Ik zal vijf geweest zijn toen ik na een verjaarspartijtje of een balletles of iets anders belangrijks dat vijfjarige meisjes bezighoudt, aan het begin van de avond klaagde over oorpijn. Het werd zo erg, dat we voor mijn gevoel midden in de nacht (maar waarschijnlijk gewoon in het donker) naar het ziekenhuis gingen, waar mijn oor werd doorgeprikt. Oorontsteking. 't Was geen succes, dat blijkt wel uit dat ik het nog weet én dat de enige herinnering die ik zélf nog heb eraan (en dus niet uit de overlevering meegekregen) is dat het prikken vreselijk pijn deed. En dat ik achteraf vroeg of dit nu nooit meer kon gebeuren en wat ik daarvoor moest doen. Emotioneel intelligente arts die dan aan een kleuter vertelt dat het zéker nog wel eens kan gebeuren...
Vandaag haalde ik Elise van de dansles en zag haar tot het einde toe vrolijk springen en huppelen. In de auto klaagde ze ineens over haar oor, maar dat was ook zo weer voorbij. Naarmate bedtijd naderde, werd het meer en meer, tot ze alleen nog maar hard kon huilen. Nu werkt de paracetamol en de warme kruik die ik haar heb gegeven om ertegen te houden, en slaapt ze. Ik hoop voor haar dat we geen letterlijke herhaling krijgen.
woensdag 14 november 2007
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten