WGOIR

Gisteren voor de 4e keer op rij WGOIR geschoten. Eerste resultaat is altijd een persvideo van de uitreiking van de (Re-)Connect Award.

zonnige zuiden

Als de goden zouden kiezen, namen ze vast niet Eindhoven als residentie. Er zijn zonniger oorden te bedenken. Fraaier. Vriendelijker. Minder COPD. Meer historie. Meer wijn en minder industrie. Maar voor eenvoudige stervelingen is het best te harden. Na een ochtend met een lange autorit en twee kinderen die zo moe waren dat er teveel mislukte van hun plannen om de verstandhouding tussen beide goed te houden, wilde ik eigenlijk niets anders meer dan duf hangen. Daar word je meestal nog duffer van. Dan maar de CD met de grootste meezingpotentie in de speler. Vaak is dat opera, maar de keuze viel vandaag op The mama's and the papa's Greatest Hits. Onder het luidkeels meegalmen van California Dreamin' en andere tijdloze knallers, hakte ik knoflook, gember, rode peper, koriander, wortel, ui en bleekselder aan mootjes. Opeens weet je het: Je Gaat Fishcakes maken. Troostrijk eten voor de duffe ziel.

En als de fc's dan even later in de koelkast staan te wachten op het Bakmoment, en Gijs, die overal om moest jammeren dan toch grote voldoening vindt in het bestuderen van het zenuwstelsel in Het Grote Boek Over Het Menselijk Lichaam, en je neemt plaats op het terras waar het voor het eerst dit weekend wel zonnig is ...en poes besluit jouw schoot met aanwezigheid te vereren, zodat je een ronkende hoop stovende haartjes voor je hebt liggen, de zwarte beduidend heter dan de witte ... en je mag nog op je dooie akkertje rustig de zaterdagkranten doorlezen tot het tijd is om die fles Chard te openen die door Nicolaas beloond werd met maar liefst viereneenhalf glaasje... dan is het heerlijke zonnige zuiden een prima plek.

Generaties in de Wetenschap

Gemaakt in 2007

recent gemaakt voor Capgemini

niet kijken

sic transit gloria mundi

Het was al lang aangekondigd, maar nu is het dan echt gebeurd: De Lucht is dicht. Weer een icoon minder.

uitzettingsbeleid

Het was me al vaker opgevallen dat de kauwen op het dak op sommige momenten wel heel dichtbij klonken. Alsof ze in de slaapkamer op het bed zaten te debatteren over een broodkorst. Toen ik afgelopen week de klep van de schoorsteen opende, rolden er een stuk of tien takjes de kamer in. Even later zag ik de leverancier van dit dor hout met een nieuw stuk boom in zijn snavel van de beuk naar het dak zeilen. Toen Mark op het dak ging kijken, bleek de afdekking van de schoorsteen verdwenen te zijn, en er een half nest-in-aanbouw een metertje dieper de pijp in te zijn. De haard beneden produceerde intussen plukjes mos, groen uitgeslagen boomschors en nog veel meer takjes.
De schoorsteen is, in afwachting van de reparateur van een van de loodslabben, provisorisch gesloten verklaard. Met gaffertape, overal goed voor. De kauwen kijken verontwaardigd toe vanuit de achtertuin.

groot

liedje

Elise wilde natuurlijk ook voor de camera zingen. Ze heeft inmiddels een indrukwekkend repertoire.

de bla-lala zender

Ik heb in mijn auto slechts twee voorkeuzezenders op de radio waar ik daadwerkelijk naar luister. Radio 1 en BNR. Een heel enkele keer, als ik in de buurt van of over de Belgische grens ben, gaat Klara aan. Voor het standaard zakelijk verkeer binnen Nederland kies ik voor de nieuwszenders. Alhoewel... Radio 1 afficheert zich al jaren als 'de nieuws- en sportzender!!' Laat die sport maar achterwege, is er zelfs niet genoeg nieuws om één zender uitsluitend met nieuws te vullen?
In het weekend kun je urenlang geen Radio 1 luisteren zonder op de hoogte te worden gebracht van de wederwaardigheden van de Barneveldse Boys of Hervormde Softballvereniging Katwijk vooruit! of de nieuwste blessures bij het dressuurrijden dames achtste klas. NIET interessant.
Evenmin interessant is het aanbod op zondag voor 7 uur 's ochtends, alhoewel ik moet toegeven dat het wel ontbijtvermaak biedt, wanneer je ultravroeg onderweg naar Drenthe bent voor een shoot. Op dat tijdstip mogen namelijk members of the public bellen met hun irritaties van de afgelopen week. En dan krijg je dus meneer de Vries uit N. die zich beklaagt over het luizige einde van de aflevering van GTST van donderdag jongstleden of mevrouw van Dalen te R. die wacht op antwoord van de gemeente op haar vraag over hondenpoep bij het rollatorrek van de plaatselijke supermarkt. Kortom: Nieuwsgaring van Nationaal Niveau, de Nationale Nieuws- en Sportzender waardig. Noem het dan de Klaag- en Zaagzender. Of de Sport- en Spelzender. Of voor mijn part de Bla-lala zender, want het gehalte suffe plaatjes en domme deuntjes is ongewenst hoog, zelfs op tijdstippen dat sport en publieksinbreng achterwege blijven.
En omdat ik BNR, die normaalgesproken claimen je 'de onzin te besparen'/de crap te cutten, onlangs ook al betrapte op het draaien van een opvulhitje, ben ik maar geheel overgestapt op klassieke hits uit het grote aanbod Amerikaanse selfempowerment business education audiobooks. Totdat er een Nieuws- en Achtergrondenzender, een Nieuws- en Actualiteitenzender of een Nieuws- en Langdurige Gesprekken Van Hoge Kwaliteitzender opstaat, luister ik wel naar Brian Tracey. Ik maak een uitzondering voor het Marathoninterview op vrijdag. Zo. Dat zal ze leren.

21 maart

twintig dagen nee

Na nog geen drie weken ben ik al diep gelukkig met de NEEEEEEEJ sticker. Wat een rust in de brievenbus. Wat een zalig lege papierbak, nu er alleen kranten, lege enveloppen met oranje leeuwen en knippersnippers in belanden. Wat een tevreden gevoel dat ik niet meer nodeloos plastic hoesjes van stapels oninteressante boodschappen sta af te pellen. Ik kan het iedereen aanbevelen.

het Belang van een Kompas

Gijs was tevreden aan zijn voorjaarsjas zijn kompasje terug te vinden. Nadat ik hem de werking had uitgelegd, begreep hij ook het nut: 'Als de Kerstman dan maar dóór gaat met kadootjes brengen, dan kun je op het kompas kijken waar de Noordpool is, en dan ga je naar de Noordpool en dan zeg je tegen de Kerstman: zo is het wel even genoeg, nu stoppen!'

Handig toch?

gepimpte vogelhuisjes

Op de locatie waar de shoot van mijn meest recente project plaatsvond, worden normaalgesproken workshops gegeven. Bonbons maken. Theemutsen opblingen. Vogelhuisjes pimpen. Dat is te zien aan de setting. Alle snoepjeskleuren op de muren, ruitjesgordijnen, plastic slingers en bloemen, koekoeksklokken, dierenkoppen aan de muur en een barbamamma met een rozenkrans om. Die laatste was zo mooi dat ze het tot rekwisiet heeft geschopt. De acteurs die meewerken aan de film, zitten in de ruimte waar de visagiste aan het werk is en doen een stukje improvisatie om warm te draaien: 'wat zeggen twee vogels tegen elkaar over een gepimpt vogelhuisje?'

time warp

Elise mocht kiezen. En ze wilde, nee, echt zéker weten, 'Mickey's vrolijke Kerstfeest'. 'Want die had ik nog nooit gezien.'

En dus is er aan de ene kant van de kamer een openslaande deur waardoor fluitende vogels en bloesemgeur naar binnen komt, en aan de andere kant een suikerzoete geluidsmuur van Amerikaanse carol-renderings.

