Byatt (The Children’s Book) dus ik heb weer wat te kluiven komende week. En dan nog is de lees-queue niet leeg.

The streets of the city

Zee

In afwachting van mijn eigen video die staat te renderen dan maar even een Werkje van een Ander. De geweldige, briljante Zee Avi:

stuivertje wisselen

Bij de Albert Heijn staat een meneer die probeert zijn kunststof karretje in een rij metalen winkelwagens te parkeren. Dat past niet, maar de andere rijen hebben aan het einde van het kettinkje geen geld-terug-sleutel hangen. Ik vraag of ik zijn kar mag overnemen, want de kunststof karren zijn weliswaar net zo ellendig-statisch als de metalen, maar ze hebben wel een houdertje voor de zelfscanner. Als het er tenminste niet afgebroken is.

De meneer aarzelt. "Er zit een muntje in."
Komt dat even goed uit, ik heb twee ruilmuntjes in de aanbieding.
Dát wil hij wel.
En zo zag ik pas een uur later, na het boodschappen-in-een-zaterdagse-AHXL, dat ik een Gall&Gall muntje heb geruild voor een muntje van de mij tot nog toe volledig onbekende brandstoffenboer 'AUTOFOOD'.

pling

Toby heeft een nieuwe plek bedacht voor zichzelf. De piano.
Eerst was dat omdat de strijkplank ernaast stond, en die isoleert zo fijn.
Maar nu ik de strijkplank heb weggehaald, hoor ik toch steeds weer plinggg en ploing geluiden. Misschien heeft hij toch meer ambitie dan we hem toedichten.

#01225

oh-one-two-two-five. Elises huiswerk voor Engels dit weekend houdt ondermeer in: het noemen van telefoonnummers. Ik zal haar het netnummer van Bath vast inprenten. Altijd handig. Zij gaat komende week haar netnummer noemen aan juf K. Wij gaan intussen een paar dagen poolshoogte nemen in Bath.

Bath, waar The Hole in The Wall niet een dompzinnig SBS6 spelletje is, maar een naar-men-zegt uitstekend restaurant waar ik nog niet eerder het genoegen mee had.
Bath, waar de omtrek van The Circus Restaurant precies de omtrek is van ons voormalige appartement, omdat dat nou eenmaal op de eerste verdieping van The Circus Restaurant lag.
Bath, waar sinds wij er vandaan gingen het Cafe Rouge verhuisde en een All Bar One gevestigd werd.

Ah.
Oh, one two two five.
Trouwens ook het jaar dat Thomas van Aquino werd geboren. Dat belooft wat.

hij is normaal

Tjonge, wat een opluchting. Er valt een 'gepersonaliseerde' brief op de mat waarin Gijs' naam een paar maal vetgedrukt opvalt. Alsdat Gijs is gewogen en Gijs is gemeten en Gijs is gecontroleerd op spraak en geen van allen gaven aanleiding tot verder onderzoek bij Gijs.

Ik ben niet verbaasd. Maar toch, fijn dat Gijs nu ook formeel als normaal te boek staat bij de Bevoegde Instanties. Dat kan Gijs alleen maar van pas komen in de toekomst.

YouTube gevonden voorwerp van de dag

loosing my religion

ik: De jaartelling begint bij nul omdat toen Jezus werd geboren. Dus toen begonnen de mensen te tellen.
Elise: Ja, dahaag! Vóór Jezus waren er toch óók jaren?

---

Gijs: ...maar mama, waarom denken mensen dan dat God die dinobotten in de grond heeft gedaan?
ik: ...?

---

En ik? Ik overweeg me alsnog actief uit te schrijven als het bisdom DB aanhoudt dergelijk achterlijk jaren-50 beleid als van de parochie Reusel actief te steunen.

democracy-aware kleuter

"Morgen moeten we extra vroeg opstaan." verklaart Gijs.
"O ja?"
"Ja, want morgen gaan we eerst stemmen. Toch?"

Ik was het zelf alweer bijna vergeten.

studio

Het wagenpark is weer uitgebreid vandaag. De DHL meneer schoof twee grote dozen de gang binnen en liet mij een elektronische krabbel zetten voor ontvangst. Nadat ik een dozijn tapejes en bubbelplastics en hoesjes en packing peanuts had verwijderd, bleven er twee redheads en een kolossale standaard met drie 3x6meter doeken over. Voorzien van hun eigen transporttasjes. Het is een chromakeyset, met voor de volledigheid behalve een groen ook nog een zwart en een wit doek. Onderstaande uitleg over wat een chromakey eigenlijk doet, is even compact als nuttig:

