miep in de bocht

Routemiep is eigenlijk altijd wel accuraat en slim. Een enkele keer gaat ze wat ver in haar pogingen tot perfectie. We hebben haar verteld dat we geen tolwegen willen nemen, omdat je anders hier in de stad elke rit weer 20 Kronen kwijt bent om 400 meter snelweg te nemen. Daarnet reden we terug vanaf een dorp ten zuidwesten van Oslo - de snelweg zou 1 rechte lijn naar het hotel zijn. Met de laatste 400 meter dus die 20 Kronen tol. Dat liet routemiep niet op zich zitten. Ze rekende... en rekende... en rekende... en kwam met de volgende ongelofelijke conclusie, die we zelf nooit hadden kunnen verzinnen: via Zuid-Noorwegen, waar we een ferry moesten nemen naar Zweden, dan een flink stuk noordwaarts en dan de ferry naar Oslo om de stad vanuit de oostkant binnen te rijden. Verwachte aankomsttijd 6.44 morgenochtend.

Mwah.

Toch maar een muntje opgediept.

koud

Het vriest inmiddels de hele dag flink hier. Zeker weten dat de temperatuur niet boven nul komt. Dat merk je vooral goed als je de stad uit gaat. Daarbinnen, tussen de gebouwen, met het vele verkeer en vooral de verwarmde trottoirs (ik zeg het nog een keer - verwarmde trottoirs) is koud gewoon koud. Maar langs Oslofjorden of wat hoger in de heuvels ten noorden van de stad is het echt echt koud. Gelukkig doet de goretex zijn werk.

next?

Na dagen van Incredible India reclames krijgen we nu ineens Nigeria reclame op CNN. Hmmm?

MP

Stortinget, het Noorse Parlement, bleek iets gemakkelijker om met camera's binnen te komen dan de Tweede Kamer. We moesten wel alles door de scanner halen, maar daarna werden we op basis van ons paspoort gewoon binnengelaten. Dat was wel anders op het Binnenhof. De politiebewaking en dranghekken bleken voor een delegatie van het Russische parlement te zijn. Toen die de officiële zaal hadden verlaten, konden wij even opbouwen en ons interview houden met Anna Ljunggren, de jongste MP van Noorwegen.

Nog wat sfeershotjes van de parlementszaal en de buitenzijde. Amerikaanse dames vragen geïnteresseerd of we hier staan in afwachtig van het vertrek van 'Al-baby'. Niet dus. Al is gone, off to Bali.

reflectie

75% van de dag is donker, dus het is zaak jezelf zichtbaar te maken op straat. Zelfs honden dragen hier állemaal reflecterende jasjes en halsbanden met ledjes erin. Vanochtend zag ik vanaf het dak van de Shippingklubben een kluitje gouden stipjes zwermen aan het eind van de straat. Het bleek een kleuterklasje te zijn, twintig kaboutertjes gekleed in twintig eendere reflecterende jasjes. En dat in de felle, felle zon. Alsof er een oogverblindende wolk vuurvliegjes in aantocht was.

of/of

Óf je parkeert je auto een dag lang onder een kantoor in Oslo...
óf je koopt voor je vrouw een bosje rozen op weg naar huis.

Kost je allebei zo 35 euro in dit land. Life is all about choices.

spits

Nou, we hebben hem ontdekt: de serieuze spits. Die valt hier dus om 16.00, als het echt donker begint te worden. Tussen de auto's, trams en bussen krioelen tientallen Kerstshoppers en hier en daar zelfs een fietser. In en uit alle parkeergarages een gestage stroom van auto's. 't Is bijna wonderlijk dat er zoveel auto's zijn, als je nagaat dat het al behoorlijk kostbaar is om er een aan te schaffen, laat staan om hem een dagje te stallen in hartje Oslo. Amsterdamse toestanden!

en ik zei nog zo...

...géén bommetje!

Afgezien van de indrukwekkende hoeveelheid hardware, zal die glazen bol wel de meeste vraagtekens oproepen. Geen idee wat de diverse securities daarvan denken, temeer daar er uit de bol nu met gaffertape vastgeplakte draadjes steken, een zwarte en een rode, zorgvuldig in elkaar gedraaid en leidend naar een blokje met penlite batterijtjes. Héél apart. Op zich wel weer een mooie plausibele verklaring waarom er meer dan 40 penlites in mijn koffer zitten...

suction mount

En zo zit het statief óp het praktisch volledig kunststof blikje. De reden voor de invalidenparkeerplaats is eerder de auto dan wijzelf - een voertuig is behoorlijk aerodynamically challenged met zo'n uitbouw op zijn kap. Maar naar verluidt kun je er wel 100 mee rijden.

very sneak preview

Dit is 'm dan: onze acteur Anders.

incredible

De enige echt prettig kijkende zender op deze tv is CNN.
En CNN heeft elke vijf minuten een reclameblokje.
En in 1 op de 3 blokjes zit een reclame met fantastische filmbeelden.
Voor incredible India.
Leuk, gepersonaliseerde multimedia.
Maarrr... hebben we haast dan?

uit een prima milieu

Noorwegen doet me aan meerdere opzichten aan Canada denken. De alomtegenwoordigheid van bergen, sneeuw en naaldbossen. Zelfs de kleinste peutertjes zie je aan wintersporten doen. Overal is skiën, schaatsen, snowboarden, hiking en trekking. Maar vooral zijn de Noren, net als de Canadezen, oneindig meer environmentally aware dan de Nederlanders. Ook in het hotel is de koffie organisch, wordt erop aangedrongen dat je zo weinig mogelijk water verbruikt en heeft het eenvoudige prullenbakje onder het bureau drie compartimentjes met kleurcode voor afvalscheiding.

all Al

Al al al al. All there is, is Al.

CNN is al uren gevuld met Al en dat zal ook wel zo zijn op de nationale zenders. De ogen van de wereld zijn heel even gericht op deze plaats: Oslo.

sparen

Vroegâh dejen we op de grote WWW-conferenties nog wel eens een rondje 'hotshots' sparen. Wie de meeste celebs zag (ok, ok, celebs in that field) in één dag.

Hier gaat het ook helemaal lukken, want tegelijk met de Rightshore week Nordic valt ook het Nobel Peace Prize gebeuren. 't Is dus druk in de stad. Straks is er naar verluidt een zwaaisessie van Al Gore en zijn eega vanaf het bordes van een hotel, morgen wellicht een glimpje van koning Harald en koningin Sofia voorafgaand aan het concert dat totaal ge-Eurovisied is aan alle kanten (dus binnenkomen met een pindacameraatje zal hoe dan ook geen optie wezen), daar schijnen ook Kevin Spacey en Uma Thurman rond te wandelen alsmede Melissa Etheridge, Alicia Keys, Kylie Minogue en Annie Lennox.

