ha-ha-hades

We waren al fan van Hennie en natuurlijk ook al sinds jaar en dag fan van Frank. Frank is koel, Frank schopt kont, Frank for president. De kinderopera's van Frank Groothof zijn niet te versmaden, en volgens mij had ik al 10 cd's van hem - van Idomeneo tot Carmen - maar afgelopen week drong een klein trailer-schijfje ons huishouden binnen met Nieuwe Frank-werken. Ik was meteen bij de eerste keer verslingerd aan de prachtige, grappige nummers, en vrees dat ik toch weer MEER Frank-media in huis zal moeten gaan halen. Het kan niet anders, want wie verzint het prachtige rest-van-de-dag-in-je-hoofd-klevende-salsa-nummer over de onderwereld, in het verhaal van Orpheus...

'Goeiemorgen, beste dode,
weet je dat je in de Hades bent,
Ha-ha-ha-des,
Die heerlijke Hades'

(''s zomers duik je er zo de Styx in, daar liggen dan ook veel lekkere chicks in...')

Onweerstaanbaar.

ka-potverdikke

Ik wist niet dat het kon, maar ik had het kunnen weten. De illustere sneldichtster EEdePesmee zei het al, in een pimpelpaars verleden:

'Alles kan kapot
en de wc-deur kan op slot.'

Mijn trouwe Mac heeft gisteren de geest gegeven. Na 10 maanden intensief gebruik crashten collectief alle programma's, zei hij '...tik...', en daarna niets mee. Opstarten leidde alleen tot een egaal grijs scherm en schrapende schrrrieksj geluiden uit zijn titanium binnenste. Hij is dus naar de Mac-doc and will be dearly missed. Het zal net zo zijn als de rode kater van Jan, Jans en de kinderen, die zich bezorgd afvraagt of hij misschien omgewisseld werd bij de dierenarts.

chemical waste

Eigenlijk waren de bieten bestemd voor carpaccio. Bietencarpaccio ziet er fraai uit, dus dat moest ik proberen. Maar ze bleken in voorgekookte vorm niet zo lang houdbaar als ik had gehoopt, dus besloot ik vandaag maar tot iets anders. Risotto met bietjes. Met sjalotten, goede olijfolie, citroen en zwarte peper, en wat parmezaanschaafsel natuurlijk. De interessante roze kleur maakte het echter tot een soort smurfen-op-xtc-ervaring. Het zag eruit als risotto (ok, de Disneyprinsessenvariant), het rook naar risotto, het had de textuur van risotto en het smaakte naar best-heel-lekkere risotto.

Toch konden we het niet onderdrukken, tegen de tijd dat we aan de tweede portie waren. "Jij nog een schepje chemical waste?"

wij vs. kauw

Vanochtend had Gijs zijn best gedaan op een mooie pindaketting voor de hongerige vogels. Ook had ik wat vetbollen hier en daar aan haakjes bevestigd. Tot mijn verbazing zag ik nog geen half uur later dat een van de bollen al eraf was. Op de grond zaten, tot hun vleugels in de zachte sneeuw gezakt, een paar kauwen te kauwen op het bolletje dat ze eraf hadden weten te slopen.

Maar de slopers gaan verder. Nu zit er steeds één op het takje van de catalpa waar de pindaketting aan hangt. De anderen wachten ongeduldig toekijkend af, op de schutting en het schuurdak. De kauw die aan de beurt is, hijst met snavel en één poot het touwtje op, tot hij bij een pinda aankomt. Daarna is het een kwestie van goed vastklemmen met een klauw op de tak, en hakken maar. Zo zijn we natuurlijk wel snel van het eten af.

