dienstmededeling

Hoe populair ook, de kwaliteit van YouTube is naadje. Daarom gaan LettersFromBath vanaf vandaag over op Vimeo.

SS Great Britain

SS Great Britain from Irene Driessen on Vimeo.

More

now: with less!

In Canada was alles in de supermarkt gefocust op transfatty acids - of liever gezegd: het gebrek daaraan. Het leek wel of wat betreft eten niets meer uitmaakte, zolang je maar geen vermaledijde transvetzuren binnen zou krijgen. Zelfs op de meest eendimensionale producten stonden trotse zegeltjes die vermeldden: 0% tra-fa!
Hier in de Sains&Wait is de trend eerder: 'met minder'. Van alles, je kunt het zo gek niet bedenken, is een versie met minder. Bacon met minder zout, bacon met minder vet en natuurlijk ook een variant met minder zout én minder vet. Baked beans met minder zout. Baked beans met minder suiker, én, u raadt het al, een editie met minder zout én minder suiker. Knappe jongen die vet in baked beans gepropt kreeg, dus die now-with-less heb ik nog niet ontdekt. Maar het gaat verder: een volkoren loaf met minder zout. Eieren met minder akelig cholesterol (nah, vooruit. Die staan in de AH ook, geloof ik). Uiteraard zijn er sausages met mindervanalles, dus ik wacht nog even op de champignons metminder-paddoheid en de tomaten metminder-rodekleurstof en dan is ons less-is-more ontbijt compleet.

sensatie

In de gevel van de newsagent vlak na Laura Place wordt een ruit vervangen. Dat is nog eens een schouwspel. We kunnen uiteraard niet verder lopen voordat het hele proces afgelopen is, Gijs en Elise willen álles zien. En het is ook best spannend, zo'n enorm stuk etalageglas dat door 3 glaszetters moet worden getild. Tien minuten lang staan ze ademloos te kijken hoe de oude ruit, met groot gat, wordt verwijderd. 'Daar had iemand zeker zijn hoofd doorheen gedaan, hè mama?' Het ziet er vooral uit als een plek waar een fietsstuur een enorm gat heeft geslagen. Of het was de lokale zwerver, het gat zit namelijk precies naast de flessen rode wijn, en de newsagent zit weer precies naast het kerkportaal waar nog wel eens iemand de nacht doorbrengt. Elise en Gijs mopperen op de vele bussen die langsrijden en het zicht ontnemen. Als uiteindelijk de nieuwe ruit erin zit, kunnen we verder. Dat was weer spannend.

LfB: Calais-Dover

Calais - Dover July 20th from Irene Driessen on Vimeo.

GPS 2

Green Park Station bestaat nog precies zoals ik het me herinner. En de Sainsbury's, toen al fenomenaal van omvang, is alleen maar groter geworden. Wat een heerlijk shoppingparadijs - en wie nog beweren durft dat Engelsen geen gevoel voor eten hebben, moet eens een Engelse supermarkt bezoeken. Ik heb me geprobeerd in te houden, maar kon geen weerstand bieden aan de 'windowsill salad' (een bakje zoals bij ons alleen peterselie, basilicum en munt te koop zijn) met blaadjes red chard, baby paksoy en tatsoy en nog iets spannends met sprietjes - en dat groeit allemaal door op een minipostzegeltje tuinaarde. En ook niet aan de potjes rucolapesto. Niet aan de heerlijke worstjes, de verse sappen (peer-appel, mango), de al-afgehaalde suikerpeultjes voor een spotprijsje, de Vivaldi potatoes en de grote dozen Engelse frambozen. Verder stond ik onverhoeds voor een MUUR van Dorset cereals. Niet de twee of drie smaken uit onze XL, maar een stuk of negen varianten. Gelukkig hadden ze een probeerpakje, met 6 smaken elk 100 gram. Mark vroeg al hoe lang zoiets goed blijft. Die voorziet een muurtje van Dorset pakjes in de auto op de terugweg.

sneak preview

Onze buuf-voor-4-weken zei het gisterenavond al: zoveel zal er niet veranderd zijn in die tien jaar. En toen ik gisteren nog even de stad in liep, zag ik dat al. Nog altijd die lieve en rustige uitstraling. Nog altijd The Boater, de Bath Rugby Store, the Podium. Daar de makelaar, de juwelier en de outdoor shop. Guildhall, de rolstoelhoogte-pinautomaten van NatWest op High Street. De doorkijkjes naar het plein voor de Abbey, Cheap Street. Heej, de groentenwinkel is weg. En de off-license. Maar verder is het aangenaam herkenbaar allemaal. Vandaag naar Green Park Station.

mud aardappelen

Het is lang geleden dat wij met de auto op vakantie gingen. Sterker nog, hebben we het eigenlijk ooit wel gedaan? Ja, een keer in een donkerpaars verleden, drie auto's terug, en toevallig die keer ook naar Bath. Afgezien daarvan is weg-met-de-auto meestal beperkt tot een weekendje in een straal van 300 kilometer. De afstand naar Bath viel overigens alleszins mee, vooral omdat de 6 auto-uren precies halverwege worden onderbroken door een boottocht. Het was al met al heel goed te doen. Het helpt natuurlijk dat deze auto zo groot is, dat je 'm ongestraft vol kunt stouwen met eten, drinken en vermaak zonder dat je inlevert op de zitruimte. Dat leidt ook tot het selectief meenemen van dingen die je best kunt missen maar die het leven toch ook wel veraangenamen. En daarom zit ik hier nu aan een kopje Nespresso uit onze eigen Cube. Engelsen kunnen natuurlijk een heleboel verschrikkelijk goed, maar koffie zetten kunnen ze lang niet allemaal. En als ze het wel doen, gebruiken ze afgrijselijk dure koffie. Doe dan maar thee. En voor die koffie hebben we dus het equivalent van twee pondspakken Roodmerk, een pot pindakaas en een mud aardappelen zelf meegesleept. Hollandser kan bijna niet.

mews

Dit lieve mews-huisje ligt aan een heel rustig achterafstraatje. Als je de hoek om loopt, sta je op Great Pulteney Street, voor zover je in Bath van verkeersaders kunt spreken, is GPS er wel een van. Zo op het eerste gezicht heeft het huis alles mee. Nadat we de obligate porseleinen trutteltjes uit het trappenhuis hadden verwijderd en hier en daar een nodeloos schemerlampje opgeborgen, was het geheel kindgeschikt. Voor de deur kunnen weliswaar auto's komen, maar meer dan bestemmingsverkeer rijdt hier niet. Verder hebben beide kinderen een eigen slaapkamer, met badkamer ertussen. Daarboven ligt een prima uitgeruste keuken en een ruime woonkamer, en daar weer boven nog een tweepersoons slaapkamer met badkamer. Tenslotte zijn wederom de eerste levensbehoeften aanwezig (tv-Elise, broodrooster-Gijs, wifi-Mark en Irene). Kortom, hier gaan we het wel weer een paar weken uithouden.

naar verkantie

Vanochtend stond ik op mijn gebruikelijke tijd - iets voor 6 uur - op. Kost geen moeite, mijn systeem is toch wakker en zo kon ik mooi nog even wat broodjes smeren, de vuilnisbak legen, de grote ficus zijn Maandslok Water geven en het nespresso-apparaat na verleende diensten (ochtendkoffie) inpakken. Net toen ik een teen onder de douche wilde steken, stapte een stralende volledig aangeklede Elise binnen in de badkamer. Toen ik vroeg waarom ze zo bijtijds op was, kwam het logische antwoord: 'Maar mama, we gaan toch naar verkantie!!??'

En inderdaad. Nog een uurtje, dan is het zover. Elise kan niet ophouden met stralen, en dan zie je extra goed de twee schuinstaande ondersnijtandjes die voor terugkomst vast en zeker eruit zullen zijn. Alles hier is in kannen en kruiken, we pakken de laatste zaken en off we go.

verdacht stil

De catalpa heeft twee omgeknakte takjes. En tegelijkertijd is het verdacht stil vandaag rond het merelnest. Ik heb nog geen ouder-merels aan of af zien vliegen, en geen enthousiast gekwetter gehoord. Zouden ze...? Toby kan in geen geval de schuldige zijn, die is al een week uit logeren. Ik hoop niet dat een van de vier brutaaltjes van de dierenarts de sprong van de schuur naar de boom gewaagd heeft en daarmee de hele familie een collectieve hartverzakking heeft bezorgd. We zullen het wel nooit weten, want tegen de tijd dat we terug zijn, is het broedsel toch al definitief uitgevlogen.

6 albertkratten

Albertkratten doen het altijd erg goed in dit huis. Ze fungeren als opslagmiddel, voor oud papier, voor gereedschap, voor glasbakglas... en deze zomer worden ze het ideale meeneemmedium. Geen koffers dit keer - achterin de C4 passen 6 albertkratten naast en op elkaar. Alle spullen zitten daarom conveniently ingepakt in de bekende donkerpaarse kratten. Stapelbaar, compact en goed te dragen. Benieuwd hoe dat bevalt.