Ik zit op de grens van de seizoenen.

rollin'

vangen!

voorjaar

Nog geen week na de teaktweak is het zover: in de achtertuin is het warm genoeg om met een dun fleeceje aan lekker buiten te zitten. Gijs neemt plaats op de schommel en verklaart, begeleid door het ritmische gepiep van nog-niet-gesmeerde haken : 'Het is lente. Dat kan ik zien, want de zon schijnt.' In de wilde kers, waar de bloesemknoppen op springen staan, zingt een roodborst de veren uit zijn kont. Elise heeft als missie voor zichzelf om deze middag elke tegel van het terras met een andere kleur stoepkrijt vol te kleuren. En ik ga de zaterdagkrant te lijf, met een extra groot glas thee.

n-de leven

Poes is aan zijn zoveelste leven begonnen. Hij had er al wat gebruikt in de afgelopen jaren, na van het dak gestuiterd te zijn, midden in de nacht met blaasgruis afgevoerd te worden naar de dierenkliniek en heaven knows hoeveel hij er al kwijt was toen-ie onder dat dekentje in de Bath RSPCA Animal Shelter zat te bibberen. Maar we zijn weer een leven verder, Toby is geupgrade. Hij heeft nieuwe medicatie die zijn schildklier afremt, en we staan stomverbaasd over het effect. Sinds een maand speelt hij. Hij rent achter melkflesringetjes aan, buitelt over zichzelf heen en slipt in de bocht. Hij vermaakt zich met hengelen naar zijn speelgoedjes als ze onder de piano glijden, en verzint zelf extra moeilijkheidsgraden rondom de stoelpoten. Na afloop van zijn training ligt hij tevreden te stoven op de convectorput. Onlangs heb ik hem zelfs weer op de schutting zien lopen. Hij gaat een mooie zomer tegemoet.

teaktweak

Vandaag is de lente officieel begonnen, niet alleen vanwege het fraaie zonderjassenweer, maar ook omdat ik ál het tuinmeubilair uit de schuur heb gezeuld, in elkaar geschroefd, hogedruk-schoongemaakt, opgeschuurd en het teak ge-lotiond. Het staat ingetogen stralend te wachten op de eerste-kop-koffie-op-het-terras van het nieuwe seizoen.

nee-nee-NEE!

Vele jaren waren er allerlei redenen te bedenken voor het niet hebben van een flikker-op-sticker op de brievenbus. In een relatief nieuwe woonplaats heeft het zin om de lokale middenstand te ontdekken en daar kunnen al die floddertjes best behulpzaam bij zijn. Met kleine kinderen heb je soms tijd te weinig, om uit te vinden waar wat te koop is, en soms tijd te veel, noodgedwongen op de bank met een kleine baby.

Maar na verloop van tijd overtrof de hoeveelheid oud-papier-veroorzaakt-door-loze-communicatieuitingen-van-bedrijven de nieuwsgarende pers. Driekwart van de folders gingen direct al de gereedstaande albertkrat in, na het verwijderen van die afgrijselijke plasticjes natuurlijk, dat enkele Hema-foldertje, Etos-blaadje of Bijenkorfboekje bladerde ik nog wel eens door in een moment van ledigheid, meestal gepaard gaand met het nuttigen van een kop thee. De plaatselijke leugenaartjes las ik al helemáál nooit.

Maar ja: 'verkrijgbaar bij de gemeente', babbelt de nee-sticker vrolijk. Alsof ik daar OOIT spontaan kom! Die keren dat ik een paspoort voor deze of gene mocht afhalen, dacht ik echt niet aan mijn brievenbus. Gelukkig kun je ook bellen. Het eerste nummer dat ik belde, een paar weken terug, leidde niet tot resultaat. Maar het tweede bracht prompt anderhalve dag later een bescheiden, neutraal envelopje met daarin een knaloranje DOUBLE NEE! Geen floddertjes, geen fluddertjes, geen trompettertjes of dorpstoetertjes of kletskrantjes. Gewoon alleen nog maar Echte Post, Echte Kranten en Echte Tijdschriften in de bus.

Nu nog even uitvinden hoe ik geen telefoongidsen en geen Gouden Gidsen meer ontvang, die maken een nog hardere Klap der Nutteloosheid in de oudpapierkrat. Daar heb je toch internet voor? Verlost van het overtollige papier. Hoera!

fat bastards, the sequel

De snuitkever bleek volledig onschuldig aan het fatsia-drama. Bij héél nauwkeurige inspectie zag ik ineens schildluis op de mooie bladen. Schildluis! Aargh! De moeilijkst-te-verdelgen soort! Overgestapt vanaf station Aanpalende Bananenplant, dat kan niet missen. Maar nu. Nu zit ik met een gehavende fatsia... met schildluis.

Chemische oorlogvoering zal wel het enige antwoord zijn.

optimist

het olfactorisch ongenoegen

Meestal is een goed reukorgaan een zegen. Ik geniet dagelijks van het vermogen om geuren te onderscheiden en te waarderen. Koffie, wijn en specerijen, brood, kazen en kruiden zouden niet zonder kunnen. Een geurgeheugen is een prachtige toevoeging aan visuele en auditieve herinneringen. Met de kleinste hoeveelheid voorbijkomende moleculen sta je in de Parijse metro en het volgende ogenblik in een bos. Ook zonder de live moleculen is de ervaring nog wel op te roepen. Soms is mijn neus ook een goede gevarenverklikker. Inmiddels is de vierde geslaagde gas-detectie een feit.

Maar er zijn momenten dat het olfactorisch ongenoegen de overhand neemt. Natuurlijk draagt het krijgen van kinderen daaraan bij. Zodra ze uit de luiers zijn, wordt dat direct stukken minder. Dan krijgt je reukvermogen het weer zwaarder met andere missmells. Malfums. Waarom is er geen woord voor - voor onesthetische geuren? Waarschijnlijk omdat je, op het moment dat ze je ten volle treffen, nergens anders meer aan kunt denken dan aan 'zo spoedig mogelijk weg hier'. En als dat niet kan, wat dan? Op het overvolle balkon van een spits-intercity die zojuist uit een regenachtig Utrecht vertrekt, is de geur van natte herdershonden uit de jas naast je onontkoombaar. In een gemiddelde winkelstraat word je al van verre bedwelmd door de opdringerige snoepbloempjesluchten van Lush en Body Shop.

Ook de supermarkt is niet meer veilig. Tijdens mijn laatste bezoek rook 'mijn' Heijn niet naar vers brood, tomatensteeltjes en Old Amsterdam, maar naar een onbeschrijflijke mix van wasverzachter en Amerikaanse koffiebroodjes (die door Amerikanen dan weer hoogst verwarrend als Danish worden aangeduid). Bij inspectie bleek het te gaan om de nieuwste campagne van Bastognekoeken, die de winkel hadden overspoeld met folders-met-geurvakjes waar de nietsvermoedende klanten op dienden te krabben. Een overweldigende golf vanille en kaneel was het gevolg. Ik ben zelfs niet meer teruggelopen voor dat laatste netje walnoten, uit vrees weer langs die kopstelling te moeten, waar de piramide van koekdozen in een goudbruine walm lag te stralen. Bah!

oetel

Gijs kan alweer kikkersprongen maken.

afdeling administratie

Zo houden wij ons huishoudboekje bij.

peaceful

Gijs kreeg een prijs

De school vierde vandaag het jaarlijkse carnavalsfeest met een optocht voor alle kinderen. Daarna werd voor de eerste keer een gloednieuwe onderscheiding uitgereikt, vanaf nu jaarlijks te vergeven aan een ouder, teamlid of kind. En Gijs was de eerste die hem in ontvangst mocht nemen.

fat bastards

Opeens viel me op dat mijn mooie Fatsia, die legendarische kamerplant Die Het Al Twee Jaar Uithoudt zonder klachten (hij is een stil type) kleine rafelrandjes vertoonde aan zijn bladeren. Nader onderzoek leerde dat de onderste bladeren hevig aangeknaagd waren, en dat de schuldige overal kleine zwarte uitwerpseltjes achterliet. Toen ik de alleronderste bladeren opzij schoof, ontwaarde ik nog net een dikke snuitkever die lag uit te buiken in de potaarde en beledigd achterom keek, daarbij een harde fatsiaboer latend.

Tsss.

