Ik was nog maar net van de warme verrassing van alle herkomstvermeldingen op mijn verswaren bekomen, toen de volgende zich aandiende. Vandaag was ik eerst langs het vlees-schap gelopen. Die keer dát we vlees eten, wil ik graag een soort-van-beestvriendelijk geproduceerd lapje. Dat lukt best in de UK, er is freerange en organic te over, en ook MSC vis is alomtegenwoordig. Het is een veel groter raadsel welk vlees je nou moet kiezen als je iets wilt dat vergelijkbaar is met een biefstukje. De instructies op de achterzijde van alle fillet steaks, rump steaks, sirloin steaks, beef steaks en frying steaks verraden weinig over met wie je van doen hebt. Aan de prijsstelling zou je nog kunnen afleiden of je een biefstuk, een bieflapje of een entrecote in de hand hebt. Inmiddels geloof ik dat ik er redelijk uit ben.
Herkomst is bij dat vlees eenvoudig. Je hebt Brits en Iers. That's it. Soms staat er een streek bij vermeld, maar net als op allerlei groenten en zuivelproducten vind je vaak een trots Union Jackje ergens op de verpakking. Alsof er nooit een British Steak Emergency crisis heeft bestaan. Eat local produce.
Daarna liep ik terug naar de groenten om een geschikte aardappel te selecteren voor bij dit stukje dooie koe. Overal weer die vlaggetjes: "British Pots" op bijna alle zakken. Anya hadden we vorige week al ontmoet, en dus waagde ik me aan een ander model. Hoe ze heette, ben ik vergeten, maar haar herkomstlabeltje verraste me. "OIRSCHOT, HOLLAND", stond erop. Fietsafstand van de Orpheuslaan. So far voor local produce, maar we leren ons kroost graag waar hun eten vandaan komt, nietwaar?
Dus, kindertjes, wat komt er uit Oirschot? Juist ja. Piepers.
vrijdag 20 augustus 2010
Mr & Miss Cool
Mr Cool is vooral erg cool in zijn kledingkeuze. Hij is nou eenmaal erg gesteld op nette overhemden en stropdassen, en kan niet wachten tot hij zijn eerste pak krijgt, voor het naderende huwelijk van oom B.
Miss Cool besteedt het liefst haar zakgeld aan thrills zonder weerga, zoals bungee trampolines. Waarschijnlijk zou ze, als ze dat zou mogen, ook wel echte bungee jumps willen maken.
Miss Cool besteedt het liefst haar zakgeld aan thrills zonder weerga, zoals bungee trampolines. Waarschijnlijk zou ze, als ze dat zou mogen, ook wel echte bungee jumps willen maken.
donderdag 19 augustus 2010
Bristol
Gisteren waren we in het nog tamelijk nieuwe Blue Reef Aquarium in Bristol. Helaas voor onze haaien-en-roggen-fans was het bijna onmogelijk om de gemiddelde haai goed in beeld te krijgen met een iPhone. Wel kwamen deze twee zeewezens in beeld tussen de zeepaardjes.
dinsdag 17 augustus 2010
Anya
In de UK is de gemiddelde consument een stuk bewuster met voedsel bezig dan in Nederland. Natuurlijk, ze hebben van oorsprong een vette, zware arbeiderskeuken, maar dat is aan onze kant van de Noordzee niet anders. Toch ligt de gemiddelde super vol met voortreffelijk eten, mooie groenten in grote variëteit, echt lekkere kant-en-klaar producten en vooral heel veel organic, toevoegingsvrij of lokaal gesourced. Nergens zijn zoveel beroemde media-koks, zoveel leuke kookbladen en nergens wordt zoveel prime-tv-time aan eten en koken besteed.
Erg charmant is de herkomstvermelding op allerlei verse producten. Niet alleen wordt beschreven of je worteltje afkomstig is uit Hartford, Hereford of Hampshire, ook staat er vaak bij hoe de landbouwer heet die je groente heeft gezaaid, besproeid en geoogst. Dat was wel verdacht extreem-leuk toen bleek dat de producent van onze zak aardappeltjes van de afgelopen week, 'Cropper' heette. De aardappeltjes, kleine charmante truffeltjes, heetten Anya. Allemaal.
Erg charmant is de herkomstvermelding op allerlei verse producten. Niet alleen wordt beschreven of je worteltje afkomstig is uit Hartford, Hereford of Hampshire, ook staat er vaak bij hoe de landbouwer heet die je groente heeft gezaaid, besproeid en geoogst. Dat was wel verdacht extreem-leuk toen bleek dat de producent van onze zak aardappeltjes van de afgelopen week, 'Cropper' heette. De aardappeltjes, kleine charmante truffeltjes, heetten Anya. Allemaal.
maandag 16 augustus 2010
Gijsblog - wandeltocht naar de Bathampton pub
We moesten heel lang lopen. We hebben heel veel boten gezien, en we hebben nog wel eens vaker boten gezien. Deze doodskop is omdat diegene heel veel modelletjes maakt, net zoals ikzelf.
We hebben heel erg genoten en we zijn heel moe geworden. We hebben heel lekker gespeeld, er waren heel veel speeltjes, dat was in het restaurant.
We hebben heel erg genoten en we zijn heel moe geworden. We hebben heel lekker gespeeld, er waren heel veel speeltjes, dat was in het restaurant.
zondag 15 augustus 2010
het systeem en ik
Hoewel ik tamelijk tevreden ben met de mogelijkheid om de komende dagen op zijn minst een vorm van internet te hebben door middel van de USB stick met mobiel internet van t-Mobile, zitten er toch ook wel weer wat bloeddrukverhogende aspecten aan. Hoe kan het ook anders, zou je zeggen, tenslotte moeten mobiele operators er wel wat voor doen om op de eerste plaats te blijven van 'meest klantonvriendelijke bedrijfstak met de meest ondoorzichtinge aanbiedingen en prijsstelsels', anders worden ze ingehaald door de energiebedrijven en de luchtvaartmaatschappijen.
Enfin, t-Mobile dus. 'Mijn' operator in NL en, hier in de UK met naar ik moet toegeven, tamelijk deskundig personeel. In de winkel in Stall Street althans. Ze verkochten ons tijdelijk en inplugbaar internet. Dat werkt redelijk goed. Daarstraks wilde ik eens rondkijken bij de webslijter Oddbins. Dat mag niet van t-Mobile. Want misschien heb ik nog niet de Legal Drinking Age voor dit land bereikt. Dat ik die al ruim 15 jaar voorbij ben, kan t-Mobile natuurlijk best weten, aangezien ik voor de stick heb betaald met een credit card, maar voor alle zekerheid doen ze even of ze dat niet hebben gemerkt. Als een ware beschermengel werpt zich een t-Mobile pagina tussen mij en de slijterij. Ik mag er pas in als ik door een hoepeltje naar keuze ben gesprongen.
De hoepeltjes zijn als volgt gedefinieerd:
Dus, bleef over: registreren op de t-Mobile site. Hoewel dat nou niet echt mijn voorkeur had, heb ik dat toch maar geprobeerd. Dat viel nog niet mee. Het begon al met zo'n interface die pas als je ALLE velden hebt ingevuld, vertelt dat je veld 1 of 2 fout had en je vervolgens opnieuw laat beginnen. Na-nana-naaaa-naaa (hoor je zachtjes uit de USB poort schallen). Oneindig gebruikersonvriendelijke dingen zoals: wel eisen stellen aan de passwordlengte, maar alleen cijfers en letters toestaan. Of: pas helemaal aan het einde vertellen dat de username already taken is. Echt stompzinnig vond ik deze: security question, please enter your mother's maiden name. Niet vanwege de vraag, maar omdat er in het antwoord geen spatie voor mag komen. Duhuh. Natuurlijk, zal je altijd zien, heeft mijn mother's maiden name wél een spatie. Dat zal dan wel de t-Mobile-Murphy-factor zijn ofzo.
Nadat ik mij met nogal wat moeite door het registratieformulier had geworsteld, kwam ik dan eindelijk bij het 'MyPhone' menu-item. Nu zou ik dan toch op zijn minst kunnen kijken of Oddbins misschien een smakelijke Viognier in het assortiment heeft. Not.
Het is natuurlijk voorspelbaar, maar MyPhone heeft alleen Content Unlock instructies voor... telefoons. Niet voor stickies.
Toen ik zonder resultaat de FAQs en andere helppagina's had doorgeakkerd, viel mijn oog op een popup-windowtje. "Chat with a real person!" riep het windowtje. Dat sprak me wel aan. Ik kon kiezen: 'buy new t-Mobile product' of 'existing product'. Dat laatste natuurlijk, kopen hoefde niet meer. Mooi niet dat ik een echt mens kreeg, het bleef bij een rijtje mogelijke vragen waar de mijne niet tussen stond. Maar omdat ik niet voor een gat te vangen ben, koos ik de andere optie. Dat leidde tot dit interessante gesprek:
Thank you for choosing T-Mobile. A T-Mobile Sales Adviser will be with you shortly.
You are now connected with Agnes.
irene: hi Agnes, why can I only chat to a real person if I want a new account? I have a question about a
product I already purchased
irene: but that was not an option
Agnes: Hi there, my name is Agnes. I am part of the dedicated T-Mobile Online Sales Team. How can I
help you with your new order?
Agnes: Hi Irene
irene: I purchased a Mobile stick and am trying to remove the content lock
irene: but this seems quite hard :)
Agnes: For the this query you will have to call customer care for the same as I do not have access from
my system.
irene: too bad. Thanks anyway
En dat was dan dat. Zonde van de tijd - er liggen drie nieuwe boeken te wachten. Ik ga gauw Alain de Botton aanbreken.
Enfin, t-Mobile dus. 'Mijn' operator in NL en, hier in de UK met naar ik moet toegeven, tamelijk deskundig personeel. In de winkel in Stall Street althans. Ze verkochten ons tijdelijk en inplugbaar internet. Dat werkt redelijk goed. Daarstraks wilde ik eens rondkijken bij de webslijter Oddbins. Dat mag niet van t-Mobile. Want misschien heb ik nog niet de Legal Drinking Age voor dit land bereikt. Dat ik die al ruim 15 jaar voorbij ben, kan t-Mobile natuurlijk best weten, aangezien ik voor de stick heb betaald met een credit card, maar voor alle zekerheid doen ze even of ze dat niet hebben gemerkt. Als een ware beschermengel werpt zich een t-Mobile pagina tussen mij en de slijterij. Ik mag er pas in als ik door een hoepeltje naar keuze ben gesprongen.
De hoepeltjes zijn als volgt gedefinieerd:
- To access interactive websites such as Youtube and social networking sites such as Twitter, text MODERATE to 879. To prevent children from accessing these sites text STRICT to 879.
- Call 1818 and provide your credit card details.
- Visit My T-Mobile (click here to login) and Remove Content Lock under the 'My Phone' menu.
- Bring in your proof of age at any T-Mobile store.)
Dus, bleef over: registreren op de t-Mobile site. Hoewel dat nou niet echt mijn voorkeur had, heb ik dat toch maar geprobeerd. Dat viel nog niet mee. Het begon al met zo'n interface die pas als je ALLE velden hebt ingevuld, vertelt dat je veld 1 of 2 fout had en je vervolgens opnieuw laat beginnen. Na-nana-naaaa-naaa (hoor je zachtjes uit de USB poort schallen). Oneindig gebruikersonvriendelijke dingen zoals: wel eisen stellen aan de passwordlengte, maar alleen cijfers en letters toestaan. Of: pas helemaal aan het einde vertellen dat de username already taken is. Echt stompzinnig vond ik deze: security question, please enter your mother's maiden name. Niet vanwege de vraag, maar omdat er in het antwoord geen spatie voor mag komen. Duhuh. Natuurlijk, zal je altijd zien, heeft mijn mother's maiden name wél een spatie. Dat zal dan wel de t-Mobile-Murphy-factor zijn ofzo.
Nadat ik mij met nogal wat moeite door het registratieformulier had geworsteld, kwam ik dan eindelijk bij het 'MyPhone' menu-item. Nu zou ik dan toch op zijn minst kunnen kijken of Oddbins misschien een smakelijke Viognier in het assortiment heeft. Not.
Het is natuurlijk voorspelbaar, maar MyPhone heeft alleen Content Unlock instructies voor... telefoons. Niet voor stickies.
Toen ik zonder resultaat de FAQs en andere helppagina's had doorgeakkerd, viel mijn oog op een popup-windowtje. "Chat with a real person!" riep het windowtje. Dat sprak me wel aan. Ik kon kiezen: 'buy new t-Mobile product' of 'existing product'. Dat laatste natuurlijk, kopen hoefde niet meer. Mooi niet dat ik een echt mens kreeg, het bleef bij een rijtje mogelijke vragen waar de mijne niet tussen stond. Maar omdat ik niet voor een gat te vangen ben, koos ik de andere optie. Dat leidde tot dit interessante gesprek:
Thank you for choosing T-Mobile. A T-Mobile Sales Adviser will be with you shortly.
You are now connected with Agnes.
irene: hi Agnes, why can I only chat to a real person if I want a new account? I have a question about a
product I already purchased
irene: but that was not an option
Agnes: Hi there, my name is Agnes. I am part of the dedicated T-Mobile Online Sales Team. How can I
help you with your new order?
Agnes: Hi Irene
irene: I purchased a Mobile stick and am trying to remove the content lock
irene: but this seems quite hard :)
Agnes: For the this query you will have to call customer care for the same as I do not have access from
my system.
irene: too bad. Thanks anyway
En dat was dan dat. Zonde van de tijd - er liggen drie nieuwe boeken te wachten. Ik ga gauw Alain de Botton aanbreken.
nee/ja/ja!
In Nederland ben ik enorm tevreden met onze nee-nee sticker op elke brievenbus. Ook heb ik me zodra dat kon, aangemeld bij alle rot-op-bel-mij-niet registers en zo word ik nog maar heel zelden ongewenst gestoord door commerciële aanbiedingen van welke aard dan ook.
Hier in de UK werkt dat totaal anders. Zodra onze nieuwe telefoonlijn was aangesloten, rinkelde het ding. Dezelfde dag nog. Dat bleken geautomatiseerde verkoopcomputers te zijn. Net als in Canada bellen hier geen laagopgeleide callcenter-m/v's maar voice computers. VRS is niet eens het goede woord, want van antwoorden is geen sprake. Ze bellen jou gewoon op, of je dat nou wilt of niet. En het is nog op je woorden letten ook, want een yes zou zomaar opgenomen kunnen worden en beschouwd als een bevestiging van aankoop van een uitvaartverzekering of een verzoek om hypotheekadvies. Aangezien we de lijn nét hebben, weet nog niemand anders het nummer (zelfs ikzelf weet het nog niet), dus elke beller is gegarandeerd ongewenst.
Wat ik wél zou willen ontvangen, is lokale reclamemeuk. Ik vind het prima om de eerste weken in een nieuwe woonplaats op de hoogte te raken van de lokale middenstand. Maar floddertjes-en-aanbiedingboekjes, die heb ik nog niet gezien. Ofwel ze worden niet huis-aan-huis verspreid (wat een verlicht idee!) en men plukt ze alleen uit een bakje bij de betreffende winkel, of de bezorgers hebben ons minuscule brievenbusje nog niet gevonden, of ze vinden dit achterafstraatje niet de moeite.
Lokale sufferdjes bestaan eigenlijk niet, er is 1 betaalde, vrij serieuze, lokale weekkrant, die elke donderdag voor 70p in alle winkels ligt. De Bath Chronicle is een belangrijke bron van informatie, met uitgebreide discussies over het al dan niet volledig bus-en-taxivrij maken van Pulteney Bridge, de killer gulls die de hele stad om 4 uur 's ochtends wakker krijsen en de schrik van elke vuilniszak zijn en natuurlijk alle lokale weetjes en praatjes over scholen, charities en sportclubs. Nodeloos te zeggen dat we die elke week uitspellen.
En dan is er natuurlijk nog een heel belangrijke manier om je in te bedden in het lokale commerciële leven, één die je in Nederland het liefst vermijdt of, indien dat niet mogelijk is, tenminste saboteert. Dat zijn de customer loyalty cards, de bonussystemen, de klantbinders, de kaarten die ALLES van je willen weten om je vervolgens te bespringen met 'geselecteerde aanbiedingen' op basis van je koopgedrag. Natúúrlijk neem ik ze allemaal. Natuurlijk heb ik inmiddels een nectar card (Sainsbury's en Homebase), een Costa Coffee card, een Boots klantenpasje en de Waterstones card moet er maar zo snel mogelijk bij komen. Mijn adres hier mogen ze gerust hebben, over een paar maanden merk ik niks meer van die spam en intussen geniet ik van eindeloze stromen speciaal geselecteerd voordeel. Laten liggen is duurder.
Hier in de UK werkt dat totaal anders. Zodra onze nieuwe telefoonlijn was aangesloten, rinkelde het ding. Dezelfde dag nog. Dat bleken geautomatiseerde verkoopcomputers te zijn. Net als in Canada bellen hier geen laagopgeleide callcenter-m/v's maar voice computers. VRS is niet eens het goede woord, want van antwoorden is geen sprake. Ze bellen jou gewoon op, of je dat nou wilt of niet. En het is nog op je woorden letten ook, want een yes zou zomaar opgenomen kunnen worden en beschouwd als een bevestiging van aankoop van een uitvaartverzekering of een verzoek om hypotheekadvies. Aangezien we de lijn nét hebben, weet nog niemand anders het nummer (zelfs ikzelf weet het nog niet), dus elke beller is gegarandeerd ongewenst.
Wat ik wél zou willen ontvangen, is lokale reclamemeuk. Ik vind het prima om de eerste weken in een nieuwe woonplaats op de hoogte te raken van de lokale middenstand. Maar floddertjes-en-aanbiedingboekjes, die heb ik nog niet gezien. Ofwel ze worden niet huis-aan-huis verspreid (wat een verlicht idee!) en men plukt ze alleen uit een bakje bij de betreffende winkel, of de bezorgers hebben ons minuscule brievenbusje nog niet gevonden, of ze vinden dit achterafstraatje niet de moeite.
Lokale sufferdjes bestaan eigenlijk niet, er is 1 betaalde, vrij serieuze, lokale weekkrant, die elke donderdag voor 70p in alle winkels ligt. De Bath Chronicle is een belangrijke bron van informatie, met uitgebreide discussies over het al dan niet volledig bus-en-taxivrij maken van Pulteney Bridge, de killer gulls die de hele stad om 4 uur 's ochtends wakker krijsen en de schrik van elke vuilniszak zijn en natuurlijk alle lokale weetjes en praatjes over scholen, charities en sportclubs. Nodeloos te zeggen dat we die elke week uitspellen.
En dan is er natuurlijk nog een heel belangrijke manier om je in te bedden in het lokale commerciële leven, één die je in Nederland het liefst vermijdt of, indien dat niet mogelijk is, tenminste saboteert. Dat zijn de customer loyalty cards, de bonussystemen, de klantbinders, de kaarten die ALLES van je willen weten om je vervolgens te bespringen met 'geselecteerde aanbiedingen' op basis van je koopgedrag. Natúúrlijk neem ik ze allemaal. Natuurlijk heb ik inmiddels een nectar card (Sainsbury's en Homebase), een Costa Coffee card, een Boots klantenpasje en de Waterstones card moet er maar zo snel mogelijk bij komen. Mijn adres hier mogen ze gerust hebben, over een paar maanden merk ik niks meer van die spam en intussen geniet ik van eindeloze stromen speciaal geselecteerd voordeel. Laten liggen is duurder.
zaterdag 14 augustus 2010
blieb
We zijn direct, maar dan ook direct, na anderhalve dag hier, lid geworden van de bieb. De bibliotheek is onwaarschijnlijk modern qua uitleensysteem, heerlijk oubollig en tegelijk goed voorzien qua collectie, heeft bijna alle soorten media tot en met mp3-spelers met voorgeladen audioboek toe, is gratis en ook nog op loopafstand. Bovendien mag je per kaart - en we hebben er drie - 20 items lenen. We kunnen ons dus met een gerust hart te buiten gaan.
Aan Fairies-boekjes voor Elise, die ze verbazend goed kan lezen, aan bladmuziek voor onze meegebrachte instrumenten, aan boeken over planeten, orkanen en luchtvaart, voor onze kleine ingenieur, aan een heel assortiment Delia-boeken zodat ik die tenminste niet allemaal hoef te kopen - iedereen is tevreden en het maakt het gemis van onze 14 boekenkasten waar we maar weinig van konden meenemen, weer een beetje goed.
Aan Fairies-boekjes voor Elise, die ze verbazend goed kan lezen, aan bladmuziek voor onze meegebrachte instrumenten, aan boeken over planeten, orkanen en luchtvaart, voor onze kleine ingenieur, aan een heel assortiment Delia-boeken zodat ik die tenminste niet allemaal hoef te kopen - iedereen is tevreden en het maakt het gemis van onze 14 boekenkasten waar we maar weinig van konden meenemen, weer een beetje goed.
vrijdag 13 augustus 2010
King of the City Jungle
Twee jaar geleden stonden er varkentjes door de hele stad. Nu staan er leeuwen.
Somerset
Er is hier in de omgeving van Bath een onmetelijke voorraad leuke dorpen en stadjes waar we in het verleden nooit geweest zijn, omdat we geen auto bezaten en we dus vooral functioneel de stad uit reisden. De rest van ons leven speelde zich af in Bath.
Tegenwoordig kan ik op een doorsnee ochtend de auto nemen naar Bradford-on-Avon. Voor de bescheiden 10-mijls-afstand nog best een flinke rit, omdat het dwars door de heuvels gaat, op een weg die aangeduid is als een serieuze doorgaande route maar in Nederland niet zou misstaan op de Groene Toeristische Karrepad Routes Kaart van de ANWB.
Bradford is een lief en beetje tuttig taart-en-thee-dorp met een centrum dat volledig overhoop ligt door opgebroken straten en Essential Gas Works zoals ze hier langs de kant van de weg staan op grote gele borden. Ik vraag me dan altijd af of ze het er ook bij zouden vertellen als ze de weg zouden opbreken voor Non-Essential Gas Works, maar dat terzijde.
In de zoepah, die verder net zo was als alle andere supermarkten hier in Bath (groot, vol heerlijke hapjes en een ruime keuze in scharrelgroente, springvlees en blije eieren) liep het vol Joyce Barnabys. Ik schafte me kwijlend allerlei heerlijkheden aan, zoals pink-blush-pears, Lancashire cheese en lokale biertjes.
Op de terugweg viel ik middenin een echt stuk sentiment van 1997. De radio tunede in op BBC Somerset. Waw! BBC Somerset! Ineens zat ik weer in de auto bij Mike en Andrew, met wie ik altijd carpoolde naar Shepton Mallet, lang, lang geleden. BBC Somerset, net als alle andere regionale BBC zenders een onweerstaanbare blalala zender met geinige plaatjes uit je eigen jeugd, ingezonden reacties van luisteraars en eindeloos gebabbel van de presentatoren. Precies dat waar ik me groen aan erger bij Radio 1, maar de regionale Beebs claimen tenminste geen nieuwszenders te zijn. Als hoogtepunt hoor ik dan altijd weer graag de fileberichten, die op deze specifieke zender werden uitgesproken door twee hyperactieve travestieten met de namen Major Holdups en General Problems. Ah! Daarvoor sta je graag in de rij bij de Inessential Road Works.
Tegenwoordig kan ik op een doorsnee ochtend de auto nemen naar Bradford-on-Avon. Voor de bescheiden 10-mijls-afstand nog best een flinke rit, omdat het dwars door de heuvels gaat, op een weg die aangeduid is als een serieuze doorgaande route maar in Nederland niet zou misstaan op de Groene Toeristische Karrepad Routes Kaart van de ANWB.
Bradford is een lief en beetje tuttig taart-en-thee-dorp met een centrum dat volledig overhoop ligt door opgebroken straten en Essential Gas Works zoals ze hier langs de kant van de weg staan op grote gele borden. Ik vraag me dan altijd af of ze het er ook bij zouden vertellen als ze de weg zouden opbreken voor Non-Essential Gas Works, maar dat terzijde.
In de zoepah, die verder net zo was als alle andere supermarkten hier in Bath (groot, vol heerlijke hapjes en een ruime keuze in scharrelgroente, springvlees en blije eieren) liep het vol Joyce Barnabys. Ik schafte me kwijlend allerlei heerlijkheden aan, zoals pink-blush-pears, Lancashire cheese en lokale biertjes.
Op de terugweg viel ik middenin een echt stuk sentiment van 1997. De radio tunede in op BBC Somerset. Waw! BBC Somerset! Ineens zat ik weer in de auto bij Mike en Andrew, met wie ik altijd carpoolde naar Shepton Mallet, lang, lang geleden. BBC Somerset, net als alle andere regionale BBC zenders een onweerstaanbare blalala zender met geinige plaatjes uit je eigen jeugd, ingezonden reacties van luisteraars en eindeloos gebabbel van de presentatoren. Precies dat waar ik me groen aan erger bij Radio 1, maar de regionale Beebs claimen tenminste geen nieuwszenders te zijn. Als hoogtepunt hoor ik dan altijd weer graag de fileberichten, die op deze specifieke zender werden uitgesproken door twee hyperactieve travestieten met de namen Major Holdups en General Problems. Ah! Daarvoor sta je graag in de rij bij de Inessential Road Works.
donderdag 12 augustus 2010
afval
Ik bestudeer nauwgezet de instructies van de gemeente voor de afvalinzameling. Alles mag op dezelfde dag naar buiten, Niet in een Kliko maar wel in een conventionele bin, of gewoon in een meeuwvriendelijke zwarte of witte zak (geen wonder dat er hier bendes meeuwen zo groot als vette huiskatten rondzwerven). Aparte ophaal voor glas, papier, karton, plastic etc. Maar wat niet aan huis wordt opgehaald, kun je naar een Recycling Centre brengen. Het eerste item op het lijstje dat niet aan de straat gezet mag worden, is asbest. Maximaal drie platen asbest mag je hier gewoon op eigen houtje naar de lokale miljeustraat vervoeren. Gezellig.
woensdag 11 augustus 2010
lowtech
Dit lieve kabouterhuis is verrassend goed 'voorzien van alle voorzieningen', zoals een verkoopcatalogus van een gemiddeld huis nogal eens roept. Vaatwasser, wasmachien en maar liefst twee badkamers, daarmee overleven we het best. Maar in de keuken mist de ware hobbykok nog wat kleiningheden. Zo is er wel een klein lullig gardetje in het laatje naast het gasfornuis, maar erg veel meer dan een ei kluts je daar niet mee. Dus ik heb me een ware Donald Duck handmixer aangeschaft. Zoeen met twee gardes en een enorm tandwiel met een handvat. Naast de handmixers lag iets waar ik geen weerstand aan kon bieden. Helaas ligt de Kitchens vol met allerlei zaken waar ik maar moeilijk weerstand aan kan bieden. Dit keer betrof het een klein perspex koepeltje met een deurtje, en twee grijs-en-lime kleurige wieletjes eronder. In het koepeltje steken 4 vlijmscherpe mesjes naar buiten. Als je door het deurtje een teen knoflook duwt en met de wieletjes over het aanrecht racet, heb je in een paar tellen perfect gehakte knoflook. Gaat ook prima en even lowtech met een mes, maar dit is wel leuker.
Gijsblog - Rugby
Ik heb rugby gezien in Engeland. Er was 'We will we will rock you!' bij en rugby is dat je de bal boven palen of in de lijnen moet schieten. Het is geen normale, ronde bal, het is een ovaal. We hebben heel lang gekeken. Yentl en Levia zijn bij ons en het is heel, heel laat, en ze gaan logeren. Het was heel fijn. We hebben heel hard gejuicht en genoten van het rugby.
Edith en Merijn en Levia en Yentl blijven nog een tijdje bij ons.
Op het bovenste randje staat een klein beetje rugbyveld. Kijk, er staat een streep, en als je goed kijkt staat er een heel klein oranje dingetje. Dat oranje dingetje is de doelpaal.
Vind je dit leuk? Gijs krijgt graag email op gijspeletier@gmail.com!
Edith en Merijn en Levia en Yentl blijven nog een tijdje bij ons.
Op het bovenste randje staat een klein beetje rugbyveld. Kijk, er staat een streep, en als je goed kijkt staat er een heel klein oranje dingetje. Dat oranje dingetje is de doelpaal.
Vind je dit leuk? Gijs krijgt graag email op gijspeletier@gmail.com!
ein-de-lijk
Een definitieve oplossing is er nog niet, maar we hebben in elk geval weer Een Vorm van Internet. Alles gaat nog steeds prima met iedereen, we hebben een dag of 6 logees uit Nederland gehad, wat voor iedereen heel gezellig was. Gijs heeft zichzelf een prachtige bult gevallen op het fonteinplein van @Bristol, wat hem (en ons) gratis medisch advies opleverde van een Britse arts die er toevallig naast stond toen hij crashte. Elise is besprongen door een bacterie en heeft daarvan impetigo opgelopen dus kreeg van weer een andere arts een mooie kuur met beestjesdoders voorgeschreven. En verder leven we allemaal nog, los van de ontwenningsverschijnselen van 10 dagen geen internet. Inmiddels leven we met een prepaid dongel, eigenlijk al een heel aardige oplossing voorlopig. 't Is alleen meer smalband. Foto's en video's volgen.
dinsdag 3 augustus 2010
op de radar / van de radar
We zijn gearriveerd, alles ok met iedereen, maar we verdwijnen even een weekje van de radar. Noodgedwongen gaan we over op een andere telecomaanbieder, want BT is ZO klantonvriendelijk, ZO belabberd van kwaliteit en ZO bureaucratisch, dat we dan ook maar direct Een Ander Nemen.
Als we weer web hebben, komen de foto's, video's en overige media.
Als we weer web hebben, komen de foto's, video's en overige media.
zaterdag 31 juli 2010
woensdag 28 juli 2010
ambitie
Na het eten legde ik de kinderen uit dat we een van de eerste dagen in Engeland een bezoek zouden brengen aan Ikea Bristol. En dat ze daar allebei een nieuw dekbedovertrek mochten uitkiezen, en iets leuks voor hun kamers. Een lamp, of een kussen, of... Elise bedacht direct wat zij voor dekbedovertrek wil.
Gijs wist precies wat hij voor zijn kamer wil. Een vlaggenmast. Een echte, natuurlijk. We kregen er een uitleg bij over waar welk touwtje moest en dat er haakjes en ogen aan moesten om de vlag te kunnen hijsen.
Gijs wist precies wat hij voor zijn kamer wil. Een vlaggenmast. Een echte, natuurlijk. We kregen er een uitleg bij over waar welk touwtje moest en dat er haakjes en ogen aan moesten om de vlag te kunnen hijsen.
playbackshow 2010
It's not over till the fat lady sings. Of liever gezegd, het schooljaar is pas echt voorbij na de traditionele playbackshow.
zondag 25 juli 2010
luchtje
De allereerste doos is ingepakt. Doosje boeken, natuurlijk. Ik schat dat we maar 5% van de boeken meenemen. De rest blijft lekker thuis, boeken doe je helemaal geen plezier met verhuizen. Bovendien ontbreekt het ons Mews-huisje aan boekenkasten. Het is ingericht op kort-verblijf, met hang-leg-en-ladekasten maar plankruimte voor de Lezer is er niet. Dat gaan wij tijdelijk veranderen door er een paar verse Ivars in neer te poten. En de meest effectieve manier om die daar te krijgen, is niet te wachten tot we bij IKEA Bristol langs kunnen, maar ze gewoon mee te geven met de verhuizer. Er staat dus tegen de voorraad verhuisdozen en de rol bubblewrap een klein stapeltje planken een heerlijk houtluchtje uit te wasemen in de woonkamer.
vrijdag 23 juli 2010
dull
'Never a dull moment' beschrijft de status van de afgelopen maand vrij aardig, en het blijft nog zeker een dag of 10 zo. Eerst een acuut opkomende niersteen bij Mark waarvoor de verwijderoperatie al gepland was, maar die plotseling van de radar verdween, en nu door middel van een contrast-CT hopelijk echt kwijt blijkt te zijn. Daarbij een toch wat verdachte moedervlek bij Elise die even door een dermatoloog gezien moet worden. Een paar van die laatste-schoolweken met oververhitte kinderen die natuurlijk hoofdzakelijk ontploffen in het bijzijn van een oververhitte moeder, die nog even een van de grootste projecten van dit voorjaar afrondt. Een bejaarde huiskat die mocht oefenen op zijn reismedicatie en daarvan terstond uit zijn poezenbol ging, maar ook weer heelhuids op aarde terugkeerde. Een handvol feestjes, etentjes, borrels en barbecues, een auto die ineens niet meer wil schakelen en dan toch weer wel, een dak dat lekt na al drie reparaties, een verhuizing die bijna gaat plaatsvinden, een langdurige dialoog eerst met de scholen en aanverwante instanties in het buitenland en vervolgens met de leerplichtambtenaar in Nederland, kortom: het is hier één groot pretpark en we vermaken ons best.
Mijn mentale agenda houdt op na volgende week maandag. Of het werkelijk dull wordt, durf ik niet te zeggen. Ik vermoed van niet. En da's ook wel best. Maar een maand waarin de enige twee vaststaande taken zijn 'verhuizer ontvangen' en 'schooluniformen kopen' is eigenlijk ook best welkom.
Mijn mentale agenda houdt op na volgende week maandag. Of het werkelijk dull wordt, durf ik niet te zeggen. Ik vermoed van niet. En da's ook wel best. Maar een maand waarin de enige twee vaststaande taken zijn 'verhuizer ontvangen' en 'schooluniformen kopen' is eigenlijk ook best welkom.
donderdag 22 juli 2010
woensdag 21 juli 2010
doorgemeten
Vanmiddag plingplongde er een authentiek uitziende KPN meneer aan de deur, met een knappe gereedschapskist aan zijn zijde. Hij had een nette ID en een groen-blauw belogo'd busje dus Het Was Een Echte. "Mag ik uw telefoonlijn even doormeten?" vroeg hij beleefd. De buurman had onlangs wat telefonische bereikbaarheidsissues gemeld en vanuit de centrale had men geconstateerd dat er ergens in de staat van onze lijnen iets rot was. Die KPN touwtjes houden het tenslotte ook niet tot in de eeuwigheid vol.
Het was nog een hele kluif om het aansluitpunt te vinden, wij zijn zelf hoofdzakelijk geïnteresseerd in onze glasvezel en dat telefooncontact hebben we bij overname van het pand gewoon voor lief genomen. Het ding bleek, na verwijdering van de vloerplaat van de meterkast en het opwaaien van een paar dozijn spinnenlijken met aanhangend rag, gewoon net onder vloerniveau te zitten. "Ingekort." constateerde de KPN meneer droog. Ingekort betekende in dit geval: met groene koperroest op de draadjes, vanwege het vocht. Kennelijk is het niet de bedoeling om op eigen houtje draadjes in te korten, maar dat kan zomaar drie bewoners geleden gebeurd zijn. De apparatuur mat door, de monteur sleutelde en knutselde, zijn collega mepte er nog handig een net nieuw contactdoosje overheen en klaar was het.
"Had u eigenlijk wel eens last van gekraak of slechte ontvangst?" vroeg hij.
Ja, dat hadden we zeker wel, maar wij weten dat altijd aan de ouderdom van onze DECT toestellen, waarvan de meest authentieke lange tijd met tie-wraps aan elkaar werd gehouden na een bijna dodelijke stuiter op de 020-tegelvloer.
"Komt door de lijn. Ik heb nu de reservelijn aangezet."
Aha. Dus het lag niet aan Siemens EN kennelijk liggen er reservelijnen in elk huis voor het aansluiten?
Het was weer een leerzame middag.
Het was nog een hele kluif om het aansluitpunt te vinden, wij zijn zelf hoofdzakelijk geïnteresseerd in onze glasvezel en dat telefooncontact hebben we bij overname van het pand gewoon voor lief genomen. Het ding bleek, na verwijdering van de vloerplaat van de meterkast en het opwaaien van een paar dozijn spinnenlijken met aanhangend rag, gewoon net onder vloerniveau te zitten. "Ingekort." constateerde de KPN meneer droog. Ingekort betekende in dit geval: met groene koperroest op de draadjes, vanwege het vocht. Kennelijk is het niet de bedoeling om op eigen houtje draadjes in te korten, maar dat kan zomaar drie bewoners geleden gebeurd zijn. De apparatuur mat door, de monteur sleutelde en knutselde, zijn collega mepte er nog handig een net nieuw contactdoosje overheen en klaar was het.
"Had u eigenlijk wel eens last van gekraak of slechte ontvangst?" vroeg hij.
Ja, dat hadden we zeker wel, maar wij weten dat altijd aan de ouderdom van onze DECT toestellen, waarvan de meest authentieke lange tijd met tie-wraps aan elkaar werd gehouden na een bijna dodelijke stuiter op de 020-tegelvloer.
"Komt door de lijn. Ik heb nu de reservelijn aangezet."
Aha. Dus het lag niet aan Siemens EN kennelijk liggen er reservelijnen in elk huis voor het aansluiten?
Het was weer een leerzame middag.
dinsdag 20 juli 2010
roosjesmiddag
De rest van de beschaafde wereld heeft al weken vakantie, en komt uitgerust en gebruind terug van drie weken Frankrijk, terwijl ons kroost dapper doorbikkelt in 33 graden. Gisteren was de traditionele roosjesmiddag, waar de school de ouders die dit jaar weer meehielpen, bedankt.
zondag 18 juli 2010
ouwe meuk
Sinds wij geen kabelaansluiting meer hebben, heeft onze parental guidance haast totalitaire vormen aangenomen. We konden al aardig controleren dat er geen afzichtelijke mangazooi vermengd met Mattel-reclames het huis binnenstuiterde door bepaalde zenders van een pincode te voorzien, maar zoiets heeft natuurlijk maar beperkt effect. Ongeveer tot je kind slim genoeg is om de passcode te kraken. Nu we geen passcodes meer te kraken hebben, maar gewoon een vette harde schijf en geen live feed, is het domweg aan ons welke films en series er wel en niet op de AppleTV staan.
In het afgelopen jaar waren dat hoofdzakelijk Engelstalige items, bij voorkeur zonder ondertiteling, om het oppikken van Engels zo goed mogelijk te faciliteren. Maar met ons aanstaand vertrek in gedachten, maken we nu de omgekeerde beweging en voegen er vooral Nederlandstalige classics aan toe. Van Ja zuster Nee zuster, Minoes en Kikkerdril tot de nagesynchroniseerde Pippi Langkous uit 1976 (tv uit 1976!! bent u daar nog?), alles wordt met gejuich ontvangen en met zo mogelijk nog meer verve geconsumeerd door onze bankaardappeltjes.
En nu kijken ze alweer voor de derde achtereenvolgende keer naar Lang Leve De Koningin. Uit 1995 alweer. Zo zie je maar: ouwe meuk rulez.
In het afgelopen jaar waren dat hoofdzakelijk Engelstalige items, bij voorkeur zonder ondertiteling, om het oppikken van Engels zo goed mogelijk te faciliteren. Maar met ons aanstaand vertrek in gedachten, maken we nu de omgekeerde beweging en voegen er vooral Nederlandstalige classics aan toe. Van Ja zuster Nee zuster, Minoes en Kikkerdril tot de nagesynchroniseerde Pippi Langkous uit 1976 (tv uit 1976!! bent u daar nog?), alles wordt met gejuich ontvangen en met zo mogelijk nog meer verve geconsumeerd door onze bankaardappeltjes.
En nu kijken ze alweer voor de derde achtereenvolgende keer naar Lang Leve De Koningin. Uit 1995 alweer. Zo zie je maar: ouwe meuk rulez.
zaterdag 17 juli 2010
d'r heeft er een B en dat is pri-himaaaaa...
Drie maanden na het A-diploma en op de valreep, niet meer durven hopen en toch nog gelukt vóór ons vertrek!
dinsdag 13 juli 2010
maandag 12 juli 2010
knetter
Er zijn van die dingen die je dag kunnen maken of breken. Momenteel is dat vooral het weer. Ik ben reuze tevreden met een paar stevige buien, zolang ze tenminste niet voor de vierde maal daklekkage veroorzaken nadat ons driemaal was verzekerd dat het nu hersteld was. Helaas deden ze dat wel.
Maar veel vaker zijn het van die kleine nagjes, na een half uur ben je ze wel weer vergeten maar op het moment zelf denk je elke keer weer "O JA GRMBLPFT!"
Vandaag heb ik me voor de zoveelste maal weer hypertensief de gruift geërgerd aan de winkelkarren van Albert H. uit Z. Wat er mankeerde aan de ouderwetse metalen rammelbakken weet ik niet, maar ik weet precies wat er mis is met de nieuwerwetse plastikken karren. Ze geleiden niet. Ze hebben wieltjes die kennelijk elke elektronenuitwisseling met de grond vermijden. Met als gevolg dat je bij ieder bosje lenteui of doosje prairie-eieren dat je uit het schap neemt, een statische opduvel krijgt. En ik haaaaaat statistiek, uit de grond van mijn hart.
Ik probeer de zakjes biocruesli laf met de zelfscanner opzij te duwen in de hoop dat dat vast wat bliksem afleidt, maar elk blikje tomatenprut is weer goed voor een mini-onweertje. Het helpt niet als je je dan ook nog opwindt over Optimel, die weliswaar heus fijne smaken drinkyoghurt maakt (vooral de in dit huishouden zo begeerde limoen), maar meent daar zoetstoffen doorheen te moeten pleuren. Bah, bah, bah. Doet u mij alstublieft Gewoon Suiker? Dat kan ik zelf wel gezond doseren. Dank u.
Dat ene ding dat mijn dag meteen weer goed maakte, stond twee schappen verderop. Een twelve-pack blikjes Coca-cola, met op het plastic omhulsel de volgende, geweldige, onwaarschijnlijke mededeling: "Coca-cola bevat suiker die energie levert en past DAAROM bij een actieve levensstijl." Whoehahahahaha, wat een geweldig excuus. Die onthoud ik, ook in mijn cola blief ik namelijk geen zoetstoffen.
Maar veel vaker zijn het van die kleine nagjes, na een half uur ben je ze wel weer vergeten maar op het moment zelf denk je elke keer weer "O JA GRMBLPFT!"
Vandaag heb ik me voor de zoveelste maal weer hypertensief de gruift geërgerd aan de winkelkarren van Albert H. uit Z. Wat er mankeerde aan de ouderwetse metalen rammelbakken weet ik niet, maar ik weet precies wat er mis is met de nieuwerwetse plastikken karren. Ze geleiden niet. Ze hebben wieltjes die kennelijk elke elektronenuitwisseling met de grond vermijden. Met als gevolg dat je bij ieder bosje lenteui of doosje prairie-eieren dat je uit het schap neemt, een statische opduvel krijgt. En ik haaaaaat statistiek, uit de grond van mijn hart.
Ik probeer de zakjes biocruesli laf met de zelfscanner opzij te duwen in de hoop dat dat vast wat bliksem afleidt, maar elk blikje tomatenprut is weer goed voor een mini-onweertje. Het helpt niet als je je dan ook nog opwindt over Optimel, die weliswaar heus fijne smaken drinkyoghurt maakt (vooral de in dit huishouden zo begeerde limoen), maar meent daar zoetstoffen doorheen te moeten pleuren. Bah, bah, bah. Doet u mij alstublieft Gewoon Suiker? Dat kan ik zelf wel gezond doseren. Dank u.
Dat ene ding dat mijn dag meteen weer goed maakte, stond twee schappen verderop. Een twelve-pack blikjes Coca-cola, met op het plastic omhulsel de volgende, geweldige, onwaarschijnlijke mededeling: "Coca-cola bevat suiker die energie levert en past DAAROM bij een actieve levensstijl." Whoehahahahaha, wat een geweldig excuus. Die onthoud ik, ook in mijn cola blief ik namelijk geen zoetstoffen.
zondag 11 juli 2010
loodjes
De laatste loodjes zijn spreekwoordelijk gewichtig hier. Op de muur achter de eettafel hangt sinds twee weken een kalender. Daar staan alle 'events' op tot aan verdwijnpunt nul: de Union Jack op 2 augustus, die symbool staat voor ons vertrek. Iedere dag wordt er trouw een hokje van een rood kruis voorzien, maar het lijkt wel of de overige hokjes zich in extra hoog tempo vullen.
Er zijn wat spectaculaire, zoals de grote UTS vrachtwagen op de woensdag ervoor, of het komend weekend dat tot de rand toe gevuld is met feestjes, gasten en een diplomazwemmer. Er zijn gelukkig ook nog lege hokjes, maar daar staat niet in dat er nog hard gewerkt zal moeten worden omdat we zoveel mogelijk klusjes en werk af willen hebben voor vertrek.
Ik ben benieuwd hoe de eerste week in Bath gaat zijn, vermoedelijk liggen we compleet op apegapen met zijn vieren. Dat aanschaffen van schooluniformen kan in de tweede week ook wel.
Er zijn wat spectaculaire, zoals de grote UTS vrachtwagen op de woensdag ervoor, of het komend weekend dat tot de rand toe gevuld is met feestjes, gasten en een diplomazwemmer. Er zijn gelukkig ook nog lege hokjes, maar daar staat niet in dat er nog hard gewerkt zal moeten worden omdat we zoveel mogelijk klusjes en werk af willen hebben voor vertrek.
Ik ben benieuwd hoe de eerste week in Bath gaat zijn, vermoedelijk liggen we compleet op apegapen met zijn vieren. Dat aanschaffen van schooluniformen kan in de tweede week ook wel.
donderdag 1 juli 2010
ambitie
Gijs komt zich beklagen bij mij: 'Mijn broek is vies.'
Op volwassen leeftijd zijn dat soort dilemma's altijd een stuk minder spannend dan als kleuter, dus ik zeg '...dan trek je een schone aan?'
Even later komt hij beneden.
Lange joggingbroek, overhemd met lange mouwen over zijn shirt, stropdasje.
'Heb je het niet heel warm zo Gijs?'
Het antwoord is anders dan verwacht.
'Mama, hebben wij koolen?'
'Kolen?'
'Voor op het gras.'
En toen ging mij een lichtje op. Gijs was, voor even dan, bondscoach.
Na een kwartiertje buiten te hebben rondgedribbeld, met bal in de hand, ondertussen druk gebarend en mompelend, zwetend in 32 graden met zijn extra warme kleding, hield hij het weer voor gezien met de voetbalambities.
Op volwassen leeftijd zijn dat soort dilemma's altijd een stuk minder spannend dan als kleuter, dus ik zeg '...dan trek je een schone aan?'
Even later komt hij beneden.
Lange joggingbroek, overhemd met lange mouwen over zijn shirt, stropdasje.
'Heb je het niet heel warm zo Gijs?'
Het antwoord is anders dan verwacht.
'Mama, hebben wij koolen?'
'Kolen?'
'Voor op het gras.'
En toen ging mij een lichtje op. Gijs was, voor even dan, bondscoach.
Na een kwartiertje buiten te hebben rondgedribbeld, met bal in de hand, ondertussen druk gebarend en mompelend, zwetend in 32 graden met zijn extra warme kleding, hield hij het weer voor gezien met de voetbalambities.
zondag 27 juni 2010
monkey testing
Zoals elk jaar bezochten we ook deze zomer weer het familieconcert van het Helikon symfonieorkest. Ditmaal hadden ze echt een gouden formule na afloop: medewerkers van het CKE en orkestleden gaven de kinderen de gelegenheid om instrumenten uit te proberen. Dát lieten Gijs en Elise zich geen twee keer zeggen.
Bedroevende fotokwaliteit is courtesy iPhone OS3.
Bedroevende fotokwaliteit is courtesy iPhone OS3.
zaterdag 26 juni 2010
bondscoach
Toen van der Sar aankondigde niet meer voor Oranje te zullen voetballen, besloot ik niet meer naar voetbal te kijken. Want komop zeg, zonder van der Sar is zo'n wedstrijd maar half zo leuk. Maar ik moet toegeven, dit WK ben ik toch behoorlijk op de hoogte, ik heb al meer wedstrijden gezien in de laatste 10 dagen dan in de voorgaande tien jaar bij elkaar. En ik beleef oprecht plezier aan sommige wedstrijden, zoals aan Slowakije-Italië. Maar '16 miljoen bondscoaches', daar hoor ik niet bij.
Elise wel.
Tijdens Engeland-Slovenië hoorde ik vanachter de iMac ineens "AHHHWWW! Rooney! Paal! Jammurrrrr."
Nu is de vraag uit welk onderdeel van de genenmix dit kwam...
Elise wel.
Tijdens Engeland-Slovenië hoorde ik vanachter de iMac ineens "AHHHWWW! Rooney! Paal! Jammurrrrr."
Nu is de vraag uit welk onderdeel van de genenmix dit kwam...
incentive
De komende weken zal er nog veelvuldiger gezang uit de schuur klinken. Gijs is hard aan de slag: hij heeft zojuist bij de bouwmarkt zijn eigen gereedschapskist mogen uitzoeken, met een hamer, een zaag, handboortjes, schroevendraaier en tang en het nodige aan ijzerwaren. Dit was de beloofde en vandaag dan ook verdiende incentive voor het zelf fietsen. Het mag dan even geduurd hebben voordat Gijs besloot dat hij het kon, toen was het ook in een dag of 10 gepiept. Nu fietst hij elke dag iets minder slingerend mee naar school, nog over de stoep maar met een hoofd alsof hij nooit iets anders deed. Wel zo handig, want komend schooljaar gaat er niet veel van komen, van fietsen.
En nu wordt er dus gewerkt in de schuur, al de hele middag. De echte doehetzelver kén niet zonder gereedschapskist.
En nu wordt er dus gewerkt in de schuur, al de hele middag. De echte doehetzelver kén niet zonder gereedschapskist.
woensdag 23 juni 2010
heel veel fikkies
Je opties zijn natuurlijk beperkt als je een naam moet geven aan een kerk. Het aantal heiligen van enig statuur is tamelijk beperkt. Ook de aanpalende scholen zijn dus navenant weinig origineel benaamd.
Ik wil de toekomstige school van Gijs en Elise bellen, omdat ze a-modern zijn en dus geen enkele vorm van web-presence hebben, behalve een vermelding in een algemeen overzicht van scholen. Dat moet te googelen zijn, dus ik tik in 'St Andrews CofE Primary School'.
Dat levert meer dan 9 miljoen resultaten op.
De eerste pagina vertelt me over
St Andrews Preston
St Andrews Brighton
St Andrews Chedworth
St Andrews Cobham
St Andrews Wirral
St Andrews Buckland
St Andrews Plymouth
St Andrews Headington
St Andrews Soham
St Andrews Woodhall Spa
St Andrews Barnt Green
en zo voort.
Ik wil de toekomstige school van Gijs en Elise bellen, omdat ze a-modern zijn en dus geen enkele vorm van web-presence hebben, behalve een vermelding in een algemeen overzicht van scholen. Dat moet te googelen zijn, dus ik tik in 'St Andrews CofE Primary School'.
Dat levert meer dan 9 miljoen resultaten op.
De eerste pagina vertelt me over
St Andrews Preston
St Andrews Brighton
St Andrews Chedworth
St Andrews Cobham
St Andrews Wirral
St Andrews Buckland
St Andrews Plymouth
St Andrews Headington
St Andrews Soham
St Andrews Woodhall Spa
St Andrews Barnt Green
en zo voort.
maandag 21 juni 2010
donkerblauw zal het zijn
Daar is-ie dan, vandaag eindelijk in de groene bus: de bevestigingsbrief van de plaatsingsinstantie die alle schoolplaatsingen voor alle state schools van Bath en omstreken doet. Gijs en Elise worden komend schooljaar leerlingen van St. Andrews CofE Primary school. Twee plaatsen op dezelfde school krijgen was nog best spannend, en het is wel een opluchting dat het dan toch gelukt is.
Donkerblauw is de kleur. De kleur van de sweaters en de vestjes en de tassen en de uniform-ruitjesjurkjes van de meisjes. Met hagelwitte polootjes en vast wel een door Gijs zo hevig verlangde das.
Donkerblauw is de kleur. De kleur van de sweaters en de vestjes en de tassen en de uniform-ruitjesjurkjes van de meisjes. Met hagelwitte polootjes en vast wel een door Gijs zo hevig verlangde das.
zondag 13 juni 2010
zondag 6 juni 2010
donderdag 3 juni 2010
nieuws
Gijs is tegenwoordig into het nieuws. Gisteren liepen we naar huis toen hij opeens zei: "Mama, die weg bij ons vóór he, die is wel erg druk. Máár, daar gaat de gemeente wat aan doen, heb ik gehoord."
Ik was nog maar net van de verbazing bekomen (dit had hij naar eigen zeggen 'op de radio gehoord') toen hij er nog eens fijntjes overheen ging met: 'Die boten bij Gaza, die hebben ze tegengehouden omdat ze bang waren dat er wapens tussen het eten zouden zitten.'
Dat laatste komt omdat hij een paar dagen eerder mijn uitleg aan Elise over een krantenfoto op de voorpagina van NRC had aangehoord. Elise wilde vooral weten waarom er 'STOP GAZA BLOCKADE' stond, en niet 'STOP GAZA BLOKKADE'. Gijs heeft de achtergronden bij het nieuws opgeslagen.
Tijd voor het Jeugdjournaal, geloof ik.
Ik was nog maar net van de verbazing bekomen (dit had hij naar eigen zeggen 'op de radio gehoord') toen hij er nog eens fijntjes overheen ging met: 'Die boten bij Gaza, die hebben ze tegengehouden omdat ze bang waren dat er wapens tussen het eten zouden zitten.'
Dat laatste komt omdat hij een paar dagen eerder mijn uitleg aan Elise over een krantenfoto op de voorpagina van NRC had aangehoord. Elise wilde vooral weten waarom er 'STOP GAZA BLOCKADE' stond, en niet 'STOP GAZA BLOKKADE'. Gijs heeft de achtergronden bij het nieuws opgeslagen.
Tijd voor het Jeugdjournaal, geloof ik.
woensdag 2 juni 2010
bizar
Heel soms als je echt even niks anders te doen hebt, ga je de krant uitspellen. Dan beperk je je niet tot het nieuws maar lees je ook, ik noem maar een dwarsstraat, de 'gezocht/gevonden' rubriek. Deze vond ik verbijsterend:
"Gevonden, in de Aldi in xyz. Trouwring met datuminscriptie dd-mm-yyyy en naam."
...maar, en nu komt het, de advertentie ging verder, alsof het vinden van een trouwring al niet bijzonder genoeg is:
"...tevens gevonden door mijn echtgenoot, in de Aldi in abc: trouwring met datuminscriptie dd-mm-yyyy."
En nee, het waren niet dezelfde data.
Dat is toch bi-zar? Niet alleen het onmetelijke toeval van die trouwringen, beide in de Aldi, maar zou dit echtpaar werkelijk dagelijks tussen de diepvrieskippen en de vijfliterpakken goedkope halfzoete witte wijn staan graaien op zoek naar verloren gewaande trouwringen?
De wereld is een wild and wondrous place, dat blijkt maar weer.
"Gevonden, in de Aldi in xyz. Trouwring met datuminscriptie dd-mm-yyyy en naam."