Burlat

Al voordat we onze huidige auto kregen, viel me op dat er op het TU/e terrein al een Grand Picasso rondreed in hetzelfde Burlat rood als de onze. Een Belgisch kenteken. Vanochtend kwam-ie ons tegemoet op De Zaale. Hij stak zijn hand op, ik ook. Verstandhouding van de Burlatrode C4 rijders onderling. Hoi!
Vanmiddag stonden we naast een donkerrode C4 bij het stoplicht. Elise zei: 'kijk mama, daar is-ie weer!' - maar dit was een andere. Nederlands kenteken en, moeilijk te zien maar toch, Show rouge in plaats van Burlat. Totaaaaaaal anders. Er werd ook Niet Gezwaaid.

nog één

Nog één werkdag en dan begint echt, écht de vakantie. Ik heb me er de laatste weken wel naartoe gesleept, het was te druk en te veel en de laatste keer vrij-meer-dan-3-dagen was te lang geleden. Maar overmorgen is het dan echt zover.
Nog één dag, en dat is niet misselijk, want het is nog een Vierdaagsedag. Nog één dag om 5 uur in Nijmegen staan, klaar om bij droog weer de zonsopgang te filmen. Nog één dag met de perskaart om rondlopen op de Wedren. Nog één dag Cuyk en Grave en al die kleine plaatsen tussen Maas en Waal die ik vooral uit de familiegeschiedenis ken. Morgen gaan we het feest filmen. En daarna begint mijn eigen feest.

bbqkids

aanpoten

't Is hard werken, een jong gezin. Ergens in de afgelopen week zijn de mereleitjes uitgekomen, en als je heel goed kijkt, zie je de snavels boven het nest uitsteken. Ze zijn vooral goed hoorbaar. Als vader of moeder merel aan komt vliegen met een bek vol sappige rupsjes, wormen en insektentuig, stijgt er een luid gepiep op uit het kleine boompje. Kennelijk hebben ze verder nergens last van - niet van de spelende kinderen, niet van de bbq-damp van gisteren, niet van de stortregens. Maar pa en ma werken zich uit de naad, van de vroege ochtend tot de late avond, zoveel is zeker.

uithuizig

Vanochtend niet wakker geworden van iemand die op mijn nachtkastje springt, daar terloops een paar kranten en tijdschriften verkreukelt, en uitglijdt als hij over de stapel paperbacks probeert te stappen om mijn oor te besnuffelen, onderwijl luide purrrrrrr geluiden makend.
Daarna niet eerst de tafel hoeven ontdoen van plukken haar, zand en algemene rommel-van-onduidelijke-herkomst, maar meteen naar de Nespressomachine gelopen, zonder te struikelen over iemand die achtjes draait rond mijn enkels en probeert me naar de bijkeuken (en de bijbehorende zak met voer) te paaien. Geen geklepper van het luikje in de achterdeur na het haastig legen van een bak brokjes, geen paniek bij de vogels buiten en geen silhouet van een wassende Toby op de tuintafel.

Toby logeert.

En hij heeft het de komende weken uitstekend naar zijn zin, dat is zeker. Terwijl wij naar zijn geboorteplaats teruggaan, blijft hij liever een maand bij Granny. Lekker veel aandacht en rust. En ik... ik wen er wel aan - over een paar dagen.

ballonnen

Na een rustige start (donderdag géén ballonnen, vrijdag maar 7) ging het gisteren dan toch los op de Karp. Wij liepen rond half 8 de straat uit. Er stond een fraaie avondzon.
Na 20 ballonnen zijn we weer teruggekeerd, Gijs viel zowat in slaap op het dranghek en Elise moest toch wel met spoed naar de wc.

hoog

happy camper

look at us... we are zooooooming!

Met dank aan het uitstekende idee van Antien hebben we eindelijk weer eens een paar goede gezinsplaatjes.

bon-dónne

Heel zacht op de achtergrond is het geluid te horen van Eindhoven Ballooning, waar een man versterkt over de Karpendonkse plas moet galmen. Hij zegt vermoedelijk dat er vandaag, net als gisteren, weer geen ballonnen zullen opstijgen. Zojuist viel er een bui om u tegen te zeggen, en het is nog niet over.
Jammer. De eerste twee jaren dat we hier woonden, was het een prachtig schouwspel. Elise, net uit Amsterdam, kende met anderhalf al het concept heteluchtballon. En noemde dat, toen nog met een vet Amsterdams accent, bon-dónne. Geen bondonne vandaag.


*** en toch kwamen ze nog voorbij, om half 10.

echt eten

Een tijdje terug trok in de boekwinkel 'Een pleidooi voor echt eten' van Michael Pollan mijn aandacht. Ik wilde het graag in het Engels ('In Defense of Food'), maar dat was niet beschikbaar, dus ik overwoog het in Engeland te kopen. Twee weken geleden kon ik het toch niet laten en kocht de NL versie.

't Is een interessant boek over eetgewoonten, voedseladditieven en kantenklaareten. Pakjes en potjes liet ik al links liggen, maar deze verhandeling onderschrijft alleen maar wat ik uit simpele smaakoverwegingen en voorliefde voor zelf-koken toch al deed. 'Eet alleen wat je grootouders ook als eten zouden herkennen.' bepleit Pollan, en dat heb ik vrijelijk geïnterpreteerd als '...wat de generatie van je grootouders zou herkennen.' Anders kon ik de avocado's, de sushi, de olijfolie en de pasta gevoeglijk schrappen, en dat ben ik niet van plan. Wel ben ik meer dan ooit tevoren alert op al die zinloze gezondheidsclaims (0% vet! minder suiker! en - de topper - met goede bacteriën!) op allerlei 'bereide producten'.

In dat licht bladerde ik de Allerhande van afgelopen maand eens door. Wat opvalt is dat bijna alle recepten echt eten zijn, zelden wordt een nep-smaakmaker aangerukt, en bijna alle advertenties voor wat Pollan zou omschrijven als onecht eten. Met toevoegingen, heavily processed, claims over het beter maken van je leven, je dromen en je toekomst inbegrepen. Van deze yoghurt verandert zelfs uw grasveld in een gazon! Vaak gericht op ouders, want wie wil nou niet dat zijn kind groot en sterk wordt en immer een goede weerstand en een bewonderenswaardige darmflora heeft?

Het scheelt ook dat je dan geen onzinpakjes meer hoeft aan te schaffen: van het type 'stoofschotel met sperziebonen en kipfilet, zelf toevoegen: sperziebonen, kipfilet en rode paprika'. Mocht iemand zich nog afvragen wát er dan in dat pakje zit: het antwoord is simpel. Zout.

paniekvogels

Sinds er een merelnest in de catalpa zit, is het volcontinu staat-van-paraatheid in de tuin. De hele middag hoor ik al alarmroepen, gepiep, geplutter en gepjoet. Hoewel de merels het kennelijk toch naar hun zin hebben op dat wankele stammetje - ze zijn tenslotte gebleven - valt er altijd wel wat te melden. 'Kat op 6 uur' meldt merel-tamtam 1. 'Zie ook kauw op schutting' toetert andere merel erachteraan. Merel 1 vliegt een afleidingsrondje naar het klimrek. Stijgt meteen weer luid pjoeterend op. Een dikke duif komt traag voorbijgeflapperd. 'Kat in beweging gekomen!' paniekt merel 2. (Kijk, dát mag wel in de krant.) Als Toby zich zuchtend omdraait en weer in slaap valt, posteren de kauwen zich met een bende van 3 op de schommelbalk. De stress is compleet.

En dan te bedenken dat ik net een heggemusje zag, dat wel extreem veel interesse had in de prunussen rondom de andere catalpa. Dan is het helemaal nooit meer stil in de tuin!

uren van je leven

Gisteren was er op de BSO een nieuw kind bijgekomen. Aan tafel vertelden alle andere kinderen hoe ze heetten en hoe oud ze waren. Toen Elise aan de beurt was, vertelde ze stellig: 'Ik ben Elise en ik ben half vijf.'

regenboog

Onderweg naar huis vanaf Winterswijk valt Elise al voor Arnhem in slaap.
Gijs niet, die is wakkerder dan ooit. Hij kwebbelt luidkeels tegen me aan. 'Kijk dan mama, een regenboog! Die mag niet nat worden hoor - dan spoelen de kleuren weg!'.

video of the day

Deze maakten we vandaag.

Boon

Toen we reserveerden, keek ik eens op de website van Boon. Hm. Misschien lag het eraan dat ik net daarvoor gegeten had, maar ik kreeg wat mixed feelings bij het menu. Veel interessanterig gedoe, met vreemde combinaties en een overmaat aan schaal- en schelpbeestjes bij verder heel normale gerechten. Er ontstond lichte twijfel - was dit een goede keuze?
Maar gelukkig, bleek gisterenavond: dat was de aspergekaart en inmiddels was daar de zomerkaart. Met veel aantrekkelijker uitziende combinaties. Ik had zelfs moeite met kiezen. Uiteindelijk werd het de tonijncarpaccio, leuk aangekleed met taugeh en paksoy en een -helaas nauwelijks merkbare- wasabimayonaise. Daarna een spies van rolletjes lamsfilet met Marokkaanse kruiden - en die was werkelijk voortreffelijk. Uitstekend bereid vlees, goede kruiding en vooral ook de bijgaande yoghurt-auberginedip was bijzonder.
Fles Orvieto erbij en klaar waren we. Dat viel niet tegen.

Gallisch zwemmen

'Mama, waarom heeft die een duiksnor?'

...een paar seconden moest ik nadenken wat Gijs bedoelde. Toen viel mijn oog óók op de foto voorop de Kidsweek. Twee kinderen met snorkels. Intussen babbelde Gijs verder:

'...want daarmee kun je onder water ademhalen hè mama?'

Duiksnor. Wat een gelijkenis met Elise - die een zeehond aanduidde met viswaf bij gebrek aan een snel-voorhanden alternatief. En mijn visuele voorstellingsvermogen holt ervandoor en ziet Galliërs van walvisformaat onder water peddelen, met grote blonde snorren waar uit de punten dikke stromen luchtbellen naar het wateroppervlak stijgen.

Jantje

Natuurlijk had Elise het bijbehorende liedje binnen een paar minuten geleerd. Ook nog wat Haagse genen over kennelijk...

