hockeymeisje

Ik was wat later dan aanvankelijk gedacht dus belde ik de moeder van Elises klasgenootje om te zeggen dat ik haar rond half vijf pas op kon halen. Geen probleem, maar S. moest wel naar de hockeytraining. Het handigste bleek te zijn om Elise daar op te pikken. In de wirwar van 6- en 7-jarige jongetjes en meisjes met bitjes en scheenbeschermers, en onwaarschijnlijk schattig uitziende stickjes, ontwaarde ik een enthousiast op en neer springende Elise. Die nu, hoe kan het ook anders, óók op hockey wil. (Maar ook graag dansles en zwemles, dat wel.)

betekenisvol

Ineens verschijnen er op letters gelijkende tekens in de tekeningen van Gijs. Sterker nog, hij zat zojuist aan een plaatje te werken waar drie karakters op gekrabbeld waren waarvan er een verdacht veel op een G leek en een duidelijk iets weg had van een IJ. Toen ik daar enthousiast op reageerde, verklaarde Gijs 'dat die ene een lego-letter was en die andere een cijfer dat "voor mama" betekent'.

Good enough for me!

hoogwerker

Als ik Gijs nog een nachtzoen kom geven, vind ik een verschrikkelijk tevreden jongetje in bed. Sinds zijn bed op poten staat, hebben we het namelijk ook gedraaid, omdat de kamer anders zo'n pijpenla werd. Hij ligt nu dus pontificaal voor het raam, op 1m50 ofzo, en kan daarom heerlijk naar buiten kijken. Al het langskomend verkeer wordt gadegeslagen. Ideaal om bij in slaap te vallen: autootjes tellen.

de beuk erin

Onze puberbeuk - hij is pas 40 - kan hier en daar een knipje of een zaagje gebruiken. Dat doe je natuurlijk bij voorkeur niet zelf, bij een boom van 12 meter hoog. Ook de tuinman die de achtertuin verder (om de beuk heen) heeft aangelegd, doet dat soort dingen bij voorkeur niet zelf. Nee, daar heb je boomspecialisten voor. En die komen dan met touwen en trappen (ik hoor Gijs op de achtergrond zingen: 'met een ladder en een slang zijn ze helemaal niet bang') en gaan je beuk te lijf voor je. En dat heet calibreren. Zo. Dat is nog eens iets wat je 's avonds kwijt kunt op een verjaardagsborrel. 'Mijn beuk is vandaag gecalibreerd. Oh, niets bijzonders hoor, doen we elke zeven jaar.' Want zo lang kan-ie er dan weer tegen. 7 jaar, dan is-ie jongvolwassen.

idioot land

Vandaag moest ik overdag nog ergens naartoe waar het OV wat minder dik gezaaid is. Ik was daarom met de auto. En omdat ik om kwart voor vijf wakker werd omdat er een luid zagende haarbal naast mijn oor op een stapel kranten stapte, was ik nog vrij vroeg ook. Om Kwart Over Zes stond er al file op de A2 tussen Den Bosch en Utrecht. Ik herhaal: Kwart Over Zes. 6 uur 15. Belachelijk land.

meuk

Hoe vindt men een rommelmarkt in Nederland? Door op de site 'meukisleuk.nl' te kijken. Zelfspot is alles...

herfst

Hoera, hoera. Het wordt echt herfst. Ik heb de eerste prachtige vreselijk giftige vliegenzwam gespot. "Te klein voor de kabouters" oordeelde Gijs, die er met zijn neus vlak boven ging hangen. De buurtkastanjebomen, hoewel wat pipsjes en ziekjes (en één helaas helemaal kaal), brengen toch nog kleine kastanjes voort. Veel schil en weinig kastanje. Elise heeft een kolossale berg eikeltjes van de voortuin naar de achtertuin versleept. Voor de eekhoorns - '...want anders hebben die zo'n honger.'
De .delicious is tot de rand gevuld met de heerlijkste kazen, paddestoelen, rode wijn, pompoenen en stoofschotels. Heerlijk, de herfst in aantocht.

wishful-thinking-plus-plus

Ik wil net de douche in stappen als Gijs vraagt of ik zijn klok even van de muur wil halen. Een goede reden daarvoor ontbreekt, dus ik ga de badkamer weer in. Over twee uur krijgen we bezoek: Gijs' allerliefste vriend en zijn familie komen taart eten, en die taart moet nog gemaakt worden. Werk aan de winkel dus. Gijs kan bijna niet wachten tot ze er zijn.

Als ik een paar minuten later weer terugkom, vraagt Gijs of ik even wil komen kijken. De klok is toch op miraculeuze wijze van de muur gehaald. Plotseling wijst het ding twee uur later aan. Gijs kijkt me stralend aan en zegt 'Nu komt A. bijna hè mama?'

Als je net 4 bent, kan de tijd soms niet vlug genoeg gaan...

zak en krak

In de categorie 'het zal je maar overkomen' zag ik een goede bekende uit onze Amsterdamtijd geïnterviewd in de Metro. Haar huis staat scheef en dreigt nog verder uit te zakken door de aanleg van die vermaledijde Noord-Zuid lijn (waarvoor de stad al in stukken uitelkaar geschroefd lag in de periode dat wij er maar net kwamen wonen). Balkenplafonds dreigen in te storten, voor haar deur een soort gapend gat van bouwput, en niemand die het pand zou willen kopen voor een prijs die ook maar enigszins in de buurt van de hypotheek komt. En daar sta je dan, met lege handen en een gemeente die zijn schouders ophaalt, daarbij iets mompelend uit het repertoire van 'oeve-wij-nie-te-kenne, 'ebbe-wij-nooit-g'at'. Fijn dan.
Het was even wennen, naar een mederren huis (wat heet, 1964), maar geen zorgen om dak, fundering of stroplafonds doet een mensch een hoop goed. We leven wat dat aangaat een stuk kalmer, en daar komt bij dat de gemeente Eindhoven momenteel uitsluitend glasvezelkabel in de grond stopt. Daar zijn we eigenlijk reuze tevreden over.

lief op zaterdagochtend

helemaal tevreden

huishoudbeurs voor videoten

In de RAI is gisteren weer de IBC gestart. Vijf dagen lang gaat er een gestage stroom voetgangers van station RAI richting Hoofdingang C, waar een kolossaal doek boven gespannen is, met een reclame van Sony erop. De reclame bevat geen prachtige nieuwe camera gefotografeerd in zacht licht. Geen haarscherpe HD quote uit een video over houthakkers in British Columbia. Geen tranentrekkend plaatje van een peuter die een vlindertje van een bloem jaagt. Nee, het doek is zwart en er staat in witte letters op 'Sony You'. En tussen de twee woorden een grote ampersand bestaande uit kleurige lijntjes, een beetje slordig getekend.
Binnen zijn twaalf hallen gevuld met studioapparatuur, software, camera setups, de nieuwste kabels, opvouwbare satellietschotels, onderwatermicrofoons, lichtgewicht hijskranen, genoeg LED-panelen om het Paleis op de Dam volledig te bedekken en een onvoorstelbare hoeveelheid bezoekers. De verdeling man-vrouw zal 90-10 zijn, en dan staan de meeste vrouwen nog op de stands. De bezoekende mannen dragen donkere pakken met das óf volledig afgesleten spijkerbroeken en veel te lang haar. Bijna allemaal sjouwen ze met rode papieren tassen vol brochures. Sony was slim, ze bedachten een wegwerpkarretje met een A4-formaat kartonnen doosje erop. In de doos zit een brievenbusachtige gleuf. De eigenaar kan zijn ontvangen foldermateriaal direct kwijt in de rijdende doos. Ook in deze wereld, waar digitalisering het codewoord is, hebben mensen nog steeds graag een papieren versie van de website in handen. De duimdikke beurscatalogi van B&H vinden gretig aftrek. Mij niet gezien, te zwaar om de hele dag mee rond te lopen, en over een week valt de herfstcatalogus op de mat, daarna de late-herfst-catalogus, de vroege-winterversie, de Kerstkadoversie en zo verder tot de volgende IBC. Het zijn net gewone consumenten, die videoten.