...maar, en nu komt het, de advertentie ging verder, alsof het vinden van een trouwring al niet bijzonder genoeg is:
"...tevens gevonden door mijn echtgenoot, in de Aldi in abc: trouwring met datuminscriptie dd-mm-yyyy."
En nee, het waren niet dezelfde data.
Dat is toch bi-zar? Niet alleen het onmetelijke toeval van die trouwringen, beide in de Aldi, maar zou dit echtpaar werkelijk dagelijks tussen de diepvrieskippen en de vijfliterpakken goedkope halfzoete witte wijn staan graaien op zoek naar verloren gewaande trouwringen?
De wereld is een wild and wondrous place, dat blijkt maar weer.
een beetje lekker zagen met m'n zaag
Gijs heeft zich ontpopt als klusser. Elk vrij moment rent hij naar de schuur, hij staat er zelfs eerder voor op om na het ontbijt nog even aan een van zijn vele projecten te kunnen werken. Nadat hij bij De Ontdekfabriek een paar dozijn scheepskisten had bestudeerd, heeft hij een bouwtekening gemaakt met boven-, onder-, voor-, achter- en twee zijaanzichten, een lijstje van gereedschap en materialen en daarna is hij aan de slag gegaan met zijn Kist. Kist werd inelkaar geschroefd met een beetje hulp van Mark en opa Bert en gaat sindsdien overal mee naartoe, behalve in bad. Kist mocht zelfs mee het Kanaal over, en Kist slaapt elke nacht in bed als het aan Gijs ligt.
Nadat hij een 'standaard met wieltjes' had gemaakt voor Kist, is hij nu bezig met een vlot. Uit de schuur komt tevreden geneurie, driftig gehamer en af en toe zaaggeluiden. Gijs kan zich uren vermaken zo. Hij doet een beetje denken aan de prachtige Bob-de-Bouwer versie van Mambo nr5. De Nederlandse versie daarvan heeft teksten als:
"Een beetje lekker zagen met mijn zaag.
Een beetje lekker klussen doe ik graag.
Een beetje lekker boren met mijn boor.
Als ik niet kan klussen, sla ik door..."
Helaas is die nergens te vinden op het web. Dit is de Engelse, equally brilliant:
Nadat hij een 'standaard met wieltjes' had gemaakt voor Kist, is hij nu bezig met een vlot. Uit de schuur komt tevreden geneurie, driftig gehamer en af en toe zaaggeluiden. Gijs kan zich uren vermaken zo. Hij doet een beetje denken aan de prachtige Bob-de-Bouwer versie van Mambo nr5. De Nederlandse versie daarvan heeft teksten als:
"Een beetje lekker zagen met mijn zaag.
Een beetje lekker klussen doe ik graag.
Een beetje lekker boren met mijn boor.
Als ik niet kan klussen, sla ik door..."
Helaas is die nergens te vinden op het web. Dit is de Engelse, equally brilliant:
dinsdag 1 juni 2010
Jip en Janneke
Bij wijze van tussendoortje (vlgs. Voedingscentrum 'lichte snack') filmde ik tussen al het Afrikamateriaal en een huwelijksreportage ook nog de voorstelling van de kleutergroepen. De meester-en-juffenverjaardag van de groepen 1 en 2: Jip en Janneke. Ondanks dat ik álles van Annie M.G. liever heb dan de kwezelige jaren-50-stukjes over die zwart-witte silhouetjes, was het toch leuk. Zelfs met de meerderheid van neuspeuterkleuters en op-stoeltjes-staande-mini-PSV-hooligans eruit geknipt.
maandag 31 mei 2010
maandag 24 mei 2010
woensdag 19 mei 2010
Afrikamaand
Vandaag startte de Afrikamaand op school. Mijn bijdrage bestaat dit keer niet uit het opbouwen van fancy fair kraampjes of het bakken van 250 appelflappen, maar uit een reeks video's. De eerste twee zijn bedoeld om de kinderen uit te leggen wat we gaan doen en waarvoor.
maandag 17 mei 2010
miep speak
We hebben weer volop genoten van het fop-Engels van Routemiep. Inmiddels begint Elise ook aardig door te krijgen wat er schort aan haar uitspraak. Als we in Dover Snargate Street op rijden, door Miep in strak polderEngels verknauwd tot 'SnargaatuhStreet' moet ze al lachen. 'Straight? Het is street!'
Onze favoriete straat in Bath vanuit Miep-oogpunt - Pines Way genaamd - zijn we ditmaal niet miepend gepasseerd, in ieder geval niet met de kinderen. Maar deze moesten we ook uitleggen. Onderweg terug naar Dover, komend van de M4 vlak na het van elke charme verstoken dorpsnaampje Bagshot doet Miep de volgende onweerstaanbare uitspraak. 'Na 800 meter linksaf. Rijd dan op kubieke meter tot afrit 16.'
"Rijd dan op kubieke meter tot afrit 16"?
Okee.
Daar moesten we echt even over nadenken. Zei ze dat nou echt? Rijd dan op kubieke meter tot afrit 16? Ja. Dat zei ze echt. En ze bedoelde: neem de M3. Tot afrit 16.
Onze favoriete straat in Bath vanuit Miep-oogpunt - Pines Way genaamd - zijn we ditmaal niet miepend gepasseerd, in ieder geval niet met de kinderen. Maar deze moesten we ook uitleggen. Onderweg terug naar Dover, komend van de M4 vlak na het van elke charme verstoken dorpsnaampje Bagshot doet Miep de volgende onweerstaanbare uitspraak. 'Na 800 meter linksaf. Rijd dan op kubieke meter tot afrit 16.'
"Rijd dan op kubieke meter tot afrit 16"?
Okee.
Daar moesten we echt even over nadenken. Zei ze dat nou echt? Rijd dan op kubieke meter tot afrit 16? Ja. Dat zei ze echt. En ze bedoelde: neem de M3. Tot afrit 16.
zondag 16 mei 2010
you shop, we drop
Elise heeft het Engelse equivalent van Albert ontdekt. Dat is Tesco, die met kleine blauwe wagentjes door het land crosst, met de volgende prachtvolle tagline 'you shop, we drop'. Mooie gelegenheid om het principe 'shop till you drop' eens uit te leggen.
op de achterbank
Het is best Leuk Bedacht van ouders, dat je rond zessen de boot kunt nemen en dat je kinderen dan vanzelf in slaap vallen op de achterbank in die laatste drie uur van de reis, maar zo werkt het niet. Dat hadden we kunnen weten. Eerst moest nog uitgebreid commentaar worden geleverd op de omgeving ('Heej, hier worden dingen gemaakt, want hier zijn allemaal rare fabrieken...' - in het Arcelor themapark vlak achter Calais), daarna ging de zon bloedrood en indrukwekkend onder, en tussendoor werd nog een langdurige discussie gevoerd over wat er nou wel of niet buiten de ruimte was en wat er zou gebeuren als je daar met een raket heen kon vliegen ('Maar dat kan niet, want dat duurt duizenden en duizenden jaren.')
Elise denkt dat het dan eerst allemaal wit wordt en heel licht en dat je dan in een hele diepe put valt net zoals we zojuist gezien hebben in Dover Castle. Gijs wil weten wat er dan op de bodem van die put is. Een zwart gat misschien? En wat er gebeurt als een raket bij een zwart gat komt, en wat er zou gebeuren als er een zwart gat bij de aarde was, en, en, en.
En zo is het half 10 voordat de snaveltjes gesloten worden en wij voorin de noodvoorraad chocola kunnen aanspreken zonder commentaar van de achterbank.
Elise denkt dat het dan eerst allemaal wit wordt en heel licht en dat je dan in een hele diepe put valt net zoals we zojuist gezien hebben in Dover Castle. Gijs wil weten wat er dan op de bodem van die put is. Een zwart gat misschien? En wat er gebeurt als een raket bij een zwart gat komt, en wat er zou gebeuren als er een zwart gat bij de aarde was, en, en, en.
En zo is het half 10 voordat de snaveltjes gesloten worden en wij voorin de noodvoorraad chocola kunnen aanspreken zonder commentaar van de achterbank.
Mannekensvere
Wat we natuurlijk Niet Zo Leuk vinden, is dat de brandstof in het algemeen in de UK een stuk duurder is dan op het vasteland, maar pas echt irritant is dat de diesel duurder is dan de euro loodvrij. Dat wordt Sains bonnetjes verzamelen, die bij elke £50 aan boodschappen een voucher leveren voor 5p korting-per-liter. Dat compenseert nog niet helemaal voor het feit dat respectievelijk €1,22 en £1,22 wel een erg groot verschil is, maar laten we het er maar op houden dat de blueberries dan weer opvallend goedkoop zijn, omdat ze door de Waitrose als essential dailies zijn aangemerkt.
En dan zullen we maar vaak tanken in dat ene naargeestige Schnellwegtankstelle dat je als eerste tegenkomt als je van de boot af bent. Kilometers Frankrijk met niks, daarna kilometers België met niks en dan doemt ergens een bordje op van een Texaco dat om razendsnelle reactie vraagt, want de uitvoegstrook is niet groter dan de helft van de Orpheuslaan.
We mogen allang blij zijn dat we geen LPG meer rijden, dat is helemaal slecht te krijgen in Engeland.
En dan zullen we maar vaak tanken in dat ene naargeestige Schnellwegtankstelle dat je als eerste tegenkomt als je van de boot af bent. Kilometers Frankrijk met niks, daarna kilometers België met niks en dan doemt ergens een bordje op van een Texaco dat om razendsnelle reactie vraagt, want de uitvoegstrook is niet groter dan de helft van de Orpheuslaan.
We mogen allang blij zijn dat we geen LPG meer rijden, dat is helemaal slecht te krijgen in Engeland.
vrijdag 14 mei 2010
kijken naar de buitenwereld
De UK is niet alleen een eiland in geografische zin, ook voor het nieuws is het er soms, net als in de US of Frankrijk, zoeken naar het buitenlands nieuws. Natuurlijk wordt er wel verslag gedaan van het wereldnieuws, maar het is eerst waden door een dikke zee van krantenpagina's met nationale en regionale berichtgeving. Het is nog niet zo erg als in de US, waar in diverse kranten wordt gedaan alsof de rest van de wereld niet bestáát, behalve als er een terroristische dreiging vanuit gaat.
Toch beheersen het hung parliament, de WouterBosMove van Gordon Brown en de besprekingen van de kleding van de first en second ladies de krantenpagina's. Zelfs op het BBC radionieuws wordt gezegd dat het toch wel opmerkelijk is dat de Libische vliegtuigcrash pas op pagina 16 van de gemiddelde krant voorkomt. Het hele intens verdrietige verhaal over het jongetje Ruben, dat door de Telegraaf op schandalige en schofterige wijze wordt misbruikt onder het mom van nieuwsgaring, en het hele land dat daar (terecht) over valt, is hier een naamloze eenmaal genoemde Dutch 9-year-old boy. En dat laatste is misschien maar beter ook zo, omwille van dat kind dat nu verder moet, bij voorkeur zonder de inmenging van de roddelpers en respectloze nepjournalistiek.
Toch beheersen het hung parliament, de WouterBosMove van Gordon Brown en de besprekingen van de kleding van de first en second ladies de krantenpagina's. Zelfs op het BBC radionieuws wordt gezegd dat het toch wel opmerkelijk is dat de Libische vliegtuigcrash pas op pagina 16 van de gemiddelde krant voorkomt. Het hele intens verdrietige verhaal over het jongetje Ruben, dat door de Telegraaf op schandalige en schofterige wijze wordt misbruikt onder het mom van nieuwsgaring, en het hele land dat daar (terecht) over valt, is hier een naamloze eenmaal genoemde Dutch 9-year-old boy. En dat laatste is misschien maar beter ook zo, omwille van dat kind dat nu verder moet, bij voorkeur zonder de inmenging van de roddelpers en respectloze nepjournalistiek.
donderdag 13 mei 2010
small talk
Ik koop een volslagen belachelijke hoeveelheid Black&Decker chocolade. Die geen Black&Decker heet in werkelijkheid (maar Green&Black's) en die in Nederland heus ook wel te koop is (maar slechts in een paar van de minstens 14 varianten die hier in het schap liggen). De Waitrose heeft toevallig een weekaanbieding, vandaar. Nu Met Gratis en meer van dat - daar hou ik van en daar bied ik niet graag weerstand aan. Ook al ben ik helemaal niet zo'n chocolade-eter.
De grootste stapel zijn repen van de Dark Cherry variant. Met die zure geconfijte kersjes erin. En natuurlijk wat Maya Gold, en wat Ginger. Maar ik besluit ook tot aanschaf over te gaan van een stapeltje Mint. Met zachte glazuurverpletterende fondantvulling.
Als ik bij de kassa kom, begint de caissière een heel verhaal. Dat de Mints haar favoriet zijn momenteel, en hoe haar moeder steeds chocola meeneemt maar na 28 jaar nog steeds niet snapt dat zij ook een chocoladeliefhebber is, en dat haar vriend nu steeds de chocolade krijgt, en dat ze misschien maar eens een verlanglijstje moet maken waar niets anders op staat dan chocolade, en oh, had ik de Maya variant al eerder geprobeerd, en, en, en. Ik kan me ternauwernood van haar losrukken omdat er een lieve granny achter me in de rij staat, die het stokje graag overneemt.
Nu, Black & Decker. Met gratis small talk aan de kassa.
De grootste stapel zijn repen van de Dark Cherry variant. Met die zure geconfijte kersjes erin. En natuurlijk wat Maya Gold, en wat Ginger. Maar ik besluit ook tot aanschaf over te gaan van een stapeltje Mint. Met zachte glazuurverpletterende fondantvulling.
Als ik bij de kassa kom, begint de caissière een heel verhaal. Dat de Mints haar favoriet zijn momenteel, en hoe haar moeder steeds chocola meeneemt maar na 28 jaar nog steeds niet snapt dat zij ook een chocoladeliefhebber is, en dat haar vriend nu steeds de chocolade krijgt, en dat ze misschien maar eens een verlanglijstje moet maken waar niets anders op staat dan chocolade, en oh, had ik de Maya variant al eerder geprobeerd, en, en, en. Ik kan me ternauwernood van haar losrukken omdat er een lieve granny achter me in de rij staat, die het stokje graag overneemt.