Kruisstraat

Een van de mooie verschijningen in deze stad is de Kruisstraat. De Kruisstraat is zo'n straat die alles heeft. Winkels, woningen, een zaterdagmarkt. Parkeerplaats, bedrijvigheid, een plein aan het eind. Geldautomaten, een fietspad, zelfs de bus gaat erdoorheen.
Vandaag had ik een boodschappenlijst van minstens 25 centimeter, en in plaats van een multi-sessie-stadstour probeerde ik het maar eens in de Kruisstraat. Waar altijd mensen op straat zijn. Waar altijd gegeten wordt. Waar de Hollandse winkelcentrumketens omringd worden door talloze kleine juweliertjes, afrokappers en tokootjes. En waar de heerlijke nieuwe Aziatische supermarkt Sang Lee is gevestigd, met verplicht-te-doorlopen eetgelegenheid in het voorportaal (het woord 'snackbar' doet dit eetparadijs simpelweg geen recht). Bij thuiskomst haalde ik uit de achterbak van de auto een onwaarschijnlijke variëteit aan goederen. Een vlieger. Een pot pindakaas en drie halfjes volkoren. Twee keer tien meter XLR kabel. Norivellen voor de sushi. Een babyromper met bijpassend mutsje voor de kadola. Gaffertape. Vier soorten soyasaus. Knikkers... biologisch rundergehakt... een sproeidopje voor de kraan... zelf te frituren kroepoek. Had ik het gewild, dan had ik ook een naaimachine, een konijn en haarspeldjes mee kunnen nemen. Of een gebraden kip, een geborduurde omslag voor mijn familiebijbel en een badpak maat 48. Een gloednieuwe herenfiets, een Limburgs belegd broodje en een antroposofisch babyspeeltje. Het hele uur genoot ik van het drukke gekrioel daar in de Kruisstraat. Al die mensen in alle kleuren. Al die etensgeuren. Er rust zegen op. God houdt ook van de Kruisstraat. En waarschijnlijk Allah, Boeddha en Vishnu ook.

verliefd

We lezen een boek over Rooi Kiri, het Zuid-Afrikaanse vogeltje dat op zoek gaat naar de juiste partner.
Elise verklaart na afloop dat zij verliefd is op B.
'Die heb ik al 22 kusjes gegeven!'
Zozo. Dat is niet mis. Bovendien is ze al zeker een jaar op B., dus dat is lekker stabiel.
'Is B. ook op jou?' vraag ik, maar het antwoord daarop is ontkennend. Daar lijkt ze zelf overigens helemaal niet onder te lijden. Op mijn vraag of er iemand op haar is, haalt ze haar schouders op. 'Sommige kinderen zeggen dat R. op mij is.'

Nah, dat treft.
In haar nieuwe klas zitten straks zowel B. als R.
Dat kan nog een hele soap worden.

praten met Jeevas

Afgelopen week reed ik met Gijs achterin de auto door de stad.
'Mama ...kijk, ik zie een kerk!' riep hij. 'Mag ik een keer naar een kerk gaan?'
'Ja hoor Gijs, we kunnen best een keer naar een kerk gaan.'
'Wat is er in een kerk?'
'Wat denk jij Gijs, waar zou een kerk voor zijn?'
Na even denken kwam het antwoord: '...daar kun je praten met Jeevas.'

Mmm, voor een niet-kerkelijk opgevoed kind toch lang niet gek gedacht.

broccolibomen

Nog steeds in blij-tevreden-opgewonden stemming over de naderende Bath-vakantie snuffel ik wat rond in Google Earth. Met als stralend middelpunt 'ons' huisje aan de Pulteney Mews, vlieg ik over de daken, langs het miniatuurspoorlijntje, zie daar beneden de longboats op de Avon, het grote parkeerterrein. Oh ja - een Iceland, die was er ook, en als-ie nog bestaat, besteden we straks vast wel een paar uur in de Bath Fairy Shop. Ik zoef wat over de parken, want nu zoek ik toch wel even naar het dichtstbijzijnde kinderspeeltuintje. Cricketvelden zijn leuk, maar schommels en klimrekken zijn essentieel. Hm. Ik zie alleen maar broccolibomen. Laten we er maar vanuit gaan dat die speeltoestellen daaronder verborgen blijven (want anders moeten we dagelijks naar de pubs-met-beergardens...)

serieuze bezigheden

Rekenweb: da's voor serieuze momenten.

kunnen wij het maken?

- 'Wat ben je aan het doen Gijs?'
- 'Ik ga voor jou de vuilnisbak rape-...repera-...repareren, mama!'

dank u, Overtoom!

bruut

Geweld tegen bomen is ons tuinthema van vandaag. Er zijn een heleboel babyberkjes en mini-eikjes en peuterbeukjes gesneuveld in onze gigantische snoeiwoede. Het was een kwestie van 'zij eruit of wij (over 10 jaar) eruit' - ze stonden met zijn allen met hun wortels onze gevel te ontwrichten en onze andere flora te ontrieven. Toch voelt het onaardig, zulk jong leven in de groenkliko kieperen.

one month from now

Vandaag over een maand zijn we net een dag in Engeland. Waarschijnlijk is Bath in de tien jaar dat we er weg zijn, stukken minder veranderd dan wijzelf. Ik zie in gedachten precies voor me waar in de stad we zullen landen, in het terraced house dat we 4 weken hebben gehuurd. Naast de cricketvelden vlakbij Sidney Gardens is het, en als je via Laura Place loopt, kom je op Great Pulteney Street. Dan is links The Boater en rechts The Balti House waar we vast en zeker een maand lang net zo vaste afnemers zullen worden als van Tokyo Sushi Bar in Vancouver afgelopen zomer. Daarna komt de Bath Rugby Fan Store met hun paarsblauw-wit gestreepte merchandise, en de kleine souvenirshopjes op Pulteney Bridge, een van de weinige bewoonde bruggen ter wereld, over de Avon weir die eronder stroomt. En ik zie mezelf lopen, de brug over, dan vlak voor de muziekinstrumentenwinkel langs het voetpad naar beneden langs de rivier. Daar kom je bij de achteringang van de Waitrose, waar we een maand lang vaste klant zijn voor alle heerlijkheden. In gedachten wandel ik verder door Bath - zou het er allemaal nog zijn: de Mexicaanse afhaler bij The Little Theatre - de Raincheck Bar? Is er nog die sandwichshop bij Orange Grove? Staan er nog gestreepte strandstoelen in het park daar beneden? Hoeveel heteluchtballonnen vertrekken er elke dag van het centrale veld van Vicky Park, voor de Royal Crescent - zouden de kinderen een rondje pitch and putt volhouden? Is de Sains in Green Park Station nog steeds zo druk en is er in dat café nog steeds jazz op zondag? Heeft Green Street nog steeds de beste groentewinkels en bestaat die heerlijke bakker nog waar je koffie en thee kon drinken, in een puntig pand op de kruising van 5 straten? Het is er vast allemaal nog, alleen The Circus Restaurant heeft, zo hebben we vernomen, helaas, helaas een nieuwe eigenaar.

zingende doos

In de keuken staat een gigantische doos waarin de firma Overtoom een paar transportkratten had verpakt die ik afgelopen week bestelde. Uit de doos komen geluiden: eerst geschraap, daarna luid gezang (een no-lyrics-versie van Mary had a little lamb) en veel geschraap en geveeg en hetzelfde lied maar nu met de woorden Lekkerdonkerlekkerdonkerlekkerdonker.

En vervolgens zegt de doos met een piepstemmetje: 'wie wil er naar de zingdoos kijken? ik heb leren zingen op de zingdoosschool.'

Als ik zeg dat ik wel even op internet een aankondiging plaats zodat we wat publiek hebben die dan allemaal een euro mogen dokken voor een voorstelling van onze zingdoos, zegt de zingdoos: 'Maar mama... dat doe je toch niet echt hè? Want dit is geen zingdoos, dit is gewoon een Elise!'

Meneer Frits

Midden in het winkelhart van Eindhoven, aan de 'warme kant' van de Heuvelgalerie vastgeplakt, zit Meneer Frits. Eigenlijk vermoed je dat het ooit de extended-foyer is geweest van het Muziekcentrum. Boven de deur hangt nog een bord waarop aangegeven is welk wachtnummer er aan de beurt is bij de kassa's. Meneer Frits is ondanks zijn distincte seventies-kleurstelling van bruin en veel oranje, aangenaam warm-modern. Het personeel draagt zwarte shirts met op de rug in een dikke oranje lijn hun logo: het herkenbare profil van de man die zijn naam leende aan dit etablissement. En hoewel de echte Meneer Frits op 100-jarige leeftijd stierf, inmiddels bijna drie jaar geleden, bruist en bubbelt 'zijn' grand café-restaurant voort.
Wij aten een voorgerecht van tonijntartaar, tonijnsashimi en tonijnrosbief (die laatste term slaat etymologisch natuurlijk nergens op, maar zo staat-ie op de kaart en het beschrijft vrij aardig het zeer rosé gegrillde plakje tonijn) met wat mooie bijlagen zoals wasabicreme en een rettichsalade. Daarna had ik een voortreffelijke tournedos met rode wijn-vanillesaus. Ik ben arrogant genoeg om te denken dat ik veel van wat in restaurants op de kaart staat, even goed kan maken, maar een echt lekker stuk rood vlees bereiden is moeilijk genoeg - en dan vooral en in de eerste plaats om eraan te komen. Energie steken in het onderhoud van een relatienetwerk met veehouders en slagers, is iets dat ik graag aan de horeca overlaat.
Daarnaast is Meneer Frits zo vriendelijk geweest om hun wijnen allemaal per fles maar ook per glas aan te bieden, voor zeer schappelijke prijzen. Dat laat nog wat ruimte voor je eigen wijnarrangement.
Als finishing touch nam (naar wat bleek te zijn) een stamgast plaats achter de vleugel en speelde langdurig en zeer verdienstelijk diner-arrangementen. Daarmee steeg Meneer Frits definitief uit boven deze eenvoudige provinciestad en tilde Eindhoven weer heel even naar het niveau cosmopolitan.

in de stemming

We lopen door het park, Elise en ik.