"will garden for food"

De eettuin gaat ook langzaamaan de herfst in. De tomaatjes vinden het zwaar. De komkommer maakt zo nu en dan nog een nieuw komkommertje, de courgette hangt vol met de prachtigste courgetjes die ik in lange tijd heb gezien. Lang, slank en stevig. Beschaafd. Ze moeten wel spoedig geoogst worden, anders zien de slakken hun kans schoon. Maar de grootste verrassing waren de frambozen. Er hingen al snel kleine onrijpe vruchtjes aan de struik, dit in tegenstelling tot de braam die dit jaar nog even overslaat. De framboosjes waren echter nog klein en hard en lichtgroen. Tot mijn verbazing hingen er deze week ineens drie prachtig dikke, rozerode exemplaren. Ze smaakten nog voortreffelijk ook. Zelfs Gijs, die fruit stelselmatig boycot en alleen een uitzondering maakt voor sportsnoep (appels), verklaarde ze lekker. De kruiden groeien door zoals je van ze zou verwachten, en het binnenspul kiemt en maakt kleine plantjes.

jariger kán gewoon niet

Hoe jarig kun je zijn? Nou: zó!

stil aan de overkant

Ik heb mijn publiek verwaarloosd geloof ik. Zo langzamerhand druppelen er wat klachten binnen. Waar de nieuwe postings blijven. Oei. Je lezers teleurstellen is niet zo verstandig. En inderdaad, ik heb ook al twee weken niets geschreven. Dat is wel wat overdreven lang voor een radiostilte. Na een week geen Mark is hij toch alweer anderhalve week terug, dus dat is in elk geval geen valide excuus. Enfin, we zijn er weer. Het is niet meer stil aan de overkant - dat lied kennen ze hier overigens wel, maar wordt door Elise altijd gezongen als 'Ik speel aan de overkant.'

Ofwel, ik was er even niet maar ik ben er weer. Ik speelde alleen even aan de overkant.

nep

Ik rijd tussen de auto's met caravans en fietsen op de trekhaak. De buitenthermometer geeft 25 graden aan. Maïsvelden aan weerszijden van een lange rechte weg, en de zon brandt. Zonnebril op. Airco aan. Muziek uit de Dominicaanse republiek op de radio. Buitenlandse kentekens om me heen.

De witte letters op het eerstvolgende blauwe bord halen me direct weer uit de dagdroom. 'Gorinchem' staat er, en daaronder, in knipperende matrixbordlampjes, '50'.

lekker dan

Onderaan de balk van Entourage staat meestal zo’n beetje wat-ie aan het doen is. Driekwart van de tijd houdt dat ding zich ledig met... ledig zijn. Dan staat er iets als ‘Schedule blurp will run in 2 minutes.’ En zo nu en dan wordt er iets nuttigs gedaan. Daarnet zag ik tussen ‘updating Inbox’ en ‘synchronizing Calendar’ ineens de mededeling ‘Uploading local failures’ voorbij komen. Local failures? Ik wil helemaal geen local failures!

puinbak

Ook op hoge leeftijd kun je circusdieren nog kunstjes leren. Dus op mijn beschaafde ergens-halverwege-leeftijd kan ik dat zeker. Het nieuwste kunstje heet: rücksichtlos wegflikkeren. Ik geloof niet dat ik ooit zo drastisch opruimde als de laatste weken. Kleding van voor-kinderen? Weg! Oude studiematerialen? Weg! Diskettes (’wat ZIJN dat mama?’)? Weg! Alles wat kapot is? Weg! Alles wat nog bruikbaar is maar nooit meer gebruikt wordt? Weg! Waar ook maar iemand nog iets aan kan hebben mag naar de kringloopwinkel of de kledingbak. Groot Goed mag op marktplaats. Iemand nog interesse in een bugaboo? Autozitje? Fietsstoeltje? Als je eenmaal de drempel over bent, is niets te gek om uit je leven verwijderd te worden. Ha, dat ruimt op.

our edible garden

Mijn inzending voor de Friends of the Earth one-minute contest. Opdracht: maak een video van 1 minuut waarin je laat zien welk stukje aarde iets betekent voor je.

statistieken

Goh. Deze week bestaat dit blog alweer een jaar. Ruim 750 postings verder zijn we alweer. Da's gemiddeld 2 per dag. Aardige hoeveelheid woorden.

winkelen met consumptie

Omdat ik ergens tussendoor een gat van een uur heb in mijn agenda, breng ik een uurtje zoet in het centrum van een middelgrote gemeente. Als je vroeg in de ochtend door zo’n winkelgebied loopt, blijf je je verbazen. Over de ketens die óveral hetzelfde zijn. Over de toevoer van goederen die driftig doorgaat, want voor het middaguur moeten de straten weer vrij zijn. Over de rokers die uit het overdekte winkelgebied verbannen zijn en in een treurig kluitje voor de deur hun peukje staan te roken. Over de stilte in de winkels, voor elven komt er niets op gang. Er lopen hoogstens wat ouders met kleine kinderen in de buggy. Opvallend veel solobezoekers. Winkelen singles liever vroeg? Of zijn dit allemaal, net als ik. uurtjekwijtmakers? Als ik even ga zitten in een warenhuisrestaurant met een kop thee, kijk ik recht de damesmode-afdeling in. En ik verbaas me nog meer. Ál die dingen die daar hangen, die gaan állemaal, stuk voor stuk, dus gekocht worden door iemand. Bij ál die dingen denkt iemand: ‘heej, nét wat ik zocht.’ Of misschien denken ze: ‘Nou, deze dan maar.’ Of ze denken, als het ding eenmaal in de allerallerlaatste uitverkoopgrabbelbak is beland: ‘70% korting? Laten liggen is duurder!’ Maar hoe dan ook, kennelijk is voor heel veel dingen dus markt. Vreemd. Heel vreemd. Ik begin maar niet met me de enorme omvang van dit alles voor te stellen, want ik word al duizelig als ik eraan denk. Het is net zoiets als het steeds maar weer in verbouwing zijn van de wereld. Al die nieuwe straten en panden. Al die verhuizingen en verplaatsingen. Waarom hebben mensen het eigenlijk zo druk met vernieuwen en vervangen?

Hilversum bestaat nog steeds

In de tijd dat ik in Hilversum werkte, reed ik soms het centrum in, als ik iets nodig had van een of andere winkel. Toen had ik nog geen routemiep, en het was altijd weer half-en-half een gok. Ik heb nog steeds het vermogen om voor een rit op een kaart te kijken en vervolgens vrij nauwkeurig in de goede richting te rijden. Maar tegenwoordig zorgt routemiep dat er geen minuut verloren gaat als ik doelbewust door een stad beweeg. En ik kijk eens naar al die vagelijk-bekende lanen en dreven. De grote jaren-dertig panden. De ruimte en het groen. Dan komen de bekende punten. Iedereen heeft zijn eigen landmarks: ooit geweest, bekende plek, vaste route, uitzicht van vroeger. Het bekende Japanse restaurant aan de rotonde. De bocht richting het station. Die splitsing bij de autodealer die geen splitsing is, want je mag er niet links. Die lange straten waar je steeds het gevoel hebt in een rondje te rijden. Vandaag ben ik zekere straten viermaal doorgereden. Hilversum bestaat nog steeds en het leidt je met of zonder routemiep voor altijd weer langs haar ringen - tot je opeens de uitgang gevonden hebt. Dan is het zaak er gauw uit te glippen, voor je in de volgende omwenteling terecht komt.

Future Supply Chain

voor de vakantie al gemaakt

knuffelkomkommers

De tuin heeft ons uitstapje van een week of vier wel goed doorstaan. Met dank aan buurman J die het gras maaide, ziet alles er tamelijk welvarend en luscious uit. De passiebloem - inmiddels 14 meter lang en 2 meter hoog en dat alles uit twee stammetjes - probeerde wel de overkant van de tuin te halen, maar de tentakels waren niet langer dan 3 tot 4 meter. Daarmee red je het niet naar de schuur. Bovendien hebben we alles bruutweg afgesnoeid, vele prachtige slingers vol bloemen en knoppen zo de groenkliko in. Niets aan te doen, woekeren wordt direct de kop in gedrukt.
De moestuin is weer in beweging. De kruiden doen wat je van ze zou verwachten (salie: beetje treurig kijken, lavas: hier en daar een geel blad, thijm: zo onzichtbaar mogelijk muurbloempje spelen, bieslook: hoe sprieterig kun je zijn?, rozemarijn: kijkt blij en vermenigvuldigt zich). De dille is tot mijn verrassing weer gaan groeien. De pas gezaaide courgettes hebben geresulteerd in enkele planten, waarbij in een van de planten tenminste drie courgetjes te zien zijn. De braam groeit, de framboos groeit én produceert vruchtjes, weliswaar nog compleet oneetbaar en groen maar ze zítten er wel.
De grote verrassing was de knuffelkomkommer. Zijn tub deelt hij met wat kerstomaten (ik geloof dat ik in een onbewaakt ogenblik wel eens tegen Elise heb verteld dat die pot een 'saladeplant' bevat...) die leuk meedoen en hier en daar een nog knalgroen tomaatje hebben hangen. De komkommer werkt onverstoorbaar door aan oogst. En we hebben zelfs al geoogst, drie snacksize komkommertjes, en er hangen er nog zeker 15 aan te komen. Wat een geweldig ding! Hoera voor de knuffelkomkommer!

Kerstmis

In de Ikea kocht ik wat kaarsen. Bij mijn twijfel over een maffe donkerpaarse kubuskaars zei Mark dat je, áls je dan toch kaarsen koopt, helemaal los moet gaan. Met kerstmankaarsen enzo. Waarop ik blij ging stuiteren en riep 'Oh ja, Kerstmis! Jaaaaa!'
Naast ons begon een dame te stralen. Ze trok haar vriend aan de mouw, wees naar mij en zei 'ZIE JE WEL, ik BEN niet de enige die NU al zin heeft in Kerstmis!'. Iemands dag was alvast goed. En hoewel het mij niet zozeer om de Kerstmis als wel om de kaarsen ging, dacht ik toch vandaag alwéér aan Kerst. Dit keer aan het maken van Christmas Pudding. Die gaat er weer komen!

boing

Harde klap zeg, weer Het Gewone Leven. We begonnen allebei met onfrisse tegenzin, dit geheel in tegenstelling tot de kinderen. Die stuiterden maandag opgewekt naar hun nieuwe plekken op hun nieuwe stoeltjes in hun nieuwe klassen bij hun nieuwe mees en juf alsof het nooit anders geweest was. Wij genieten beduidend minder van het aflopen van de vakantie. Wel hebben we de nazoemende vakantievibes gebruikt om eens drastisch opruiming in huis te houden, hetgeen zelfs leidde tot een familiebezoek aan Ikea of all places op zaterdagavond of all times.

name that place

Je hoeft hier alleen maar de provinciale wegen op te rijden om een hoop lol te hebben om de plaatsnamen. De A36 bijvoorbeeld komt langs de meest geweldige oorden. Veel plaatsen hier in de buurt vonden het kennelijk chique om wat van hun Romeinse roots (if any) te laten zien. De bekendste daarvan is wel Weston-super-Mare, maar Westonbury-sub-Mendip deed onmiddellijk aan deze trend mee. Het hele upper/downer/super/subscircus leidt ook tot clustertjes van dorpen. Zo is er Vobster (klinkt in zichzelf al als een hippe internetapplicatie voor het uitwisselen van scifi-geluidseffecten), maar ook Upper Vobster en Lower Vobster. Er is het keurige Compton Bishop, en zijn frivole counterpart Compton Dando. Mooi zijn de doubles: Farleigh Hungerford doet niet vermoeden dat het bestaat uit 10 huizen en een forellenkwekerij. Dan zijn er nog de lachwekkende namen (Friggle Street), de Frans aandoende namen (Marston Bigot, Shepton Mallet - waar ik 10 jr geleden werkte) en de ronduit lullige namen (Lullington, Lulsgate en het dieptepunt: Lulsgate Bottom - door mij in het verleden zeer frequent bezocht vanwege de ligging van het vliegveld van Bristol in deze spetterende gemeente).
Maar het allerallermooist vind ik Upton Scudamore. Klinkt naar een verdwaalde Romeinse diepzeeduiker. Of zoiets.

Zany

In Vancouver raakten de kinderen verslingerd aan Aap-zones, van die binnenspeelgelegenheden met een paar verdiepingen zachte kussens, hangnetten en glijbanen-eindigend-in-ballenbakken waar volwassenen simpelweg niet inpassen. In hun hoofdjes onstond een mental map van de stad met pulserende rode sterretjes op de plaatsen waar Indoor Playzones waren. Hier in Bath heb ik er nu net 1 ontdekt, aangenaam klein van omvang, lekker goedkoop en zowat om de hoek. Vanmiddag hebben ze in de Zany Zone anderhalf uur aan een stuk uitgelaten rondgehold, met rode wangen en uitsluitend onderbroken voor een slok water zo nu en dan. Ik kon... 20 pagina's van een BOEK lezen.
Het heerlijke van dit soort playgrounds is dat je je er zo normaal voelt als ouder. Om de haverklap zie je peuters vervallen in krijsende woedeaanvallen (omdat ze een sok aan moeten), kinderen die niet mee te krijgen zijn als ze Nu Dan Toch Echt Gaan, broertjes en zusjes die elkaar beconcurreren en uit pure vermoeidheid op de grond dweilende kleuters. De moeders en vaders ter plaatse gunnen elkaar allemaal de begrijpende blik. Been there, done that. Een heerlijke gedachte dat je kind Volstrekt Normaal is en alleen al daarom louterend om zo nu en dan een SpeelParadijs van dit type te bezoeken.

cereal

Ontbijtgranen zijn een bijzonder iets. Thuis blijft het bij de voortreffelijke Dorset muesli en meestal een pak Fruit&Fibre. F&F ligt dicht aan tegen het merkwaardige Bran - dat aan beide zijden van de Atlantic in de supermarkten te vinden is, maar vooral lijkt op gemalen karton dat vervolgens zorgvuldig in vlokjes aaneengeplakt is. Gelukkig is F&F een stuk beter te hachelen. Op vakantie willen we ons nog wel eens te buiten gaan aan allerhande buitenaardse vormpjes in een pak. Zo hebben we de Frosted variant al overleefd, een cornflake die meer weg heeft van een snoepje dan van een ontbijtproduct, en nu werken we ons gestaag door een pak Loops/Hoops/Froops/Whateveroops. Ze smaken allemaal best OK, voor een of twee keer, met dank aan fikse hoeveelheden suiker en zout, maar 't is maar goed dat dit Vakantiewerk-only is en dus binnen een week weer vervangen door normaal brood.

sushi

Hier zijn de sushiplaces lang niet zo dik gezaaid als in Vancouver. We eten voor de eerste keer vanavond sushi. De hippe toko, die pas een paar maanden op Bartlett zit, gaat om half zes open. Officieel. Om kwart voor zes sloft een warrig kijkende Japanner naar de deur, draait het bordje Closed naar Open en schuift met zijn voet de wig aan de binnenkant weg. Direct komen twee Pools sprekende dames naar binnen en nemen plaats aan de bar, waar de eerste schoteltjes met teppan-yaki aubergine net een rondje draaien. Een hand komt tussen twee gordijntjes door en zet nog meer dampende schoteltjes op de band. Daarachter is dus de warme keuken. De sushi chef is geen Japanner, maar een goed gelijkende kopie van Will Smith. Hij rolt een ISO (Inside Out) California Roll met geoefende hand. Intussen komt van achteren een Japans meisje. Ze plopt de dopjes van haar Ipod uit terwijl ze naar de kassa loopt en vraagt wat ik wil bestellen. Ik neem A, B en V - en natuurlijk sashimi. De sushichef snijdt met uiterste precisie een blokje zalm in plakjes. De bar is inmiddels in die paar minuten aardig gevuld geraakt. Allemaal locals, allemaal in setjes en allemaal welbekend. Ze worden begroet door het personeel. Dan komt er nóg een Japanner, met een hoofddoek om zijn haar en een schort voor. Hij begint druk te rollen, kneden en hakken en binnen een mum van tijd staan er tientallen schoteltjes maki op de band. Aha. Dit is de échte sushi chef. De Will Smith lookalike was de sous-chef, zeker. Intussen is onze bestelling klaar en loop ik met een flatgebouw aan plastic bakjes en wasabi en kikkoman in een piepschuimen bekertje richting huis.

Bathampton Morris Men

the very pink

Onder moeders heten ze 'Lelli-belli's', de extreem-roze extreme meidenschoenen van het merk Lelli Kelly. En meisjes van Elises leeftijd vinden ze erg prachtig. In de kinderschoenwinkel op Bond Street hebben ze nog wat laatstematen, en een stel klittenbandgympjes in maat 30 kan Elise wel bekoren. Tot mijn verrassing blijken ze erg goed te zitten aan haar smalle voeten.
Gijs, die al gepast heeft, en tevreden met een paar überstoere Timberlands in kleutermaat onder zijn arm op het bankje zit te wachten, becommentarieert: '...dat zijn kerstboomschoenen hè mama?'

BBF

Als ik aan het begin van de avond naar Bristol rijd, zie ik ze opstijgen. Tientallen ballonnen, in vele vormen. Op de radio is een item over het Bristol Balloon Fiesta, en wat er genoemd wordt, zie ik een paar minuten later boven de horizon verschijnen. Als ik in Saltford rijd, hangen er zeker 50 boven de bomen. Dat is nog eens wat anders dan Eindhoven Ballooning, wat hierbij vergeleken een aandoenlijk klein tuinfeestje is. De Ikeaballon, een gigantisch hart-met-armpjes, zoals er bij ons thuis ook nog een moet zijn van ons huwelijk, komt voorbij. Daar een kluitje hogesnelheidsballonnen - niet rond maar rugbybalvormig aan de bovenkant. Op de radio live uitleg over de verschillende vormen. Als ik de 24-hrs Tesco in Brislington binnenstap, komt net een gigantisch Ale-vat overdrijven. Zeer inspirerend.

Sign Language

the Zorst report

Het meest bekeken tv-programma deze vakantie is waarschijnlijk Space Pirates. Mark en ik kijken -net als thuis- eigenlijk helemaal geen tv, hoogstens het nieuws. De kinderen wel, in dat losse uurtje voordat er gegeten wordt en ze als hangjongerige bankaardappels elk op hun eigen sofaatje vertoeven. Space Pirates is vooral leuk door de vele onzinnige maar zeer catchy jingles, waarvan The Zorst Report de beste is. Uitleggen waar het over gaat is zinloos, want hoe kun je uitleggen dat deze jingle wordt uitgevoerd door een band bestaande uit drie muppet-achtige ratten met kleine gitaartjes en gevolgd door een fictieve computergegenereerde ruimteslak die de slechtste grappen ter wereld maakt? Wat echt ter zake doet, is dat we getroffen zijn door het op internet beschreven Zorst-report-syndrome: zomaar spontaan in de douche jezelf erop betrappen dat je staat te neuriën:

'It's the Zorst report, the Zorst report,
Travel, news and weather
Interplanetary sport,
It's the Zorst report, the Zorst report,
whaaaaahoeoeoeoeoeoeoeoeoeoe'

ClickClack

komt een leeuw bij de bakker

Sinds ik afgelopen week ergens een carrot cake bestelde, en op de vraag van de kinderen wat dat wel mocht wezen, antwoordde: 'Worteltjeftaart. Vief hè?', zijn Gijs en Elise in de ban van het meest vertelde konijnenmopje ooit. Er wordt zelfs 'konijn-bij-de-bakker' gespeeld, met imaginaire taartjes bestaande uit lege muffinvormpjes en houten blokken. Af en toe komt er nog een kleine variatie aan te pas. Dan komt er een leeuw bij de bakker, of een slakje. Maar nog altijd vragen die om ...worteltjestaart. Heeeeeel vies.

even pauze

We zijn in de speeltuin. Elise rent meteen naar de monkeybars. Gijs zegt dat hij op de schommel gaat. 'Wat ga jij doen mama?' Ik zeg dat ik op dit bankje een boek ga lezen. 'Even pauze.' O ja, dat weet Gijs wel, wat dat is. 'Dat is ook bij de Stampertjes, dan ga je op een bank liggen en koffie drinken. Dan ben je even pauze.'

Mooi. Het conceptbegrip is er alvast.

Bladud was here

interieur

Ook in dit appartement zijn de typische elementen van een Brits Interieur te zien - zoals we ze nog kenden van 34 Brock Street tenminste. Eigenlijk ontbreken alleen de vele, vele luiken en het zachtroze bloemetjesstructuurbehang dat doorliep over het plafond, verder is alles aanwezig. Paneeldeuren, natuurlijk. Goudkleurige stopcontacten. Plafonddecoraties, waarvoor, zo zag ik, op Claverton Street een speciale winkel blijkt te zijn, waar je plafonddecoraties per meter (nah, waarschijnlijk per foot) kunt aanschaffen. Dezelfde kleur vloerbedekking als in 34 Brock St. En nérgens tegels op de grond, in de keuken ligt vinyl. Zouden Britten een hekel hebben aan tegelvloeren? Het meest karakteristiek is natuurlijk de badkamer. Kranen met variërende opschriften: '1924 Classic Bathroom' en natuurlijk de mededeling 'Hot' of 'Cold'. De mooiste is 'Deluge'. Dan is het bad, heel praktisch, aan de zijkant betimmerd met hout. Natuurlijk is het niet de bedoeling dat je gaat douchen, hoewel we hier onderaan de heuvel zitten en dus een stuk meer waterdruk hebben dan destijds in BS. Daar kon je net een vogelbad vullen met het sneue straaltje uit de douchekop. Hier spettert de badkamer vakkundig onder, het glazen scherm langs het bad kan dat nauwelijks verhinderen. Na het douchen stap je dus op het meest merkwaardige onderdeel van deze inrichting: vloerbedekking in de badkamer. Ieuw. Ik kan er niet aan wennen, dat elke-dag-weer-natte, groene kamerbreed tapijt. Niet lekker te schrobben en bij het minste doorweekt. Doet u mij maar tegels.

Exploring

@Bristol

Oh! The Places You Can Go!

grotere fietsenstalling

Maar drie dagen na de vorige is Elises tweede tand eruit. Na een bezoek aan AtBristol aten we een brownie, hoorden een harde AUW, Elise parkeerde haar brownie op tafel en daar bleef een drupje bloed achter. Ik vroeg haar of ze haar tand nu eruit kon halen - en tot mijn verbazing deed ze dat ook. Nu heeft ze een luxe oversized gat in haar mond.
De tandenfee is afgeschaft, ze wilde haar tand erg graag houden en vond het idee dat er iemand anders in huis zou komen midden in de nacht toch niet zo geslaagd. We zullen wel zien wat dat tegen de tijd dat Sinterklaas in het land is, nog voor verrassingen gaat geven.

Bert-en-Ernie-uitslag

'Zijn er mensen allergisch voor sesamzaad?' vraagt Mark, die een muesliverpakking leest.
'Allergisch voor Sesamstraat?' echoot Elise.
'Ja, die krijgen pukkeltjes van Bert en Ernie' bevestig ik.
Dit wordt de vakantie van het In Stand Houden van Mythes. De tandenfee en de Sesamstraat-allergie.

Boogiebeebies

Elises absolute favoriet onder de kindertvprogramma's -afgezien van Charlie en Lola natuurlijk- is BoogieBeebies, een voor kinderprogrammabegrippen tamelijk lang onderdeel over dansen. Ze bekijkt met grote interesse de dansende kinderen, vooral wanneer ze Indiase kostuums dragen.
Gijs vindt dit over het algemeen het juiste tijdstip om ontbijt te gaan vragen. Maar dan verschijnt Numberjacks en is Gijs weer tevreden.

fietsenstalling

Ik had gedacht dat het nog dagen, zo niet wéken zou duren, maar op de boot terug van Bathampton brulde Elise ineens verschrikt: 'Mama! M'n tand!'

whatever

Elise heeft een kek setje zandvormpjes waarmee je zandijsjes in hoorntjes kunt scheppen. Compleet met plastic ijswafeltjes en een ijsbolletjes-zandschep. Ze zit er naar tevredenheid mee in de speeltuin. Dan komt ze naar me toe. "Mama, dat meisje met die roze broek zegt dat mijn ijsjesding voor baby's is!" Ik vraag hoe ze dat weet, 'dat meisje' spreekt met 100% zekerheid Engels. Elise haalt haar schouders op: "Gewoon, dat zegt ze." Hm, kleutermeisjes onder elkaar hebben natuurlijk helemaal geen taal nodig om haarfijn duidelijk te maken wat ze van elkaar vinden. Ik zeg tegen Elise dat dit een uit-ge-le-zen moment is voor de reactie "Whatever."