Intussen mogen wij woensdagochtend het Noors parlement in voor een gesprekje met een MP: ook helemaal prima.

trikken

De tram heet hier trikken. De mooiste stationsnamen staan op het kaartje in het toeristische Oslo-gidsje. Vikatorvet mag er zijn. Jomfrubråten had ik zelf niet kunnen bedenken. Maar de allerfraaiste vind ik Inkognitogata.

brrr... f'isjes

Warme jassen zijn mooie uitvindingen. In de stad is het niet echt koud, rond of net onder het vriespunt. In Holmenkollen, een van de grotere skigebieden, is het eigenlijk vooral frisjes als je staat te wachten tot de rest de auto-shots heeft afgerond. Op het kleine taxi-rondje voor het hotel waar we de car suction mount op de auto zetten, ligt een permanente laag ijs en sneeuw. De afgelopen week heeft het echter nogal geregend, dus de vegetatie is nog prima groen. Een blauwe lucht was mooi geweest, maar je moet je hand niet willen overspelen. Dit is lang niet gek - en geen neerslag: dat is zelfs bonus.

taalgebied

Eigenlijk is het een blessing in disguise om in een klein taalgebied te zijn. TV is hier namelijk ook gewoon ondertiteld. Je kunt het dus... verstaan. Praise for the humble subtitle.

horry putter

Heel even leek het of ik kon meegenieten van Harry Potter-zoveel. Dat was een welkome afwisseling geweest, tijdens het groenpaarsgeeloranje ergeren aan de traagheid van de upload van slechts 15 minuten aan clips naar de harde schijven. Zelfs in het Noors had me dat best even kunnen bekoren.

Wrong.
Na 3 minuten ging het paychannel scherm aan. Dokken. Harde kronen.

Meuh.

huurblikje

Toen we gingen dalen, was het al aardedonker. Half vijf. Welkom in het hogere noorden. Uit de lucht fijne naaldjes van sneeuw, bleef niet liggen en echt koud was het ook niet. Het huurblik is een huurblikje: een Kia Rio. Whoehahahaha - het paste wel allemaal. Dat moet gezegd worden.

Vervolgens in één lange lijn over een snelweg naar Oslo stad (uhm, snelweg? maximumsnelheid 90 km per uur in dit heerlijk lege land vol naaldwouden). Donker, zo donker dat er weinig tot niets te zien was van het omringende landschap. Zo donker dat we allebei het gevoel hadden dat het al een uur of 10 's avonds was. Niets van dat - het was spitsuur. Maar: op zondag.

Tja, en toen moest er tol betaald worden. TOL! En we hadden nog geen kroon gepind. De lokale Shell bood uitkomst, met zo'n suf omschopbaar ATMmetje waar wel degelijk biljetjes uitrolden - veel biljetjes want de gemiddelde bedragen waren allemaal in de duizenden kronen en hoewel ik zowat het laagste bedrag pinde dat er op het scherm stond (mijn omrekenmodule stond nog niet aan), bleek dat bij inspectie toch al 250 euro te zijn.

Enfin, na betaling van 20Kr. mocht het huurblikje ook de stad in. And here we are.

lost in translation

Onderweg in het vliegtuig overviel het me ineens: dit is op Tsjechië na de eerste keer dat ik naar een land ga waar ik helemaal niets van de taal begrijp. Dat krijg je als Euro-Ameri-centrist. Ai. En het is nog wel Schengen. Op het vliegveld moet ik wel gniffelen om de grappige termen op de bordjes - alsof je in een soort Asterix verzeild bent geraakt. Mijn blog vroeg me zojuist om mijn Brukkernavn - die snapte ik dan nog wel. Met een beetje puzzelen kom je er - gelezen - wel uit. Maar het gnoom-achtige bier-pruttel dat uit de stoere anderhalve stoel brede Noorderlingen kwam die achter ons in het vliegtuig zaten - daar kon ik geen Melkesjokolade van maken.

boom in beeld

Ieks.
De beroepsdeformatie is gestart.
Ik kijk Z@ppsport met Elise ('dit vind ik sáái, mama!!') en zie een fluffy microfoon langsflitsen en kan het niet tegenhouden: BOOM IN BEELD!

Toby

Elise kijkt naar een kinderfilm op tv. Het gaat over een meisje van wie het broertje verandert in een hondje genaamd Toby. 't Is maar goed dat Gijs niet meekijkt - die beweert namelijk al maanden te pas en te onpas over onze eigen Toby: 'Poes is mij broertje!'

nieuwsfeit

Vandaag 27 jaar geleden werd John Lennon neergeschoten door een gestoorde fan. Dat is denk ik het eerste feit uit het wereldnieuws dat ik me echt zelf kan herinneren. Ik weet namelijk nog precies wat ik dacht als zevenjarige toen dat op het nieuws kwam. Ik kende het woord lemon en dacht 'die meneer heeft een bijzondere naam zeg...'

Wie hij was, wist ik niet. Het verschijnsel iconen kwam pas in mijn leven met Lady Di.

zegen

Alles is ingepakt.

Twee te zware koffers en een enorme rugzak als handbagage. Die écht niet ingecheckt kan worden, want laptop en camera bevattend. En dan heb ik waarschijnlijk niet eens de meeste overbagage, want E. meldde al dat hij minimaal 25 kilo over de limiet gaat.

Morgen geen treinen tussen Den Bosch en Utrecht. Dat is zeker niet grappig. Van de auto in de trein in de bus in de trein en dan pas drie kwartier later op Schiphol zijn - dat brengt me nog meer in de verleiding om met de auto te gaan. Volgende week moet dat zowiezo - de eerste gelegenheid om op Schiphol te zijn op zondag is het achterlijke tijdstip van kwart over 9 - ik wil er op zijn laatst om een uur of 7 toch wel aankomen.

Zou er zegen op rusten?

zelfbediening

We hadden naar aanleiding van de laatste gebeurtenissen een paar hele goede afspraken gemaakt. Onder andere dat Elise en Gijs niet meer aan de Global messen zouden komen. En zo nog wat concrete zaken.

Toch kom je dan altijd weer tot de ontdekking dat er ook nieuwe gebieden zijn, waarover je nog geen afspraken had kunnen maken, omdat je niet eens op het idee was gekomen dat zij op dat idee zouden komen. Zo zat Gijs vanochtend doodleuk de resten van zijn chocoladeletter op te eten, keurig op zijn stoel aan tafel. Daarvoor had hij behoorlijk zijn best moeten doen, want die hadden we gisterenavond nog zorgvuldig hoog en ver weggelegd.

vogeltje

Gijs zit naast mij terwijl ik een adres opzoek op de site van de Vrije Universiteit. Hij ziet de griffioen van het VU-logo rechtsboven aan de pagina, en zegt blij: 'Een vógeltje!!'

Schattig hoor, zo'n griffioen...

crew

Je zou maar de crew zijn die de brieven die Lorenzo, de zoon van Ingrid Bétancourt, aan zijn moeder schreef, opneemt. Hij leest zijn persoonlijke boodschap voor in een studio vol hardware - en iedereen, regisseur, technici, producers - zitten met de tranen in hun ogen.

alles weten

'Na deze Bob de Bouwer gaan jullie in bad en in bed.' zeg ik. 'Dit is de laatste van de dvd.'
'Hoe wéét jij dat?' vraagt Elise.
'Ik weet álles.' zeg ik. Ikzelf geloofde dat minstens tot ik 10 was als mijn vader dat zei.
'Niet!' zegt Elise. 'Dat kán niet. Niemand weet alles, alleen Sinterklaas! Want die is het oudste van allemaal!'

Zucht. Wat is er gebeurd met ouderlijke autoriteit?

goed uitgekozen

'Goed uitgetozen van Sintertlaas' bromt Gijs, terwijl hij een stukje chocoladeletter wegkauwt. Hij geniet van zijn kadoos en vindt ze allemaal even goed uitgekozen.

stoer

Elise geniet van de dagen dat het lukt om haar op de fiets naar school te laten gaan. Vandaag gingen we op de fiets heen én in het donker terug vanaf de BSO. Dat was extra stoer. Wel tijd voor een lampje op haar fiets want ze is compleet onzichtbaar.

mamaatje...