'mama, KIJK! een ORANJEBORSTJE!'
'Ik zie hem... weet je zeker dat het niet een roodborstje was?'
'Neeeeee, deze had ORANJE BORSTJES, echt hoor mama!'

Ja, AH moet wat, nu de Welpies op zijn...

gezondheid

6.30 - wekker is nog niet gegaan.
Ik geniet van de laatste minuten rust.
In de kamer naast me hoor ik gescharrel.
Deur gaat zachtjes open, en daarna onze deur.
Gijs fluistert: 'Mama! Mama?!' en dan nog wat harder: 'Mahamaaaa!'
Ik doe toch maar één oog open, want wie weet is er iets reuze dringends dat echt geen 10 minuten kan wachten, en zie een wazig plaatje van een Gijshoofd op een paar millimeter van het mijne.
'Wat is er Gijs?'
'Poes moest niezen!'

In plaats van een snedig antwoord ('dan had-ie zeker een haartje in zijn neus!' of 'misschien is-ie allergisch voor katten?') doe ik mijn ogen nog weer even dicht.

Gijs vertrekt tevreden naar zijn kamer, zijn plicht is gedaan want de nies is gemeld. Ik hoor hem mompelen 'Hatsjie! Hatsjoe! Gezondheid poes!'

nest

De laatste dagen waren de merels opvallend actief in een bepaald deel van de achtertuin. Er werd af en aan gevlogen, met snavels vol stuff. De dikste van de drie catalpa's leek het doel. Vandaag toch maar eens gekeken. En ja hoor. Goed verscholen in de enorme bladerbol, precies midden in de stervormige kuil die alle uitgaande takken maken, ligt een prachtig nest, opgetrokken uit dennetakjes, mos en een netje waar in een ver verleden een vetbol in zat. Erg hoog is het niet, en ook precies op het lawaaiigste kruispunt van de tuin, juist daar waar de verkeersstromen van driewielers en kliko's elkaar kruisen. Ik ben benieuwd of de familie merel lang in deze vinex-woning blijft zitten. Maar voorlopig zijn ze happy campers. Mevrouw komt net aanvliegen en schikt haar merellijf bovenop het nest. Zo. Dat past. Tevreden pjoet geluiden stijgen op uit het boompje. Na anderhalve minuut heeft ze er alweer genoeg van, de broedrust zit nog niet echt in de kont. Ze daalt met een vette sliding neer op het gras en scoort nog een snavel vol stoffering. Pjoet!

everlasting

Ik sta in de tuin de rozemarijn bij te snoeien, als uit de kamer luid gezang van Elise komt. 'laaa-lalalalaaahaaa, la-lalalalahaaa...' en wat onverstaanbare lyrics daarbovenop. Maar wacht, die melodie: die ken ik. Ik graaf diep in mijn geheugen. Intussen zingt Gijs ook al mee. Jawel hoor: het is 'open up your eyes, then you realise, here I stand with my everlasting love' - maar ik hoor duidelijk Nederlandse woorden. Hm. Ze blijven je verrassen.

xs4no1

Ineens doet internet het een paar uur lang niet. Dat is raar. Dat laat je weer eens goed merken hoe vaak je het gebruikt. Hoezeer je leven verweven is met die breedbandverbinding. Nou is xs4all wel enorm plichtsgetrouw: we hebben weinig te klagen en als we dat wel hebben, is het vaak nog buiten hun schuld. En de schatten sturen je dan vervolgens een lieve brief met een waardebon te besteden aan een doel naar keuze. Jezelf (in de vorm van allerlei kadobonnen) of een goed doel. Omdat de Pinksterdagen ADSL-wise zo verbrokkeld waren. En ja, als je dat 'leed' allang weer vergeten was, mag het goede doel wel van die 20 euro profiteren natuurlijk.

ontstippeling

Gijs raakt weer langzaam ontstippeld. Hij gedraagt zich al weer twee dagen volstrekt normaal als een bijna-4-jarige, lijkt ook eigenlijk geen last te hebben van jeuk of extreme hoeveelheden pokken.
Als dit het was, zijn we er weer mooi vanaf. Zou Cruyff zeggen.

*pling*

En: natuurlijk sliepen ze niet uit.
Natuurlijk waren ze voor 7 uur wakker.
Die kinderen hebben namelijk een ingebakken systeempje dat vooral op vrije dagen in werking treedt - en des ochtends om half 7 zegt: 'PLING! - tijd om tv te kijken!'

opblijven

Vroeger lang geleden...

...vond ik 'opblijven tot je vanzelf in slaap viel' het mooiste wat er was. En of dat nou om half 9 of om 11 uur was, aan het wapenfeit dat je was opgebleven-tot-je-niet-meer-kon had je al voldoende. Gisteren was de eerste keer voor Gijs en Elise. Al tijdens Roemenië - Italië bekeken ze geïnteresseerd het spelletje op het scherm. Tijdens de voorbeschouwing becommentarieerde Elise als een mini-uitvoering-bondscoach alles wat besproken werd. Gijs had meer interesse in zijn houten meccano. Was nog wel bereid mee te brullen met 'Alllllle wellllpies hellllpennnnn!'
Beide konden niet wachten tot er eindelijk weer eens iemand een biertje uit het tapvaatje wilde. Gijs had binnen een halve minuut de werking van dit formidabele stuk consumententechniek doorgrond ('en dan moet je daar drukken en dan gaat het zo wieieieieieie-ieieieieie hierdoorheen...'), Elise kan zich meten met de barista-vaardigheden van haar broer. Bij de eerste goal van Kuyt werd natuurlijk volop meegejuicht. Daarna hielden ze het vooral vol op de verwachte hapjes-in-de-rust. Elise werkte nog even een indrukwekkend aantal gehaktballetjes naar binnen en in de 55e minuut was de wedstrijd voor beide dan toch echt over. Over de doelpunten die nog volgden, hoeven ze maandag op het schoolplein toch niet uitgebreid op te scheppen: heel-laat-opblijven-tot-je-niet-meer-kunt is genoeg.

Buh-ob

Elise en Gijs zitten aan de kleine groene tafel. Er wordt -voor de verandering- eensgezind gespeeld.

E: wat moet ik schrijven?
G: letters!
E: maar wat met de letters?
G: kippen. en haaien.
E: moet ik 'Bob de Bouwer' schrijven?
G: ja!
E: ... (druk schrijvend)
G: Bobdebouwer begint met M
E: nee, met de B toch?
G: ...uhhh... BBBB. Bbbbbobbbbb. de Buh.
Buhhhhh-oooobbbb duhhh Bouwerrrrrrr!

gestippeld

Ik weet heel zeker dat Gijs er nog egaal uitzag toen ik hem zondagavond welterusten zei. Gisterenavond lag er een wakker en zeer gestippeld jongetje in bed. Hij begroette mij met de mededeling 'Ik ben wakker mama - en ik heb de waterpokken!'. En dat was dan dat. Het verklaart zijn onrustige gedrag van dit weekend, en behoudens wat verhoging lijkt hij verder niet al te ziek te zijn. Inmiddels staat hij tevreden te bouwen aan zijn houten meccano. Gestippeld en al.

et hop!

Zo snel gaat dat, in de Fokkertjes van VLM. 's Ochtends om half negen het kantoor van je klant in Londen binnenlopen, 's avonds om 6 uur weer aansluiten in de file op de A4 bij Hoofddorp. Voor dat ene interview moest ik wel op een goddeloos tijdstip mijn bed uit, maar ik werd niet eens wakker van de wekker. Al voordat die om 3.15 af ging, hoorde ik Gijs rondscharrelen, het licht aan knippen en naar de badkamer schuiven. Toen ik daar binnen liep, stond hij glaasjes water te tanken. Hij kon weer naar bed, ik naar een totaal fileloze A2.

In Londen was het nog warmer dan in Nederland, zeker als je met wat extra hardware rondloopt. Heel veel tijd hadden we niet, net na drieën was de retourvlucht alweer, en ondanks online inchecken is het toch raadzaam om veel tijd te nemen op de luchthaven. Dat bleek maar weer toen bij de handbagege controle zoveel snoeren en stekkers te zien waren in mijn tas, dat álles eruit moest, en alle apparatuur aangezet. Uiteindelijk vertrokken we van het mini-taludje van Londen City, waar de kleine kistjes op enkele tientallen meters afstand van je landen en opstijgen, zonder enige vertraging.

keicool

Ai. Nu komt het ook al it Gijs' mond: '...babbeldebabbel...ja papa dat is keicool, echt vét hoor.... bladiebla'.

feestnummers

Vandaag was het weer zover: samen naar de echte enige K3!. Elise wist zowaar nog een heleboel van het vorige concert, twee jaar geleden, toen ze net zo oud was als Gijs nu. Dit keer hoefden we niet ver weg. Het IJssportcentrum is 3 dagen lang, 8 voorstellingen lang, afgeladen vol met papa's, mama's, opa's en oma's omringd door stuiterende 1-8 jarigen. De verhouding meisjes-jongens is zo'n beetje 6:1, maar dat boeide Gijs geen ene moer (als het hem al opviel). Het leeftijdszwaartepunt lag zo rond de 5 en alles droeg staartjes, rokjes, frutselshirtjes en roesjesjurkjes. Voor een evenement van deze omvang moest letterlijk een dozijn parkeerwachten in oranje hesjes komen opdraven.
En dan de show zelf. Een flinterdun verhaaltje, veel gehuppel en gespring van het sjowballet, gouwe-ouwen. K3 die majestueus en magistraal hun ding doen, even opgewekt en fris als altijd. Een videowall die hier en daar een écht leuk effectje gaf, zoals de percussie-olievaten waar de dansers op speelden (en die er in werkelijkheid helemaal niet waren) of de metershoge discobal. Geen pyro dit keer, wel een fuchsiaroze taart-van-een-decor, met overvloedig veel lampjes, glitters en kleurige strikken en linten.
Ik zat net twee rijen boven de rechtse vaste camera, en helemaal aan de buitenrand, dus ik had een prachtig zicht op wat deze pro met zijn gigantische Fujinon op de schermen liet zien. Ook ik heb me dus prima vermaakt. Maar toch ook en vooral om de kinderen die zo ontzettend genoten hebben.

dat roze diertje

Ik doe mijn nieuwe donkerrode sneakers aan. Gijs komt voorbij lopen en merkt casually op 'Heej mama, wat een mooie schoenen heb jij. Net als die mevrouw met dat roze diertje!' en laat mij in verbijstering achter. Mevrouw? Roze diertje?

Beneden gekomen vraag ik aan Elise of zij weet wie 'die mevrouw met dat roze diertje' is. Ja hoor, dat weet Elise wel. Dat is een zekere 'Kim Possible' - en het diertje blijkt een hamster te zijn. En voor ik het weet, zingen beide kleuters in koor: KIM-POS-SI-BULLLL, KIM-POS-SI-BULLL!!

vies lijf

Elise heeft sinds het wiebeltandtijdperk is aangebroken ook grotekinderentandpasta. Dat is geen onverdeeld genoegen. Met enige moeite gebruikt ze dapper elke dag deze minder milde variant. De babytandpasta smaakt niet naar mint, deze hoogstens een beetje en het blauwwit gestreepte uiterlijk is een added value. Maar tussentijds veelvuldig uitspugen blijft een vereiste. Na elke keer spugen wil ze even haar mond afvegen, bij voorkeur aan mijn handdoek. Wel vraagt ze beleefd of ik dat niet erg vind, dat ze mijn handdoek daarvoor gebruikt. 'Welnee schat, dat geeft niks.' 'Maar mama... dan wordt jouw lijf toch vies van mijn tandpasta?'

fishcakes

Helemaal geslaagd zijn deze stickvisjes-voor-volwassenen:

Halve kilo aardappels gaar koken.
Enkele visfilets (afhankelijk van de grootte), bijv zalm, tilapia en kabeljauw, gaarstoven in water/citroensap/wijn.
Beide uit laten lekken en afkoelen.
In een kom citroen- of limoensap van minstens 1 citroen of 2 limoenen, geraspte schil, een flink stuk gemberwortel (fijngehakt), zout, chilipeper, geperste knoflook en veel koriander mengen.
Aardappels door de aardappelpers halen, vis fijnwrijven.
Doorelkaar mengen en er kleine platte schijven van vormen.
Schijven paneren met achtereenvolgens bloem, losgeklopt ei en paneermeel.

Minstens een uur laten rusten - dit is de belangrijkste stap!

Daarna frituren in een koekenpan met dikke bodem in een centimeter hete olie. Ook de volgende dag heel erg lekker...

altijd

Gijs komt - een uur na in-bed-legging - de trap af.
'Wat is er Gijs?'
'Ik wou nog een knuffel.'
Ik geef hem een knuffel en een kus.
'Heej,' zegt Gijs, 'jij gaf mij een kus. Waarom?'
'Omdat ik jou lief vind.'
'Jij vindt mij de hele dag lief he?'
'Ja Gijs, de hele dag.'
'En morgen weer he mama?'
'Ja Gijs, heel lief, elke dag.'

Tevreden klautert hij de trap weer op, terwijl ik hem nog iets hoor mompelen over 'elke dag de hele dag'.

Turron

Gisteren openden we het prachtige pakje Turrón. Eerst moest het gouden koordje open, waarvoor ik een lakzegel moest verbreken. Daarna had ik een mes nodig om het met koperen spijkertjes dichtgetimmerde kistje te openen. Toen een cellofaan met kantrandjes waaruit een vacuüm plastic kwam. En daarin zat, verpakt in een gouden folie, waardoor het net een staaf goud leek, de turrón. Bomvol met amandelen, een groot blok chocoladefondant.

simply

De consumentenbond heeft onderzoek gedaan naar ontbijtgranen. De uitkomst is niet bepaald verrassend. Alle in omloop zijnde Frutslies, Hacks, Lootsies en Prootsies zijn geen verantwoorde vervanger voor brood.

Nogal wiedes. Iedereen kan toch lezen op die pakken dat het suikerbommen van A tot Z zijn? Smacks, waar suiker het tweede ingrediënt op de lijst is, en glucosesiroop en honing resp. tweede en derde, bevat bijna de helft suiker. Da's dus gewoon snoep, en hartstikke lekker ook. Als snoep. Zelfs de tamelijk verantwoorde fibre flakes en fruit varianten zijn vermoedelijk relatief gezien nog vol van zout en ongewenste vetten. Maar om nou meteen het hele ontbijtgranensegment links te laten liggen, dat gaat ook weer wat ver. Neem nou de superieure Dorset cereals, tegenwoordig bij de AH XL verkrijgbaar. Gewoon uitstekende combinaties van granen, zaden, noten en fruit. Niet goedkoop, maar dan heb je ook wat, en met zo'n pak doe je tenminste even. De gebakken lucht met suikerlaagje van Kelloggs is zo op, deze organic superior gaat zowel in de kast als in de maag langer mee. Bovendien zitten er geen nodeloze hoeveelheden vet, zout en toegevoegde suikers in. Zelf noemen ze dat unadulterated breakfast pleasure, op hun goed ontworpen kringloopkartonverpakking... maar ach - daar kun je omheen lezen.

Zoals Het Hoort

Sinds lang weer eens een ochtend Zoals Het Hoort. Zoals Er Meer Zouden Moeten Zijn. Wakker om 8 uur, spontaan. De kinderen werden ook net wakker. Zagen er fris en fit en vrolijk uit, gingen uit zichzelf naar de wc, vroegen keurig of ze de tv aan mochten doen, dronken een glas water en aten een doosje rozijnen. Ik vertrok met een kop koffie en de kiloknaller-zware Volkskrant naar boven. Ik reken ditmaal op geen enkele onvolkomenheid als ik weer beneden kom. Geen poezen-ondergesmeerd-met-tandpasta. Geen volledige keukeninhoud op de salontafel. Geen Gijs balancerend op een rijdende bureaustoel die 'even wilde voelen' aan de messen van de (hoog opgehangen) staafmixer. Geen gifmengsels met toiletreinigers en handzeep. Ik ga er van uit dat ze beide nog braaf op de bank naar MegaMindy kijken zodra ik de trap af kom. Het helpt vast, om erop te vertrouwen.

in de auto

Woensdag. Berlijn - Utrecht - Eindhoven: 16.00 - 22.30 - 23.15
Donderdag. Amstelveen - Eindhoven: 15.00 - 18.30

File: afschaffen.

internationalisering

Een merkwaardig gevolg van internationalisering. Ik loop in Berlijn op de Kurfürstendamm en zie ineens in mijn perifere zicht ...Elise opdoemen?! De eerste verwarring moet even zakken voordat ik me realiseer dat dit kind een paar centimeter langer is dan Elise en alleen maar hetzelfde donkerblonde haar heeft en hetzelfde witte fleecejasje met bloemetjes. Vlak bij de Gedächtniskirche gebeurt hetzelfde nog eens: er rent een luid kwetterende kleuter voorbij, richting zijn vader. Hij draagt een geel shirt met een oranje leeuw erop gedrukt: Gijs' absolute favoriet van dit moment. Dit kereltje had mediterraan-donker haar, geen enkele schijn van kans op vergelijking met blonde Gijs dus. En toch, in die eerste fractie van een seconde, denk je: 'Huh!!? Wat doe jij hier?'
De enige overeenkomst tussen deze twee gebeurtenissen is de aanwezigheid van H&M kleding. De alomtegenwoordige, over heel Europa uitgesmeerde H&M. Zo gaat het met Ikea, MacDonalds en C&A. Internationalisering. Tjee.

kattewaad

Het was kwart over zeven toen ik even een kop koffie ging halen beneden. Op de overloop zag ik een witte klieder, en even verderop, op de trap, nog een. Tandpasta. De tube kindertandpasta in de badkamer was flink uitgeknepen. Beneden zaten beide kinderen stoïcijns voor de tv. Ik smoorde Samson en zijn gave Gert tijdelijk de mond met de mute-knop en vroeg met mijn beste Commisaris-Migrain-stem wat dit te betekenen had. Elise had er kennelijk niet zoveel mee van doen, maar Gijs had de witte vegen nog om zijn mond staan. Op de witte tafel lagen de mixer, een paar taartvormen en de föhn.
Ik vroeg Gijs hoevéél tandpasta hij precies op had, ik wist dat de tube niet meer vol was, maar twijfelde over een spoedwandeling richting huisartsenpost. Gijs claimde 'niet veel' te hebben gegeten. Ik vroeg waar de rest dan wel was. Het antwoord was simpel: 'In de haartjes van poes.'
Arme poes zat buiten onder de tuintafel, met inderdaad hier en daar vegen witte en blauwe tandpasta in zijn vacht. Boven in bad, waar de misdaad vermoedelijk had plaatsgevonden, lag nog een plasje witte pasta en wat vegen blauwe tegen de muur.
Poes simpelweg afnemen met een vochtig doekje blijkt iets te zijn dat in reclames en Amazing Discoveries altijd heel goed werkt, maar in werkelijkheid zinloos is. Gijs waagde nog de suggestie 'dat je het er heel makkelijk uitkreeg met deze:' (toont föhn aan publiek). Poes is dus ongewenst en geheel onvrijwillig onder de douche geweest - en níet geföhnd na afloop. Van de föhn is hij zo mogelijk nog banger dan van pepermuntgeur. Gijs zit intussen op zijn zitzak zijn zonden te overdenken (en daarbij luidkeels te zingen).
8 uur 's ochtends en de zondag kan beginnen. Tijd voor koffie.