Elise oefent drie keer. "Whaddevuh. Whadtevuh. Whaddevuhr." Dan beent ze tevreden weg, richting de zandbak. Helemaal ge-empowered.

on track

in de speeltuin

A Life on the River

no nonsense

Voor een theedrinkende natie is het theeschap in de gemiddelde supermarkt verrassend klein. De keuze is losse thee of thee in zakjes, en dan een stuk of vijf soorten. English Breakfast, Assam, Darjeeling, Ceylon en soms een Lapsang variant. Niks flauwekulsmaakjes, geen enkele fruitvariant en al helemaal geen chemische meloen-editie. De enige citrusthee is Earl Grey. Voor rooibos of groene thee wende men zich tot het GeZondHeidsSchap. Verder heb je keuze uit reuzepakken (80 zakjes), enorme reuzepakken (120 zakjes) en gigantische pakken (240 zakjes) - zelfs bij de newsagent waar ik de eerste avond nog even wat eerste-levensbehoefte haalde (natuurlijk heeft die thee, maar uiteraard alleen PG tips) was de kleinste verpakking 80 zakjes. Ach, je vergeeft het ze onmiddellijk, net als het ontbreken van touwtjes-met-labeltjes, omdat de flauwekul van bosvruchtenklieder en honingbosje je weldadig bespaard blijven. Wat een verademing.

kloenk

Kloenk is het geluid van een stukje Waitrose tiffin dat je naast je kop thee parkeert. Hmmmm, tiffin - waarom hebben we dat al zolang niet meer gemaakt? Deze is erg lekker en zit in een ingenieuze combinatie van plastic en karton die zowel stijlvol als praktisch is, uitvouwt voor presentatie en weer invouwt voor het zorgvuldig en onkreukend vervoeren van de tiffin. Alleen al de beschrijving maakte me hongerig: '6 Chocolate squares, laced with chunks of crunchy biscuit, glacé cherries & sultanas' - en ach, dan maakt het niet meer uit dat zo'n pakje 2 pond 69 moet opbrengen. Thuis maken we ze wel weer zelf.
Kloenk. En dat was de laatste.

pret met miep

Meestal is routemiep gewoon Reuze Handig. Als je een lullig achterafstraatje in een godverlaten Frans dorpje probeert te vinden tijdens de Roparun bijvoorbeeld. Of als je precies moet weten waar Capgemini Oslo ligt - of als je echt liever de snelste route naar het congrescentrum van Berlijn wilt nemen. Of gewoon als je wilt weten hoeveel tijd je nog in de file gaat staan op de A50. Ja, routemiep heeft al heel wat diensten bewezen.
Tegenwoordig is routemiep ook Hoogkwalitatief Vermaak onderweg. Ze doet namelijk verwoede pogingen om alles wat we onderweg tegen komen, uit te spreken met een aandoenlijk onaccurate speech synthesizer. Soms is het gewoon wat puzzelen, want kijnsam bij PAS, dat kun je nog wel herleiden tot de Keynsham Bypass. Maar echt puberaal vermaak op de voorbank hadden we bij Pines Way, die door r.m. verhaspeld werd tot Pienus Weej. Ach ja. Je bent aan de goeie kant van de 35 en je wilt wat, hè...

bankjes

Benches from Irene Driessen on Vimeo.

excuses

Britten zijn niet alleen meesters van de small talk, maar ook van het omstandig excuseren voor vermeende onbeleefdheden van allerlei soort. De meneer aan de Waitrose kassa, die twee dames voor mij helpt, vraagt bij het zien van 4 pint-sized blikjes lager om een age proof. Ze zien er inderdaad nog tamelijk vers uit (de dames - aan het bier is niets bijzonders op te merken), en de sticker op de kassa verontschuldigt zich óók al: 'Excuseer ons buitengewoon ontzettend als we misschien uw legitimatie vragen wanneer u eruit ziet alsof u mogelijk jonger dan 21 bent. Wellicht.' (Maar dan in één keurige compacte Engelse zin).
Tegen de dames bij de balie zegt de meneer nog maar eens: 'I really am very sorry, but it is the law, you know.' Ze kopen toch de ene citroen en laten het fourpackje achter.
Als hij, tijdens het afrekenen van mijn fles Viognier (ik zie er -kennelijk- niet uit als mogelijk jonger dan 21), aan zijn collega vraagt om het bier mee terug de winkel in te nemen, voelt hij zich genoodzaakt zich bij mij te verontschuldigen omdat hij tijdens het afrekenen met iemand anders sprak. Daarna haast hij zich om me uitgebreid te bedanken voor het gepast betalen - '...because it does save me the thinking at this time of day - it is my senior day, you know.'

toppunt

Het toppunt van allergie-informatie: May contain traces of nuts... op een pot pindakaas. Nahja, vooruit dan, after all, pinda's zijn officieel geen nootjes...

summer fruit

De lullige bakjes waarin in Nederland voor €3,49 anderhalf ons matige frambozen van eigenaar mogen wisselen, zijn eigenlijk een schande. Nee, dan de zomerfruitafdeling hier. Riante dozen met halve ponden of zelfs ponden blauwe bessen, zwarte bessen en frambozen, gewoon om de hoek geplukt en daarom maar anderhalf of twee pond. Uitstekende rijpe vruchtjes, heerlijk van smaak. Zucht, we zullen ze nog missen.

dienstmededeling

Hoe populair ook, de kwaliteit van YouTube is naadje. Daarom gaan LettersFromBath vanaf vandaag over op Vimeo.

SS Great Britain

SS Great Britain from Irene Driessen on Vimeo.

More

now: with less!

In Canada was alles in de supermarkt gefocust op transfatty acids - of liever gezegd: het gebrek daaraan. Het leek wel of wat betreft eten niets meer uitmaakte, zolang je maar geen vermaledijde transvetzuren binnen zou krijgen. Zelfs op de meest eendimensionale producten stonden trotse zegeltjes die vermeldden: 0% tra-fa!
Hier in de Sains&Wait is de trend eerder: 'met minder'. Van alles, je kunt het zo gek niet bedenken, is een versie met minder. Bacon met minder zout, bacon met minder vet en natuurlijk ook een variant met minder zout én minder vet. Baked beans met minder zout. Baked beans met minder suiker, én, u raadt het al, een editie met minder zout én minder suiker. Knappe jongen die vet in baked beans gepropt kreeg, dus die now-with-less heb ik nog niet ontdekt. Maar het gaat verder: een volkoren loaf met minder zout. Eieren met minder akelig cholesterol (nah, vooruit. Die staan in de AH ook, geloof ik). Uiteraard zijn er sausages met mindervanalles, dus ik wacht nog even op de champignons metminder-paddoheid en de tomaten metminder-rodekleurstof en dan is ons less-is-more ontbijt compleet.

sensatie

In de gevel van de newsagent vlak na Laura Place wordt een ruit vervangen. Dat is nog eens een schouwspel. We kunnen uiteraard niet verder lopen voordat het hele proces afgelopen is, Gijs en Elise willen álles zien. En het is ook best spannend, zo'n enorm stuk etalageglas dat door 3 glaszetters moet worden getild. Tien minuten lang staan ze ademloos te kijken hoe de oude ruit, met groot gat, wordt verwijderd. 'Daar had iemand zeker zijn hoofd doorheen gedaan, hè mama?' Het ziet er vooral uit als een plek waar een fietsstuur een enorm gat heeft geslagen. Of het was de lokale zwerver, het gat zit namelijk precies naast de flessen rode wijn, en de newsagent zit weer precies naast het kerkportaal waar nog wel eens iemand de nacht doorbrengt. Elise en Gijs mopperen op de vele bussen die langsrijden en het zicht ontnemen. Als uiteindelijk de nieuwe ruit erin zit, kunnen we verder. Dat was weer spannend.

LfB: Calais-Dover

Calais - Dover July 20th from Irene Driessen on Vimeo.

GPS 2

Green Park Station bestaat nog precies zoals ik het me herinner. En de Sainsbury's, toen al fenomenaal van omvang, is alleen maar groter geworden. Wat een heerlijk shoppingparadijs - en wie nog beweren durft dat Engelsen geen gevoel voor eten hebben, moet eens een Engelse supermarkt bezoeken. Ik heb me geprobeerd in te houden, maar kon geen weerstand bieden aan de 'windowsill salad' (een bakje zoals bij ons alleen peterselie, basilicum en munt te koop zijn) met blaadjes red chard, baby paksoy en tatsoy en nog iets spannends met sprietjes - en dat groeit allemaal door op een minipostzegeltje tuinaarde. En ook niet aan de potjes rucolapesto. Niet aan de heerlijke worstjes, de verse sappen (peer-appel, mango), de al-afgehaalde suikerpeultjes voor een spotprijsje, de Vivaldi potatoes en de grote dozen Engelse frambozen. Verder stond ik onverhoeds voor een MUUR van Dorset cereals. Niet de twee of drie smaken uit onze XL, maar een stuk of negen varianten. Gelukkig hadden ze een probeerpakje, met 6 smaken elk 100 gram. Mark vroeg al hoe lang zoiets goed blijft. Die voorziet een muurtje van Dorset pakjes in de auto op de terugweg.