...zegt Gijs en kruipt tegen me aan op de bank.
Daar smelten mamaatjes namelijk van en net als zijn zus heeft hij dat helemaal zélf ontdekt.

regelen

Vandaag en morgen zijn dagen vol regelen, regelen. Al het werk dat hier blijft, moet worden overgedragen. De nieuwe opdracht van dendv moet netjes in vorm worden gegoten, want daar hebben we de komende twee weken geen kans voor. Alles moet ingepakt, de laatste spullen gekocht. Enorm veel rekeningen gekopieerd. Paklijsten geprint, want aan de douane in India moeten we kunnen aantonen dat we al die spullen al bezaten. Reisschema's, vluchttijden, electronische tickets. Visa, paspoort, rijbewijzen.

...vanavond ga ik alleen maar op de bank zitten. Hoop ik.

nog een?

Gijs is verslaafd. Dat wisten we al: Gijs is verslaafd aan Bob de Bouwer. En Sinterklaas was zo vriendelijk om deel te nemen in de verslaving van onze zoon. Hij bracht een dvd van Bob en Gijs zit met rode wangen te genieten en vraagt bij elke aftiteling 'nog één Bob de Bouwer?'. Nou staan er wel vijf afleveringen op de dvd dus dát komt wel goed. En Gijs geniet.

gevonden voorwerp

vaatwasserblokje

Mentos heeft weer eens een nieuwe productlijn uitgebracht en albert zou albert niet zijn als ze daarvan niet een GRATIS sample bij de bestelling hadden gedaan. Het is een blauw plastic kubusje van 6 bij 6 bij 6 cm met holografische bestickering. Het opschrift rept van micro-particles. Ernaast staat een plaatje van een soort blauwgespikkeld ijsklontje.

De 45 pieces in het doosje lijken nog het meest op... vaatwasserblokjes. Of iemand zorgvuldig een dozijn Sun tablets uit het plastic heeft gehaald en in vieren gesneden. De textuur is ook wat je van een vaatwastablet zou verwachten: korrelig en gruizig, maar wel met een frisse mintsmaak. Ik kauw en kauw - maar vind geen Powerball.

ledigheid

Er zijn maar heel weinig mensen die echt helemaal niets doen in de trein. Dat heeft natuurlijk de laatste 10 jaar ook te maken met de vele gratis krantjes, maar toch. Zo heel af en toe zie ik iemand die niets doet. In deze coupé viel me al eerder een vrouw op, die in staat is om tussen Eindhoven en Den Bosch vrijwel bewegingloos niets te doen. Niet een flutkrantje lezen. Niet mobiel bellen. Niet praten met een medereiziger, niet op een laptop rammelen, geen make-up bijwerken, niet ontbijten - en daarmee hebben we 95% van de tijdsbestedingen die je in deze trein ziet, wel gehad. Misschien is ze wel Zenboeddhist, dacht ik.

Vandaag zat ze er weer, en maakte tot mijn verrassing na 10 minuten zenstilte halverwege de reis ineens aantekeningen in een minuscuul opschrijfboekje. Daarna las ze een artikel in een Wachttorenachtig blaadje. Het ging over heidense feestdagen in Christelijke context.

Wég mooie theorie over Zen.

daglicht

Ik had -zoals altijd voor shoots waar dat relevant kan zijn- de tijden van zonsopkomst en -ondergang opgezocht voor Noorwegen. Dat stemde al niet hoopvol. De totale slot is welgeteld 5 uur en 50 minuten. Gisteren kwam daar een mailtje overheen van een van de vele Anderssen die nog eens benadrukte dat het 'eigenlijk alleen licht is tussen half elf en half drie.' Aargh!

't Is maar goed dat de nieuwe camera zoveel beter werkt in de schemering. En gelukkig is Mumbai zo dicht bij de evenaar dat we daar tenminste kunnen rekenen op een steady 11 uur op 13 uur af regime.

Anders

Sint heeft zijn hielen nog niet gelicht - ligt waarschijnlijk ergens ter hoogte van de Channel Islands zijn verjaardagsroes uit te slapen - of in mijn hoofd is alweer plaatsgemaakt voor Kerstmis. Kerstliedjes in veel talen buitelen over elkaar heen, vegen de laatste pepernotenkruimels tussen de hersencellen uit en vragen op de meest ongepaste momenten om aandacht. 'Aandacht vragen' betekent in dit geval meestal: zingen, of op zijn minst neuriën. Nou is er één die wel heel standvastig rondstuitert in mijn hoofd, en die gaat over 'Anders Perssons stuga'. Zal wel iets te maken hebben met de vele Anderssen die ik de laatste dagen aan telefoon en email heb in verband met volgende week. Erg onzakelijk wel als daar ineens een kerstliedje tussendoor dreunt in je hoofd. En 't is geloof ik niet eens Noors maar Zweeds. Ik denk dat ik vanavond het Oxford Book of Carols maar onder mijn hoofdkussen leg, misschien helpt het.

opsmuk

De dame aan de andere kant van het gangpad tuurt ingespannen in haar kleine spiegeltje. Bij iedere wissel ben ik bang dat ze haar mascaraborsteltje ín haar oog zal steken. Te zien aan het tasje op haar schoot heeft ze nog een indrukwekkende hoeveelheid werk, maar misschien gaat ze wel mee tot Alkmaar en in dat geval kan ze rustig verder met steeds iets nieuws uit haar voorraad zoeken en op ogen/neus/mond/elders smeren. Andere mensen scheren achter het stuur, schijnt het. In de trein hoef je tenminste niet handsfree.

bijna botsende buren

De trein in de richting Rotterdam/Den Haag vertrekt elke ochtend van het naastgelegen spoor óók om twee over zeven. Meestal is het ook een dubbeldekker-intercity. De eerste minuten zie je hem niet, want hoewel de vertrektijd volgens het boekje gelijk is, gaan ze zelden of nooit synchroon het station uit. Nooit botsen ze - natuurlijk niet. Maar dat natuurlijke zit hem alleen in de wetenschap dat het niet kan. Als je niet zou weten dat ze elk op hun eigen spoor rijden, verwachtte je elk moment het geluid van schrapend staal en gillende remmen.

Ergens vlak voor of in de spoortunnel van Best halen ze elkaar in. Rijden een tijdje naast elkaar. Zeker in die tunnel, waar het luchtdrukverschil voor mijn overgevoelige trommelvliezen al goed merkbaar is, kun je hem niet missen. Een lichtgevende rups die brullend langszij komt. Soms zie je alleen de twee rode achterlichtjes opdoemen. Soms rijdt mijn raam een tijdje naast de locomotief, en aangezien ik altijd beneden zit, zie ik dan de enorme stalen wielen gladjes over de sporen gaan. De enkele keer dat ik boven zit, kijk ik met interesse de lettertjes uit boeken en kranten die voorbijzoeven en bestudeer de kaas op de boterhammen van de vele ontbijters.