Nu, Black & Decker. Met gratis small talk aan de kassa.
ofsted
Voor de vakantie heeft Mark uitgebreid getelefoneerd met Charon. Dat klinkt naar de veerman naar De Andere Zijde maar is in werkelijkheid gewoon een public servant van wie de ouders niet konden spellen, vermoedelijk. Zij is de contactpersoon van de plaatsingsinstantie voor alle 35 staatsscholen in Bath en omstreken.
Vrijwel alle scholen zijn vol, vooral omdat wij voor twee kinderen tegelijk plaatsen nodig hebben. Ze noemde drie scholen die nog wel plaats hebben. Twee daarvan zijn opmerkelijk genoeg de enige twee openbare (als in: niet-met-religieuze-signatuur) scholen in de hele omgeving. Die zijn niet in, kennelijk. Een van de drie hadden we in maart al bezocht, een deze vakantie. Wij durven aan beide onze kinderen wel toe te vertrouwen, ondanks de soms deplorabele Ofsted reports. Voor een deel zal het toch wel op de kwaliteit van onze home schooling aankomen.
Gelukkig hoeven we ze er geen 10 jaar naar toe te laten gaan, om er vervolgens achter te komen dat ze niet meer welkom zijn op universiteit x.
Vrijwel alle scholen zijn vol, vooral omdat wij voor twee kinderen tegelijk plaatsen nodig hebben. Ze noemde drie scholen die nog wel plaats hebben. Twee daarvan zijn opmerkelijk genoeg de enige twee openbare (als in: niet-met-religieuze-signatuur) scholen in de hele omgeving. Die zijn niet in, kennelijk. Een van de drie hadden we in maart al bezocht, een deze vakantie. Wij durven aan beide onze kinderen wel toe te vertrouwen, ondanks de soms deplorabele Ofsted reports. Voor een deel zal het toch wel op de kwaliteit van onze home schooling aankomen.
Gelukkig hoeven we ze er geen 10 jaar naar toe te laten gaan, om er vervolgens achter te komen dat ze niet meer welkom zijn op universiteit x.
proberen
Gijs staat in de gigantische Vicky Park Playground op een speeltoestel dat aan weerszijden hijsconstructies heeft om zand van de ene naar de andere kant te verplaatsen. Er staat een terughoudend Britje naast hem, dat ook wel een poging wil doen, maar Gijs zet zich in zijn volle breedte voor het emmertje.
Ik roep dat het wel aardig is om samen te doen met andere kinderen. Gijs kijkt woest naar mij. "Maar híj wil ze steeds leeggooien! En IK wil ze vol maken!"
"Misschien moet je daar even over praten?"
"Dat kan ik niet!"
"Gewoon proberen Gijs!"
Gijs kijkt me aan met zijn meest minachtende blik.
"Maar mama! Ik praat geeneens Engels... of... of BATHS!"
Ik roep dat het wel aardig is om samen te doen met andere kinderen. Gijs kijkt woest naar mij. "Maar híj wil ze steeds leeggooien! En IK wil ze vol maken!"
"Misschien moet je daar even over praten?"
"Dat kan ik niet!"
"Gewoon proberen Gijs!"
Gijs kijkt me aan met zijn meest minachtende blik.
"Maar mama! Ik praat geeneens Engels... of... of BATHS!"
dinsdag 11 mei 2010
lucy
Ik sta met Elise in de Waterstones. Ze heeft een hele toren ontdekt met 'Fairy' boekjes, het soort pockets dat ze in het Nederlands in een uur uitleest. De Engelstalige Fairies zijn nog net te moeilijk, iets teveel woorden en werkwoordsvormen die ze zal moeten opzoeken. Ze is nu gestart met de beginner-reader boeken en dat gaat best heel behoorlijk. Maar de Fairy-toren is aantrekkelijk.
"Mama? Hier staat 'Flora the Diamond Fairy'!"
"Hoe weet jij zo goed hoe je dat uitspreekt, 'diamond'?"
En daar zingt Elise dwars door de verder doodstille Waterstones keihard: "LUCY IN THE SKY-HY WITH DIAMONDDDDSSS..."
"Mama? Hier staat 'Flora the Diamond Fairy'!"
"Hoe weet jij zo goed hoe je dat uitspreekt, 'diamond'?"
En daar zingt Elise dwars door de verder doodstille Waterstones keihard: "LUCY IN THE SKY-HY WITH DIAMONDDDDSSS..."
maandag 10 mei 2010
drinking the waters
Bath is natuurlijk al vele eeuwen beroemd vanwege de kwaliteiten van het water. Het troebele lauwe plasje dat in glazen à 50p wordt verkocht bij de uitgang van de Pump Room heeft meer weg van enkele dagen oude uilenzeik, maar het leidingwater lijkt gewoon tamelijk normaal. Toch heb ik altijd na enkele dagen hier kurkdroge huid en haren. Dat is wel op te lossen met wat smeersels en spoelinkjes, en ik was ditmaal weer voorbereid.
Maar de drogigheid strekt zich uit tot de vaat, en dat is ernstiger. Letterlijk elk stuk glas of servies dat ik uit de kast of vaatwasser pak, heeft een poederig laagje waar de rillingen van over je rug lopen. De kinderen vragen het al als ik een slok Chardonnay neem: 'Heeft je wijn óók kalk, mama?'
Waarschijnlijk ligt het antwoord ergens tussen nauwkeurig afstellen van de verhoudingen zout, glansspoelmiddel en poeder, en het afwennen van mijn overgevoeligheid voor stroefdroog aardewerk.
Maar de drogigheid strekt zich uit tot de vaat, en dat is ernstiger. Letterlijk elk stuk glas of servies dat ik uit de kast of vaatwasser pak, heeft een poederig laagje waar de rillingen van over je rug lopen. De kinderen vragen het al als ik een slok Chardonnay neem: 'Heeft je wijn óók kalk, mama?'
Waarschijnlijk ligt het antwoord ergens tussen nauwkeurig afstellen van de verhoudingen zout, glansspoelmiddel en poeder, en het afwennen van mijn overgevoeligheid voor stroefdroog aardewerk.
aan de meet
Gijs heeft een meetlint gekregen - een oprolbare, van wel drie meter, met voeten, inches en centimeters. Gisteren in de Pizza Express deed hij niets anders dan meten. De tafel, de dikte van het blad, de breedte van de stoel, de hoogte van de lambrizering, de pepermolen, de servetten, de suikerzakjes en het kleine pizzarollertje dat bij de volwassen pizza's kwam: alles werd nauwkeurig vastgesteld. Het leidde tot hilariteit en vertedering bij de tafels rondom ons.
Bovendien is het een uitstekend rekengerei. Hij kan inmiddels alles vinden onder en boven de honderd, getallenlijnen komen niet mooier dan dit knalgele oprolexemplaar. Ook maakt hij sommen van het type 42+5 en 114+3 ermee. Hij weet al dat het een tape measure heet, en tenslotte heeft het ding ook nog zowel een belt clip als een polsbandje.
En dat allemaal voor 89p. Met dank aan Homebase. Je vraagt je af waarom je eigenlijk nog normaal speelgoed voor je kinderen zou kopen.
Bovendien is het een uitstekend rekengerei. Hij kan inmiddels alles vinden onder en boven de honderd, getallenlijnen komen niet mooier dan dit knalgele oprolexemplaar. Ook maakt hij sommen van het type 42+5 en 114+3 ermee. Hij weet al dat het een tape measure heet, en tenslotte heeft het ding ook nog zowel een belt clip als een polsbandje.
En dat allemaal voor 89p. Met dank aan Homebase. Je vraagt je af waarom je eigenlijk nog normaal speelgoed voor je kinderen zou kopen.
zondag 9 mei 2010
nu: verbeterd
Het huis aan Pulteney Mews is nog zoals vorige keer. De meeste dingen onveranderd. De tafel wiebelt, de balkonnetjes kraken, de keuken is nog lelijk. Ergens in de afgelopen twee jaar is er een immense verbetering opgetreden. De badkamers hebben niet langer een spuuglelijke groene vloerbedekking. Er ligt nu zeil, even lelijk maar wel een stuk hygiënischer.
woensdag 5 mei 2010
local
We hebben gasten. Een handvol Italianen en een Brit. De kinderen zijn uit logeren, maar onze kleinste Italiaanse gast is anderhalf. Ze babbelt de hele avond in dreumes-kreten tegen haar papa en mama en soms tegen andere leden van het gezelschap. Ook onze gatto mag op veel aandacht rekenen.
Als ze naar huis gaan, trekt ze haar jasje aan, stapt monter op de poes af en zwaait: "Ou-doe."
Als ze naar huis gaan, trekt ze haar jasje aan, stapt monter op de poes af en zwaait: "Ou-doe."
een beer naast de Dommel
Fietsend over het pad naast de Dommel zien we ineens een beer tussen het hoge gras aan de overkant. Een fractie van een seconde later heeft de beer *ppoingggg* een pijl in zijn onbehaarde berenkont.
Bij nadere inspectie blijken er overal beestdoelen te staan, hangen en zwemmen. Het TU-terrein is veranderd in een soort Tijdelijke Jachtvelden, met reuzenvissen, polystyrene herten met en zonder gewei en die ene nepbeer dus. Hier en daar hangt een rood-wit lint, en overal wandelen groepjes schutters met hun pijlen en handbogen tussen de verbaasde eenden door.
"Jullie kunnen veilig verder fietsen hoor!" roept een van hen ons na.
Dat mag ik hopen. Zelfs Elise op haar kleine rode fietsje ziet er niet uit als een etalage-konijn, dat scheelt.
Bij nadere inspectie blijken er overal beestdoelen te staan, hangen en zwemmen. Het TU-terrein is veranderd in een soort Tijdelijke Jachtvelden, met reuzenvissen, polystyrene herten met en zonder gewei en die ene nepbeer dus. Hier en daar hangt een rood-wit lint, en overal wandelen groepjes schutters met hun pijlen en handbogen tussen de verbaasde eenden door.
"Jullie kunnen veilig verder fietsen hoor!" roept een van hen ons na.
Dat mag ik hopen. Zelfs Elise op haar kleine rode fietsje ziet er niet uit als een etalage-konijn, dat scheelt.
woensdag 28 april 2010
praatpaal
Ik gooi een euro in een parkeermeter.
Als ik op het groene knopje druk voor een kaartje, begint het ding luid te praten. "WIST U...," toetert het geval over de lege kade waar ik sta, "...DAT UW AUTO IN 5 SECONDEN IS OPENGEBROKEN???"
Ja, natuurlijk wist ik dat. Nogal wiedes, een ruit inslaan kost circa 7 frames, da's nog geen halve seconde (als je 25p opneemt). Maar ik sta daar met mijn camera, statief en een berg audiorommel, dus ik zou graag hebben dat het apparaat dat alleen bonnetjes moet uitspugen, nu zijn waffel houdt. Maar nee, het gaat door: "HAAL ALLES VAN WAARDE UIT UW AUTOOOO." schalt het over het water. Geirriteerde ganzen aan de overzijde: alwéér een Mens Dat Een Parkeerbonnetje Trekt?!
Als ik allang weer naar mijn auto loop om mijn spullen te pakken, gaat de praatpaal nog even verder, met een betoog vol goedbedoelde adviezen. Op +10dB.
Als ik op het groene knopje druk voor een kaartje, begint het ding luid te praten. "WIST U...," toetert het geval over de lege kade waar ik sta, "...DAT UW AUTO IN 5 SECONDEN IS OPENGEBROKEN???"
Ja, natuurlijk wist ik dat. Nogal wiedes, een ruit inslaan kost circa 7 frames, da's nog geen halve seconde (als je 25p opneemt). Maar ik sta daar met mijn camera, statief en een berg audiorommel, dus ik zou graag hebben dat het apparaat dat alleen bonnetjes moet uitspugen, nu zijn waffel houdt. Maar nee, het gaat door: "HAAL ALLES VAN WAARDE UIT UW AUTOOOO." schalt het over het water. Geirriteerde ganzen aan de overzijde: alwéér een Mens Dat Een Parkeerbonnetje Trekt?!
Als ik allang weer naar mijn auto loop om mijn spullen te pakken, gaat de praatpaal nog even verder, met een betoog vol goedbedoelde adviezen. Op +10dB.
die ene stad
Gijs en ik lezen een verhaal over Gauguin. Hoe hij vertrekt, zonder zijn gezin, naar Tahiti, en hoe hij tot de conclusie komt dat het de mooiste plek ter wereld is, en dat hij dat aan zijn vriend Degas schrijft.
"Wat vind jíj de mooiste plek ter wereld?" vraag ik aan Gijs.
Ik verwacht een antwoord van het type 'ons huis', 'Eindhoven' of desnoods 'Nederland'.
Gijs denkt even en zegt:
"Die stad met de Eiffeltoren."
En dan te bedenken dat Gijs Parijs alleen heeft gezien vanuit een Boeing 737.
"Wat vind jíj de mooiste plek ter wereld?" vraag ik aan Gijs.
Ik verwacht een antwoord van het type 'ons huis', 'Eindhoven' of desnoods 'Nederland'.
Gijs denkt even en zegt:
"Die stad met de Eiffeltoren."
En dan te bedenken dat Gijs Parijs alleen heeft gezien vanuit een Boeing 737.
vrijdag 23 april 2010
vooruit denken
Elise komt bij me staan in de keuken en zegt nadenkend: "Mama?"
"Ja?"
"Kunnen we een hele doos van die nieuwe zeep die beneden in de wc staat, kopen?"
"Eh, ik denk het wel. Waarom?"
"Dan kunnen we die meenemen naar Engeland. Die zeep heeft oma ook altijd en dan kan ik de hele tijd aan oma denken."
Dettol handzeep met vanillegeur, 't is maar dat u het weet.
"Ja?"
"Kunnen we een hele doos van die nieuwe zeep die beneden in de wc staat, kopen?"
