"will garden for food"

De eettuin gaat ook langzaamaan de herfst in. De tomaatjes vinden het zwaar. De komkommer maakt zo nu en dan nog een nieuw komkommertje, de courgette hangt vol met de prachtigste courgetjes die ik in lange tijd heb gezien. Lang, slank en stevig. Beschaafd. Ze moeten wel spoedig geoogst worden, anders zien de slakken hun kans schoon. Maar de grootste verrassing waren de frambozen. Er hingen al snel kleine onrijpe vruchtjes aan de struik, dit in tegenstelling tot de braam die dit jaar nog even overslaat. De framboosjes waren echter nog klein en hard en lichtgroen. Tot mijn verbazing hingen er deze week ineens drie prachtig dikke, rozerode exemplaren. Ze smaakten nog voortreffelijk ook. Zelfs Gijs, die fruit stelselmatig boycot en alleen een uitzondering maakt voor sportsnoep (appels), verklaarde ze lekker. De kruiden groeien door zoals je van ze zou verwachten, en het binnenspul kiemt en maakt kleine plantjes.

jariger kán gewoon niet

Hoe jarig kun je zijn? Nou: zó!

stil aan de overkant

Ik heb mijn publiek verwaarloosd geloof ik. Zo langzamerhand druppelen er wat klachten binnen. Waar de nieuwe postings blijven. Oei. Je lezers teleurstellen is niet zo verstandig. En inderdaad, ik heb ook al twee weken niets geschreven. Dat is wel wat overdreven lang voor een radiostilte. Na een week geen Mark is hij toch alweer anderhalve week terug, dus dat is in elk geval geen valide excuus. Enfin, we zijn er weer. Het is niet meer stil aan de overkant - dat lied kennen ze hier overigens wel, maar wordt door Elise altijd gezongen als 'Ik speel aan de overkant.'

Ofwel, ik was er even niet maar ik ben er weer. Ik speelde alleen even aan de overkant.

nep

Ik rijd tussen de auto's met caravans en fietsen op de trekhaak. De buitenthermometer geeft 25 graden aan. Maïsvelden aan weerszijden van een lange rechte weg, en de zon brandt. Zonnebril op. Airco aan. Muziek uit de Dominicaanse republiek op de radio. Buitenlandse kentekens om me heen.

De witte letters op het eerstvolgende blauwe bord halen me direct weer uit de dagdroom. 'Gorinchem' staat er, en daaronder, in knipperende matrixbordlampjes, '50'.

lekker dan

Onderaan de balk van Entourage staat meestal zo’n beetje wat-ie aan het doen is. Driekwart van de tijd houdt dat ding zich ledig met... ledig zijn. Dan staat er iets als ‘Schedule blurp will run in 2 minutes.’ En zo nu en dan wordt er iets nuttigs gedaan. Daarnet zag ik tussen ‘updating Inbox’ en ‘synchronizing Calendar’ ineens de mededeling ‘Uploading local failures’ voorbij komen. Local failures? Ik wil helemaal geen local failures!

puinbak

Ook op hoge leeftijd kun je circusdieren nog kunstjes leren. Dus op mijn beschaafde ergens-halverwege-leeftijd kan ik dat zeker. Het nieuwste kunstje heet: rücksichtlos wegflikkeren. Ik geloof niet dat ik ooit zo drastisch opruimde als de laatste weken. Kleding van voor-kinderen? Weg! Oude studiematerialen? Weg! Diskettes (’wat ZIJN dat mama?’)? Weg! Alles wat kapot is? Weg! Alles wat nog bruikbaar is maar nooit meer gebruikt wordt? Weg! Waar ook maar iemand nog iets aan kan hebben mag naar de kringloopwinkel of de kledingbak. Groot Goed mag op marktplaats. Iemand nog interesse in een bugaboo? Autozitje? Fietsstoeltje? Als je eenmaal de drempel over bent, is niets te gek om uit je leven verwijderd te worden. Ha, dat ruimt op.

our edible garden

Mijn inzending voor de Friends of the Earth one-minute contest. Opdracht: maak een video van 1 minuut waarin je laat zien welk stukje aarde iets betekent voor je.

statistieken

Goh. Deze week bestaat dit blog alweer een jaar. Ruim 750 postings verder zijn we alweer. Da's gemiddeld 2 per dag. Aardige hoeveelheid woorden.