zomersnack

De hele week al zijn de Nederlandse stations opvallend dik bevolkt met dames tussen de 30 en de 70. Aan het begin van de dag zijn ze er nog niet, maar de eerste trein na 9-en die vertrekt, zit zelfs in de stiltezones vol met tegen elkaar of in mobieltjes kwekkende vrouwen die verbaasd zijn als er nergens 6 plaatsen bij elkaar te vinden zijn. Aan het eind van de dag, zo tussen 4 en 6, is het nog veel opvallender, want dan dragen ze allemaal dezelfde grote zilverkleurige tas model 'shopper' mee. 'Libelle zomerweek', staat erop.
Gisteren ging er een dame met zo'n shopper naast me zitten in de trein. Uit haar shopper stak een plant van zeker de hoogte van Gijs. Om dit 1 meter hoge stukje flora zat een groot vel plastic waar in kleurige letters op gedrukt stond: S N A C K. Ik denk niet dat de plant zelf als snack bedoeld was, ik heb de vrouw er in elk geval niet van zien eten, maar je weet nooit natuurlijk. Waarschijnlijk moest het ding eerst nog liefdevol verzorgd worden tot er een of ander vruchtje aan zou gaan groeien dat als snack kon dienen. Maar nu weet ik het. Dát doe je dus bij de Libelle Zomerweek. Snackplanten kopen.

briljant simpel

OK, ik ben een verstokte Van der Sar -fan. Vandaag is-ie goed in het nieuws, na het succes van Manchester. Maar ook zonder dat is deze reclame briljant: grappig, kort, eenvoudig en er wordt bijna niet in gesproken.

wiebeltand

Elise wil haar wiebeltand best even laten zien.

















Natuurlijk is Gijs niet te beroerd om mee te doen. Die heeft helemaal geen wiebeltanden maar dat doet niet terzake natuurlijk.

feestnummer

Elise had een dagje feest. Eerst de jaarlijkse meester-en-juffenverjaardag. Thema 'indianen', dus met veren en strepen op het hoofd naar school. Daarna een verjaardagsfeestje van een klasgenootje. Direct door om met mij nieuwe schoenen te kopen en toen dansles. Ik had nog wel dringend geïnformeerd of ze niet veel te moe was voor dansles, maar dat was, zo verzekerde ze, niet het geval. Op de terugweg, net na zessen, leek ze in slaap gevallen net twee minuten voor aankomst. Ik probeerde haar wakker te houden door tegen haar te praten en rare liedjes te zingen, maar haar ogen bleven dicht. Tot we stilstonden op de oprit, en bleek dat ze me gewoon voor de gek had gehouden...

carnavalmelk

Gijs informeerde tijdens de lunch vriendelijk of er soms ook nog 'carnavalmelk' was. En ik, bezig met het schaven van plakjes kaas, moest werkelijk even nadenken wat hij bedoelde. Het antwoord was nee. 'Ah. Alleen gewone koeienmelk dus.' constateerde Gijs, en ging door met het verwerken van zijn boterham met pindakaas.
Terwijl hij het allang weer vergeten was, zag ik nog altijd beelden van koeien met pruiken, toeters en véél te veel bier op.

een bus vol blinden

In lijn 29 zit vaak een blinde man. Rond dezelfde tijd dat ik naar kantoor reis, stapt hij in en uit bij dezelfde haltes. Maandag was hij er weer, aan de andere kant van het gangpad. Tot mijn verbazing stapte er nóg een blinde man in, een die ik niet eerder had gezien. Hij wilde ook op de voorste stoel plaatsnemen, kon natuurlijk niet zien dat daar al iemand zat, die hém ook niet zag en hem daarom niet kon waarschuwen. Ik zei dat de plaats aan de andere kant vrij was, en zo zat ik op een rij met uitsluitend blinde mensen in een bus die door Utrecht reed. Na het uitstappen verdeelden de reizigers zich netjes over Cap en Atos. Ziend of niet.

effectief

Hoe effectief is een klamboe?
Prima, zolang de muggen er niet ín zitten. Vanochtend heb ik niet minder dan VIER muggen geplet, allemaal ín de klamboe, en allemaal volgeslurpt met donkerrood warm bloed. Rotzakjes.

doorgesloepen

'Gijs heeft mij zès keer geslagen met zo'n Gijs-...zo'n GIJS-ding, mama!'
Elise komt haar beklag doen in de slaapkamer. Een Gijs-ding zal wel een onderdeel van de houten meccano zijn die hij gisteren kreeg. Ik leg Elise uit dat ik daar met terugwerkende kracht niet zoveel aan kan doen van hier en dat ze beter na de eerste mep gewoon ergens anders kan gaan spelen misschien.
Even later komt Gijs naar boven. 'Elise heeft mij doorgesloepen!' Voor de zekerheid laat ik hem herhalen wat hij zei, maar hij zegt het echt. Ook aan doorsloepende zussen kan ik weinig veranderen achteraf. Whatever it may be.

te wek voor goorden

Het is toch eigenlijk ook te raar om waar te zijn (maar wel het geval) dat je beter op Düsseldorf kunt forenzen dan op Amsterdam? Ik was in anderhalf uur thuis en had eigenlijk geen noemenswaardige file. Alleen de grens gaf wat opstopping, maar dat was puur door een extreem strenge politiecontrole waarbij iedereen over de oude parkeerplaats werd geleid en één op de tien auto's eruit gepikt om te checken. Intussen stond de A2 vol.

Autobahn

In het Ruhrgebied zijn buitengewoon gecompliceerde snelwegknoopsels aangelegd. Op dit meesterwerk van asfaltmacramé ben je nogal geholpen met een routemiep. Just follow the simple instructions, ze vertelt niet alleen wat je moet doen maar ook waar je dan vervolgens komt. Terwijl ik tevreden meetetter met Everybody loves Kung-Fu fight-inggggg kwebbelt Miep haar instructies van links. Ik was wel even sprakeloos bij deze: 'Neem dan toerit naar toerit naar A4, daarna toerit.'

karper

Gijs is dus Bliksem McQueen. Van binnen en van buiten. Hij laat geen gelegenheid na om te vertellen dat hij héél HARD kan. Hij zegt alleen geen 'BliksemMcQueen' maar 'BliksemKoi'. En daarbij zie ik steevast voor mijn geestesoog een soort karper met een valhelmpje en aan weerszijden van zijn lijf bliksemschichten over zijn vinnen heen geschilderd.

bellen

Wat is dat toch. Je geliefde belt, vanuit een ander continent, en je komt nauwelijks verder dan 3 minuten nanotalk. Dat het goed gaat, dat het warm is en dat de kinderen op de fiets naar school gingen. Meer niet. Terwijl je zóveel kwijt wilt, hoe heerlijk de vakantie was en dat-ie heel terug moet komen en dat de Bouwkunde faculteit van de TU Delft is afgefikt en dat zoonlief de meest spectaculaire tekenfilmbuiteling ooit maakte op zijn 12-inch karretje. Dat de Wii-fit gewoon leuk is, en dat internet er al twee dagen af en aan uitlag en dat je wou dat jullie vanavond gewoon op de bank samen een aflevering van Bones konden kijken. Dat je een prachtig menu hebt bedacht voor als de 6 eters komen, dat de buren je weer eens uit de brand helpen met het opvangprobleem, dat je stom genoeg vergeten was te pinnen, dat kennissen een zoon kregen en dat je weer moet opstarten voor werk. Dat de kinderen merkbaar moe zijn van de vakantie en gereset moeten worden, dat je graag nog tien rollen behang en een paar emmers plaksel had maar dat ze ook lief en aanhankelijk zijn en papa missen. Maar het is pas 6 uur in de ochtend daar, je moet zo je oudste halen van school en een telefoonlijn is te dun voor emotie.

Breedband is toch alleen verkrijgbaar IRL.

ouderwets

Het was een ouderwets gebroken nacht. Dat was alweer even geleden, en je ontwent het snel. Wat een drama. Rond 1.30 werd ik spontaan wakker, oorzaak onbekend, en viel maar moeilijk in slaap. Om 3.00 wilde Gijs wat drinken, deed dat met nogal veel kabaal en ging ook nog eens luidruchtig naar de wc, om daarna weer in zijn kamer te verdwijnen. Dat had Elise wakker gemaakt, die om 3.30 ook naar de wc ging. Na het nodige muggengezoem had ik dan toch maar mijn klamboe dicht, helaas mét een bezoeker erin. Enfin, er waren nog wat uren over. Om 5.00 besloot Gijs dat de nacht wel lang genoeg had geduurd en kwam luidkeels klagen dat het licht uit was. Toen ik hem teruggestuurd had naar zijn kamer, ging hij alle voertuigen met sirenes een voor een uitproberen. Ik kwam mijn beklag doen, waarop zijn commentaar was 'Maar mama, ik wil óók wel eens geluid maken hoor!' 'Ja Gijs, maar niet om 5.15 graag!' Mijn boodschap dat hij in zijn kamer in bed moest blijven, werd met een luidruchtige huilbui beantwoord.