"Eh, ik denk het wel. Waarom?"
"Dan kunnen we die meenemen naar Engeland. Die zeep heeft oma ook altijd en dan kan ik de hele tijd aan oma denken."
Dettol handzeep met vanillegeur, 't is maar dat u het weet.
woensdag 21 april 2010
Verregend Koninkrijk
...Elises verspreking (volgens mij weet ze best dat het 'Verenigd' is), ik vind hem té goed.
zondag 18 april 2010
scheldkanonnade
In navolging van het tafereel in het bad onlangs hoor ik nu beneden wat halfslachtig-halflachend gemopper. En daarna Gijs die roept 'Dahag, kakkerlak!' en de deur dichtdoet om naar boven te lopen. Daardoor hoor ik net niet wat Elise terugroept, maar het is iets als 'Dahag, poepchinees!'
Poepchinees?! Dat is toch hartstikke seventies om dat te zeggen? Van wie hébben ze dat?
Poepchinees?! Dat is toch hartstikke seventies om dat te zeggen? Van wie hébben ze dat?
zaterdag 17 april 2010
op kamp
Gisteren vertrok-ie, slaapzak op de rug, beveroverhemd aan ("dat is een beverblóes mama"), beversjaal om ("beverdás!"). Helemaal stuiterig, waarschijnlijk net zoals zijn groepsgenootjes.
Halverwege de middag kwam-ie weer thuis. Speelde wat met Elise en zijn nieuwe skates. Meldde dat hij even naar boven ging.
Een uurtje later ging ik maar eens poolshoogte nemen. Bij binnenkomst in zijn kamer vond ik eerst dit:
Want zo'n slaapzak en -matje, dat kwak je natuurlijk het makkelijkst pal ín de ingang van je kamer.
Daarna zag ik dit:
Halverwege de middag kwam-ie weer thuis. Speelde wat met Elise en zijn nieuwe skates. Meldde dat hij even naar boven ging.
Een uurtje later ging ik maar eens poolshoogte nemen. Bij binnenkomst in zijn kamer vond ik eerst dit:
Want zo'n slaapzak en -matje, dat kwak je natuurlijk het makkelijkst pal ín de ingang van je kamer.
Daarna zag ik dit:
Rozemarijn vroor dood,
...althans, zo ziet het er wel uit.
Daarom reed ik vandaag een klein doosje vol familielid, ook Rozemarijn genaamd, de tuin binnen. Samen met de nichtjes Melisse, Salvia en Mentha Piperita en het bijna-anticonceptivum Estragon mogen ze het kruidenbed weer vol maken. Daar kwam al de lavas in volle glorie uit de grond gestuiterd, en ook de bieslook en de oregano doen hun best. De thijm lijkt tevreden met de vrieskoude winter en is het juist beter gaan doen, zowel de nederige gewone thijm als de opschepperige citroenthijm zien er goed uit.
Ik ben wel benieuwd of het lukt om de kwetsbare dragonplantjes heel te houden, tussen de wilde aardbeien (die zijn zó onvoorzichtig) en de woekerende oregano (die omarmt zo verstikkend), maar het is de moeite van het proberen waard. Verse dragon is zover ik weet bijna alleen maar bij de Hanos verkrijgbaar en die is politiek even not done.
Daarom reed ik vandaag een klein doosje vol familielid, ook Rozemarijn genaamd, de tuin binnen. Samen met de nichtjes Melisse, Salvia en Mentha Piperita en het bijna-anticonceptivum Estragon mogen ze het kruidenbed weer vol maken. Daar kwam al de lavas in volle glorie uit de grond gestuiterd, en ook de bieslook en de oregano doen hun best. De thijm lijkt tevreden met de vrieskoude winter en is het juist beter gaan doen, zowel de nederige gewone thijm als de opschepperige citroenthijm zien er goed uit.
Ik ben wel benieuwd of het lukt om de kwetsbare dragonplantjes heel te houden, tussen de wilde aardbeien (die zijn zó onvoorzichtig) en de woekerende oregano (die omarmt zo verstikkend), maar het is de moeite van het proberen waard. Verse dragon is zover ik weet bijna alleen maar bij de Hanos verkrijgbaar en die is politiek even not done.
vrijdag 16 april 2010
het BPM orakel
Ik lees voortaan nooit meer 'bruto per maand' - dat hoeft ook niet als je geen maandsalaris meer hebt. Ik lees voortaan: 'blood pressure measurement'. Gisterenochtend mocht ik na 24 uur piepjes, pufjes en hijgjes het veeleisende 8x10 kastje weer achterlaten bij de assistente van de huisarts. Het kastje bleek redelijk gemakkelijk in de omgang, alleen hoogst ontevreden over elke vorm van vervoer. Metingen in de auto of op de fiets moesten steevast opnieuw. Dan kun je nou eenmaal niet je arm even laten hangen zolang het manchet nog niet gereed is met meten. Rijden tussen het zware vrachtverkeer op de Hurk is daar zeer ongeschikt voor. Voor het overige was het een kwestie van domweg uitzitten.
Vanochtend overhandigde de huisarts me een rapport van vier kantjes. Het orakel had gesproken. Het had geconstateerd dat ik eigenlijk een heel nette bloeddruk heb, keurig binnen de normaalheidsgrenzen, met een brave 15%-dip gedurende de nacht en slechts één meetfout. En één torenhoge piek, en die was courtesy ING, die gisterenochtend doodleuk het volledige saldo van mijn zakelijke rekening vijf minuten lang van de radar haalden. Ik dacht op zijn minst dat ik voor 15k geskimd was, en hing al in de wacht bij de voice-response-juf om mijn beklag te doen, toen het uit de lucht gegrepen getalletje van 808 euro weer veranderde in mijn eigenlijke saldo. Direct daarop zakte mijn bloeddruk weer naar 120/85. Dank u ING.
Alleen die hartslag hè.
De internist zei een paar jaar geleden: "U hebt nou eenmaal een snel hart. Niets aan doen. Het werkt prima."
"Het lijkt wel of je twee hartslagen hebt," zei de huisarts, "één snelle en één langzame."
Tuurlijk. Ik stelde mezelf onmiddellijk voor als een of andere wappie character uit Alien Nation, waar alle verder tamelijk antropomorfe aliens twee harten hebben. Ik drink ook graag karnemelk tenslotte. Heeft dan niet iederéén een hartslag voor the fast lane en een voor het kalme werk?
Behandelen was alleen nodig als ik er last van had. Nou, liever niet dan, dank u. Want aan een betablokker zit je de rest van je leven vast met een beetje pech.
Dus ik zit weer thuis, en kijk naar mijn mooie rapport. Het voelt als een klein overwinninkje op het kastje.
Vanochtend overhandigde de huisarts me een rapport van vier kantjes. Het orakel had gesproken. Het had geconstateerd dat ik eigenlijk een heel nette bloeddruk heb, keurig binnen de normaalheidsgrenzen, met een brave 15%-dip gedurende de nacht en slechts één meetfout. En één torenhoge piek, en die was courtesy ING, die gisterenochtend doodleuk het volledige saldo van mijn zakelijke rekening vijf minuten lang van de radar haalden. Ik dacht op zijn minst dat ik voor 15k geskimd was, en hing al in de wacht bij de voice-response-juf om mijn beklag te doen, toen het uit de lucht gegrepen getalletje van 808 euro weer veranderde in mijn eigenlijke saldo. Direct daarop zakte mijn bloeddruk weer naar 120/85. Dank u ING.
Alleen die hartslag hè.
De internist zei een paar jaar geleden: "U hebt nou eenmaal een snel hart. Niets aan doen. Het werkt prima."
"Het lijkt wel of je twee hartslagen hebt," zei de huisarts, "één snelle en één langzame."
Tuurlijk. Ik stelde mezelf onmiddellijk voor als een of andere wappie character uit Alien Nation, waar alle verder tamelijk antropomorfe aliens twee harten hebben. Ik drink ook graag karnemelk tenslotte. Heeft dan niet iederéén een hartslag voor the fast lane en een voor het kalme werk?
Behandelen was alleen nodig als ik er last van had. Nou, liever niet dan, dank u. Want aan een betablokker zit je de rest van je leven vast met een beetje pech.
Dus ik zit weer thuis, en kijk naar mijn mooie rapport. Het voelt als een klein overwinninkje op het kastje.
woensdag 14 april 2010
PIEPPP-brrrrrrrrrrrrrrrrrrrr-pfffffffffffsj
En dan ga je dus naar de huisarts voor dat meetkastje.
Kastje omgedaan, manchet om.
Test 1.
PIEPP-brrrrrrr-pfffffffsj.
ERROR 3.
"Hm." zei de huisarts, en rommelde wat aan het manchet.
Test 2.
PIEPP-brrrrrrr-pfffffffsj.
ERROR 1.
"Momentje." zei de huisarts, en rende naar boven.
Bij terugkomst meldde hij: "Het apparaat is niet tevreden over je polsslag."
Whoehahahaha! Kastje van 10x8 cm 'is niet tevreden over mijn polsslag'?!
Huisarts maakte ter plaatse een ECG (jawel, dat KAN dus allemaal, gaaf zeg). Er rolde een geruststellend strookje papier uit de printer met een heel bekend patroon erop. Guess what? Mijn hart doet het.
"Hm." zei de huisarts weer. "Gewoon regelmatig. Beetje snel, maar gewoon regelmatig."
Kastje weer omgedaan.
Test 3.
PIEPP-brrrrrrr-pfffffffsj.
Kastje tevreden.
Nu elk kwartier, en vannacht elk half uur. PIEPP-brrrrrrr-pfffffffsj.
Kastje omgedaan, manchet om.
Test 1.
PIEPP-brrrrrrr-pfffffffsj.
ERROR 3.
"Hm." zei de huisarts, en rommelde wat aan het manchet.
Test 2.
PIEPP-brrrrrrr-pfffffffsj.
ERROR 1.
"Momentje." zei de huisarts, en rende naar boven.
Bij terugkomst meldde hij: "Het apparaat is niet tevreden over je polsslag."
Whoehahahaha! Kastje van 10x8 cm 'is niet tevreden over mijn polsslag'?!
Huisarts maakte ter plaatse een ECG (jawel, dat KAN dus allemaal, gaaf zeg). Er rolde een geruststellend strookje papier uit de printer met een heel bekend patroon erop. Guess what? Mijn hart doet het.
"Hm." zei de huisarts weer. "Gewoon regelmatig. Beetje snel, maar gewoon regelmatig."
Kastje weer omgedaan.
Test 3.
PIEPP-brrrrrrr-pfffffffsj.
Kastje tevreden.
Nu elk kwartier, en vannacht elk half uur. PIEPP-brrrrrrr-pfffffffsj.
dinsdag 13 april 2010
doorgelicht
"Uitstekend." constateert de huisarts en noteert de uitslagen van al het preventieve onderzoek in mijn dossier. Hoera, ik ben weer goedgekeurd voor de komende periode. Pas over twee jaar weer een mammografie.
"Maar...", gaat hij verder en tuurt op zijn scherm, "hoe lang is die laatste 24-uurs bloeddrukmeting eigenlijk geleden? Ah, ik zie het al. Minstens 3 jaar. Laten we dat ook maar gelijk even doen."
Nu heb ik een afspraak voor morgen, overmorgen én de dag daarna.
Laten we het er maar op houden dat je dat ook maar beter goed in de gaten kunt houden.
"Maar...", gaat hij verder en tuurt op zijn scherm, "hoe lang is die laatste 24-uurs bloeddrukmeting eigenlijk geleden? Ah, ik zie het al. Minstens 3 jaar. Laten we dat ook maar gelijk even doen."
Nu heb ik een afspraak voor morgen, overmorgen én de dag daarna.
Laten we het er maar op houden dat je dat ook maar beter goed in de gaten kunt houden.
zondag 11 april 2010
vrijdag 9 april 2010
TNG
In mijn altijd maar doorgaande kijkwoede (documentaires, reclames, en soms ook fictie) bekeek ik -studiemateriaal hè...- weer eens wat oude uitzendingen van Star Trek. The Next Generation, wat toch eigenlijk wel dé Star Trek is, ook al was het niet de eerste reeks.
Maar wát een ouderwetsigheid. Komt dat nou door de 4:3 aspect? Komt het door de ongelofelijk knullige decors? De suffe nep-planeetoppervlakken? De onvoorstelbaar tuttige enemies? De even onverstoorbare als voorspelbare verhaallijnen?
Heerlijk.
Als je daarmee al rijk kunt worden, dan komt het wel goed.
Maar wát een ouderwetsigheid. Komt dat nou door de 4:3 aspect? Komt het door de ongelofelijk knullige decors? De suffe nep-planeetoppervlakken? De onvoorstelbaar tuttige enemies? De even onverstoorbare als voorspelbare verhaallijnen?
Heerlijk.
Als je daarmee al rijk kunt worden, dan komt het wel goed.
het sneeuwt in mijn thee
De bloesems dwarrelen naar beneden, in mijn theeglas, op de tafel, op mijn boek. Dikke hommels vliegen in grote cirkels om de smakelijke bloempjes heen. De beestjes zijn weer terug dus de lente kan van start gaan. Na de witte bloesems komen nog de knophulzen van de beuk, en de roze blaadjes van de prunus. Nog even en de bomen zijn weer kaal, althans, wat bloemen betreft, dus zo lang het nog kan zit ik en geniet van de sneeuw in mijn thee.
woensdag 7 april 2010
wakker
Buiten komt er net een prachtige geel-en-roze kleur aandrijven vanuit de richting Gerwen-Nederwetten. Als ik de achterdeur open om een teen naar buiten te steken, rent een enthousiast miauwende Toby naar binnen. Ik dacht eerst de enige te zijn die wakker was, maar als ik boven kom met mijn koffie, hoor ik Gijs in zijn kamer spelen met auto's en stoplicht, onderwijl mompelend over zijn twee wiebeltanden die er bíjna uit zijn. Ik hoop dat ze een beetje haast maken, want ontbijt, diner en alles wat ertussen ligt aan mondactiviteiten, wordt zo nu en dan ineens dramatisch bekort door de beide gebitselementen.