En nu? Ik heb de arme fatsia maar even buiten geparkeerd, in de hoop dat de ongewenste bezoekers verhuizen naar elders, en bij voorkeur níet naar de nog grotere bladen van het belendende perceel - de bananenplant. Daar staat het arme ding nu voor het raam in de regen naar binnen te turen. Hij houdt best van een sappige bui, maar niet van kou. Hopelijk de snuitkevers ook niet.

oranje waas

Als ik mijn portemonnee open, is het vertrouwde zachte blauw dat al sinds mijn 12e vaste prik is, totaal verdwenen. Ergens zwerft nog een chippas, waarschijnlijk leeg op een bedrag na waarvoor je in een gemiddelde stad 6,3 minuten je auto mag stallen.
Vandaag de dag geeft mijn lederen geldflap licht in het donker. Het oranje straalt je tegemoet. 't Is geen gezicht.

hun

Ik geef toe dat ik tamelijk overgevoelig ben op sommige gebieden. Op het gebied van taal bereik ik extreem snel de irritatiegrens. Ik erger me aan taalfouten in drukwerk: als je dan toch een folder of handleiding laat drukken, dan controleer je die desnoods veertien keer. En als je zelf niet talig bent, dan laat je een talige medemens meekijken. Een van mijn grote ergenissen betreft 'hun'. Hun hebben. Hun doen. Hun weten. IEKS! De enige Hun die iets doet, weet of heeft, is Attilla, en die is in zijn eentje.
Wat pas echt ernstig is, is je eigen kinderen die hunnen. 'Mama, hun zeiden... bla' - dan kruip ik direct terug onder mijn dekbed. Ieks.

neus

Overwoog ik in oktober al om fulltime ruiker te worden, vandaag werd weer duidelijk dat dat nog altijd een optie is. De auto rook een klein, onopvallend, bescheiden beetje naar gas. Een licht LPG parfum uit het dashboard, zeg maar. Het viel me pas op toen ik met wat geringere snelheden over de A12 reed (nou ja, 'reed', het was meer filekruipen). Wachtend op een plekje voor de parkeergarage sloeg ik met mijn voeten op het dashboard op mijn gemak eens de gas-handleiding open bij 'storingen'. Daar werd verteld dat bij het ruiken van gas de dealer gecontacteerd diende te worden. Meteen maar even gebeld. Zij wilden kennelijk geen enkel risico nemen en wilden de auto binnen 24 uur zien. Aldus geschiedde, nadat ik toch wat beduusd op benzine terug was gekeerd naar Eindhoven.

Binnen een half uurtje na aankomst was het alweer gefikst, en inderdaad: een klein lekje. Keurig gerepareerd en geen moleculetje gas meer te ruiken.

Stockholm Strings

gemiddelde duim

Er worden koekjes gebakken. Elise leest de aanwijzingen en zegt 'Mam, ik heb een ei nodig zo groot als m'n duim!'

Ik kijk wat er staat. "You will need 1 medium egg."

Stockholm Street Scenes

Stockholm Street Scenes, slapstick version

begonnen

Een jaar is als een kindertoneelstukje. De winter is gewoon de lange winter van vorig jaar, die nog een of twee of drie maanden doorijlt, onophoudelijk met grijze luchten en koude wind. Maar al snel, en dit jaar dus al in de eerste week van februari, komen er dagen, of zelfs maar momenten, die je laten zien en voelen hoe dat ook alweer was: lente. Gegiechel in de coulissen, gestommel, een kind steekt zijn hoofd door de gesloten gordijnen en zegt dat ze al begonnen waren hoor, maar 'nú beginnen we écht!'. En dan is het hoofd weer weg.

De eersten zijn de paarse krokusjes, die al een week of wat hun grinnikende hoofdjes boven de grond uit steken, in de berm tussen de rijbanen van de ring Eindhoven. "Kijk ons eens! Hahaha!" Ze zijn het brutaalst van al die lentebolletjes en gaan de verlegen blauwe druifjes voor, banen de weg voor de corpulente tulpen, de opschepperige hyacinten en de elegante narcissen.

Het gestommel en gerommel wordt op deze zondagochtend veroorzaakt door de vogels, die af en aan vliegen, al lang bezig met deze nieuwe dag. De grauwe lucht van het buienfront van gisteren is verdreven en de hemel is helder en babyblauw. Ondanks de dunne laag ijs op het platte dak ziet het er uitnodigend uit, nu alweer die belofte van buiten zijn, nieuw groen, lange avonden en dunne kleding. Het zal vast ook lekker ruiken, maar dat wordt binnen nog overstemd door de geur van verse koffie.

Een doffer die op zijn flank wordt beschenen door die eerste zon van vanochtend, slooft zich uit naar een damesduif hoog in de beuk. Na vele rroe-koe-oeoe-koee-ooe's mag hij met zijn onhandige lijf klapperend bovenop haar plaatsnemen, maar het takje is zo slap dat het te ver doorbuigt, en de duif vliegt weg, naar de dakkapel van de achterburen. De doffer blijft teleurgesteld achter, gadegeslagen door een publiek van drie kauwen die zelf te jong zijn om een nest te hebben gehad. Intussen blijft de zon maar schijnen uit de richting Nuenen, alles dat boven onze huizen uitsteekt, krijgt een zachte gouden gloed. Ze is vast begonnen, de lente.

Alempue

Als je naar de site surft van de wijn die we vanavond openden - ene 'Alempue' uit Chili - krijg je eerst deze vraag voorgeschoteld: ¿Cumple Usted con la edad legal para beber vino en su país?

Voor de Spanalfebetes staat het er ook in het Engels naast: mag u drinken volgens de wetten in uw land? Gelukkig kan ik daar naar eer en geweten 'ja' op antwoorden en daarom word ik binnengelaten. Ik heb nog niet gekeken wat er gebeurt als je 'nee' antwoordt.

Daarna volgt een lange reeks flashpagina's met beeldende beschrijvingen van neuzen en bijpassende gerechten en familiegeschiedenissen waar Garcia Marquez nog een puntje aan kan zuigen. Wij probeerden de Chardonnay Reserva, die voor een Chard opvallend hartig was. Een beetje streng, maar wel smaakvol. Stilish. Hiervan gaat er geen hele doos komen, maar wél van de Carmenère Reserva, want die deed het nog beter dan zijn non-Reserva-broertje (die als huistuinenkeuken-rood ook nog heel wel door de beugel kon.)

geslacht van verzamelaars

Tja, dat gevoel van NEC-bijna-compleet-te-hebben.

Ik dacht echt en oprecht weer deze volgende ronde van verzamelfrutsels over te kunnen slaan. De totale verzameloorlog brak ergens bij de Flippo al uit, alhoewel andere generaties vast claimen dat Verkade er ook een rol in speelde, of een zekere F. uit T. met zijn crimineel-framboosachtig uiterlijk. Nadat we de wuppies, handpoppen en smurfen redelijk hadden doorstaan en zelfs al schadeloos door vele golven van steeds exotischer gekleurde hamsters zijn gerold, had ik weinig vrees voor de voetballers. Mijn kinderen, dacht ik, hebben niks met voetbal. Makkie dus.

Verkeerd gedacht natuurlijk, want ach ja, je wordt bij elke albert-bestelling overspoeld met veel meer pakjes plaatjes dan je rechtmatig deel, en die ene keer dat ik met een luid zingende Gijs de zelfscan-kassa passeerde, leverde dat ook direct de 12 pakjes plaatjes van de achterligger op. Even leek het erop dat het de kinderen vooral ging om het uit de folietjes bevrijden van al die mannen in korte broeken, maar toen ik de dikke stapel plaatjes op de piano in een envelop wilde duwen voor verzending aan oma, werd me door Elise verzekerd dat alléén de dubbele mochten. Enfin, het eind van het liedje is dat ik een werkelijk rustgevend moment beleef aan het inplakken van De Graafschap tijdens een kop thee. En dat Gijs nu staat te voetballen in de tuin. Helemaal geïnspireerd.

vliegend alter ego

Gijs vindt zichzelf al enkele dagen bij vlagen 'een babyvogel'. Hij claimt dat in bad zijn vleugels nat worden, en zegt voortdurend 'tsjiep'. Als beneden de ontbijttafel wordt gedekt, hoor ik Mark aan Gijs vragen of hij ook even borden neer wil zetten voor de papa- en mamavogel en de grote-zus vogel, waarop Elise verontwaardigd uitroept: "Ik bén geen vogel - ik lúst geen wormen hoor!"

optisch schoon

Mijn bril is in bad geweest. Niet onbedoeld, na een aantal lieve brieven van mijn opticien bleek dat ik alweer twee jaar met het ding rondloop en heb ik op hun aandringen toch eens laten meten of ik misschien iets moet veranderen. Bleek niet zo te zijn, en mijn brillen werden geservicet, in een badje gelegd, kregen nieuwe neussteuntjes en zien er weer picobello uit. Het kijkt nét weer even lekkerder, hetzelfde effect als wanneer de glazenwasser is geweest en je dagenlang het gevoel hebt dat alles in huis 1 stopje lichter is. Verfrissend.

my first maths

Elise vertelt dat ze haar fietsslotcode nog weet.

Die bevat drie cijfers. Omdat ik twee cijfers omwissel, komt het gesprek op het aantal mogelijkheden dat je hebt om verschillende combinaties te maken met 3 getallen. Als ze het principe doorheeft, maakt ze ook alle combinaties met 3 letters, en daarna met 3 andere symbolen. De wiskunde is geïntroduceerd.

Inmiddels zijn Mark en Elise samen bezig om uit te rekenen hoeveel combinaties je met 5 verschillende items kunt maken. Het idee dat je een getal ook door een letter of een willekeurig ander symbool kunt vervangen, spreekt haar wel aan. Dat wordt nog wat.

semi red light district

Dit jaar werden kerstbomen niet meer huis-aan-huis opgehaald in Eindhoven. In plaats daarvan kon je ze op twee vastgestelde zaterdagen afleveren bij een stuk of 30 dropplaatsen, waarna ze vast collectief versnipperd zouden worden, of iets anders afgrijselijks.
Wij sleepten dus vorig weekend onze al stevig afgetuigde Nordmann richting het Cassandraplein, lieten daarbij een prachtig dik spoor van naaldjes achter en incasseerden vervolgens de beloofde gratis spaarlamp. De spaarlamp was van het eigen merk van deze stad, en gewoon normale fitting 60 Watt, dus tot zover weinig mis, maar wel in de kleur terra. Zoals we tegen elkaar zeiden: die raakten ze zeker aan de straatstenen niet kwijt. Maar enfin, gegeven (s)paar(d)(lamp) etc, dus de lamp ging in de reservelampendoos.
Prompt gaf vandaag dat ene peertje in de bijkeuken de geest, dus ik heb fluks de terra-lamp ingedraaid. Het is een genot om naar te kijken, de voorraadkast ziet eruit alsof je door een soft-focus filter kijkt, door het raam naar de tuin schijnt een soort Wallen-achtige gloed en het lijkt direct 3 graden warmer in de bijkeuken. Met dank aan de kerstbomenversnipperaar.

zingende tomaten

Als ik een stapeltje kooktijdschriften uitzoek (en er slechts 1 oud of oninteressant genoeg bevind om bij het oud papier te mogen, maar dat terzijde), rolt er een pakje folders uit de kast. Afgezien van het afhaalmenu van onze favoriete sushibar en de brag letter van een of andere wijnboer, zie ik een fascinerende full color brochure van het Conservatoire des Tomates. Dat klinkt spannend. Zingende tomaten? Vioolspelende tomaten? Of, nog beter, koperblazende tomaten?

here's one we've made earlier

Een ouwetje, in september geschoten als 'making of' tijdens een shoot op het circuit van Zandvoort. Nu de echte identiteit van The Stig bekend is, kan deze ook wel in de openbaarheid.

Mr. Ex-Tractie

Mr. Tractie carries on

Inmiddels gelukkig historisch materiaal, maar dit was slechts vorige week.

being Dutch

hint of mint

In het restaurant waar we even geleden zaten, stonden flessen van een aanbevolen rode wijn op de tafels. Ik bestudeerde het etiket en besloot onmiddellijk iets anders te bestellen. With a hint of mint kweelde het papiertje. Hoezo, hint-of-mint? In een rode wijn? Nieuwerwetsig marketinggedoe? Zovan:

'Ach, we wilden iets nieuws proberen, iets anders, iets avantgardistisch, dus we hebben een flesje Listerine leeggekiept in het vat waar ook uw fles uit getapt werd.'

Of zoiets als:

'Met al het goede van Sportlife kauwgom, nú in uw favoriete drank. Zonder die milieuonvriendelijke doordrukstrip, gewoon in gerecycled groenglas.'

De finesses van deze marketing zullen wel aan mij voorbij zijn gegaan. Alhoewel, misschien is dit soort experimenteerkul wel de reden dat de Duitsers het Rotwein gingen noemen.

visite

We hadden visite die in de bonen was. En omdat-ie de koelcel van Caïro tot aan hier toch niet overleefd had, of op zijn minst in een soort cryo-slaap verkeerde, heb ik 'm maar geen toegang verleend tot de sambal boontjes. Die bleef vegetarisch.

ambachtelijk

Om mijn albert-bestelling te completeren, wil ik een zak chips bestellen. En omdat ik de Kettle-imitatie 'ambachtelijke chips met zwarte peper' best heel okee vind, en ze bovendien aanzienlijk voordeliger zijn, typ ik 'ambachtelijk' in het vakje search. In de veronderstelling dat er een paar soorten chips uit zullen rollen, en wellicht nog een of andere rookworst.

Het resultaat is twee volledige pagina's met ambachtelijke vleeswaren, ambachtelijke worst, ambachtelijke rundvleesslaatjes, ambachtelijke eierkoeken, er zijn zelfs ambachtelijke bamiblokken...
Ergens helemaal onderaan bungelen de ambachtelijke chips.

gelegen

pliediewiediewieppp

- Met Irene?
- Ja goedenmiddag met Jamal van Oxxxxioooooo, ik bel u over besparing op uw energiekosten, komt het gelegen?
- Ehh, nou nee, het komt niet gelegen.
- Mag ik vragen waaróm het niet gelegen komt?

Pardon? Ik was even perplex: vroeg-ie dat nou écht? Ik was zelfs zo verbaasd, dat ik niet eens zei dat het hem geen ene **** aanging, maar serieus inging op de vraag en uitlegde dat ik voor 4 stuiterende kleuters drinken aan het inschenken was (strikt genomen was dat weer niet de volle waarheid, want één van de kleuters stuitert nog niet helemaal zoals we gewend zijn maar zit braaf op zijn stoeltje) en bovendien een met vet Starbucks-accent uitgesproken latte macchiato stond te bereiden.

Tien minuten later: pliediewiediewieppp

Natuurlijk: Jamal van Oxxio. Of het nu dan wél gelegen kwam. Toen pas gezegd wat ik natuurlijk meteen had moeten zeggen: Dat ik in het geheel niet geïnteresseerd was in zijn aanbod thankyouverymuch goedenmiddag.

lekker

Gijs is nog steeds blij dat hij uit de tractie is. Behalve héél lang zingend in bad zitten, heeft hij nog meer voordelen ontdekt. Bijvoorbeeld: 'dat ik niet meer de hele tijd kruimeltjes onder mijn rug heb.'

Dat zou ik óók heel fijn vinden.

spreekbeurt

Elise moet volgende week een spreekbeurt houden. Ze heeft zelf gekozen voor het onderwerp 'planten', en toen we er gisteren aan zaten te werken, heb ik uitgelegd dat je, als je iets wilt weten, ófwel zelf het antwoord kunt gaan uitzoeken ófwel het aan iemand vragen die er veel verstand van heeft. En dat iemand die veel verstand heeft van planten, een botanist heet, en dat wij toevallig een echte botanist in de familie hebben. Dus Elise heeft Granny gemaild met de vraag hoe dat nou zit, met planten die uit zaden groeien.
Granny heeft een prachtige uitleg teruggestuurd, en Elise is ermee aan het werk. Ze leest over papaverzaden, die wel 50 jaar in de grond kunnen zitten en daarna ontkiemen. Mark zegt 'als ik 50 jaar in de grond zit, dan leef ik niet meer.' Dat moeten we maar niet doen. 'Nee,' zegt Elise, 'dan moet mama weer opnieuw gaan trouwen!'

Slecht idee inderdaad.

revalidatiecentrum Orpheus

Plotseling weet je waarom vloeren in revalidatiecentra heel schoon worden gehouden. Gijs schuift op zijn buik ('kijk mama, ik ben een slang!'), daarna op handen en knieën door de kamer, en neemt in het voorbijgaan een dikke laag stof, zand van de oprit en kattenharen mee. Af en toe trekt hij zich met veel verve op aan een kruk of de bank, of hijst zich op zijn stoeltje naast de witte tafel om te knutselen. Onder luid gezucht en gehijg, want het is natuurlijk erg vermoeiend om al die spieren na 4 weken weer in beweging te krijgen. Na een uur schuiven, kruipen, hijsen en wankelen is zijn batterij leeg. 'Ik ga even op de bank hoor mama!' kondigt hij aan. En blijft een vol uur zitten.

innovatie

Elise mocht na de Kerstvakantie een vulpen mee naar school nemen. Om in het schrijfschrift te gaan schrijven. Dat wilde ze natuurlijk wel, dus ik had zaterdag de bestelling opgenomen ('een roze graag, en als die er niet is, een paarse') en kocht in de eerste de beste kantoorboekhandel een roze vulpen met bloemmotiefje. Helemaal naar Elises smaak en paste ook zo leuk bij haar roze etui en haar roze vulpotlood.
Nou blijkt de nederige vulpen ook ten prooi te zijn gevallen aan innovatiedrang. Gewoon een inktpatroon induwen of indraaien is verleden tijd. Hippe vulpennen hebben een soort onderzeëer-achtige klep die schuin opzij draait, waarna je de inktpatroon in een metalen houdertje dient te plaatsen (met de plus-pool in de aangegeven richting) en het geheel weer terug te klappen.
Afgezien van de onpraktische kanten van dit systeem (moeilijk voor 6-jarige vingers, hoe fijnmotorisch-begaafd ze ook zijn, en de klep gaat op ongewenste momenten óók open, bijvoorbeeld als je gewoon de dop eraf wilt halen) vraag ik me vooral af waarom iets heerlijk eenvoudigs als een vulpen-systeem zo nodig geïnnoveerd moet worden. Kartelvorming van de fabrikanten, misschien?

triumphans

Gijs is uit tractie. De tractietaxi bracht ons naar het ziekenhuis, de foto's werden gemaakt en de arts kwam, zag en bevestigde wat de gipsverbandmeesters al voorspelden: hij mocht eruit. Ramvast, aldus gipsverbandmeester P. Mooi! aldus arts.

Gijs werd uitgepeld, kreeg een gewone broek aan, werd gewoon uit bed getild en kon gewoon in zijn autostoeltje, waar hij prinsheerlijk naar buiten zat te koekeloeren. Zijn gezonde been is een luciferhoutje, zijn gebroken been is iets dikker door de botdelen die iets naast elkaar groeien. Beide knietjes staan nog in de tractie-stand, en hij durft ze nog niet goed te strekken.

In het ziekenhuis deed hij, nog in zijn bed, een heldhaftige Bambi-achtige poging om zich op te hijsen aan de tractie. Daarna wilde hij vooral zitten en gedragen worden door ons. Allemaal goed, hij hoeft nog even niets, hij mag zelf bepalen hoe hij de komende dagen beweegt. Fysiotherapie is niet nodig in dit stadium, hij kan zelf aanvoelen hoeveel zijn been aankan. Op dit moment is dat nog niet zoveel: iets te enthousiast op de bank schuiven, leidde ertoe dat hij ervanaf kletterde, op zijn knietjes. Gelukkig zit zijn bot dus... ramvast.

Tijdens het eten stond hij een paar keer wankelend op van zijn stoel, voeten op het tripptrapp plankje, handen vastgeklemd aan de tafelrand. Na een paar seconden zakte hij weer terug op zijn plaats, maar toch, tijdens die paar seconden hoorde ik, heel zacht maar zeker, Armageddon-achtige triomfantelijke Hollywoodmuziek met veel koperblazers ergens uit onzichtbare speakers stromen.

de-mama-van

In Gijs' klas zit nog een Gijs, en nog wel een waarvan de achternaam óók met een P begint. Daarom heten beide Gijzen in de klas hun volle naam. Alle kinderen uit groep 1/2b kennen Gijs dus als Gijs Peletier. En als moeder ben je natuurlijk direct 'de-mama-van', op die leeftijd. Dus zo kwam het dat ik vandaag op het schoolplein op Elise stond te wachten, en er een kleuter in een geel jasje langsstoof, die in het voorbijgaan riep:
"Hoooohoiijjj, de-mama-van-Gijs-Peletier"

Ook al had hij Gijs Peletier himself al weken niet mogen aanschouwen.

weer

Zo ken ik het weer. Het weer, dus.
Na weken van dikke lagen sneeuw, een dichtgevroren Karpendonkse Plas, een half uur krabben op de autoruit waarbij alles meteen weer vastvroor en temperaturen tot wel 15 graden onder nul, is het vandaag weer gewoon: weer. 5,4 graden en toen ik de school uitliep, miezerde het ouderwets. Regen. Dát was even geleden. Nu de vele centimeters sneeuw weggesmolten zijn binnen 24 uur, zie je wat daaronder lag. Het is bijna een archeologische ontdekking, want zó lang lag die sneeuwdeken er dus al: tientallen stukjes vuurwerkrestant, hier en daar dennenaalden, en heel erg fraai geconserveerde hondendrollen.
De vorige keer dat Gijs op en neer ging naar het ziekenhuis in de tractietaxi was nog voor de jaarwisseling, en hij lag met zijn rode vikingmuts op in bed onder álle fleecedekens die we konden vinden. Vandaag gaan we weer op en neer, en het is zeker 10 graden warmer dan de vorige keer. Nog steeds gaat er een stapel fleecedekens mee, en natuurlijk de andere noodzakelijkheden, zoals Aap. Maar ook een normale broek en een normale onderbroek, want de kans is er dat Gijs uit de tractie mag. In dat geval gaat hier vanavond de champagne open. Wat voor weer het ook mag worden, dan is het feest.

fun with fyn

-"Maar wat ís het?"
-"Nou gewoon, wij hebben Schiermonnikoog en Terschelling en zij hebben Fyn."
-"Oh."

sneeuwverlegen

Wij voeren natuurlijk ook onze achtertuin bij, dus ik deed de deur open om wat ontbijtrestanten vanaf de bordjes met een gespierde bovenhandse worp op het witgekleurde grasveld te mikken.
Toby kwam naast me staan en stak zijn neus de kou in.
'Wil je naar buiten, poes?'
Nee, dat wilde poes niet. Toch maar niet.
Gijs wist waarom:
'Poes is een beetje verlegen voor de sneeuw.'

ha-ha-hades

We waren al fan van Hennie en natuurlijk ook al sinds jaar en dag fan van Frank. Frank is koel, Frank schopt kont, Frank for president. De kinderopera's van Frank Groothof zijn niet te versmaden, en volgens mij had ik al 10 cd's van hem - van Idomeneo tot Carmen - maar afgelopen week drong een klein trailer-schijfje ons huishouden binnen met Nieuwe Frank-werken. Ik was meteen bij de eerste keer verslingerd aan de prachtige, grappige nummers, en vrees dat ik toch weer MEER Frank-media in huis zal moeten gaan halen. Het kan niet anders, want wie verzint het prachtige rest-van-de-dag-in-je-hoofd-klevende-salsa-nummer over de onderwereld, in het verhaal van Orpheus...

'Goeiemorgen, beste dode,
weet je dat je in de Hades bent,
Ha-ha-ha-des,
Die heerlijke Hades'

(''s zomers duik je er zo de Styx in, daar liggen dan ook veel lekkere chicks in...')

Onweerstaanbaar.

ka-potverdikke

Ik wist niet dat het kon, maar ik had het kunnen weten. De illustere sneldichtster EEdePesmee zei het al, in een pimpelpaars verleden:

'Alles kan kapot
en de wc-deur kan op slot.'

Mijn trouwe Mac heeft gisteren de geest gegeven. Na 10 maanden intensief gebruik crashten collectief alle programma's, zei hij '...tik...', en daarna niets mee. Opstarten leidde alleen tot een egaal grijs scherm en schrapende schrrrieksj geluiden uit zijn titanium binnenste. Hij is dus naar de Mac-doc and will be dearly missed. Het zal net zo zijn als de rode kater van Jan, Jans en de kinderen, die zich bezorgd afvraagt of hij misschien omgewisseld werd bij de dierenarts.

chemical waste

Eigenlijk waren de bieten bestemd voor carpaccio. Bietencarpaccio ziet er fraai uit, dus dat moest ik proberen. Maar ze bleken in voorgekookte vorm niet zo lang houdbaar als ik had gehoopt, dus besloot ik vandaag maar tot iets anders. Risotto met bietjes. Met sjalotten, goede olijfolie, citroen en zwarte peper, en wat parmezaanschaafsel natuurlijk. De interessante roze kleur maakte het echter tot een soort smurfen-op-xtc-ervaring. Het zag eruit als risotto (ok, de Disneyprinsessenvariant), het rook naar risotto, het had de textuur van risotto en het smaakte naar best-heel-lekkere risotto.

Toch konden we het niet onderdrukken, tegen de tijd dat we aan de tweede portie waren. "Jij nog een schepje chemical waste?"

wij vs. kauw

Vanochtend had Gijs zijn best gedaan op een mooie pindaketting voor de hongerige vogels. Ook had ik wat vetbollen hier en daar aan haakjes bevestigd. Tot mijn verbazing zag ik nog geen half uur later dat een van de bollen al eraf was. Op de grond zaten, tot hun vleugels in de zachte sneeuw gezakt, een paar kauwen te kauwen op het bolletje dat ze eraf hadden weten te slopen.

Maar de slopers gaan verder. Nu zit er steeds één op het takje van de catalpa waar de pindaketting aan hangt. De anderen wachten ongeduldig toekijkend af, op de schutting en het schuurdak. De kauw die aan de beurt is, hijst met snavel en één poot het touwtje op, tot hij bij een pinda aankomt. Daarna is het een kwestie van goed vastklemmen met een klauw op de tak, en hakken maar. Zo zijn we natuurlijk wel snel van het eten af.

Omdat ik eigenlijk hoopte op een leuke kluwen pimpel-en-kool die met beschaafde hapjes van ons knutseltje zouden genieten, en omdat die kauwen ook hun magen wel kunnen vullen met de restanten appel en brood op het schuurdak, heb ik nu 1 kant losgeknipt, zodat de ketting loodrecht naar beneden hangt. Benieuwd wat onze hang-vogels dáárop gaan verzinnen. Op zich verdienen prachtige ideëen uit zulke minuscule hersenpannetjes natuurlijk een soort Darwin-award, maar we hoeven het ook weer niet té makkelijk te maken.

lekker eet-jaar

Het moet in elk geval een Lekker Eet-Jaar worden.

Met veel goed eten.
Met lekker weinig vlees, en if any, op zijn minst scharrel/bio.
Met nog meer uit eigen keuken, lokaal gekweekt, zelfgemaakt en extra lekker.
Met extra veel experimenten.
Met geen slechte wijnen meer.

Dat laatste werd alvast voorafgegaan door een bezoekje aan de Hanos op Oudjaarsdag. Alvast wat wijnen ter-test gekocht. Het doosje Talus Zinfandel van de vorige keer gaat rap op, en ik zoek nog wat lekkere kandidaten in de categorie-rood. Er lag ondermeer een 'Carignan' - een druif die je weinig ziet op etiketten maar die in veel Rioja's en Cotes-du-Roussilon blijkt te zitten. Hij valt niet tegen. Dikke wijn met vanille, heel ondoorzichtig rood. Er liggen nog wat Carmenères te wachten.

De Carignan gaat vandaag een cannelloni met ricottavulling begeleiden. De meeste recepten vragen om spinazie en pijnboompitten, maar spinazie hadden we gisteren al en de pijnboompitten waren net op. Dus werd het ricotta met citroen, olijven, verse groene kruiden en knoflook. Wat gehakte ui en bleekselder voor de knapperige component erdoor, veel versgemalen peper en grove parmezaan voor het zout, en de rolletjes pasta konden gevuld worden. Domweg passato eroverheen gekieperd, en nu staan ze te bakken.

De oven rook nog wat naar de appeltaart van vanmiddag. Dat was een gesloten pie, met piebird. Korstdeeg vullen met stukjes appel, blanke en donkere rozijnen geweekt in cognac, stukjes abrikoos, citroenschil en ras el hanout. Het korstdeeg was al gesuikerd, dus de vulling niet.

Happy 2009

beeldmateriaal

Koekjes bakken kan ook als je in bed ligt... de gipsverbandmeesters leggen nieuw verband aan... en Aap mag natuurlijk overal mee naartoe.

prachtig

...zei de chirurg. Voor een leek ziet het er vooral... gebroken uit. Maar als je heel goed kijkt, zie je wel kleine wolkjes botaangroei aan de punten van de breuk. En de stand is prima, aldus de specialisten.

The Talented Mr. Tractie

elk nadeel

Gijs slaapt slecht. Hij is in zijn dromen alle gebeurtenissen van de afgelopen week aan het verwerken, en hoewel zijn ogen dicht zijn, zie je de plaatjes en gedachten malen in zijn bolletje. In het ziekenhuis werden die gedempt in een dosis stesolid, dat alles verslapt en verzacht. Hier thuis krijgt hij alleen pijnstillers. Hij piept, jammert en woelt zover dat mogelijk is met je benen in een tractie. Gek genoeg is-ie vanochtend vroeg weer wakker, want Elise komt me vragen om zijn bed naar de tv te draaien. Samen met je zus kindertv kijken is een van die thuis-dingen die je vooral niet wilt doorbreken. Elise vraagt altijd om een appel, Gijs doet soms wel mee, maar eet dan maar een paar hapjes. Maar de laatste dagen gaan er ineens halve appels en bananen naar binnen en ontelbare abrikozen. Of zijn lijf ineens doorheeft dat het behoefte heeft aan goed eten.

weer thuis

Heerlijk: Gijs is er weer. Hij heeft letterlijk liggen zingen in bed, en is enorm blij en tevreden dat hij thuis is. En wij ook. We hebben zelf nog geen enkel plaatje geschoten, maar opa Bert wel, vanmiddag. Wie goed kijkt, ziet Aap met een kerstmuts en héél veel verband. Zo ligt Gijs erbij:

zwemliedje

Tussen alle ziekenhuisconsternatie door gaat Elise dapper voort. Ze belde me trots op met de mededeling: 'ik weet een liedje dat jij heel leuk vindt en het gaat over zwemles!'

Het liedje ging als volgt:

'ik mag naar badje twee-hee (x3)'

Persoonlijk vind ik het nu al een hit.

sfeertje

Gijs was bijzonder content met de prachtige Nordmann spar die we zaterdag het huis in sleepten, en hij wilde graag net als Elise lampjes en slingers in zijn kamer. Toen hij dinsdag in het ziekenhuis belandde, werd hij bruut van zijn groen-rood-goud-geruite kerstwolk getrokken. Op de gangen staan wel kerstversieringen, maar de kamertjes zijn gepast-neutraal. Nah, niets dat ons tegenhield. Als het jongetje niet naar de kerst kan komen, dan halen we de kerst wel naar het jongetje.

Dus nu hangen er behalve foto's van Elise, Toby en zijn klas ook een massa kerstkaartjes - met dank aan vele afzenders. Het gemiste kerstfeest op school heb ik een klein beetje naar hem toe kunnen brengen met bladerdeegsterretjes en kleurplaten. Aap heeft een hoogsteigen kerstmuts, Gijs heeft een Rudolph-fleecedeken op zijn stellage. En er staat een echt minikerstboompje op zijn kastje, mét ballen én lampjes. Nu nog alles mee naar huis voor de kerstdagen en Gijs kan toch nog een klein beetje van de hele kerstsfeer genieten.

femur

Het was weer eens het allerkleinste hoekje waar een dom ongeluk uit kwam zetten. Gijs heeft gisteren op het schoolplein zijn been gebroken, gewoon, bij het spelen, door een touw met een bal eraan dat zich onverwacht om zijn been wikkelde. Het ellendige is, dat het zijn bovenbeen is. Dat kan eigenlijk alleen maar goed behandeld worden door het in tractie te leggen. Hij moet dus de komende 6 weken op zijn rug liggen, met zijn bovenbenen in een hoek van 90 graden omhoog en zijn onderbenen weer horizontaal, rustend op een soort tafeltje. We zijn allemaal nog maar nauwelijks bekomen van de schrik, dus het echte besef dat dit een lange geschiedenis gaat worden, vooral voor Gijs zelf, is er niet eens. We moeten het maar per dag nemen. Eerst zien dat-ie snel thuis kan komen.

ge-zel-lig

Elise zit met Mark over de tafel van 3 te praten. Ze zwaait met haar potlood wat enthousiast in zijn richting dus ik zeg 'pas op, straks prik je een gaatje in papa, dan loopt-ie leeg'. 'Ja,' zegt Gijs, 'of het wordt een heel bloedbad.'

Waar heeft-ie dát nou weer opgevangen? Of was dat misschien toen ik vanmiddag vertelde over zijn explosieve bloedneus van gisterennacht, waar een halve badhanddoek doorweekt raakte voordat we om 2 uur allemaal weer naar bed konden?

moppersmurf

Gijs is in een mopperbui. Niets lukt zoals hij dat wil.

Hij probeert van de Geomag-staafjes het allermoeilijkste model te bouwen. Dat lukt niet. Na een boel boze 'stomme STOMME dingen' komt hij op de keukendeur een brandweerhelm krijten. Dat lukt ook niet zoals hij dat in zijn hoofd had. In de boze huilbui die volgt, verklaart hij 'dat er sneeuw moet komen want ik wil op de sleet'. Ook dat kan ik niet voor hem regelen. Hij wordt iets milder gestemd als ik hem in de schuur laat zien dat we wel degelijk een sleet bezitten. Dat ik niet kan vertellen wanneer er sneeuw komt, vindt hij minder.

Uiteindelijk komt hij tot rust bij het kleuren en schrijven. Hij schrijft POES met grote zwierige letters in spiegelbeeld, en daarna BOEF in de gebruikelijke richting. Nu tekent hij, eindelijk tevreden met zijn eigen werk, haartjes op de letters van poes. Want poes heeft haartjes.

excellent

Wat nou kredietcrisis? Wouter Bos heeft het nieuwste periodiekje van Albert H. zeker nog niet onder ogen gehad. Nou was dat natuurlijk al gedrukt voordat de eerste bankfundamenten begonnen te kruimelen, en de erin geadverteerde kant-en-klare met decadente Denominazione di Originata Controllata Italiaanse hamplakjes omwikkelde hertenreetjes lagen vast al lang en breed voor te rotten in een Argentijnse koelcel - maar toch.

Bladzij na bladzij gaat het verder - cappuccinosoepjes, amuses met griezelige zeebeesten, allerhande moussejes en mixjes die al in een passend glaasje gegoten zijn zodat zelfs het serviesgoed bijgeleverd is. De trend van dit jaar is zo te zien Het Rolletje, want elke denkbare groente is te verkrijgen in een reepje van een witte of oranje soortgenoot gevouwen. Hoeveel fabrieksarbeiders hebben wekenlang bloedig gezwoegd op deze culinaire knutseltjes en krijgen nu ongevraagd vrijaf omdat hun bazen de laatste vijf weken van dit jaar de hut collectief dichtgooien wegens financiële obstipatie?

Ik ben benieuwd hoe de schappen er op 27 december bijliggen. Misschien wendt de consument zich wel weer massaal tot Echt Eten, gewoon, zelfgestoofde groenten met zelfgedraaide pasta. Daar hoef je dan ook geen Bewaarmiddelen in te stoppen, of Extrasmaakmiddelen, of gemodificeerd zetmeel (want dat zit, lijkt het wel, in Alles). Intussen stort ik me in de kerstedities van de .delicious, Allerhande en aanverwante tijdschriften. Want lezen over koken overtreft natuurlijk alles. Dat invoegboekje met excellente kantenklaarsels ligt al in de oudpapierbak.

nou ja!

Het is Lys!!!

aapopa

Ik heb afgelopen week een vijf-minuten-kleuter-uitleg in elkaar geflanst over de oerknal en de evolutietheorie.

Mijn rationele aard moest tegenwicht bieden aan de kleuterfantasiën die tijdens de lunch over de tafel rolden. Wie had de wereld gemaakt: God? Allah? Sinterklaas? Ik heb in sneltreinvaart een en ander toegelicht over oerknallen en samenklonterend hemelgruis, land en oceanen, vissen en dino's en apen die na heel veel keren je opa-opa-opa-opa-opa's-en-dan-tot-morgenochtend-weer-door-opa-zeggen hadden kunnen zijn. Omdat ze steeds een stukje rechterop gingen lopen, en omdat ze slimme dingen konden bedenken zoals het gebruiken van een steen als mes of hamer, en vooral omdat ze met elkaar gingen praten.

Elise hoorde het ademloos aan. Het opa-opa-opa-veel iteraties-aap! verhaal wist ze in elk geval twee dagen later nog.

pc

Elise zit in bad met Gijs en laat de twee badeendjes elkaar kussen.
'Kijk, dit zijn twee jongens en die zijn op elkaar. Dat heet homo, Gijs'
Ik vraag of ze ook weet hoe het heet als een jongen en een meisje op elkaar zijn.
'Verliefd?'
Ik leg uit dat homo's en lesbiënnes en hetero's allemaal verliefd kunnen zijn.
Daar moet ze even over nadenken.
Het woord hetero vindt ze maar maf.
Hoe ze aan het woord homo komt en waarom ze dat niet maf vindt, weet ik niet.

milieuschandaal

Ik maak een pakje Darjeeling (extra finest flush) open dat ik vorig jaar meenam uit India. Het zit in een klein suèdine tasje met hengsels en een knoopsluiting. Binnenin, om de theeblaadjes, zit een papieren zakje met foliebinnenkant. Het zakje is hersluitbaar met een strip ingerold metaal. Ik snijd me aan het uiteinde ervan, dus ik rol het stripje eruit om dat in de toekomst te voorkomen. Het blijkt een gerecycled reepje van een veel groter blik te zijn. Het is groen met gele letters - veel onbegrijpelijke Sanskrit tekens. Aan het ene uiteinde zijn nog net wat Engelse woorden te ontcijferen. 'On ric-' zegt het, en op de volgende regel lees ik 'on cott-' en dan is er nog een klein stukje met het woord 'use' erop.

Use on rice, on cotton?

Whoeha! Dit is een blik bestrijdingsmiddel geweest!

Ik bekijk mijn kopje thee argwanend. Hoeveel moleculen zouden er nog in zitten?

kostelijk

Waarom kom ik pas zo laat langs deze briljante actie?

brokjes

Om vijf over acht, precies tussen ontbijt en tandenpoetsen, als ik nog even een kop koffie drink, komt Gijs langsgeschuifeld en haalt iets uit de keukenla.

'Wat doe je, Gijs?'
'Ik heb een schaar nodig! Poes lust geen pizza. Hij wil brokjes.'

Pas nu zie ik zijn tekening op tafel liggen: onregelmatige bruin gekleurde rondjes op een wit vel, die hij wilde gaan uitknippen. De papieren pizza met viltstiftkaas ligt inderdaad onaangeroerd onder de tafel.

op herhaling

Hoe frisser het wordt, hoe vaker ik terugdenk aan vandaag-een-jaar-geleden en filmen in Oslo bij min 10. Omdat de kersttijd aanbreekt en de tv ook opleeft van herhalingen, nog maar een keer de frisse winterimpressies van Noorwegen:

sproetje

Het is maar goed dat ik vaak over de Th.Fliednerstraat rijd. Zo heb ik alvast het grote bord gezien dat het volgende aankondigde:
'vanaf 1 september 2008 is de spoedeisende hulp gesloten.'

Zo.

Daar moest ik even van bijkomen: geen SEH meer op kruipafstand. Ons huis daalt een heel klein beetje in waarde, alhoewel, het niet meer frequent langsgieren van ambu's is misschien wel weer een pré.

Hard lachen moest ik om het regeltje eronder.
'u kunt terecht in de vestiging Maximá Veldhoven'

Whoehahahaha. Last van marktwerking zeker? Wie gaat er nou in een spoedgeval naar Veldhoven karren, terwijl het Catharinaziekenhuis 5 straten verder is? De enige keer in onze Eindhoventijd dat we de SEH daadwerkelijk nodig hadden, kwamen we toch al uit in het Catharina: het Maxima was niet toegerust voor babietjes van maar een paar dagen oud.

Vanzelfsprekend gaan ook huisartsenpost en dienstapotheek verkassen, allemaal onder het motto 'nóg betere gecentraliseerde zorg bladiebla'. Da's weer een typisch geval van jammer.

leesleesleezzzzz z z z z

Vanuit de kamer naast mij komen driftige leesgeluiden. Elise ligt in bed en leest De kat in de gordijnen, en geniet net zo van de korte verhalen als ik op haar leeftijd. Gelukkig hadden we toen nog geen AVI-ik-leg-je-leeslol-aan-banden. Het bestond net maar ik kan me niet herinneren dat ik me ooit heb gestoord aan een AVI-aanduiding op een boek. Elise wel, die dacht oprecht dat ze alles hoger dan AVI-4 nog niet 'mag' lezen, en het heeft lang geduurd voordat we dat idee weer hadden weggemasseerd. Een kind dat zonder enig haperen 'wij zoeken parttime (uitgesproken als 'part tieme') medewerkers, interesse: kijk op www.ah.nl (uitgesproken als 'ah! punt en-el OH nee, AAA HAAA punt en el want dat is Albert Heijn!')' leest, mag van mij AVI-alles uit de kast trekken. Dat is nu langzaam doorgedrongen. Ze leest nu voor haar plezier. Na enkele bladzijden Dolf Verroen hoor ik langzaam het lichtje uitgaan. Opeens is het stil. Morgen weer verder.

primeur

We kwamen even langs bij de generale van Helikon, waar het net pauze was. De pianiste had net de vleugel geopend om even in te spelen. 'Ik kan Sinterklaas-Kapoentje spelen!' zei Elise. Dat mocht, en ook nog 'Deze vuist op deze vuist' erachteraan - waarbij Gijs in een perfecte samenwerking het pedaal bediende. Alweer een primeur: de eerste keer concertvleugel.

authentiek

Vandaag kwam er een poststuk binnen, keurig aan ons geadresseerd en gedateerd 4/12/2008, en gefrankeerd... met 3 zegels nog in guldencentenwaarde. Uit 1995 was er een. Heel bijzonder. Iemand die zijn voorraad opmaakte, of nog ergens een laatje in het huis van z'n oma had ontdekt.