Nodeloos te zeggen dat beide kinderen op het moment dat het tijd was om op te staan, heerlijk lagen te slapen. En met geen tien paarden wakker te krijgen waren. Gaap.

snelle jongen

Elise mag op de fiets naar school, en omdat Gijs dat dan natuurlijk óók wil, en mijn knie nog niet zo bakfiets-bestand is, gaan beide op hun eigen fiets en ik lopend ernaast. In het parkje zet Gijs de vaart erin, nog zonder ervaring met de grote gaten tussen de stoeptegels. Onderaan de lichte helling gaat het mis, en met een klassieke duikeling over zijn stuur komt hij tot stilstand. Pas als ik de fiets van het hoopje woedende Gijs af til, komt hij overeind. De schade is beperkt tot een schaafplek op zijn voorhoofd. 'Wat ging jij hard!' zeg ik. 'Ja,' zegt Gijs, 'ik leek wel Bliksem McQueen he mama?' 'Nou en of, maar... je hóeft niet zo hard hoor. Fiets maar rustig verder.' 'Nee mama,' zegt Gijs, 'ik fiets heel hárd verder. Want ik ben Bliksem McQueen.'

Zucht. Mánnen.

accu leeg

Zo rond vijven stuurde ik Gijs naar boven om even een droge broek aan te trekken. Eerst hoorde ik wat gespeel en gescharrel, maar al snel werd het verrassend stil. En jawel, zoals wel vaker het geval is rond die tijd: Gijs was in slaap gevallen op zijn zitzak. Ditmaal was zijn batterijtje echter érg goed leeg, want ik heb hem ook niet meer wakker gekregen. Op al mijn suggesties en aandringen ('Gijs? Wil je wat eten? Gijs? Gekookt eitje? Gijs?') werd alleen gereageerd met hhhrrrmmmmmmmmmbl geluiden en eens lekker extra omdraaien. Het was wel duidelijk: Gijs Wilde Niet Wakker Worden. Uiteindelijk heb ik hem zojuist maar overgetild in zijn bed, waar hij tevreden tegen Aap aankroop om verder te ronken. Die accu was dus echt goed leeg.

lieve ouwe sul

Toby wordt in rap tempo ouder. Hoewel zijn vacht hem nog best staat en keurig glanst, heeft hij moeite met afstanden schatten en met correct op schoten springen. Even hulp bieden in de vorm van een kontje of voorzichtig hijsen wordt dankbaar aanvaard. Hoewel hij zo nu en dan nog de obligate pimpelmees molt alsof hij gewoon 4 is in plaats van 14, draait hij zich quasi-onopmerkzaam weg als een van de buurkatten over de schutting paradeert. Niks gezien, niks hoeven doen. Hij krijgt tegenwoordig weer full-size dieetbrokjes, de lichtgewicht versie liet hem veel te snel afvallen. Met dit warme weer ligt hij hele dagen in de schaduw te stoven. Hij wandelt kalmpjes achter me aan naar de rustige achterkant van de tuin,, zoekt een klein kaal rondje in het grasveld uit, draait drie keer om zijn as en zijgt neer. Met een diepe snuifzucht valt hij, voor de 28e keer vandaag, in slaap.

het eerste

De nieuwste trend hier heet 'wie-het-eerste'. En door beide kinderen met verve beoefend is vooral: naast het klimrek/de zandbak/de deur/de trap/de auto/de glijbaan roepen 'wie het eerste bij het klimrek/de zandbak/de deur/de trap/de auto/de glijbaan is...!'
Inmiddels is het geëvolueerd tot 'wie het eerste ikke zegt, heeft gewonnen - IKKEEEE!!!!'
Elise denkt slim te zijn en roept: 'wie het eerste ikke zegt, heeft niet gewonnen!'
Maar Gijs is niet voor een gat te vangen.
Die zegt gewoon 'wie het eerste ikke zegt, die is begonnen!'

gewenning

Met alle aanvoer van voedingsmiddelen uit alle windstreken ben je haast ontwend dat iets niet verkrijgbaar is. Al is het dan milieuverwoestend en gruwelijk duur, als je met alle geweld bosbessen wilt in de winter, kán dat wel. Maar tot mijn ontzetting waren er gisteren in meerdere winkels geen avocado's verkrijgbaar. 'Al een paar weken geen aanvoer mevrouw, misschien begin volgende week weer.' En ik had nog wel zo'n zin in avocado met truffelolie en geschaafde parmezaan! Tsss! Dat je daar oprecht teleurgesteld over kunt zijn is niet alleen decadent maar ook simpelweg verwend. De groenteafdeling ligt vol met wel 84 soorten groenten en evenzovele modellen fruit. En toch die lichte teleurstelling over dat éne product wat er niet is. Tjee.

leerzaam

De Henny-Sesamstraat-CD blijft leerzaam, ook voor ons. Wij hebben inmiddels door dat Gijs syncopatische triolen kan zingen (on-der mijn béd - on-der míjn bed ligt een groene krokodilllll) en dat Elise ook best weet wat ze voor haar verjaardag wil (morgen ben ik jarig en ik weet wat ik wil hebben...) namelijk 'diamanten en gouden munten'. Juist ja.

'dat hele kleine mannetje en die hele dikke'

'Mama!'
Elise komt de slaapkamer binnenstormen.
'Wij waren een boek van jou van vroeger aan het lezen en toen vielen er zomaar twee blaadjes uit!'
Ik vraag welk boek dan.
'Die van dat hele kleine mannetje en die hele dikke!'
Ik had werkelijk geen idee.

Beneden werd alles duidelijk. Natuurlijk. Asterix en Obelix. Als ze nou had gezegd: '...die met die snorren, die menhir en die toverdrank'...

verwennen

Moederdag met papa-op-afstand is een beetje onpraktisch. Hoewel Gijs de beste barista ooit is en Elise als geen ander de ontbijttafel kan dekken, kreeg ik toch wat koude voeten bij het idee dat die twee een poging zouden gaan doen tot zachtgekookte eitjes of met een karaf versgeperste jus de trap op zouden wankelen. Bovendien is twee weken vakantie erg lang voor kleuters om hun zelfgemaakte kadoos-met-bijbehorend-versje voor zich te houden. Wij hadden moederdag dus maar even naar voren verplaatst. Vandaag zitten we gedrieën tevreden aan het ontbijt. Écht verwennen betekent hier namelijk 'niet hoeven aankleden voor het ontbijt.' En dus zitten Gijs en Elise immens tevreden in hun pyjama's aan een boterham met chocopasta en luisteren intussen naar de Sesamstraat CD.

knarsers en zuchters

Je hebt verschillende typen slapers, en hierboven op de verdieping liggen er twee die vooral erg goed kunnen knarsen en zuchten. Als je doodstil de kamer van Gijs binnensluipt en met je beste nachtzicht de rondslingerende sandalen en de kraanwagen wist te ontwijken, trap je natuurlijk bij het sluiten van de gordijnen toch nog op dat ene kleine kloterige totaal onzichtbare playmobil zeehondje dat in de plooien van de zwartwitte zebrazitzak verscholen zat. Met je blote voeten. In plaats van luidop A W O E B O E !! te roepen, beperk je je tot een gesmoord grmbtlppfffrt, maar ook dat wordt natuurlijk door slapende oren opgemerkt. Gelukkig wordt hij niet wakker maar zucht eens diep en knarst nog lekker een oorverdovend rondje. Daarbij overstemt hij nog niet het tevreden geknars dat van de overzijde komt. Daar wordt haast permanent gekraakt en geschraapt met het melkglazuur. Ze hèbben nog gebitjes, voor zover een lekenoog dat kan bepalen. En Elise heeft één wiebeltand, dus dan zullen die gebitjes er wel op gemaakt zijn dat ze het precies de juiste levensduur volhouden en niet opgeven onder het geknars.

score

De score in the edible garden na twee weken knuffeltuinieren:

tomaten: kleine plukjes groen, sommige met al vier blaadjes
dille: een zacht tapijtje lichtgroene sprietjes
peterselie: geen sjoege
aardbeien: prachtig aangeslagen, de eerste groene kleintjes hangen er al, ik verwacht met een week of twee de eerste oogst
oregano: weer helemaal opgekomen
framboos: lijkt redelijk happy
zonnepitjes van Gijs: nog niets te zien
braam: one happy camper, met dikke groene bladeren en mooie rode stelen
tijm: is voor het gemak eerst maar eens uitgebreid gaan bloeien
salie: lijkt tevreden
lavas: zelden zo'n blij stelletje gezien
rucola: begint al echt herkenbare blaadjes te vormen naast de klassieke ronde zaailingen
radijzen: erg geclusterd maar ze gaan er wel komen
bieslook: stuitert de pan uit, bloemen, sprieten, alles door elkaar
wortel: nog niets te zien
pompoenen: nog erg kaal maar dat is ook wat vroeg, die staan net
wijnrank: hoopgevend, helemaal uitgevouwen terwijl-ie voor Keulen nog bijna kaal was

Bank Holiday

Terwijl heel Nederland net ff moest bijkomen van de serie Kanneginnedag-Hemelvaart-dag-ná-Hemelvaart en dan een weekend erachteraan, namen wij juist die week erna even vrij. Elise tekende hinkelbanen en speelde eindeloos memory en dammen, Gijs scharrelde in de zandbak en knoeide met de waterbaan en opa en oma waren zo lief om ons tweetal daarbij een paar dagen te begeleiden. Wij mochten intussen even eruit. Het werd Keulen. Drie nachten en de omliggende dagen, en het was heerlijk.

achterstallig onderhoud

Zo neem je een paar dagen blogpauze en zo schrijf je bijna twee weken niets. Dat is het gevolg van een logerend-kind-met-vakantie, een ander kind dat daardoor toch een beetje van slag was en een paar dagen op pad zonder kinderen én zonder laptop. Dat laatste mag een unicum heten, ik moest moeite doen om me de laatste keer te herinneren zonder. Het was weldadig en ook een beetje vreemd. Vooral vanwege het bloggen: juist op een plek waar er veel vermeldenswaardig is en veel op te tekenen zonder zitten: dat is wel bijzonder. Enfin, de laatste vrije dagen van deze Pinksterperiode zijn mét laptop en mét kinderen. Helaas zónder man, gelukkig is die donderdag weer terug.