winkelen met consumptie

Omdat ik ergens tussendoor een gat van een uur heb in mijn agenda, breng ik een uurtje zoet in het centrum van een middelgrote gemeente. Als je vroeg in de ochtend door zo’n winkelgebied loopt, blijf je je verbazen. Over de ketens die óveral hetzelfde zijn. Over de toevoer van goederen die driftig doorgaat, want voor het middaguur moeten de straten weer vrij zijn. Over de rokers die uit het overdekte winkelgebied verbannen zijn en in een treurig kluitje voor de deur hun peukje staan te roken. Over de stilte in de winkels, voor elven komt er niets op gang. Er lopen hoogstens wat ouders met kleine kinderen in de buggy. Opvallend veel solobezoekers. Winkelen singles liever vroeg? Of zijn dit allemaal, net als ik. uurtjekwijtmakers? Als ik even ga zitten in een warenhuisrestaurant met een kop thee, kijk ik recht de damesmode-afdeling in. En ik verbaas me nog meer. Ál die dingen die daar hangen, die gaan állemaal, stuk voor stuk, dus gekocht worden door iemand. Bij ál die dingen denkt iemand: ‘heej, nét wat ik zocht.’ Of misschien denken ze: ‘Nou, deze dan maar.’ Of ze denken, als het ding eenmaal in de allerallerlaatste uitverkoopgrabbelbak is beland: ‘70% korting? Laten liggen is duurder!’ Maar hoe dan ook, kennelijk is voor heel veel dingen dus markt. Vreemd. Heel vreemd. Ik begin maar niet met me de enorme omvang van dit alles voor te stellen, want ik word al duizelig als ik eraan denk. Het is net zoiets als het steeds maar weer in verbouwing zijn van de wereld. Al die nieuwe straten en panden. Al die verhuizingen en verplaatsingen. Waarom hebben mensen het eigenlijk zo druk met vernieuwen en vervangen?

Hilversum bestaat nog steeds

In de tijd dat ik in Hilversum werkte, reed ik soms het centrum in, als ik iets nodig had van een of andere winkel. Toen had ik nog geen routemiep, en het was altijd weer half-en-half een gok. Ik heb nog steeds het vermogen om voor een rit op een kaart te kijken en vervolgens vrij nauwkeurig in de goede richting te rijden. Maar tegenwoordig zorgt routemiep dat er geen minuut verloren gaat als ik doelbewust door een stad beweeg. En ik kijk eens naar al die vagelijk-bekende lanen en dreven. De grote jaren-dertig panden. De ruimte en het groen. Dan komen de bekende punten. Iedereen heeft zijn eigen landmarks: ooit geweest, bekende plek, vaste route, uitzicht van vroeger. Het bekende Japanse restaurant aan de rotonde. De bocht richting het station. Die splitsing bij de autodealer die geen splitsing is, want je mag er niet links. Die lange straten waar je steeds het gevoel hebt in een rondje te rijden. Vandaag ben ik zekere straten viermaal doorgereden. Hilversum bestaat nog steeds en het leidt je met of zonder routemiep voor altijd weer langs haar ringen - tot je opeens de uitgang gevonden hebt. Dan is het zaak er gauw uit te glippen, voor je in de volgende omwenteling terecht komt.

Future Supply Chain

voor de vakantie al gemaakt

knuffelkomkommers

De tuin heeft ons uitstapje van een week of vier wel goed doorstaan. Met dank aan buurman J die het gras maaide, ziet alles er tamelijk welvarend en luscious uit. De passiebloem - inmiddels 14 meter lang en 2 meter hoog en dat alles uit twee stammetjes - probeerde wel de overkant van de tuin te halen, maar de tentakels waren niet langer dan 3 tot 4 meter. Daarmee red je het niet naar de schuur. Bovendien hebben we alles bruutweg afgesnoeid, vele prachtige slingers vol bloemen en knoppen zo de groenkliko in. Niets aan te doen, woekeren wordt direct de kop in gedrukt.
De moestuin is weer in beweging. De kruiden doen wat je van ze zou verwachten (salie: beetje treurig kijken, lavas: hier en daar een geel blad, thijm: zo onzichtbaar mogelijk muurbloempje spelen, bieslook: hoe sprieterig kun je zijn?, rozemarijn: kijkt blij en vermenigvuldigt zich). De dille is tot mijn verrassing weer gaan groeien. De pas gezaaide courgettes hebben geresulteerd in enkele planten, waarbij in een van de planten tenminste drie courgetjes te zien zijn. De braam groeit, de framboos groeit én produceert vruchtjes, weliswaar nog compleet oneetbaar en groen maar ze zítten er wel.
De grote verrassing was de knuffelkomkommer. Zijn tub deelt hij met wat kerstomaten (ik geloof dat ik in een onbewaakt ogenblik wel eens tegen Elise heb verteld dat die pot een 'saladeplant' bevat...) die leuk meedoen en hier en daar een nog knalgroen tomaatje hebben hangen. De komkommer werkt onverstoorbaar door aan oogst. En we hebben zelfs al geoogst, drie snacksize komkommertjes, en er hangen er nog zeker 15 aan te komen. Wat een geweldig ding! Hoera voor de knuffelkomkommer!