Na Best is het schouwspel over, dan gaat 'Den Haag' rechts de fly-over op en rijdt 'Alkmaar' links het viaduct onderdoor. De treinen kruisen elkaar in een gladde mini-pas-de-deux - en voorbij is het weer, tot morgenochtend.

stilte

Na een lange drukke dag met veel geouwehoer was ik wel toe aan vijftig minuten stiltecoupé. Ik had net m'n Murakami opengeslagen toen een electronisch stuk nep-klassiek door de trein blèrde. 'JAAAAA? NEEEEE, ik zit NET in de TREIN...' kwaakte de eigenaresse van het lulijzer opgewekt in haar mobiel.

'In-de-stil-te-cou-pé' gromde ik bijna onhoorbaar.
Niet helemaal onhoorbaar, want de man naast me dook met moeite zijn lach inhoudend in zijn NRC.

Ik denk dat ik langzamerhand een ouwe zeurmuts word. Lekker.

kus

Gijs is al lang kieskeurig over door wie hij wel of niet gekust wil worden. Als Elise hem bij de Stampers eens hartelijk gedag zegt, veegt hij steevast met zijn mouw over zijn gezicht. IEKS! Een kus van je zus!

Hoe diep dat zit, merk je als je 's avonds het licht uit gaat doen op zijn kamertje. Als ik hem nog een heel zacht, haast onmerkbaar kusje geef, gaat toch -al slapend- zijn handje naar zijn wang. Wég met die kussen!

bekabeling

'In je lichaam zitten buizen.' zegt Elise.
'Klopt,' zeg ik, 'dat zijn je bloedvaten. En je hebt ook bekabeling, riolering en gasleiding.'
'Gasleiding?' vraagt Mark.

Tuurlijk. Wat dacht je van je luchtpijp?

klik

Natuurlijk tégen reclame - maar niet tegen belangrijke boodschappen. Déze mag op de blog - hoe meer clicks hoe beter.

dubbeltje

Dubbeltje... zo heette de immense boxer die woonde in de bierwinkel in Leiden. Pas veel later realiseerde ik me dat het waarschijnlijk niets met zijn omvang en het kleine muntje te maken had, maar alleen met trappist.

Elise kent het dubbeltje niet uit eigen ervaring want aan het begin van haar geboortejaar werd de gulden -en daarmee het lieve dubbeltje- de nek omgedraaid. Maar de uitdrukking 'zo plat als een dubbeltje' kent ze wel. Van mij. Zo houd je cultuur levend.

last not least

December is toch altijd al een van de maanden in een jaar met wat meer character dan andere. Hoewel ik zelf nogal van herfst houd, is het hele eindejaarscircus toch altijd wel weer spannend en leuk, vooral voor de kinderen. Maar dit jaar wordt het een extra spectaculaire december, met veel reizen naar twee landen waar ik nooit eerder geweest ben. Met extremen. Temperatuur. Cultuur. Natuur.

En voor het eerst naar een halfuurs-tijdzone. D'r zal wel veel geblogd worden.

you have been indexed

Ik ben onder de indruk.
Elk postje op dit blog wordt live en direct geïndexeerd door Google. Wauw.

cannelloni

Hoe kan dat nou? Normaalgesproken heb ik al-tijd veeeeeeeel te veel vulling voor veeeeeeeeeel te weinig cannelloni-buisjes. Die dingen zien eruit als rioolpijpen maar er gaat zowat niks in. Nu had ik nog drie dozen op voorraad, dus ik dacht eens een lekker GROTE portie te maken. Niets van aan. Ik kreeg net 1 laagje in de schaal. Genoeg voor vandaag maar zeker niet voor vele volgende malen.

Wat nu? Has the Ministry of Supplies somehow lost its touch?

changez

Het gebruik van Engels om onze kinderen in onwetendheid te laten zijn over het besprokene heeft beperkt zijn nut bewezen. Toen ik kortgeleden tegen Mark iets zei in de trant van 'got a pressie "from the ol'guy" for that little one today' kwam Elise even later met de vraag 'Maham? 'Liddelwan', dat is Gijs hè?'

Attention. All systems change to FRENCH. Repeat. All systems change to FRENCH. Merci.

service

Dat Bever goede service geeft, wisten we al. Na een akkefietje met de GPS en een verkeerd aangeslagen bedrag voor een jas hadden we daar al wat ervaring mee. Vandaag werd het weer eens extra duidelijk. Mijn oude trouwe Lowa's bleken afgelopen weekend in Drenthe toch echt niet meer zo warm en waterdicht als 15 jaar lang het geval was. Toen ik ze vanochtend schoonmaakte, bleek waarom. De zool was echt broos geworden en hier en daar flink stuk.

Met Noorwegen in het vooruitzicht en de wetenschap dat je zulke schoenen echt even in moet lopen, vandaag dus snel naar Bever gegaan. Uitstekend voorgelicht, zoals gewoonlijk. Een paar mooie donkerblauwe Lowa's gekozen. Thuis trok ik ze aan, maar na een half uur had ik slapende voeten. Toch te klein? Toch maar terug dan. Ondanks het zorgvuldig passen en advies. Ze vonden het niet meer dan normaal dat ik terugkwam. Het is gebruikelijk dat als je ze thuis wat langer draagt, ze anders zitten. En ik kreeg direct een halve maat groter mee. Als die óók tot slapende voeten leiden, zo drukte de verkoper me op het hart, moest ik weer terugkomen, niet voor een grotere maat maar voor een andere schoen.

Ik heb er het volste vertrouwen in.

pachtjes

Ik heb het nooit zo gehad op pakjes. Kookpakjes, that is.
Waar ik echt niets van snap, zijn pakjes van het type 'Hollands stoofpotje met sperziebonen en kip.' Daar staat dan op... 'zelf toevoegen: ui, sperziebonen, kip, aardappels'.

Maar...

wat zit er dan IN dat pakje?

(ik weet stiekem het antwoord wel hoor: zout, gemodificeerd zetmeel, smaakstoffen, geur en kleur... en vooral veel zout)

Brucie

Bruce maakt wel indruk op dit land.
Hij verplaatst zijn concert - en óveral is het te zien. Op ALLE stations staat het op de mededelingenborden - het werd zelfs omgeroepen. Dan heb je 't ver geschopt.

kouwe drukte

In de trein en op de stations is het ongewoon druk. Vooral met jonge reizigers. Natuurlijk - de scholierenstaking. Die hebben lekker gereld vandaag. Ze zijn er nog hyper van - praten hard en vullen de coupé in woord en beeld.

bomen

Op school gaat het duidelijk over rijmen.
Onderweg vanaf de BSO naar huis verklaart Elise:
'Wij gaan naar huis en dat is thuis.'
Waarop ik zeg:
'En een boom... is sloom.'
'Ja,' zegt Elise, 'want een boom loopt héél langzaam.'
'Kan een boom dan lopen?' vraag ik.
'Ja hoor, alleen heel erg l-a-n-g-z-a-a-m.' zegt Elise (op extra trage toon).
'Aha - en kunnen bomen ook dromen?' vraag ik.
Dat weet Elise zeker. Bomen kunnen dromen. Dat lijdt geen twijfel.

lieve zus

Elise kreeg weer zo'n af-grij-se-lijke berg snoep mee. Niks tegen een snoepje op zijn tijd, ik ben niet tegen suiker, mag allemaal, maar waarom moeten die kinderen bij verjaardagen een traktatiezakje mee met TWEE lollies, kauwgom, spekkies, drop, winegums én (voor de vorm) een mandarijn?
Enfin, de deal hier is dat je wel of niet eet, dat besluit je lekker zelf, maar vandaag was er uitsluitend snoep voor die kinderen die hun bord leeg hadden. En dat was dus Elise. En niet Gijs (die zoals gewoonlijk geen hap at).