Elise roept me vanuit haar hoge vesting en fluistert "psst, mama, hebben wij het boek 'De Fantastische Meneer Vos'?" Ik zeg dat ik dénk dat Mark dat wel heeft, maar misschien in het Engels. Ze concludeert tevreden dat we dan nog maar 5 boeken van Roald Dahl hoeven om zijn oeuvre compleet te hebben. Dat klopt, zolang ze zich nog niet aan het volwassen werk waagt.
In de slaapkamer hoor ik Radio 1 aan gaan, dwars door het brute misdaadverhaal of een wetenschappelijk artikel. Ik lees nog vlug de nodige mails, tweets en blogs. Vroege ochtend en ieder doet zijn eigen ding.
Elise roept me vanuit haar hoge vesting en fluistert "psst, mama, hebben wij het boek 'De Fantastische Meneer Vos'?" Ik zeg dat ik dénk dat Mark dat wel heeft, maar misschien in het Engels. Ze concludeert tevreden dat we dan nog maar 5 boeken van Roald Dahl hoeven om zijn oeuvre compleet te hebben. Dat klopt, zolang ze zich nog niet aan het volwassen werk waagt.
In de slaapkamer hoor ik Radio 1 aan gaan, dwars door het brute misdaadverhaal of een wetenschappelijk artikel. Ik lees nog vlug de nodige mails, tweets en blogs. Vroege ochtend en ieder doet zijn eigen ding.
zaterdag 3 april 2010
telduivels
Ik rijd de dames naar de eerste schaatsshow. Achterin hoor ik:
E: heej Yentl, waren we nou bij 21.000 of bij 23.000?
Y: bij 23.000.
E: Ok, mooi, ik heb er nog honderd bij gedaan dus dan zijn we nu bij 23.100.
Y: Ok. 23.101. 23.102,...
E: ...23.103...
En ik sorteer vertwijfeld voor richting de Eindhoofse binnenring.
E: heej Yentl, waren we nou bij 21.000 of bij 23.000?
Y: bij 23.000.
E: Ok, mooi, ik heb er nog honderd bij gedaan dus dan zijn we nu bij 23.100.
Y: Ok. 23.101. 23.102,...
E: ...23.103...
En ik sorteer vertwijfeld voor richting de Eindhoofse binnenring.
vrijdag 2 april 2010
donderdag 1 april 2010
Greater Potholia breidt uit
Het was hier in de directe omgeving ook voor de winter al droevig gesteld met het wegdek. Sinds het Fliedner-kruispunt aangepast werd en Peppelrode een ambitieuze semi-wolkenkrabber is, hadden we hobbels, scheuren en gaten te kust en te keur in de O-laan. Maar deze winter is, zoals overal in het land, het asfalt pas echt goed kapotgevroren. In heel Eindhoven vallen gaten waar je bij staat. En 't blijft niet bij lullige kuiltjes, het zijn forse kraters waar je auto met een doffe dunk in wegzakt als je er overheen rijdt. Op veel plekken worden noodvullingen aangelegd, en sommige straten zien eruit als een dicht weefsel van strepen reparatie-teer. En het werk gaat maar door, het zware verkeer fikst niet alleen brute nieuwe fly-overs en drive-throughs en no-light-connections maar ook eindeloos veel gaten, gaten en nog eens gaten.
Tegen de tijd dat dat allemaal gereed is, komt de winter weer.
Tegen de tijd dat dat allemaal gereed is, komt de winter weer.
zaterdag 27 maart 2010
opvoeden: zó 2009
Ik denk dat ik een ouwe zeikerd word. Dat lijkt me wel wat. Het zal me in elk geval goed af gaan, zorgvuldig op elke jeugdige slak wat zout strooien.
We waren vanavond bij de MacDonalds. Dat hadden we al eeuwen geleden beloofd aan Elise: bij het halen van het A-diploma zouden we naar de MD gaan. Kinderen helemaal in de gloria. Als totale MD-nitwits hadden wij ons natuurlijk niet gerealiseerd dat zaterdagavond rond zessen het ultieme MD spitsuur is. Wat een HEKSENKETEL van gillende kleuters en krijsende peuters en rennende babies en vinex-pubers... nahja. Yougetthepicture. Het is MD dus je wordt toch nog verbijsterend snel geholpen en we gingen wegens weinig plek lekker even buiten zitten. Het was qua weer best te doen.
Er waren veel kinderen aan het spelen, en een van de geliefde spelletjes was blijkbaar over de tafels lopen en van tafel naar tafel springen. Elise wilde ook zoiets maar dat heb ik haar verboden, uitgelegd dat je thuis ook niet op de eettafel loopt en dat andere mensen ook niet graag hun hamburger neerleggen waar zij zojuist met haar mogelijk-hondenpoep-schoenen stond. Dat snapte ze eigenlijk ook wel. Maar het viel me wel tegen hoe weinig ouders iets zeiden van hun kroost dat over de tafels holde. Wél het personeel van de MD, dat bij toerbeurt naar buiten werd geschopt door de lokale manager om de kinderen beleefd maar dringend te vragen van de tafels af te gaan. Er zaten namelijk aan diverse tafels ook gewoon mensen te eten.
Na een tijdje kwam er wel een moeder, die naar haar kind riep. Aha, dacht ik, ik ben dus niet de enige. Maar wat zegt die moeder: "Bootje schat, niet op de tafels staan hoor, want dadelijk val je..." DUHUH. Nee joh, dadelijk springt jouw dochter in mijn milkshake!
Ach ja.
Gelukkig heeft Gijs nog even, in zijn beste hooligan-modus, een demo gegeven van hoe-aanslag-bestendig zo'n gekleurd plastic speelpaleis dat naast elke MD staat, wel is.
Op de terugweg heb ik stiekem aan Elise gesuggereerd dat ze bij haar B-diploma misschien wel pizza wil eten ergens.
We waren vanavond bij de MacDonalds. Dat hadden we al eeuwen geleden beloofd aan Elise: bij het halen van het A-diploma zouden we naar de MD gaan. Kinderen helemaal in de gloria. Als totale MD-nitwits hadden wij ons natuurlijk niet gerealiseerd dat zaterdagavond rond zessen het ultieme MD spitsuur is. Wat een HEKSENKETEL van gillende kleuters en krijsende peuters en rennende babies en vinex-pubers... nahja. Yougetthepicture. Het is MD dus je wordt toch nog verbijsterend snel geholpen en we gingen wegens weinig plek lekker even buiten zitten. Het was qua weer best te doen.
Er waren veel kinderen aan het spelen, en een van de geliefde spelletjes was blijkbaar over de tafels lopen en van tafel naar tafel springen. Elise wilde ook zoiets maar dat heb ik haar verboden, uitgelegd dat je thuis ook niet op de eettafel loopt en dat andere mensen ook niet graag hun hamburger neerleggen waar zij zojuist met haar mogelijk-hondenpoep-schoenen stond. Dat snapte ze eigenlijk ook wel. Maar het viel me wel tegen hoe weinig ouders iets zeiden van hun kroost dat over de tafels holde. Wél het personeel van de MD, dat bij toerbeurt naar buiten werd geschopt door de lokale manager om de kinderen beleefd maar dringend te vragen van de tafels af te gaan. Er zaten namelijk aan diverse tafels ook gewoon mensen te eten.
Na een tijdje kwam er wel een moeder, die naar haar kind riep. Aha, dacht ik, ik ben dus niet de enige. Maar wat zegt die moeder: "Bootje schat, niet op de tafels staan hoor, want dadelijk val je..." DUHUH. Nee joh, dadelijk springt jouw dochter in mijn milkshake!
Ach ja.
Gelukkig heeft Gijs nog even, in zijn beste hooligan-modus, een demo gegeven van hoe-aanslag-bestendig zo'n gekleurd plastic speelpaleis dat naast elke MD staat, wel is.
Op de terugweg heb ik stiekem aan Elise gesuggereerd dat ze bij haar B-diploma misschien wel pizza wil eten ergens.
maandag 22 maart 2010
grapjas en lolbroek
Elise en Gijs doen om het hardst hun best om moppen en raadsels te onthouden. Ik weet niet welke het leukst zijn, die nog helemaal nieuw en vers zijn omdat Elise ze zojuist in de Donald Duck heeft gelezen, of die mopjes met een meterslange baard die door Gijs worden opgediept. Hij moet dan zelf zo hard lachen dat hij al halverwege gierend van zijn stoel rolt en zelden het eind van het grapje bereikt.
Met deze kwam Elise vandaag aan: het is geel en zwart en het niest. Na mijn mislukte pogingen (een hommel met een hoestbui? een verkouden banaan met een zwarte bermuda?) kwam het antwoord: "...een ha-cheetah!" En toen hadden we dus allebéi de slappe lach.
Met deze kwam Elise vandaag aan: het is geel en zwart en het niest. Na mijn mislukte pogingen (een hommel met een hoestbui? een verkouden banaan met een zwarte bermuda?) kwam het antwoord: "...een ha-cheetah!" En toen hadden we dus allebéi de slappe lach.
zondag 21 maart 2010
kostuum
"Ik heb vandaag een pinguin gepast," meldt Elise vanaf de achterbank, "en bij de voorstelling moet je rechtsonder kijken. Nee, links, of nee, wacht, tóch rechtsonder."
Ik zeg dat ik haar zeker wel zal herkennen.
Elise wil natuurlijk weten hóe dan.
"Nou, omdat mama's hun kind altíjd herkennen - zelfs toen je pas een dag oud was, hoorde ik al aan het gehuil welke van de 4 babietjes op de ziekenhuiskamer de mijne was." zeg ik.
"Zélfs als ik een pinguin-kostuum aanheb dat mij helemaal bedekt?" vraagt Elise verbaasd?
"Zelfs dan. Ik zoek gewoon naar een pinguin met één of twee voortanden eruit, OK?"
Ik zeg dat ik haar zeker wel zal herkennen.
Elise wil natuurlijk weten hóe dan.
"Nou, omdat mama's hun kind altíjd herkennen - zelfs toen je pas een dag oud was, hoorde ik al aan het gehuil welke van de 4 babietjes op de ziekenhuiskamer de mijne was." zeg ik.
"Zélfs als ik een pinguin-kostuum aanheb dat mij helemaal bedekt?" vraagt Elise verbaasd?
"Zelfs dan. Ik zoek gewoon naar een pinguin met één of twee voortanden eruit, OK?"
alles voor de wetenschap
Gijs wil graag weten hoe een boterham precies beschimmelt.
Ehh, tja, waar kennen we dat van?
Om te voorkomen dat hij het in het geheim onder zijn bed gaat uitvinden, ligt er nu een flink behijgde boterham in een zakje op de kast. Wij zijn benieuwd.
Ehh, tja, waar kennen we dat van?
Om te voorkomen dat hij het in het geheim onder zijn bed gaat uitvinden, ligt er nu een flink behijgde boterham in een zakje op de kast. Wij zijn benieuwd.
culinair talent
"Wat wil je op je boterham, Gijs?"
"Pindakaas... met...ehhh.... salami."
"... eh, weet je 't zeker?"
"Ja. Ik probeer af en toe nieuwe combinaties hoor!"
"Pindakaas... met...ehhh.... salami."
"... eh, weet je 't zeker?"
"Ja. Ik probeer af en toe nieuwe combinaties hoor!"
luisteren
"It's good to talk!", kopten de reclameposters van BT jaren achtereen. Het geeft vrij helder de strategie van de telecomoperator weer: veel praten en vooral níet luisteren.
Ik belde een paar dagen geleden naar KPN met het verzoek om per 1 augustus ons huidige abonnement om te zetten in een goedkoper abonnement met hogere gesprekskosten. Dat kon niet. Dat kon alleen als ik eind juli nog eens terug zou bellen. Hoewel dat natuurlijk raar is, een beetje computersysteem kan dat natuurlijk wél, een ingangsdatum in de toekomst hanteren, was het in ieder geval duidelijk.
Maar je kon erop wachten.
Gisteren op de deurmat een brief: Geachte, over drie werkdagen wordt uw lijn omgezet naar een dure-gesprekken lijn.
NEEHEE!
Dat was nou juist NIET wat ik vroeg!
Kunnen ze nou werkelijk niet EEN keer correct uitvoeren wat je afspreekt?
Ik belde een paar dagen geleden naar KPN met het verzoek om per 1 augustus ons huidige abonnement om te zetten in een goedkoper abonnement met hogere gesprekskosten. Dat kon niet. Dat kon alleen als ik eind juli nog eens terug zou bellen. Hoewel dat natuurlijk raar is, een beetje computersysteem kan dat natuurlijk wél, een ingangsdatum in de toekomst hanteren, was het in ieder geval duidelijk.
Maar je kon erop wachten.
Gisteren op de deurmat een brief: Geachte, over drie werkdagen wordt uw lijn omgezet naar een dure-gesprekken lijn.
NEEHEE!
Dat was nou juist NIET wat ik vroeg!
Kunnen ze nou werkelijk niet EEN keer correct uitvoeren wat je afspreekt?
irri-tandje
Elise liep al een dag of wat te iepen over een van haar tweede snijtandjes boven, die zat los, kon een vervaarlijke, exorcist-achtige draai om zijn as maken, maar wilde er niet uit. Wel werd elk eten bemoeilijkt door dit irri-tandje. Zijn counterpart, aan de andere kant van de twee volwassen snijtanden die ze al heeft, zit ook los, dus ik had haar al aangespoord om korte metten met het tweetal te maken, zodat ze over twee weken als echte paashaas het ijs op kan.
Vanochtend stormde ze de slaapkamer binnen: hij is eruit! Het eerste hapje kokosbrood had de klus geklaard. Nog slechts 13 gebitselementen to go.
Vanochtend stormde ze de slaapkamer binnen: hij is eruit! Het eerste hapje kokosbrood had de klus geklaard. Nog slechts 13 gebitselementen to go.
Abonneren op:
Posts (Atom)