Vriend van Henny

Ik was net te jong of misschien net te bleu voor Doe Maar. Toch, op een leeftijd waarop je de punkfase al luidkeels gepasseerd bent, ben ik alsnog fan geworden van Henny Vrienten. Want wat blijkt? Zowat ál mijn Sesamstraat-favorieten zijn geschreven... door Henny! We kochten de CD 'Vriendjes voor Altijd' - bomvol gepropt met 35 tracks: de Zes Heksjes, Aatje Piraatje, Lief Lieveheersbeestje, Mijn Achterkant is de mooiste van Nederland en als toefje op de toch al zo prachtige taart natuurlijk het Stoepkrijt/Hondepoep lied. Allemaal even leuk, fris, spannend en grappig. Allemaal een beetje bijzonder. De kinderen vinden het geweldige muziek en wij genieten mee. Geen enkel nummer is saai of doorsnee, zoals K3 nogal eens kan zijn. Ze hebben de Willem-Wilmink-achtige kwaliteit van lang geleden, het J.J. de Bom niveau dat je voor altijd bijblijft. Elise kan de meeste liedjes zo meezingen, en met zijn allen kunnen we weer even vooruit. Daarom zijn we collectief Vriend van Henny.

tuineten

Het is alweer zo warm dat het ineens geen warmetenweer meer lijkt. Ja - barbecue. Dat wel. Maar die staat nog even in de schuur. Dus dan wordt het plannen omgooien. Geen warme curry met kikkererwten maar een koude kikkererwtensalade, met citroen, pijnboompitten, een klein lepeltje Thaise rode currypasta, tomaat, komkommer en alwéér die gele paprika. Daarbij een sausje van bulgaarse yoghurt, gehakte groene kruiden en een dikke teen knoflook. Straks een stokbroodje de oven in en dan gaat er zo een half pakje van de echte Bretonse boter met zoutkristallen doorheen. En een tuinwijn. Kumkati Chardonnay-Viognier. Ook al lekker zonder eten.

oh tuurlijk

Eerst wil je meer werkenden en hogere arbeidsparticipatie van vrouwen. Daarom stimuleer je onder andere de kinderopvang, omdat de dure en schaarse opvangmogelijkheden ouders weerhouden van meer werken. En als dan een jaar of twee later blijkt dat het géld kost, draai je het net zo hard weer terug. Want dát was nou weer niet de bedoeling. Graag niet de lasten. Wat is dit voor achterlijk zwalkbeleid?

vreemd

Nederlands nieuws. Een man uit Polen liep vannacht op de snelweg en werd doodgereden door een automobilist die hem niet kon ontwijken. Reuze triest. De automobilist was... een man uit Polen. Dat is toch vreemd. Natúúrlijk is het toeval. Maar het toont wel aan dat er kennelijk enorm veel Polen rondwandelen hier in Nederland. Hoe groot zou de kans zijn dat een Nederlander in Polen doodgereden wordt door een Nederlander? En is het niet al de tweede Pool in korte tijd die omkomt door lopen op een Nederlandse snelweg?

lekker tutten

Kleuters kunnen soms van die ouwemutsenopmerkingen maken.
Gijs zegt onder het eten: "Ik denk dat ik zo na het eten lekker even een stukje ga fietsen. 't Is zulk heerlijk weer!"
Proest. Waar hij dit Annie M.G.-achtig vocabulaire vandaan heeft, is mij een raadsel, want J&J zijn hier in de ban.

Na het eten voegt hij de daad bij het woord. Hij pakt zijn fiets en rijdt van de zandbak he-le-maal naar de hosta's. Toch al gauw een meter of zeven. Daarna gaat hij met zijn zus luid gierend van de lach op de wip, onder het uitroepen van "Wij maken lol! Hahahahaha!"

Ach ja. 't Is ook zulk heerlijk weer.

uitkijk

Gijs en Elise spelen Boot.
Ze zitten op het klimrek. Gijs klimt op de touwladder en roept: "Ik ben op de uitkijk!"
Elise vraagt vanaf de schommel: "Komt er al wat aan Gijs? Komt er een haai?"
"Nee."
"Een andere boot?"
"Nee."
"Een eiland dan?"
"Nee."
"Ja maar Gijs, er moet wel íets komen hoor!"

Italië

Vandaag lijkt het wel Italië in de tuin. Aan het einde van de dag is het beter uit te houden dan in de volle zon. We eten cannelloni gevuld met knoflookgehakt, met courgette, gele paprika en tomatensaus en een roux met Belgische roodschimmelkaas en een scheutje witte wijn eroverheen. Tussen de laagjes zijn duidelijk de verse kruiden uit de tuin te proeven: salie, lavas, rozemarijn en tijm.
In het wijnrek lag nog een kadootje van een paar weken terug: een Barbera d'Asti uit het jaar 2000. Speciaal voor ons gemaakt door meneer Gianluca Morino, vertelt het etiket. De wijn is ondoorzichtig donkerpaars. Ik drink maar weinig Italianen, maar deze is erg lekker. Hoe die onmiskenbaar Italiaanse smaak heet, weet ik niet. Tijd voor een cursusje oenlogie aan de Hogere Wijnschool.

zomaar

Zomaar ineens is het zomer. Met de muren aan alle kanten, ons eigen relatief lage huis en het zuidelijke klimaat is het dan in onze achtertuin direct loeiheet. Gewoon 'in het land' schijnt het 18-20 graden te zijn, hierachter voelt het als minstens 25. Dat geeft hoop voor de bramen, aardbeien, druiven en frambozen tegen die kant van de schutting die altijd, altijd zon heeft. De twee tuindeuren staan al vanaf vanochtend vroeg open en iedereen loopt de hele dag tevreden in en uit. Poes ligt te stoven op de warme tegels en je hoort het gras bijna groeien. Het wordt alleen overstemd door het luide gezang van de merel. De beuk heeft onder invloed van het fraaie weer zijn blaadjes opgengevouwen en ziet er nu nog zacht groen en oranje uit. Over een paar weken bereikt hij zijn definitieve donkerroodbruine kleur voor de rest van het jaar.

simultaanvoorlezen

Gijs kent 'Are you my mother?' al sinds Canada uit zijn hoofd. Mark leest het altijd gewoon voor in het Engels, ik laat hem kiezen, en hij koos tot vandaag altijd Nederlands. Na drie keer simultaanvertalen heb je die tekst wel zo'n beetje in je hoofd zitten, en zo komt het dat er een redelijk consistente maar volledig ongeautoriseerde Nederlandse versie de ronde doet in dit huishouden.
Vandaag wilde hij, na dagenlang Kat met de Hoed, Meneer Big en Bob de Bouwer, toch weer eens van 'waarismijnmoeder' horen. Ik begon gewoon in het Nederlands, maar na drie bladzijden verzocht Gijs of het ook Engels mocht zijn. Dat mocht. Gijs bedacht zich dat dit een leuke grap kon opleveren, en vroeg bij de volgende bladzijde op suikerzoete toon 'nu Nederlands?' Toen dat bleek te werken, volgden de verzoeken om van taal te wisselen elkaar in steeds hoger tempo op: om de alinea, om de zin, om de regel. Gijs had de grootste lol met roepen 'Engels... Nederlands! Engels! Nederlands!...Engels!' en schaterde tegen het eind zo hard, dat hij de laatste woorden onmogelijk gehoord kan hebben. Maar dat geeft niet, want die kennen we allebei toch uit ons hoofd. 'You are a bird. And you are MY MOTHER!'

rood monster

Elke keer als ik van Amsterdam naar Utrecht rijd, schrik ik me een ongeluk van het knalrode gevaarte dat ineens in je perifere zicht opdoemt. Een monsterlijk grote kubus van felgekleurd ribbeltjesplaat. Het nieuwe Vredenburg. Geen gezicht, maar 't valt wel op.

stralend

Maandagmiddag zat Elise op de BSO op de bank met een zak ijs op haar hand. Ze had handstand geoefend naar eigen zeggen, en was daarbij met haar knie op haar linkerhand gevallen. Op zich al knap. De hand leek echter weinig problemen te geven, afgezien van momenten dat er iets moest (eten, jas aan, doorlopen, opruimen). Vanochtend klaagde ze echter toch weer over pijn, en haar hand zag er ineens nogal opgezwollen uit. Toch maar even naar de huisarts dus. Na een bloemrijke uitleg van Elise ('...en toen was ik op de BSO en toen... etc') en een uitgebreid onderzoek, kregen we een doorverwijzing voor de radioloog. De huisarts wist het ook niet zeker. Met de huisarts 10 huizen verder en een ziekenhuis om de hoek ben je gelukkig zo klaar. Twee foto's gemaakt en een uur nadat we bij de huisarts naar binnen liepen, reed ik het parkeerterrein weer af en kon Elise weer naar school brengen. Niks gebroken - gewoon rustig laten genezen. Een stralende Elise (groen in het donker) liep de school binnen en riep casually tegen de los op de gang lopende klasgenootjes '...níet gebroken!'