Of het erg leerzaam was voor Gijs weet ik niet, want uit mijn ooghoek zag ik Elise zorgvuldig een centimetertje spekkie afscheuren voor Gijs en het hem onderhands overhandigen....

montagnes russes

De trein gaat in vliegende vaart over een aantal wissels, schudt vervaarlijk en remt dan uit alle macht. Rood sein? Het is onduidelijk wat er gaande is, maar we staan stil. En direct daarop gaat het weer verder als een dolgedraaide achtbaan waarvan de karretjes ratelen over de rails. Vreemde rit.

onbegrip

Waar ik echt niets van begrijp is die mensen die ergens bij het einde van het perron plaatsnemen in afwachting van de trein, en dan als de trein het station binnenrijdt, meters langs diezelfde trein meelopen. Waarom blijven ze niet gewoon staan? Als je niet op een idioot ver uiteinde van zo'n perron staat, is er altijd wel een stukje trein voor je snufferd, zelfs als je niet vaak met de trein in kwestie rijdt, kun je dat zien aan de regulars die gewoon blijven staan. En als je erg graag middenin de trein wil zitten, dan ga je toch niet aan het eind staan? Elke dag zijn ze er weer en ik snap ze ECHT niet.

donker

Bij vertrek uit Eindhoven gingen de lichten uit in de Intercity. Besparing? Defect? Wie zal het zeggen.

Het was kalm en rustig en vooral erg donker. Hier en daar de schijnsels van laptopschermen of mobieltjes. Spookachtig verlichte gezichten. Veel mensen deden niets, misschien wel voor het eerst en voor het laatst deze week. Hun Metro's en Spitsen bleven ongelezen en ongebladerd. Vlak voor Den Bosch floepte alles weer aan en zaten de reizigers elkaar verdwaasd knipperend aan te kijken. De magie was voorbij.

aromatherapie

Er is een type wasverkrachter van het merk Silan, dat mij bijzonder kan bekoren. 't Is donkerroze en het heet ietsonduidelijkhips. Vandaag zag ik tweëeneenhalveliterflessen. Meteen gekocht natuurlijk. In de winkel stond een bordje met het verzoek om de flessen wel rechtop te houden. Dat had me natuurlijk moeten waarschuwen. Maar in de auto kun je zo'n ding zo slecht vasthouden, en bovendien is 2,5l GROOT. Het ding stond dus achterin. Was daar uiteraard omgevallen.

De hele achterbak meurt dus aromatherapeuties niet naar diesel (zoals gewoonlijk) maar naar ylang-ylang en sandelhout. Ach. 't Is weer eens wat anders.

glim

Al sinds we weer in Nederland wonen - bijna 10 jaar dus - zoeken we tevergeefs naar verkooppunten van het geweldige, onovertroffen, onvoorstelbaar goede Parade Gloss. De ouderwetse schoenmaker in Leiden had het, maar die bestaat al jaren niet meer. Vandaag zag ik ineens, in de allervaagste keten van Nederland, een blikje dat wel érg verdacht veel leek op... verrék: dat WAS dus Parade Gloss. Alleen in ...dark tan. Maar goed, de blikjes ernaast heetten weliswaar anders (Prestige), maar volgens mij zit er hetzelfde in. De test gaat het uitwijzen. Prestige bestond wel in zwart.

Overigens betreft het hier schoensmeer.

daar is-ie dan

...mijn paspoort is terug. Met allerlei stickers en plakkers en binnenin een prachtig, indrukwekkend visum met veel vreemde tekens en multiple entry in India for business purposes tot 21 mei. Dus dat moet lukken.

geheugen

Tijdens het 10-minutengesprek zei meester Ad onder andere dat Elise zo'n onvoorstelbaar goed geheugen had en van wie ze dat zou kunnen hebben? Ach, dat is ons wel duidelijk. Hoe goed bleek net weer eens, toen ze spontaan een liedje begon te zingen dat afkomstig was uit een theatervoorstelling van school van minstens een maand geleden.

ijzeren pijp

Vandaag eens de verschillende stuks hardware die in míjn bagage mee moeten, gepast in de koffers. Onder andere drie enorme industriële zuignappen voor de car mount. Bij de car mount kwamen een stuk of 6 metalen staven in verschillende maten om het bijbehorende autostatief op te bouwen. De grootste past niet in mijn koffers. Ik denk dat ik die in mijn handbagage stop. En dan met een uitgestreken smoel langs de security loop. Hoezo, ijzeren pijp in mijn tas?

zomp

Op de terugweg -die net zo twee-en-een-half uur lang was als de heenweg- zette ik radio 1 aan en hoorde tussen vier voetbalwedstrijden door het volgende commentaar: 'ja, we staan hier bij de zandafgraving in Gieten voor de laatste van de wedstrijden die hier verreden worden vandaag bij de 32e cyclocross, en dat is de Prestige, nou, de regen komt hier echt met bákken uit de lucht, t is één grote bak modder...' Etc.

Modder, dat was wel zo'n beetje Het Thema van vandaag. Ik had nog nooit veldrijden van dichtbij gezien, maar wat is dat een zompige bedoening zeg. Fietsen die zo smerig worden, dat ze bij elke ronde moeten worden omgeruild zodat het vuile exemplaar met een reuze-Kärcher kan worden schoongespoten. Renners die 20% hellingen meer afglijden dan -rijden omdat ze tot 30 centimeter met hun wielen wegzakken in de sporen van hun voorgangers. Kortom: zomp.

Apart om in beeld te brengen, dat wel. Maar zelfs op de fieldmixer zaten modderspatten.

plasma

Het waren ook állemaal mannen. En het was in de Airport Zaal.
En daarmee hield elke vergelijking met the King's Singers van vorige maand op.

Orchestre Baobab is genuine. Dat ze al een tijdje bestaan, weet je als je de CD 'The Legendary Session' hebt. Die is uit 1982. Toen waren ze óók al legendary. Ze zullen die zaal vol Hollanders wel een beetje frisjes hebben gevonden in het begin. Pas na het derde nummer staan er wat mensen op beneden om aarzelend te gaan dansen vooraan. De orkestbak is dicht, maar er staan geen stoelen. Expres. Langzamerhand staan er meer en meer mensen op. De Afrikaanse salsa-jazz lokt ze. Sommigen worden 'helemaal plasma', zoals collega M. het uitdrukte, van deze Senegalese 10-mans formatie. Anderen gaan uit hun Hollandse dak en trekken hun schoenen uit.

De mannen vooraan dragen ongestreken hemdjes met korte mouwen die over hun broeken hangen. De tenorsaxofonist zou je als hij op straat stond te toeteren, nog geen euroduppie geven, hoogstens voor de Broek van de Week. Een van de gitaristen hangt de hele avond op een barkruk te pielen op zijn instrument en staart naar de vloer. De oude basgitarist tuurt af en toe op het blaadje met titels dat een Franse dame op veel te hoge hakken voor de voorstelling met een GAF-tapeje aan zijn microfoonstandaard geplakt heeft. Sommigen hebben glimmende kale hoofden en een dictatorbril. Eén lijkt op Ibrahim Ferrer.

