dancing rice in Yokohama

Gisteren waren we in Yokohama. Japan is vanaf de Orpheus nog geen tien minuten fietsen, dus zeer de moeite. Ditmaal niet de rijdende sushi (ik waan me altijd weer in een James Bond scene en wacht op de eerste die met stropdas verstrikt raakt tussen de schoteltjes maki en sashimi) maar de teppan yaki tafel. Het was weer heerlijk en natuurlijk ook veel te veel. De gepeperde lamsfileetjes, de reuzengarnalen en de teriyaki spiesjes worden altijd gevolgd door gebakken rijst met ei en groenten. Dat is het moment dat de rijstkorrels dansen op de hete plaat, een enorm ballet van witte springertjes.

I'm still here

Er is een oud album van Crowded House (alleen dát bezit al verraadt een rijpere geest) waar na 14 tracks een lange stilte valt. Net als je denkt 'Volgende?', hoor je ineens in spookachtige quasi-hardrock 'I'M STILL HERE, I'M STILL HERE!'

De herinnering vertelt verder nog, dat ik ooit een vriendin hielp bij haar schoonmaakbaantje. Dat vond plaats in een kast van een Wassenaarse villa, waarvan de eigenaren terug zouden komen van vakantie. Wij waren elk op een andere verdieping badkamertegeltjes aan het poetsen (in de stellige verwachting achter iedere wc-pot verloren diamanten oorbellen of manchetknopen aan te treffen) met het volume van de stereo op 30+. Tot dwars door de stilte scheurde 'AAAAAAAIIII'MMM STILLLLLL HIIIIEEEEEEEEEEEEEEEERRRRR'.

hij is leuk

illegaal

Oei. Een tante van Obama woont illegaal in de US. Dat kan in zo'n land natuurlijk ruimschoots voldoende reden zijn om niet gekozen te worden als minister president. Het is ook nogal niet niks. Tjongejonge. Zomaar een illegale tante hebben.
Nee, als bijna-machtigste-mens-ter-wereld kun je je weinig permitteren. Er hoeft maar in het nieuws te komen dat de achterneef van je buurman zijn vuilniszakken een dag te vroeg aan de straat had gezet en je volledige carrière is naar de haaien.

slaapbeer en reddingstouwtje

Gijs heeft het er maar druk mee. Op school hebben ze een goed gesprek gehad over seizoenen, en daarom komt Gijs met de mededeling dat hij een slaapbeer is. Even doorvragen leert dat hij precies weet wat dat is, een winterslaap, en na een korte uitleg aan mijn adres trekt hij zijn jas aan om in de zandbak een hol te gaan graven. Na een minuut of tien jaagt een kleine herfstbui onze dappere slaapbeer weer naar binnen, waar hij zich zuchtend aan tafel zet. 'Ik wil niet nat worden, ik wil tekenen.' Hij schetst in dertig seconden een raket, met een 'bestuurderplaats' en een lange streep daaruit. Aan de streep bungelt een handje. 'Dat is een reddingstouw, voor als er mensen los zijn gegaan in de ruimte.'

Zozo. Er gaat veel om in zo'n kleuterhoofd.

grote stapel sushi

Als je eenmaal de juiste vis-leverancier hebt gevonden, waarvan je de zalm en tonijn ook met een gerust hart rauw consumeert, dan krijg je dit. Modelbouwers aan het werk, het resultaat, en een pan vol tempura.

prachtige actie

Het Koninklijk Concertgebouworkest is jarig en geeft 10 symfoniën kado per download. Prachtige actie. Inclusief boekjes. Te vinden op http://kco.radio4.nl/

handig

"Mama, het verschil tussen jongens en meisjes is: jongens hebben een piemel."
"Klopt Gijs"
"...en dat is heel fijn."
"Oh ja? Waarom?"
"Omdat je dan heel handig kunt plassen."

de allerliefste

Als je in de leeftijdscategorie 4-10 valt, deel je de wereld in. In vakjes met Fijnste Dag, Liefste schoolvakken, Lekkerste eten en vooral: Beste Vriend(inn)en. Van de Vrienden en -dinnen van onze dochter ben ik redelijk op de hoogte, alhoewel verschuivingen in de top 3-5-10 nooit uitgesloten zijn. Van de voorkeuren van Gijs was me nog niet zoveel duidelijk. Andreas-van-de-Stampers, die hij dus maar zelden ziet, blijft nog altijd de eerstgenoemde boezemvriend, alle schoolweken ten spijt. En in de klas is wel duidelijk dat hij gecharmeerd is van Achmed-Yassin, en van die andere, grotere Gijs, en van hun bijna-naamgenoot Guus. Maar toen ik hem laatst vroeg wie hij nou de allerliefste op school vond, zei hij zonder een seconde te aarzelen: 'Elise'.

Dat maakte Elise zachtroze tot achter haar oren. En ik kon weer een paar weken tegen het elkaar-de-tent-uit-vechten-tot-je-erbij-neervalt.

Magnum

Ik had het kunnen weten. Ik heb echt gecheckt wat de inhoud van onze goede oude Christmas Pudding vorm was. 1 Liter ging erin. En ik keek met een schuin oog naar het Delia-recept, waarin allerlei combinaties van aantal en inhoud genoemd stonden, waaronder iets dat nog het meeste leek op '2x 1/2L/2 pint'. Tja, 2 pints zouden moeten passen, maar er stond dus in werkelijkheid 2 x 1.2 liter of 2 x 2 pints. Delia maakt natuurlijk VEEL. Uiteraard. Had ik kunnen weten.