primeur

Gisteren zat ik voor het eerst in 2010 weer in de trein. Het voelde vooraf nog een beetje als de eerste asperges of een fles Beaujolais, temeer daar ik voor het eerst vanaf station Best reisde. Die treintunnel is zonder moeite het minst aantrekkelijke OV-object van deze regio. De charme van een tuinhark. Maar er ligt een fors P+R terrein naast, dat bovendien gratis is.
Eenmaal in de windtunnel afgedaald hoorde ik nog net dat door de intercom iets gemompeld werd over een vertraagde intercity richting Schiphol. Knap hoor, heb ik weer. Gelukkig geen haast, dus een kalme rit later wel in Utrecht, waar een soort herhalingsprimeur volgde: voor het eerst sinds ... veel jaren (hoeveel? minstens 7) in bus 11. "De" Uithofbus, hoewel het niet meer de Japanse toestanden waren van enkele jaren geleden. Dat met dank aan de snelbus, lijn 12, die nog niet reed toen Capgemini nog uitsluitend gevestigd was op Rijnsweerd. Op de terugreis zowaar ook nog met een stoptrein gereisd, dat is al helemaal zeldzaam. Het was, kortom, een eventful day vanuit het oogpunt van het OV.

finaletraining

join the military

Als je niet beter wist, zou je denken dat Elise en Yentl zich voorbereiden op een plaatsje bij de landmacht. Hun nieuwste passie is trainen voor Kids on Ice. 'Kunstrijden', zoals de dames zelf zeggen. Niet 'ijsdansen', niet 'kunstschaatsen', nee: 'kunstrijden'.

Omdat er meer dan 250 kinderen deelnemen aan deze shows, waarvan de kleinsten een jaar of 3 zijn en de grootsten de puberteit al voorbij, wordt de hele operatie geleid met militaire precisie. De regels zijn streng en uitgebreid. Over uiterlijk (verplicht een staart in het haar), over gedrag (altijd op tijd natuurlijk), over uitrusting (witte kunstschaatsen). Geen chocolade mee tijdens de shows (vlekken!), geen ouders in de kleedkamers tenzij je zelf nog niet je schaatsveters kunt strikken. Alle kinderen doen aan drie dansen mee en hebben dus verschillende kostuums aan, die door een batterij vrijwilligers inelkaar genaaid worden. Op het ijs klonk tijdens de finaletraining om 9 uur vanochtend al de mededeling dat wie nú nog stond te kletsen, van de schaatsvloer af moest.

En het doet ze goed, het is prima zo. Ze genieten volop en hebben geen enkel probleem met de tijden en de vele trainingen. Vandaag in totaal 2,5 uur, woensdag anderhalf, zondag daarop weer, en zo wordt het intensiever tot aan de shows op 3, 4 en 5 april. Daar mag geen opname gemaakt worden - dus de afgelopen keren heb ik mijn camera maar meegenomen om wat plaatjes te schieten.

school

De school van onze keuze heeft geen plaats.
Wel voor Elise, niet voor Gijs.

In Engeland zit een scheiding tussen wat in Nederland groep 4 en 5 is.
Elise zou dus komend schooljaar naar 'Junior' gaan, Gijs zit nog in 'Infant'. Waar het er, getuige de opgevraagde curricula, bepaald niet infantiel aan toe gaat. Britse kindertjes die uit het equivalent van onze groep 2 komen, kunnen al aardig lezen. Gijs wordt dus, met hulp van school, 'klaargestoomd' zodat hij op zijn minst in het Nederlands een vergelijkbaar niveau heeft. Over Elises niveau maken we ons totaal geen zorgen. Ze is zojuist gestart met de methode Engels voor groep 7/8, niet eens vanwege ons aanstaande vertrek maar uitsluitend als verbreding. Anders 'dut ze in', zegt de juf. Dat kunnen we alleen maar toejuichen.
De support vanuit de school is overigens fenomenaal.

Nu is het hopen dat we voor komend jaar een even goede, ondersteunende, behulpzame school zullen treffen. Widcombe Infant is vol, jammergenoeg, dus onze hoop is gevestigd op Bathwick St. Mary. Volgende week gaan we er praten.

avec bouton de marche/arrêt

"Ze" zeggen dat het blog weer aan moet.
Ja, meneer de brigadier, dát zeggen ze!

Nou.
Dat moet eigenlijk ook.
Dat moest al een aardig tijdje, het microbloggen laat zijn sporen na in dit macroblog.
Al dat minuscule getwitter is natuurlijk geen voertuig voor de serieuze plannen die ons de komende tijd te wachten staan. Dus, Ladies and Gentlemen: het blogseizoen is heropend. Zorg dat uw stoelleuning rechtop staat, klap de tafel voor u op en fasten your seatbelt.

The Reduced 2009

rekenonderwijs

Voor de Stichting Goed Rekenonderwijs maakte ik 4 testimonials van professionals die vanuit hun beroepspraktijk toelichten wat er in hun optiek moet veranderen aan het rekenonderwijs.

Foodie sees France

Place Stanislas