De muzikanten staan lekker te spelen en te geinen. Utru m'Horas en Boulmamine. Frans, Portugees, Wolof. Ze doen hier en daar een minimalistisch choreografietje. Wat salsapasjes. Een nerden-shuffletje. Beneden aan het podium gaan meer en meer mensen uit hun dak. Er wordt geklapt en gefloten en gejuicht bij alle solo's. Opvallend is de eighties-aankleding. De discobal, de gekleurde lampen die over de zaal bewegen. Twintig jaar terug in de tijd. En de muziek... de muziek is nog altijd goed voor ...plasma.

schoenen

Het schoen-zetten hier blijft interessante taferelen opleveren.
Vorige week hoorden we tevreden gescheur en gekeuvel uit de kamer naast ons zo rond half zeven 's ochtends. Vlak daarna hoorden we Elise zeggen: 'Ja Gijs, want jij had drie snoepjes omdat jij drie bent, en ik vijf omdat ík vijf ben.'

Wááát!?

Natuurlijk wist ik zéker dat deze Sint in elk schoentje vier schuimpjes had gestopt, maar ga dat maar eens uitleggen. Hevig protest van Gijs hielp wel bij mijn case.

Het kwam weer goed, net als die van vanochtend. Toen kwam Elise verontwaardigd naar boven gestormd. Ze was beneden het ontbijt aan het klaarzetten. Daar trof ze de winterpenen die Mark gisteren gemakshalve gewoon even in de groentela had gemikt in plaats van terug in het zakje in de andere koelkast. 'Mám! Gijs heeft deze gewoon teruggelegd!' En ik maar zeggen dat dat vast andere wortels waren - néé, ze wist ZEKER dat het déze wortel was. Oeps. We moeten echt beter op gaan letten als we het geloof nog even in stand willen houden.

prestatiemaatschappij

maandag: Elises rapportgesprek.
dinsdag: Gijs' jaargesprek op het kinderdagverblijf.
woensdag: mijn eigen jaarbeoordeling.

...wat zal ik donderdag eens doen? Toby's evaluatie over zijn verrichtingen in 2007 (nul muizen)?

warm

Vandaag keek ik, zoals elke dag, op mijn Yahoo pagina. Er staat ook een blokje met weersverwachtingen, waar ik af en toe wat steden aan toevoeg als ik daar in de buurt kom. Oslo, zag ik vanochtend, kwam voor het eerst deze week al helemaal niet meer boven het vriespunt. Maximum temperatuur. Toen viel het kwartje. Misschien moest ik eens wat warme gear gaan regelen. Nou - t is gelukt. Een drielagenjas, speciale handschoenen die vingerloos zijn maar mét een want-klep over de vingers die je kunt terugklappen met een klittenbandje (anders kun je geen apparatuur bedienen), en onderhandschoenen van zulke dunne stof dat je elk knopje op camera of geluidsapparatuur nog kunt indrukken. Morgen nog even wat extra ski-sokken voor in mijn trouwe Lowa's, die het al zeker 10 jaar volhouden. Lowa's nog even inspuiten met extra waterdicht-spray. Misschien waag ik me nog aan een thermisch ondergoedje.

De jas gaat zondag getest worden. Veldrit filmen in Drenthe, en naar verluidt: pokkeweer.

Harry

'Doe maar bij Harry op de kamer.' had de huisarts tegen zijn assistente gezegd, toen ik een paar maanden terug een wat langere bloeddrukmeting moest laten verrichten.

Het pand waar de huisartspraktijk in zit, is identiek aan ons huis, de bovenverdieping wordt gebruikt door de arts in opleiding. Waar in ons huis onze eigen slaapkamer is, is daar nog een extra spreekkamer. Harry, vertelde de huisarts, is de enorme kamerplant die er staat. Aha. Dus díe doet daar 's avonds het licht aan. Het ziet er gezellig uit bij Harry, als je nu vroeg in de avond langskomt.

1234567

Om half tien ging de telefoon. Nummerherkenning is er niet voor niets, dus ik keek in het kleine schermpje. Een lang, dus internationaal, nummer. 0031... Nederland?...20...Amsterdam... 1234567?

Nah.
Wie heeft er nou 020-1234567?

Het bleek een Canadese vriend te zijn. Hoe hij aan dat nummer komt, is nog steeds een compleet raadsel. Maar gelukkig was het geen vaag call center.

eerste horde

De eerste horde is genomen. In het track and trace system van de Indian Visa Services staat dat ze mijn paspoort hebben ontvangen. Morgen gaat het naar de ambassade en komt het - naar verwachting - ook weer retour, en dan sturen ze het weer naar mij. Dus waarschijnlijk heb ik 'm spoedig weer in handen. Fijne gedachte.

IDFA

Een prachtig stukje NOS journaal over de IDFA en de film die over Amerikaanse soldaten gaat. 'Dear mum, we are going to die. Not in the philosophical sense, this is different.'
Daaroverheen gesneden tientallen gezichten van omgekomen militairen. Wat een waanzinnige wereld is dit.

kruidvat

Gijs zit achterin de auto en bestudeert nauwkeurig het Kruidvat blaadje dat daar toevallig lag vanochtend. 'Tijch, mama, allemaal sintertlaas!' constateert hij tevreden. Ik kijk in de achteruitkijkspiegel. Hij zit compleet weggedoken in het boekje te lezen over K'nex en Barbies. Zo kweek je consumptielust.

lekker shredden met de hakjapanner

Vandaag aten we paksoi (Gijs: 'pachsoi?'). Da's altijd lekker reepies-shredden met de hakjapanner. Heerlijk even twee minuten in de pan met wat olie. Stevig gepeperd tartaartje (Gijs: 'taartje') erbij en frietjes.

Nog lekkerder met een gegrillde tonijnsteak met sesamolie, sojasaus, gember, paksoi afblussen met sherry en rijst of noodles erbij.

back

Beacon is back.

Het Rabobank baken dóet het weer.
Hè, toch een stuk beter om die geelwitte lettertjes te zien die 's ochtends voor 7en ook al aan het werk zijn.

opgestuurd

Ik ben paspoortloos. Voor het eerst sinds mijn eerste eigen paspoort - 23 jaar geleden - is mijn paspoort niet in mijn bezit. Vanmiddag aangetekend opgestuurd om er een visum in te laten zetten. Helemaal geen lekker gevoel eigenlijk, maar er is geen andere manier om dat visum te krijgen. Dus is-ie nu in een bubbeltjesenvelop met een indrukwekkende stapel paperassen en pasfoto's ergens onderweg naar Den Haag. Met een brief erbij van mijn baas dat híj garant staat dat ik me goed ga gedragen in India. Volgens mij heeft baas die brief niet eens gelezen, gewoon ongezien ondertekenen is namelijk het beste bij dat soort dingen.

miep-plus

Na wéken reparatie omdat het scherm ging 'flipperen' bleek routemiep 1 niet te reanimeren. En nu hebben we dus routemiep 2 gekregen. Routemiep 2 is een verluukste editie van routemiep 1. Zij kan... Praten over de Radio. Zij kan... UITZENDEN. Het zal mij benieuwen: straks kan de halve wereld intunen op mijn richtingaanwijzingen.

