oostblok

'Mijn' Albert Heijn gaat verhuizen. Morgen. Naar een pand twintig meter verder. Ze gaan dus een paar dagen dicht. Ik was er op de valreep, vanavond, in de laatste tien minuten. Met een lijstje decadente boodschappen: zalm, asperges, shii-takes... en gelukkig ook wat normale dingen zoals aardbeienjam en stokbrood. Niets daarvan dus. Een supermarkt die vijf dagen dicht gaat, laat natuurlijk zijn hele versvoorraad leegkopen. Het personeel heeft de laatste restanten gestickerd met 35%-korting labels en wat er nog is, zo goed mogelijk uitgespreid over de koelingen, zodat er op veel planken maar net één rijtje yoghurtpakken of kipfileetjes staat. En zo ziet het er al een klein beetje oostblokkerig uit. Lege schappen, dat is toch wel heel ongewoon in deze tijden in dit overmatig bedeelde land.

8:37

Ho-oi. Met mij. Hee. Ja. Hè? Nee. Watte? Nee. 'k Zit in de trein weetjewel. Oh iets van zeg maar zeven uur. Denk ik hoor. Nee. Nee doe maar niet. Nee dat zei ik nog tegen haar. Supervet. Ja. Zeg ik nog. Ik zei dat. Neehee, ík. Dat je zeg maar ff weg gaat. Nou ja, weet je, het maakt niet uit. Ja, dat zei ik ook. Nee. t Is zeg maar zo'n klein ding en dan heb je zo aan die ene kant zeg maar een heel klein stukje... wat? Ja. Is goed. Wacht - wacht ff. Ja. Nou je hebt dus zeg maar die hele bak en ...ja. Ja? Oh lekker joh. Echt lekker man. Zo dan. Dus jij bent zeg maar vanaf nu tot - hoe lang? Oh heb je dat nog niet gedaan? Lache. Okee. Ja. Nee da's zeg maar vanzelf, weetjewel. Super. Nee. Nee, kweetniet. Nee joh ik bel wel. Je weet het niet. Je weet het toch nooit. t Is zeg maar altijd een gok. Nee we staan stil. Weetikhet. Nee joh. Zal wel. Ja. Altijd wat zeg maar. Ja. Heb ik ook niet. Ja. Jaaaaaaa, die ook. Ja je weet wel. Ik weet het ook niet hoor. Hoeveel dan? Zo dan. Da's zeg maar best wel veel. Ja. Dat weet ik niet maar volgens mij niet. Hè? Nee. Oh die. Nee joh, weetikhet. Da's zeg maar meer zijn ding. Is goed. Ja. Okee. Doehoei. Ja, doe ik. Doehoeg.

Dan ben je 8:37 en 10 kilometer verder en je hebt geen idéé waar dat over ging.

oefenen

De machinist moet deze week nog een beetje oefenen met mikken in station Best. "Dames en heren, past u alstublieft op bij het uitstappen, ik ben wat ver doorgegleden."

Joris en Maris

Mijn MBP heeft een *stumbler*: een applicatie waarmee je kunt zien wat er voor draadloze netwerken om je heen zijn. Meestal zijn dat er twee of drie - je eigen, die van de buren en misschien nog een of ander bedrijf. Meestal kun je er verder ook niets mee, alleen zien dat ze bestaan, welk merk router ze hebben en hoe ze heten. De stumbler laat ze zien zodra hij ze vindt, door een klein oppoppend tekstje op mijn scherm.
Handig, als je onderweg bent en snel moet weten wat er allemaal beschikbaar is als netwerk. Niet zozeer handig maar wel vermakelijk is het in de trein. Je rijdt er te snel voorbij om op zo'n netwerk te kunnen meesurfen (als het al open zou staan), maar je ziet wel de hele lijst voorbijkomen. Woonwijken of gebieden met veel kantoren zijn het leukst, dan komen er enkele tientallen per minuut langs.

Veel van die netwerken hebben dezelde duffe naam die de fabrikant ooit al aan de router gaf. Linksys of Sitecom, Speedtouch of Cisco, of anders een niet te onthouden combinatie van cijfers en letters. De 'groene' netwerken zijn meestal die van betaalde roaming diensten. Daar mag je eerst een credit card trekken voor je kunt surfen. Dan is er een hele rits bedrijfsnetwerken, die heten bijvoorbeeld 'devroom' of 'printerruimte3everdieping'. Maar het leukste zijn de huis-tuin-en-keuken-routers. Zelf hebben wij 'Transvaalkade' (inderdaad, die is er al een tijdje) en 'Kaasplank' (omdat alle machines in het netwerk een kaasnaam hebben).