Kerstmis

In de Ikea kocht ik wat kaarsen. Bij mijn twijfel over een maffe donkerpaarse kubuskaars zei Mark dat je, áls je dan toch kaarsen koopt, helemaal los moet gaan. Met kerstmankaarsen enzo. Waarop ik blij ging stuiteren en riep 'Oh ja, Kerstmis! Jaaaaa!'
Naast ons begon een dame te stralen. Ze trok haar vriend aan de mouw, wees naar mij en zei 'ZIE JE WEL, ik BEN niet de enige die NU al zin heeft in Kerstmis!'. Iemands dag was alvast goed. En hoewel het mij niet zozeer om de Kerstmis als wel om de kaarsen ging, dacht ik toch vandaag alwéér aan Kerst. Dit keer aan het maken van Christmas Pudding. Die gaat er weer komen!

boing

Harde klap zeg, weer Het Gewone Leven. We begonnen allebei met onfrisse tegenzin, dit geheel in tegenstelling tot de kinderen. Die stuiterden maandag opgewekt naar hun nieuwe plekken op hun nieuwe stoeltjes in hun nieuwe klassen bij hun nieuwe mees en juf alsof het nooit anders geweest was. Wij genieten beduidend minder van het aflopen van de vakantie. Wel hebben we de nazoemende vakantievibes gebruikt om eens drastisch opruiming in huis te houden, hetgeen zelfs leidde tot een familiebezoek aan Ikea of all places op zaterdagavond of all times.

name that place

Je hoeft hier alleen maar de provinciale wegen op te rijden om een hoop lol te hebben om de plaatsnamen. De A36 bijvoorbeeld komt langs de meest geweldige oorden. Veel plaatsen hier in de buurt vonden het kennelijk chique om wat van hun Romeinse roots (if any) te laten zien. De bekendste daarvan is wel Weston-super-Mare, maar Westonbury-sub-Mendip deed onmiddellijk aan deze trend mee. Het hele upper/downer/super/subscircus leidt ook tot clustertjes van dorpen. Zo is er Vobster (klinkt in zichzelf al als een hippe internetapplicatie voor het uitwisselen van scifi-geluidseffecten), maar ook Upper Vobster en Lower Vobster. Er is het keurige Compton Bishop, en zijn frivole counterpart Compton Dando. Mooi zijn de doubles: Farleigh Hungerford doet niet vermoeden dat het bestaat uit 10 huizen en een forellenkwekerij. Dan zijn er nog de lachwekkende namen (Friggle Street), de Frans aandoende namen (Marston Bigot, Shepton Mallet - waar ik 10 jr geleden werkte) en de ronduit lullige namen (Lullington, Lulsgate en het dieptepunt: Lulsgate Bottom - door mij in het verleden zeer frequent bezocht vanwege de ligging van het vliegveld van Bristol in deze spetterende gemeente).
Maar het allerallermooist vind ik Upton Scudamore. Klinkt naar een verdwaalde Romeinse diepzeeduiker. Of zoiets.