(Maar straks kan ik ook mijn hele mp3 verzameling in de auto beluisteren. Da's wel weer grappig.)

mp3

Waarom houden veel mp3-luisteraars tegenwoordig eigenlijk gewoon die doppies in hun oren als ze in gezelschap zijn? Ik zie om me heen op het station jongens en meiden, elk hun eigen muziek luisterend en tegelijkertijd met elkaar pratend. Dat ze elkaar nog verstaan is al opmerkelijk (de noise reduction van het gemiddelde dopje wordt steeds beter) maar dat ze elk hun eigen muzikale beleving hebben onderwijl - dat is echt een brug te ver voor mijn stoffige verstand.

Sacha de Boej

Een 'Sacha de Boej'-jasje noemen wij het: velours blazer gesloten met een gestrikt lint vóór en liefst in een lekker brute kleur. Dit fuchsiakleurige exemplaar dat ik vandaag aantrok, heeft al genoeg aandacht getrokken. Niets ten nadele van Sacha hoor - maar ik kan zo het nieuws gaan lezen.

model

Ook Gijs is tegenwoordig camera-alert en schiet onmiddellijk in de grijns-stand wanneer ik de Nikon op hem richt. Toch levert het niet altijd flauwe prodentplaatjes op. Sommige worden best aardig.

excuus

Elise kan zonder zijwielen. En dat wil ze graag - het liefst meteen en wel: naar school. Maar Mark had afgesproken dat ze eerst een 'examen' moest afleggen om te laten zien dat ze dat kón: goed luisteren... langzaam fietsen... remmen... wegrijden...

Afgelopen zondag was het zover. En na afloop kwam er een trotse verkleumde Elise binnenrennen:
'Mam! Mam - ik heb mijn excusamen gehaald!!'

Een prima excuus voor een Echt Certificaat, nietwaar? (Let op de fraaie handtekening)

stoomboot

Verreweg het meest gezongen lied in dit huis momenteel is 'zie ginds komt de stoomboot'. Zelfs voor jarige oma werd daarstraks ná een telefonisch 'Lang zal ze leven' ook het stoombootlied ten gehore gebracht.

Helaas horen we nooit meer het bloedserieuze 'hij brengt ons Sint Pindakaas' - maar Gijs doet het in zijn onvervalste spraachgebrech: Sint Nicholaas' paardje huppelt het dech op en neer.

Voor Elise is het simpel:

'zijn k'nex staat te lachen
en roept ons links toe'

woon-werk

Het lijkt wel of woon-werkverkeer persé een drama moet zijn de laatste dagen. Gisteren een top-10 filedag (allá, het was nr. 11 in de top-10 volgens het nieuws...), vandaag nog ergere files. Ik was lekker thuis vandaag maar stond gisterenochtend ruim drie kwartier vergeefs op Eindhoven Centraal. In al die tijd vertrok er niet één trein in de richting Utrecht. Uiteindelijk reed ik rond kwart voor acht het station uit, terwijl dat 7 uur had moeten zijn. In de trein zat de volledige inhoud van drie intercity's. Wonder boven wonder vond ik een zitplaats, al die forenzen uit Den Bosch moesten staan. Tja, draadbreuk.

harken

Mark kondigt aan dat hij blaadjes van het gras gaat halen.
'Gijs, kom je helpen harken?'
'Nee papa, ich bent nu even beezug.'
Elise had al te kennen gegeven dat ze wilde gaan tekenen, dus Mark verzuchtte luidop en extra zielig:
'Nou, ...dan ga ik maar ALLEEN harken.'
Plotseling kwamen ze van twee kanten aangestormd, alsof het kwartje was geland.
'Ik ook! ik ook!' En Gijs: 'Ich gaat jou OOCH helpen met harchen papa!!'

Het volgende gevecht is alweer uitgebroken, want we hebben maar 1 kleine hark. Omdebeurt is nog geen natuurlijke modus voor deze kinderen. Dat moet je elke keer weer opnieuw voorstellen.

overdosis

Hoe snel zouden kinderen een overdosis Sinterklaas hebben? Na een paar dagen milde voorpret keken Gijs en Elise vandaag naar de intocht op tv. Daarbij natuurlijk een paar taaipopjes wegkauwend. Even later gingen we met de fiets de stad in. In de bakfiets twee witte pietjes met rode pietenpetten die we voor de gelegenheid onder uit de verkleedmand hadden opgediept. In de stad zagen we warempel wéér Sinterklaas, in een koets op de Markt! Overal liepen zwarte pieten te dansen, voetballen of hoelahoepen. Overal sinterklaasmuziek. De kinderen hebben zich kostelijk vermaakt en de hele middag gegeten van pepernootjes en schuim die ze van de pieten kregen. Nu is Elise een tekening aan het maken voor in haar schoen. Gijs verkondigt intussen datgene wat hij al dagen roept, namelijk dat 'Sintertlaas mij een blauwe stoomtrein gaat brengen.'

Da's al met al een aardige dosis Sinterklaas voor één dag.

uitgespat

We zijn even naar Van Piere gereden. De internetwinkels zouden er naar mijn zin veel te lang over doen om mij een paar Murakami's te bezorgen, en al helemaal in de uitgaven van Vintage die ik wilde. Van Piere stelde niet teleur, die had vanalles. Het werden A Wild Sheep Chase en Hard-Boiled Wonderland and the End of the World. Daarnaast rende ik spontaan langs een heel recente Paul Theroux, uit 2007. En die bleek notabene over Mumbai te gaan! The Elephanta Suite. Uitstekend voor de 9 uur in het vliegtuig.

ontbijt (the sequel)

Ook vanochtend was het weer zelfontbijttijd. Dit keer hadden ze keurig geluisterd naar de instructie om houten borden te gebruiken. Ook had tenminste 50% van het gezelschap na afloop weer opgeruimd. Wel had men van de gelegenheid gebruik gemaakt om de voorraadkast te plunderen en het in hun ogen te karige aanbod van zoet beleg aan te vullen met stroop en hageltjes.













En dan resteert na zo'n ontbijt ongeveer dit, op Gijs' plekje.

met oma op de bank

moment

Voor alles is een goed moment. Een uitstekend moment om taaitaai, pepernoten, schuimpjes, marsepein en chocolade pieten in te slaan, is tijdens de intocht van de Goedheiligman op tv. Dan staat er tenminste niet allerlei volk op je vingers te kijken wat je in je winkelwagen laadt, hoeveel je afrekent en waar je het opbergt. Dus we zijn bijtijds voorzien.

pleemol

Bij de schattige kleine Playmobil doosjes die oma meebracht, zaten ook twee schattige kleine boekjes. Met Het Verdere Aanbod van Playmobil. Gijs en Elise hebben ze uitgespeld. 'Pleemol' oefent al generaties lang een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit. Gijs heeft besloten dat hij 'dees, deese én deese pleemol aan Sinterklaas gaat vragen'- het vliegtuig, de dierentuin en iets met veel hijskranengeweld. Elise is vooral gecharmeerd van het rozemeisjeskasteel met plastic prinsessen met véél bijlagendoosjes. Ook hier heb ik de verwachtingen wat teruggemanaged, ik weet niet of Sinterklaas dat soort dozen wel door de schoorsteen gepropt krijgt...

zo heerlijk Frank

De Volkskrant is mijn Vriend. Althans, in elk geval tot vanochtend toen mijn oog viel op een venijnig introotje in het Magazine over werkende ouders, inmiddels heroverweeg ik mijn vriendenkeuze. Maar goed, tot vanochtend in elk geval was de Volkskrant mijn Vriend. De Volkskrant heeft namelijk een 7-CD box in de aanbieding. De opera's van Frank Groothof. Van de selectie hadden we er maar één, namelijk Idomeneo. Alle andere zoek ik al lange tijd in de bakken van de beter gesorteerde CD-zaken, maar tevergeefs, ze zijn meestal niet meer leverbaar. Nu hebben we ze, en ze zijn allemaal even heerlijk Frank.

maan

Elise wilde wel eens weten hoe dat kón, dat de maan soms een rondje was en soms maar een dun vormpje dat eerst zó naar beneden ging en dan weer zó naar boven. Dat dat een sikkel heet, is ze waarschijnlijk weer vergeten, maar mijn uitleg met een zaklampje op de muur waar ik dan een balletje voor hield - dát zal ze zich misschien nog wel een tijdje herinneren.