Maar dan. Routers onderweg. Soms heten ze simpelweg naar de eigenaar: ik reis langs Jeffrey en Wahib, langs familiePostema en Jennifer. Ik kom ook langs Nero en de RulerofKings. Ergens daarachter in die wijk ligt kennelijk HuizeFahrenheit. Even verderop zie ik het even compacte als raadselachtige 'if'. En dagelijks zwaai ik even naar Joris en Maris. Dag, Joris en Maris.

Nog Stommer Vervolg

Terwijl ik op een koud metalen bankje mijn blog voltyp, is het achter me een drukte van belang. De Den Haag CS trein raakt niet ontgrendeld. Voor alle deuren wolken reizigers. Binnen in de gangpaden opeenhopingen van tassen, jassen, koffertjes en mensen. Nerveuze NS-hulptroepen snellen heen en weer over het perron. In zijn cabine drukte de machinist wanhopig op alle knoppen, en toen dat niet hielp, op alle knoppen tegelijk. Door de walkietalkies van de rode-petjes-mannen klinken brokkelige codes. Eindelijk. Daar gaan achter elkaar alle deuren open. Een dikke stroom reizigers naar de overkant van het perron voor hun aansluiting. Enkele tientallen m/v's staan klaar om hun plaatsen in te nemen. 'Gaan ze nu dicht?' hoor ik door de walkietalkie. Ja, ze gaan dicht. De volgende trein hier is eindelijk, ein-de-lijk de mijne.

Nog Stommer

Kan het Nog Stommer? Ja hoor, bij de NS kan het altijd Nog Stommer. Uitval van treinen, bevroren wissels, blaadjes op de rails. Vooral veel blaten over sport-sponsoring zodat je image van vertraagde sukkels goed overstemd wordt. ' Weet je wàt leuk is?' had iemand in het Utregs hoofdkwartier op de vrijmibo gezegd. 'We vervroegen de schematijd van een van de grote intercitylijnen gewoon midden in het seizoen een paar minuten! Lache! Kijken hoeveel forensen er vergeefs op het station staan!' En zij rolden met z'n allen over de grond van het lachen.

Nou, NS, hier dan het antwoord: VEEL. Heel veel geërgerde reizigers vanochtend op perron 5. Verwarring over vertrektijden. En een half uur gewacht. Maastricht-Schiphol een paar minuten eerder laten rijden midden in het seizoen was lollig geweest op 1/4 maar jullie zijn bijna een week te laat.

herkansing

Een maand geleden stonden we tevergeefs op Schiphol, omdat een of andere prutser op het ongetwijfeld Franse reclamebureau had verzuimd te vermelden dat we niet kwamen om alleen naar de Capgemini-campagne te kijken maar vooral ook te filmen. Morgen is de herkansing. Ditmaal hebben we het zelf geregeld, nu mét toestemming van douane ed. Eens kijken of wij dat zelf Beter Kunnen Dan De Fransen...

lezen

Vandaag kregen we de prachtige Bosatlas van Nederland. Een verjaardagskado dat nog even in bestelling was. Hij is fantastisch. De meest geweldige kaarten, spannende onderwerpen, echt een boek om uren in te snuffelen. Prachtig uitgevoerd, en, heel belangrijk: hij ruikt heerlijk!

Er staan hoogst interessante dingen in. Natuurlijk dingen die je zou verwachten van een atlas: bodems, steden, wegen, hoogtelijnen. Maar ook veel bizarre feiten. De verspreiding van libellen. De verdeling van doden als gevolg van luchtwegaandoeningen over Nederland. Blootstelling van de bevolking aan ozon. Stadsrechten. Gehalte recreatiewoningen. Alle 100-kilometerzones. Uitgebreide kaarten van Schiphol. Oude en jonge duinen. De ontwikkeling van de Bijlmer. Aantallen tienermoeders per gemeente. De mobiliteit van 65-plussers. Theaters en concertgebouwen. Vacatures naar opleidingsniveau. Enzovoort. Enzovoort. Afgemeten aan het plezier dat ik ooit als kind beleefde aan Het Beste Boek voor de Weg, gaat deze Bosatlas met een factor 50 aan informatie, honderden uren leesplezier opleveren de komende jaren.

zielig?