sneak preview

Onze buuf-voor-4-weken zei het gisterenavond al: zoveel zal er niet veranderd zijn in die tien jaar. En toen ik gisteren nog even de stad in liep, zag ik dat al. Nog altijd die lieve en rustige uitstraling. Nog altijd The Boater, de Bath Rugby Store, the Podium. Daar de makelaar, de juwelier en de outdoor shop. Guildhall, de rolstoelhoogte-pinautomaten van NatWest op High Street. De doorkijkjes naar het plein voor de Abbey, Cheap Street. Heej, de groentenwinkel is weg. En de off-license. Maar verder is het aangenaam herkenbaar allemaal. Vandaag naar Green Park Station.

mud aardappelen

Het is lang geleden dat wij met de auto op vakantie gingen. Sterker nog, hebben we het eigenlijk ooit wel gedaan? Ja, een keer in een donkerpaars verleden, drie auto's terug, en toevallig die keer ook naar Bath. Afgezien daarvan is weg-met-de-auto meestal beperkt tot een weekendje in een straal van 300 kilometer. De afstand naar Bath viel overigens alleszins mee, vooral omdat de 6 auto-uren precies halverwege worden onderbroken door een boottocht. Het was al met al heel goed te doen. Het helpt natuurlijk dat deze auto zo groot is, dat je 'm ongestraft vol kunt stouwen met eten, drinken en vermaak zonder dat je inlevert op de zitruimte. Dat leidt ook tot het selectief meenemen van dingen die je best kunt missen maar die het leven toch ook wel veraangenamen. En daarom zit ik hier nu aan een kopje Nespresso uit onze eigen Cube. Engelsen kunnen natuurlijk een heleboel verschrikkelijk goed, maar koffie zetten kunnen ze lang niet allemaal. En als ze het wel doen, gebruiken ze afgrijselijk dure koffie. Doe dan maar thee. En voor die koffie hebben we dus het equivalent van twee pondspakken Roodmerk, een pot pindakaas en een mud aardappelen zelf meegesleept. Hollandser kan bijna niet.

mews

Dit lieve mews-huisje ligt aan een heel rustig achterafstraatje. Als je de hoek om loopt, sta je op Great Pulteney Street, voor zover je in Bath van verkeersaders kunt spreken, is GPS er wel een van. Zo op het eerste gezicht heeft het huis alles mee. Nadat we de obligate porseleinen trutteltjes uit het trappenhuis hadden verwijderd en hier en daar een nodeloos schemerlampje opgeborgen, was het geheel kindgeschikt. Voor de deur kunnen weliswaar auto's komen, maar meer dan bestemmingsverkeer rijdt hier niet. Verder hebben beide kinderen een eigen slaapkamer, met badkamer ertussen. Daarboven ligt een prima uitgeruste keuken en een ruime woonkamer, en daar weer boven nog een tweepersoons slaapkamer met badkamer. Tenslotte zijn wederom de eerste levensbehoeften aanwezig (tv-Elise, broodrooster-Gijs, wifi-Mark en Irene). Kortom, hier gaan we het wel weer een paar weken uithouden.

naar verkantie

Vanochtend stond ik op mijn gebruikelijke tijd - iets voor 6 uur - op. Kost geen moeite, mijn systeem is toch wakker en zo kon ik mooi nog even wat broodjes smeren, de vuilnisbak legen, de grote ficus zijn Maandslok Water geven en het nespresso-apparaat na verleende diensten (ochtendkoffie) inpakken. Net toen ik een teen onder de douche wilde steken, stapte een stralende volledig aangeklede Elise binnen in de badkamer. Toen ik vroeg waarom ze zo bijtijds op was, kwam het logische antwoord: 'Maar mama, we gaan toch naar verkantie!!??'

En inderdaad. Nog een uurtje, dan is het zover. Elise kan niet ophouden met stralen, en dan zie je extra goed de twee schuinstaande ondersnijtandjes die voor terugkomst vast en zeker eruit zullen zijn. Alles hier is in kannen en kruiken, we pakken de laatste zaken en off we go.

verdacht stil

De catalpa heeft twee omgeknakte takjes. En tegelijkertijd is het verdacht stil vandaag rond het merelnest. Ik heb nog geen ouder-merels aan of af zien vliegen, en geen enthousiast gekwetter gehoord. Zouden ze...? Toby kan in geen geval de schuldige zijn, die is al een week uit logeren. Ik hoop niet dat een van de vier brutaaltjes van de dierenarts de sprong van de schuur naar de boom gewaagd heeft en daarmee de hele familie een collectieve hartverzakking heeft bezorgd. We zullen het wel nooit weten, want tegen de tijd dat we terug zijn, is het broedsel toch al definitief uitgevlogen.

6 albertkratten

Albertkratten doen het altijd erg goed in dit huis. Ze fungeren als opslagmiddel, voor oud papier, voor gereedschap, voor glasbakglas... en deze zomer worden ze het ideale meeneemmedium. Geen koffers dit keer - achterin de C4 passen 6 albertkratten naast en op elkaar. Alle spullen zitten daarom conveniently ingepakt in de bekende donkerpaarse kratten. Stapelbaar, compact en goed te dragen. Benieuwd hoe dat bevalt.

Burlat

Al voordat we onze huidige auto kregen, viel me op dat er op het TU/e terrein al een Grand Picasso rondreed in hetzelfde Burlat rood als de onze. Een Belgisch kenteken. Vanochtend kwam-ie ons tegemoet op De Zaale. Hij stak zijn hand op, ik ook. Verstandhouding van de Burlatrode C4 rijders onderling. Hoi!
Vanmiddag stonden we naast een donkerrode C4 bij het stoplicht. Elise zei: 'kijk mama, daar is-ie weer!' - maar dit was een andere. Nederlands kenteken en, moeilijk te zien maar toch, Show rouge in plaats van Burlat. Totaaaaaaal anders. Er werd ook Niet Gezwaaid.

nog één

Nog één werkdag en dan begint echt, écht de vakantie. Ik heb me er de laatste weken wel naartoe gesleept, het was te druk en te veel en de laatste keer vrij-meer-dan-3-dagen was te lang geleden. Maar overmorgen is het dan echt zover.
Nog één dag, en dat is niet misselijk, want het is nog een Vierdaagsedag. Nog één dag om 5 uur in Nijmegen staan, klaar om bij droog weer de zonsopgang te filmen. Nog één dag met de perskaart om rondlopen op de Wedren. Nog één dag Cuyk en Grave en al die kleine plaatsen tussen Maas en Waal die ik vooral uit de familiegeschiedenis ken. Morgen gaan we het feest filmen. En daarna begint mijn eigen feest.

bbqkids

aanpoten

't Is hard werken, een jong gezin. Ergens in de afgelopen week zijn de mereleitjes uitgekomen, en als je heel goed kijkt, zie je de snavels boven het nest uitsteken. Ze zijn vooral goed hoorbaar. Als vader of moeder merel aan komt vliegen met een bek vol sappige rupsjes, wormen en insektentuig, stijgt er een luid gepiep op uit het kleine boompje. Kennelijk hebben ze verder nergens last van - niet van de spelende kinderen, niet van de bbq-damp van gisteren, niet van de stortregens. Maar pa en ma werken zich uit de naad, van de vroege ochtend tot de late avond, zoveel is zeker.

uithuizig

Vanochtend niet wakker geworden van iemand die op mijn nachtkastje springt, daar terloops een paar kranten en tijdschriften verkreukelt, en uitglijdt als hij over de stapel paperbacks probeert te stappen om mijn oor te besnuffelen, onderwijl luide purrrrrrr geluiden makend.
Daarna niet eerst de tafel hoeven ontdoen van plukken haar, zand en algemene rommel-van-onduidelijke-herkomst, maar meteen naar de Nespressomachine gelopen, zonder te struikelen over iemand die achtjes draait rond mijn enkels en probeert me naar de bijkeuken (en de bijbehorende zak met voer) te paaien. Geen geklepper van het luikje in de achterdeur na het haastig legen van een bak brokjes, geen paniek bij de vogels buiten en geen silhouet van een wassende Toby op de tuintafel.

Toby logeert.

En hij heeft het de komende weken uitstekend naar zijn zin, dat is zeker. Terwijl wij naar zijn geboorteplaats teruggaan, blijft hij liever een maand bij Granny. Lekker veel aandacht en rust. En ik... ik wen er wel aan - over een paar dagen.

ballonnen

Na een rustige start (donderdag géén ballonnen, vrijdag maar 7) ging het gisteren dan toch los op de Karp. Wij liepen rond half 8 de straat uit. Er stond een fraaie avondzon.
Na 20 ballonnen zijn we weer teruggekeerd, Gijs viel zowat in slaap op het dranghek en Elise moest toch wel met spoed naar de wc.

hoog

happy camper

look at us... we are zooooooming!