Unilevertje pesten

Ergens op de productontwikkelafdeling van Albert Heijn zit iemand erg te genieten van het prikken van multinationals. Na de rechtszaak over de potten pindakaas en het eindeloze gemier over bakjes margarine die wel-niet-wel-niet teveel leken op hun A-merk tegenhanger, zag ik nu de nieuwe chipslijn. Waar eerst Unilever het bokje was, is nu Pepsico aan de beurt. De zakken lijken namelijk sprekend op de luxe-lijnen van Lays. Zo erg zelfs, dat ik elke keer weer naar de voorraadkast moet lopen om te weten: 'oh ja: Sensations=Lays, Temptations=AH'. Whoehahaha, ik vind het briljant. Nog afgezien van of klanten nou daadwerkelijk zo dom zijn dat ze zonder opletten dat huismerk grijpen of dat ze uit nieuwsgierigheid gaan testen, vind ik het kijken-hoever-je-kunt-gaan eigenlijk wel grappig in dit verband. Minder sympathiek is dat ook de kleine fabrikant Kettle wordt gepest met een huismerk-editie van hun quasi-authentieke zogenaamd-handgebakken-chipjes. Maar vermoedelijk is hun footprint in dat segmentje van de chipsmarkt al zo indrukwekkend dat die paar zakjes Zwarte Peper Ambachtelijke Chips uit Zaandam weinig indruk maken.
Grote winnaar ben ikzelf natuurlijk, als rasechte store brand buyer. Nog goedkopere versies! En een vermakelijk schouwspel in de schappen van de supermarkt.

dág Sinterklaasje

Zoals dat hoort, hangt de Sint met zijn Pieten nog wat rond hier in huize Peletier. Gijs zingt nog elke dag van 'Sinterklaasje kom maar binnen met je K'nex', de pietenmutsen zijn nog niet opgeborgen, Elise legde vanochtend uit dat 'een paar pieten nog in Nederland zijn omdat ze nog niet alle zakken met kadootjes hadden kunnen brengen' en ook wijzelf neuriën nog wel van stoomboten en schoentjes met lekkers. Heel lang gaat dat niet meer duren, want in de komende dagen gaan we langzamerhand in kerststemming raken. Elise heeft al gevraagd om lampjes langs haar raam, Gijs heeft verzocht om de inmiddels weggepoetste stoomboot te vervangen door een raamschildering 'met veel sneeuw en bomen'. Ofwel: aan de slag. Het is maar goed dat ik besloten heb dit jaar eens mijn stuwmeer aan vrije dagen op te souperen, zodat ik vanaf halverwege volgende week vrij heb.

Om de stemming er echt goed in te krijgen, heb ik de Kerst-CD's opgediept, met als twijfelachtig hoogtepunt een bij-een-pak-wasmiddel-gekregen prachtwerk van De Inmiddels Al Niet Meer Toppers Geer, Gor en Froog. Niet om aan te horen gekweel van winters-Amerikaanse classics. Na een half uurtje Rudolphs, Winterwonderlanden en Snowbells-ringeling-ring-ting-tingeling-ding ben je er weer helemaal klaar voor. Mee. Nahja. Kom maar op met die boom.

zo weinig mogelijk design

Het zuivelzusje van C-merk Euroshopper heet Zaanse Hoeve. En dat is dan ook direct het enige waar nog ontwerpgedachte of creatiekracht achter zit. Voor het overige is Zaanse Hoeve zuivel verademend simpel. Want: gewoon het aloude model Tetrapak, zoals het al dertig jaar gebruikt wordt. Geen plastic lipje dat je toch nooit gebruikt om het open te trekken omdat dat helemaal niet nodig is. Geen klepje met een folietje eronder dat altijd afscheurt als het net onhandig uitkomt, bijvoorbeeld omdat je geen mes bij de hand hebt om het alsnog door te prikken. Geen kijkvensters, lachende koeien, keurmerken, kleurcoderingen, sudokuraadsels, spaarzegels, toegevoegde vitaminen of kletspraat over Hoe Vers Vers eigenlijk is.

Gewoon, melk in een pak. Heel fijn.

'wéét je mama...'

Typische Gijspose.

verfrissend

Een plaatje van een dag of 10 geleden: Elise rolt een verfrissende sneeuwbal.

poesplekje

Gijs bouwt de zoveelste hut van stoeltjes en fleecedekens. Als hij even wegloopt om iets te halen, neemt poes plaats op een van de stoelen en gaat zich uitgebreid wassen. Gijs komt weer terug.
'Heej poes! Dit is niet een poesplekje!'
Poes wast rustig voort.
'Poes! Heej!'
Gijs gooit het over een andere boeg, legt een kolossaal kussen op de grond en probeert poes te overtuigen om daar te gaan zitten.
'Kijk - dít is een poesplekje.'
Poes kijkt niet op of om. Pas na verloop van tijd staat hij op en rekt zich uit. Gijs heeft intussen niet minder dan vier verschillende 'poesbedjes' gemaakt. Toby wandelt rustig ernaartoe. Gijs gaat inmiddels luid zingend door de kamer en verzint nieuwe teksten op 'Dag Sinterklaasje', van het type 'Poes kan hier slapen, poehoes, poehoes, slahapennnn'.
Als hij vervolgens achter Toby aanwandelt met de mededeling 'Kom, ga maar lekker op dit zachte plekje dat ik heb gemaakt...' loopt poes terug naar de stoelen en neemt met een diepe zucht plaats, midden in de prachtige hut van Gijs.

Een Goed Gesprek

Nu Gijs zijn eigen sociale kring opbouwt, compleet met speelafspraakjes, hoor ik weer prachtige staaltjes kleuterconversatie.

Gijs: 'Ik ben in Eindhoven geboorte. Waar ben jij geboorte?
M, bloedserieus: 'In Legoland.'

Gijs, aan het kleuren: 'Dit is Sinterklaas.'
H: 'Ja, die denkt dat hij de baas is van alles maar dat is niet zo want Allah is de baas, die heeft alles gemaakt.'
Gijs, onverstoorbaar: 'Ja, maar dít is Sinterklaas.'

podiumdier

Elise hing natuurlijk al vooraan rond, bij het Sinterklaasfeest. Toen er gevraagd werd naar kinderen die een Sinterklaasliedje durfden te zingen op het podium, bedacht ze zich geen seconde en klom direct het toneel op. Nog voordat ik haar laatste veiligheidsinstructies kon toefluisteren, gaf onze diva een Hoogst Apocriefe Versie van de Stoomboot ten beste (waar de pieten geen pepernoten van lusten, maar de zaal lag plat, dát wel).

Zie ginds komt de stoomboot uit Spanje weer aan
Hij drukt op het knopje en vliegt naar de maan

Gijskunst

Dit prachtwerk is een treffend voorbeeld van het soort kunst dat wij tegenwoordig aan de muur mogen hebben. Met veel zorg en oog voor detail tekent Gijs ridders (li-bo), prinsessen (mi-on) en moeders-met-kind (re-on). Daarbij maakt hij geen enkel onderscheid naar jongens-of-meisjes-kleuren, maar opgemerkt moet worden dat oranje nog altijd zijn favoriete kleur is.

bizar

De gebeurtenissen in Mumbai zijn te bizar om te bevatten. Vooral de gedachte dat ik zelf nog geen jaar geleden stond te filmen bij datzelfde Taj hotel, dat precies tegenover de Gateway of India ligt, is heel merkwaardig. Dat wij óók in zo'n groot en luxe Westers hotel verbleven. Dat er zomaar willekeurig mensen zijn gedood, bij het zwembad, onderweg naar hun werk, in functie of gewoon op vakantie. Niet te bevatten.

wever

de wever zat aan zijn weefgetouw
en wist niet wat hij weven zou
hij weefde een ditje
hij weefde een datje
hij weefde een kussentje voor zijn katje.