Omdat ik eigenlijk hoopte op een leuke kluwen pimpel-en-kool die met beschaafde hapjes van ons knutseltje zouden genieten, en omdat die kauwen ook hun magen wel kunnen vullen met de restanten appel en brood op het schuurdak, heb ik nu 1 kant losgeknipt, zodat de ketting loodrecht naar beneden hangt. Benieuwd wat onze hang-vogels dáárop gaan verzinnen. Op zich verdienen prachtige ideëen uit zulke minuscule hersenpannetjes natuurlijk een soort Darwin-award, maar we hoeven het ook weer niet té makkelijk te maken.

lekker eet-jaar

Het moet in elk geval een Lekker Eet-Jaar worden.

Met veel goed eten.
Met lekker weinig vlees, en if any, op zijn minst scharrel/bio.
Met nog meer uit eigen keuken, lokaal gekweekt, zelfgemaakt en extra lekker.
Met extra veel experimenten.
Met geen slechte wijnen meer.

Dat laatste werd alvast voorafgegaan door een bezoekje aan de Hanos op Oudjaarsdag. Alvast wat wijnen ter-test gekocht. Het doosje Talus Zinfandel van de vorige keer gaat rap op, en ik zoek nog wat lekkere kandidaten in de categorie-rood. Er lag ondermeer een 'Carignan' - een druif die je weinig ziet op etiketten maar die in veel Rioja's en Cotes-du-Roussilon blijkt te zitten. Hij valt niet tegen. Dikke wijn met vanille, heel ondoorzichtig rood. Er liggen nog wat Carmenères te wachten.

De Carignan gaat vandaag een cannelloni met ricottavulling begeleiden. De meeste recepten vragen om spinazie en pijnboompitten, maar spinazie hadden we gisteren al en de pijnboompitten waren net op. Dus werd het ricotta met citroen, olijven, verse groene kruiden en knoflook. Wat gehakte ui en bleekselder voor de knapperige component erdoor, veel versgemalen peper en grove parmezaan voor het zout, en de rolletjes pasta konden gevuld worden. Domweg passato eroverheen gekieperd, en nu staan ze te bakken.

De oven rook nog wat naar de appeltaart van vanmiddag. Dat was een gesloten pie, met piebird. Korstdeeg vullen met stukjes appel, blanke en donkere rozijnen geweekt in cognac, stukjes abrikoos, citroenschil en ras el hanout. Het korstdeeg was al gesuikerd, dus de vulling niet.

Happy 2009

beeldmateriaal

Koekjes bakken kan ook als je in bed ligt... de gipsverbandmeesters leggen nieuw verband aan... en Aap mag natuurlijk overal mee naartoe.

prachtig

...zei de chirurg. Voor een leek ziet het er vooral... gebroken uit. Maar als je heel goed kijkt, zie je wel kleine wolkjes botaangroei aan de punten van de breuk. En de stand is prima, aldus de specialisten.

The Talented Mr. Tractie

elk nadeel

Gijs slaapt slecht. Hij is in zijn dromen alle gebeurtenissen van de afgelopen week aan het verwerken, en hoewel zijn ogen dicht zijn, zie je de plaatjes en gedachten malen in zijn bolletje. In het ziekenhuis werden die gedempt in een dosis stesolid, dat alles verslapt en verzacht. Hier thuis krijgt hij alleen pijnstillers. Hij piept, jammert en woelt zover dat mogelijk is met je benen in een tractie. Gek genoeg is-ie vanochtend vroeg weer wakker, want Elise komt me vragen om zijn bed naar de tv te draaien. Samen met je zus kindertv kijken is een van die thuis-dingen die je vooral niet wilt doorbreken. Elise vraagt altijd om een appel, Gijs doet soms wel mee, maar eet dan maar een paar hapjes. Maar de laatste dagen gaan er ineens halve appels en bananen naar binnen en ontelbare abrikozen. Of zijn lijf ineens doorheeft dat het behoefte heeft aan goed eten.

weer thuis

Heerlijk: Gijs is er weer. Hij heeft letterlijk liggen zingen in bed, en is enorm blij en tevreden dat hij thuis is. En wij ook. We hebben zelf nog geen enkel plaatje geschoten, maar opa Bert wel, vanmiddag. Wie goed kijkt, ziet Aap met een kerstmuts en héél veel verband. Zo ligt Gijs erbij:

zwemliedje

Tussen alle ziekenhuisconsternatie door gaat Elise dapper voort. Ze belde me trots op met de mededeling: 'ik weet een liedje dat jij heel leuk vindt en het gaat over zwemles!'