Met dank aan het uitstekende idee van Antien hebben we eindelijk weer eens een paar goede gezinsplaatjes.

bon-dónne

Heel zacht op de achtergrond is het geluid te horen van Eindhoven Ballooning, waar een man versterkt over de Karpendonkse plas moet galmen. Hij zegt vermoedelijk dat er vandaag, net als gisteren, weer geen ballonnen zullen opstijgen. Zojuist viel er een bui om u tegen te zeggen, en het is nog niet over.
Jammer. De eerste twee jaren dat we hier woonden, was het een prachtig schouwspel. Elise, net uit Amsterdam, kende met anderhalf al het concept heteluchtballon. En noemde dat, toen nog met een vet Amsterdams accent, bon-dónne. Geen bondonne vandaag.


*** en toch kwamen ze nog voorbij, om half 10.

echt eten

Een tijdje terug trok in de boekwinkel 'Een pleidooi voor echt eten' van Michael Pollan mijn aandacht. Ik wilde het graag in het Engels ('In Defense of Food'), maar dat was niet beschikbaar, dus ik overwoog het in Engeland te kopen. Twee weken geleden kon ik het toch niet laten en kocht de NL versie.

't Is een interessant boek over eetgewoonten, voedseladditieven en kantenklaareten. Pakjes en potjes liet ik al links liggen, maar deze verhandeling onderschrijft alleen maar wat ik uit simpele smaakoverwegingen en voorliefde voor zelf-koken toch al deed. 'Eet alleen wat je grootouders ook als eten zouden herkennen.' bepleit Pollan, en dat heb ik vrijelijk geïnterpreteerd als '...wat de generatie van je grootouders zou herkennen.' Anders kon ik de avocado's, de sushi, de olijfolie en de pasta gevoeglijk schrappen, en dat ben ik niet van plan. Wel ben ik meer dan ooit tevoren alert op al die zinloze gezondheidsclaims (0% vet! minder suiker! en - de topper - met goede bacteriën!) op allerlei 'bereide producten'.

In dat licht bladerde ik de Allerhande van afgelopen maand eens door. Wat opvalt is dat bijna alle recepten echt eten zijn, zelden wordt een nep-smaakmaker aangerukt, en bijna alle advertenties voor wat Pollan zou omschrijven als onecht eten. Met toevoegingen, heavily processed, claims over het beter maken van je leven, je dromen en je toekomst inbegrepen. Van deze yoghurt verandert zelfs uw grasveld in een gazon! Vaak gericht op ouders, want wie wil nou niet dat zijn kind groot en sterk wordt en immer een goede weerstand en een bewonderenswaardige darmflora heeft?

Het scheelt ook dat je dan geen onzinpakjes meer hoeft aan te schaffen: van het type 'stoofschotel met sperziebonen en kipfilet, zelf toevoegen: sperziebonen, kipfilet en rode paprika'. Mocht iemand zich nog afvragen wát er dan in dat pakje zit: het antwoord is simpel. Zout.

paniekvogels

Sinds er een merelnest in de catalpa zit, is het volcontinu staat-van-paraatheid in de tuin. De hele middag hoor ik al alarmroepen, gepiep, geplutter en gepjoet. Hoewel de merels het kennelijk toch naar hun zin hebben op dat wankele stammetje - ze zijn tenslotte gebleven - valt er altijd wel wat te melden. 'Kat op 6 uur' meldt merel-tamtam 1. 'Zie ook kauw op schutting' toetert andere merel erachteraan. Merel 1 vliegt een afleidingsrondje naar het klimrek. Stijgt meteen weer luid pjoeterend op. Een dikke duif komt traag voorbijgeflapperd. 'Kat in beweging gekomen!' paniekt merel 2. (Kijk, dát mag wel in de krant.) Als Toby zich zuchtend omdraait en weer in slaap valt, posteren de kauwen zich met een bende van 3 op de schommelbalk. De stress is compleet.

En dan te bedenken dat ik net een heggemusje zag, dat wel extreem veel interesse had in de prunussen rondom de andere catalpa. Dan is het helemaal nooit meer stil in de tuin!

uren van je leven

Gisteren was er op de BSO een nieuw kind bijgekomen. Aan tafel vertelden alle andere kinderen hoe ze heetten en hoe oud ze waren. Toen Elise aan de beurt was, vertelde ze stellig: 'Ik ben Elise en ik ben half vijf.'

regenboog

Onderweg naar huis vanaf Winterswijk valt Elise al voor Arnhem in slaap.
Gijs niet, die is wakkerder dan ooit. Hij kwebbelt luidkeels tegen me aan. 'Kijk dan mama, een regenboog! Die mag niet nat worden hoor - dan spoelen de kleuren weg!'.

video of the day

Deze maakten we vandaag.

Boon

Toen we reserveerden, keek ik eens op de website van Boon. Hm. Misschien lag het eraan dat ik net daarvoor gegeten had, maar ik kreeg wat mixed feelings bij het menu. Veel interessanterig gedoe, met vreemde combinaties en een overmaat aan schaal- en schelpbeestjes bij verder heel normale gerechten. Er ontstond lichte twijfel - was dit een goede keuze?
Maar gelukkig, bleek gisterenavond: dat was de aspergekaart en inmiddels was daar de zomerkaart. Met veel aantrekkelijker uitziende combinaties. Ik had zelfs moeite met kiezen. Uiteindelijk werd het de tonijncarpaccio, leuk aangekleed met taugeh en paksoy en een -helaas nauwelijks merkbare- wasabimayonaise. Daarna een spies van rolletjes lamsfilet met Marokkaanse kruiden - en die was werkelijk voortreffelijk. Uitstekend bereid vlees, goede kruiding en vooral ook de bijgaande yoghurt-auberginedip was bijzonder.
Fles Orvieto erbij en klaar waren we. Dat viel niet tegen.

Gallisch zwemmen

'Mama, waarom heeft die een duiksnor?'

...een paar seconden moest ik nadenken wat Gijs bedoelde. Toen viel mijn oog óók op de foto voorop de Kidsweek. Twee kinderen met snorkels. Intussen babbelde Gijs verder:

'...want daarmee kun je onder water ademhalen hè mama?'

Duiksnor. Wat een gelijkenis met Elise - die een zeehond aanduidde met viswaf bij gebrek aan een snel-voorhanden alternatief. En mijn visuele voorstellingsvermogen holt ervandoor en ziet Galliërs van walvisformaat onder water peddelen, met grote blonde snorren waar uit de punten dikke stromen luchtbellen naar het wateroppervlak stijgen.

Jantje

Natuurlijk had Elise het bijbehorende liedje binnen een paar minuten geleerd. Ook nog wat Haagse genen over kennelijk...

Kruisstraat

Een van de mooie verschijningen in deze stad is de Kruisstraat. De Kruisstraat is zo'n straat die alles heeft. Winkels, woningen, een zaterdagmarkt. Parkeerplaats, bedrijvigheid, een plein aan het eind. Geldautomaten, een fietspad, zelfs de bus gaat erdoorheen.
Vandaag had ik een boodschappenlijst van minstens 25 centimeter, en in plaats van een multi-sessie-stadstour probeerde ik het maar eens in de Kruisstraat. Waar altijd mensen op straat zijn. Waar altijd gegeten wordt. Waar de Hollandse winkelcentrumketens omringd worden door talloze kleine juweliertjes, afrokappers en tokootjes. En waar de heerlijke nieuwe Aziatische supermarkt Sang Lee is gevestigd, met verplicht-te-doorlopen eetgelegenheid in het voorportaal (het woord 'snackbar' doet dit eetparadijs simpelweg geen recht). Bij thuiskomst haalde ik uit de achterbak van de auto een onwaarschijnlijke variëteit aan goederen. Een vlieger. Een pot pindakaas en drie halfjes volkoren. Twee keer tien meter XLR kabel. Norivellen voor de sushi. Een babyromper met bijpassend mutsje voor de kadola. Gaffertape. Vier soorten soyasaus. Knikkers... biologisch rundergehakt... een sproeidopje voor de kraan... zelf te frituren kroepoek. Had ik het gewild, dan had ik ook een naaimachine, een konijn en haarspeldjes mee kunnen nemen. Of een gebraden kip, een geborduurde omslag voor mijn familiebijbel en een badpak maat 48. Een gloednieuwe herenfiets, een Limburgs belegd broodje en een antroposofisch babyspeeltje. Het hele uur genoot ik van het drukke gekrioel daar in de Kruisstraat. Al die mensen in alle kleuren. Al die etensgeuren. Er rust zegen op. God houdt ook van de Kruisstraat. En waarschijnlijk Allah, Boeddha en Vishnu ook.

verliefd

We lezen een boek over Rooi Kiri, het Zuid-Afrikaanse vogeltje dat op zoek gaat naar de juiste partner.
Elise verklaart na afloop dat zij verliefd is op B.
'Die heb ik al 22 kusjes gegeven!'
Zozo. Dat is niet mis. Bovendien is ze al zeker een jaar op B., dus dat is lekker stabiel.
'Is B. ook op jou?' vraag ik, maar het antwoord daarop is ontkennend. Daar lijkt ze zelf overigens helemaal niet onder te lijden. Op mijn vraag of er iemand op haar is, haalt ze haar schouders op. 'Sommige kinderen zeggen dat R. op mij is.'