Zany

In Vancouver raakten de kinderen verslingerd aan Aap-zones, van die binnenspeelgelegenheden met een paar verdiepingen zachte kussens, hangnetten en glijbanen-eindigend-in-ballenbakken waar volwassenen simpelweg niet inpassen. In hun hoofdjes onstond een mental map van de stad met pulserende rode sterretjes op de plaatsen waar Indoor Playzones waren. Hier in Bath heb ik er nu net 1 ontdekt, aangenaam klein van omvang, lekker goedkoop en zowat om de hoek. Vanmiddag hebben ze in de Zany Zone anderhalf uur aan een stuk uitgelaten rondgehold, met rode wangen en uitsluitend onderbroken voor een slok water zo nu en dan. Ik kon... 20 pagina's van een BOEK lezen.
Het heerlijke van dit soort playgrounds is dat je je er zo normaal voelt als ouder. Om de haverklap zie je peuters vervallen in krijsende woedeaanvallen (omdat ze een sok aan moeten), kinderen die niet mee te krijgen zijn als ze Nu Dan Toch Echt Gaan, broertjes en zusjes die elkaar beconcurreren en uit pure vermoeidheid op de grond dweilende kleuters. De moeders en vaders ter plaatse gunnen elkaar allemaal de begrijpende blik. Been there, done that. Een heerlijke gedachte dat je kind Volstrekt Normaal is en alleen al daarom louterend om zo nu en dan een SpeelParadijs van dit type te bezoeken.

cereal

Ontbijtgranen zijn een bijzonder iets. Thuis blijft het bij de voortreffelijke Dorset muesli en meestal een pak Fruit&Fibre. F&F ligt dicht aan tegen het merkwaardige Bran - dat aan beide zijden van de Atlantic in de supermarkten te vinden is, maar vooral lijkt op gemalen karton dat vervolgens zorgvuldig in vlokjes aaneengeplakt is. Gelukkig is F&F een stuk beter te hachelen. Op vakantie willen we ons nog wel eens te buiten gaan aan allerhande buitenaardse vormpjes in een pak. Zo hebben we de Frosted variant al overleefd, een cornflake die meer weg heeft van een snoepje dan van een ontbijtproduct, en nu werken we ons gestaag door een pak Loops/Hoops/Froops/Whateveroops. Ze smaken allemaal best OK, voor een of twee keer, met dank aan fikse hoeveelheden suiker en zout, maar 't is maar goed dat dit Vakantiewerk-only is en dus binnen een week weer vervangen door normaal brood.

sushi

Hier zijn de sushiplaces lang niet zo dik gezaaid als in Vancouver. We eten voor de eerste keer vanavond sushi. De hippe toko, die pas een paar maanden op Bartlett zit, gaat om half zes open. Officieel. Om kwart voor zes sloft een warrig kijkende Japanner naar de deur, draait het bordje Closed naar Open en schuift met zijn voet de wig aan de binnenkant weg. Direct komen twee Pools sprekende dames naar binnen en nemen plaats aan de bar, waar de eerste schoteltjes met teppan-yaki aubergine net een rondje draaien. Een hand komt tussen twee gordijntjes door en zet nog meer dampende schoteltjes op de band. Daarachter is dus de warme keuken. De sushi chef is geen Japanner, maar een goed gelijkende kopie van Will Smith. Hij rolt een ISO (Inside Out) California Roll met geoefende hand. Intussen komt van achteren een Japans meisje. Ze plopt de dopjes van haar Ipod uit terwijl ze naar de kassa loopt en vraagt wat ik wil bestellen. Ik neem A, B en V - en natuurlijk sashimi. De sushichef snijdt met uiterste precisie een blokje zalm in plakjes. De bar is inmiddels in die paar minuten aardig gevuld geraakt. Allemaal locals, allemaal in setjes en allemaal welbekend. Ze worden begroet door het personeel. Dan komt er nóg een Japanner, met een hoofddoek om zijn haar en een schort voor. Hij begint druk te rollen, kneden en hakken en binnen een mum van tijd staan er tientallen schoteltjes maki op de band. Aha. Dit is de échte sushi chef. De Will Smith lookalike was de sous-chef, zeker. Intussen is onze bestelling klaar en loop ik met een flatgebouw aan plastic bakjes en wasabi en kikkoman in een piepschuimen bekertje richting huis.

Bathampton Morris Men

the very pink

Onder moeders heten ze 'Lelli-belli's', de extreem-roze extreme meidenschoenen van het merk Lelli Kelly. En meisjes van Elises leeftijd vinden ze erg prachtig. In de kinderschoenwinkel op Bond Street hebben ze nog wat laatstematen, en een stel klittenbandgympjes in maat 30 kan Elise wel bekoren. Tot mijn verrassing blijken ze erg goed te zitten aan haar smalle voeten.
Gijs, die al gepast heeft, en tevreden met een paar überstoere Timberlands in kleutermaat onder zijn arm op het bankje zit te wachten, becommentarieert: '...dat zijn kerstboomschoenen hè mama?'