Het liedje ging als volgt:

'ik mag naar badje twee-hee (x3)'

Persoonlijk vind ik het nu al een hit.

sfeertje

Gijs was bijzonder content met de prachtige Nordmann spar die we zaterdag het huis in sleepten, en hij wilde graag net als Elise lampjes en slingers in zijn kamer. Toen hij dinsdag in het ziekenhuis belandde, werd hij bruut van zijn groen-rood-goud-geruite kerstwolk getrokken. Op de gangen staan wel kerstversieringen, maar de kamertjes zijn gepast-neutraal. Nah, niets dat ons tegenhield. Als het jongetje niet naar de kerst kan komen, dan halen we de kerst wel naar het jongetje.

Dus nu hangen er behalve foto's van Elise, Toby en zijn klas ook een massa kerstkaartjes - met dank aan vele afzenders. Het gemiste kerstfeest op school heb ik een klein beetje naar hem toe kunnen brengen met bladerdeegsterretjes en kleurplaten. Aap heeft een hoogsteigen kerstmuts, Gijs heeft een Rudolph-fleecedeken op zijn stellage. En er staat een echt minikerstboompje op zijn kastje, mét ballen én lampjes. Nu nog alles mee naar huis voor de kerstdagen en Gijs kan toch nog een klein beetje van de hele kerstsfeer genieten.

femur

Het was weer eens het allerkleinste hoekje waar een dom ongeluk uit kwam zetten. Gijs heeft gisteren op het schoolplein zijn been gebroken, gewoon, bij het spelen, door een touw met een bal eraan dat zich onverwacht om zijn been wikkelde. Het ellendige is, dat het zijn bovenbeen is. Dat kan eigenlijk alleen maar goed behandeld worden door het in tractie te leggen. Hij moet dus de komende 6 weken op zijn rug liggen, met zijn bovenbenen in een hoek van 90 graden omhoog en zijn onderbenen weer horizontaal, rustend op een soort tafeltje. We zijn allemaal nog maar nauwelijks bekomen van de schrik, dus het echte besef dat dit een lange geschiedenis gaat worden, vooral voor Gijs zelf, is er niet eens. We moeten het maar per dag nemen. Eerst zien dat-ie snel thuis kan komen.

ge-zel-lig

Elise zit met Mark over de tafel van 3 te praten. Ze zwaait met haar potlood wat enthousiast in zijn richting dus ik zeg 'pas op, straks prik je een gaatje in papa, dan loopt-ie leeg'. 'Ja,' zegt Gijs, 'of het wordt een heel bloedbad.'

Waar heeft-ie dát nou weer opgevangen? Of was dat misschien toen ik vanmiddag vertelde over zijn explosieve bloedneus van gisterennacht, waar een halve badhanddoek doorweekt raakte voordat we om 2 uur allemaal weer naar bed konden?

moppersmurf

Gijs is in een mopperbui. Niets lukt zoals hij dat wil.

Hij probeert van de Geomag-staafjes het allermoeilijkste model te bouwen. Dat lukt niet. Na een boel boze 'stomme STOMME dingen' komt hij op de keukendeur een brandweerhelm krijten. Dat lukt ook niet zoals hij dat in zijn hoofd had. In de boze huilbui die volgt, verklaart hij 'dat er sneeuw moet komen want ik wil op de sleet'. Ook dat kan ik niet voor hem regelen. Hij wordt iets milder gestemd als ik hem in de schuur laat zien dat we wel degelijk een sleet bezitten. Dat ik niet kan vertellen wanneer er sneeuw komt, vindt hij minder.