Hoe sneu kun je zijn. Gijs is niet fit, maar heeft wel geregeld de slappe lach. Daarom besloten we vanochtend toch maar naar de verjaardag van opa Bert te gaan, want een feestje, dat willen we niet missen natuurlijk. Iedereen vermaakte zich opperbest, maar Gijs, die op de heenreis al in slaap viel, werd gaandeweg steeds stiller. De hoogrode wangen kwamen dus niet alleen van de opwinding over de treinbaan en de meccano. Uiteindelijk kroop hij op schoot en viel in slaap. Plannen dus omgegooid. Oorspronkelijk zou ík de trein nemen, en Mark met auto en kinderen nog verder reizen. Inmiddels is Elise met papa op pad, en reed ik een koortsige Gijs naar huis. We verwachtten dat hij de volle anderhalf uur zou slapen. Integendeel. Gijs was wakker, keek met lodderige oogjes uit het raam, een jamboterham in zijn knuist geklemd (die er compleet intact weer uit kwam), en zei niets. Behalve, af en toe, een droog commentaar op voorbijzoevend landschap: 'Graafmachine. Hijskraan. Hoogwerker.'

ietswat

Gijs zegt nooit 'Ik wil iets vragen' of 'Mag ik wat drinken?'. Gijs doet het direct dubbelop en zegt altijd ietswat. 'Ik wil ietswat drinken.'

Buiten dat is zijn taalgebruik tegenwoordig vrijwel vlekkeloos en zonder kleurige peuterverhaspelingetjes. Hij zegt alleen nog stofstuiger - conform Elises favoriete extra-ellige-woorden. Ooit gingen wij naar de blibliotheek, waarna wij mlüsli aten en met dluplo speelden. Tegenwoordig is haar enige haspel zorijnen. Die zullen misschien nooit rozijnen worden.

simultaanschijven

Simultaan schaken zal niet meevallen, maar ik hoor nu twee kinderstemmen om de beurt 'Jouw beurt papa' en 'Jij bent!' tegen Mark roepen. Hij is tegelijk met Elise aan het dammen en met Gijs aan het vieropeenrijen. En dan zeggen ze nog dat mannen niet kunnen multitasken!?

Meneer Big for president

Mijn favoriete kinderboekkarakter van dit moment moet toch wel Meneer Big zijn. Op Meneer Big kun je rekenen. Hij is beschaafd, kalm en vindingrijk. Hij gaat op avontuur, maar is ook gehecht aan huis en haard. Hij is een intellectuele gentleman met oog voor de wereld om zich heen. De meeste boeken over Meneer Big dragen een onheilspellende titel.
Meneer Big gaat naar de haaien.
Meneer Big gaat naar de bliksem.
Meneer Big gaat naar de maan.
Steevast heeft Meneer Big daarin reden om een hachelijke tocht te ondernemen, vaak in een aandoenlijk zelfgeknutseld voertuig. En telkens neemt hij broodjes mee voor onderweg. Meneer Big is een verstandige big. Daarom loopt het ook altijd weer goed af, en eindigt elk verhaal met een scene waarin Meneer Big en zijn vrienden Olifant en Schaapje aan tafel zitten met thee en koekjes.

absurdistan (3)

E: *sbrftpptllll*
I: Zit je neus verstopt?
E: nee hoor
I: wat een gek geluid maakte je!
E: nee, ik had gewoon een slurk.
I: aha - ben je een blauwe olifant?

grapjas

1 April is jaarlijks goed voor nog een paar dagen 'mama d'r zit een spin in je haar - ha ha ha 1 april'. Maar ook de serieuze humor is in ontwikkeling. Elise had een vriendinnetje te spelen, die vertelde dat haar papa ook Mark heet. Elise legde uit dat van een ànder vriendinnetje de mama ook Irene heet, maar de papa niet Mark. 'Mama, hoe heet die papa van T. ook alweer?' vroeg ze vervolgens aan mij. Ik zei: 'Die heet... die heet... ehhm... dat weet ik niet meer.'
Waarop Elise direct terugkwam met 'Nou, da's ook een rare naam: Datweetiknietmeer!'