Nah, dat treft.
In haar nieuwe klas zitten straks zowel B. als R.
Dat kan nog een hele soap worden.

praten met Jeevas

Afgelopen week reed ik met Gijs achterin de auto door de stad.
'Mama ...kijk, ik zie een kerk!' riep hij. 'Mag ik een keer naar een kerk gaan?'
'Ja hoor Gijs, we kunnen best een keer naar een kerk gaan.'
'Wat is er in een kerk?'
'Wat denk jij Gijs, waar zou een kerk voor zijn?'
Na even denken kwam het antwoord: '...daar kun je praten met Jeevas.'

Mmm, voor een niet-kerkelijk opgevoed kind toch lang niet gek gedacht.

broccolibomen

Nog steeds in blij-tevreden-opgewonden stemming over de naderende Bath-vakantie snuffel ik wat rond in Google Earth. Met als stralend middelpunt 'ons' huisje aan de Pulteney Mews, vlieg ik over de daken, langs het miniatuurspoorlijntje, zie daar beneden de longboats op de Avon, het grote parkeerterrein. Oh ja - een Iceland, die was er ook, en als-ie nog bestaat, besteden we straks vast wel een paar uur in de Bath Fairy Shop. Ik zoef wat over de parken, want nu zoek ik toch wel even naar het dichtstbijzijnde kinderspeeltuintje. Cricketvelden zijn leuk, maar schommels en klimrekken zijn essentieel. Hm. Ik zie alleen maar broccolibomen. Laten we er maar vanuit gaan dat die speeltoestellen daaronder verborgen blijven (want anders moeten we dagelijks naar de pubs-met-beergardens...)

serieuze bezigheden

Rekenweb: da's voor serieuze momenten.

kunnen wij het maken?

- 'Wat ben je aan het doen Gijs?'
- 'Ik ga voor jou de vuilnisbak rape-...repera-...repareren, mama!'

dank u, Overtoom!

bruut

Geweld tegen bomen is ons tuinthema van vandaag. Er zijn een heleboel babyberkjes en mini-eikjes en peuterbeukjes gesneuveld in onze gigantische snoeiwoede. Het was een kwestie van 'zij eruit of wij (over 10 jaar) eruit' - ze stonden met zijn allen met hun wortels onze gevel te ontwrichten en onze andere flora te ontrieven. Toch voelt het onaardig, zulk jong leven in de groenkliko kieperen.

one month from now

Vandaag over een maand zijn we net een dag in Engeland. Waarschijnlijk is Bath in de tien jaar dat we er weg zijn, stukken minder veranderd dan wijzelf. Ik zie in gedachten precies voor me waar in de stad we zullen landen, in het terraced house dat we 4 weken hebben gehuurd. Naast de cricketvelden vlakbij Sidney Gardens is het, en als je via Laura Place loopt, kom je op Great Pulteney Street. Dan is links The Boater en rechts The Balti House waar we vast en zeker een maand lang net zo vaste afnemers zullen worden als van Tokyo Sushi Bar in Vancouver afgelopen zomer. Daarna komt de Bath Rugby Fan Store met hun paarsblauw-wit gestreepte merchandise, en de kleine souvenirshopjes op Pulteney Bridge, een van de weinige bewoonde bruggen ter wereld, over de Avon weir die eronder stroomt. En ik zie mezelf lopen, de brug over, dan vlak voor de muziekinstrumentenwinkel langs het voetpad naar beneden langs de rivier. Daar kom je bij de achteringang van de Waitrose, waar we een maand lang vaste klant zijn voor alle heerlijkheden. In gedachten wandel ik verder door Bath - zou het er allemaal nog zijn: de Mexicaanse afhaler bij The Little Theatre - de Raincheck Bar? Is er nog die sandwichshop bij Orange Grove? Staan er nog gestreepte strandstoelen in het park daar beneden? Hoeveel heteluchtballonnen vertrekken er elke dag van het centrale veld van Vicky Park, voor de Royal Crescent - zouden de kinderen een rondje pitch and putt volhouden? Is de Sains in Green Park Station nog steeds zo druk en is er in dat café nog steeds jazz op zondag? Heeft Green Street nog steeds de beste groentewinkels en bestaat die heerlijke bakker nog waar je koffie en thee kon drinken, in een puntig pand op de kruising van 5 straten? Het is er vast allemaal nog, alleen The Circus Restaurant heeft, zo hebben we vernomen, helaas, helaas een nieuwe eigenaar.

zingende doos

In de keuken staat een gigantische doos waarin de firma Overtoom een paar transportkratten had verpakt die ik afgelopen week bestelde. Uit de doos komen geluiden: eerst geschraap, daarna luid gezang (een no-lyrics-versie van Mary had a little lamb) en veel geschraap en geveeg en hetzelfde lied maar nu met de woorden Lekkerdonkerlekkerdonkerlekkerdonker.

En vervolgens zegt de doos met een piepstemmetje: 'wie wil er naar de zingdoos kijken? ik heb leren zingen op de zingdoosschool.'

Als ik zeg dat ik wel even op internet een aankondiging plaats zodat we wat publiek hebben die dan allemaal een euro mogen dokken voor een voorstelling van onze zingdoos, zegt de zingdoos: 'Maar mama... dat doe je toch niet echt hè? Want dit is geen zingdoos, dit is gewoon een Elise!'

Meneer Frits

Midden in het winkelhart van Eindhoven, aan de 'warme kant' van de Heuvelgalerie vastgeplakt, zit Meneer Frits. Eigenlijk vermoed je dat het ooit de extended-foyer is geweest van het Muziekcentrum. Boven de deur hangt nog een bord waarop aangegeven is welk wachtnummer er aan de beurt is bij de kassa's. Meneer Frits is ondanks zijn distincte seventies-kleurstelling van bruin en veel oranje, aangenaam warm-modern. Het personeel draagt zwarte shirts met op de rug in een dikke oranje lijn hun logo: het herkenbare profil van de man die zijn naam leende aan dit etablissement. En hoewel de echte Meneer Frits op 100-jarige leeftijd stierf, inmiddels bijna drie jaar geleden, bruist en bubbelt 'zijn' grand café-restaurant voort.
Wij aten een voorgerecht van tonijntartaar, tonijnsashimi en tonijnrosbief (die laatste term slaat etymologisch natuurlijk nergens op, maar zo staat-ie op de kaart en het beschrijft vrij aardig het zeer rosé gegrillde plakje tonijn) met wat mooie bijlagen zoals wasabicreme en een rettichsalade. Daarna had ik een voortreffelijke tournedos met rode wijn-vanillesaus. Ik ben arrogant genoeg om te denken dat ik veel van wat in restaurants op de kaart staat, even goed kan maken, maar een echt lekker stuk rood vlees bereiden is moeilijk genoeg - en dan vooral en in de eerste plaats om eraan te komen. Energie steken in het onderhoud van een relatienetwerk met veehouders en slagers, is iets dat ik graag aan de horeca overlaat.
Daarnaast is Meneer Frits zo vriendelijk geweest om hun wijnen allemaal per fles maar ook per glas aan te bieden, voor zeer schappelijke prijzen. Dat laat nog wat ruimte voor je eigen wijnarrangement.
Als finishing touch nam (naar wat bleek te zijn) een stamgast plaats achter de vleugel en speelde langdurig en zeer verdienstelijk diner-arrangementen. Daarmee steeg Meneer Frits definitief uit boven deze eenvoudige provinciestad en tilde Eindhoven weer heel even naar het niveau cosmopolitan.

in de stemming

We lopen door het park, Elise en ik.

'mama, KIJK! een ORANJEBORSTJE!'
'Ik zie hem... weet je zeker dat het niet een roodborstje was?'
'Neeeeee, deze had ORANJE BORSTJES, echt hoor mama!'

Ja, AH moet wat, nu de Welpies op zijn...