Uiteindelijk komt hij tot rust bij het kleuren en schrijven. Hij schrijft POES met grote zwierige letters in spiegelbeeld, en daarna BOEF in de gebruikelijke richting. Nu tekent hij, eindelijk tevreden met zijn eigen werk, haartjes op de letters van poes. Want poes heeft haartjes.

excellent

Wat nou kredietcrisis? Wouter Bos heeft het nieuwste periodiekje van Albert H. zeker nog niet onder ogen gehad. Nou was dat natuurlijk al gedrukt voordat de eerste bankfundamenten begonnen te kruimelen, en de erin geadverteerde kant-en-klare met decadente Denominazione di Originata Controllata Italiaanse hamplakjes omwikkelde hertenreetjes lagen vast al lang en breed voor te rotten in een Argentijnse koelcel - maar toch.

Bladzij na bladzij gaat het verder - cappuccinosoepjes, amuses met griezelige zeebeesten, allerhande moussejes en mixjes die al in een passend glaasje gegoten zijn zodat zelfs het serviesgoed bijgeleverd is. De trend van dit jaar is zo te zien Het Rolletje, want elke denkbare groente is te verkrijgen in een reepje van een witte of oranje soortgenoot gevouwen. Hoeveel fabrieksarbeiders hebben wekenlang bloedig gezwoegd op deze culinaire knutseltjes en krijgen nu ongevraagd vrijaf omdat hun bazen de laatste vijf weken van dit jaar de hut collectief dichtgooien wegens financiële obstipatie?

Ik ben benieuwd hoe de schappen er op 27 december bijliggen. Misschien wendt de consument zich wel weer massaal tot Echt Eten, gewoon, zelfgestoofde groenten met zelfgedraaide pasta. Daar hoef je dan ook geen Bewaarmiddelen in te stoppen, of Extrasmaakmiddelen, of gemodificeerd zetmeel (want dat zit, lijkt het wel, in Alles). Intussen stort ik me in de kerstedities van de .delicious, Allerhande en aanverwante tijdschriften. Want lezen over koken overtreft natuurlijk alles. Dat invoegboekje met excellente kantenklaarsels ligt al in de oudpapierbak.

nou ja!

Het is Lys!!!

aapopa

Ik heb afgelopen week een vijf-minuten-kleuter-uitleg in elkaar geflanst over de oerknal en de evolutietheorie.

Mijn rationele aard moest tegenwicht bieden aan de kleuterfantasiën die tijdens de lunch over de tafel rolden. Wie had de wereld gemaakt: God? Allah? Sinterklaas? Ik heb in sneltreinvaart een en ander toegelicht over oerknallen en samenklonterend hemelgruis, land en oceanen, vissen en dino's en apen die na heel veel keren je opa-opa-opa-opa-opa's-en-dan-tot-morgenochtend-weer-door-opa-zeggen hadden kunnen zijn. Omdat ze steeds een stukje rechterop gingen lopen, en omdat ze slimme dingen konden bedenken zoals het gebruiken van een steen als mes of hamer, en vooral omdat ze met elkaar gingen praten.

Elise hoorde het ademloos aan. Het opa-opa-opa-veel iteraties-aap! verhaal wist ze in elk geval twee dagen later nog.

pc

Elise zit in bad met Gijs en laat de twee badeendjes elkaar kussen.
'Kijk, dit zijn twee jongens en die zijn op elkaar. Dat heet homo, Gijs'
Ik vraag of ze ook weet hoe het heet als een jongen en een meisje op elkaar zijn.
'Verliefd?'
Ik leg uit dat homo's en lesbiënnes en hetero's allemaal verliefd kunnen zijn.
Daar moet ze even over nadenken.
Het woord hetero vindt ze maar maf.
Hoe ze aan het woord homo komt en waarom ze dat niet maf vindt, weet ik niet.