a plee with a view

De Cassandratorens hebben inmiddels hun definitieve hoogte van vijftien verdiepingen bereikt. Nu wordt het betonskelet afgewerkt. Helemaal bovenop staat, in zijn dooie eentje, op het uiteinde van de steigerplanken, een dixi-toilethuisje. Moet een prachtig uitzicht zijn daar: a plee with a view.

kwakbollen en pluisbollen

De lente is nu serieus aangebroken. Elise heeft al dagenlang 'project' over jonge dieren ('...want die worden geboorte op de boerderij.') en sleept knuffels en Schleich koeien mee heen en weer naar school.

In de klas staat de water/zandtafel momenteel gevuld met sloot, bakstenen en een half miljoen kwakbollen in gevarieerde stadia van ontwikkeling. Een klein stootje van een kleuterknie is voldoende voor serieuze paniek en tienduizenden staartjes die een paar seconden driftig zwiepen om daarna weer op hun hangplek tot stilstand te komen om zich zo in alle rust door te ontwikkelen tot beesten-met-pootjes (dit gebeurt, zo verzekerde meester Ad, altijd bij voorkeur in het weekend...)

Onderweg naar huis zie ik in het park de eerste eendekuikens rondjes peddelen met hun aandoenlijk kleine zwemvliesjes. Vroeger, op de kade, hadden we heel wat meer zwemmende fauna in de buurt. Elise kon op haar eerste verjaardag al koet zeggen, ik denk niet dat Gijs het verschil tussen een koet en een eend weet. Hij vroeg laatst wel 'wat zijn die grote witte mama?', en toen ik uitlegde dat dat ganzen waren, informeerde hij wat voor geluid die maken. Ik probeerde zo goed mogelijk het verschil tussen kwak en gak te imiteren en daarna heeft hij een kwartier lang ge-gakt.

Onder de treurwilg zit een fuut op haar nest. Veren als een badpuff opgezet, snavel trots omhoog. Om het nest zwemt een nerveuze partner controlerondjes, klaar om op iedere indringer in te hakken. Nog even en zijn pluisbollen met pyjamastreepjes zijn ook klaar.

Riet Piraat

Gorilla op de Volkskrant had een aardig plaatje van Rita V.
Gijs herkende het onmiddellijk: 'Da's Piet Piraat!!'

















Ga dan maar uitleggen aan Elise waaróm Piet Piraat in de Volkskrant staat.
De vlaggende auto's in Albanië waren een stuk makkelijker.
"Sofia feest daar" hoorde ik Gijs zeggen, en ik wilde al gaan uitleggen dat niet Sofia maar Tirana de hoofdstad... enzovoorts... toen ik me realiseerde dat hij gewoon zei "Ze vieren feest daar"
Pffff, gelukkig. Mensa weer afgebeld.

gokkie

In hoeveel Nederlandse huishoudens zou vanochtend tegelijkertijd dezelfde flauwe grap zijn gemaakt? Het 7-uur Radio-1-journaal: iemand vindt dat er mogelijkheid moet komen om op meer sporten te gokken, niet alleen op paardenrennen en voetbal maar ook... (en toen volgde een lange lijst van sporten, met als uitsmijter: hockey).
Tja, de eerste grap van de dag is meestal niet de intelligentste dus het bleef bij: Hokkie - da's een gokkie met een stokkie...

hamsterkapper

We gaan Elise ophalen van dansles.
Gijs is al helemaal in de stemming. Hij zingt hard K3:

'zeven poesjes veertien vissen
drie hondjes twee hagedissen
...èèèèn een hamster met lang golvend haaaaaarrrr'

Dan stopt hij opeens, denkt na en zegt: 'dan moet die hamster naar de kapper, he mama?'
Gat in de markt: de hamsterkapper.

lekker

We eten een gekookt ei bij het ontbijt.
Ik strooi zout op mijn ei, dus dat willen Elise en Gijs ook.
'Mag ik ook díe zout?' vraagt Gijs, wijzend op de peper.
Mark strooit een klein beetje peper op het ei.
'Mmmmmmm!' zegt Gijs, tot onze verbazing.
'Die peper smaakt lekker zeg!'
We kijken elkaar aan.
'En die smaakt ook zoet...' gaat Gijs verder.
'En die is héél gezond!!'