Murakami

Ik geniet van Kafka on the shore. Ik verheug me telkens weer op het lezen, het is een verhaal dat zich totaal om je heenvouwt - en het overstijgt culturen en generaties. En tegelijk is het zo... Aziatisch. Ik heb volgens mij nooit eerder iets Japans gelezen, maar als dit exemplarisch is, ben ik om. Dan bestel ik nu de complete verzamelde werken voor de lange uren in vliegtuigen en hotels volgende maand.

De Murakami die ik lees, is haast magisch-realistisch. 'A metaphysical mindbender' staat op de omslag, en dat beschrijft het goed. Soms weet je langzaamaan wat er zal gaan gebeuren. Soms komen de gebeurtenissen totaal onverwacht, schokkend en van achteren. Een groot deel van de pagina's ademt veel rust uit. Kalmte. En soms is het hevig en gewelddadig, maar nooit zo dat je niet verder wilt lezen. Vreemd. En bijzonder.

tom er eens tijchen

Elise weet exact hoe het zit. Morgen om 12 uur is-ie er, de Sint. Op teevee, met zijn Pieten, de stoomboot en zijn paard. Zakelijk ingesteld als ze soms is, informeerde ze direct of ze dan ook hun schoen mochten zetten morgen? Gijs dobbert lekker mee op het hele verhaal: hij weet maar half hoe het allemaal zit, maar dat mag de pret niet drukken. Sint veroorzaakt duidelijk excitement bij grote zus en dat wil wat zeggen.

boeking

In mijn mailbox zit ineens een boeking. Voor een ticket naar India.
Ieks. En ook: wauw.
Het gaat dus door. Nu nog even in rattentempo vanalles regelen. Visum. Oppas. Verzekeringen voor de apparatuur. Contacten ter plaatse. Garantiebrieven. Antimalariamuggensmeersels. Krijg het er warm van.

tars broech

Gijs is fier als een kanon.

Ik heb zijn broek 'gerapeerd', met de door oma meegebachte Cars applicaties. Hij wilde hem direct de volgende ochtend aan, en was vanmorgen hoogst verontwaardigd dat de broek alweer in de was verdween wegens écht te vies geworden. Zijn mooie Tars broech... nét gerapeerd en dan alweer in de was!?

wazig

De accu was toch echt leeg gisteren. Eigenlijk woensdagavond al. Na een ...intensieve middag kreeg ik het nog wel voor elkaar om de kinderen op een behoorlijke manier in bed te leggen, en ben toen zelf ook maar gaan slapen. Twee uur later werd Elise weer huilend wakker: paracetamol uitgewerkt. Ik stond zelf al behoorlijk te trillen op mijn benen, maar gelukkig was Mark inmiddels thuis om het over te nemen. De volgende ochtend voelde ze zich weer kiplekker en is gewoon naar school vertrokken. Ikzelf was juist nog brakker dan tevoren dus thuis gebleven en de dag in een soort van comateuze toestand doorgebracht. Het spreekwoord zegt echter dat moeders eigenlijk niet ziek kunnen zijn, en dat werd onderstreept door een telefoontje halverwege de middag: de BSO. Elise was ziek, of we haar konden halen. Toch weer oorpijn. Opnieuw neusdruppels en paracetamol gegeven en twee uur later zat ze alweer te stuiteren en had praatjes voor tien. Vroeg in bed en vanochtend weer zo fit als een hoentje. In tegenstelling tot mama, maar die krabbelt ook weer op en zit nu wazig te wezen met een kop koffie op de bank. Da's al meer dan gisteren.

geschiedenis herhaalt zichzelf

Ik zal vijf geweest zijn toen ik na een verjaarspartijtje of een balletles of iets anders belangrijks dat vijfjarige meisjes bezighoudt, aan het begin van de avond klaagde over oorpijn. Het werd zo erg, dat we voor mijn gevoel midden in de nacht (maar waarschijnlijk gewoon in het donker) naar het ziekenhuis gingen, waar mijn oor werd doorgeprikt. Oorontsteking. 't Was geen succes, dat blijkt wel uit dat ik het nog weet én dat de enige herinnering die ik zélf nog heb eraan (en dus niet uit de overlevering meegekregen) is dat het prikken vreselijk pijn deed. En dat ik achteraf vroeg of dit nu nooit meer kon gebeuren en wat ik daarvoor moest doen. Emotioneel intelligente arts die dan aan een kleuter vertelt dat het zéker nog wel eens kan gebeuren...

Vandaag haalde ik Elise van de dansles en zag haar tot het einde toe vrolijk springen en huppelen. In de auto klaagde ze ineens over haar oor, maar dat was ook zo weer voorbij. Naarmate bedtijd naderde, werd het meer en meer, tot ze alleen nog maar hard kon huilen. Nu werkt de paracetamol en de warme kruik die ik haar heb gegeven om ertegen te houden, en slaapt ze. Ik hoop voor haar dat we geen letterlijke herhaling krijgen.

in mijn hoofd

In het hoofd van een kleuter krijgt de wereld steeds meer vorm. Kaarten worden ingekleurd en voorzien van details. Er worden verklarende aanduidingen geschreven bij de gebieden. Dingen worden in vakjes opgeborgen.

Elise zei afgelopen week dat 'soms de aarde kapot scheurt, en dan komt er verbrande steen uit, en dan worden mensen bedekt en die zijn dan ook steen.' Ik vroeg of ze lava bedoelde. Dat was inderdaad het geval. Ze wist het geheel behoorlijk accuraat na te vertellen, alleen het woord lava en het woord vulkaan was ze kwijt.

Nog concreter kwam 'de werking van het gehoor' eruit. 'In je oor zijn haartjes,' zei Elise, 'en als er dan geluid in je oor komt, dan gaan die haartjes bewegen en dan hoor je geluid.' Dat had ze 'gezien op een film.' Nou weet ik precies wélke film dat was: een omnimax documentaire over het menselijk lichaam. Die zagen we máánden geleden: in Canada. Is goed blijven hangen in dat koppie. Of, zoals Elise altijd zegt, wanneer we vragen hoe ze zoiets weet: 'Gewoon, dat wist ik in mijn hoofd.'

daar is-ie dan

Zaterdag komt Sint pas echt aan, maar de tekenen waren natuurlijk al even aanwezig. De afgelopen dagen doken er ineens kruidnootjes op in dit huis. En vandaag lag er zomaar spontaan een dvd met een Sinterklaas-concert van VOF de Kunst. Nu schalt er 'O kom er eens kijken...' door de kamer en Elise en Gijs kijken geboeid mee. Jetzt geht's los...