Inmiddels staat de prachtige metalen bombevorm die van zichzelf al een klein pootje heeft waardoor je hem prima kunt stomen, in de grootste pan die we hebben. 6 Uur stomen, 2 maanden bewaren en geregeld doordrenken met brandy. Gaat helemaal goedkomen.

Gods eigen tomaten

De zaterdagmarkt is een gevaarlijk gebied voor mij. Ik had echt een bescheiden lijstje. En om knie-technische redenen was ik niet met de bakfiets, dus alles moest in een grote tas rondgezeuld worden. Maar er ging toch weer erg veel mee terug.

Het was rustig bij de kramen, want de aanpalende cd-zaak had een optreden van mogelijk-wel-de-echte Koos A. weten te boeken. 60% van het marktende publiek stond dus in drommen om de opengeschoven winkelpui, en ik zag in eerste instantie niet waarvoor. Mijn kennis van het Nederlandse Lied is niet zo goed dat ik 'een bossie rode rooooozen' onmiddellijk weet te plotten bij de juiste artiest, dus iemand onderweg moest me vertellen dat het om Koos ging. Toen begreep ik wel meteen waarom de reden van de samenscholing onzichtbaar was achter al die toeschouwers.

Enfin, ik had dus teveel tijd en teveel aandacht van de marktkooplui en zo kon het gebeuren dat mijn lijstje, dat er zo uitzag:

• kabeljauw met vel
• mandarijnen
• witlof
• stoofperen
• sla
• amandelschaafsel
• paddo's voor de risotto
  

...eindigde als volgt:

• kabeljauw met vel
• mandarijnen
• oh, daar ligt De Perfecte Aubergine. Ja, doet u mij maar De Perfecte Aubergine erbij...
  
• bosuitjes
• iets teveel witlof, de dagaanbieding
• een zakje bielzen en Limburgse katjes
  
• stoofperen voor twee keer, want de Gieser Wildemannen waren slecht te vinden, maar toen ik ze uiteindelijk wel zag, heb ik maar een dubbele hoeveelheid genomen
• sla
• hm, ook maar een halve kilo krenten en sultana's gemengd
• ah, er is eindelijk weer geconfijte sinaasappelschil, da's nodig voor de Christmas Pudding
• twee limoentjes erbij
• amandelschaafsel
• heej, dat zijn gedroogde zwarte kersen. Doe maar een ons. Even proberen.
• paddo's waren lekker goedkoop, dus driekwart kilo oesterzwammen en champi's - de man verzekerde dat ze best een week houdbaar zouden zijn en anders is er altijd nog het Soepalternatief
  
• half pondje groene Turkse paprikaatjes voor de lekker

...en toen stond daar een kraam met een fenomenale berg minuscule kerst-roma-tomaatjes. "Tomaatjes van Jezus, mevrouw, zo heten ze." Bied daar maar eens weerstand aan. Gods eigen tomaten liggen met zijn veertigen hier op de schaal. Minstens 20 soortgenoten al gesneuveld, en als ze het eind van de week halen, is dat een wonder op zich.

the very pink

Ik heb me echt een behoorlijke tijd afgevraagd waarom poes met roze vegen in zijn vacht rondliep - vooral op zijn pootjes. Het antwoord is duidelijk. Stoepkrijt.

soep met beest

De Sodexho is zo vriendelijk om in het bedrijfsrestaurant de diverse warme dag-gerechten te voorzien van een bordje. Daarop staat wat het is, en in kleine letters eronder of het gerecht halal is, en welke soorten dier er al dan niet in verwerkt werden. Handig voor de grote variëteit aan collega's die er rondlopen, en hun bijbehorende (di)eetwensen.

Afgelopen week was er een spannende soep. Het bordje verklaarde 'Chicken soup'. Met eronder, in hele kleine lettertjes inclusief spelfout: (with porc).

noodgeval

Gijs is druk bezig in de hal. Ik hoor wat gefrustreerde geluiden, dus ik vraag of het allemaal lukt. 'Wat doe je eigenlijk Gijs?'
'Ik doe een komkommer in mijn zak!'
Euhhhh....?
Gijs... die iedere groente wantrouwt... probeert een volledige komkommer... in zijn zak te doen?

Dan komt hij de kamer binnenstappen, met in zijn hand zijn gele bodywarmer. In de zak zit een groen houten blokje in cylindervorm. De rits van zijn zak wil maar niet dicht.
'Want kijk mama, dan heb ik in mijn brandweerjas wat te eten, als er een noodgeval is, en als ik dan honger heb.'

Ah juist. Groente: alleen in een noodgeval.

partyqueen en keukenprinses

Het feest was een succes. De dames hebben genoten, Gijs ook. Nadat ze om 18.30 waren opgehaald door hun ouders, waren wij gevloerd.

De dames met zelfversierd schort, hard kneden en meppen voor het beste deeg, Gijs slooft zich flink uit:

wie schrijft die... schrijft

Gijs heeft de kunst afgekeken. Dachten wij dat hij nooit dezelfde fascinatie voor letters zou ontwikkelen als zijn zus, die op haar 2e verjaardag het alfabet kon opdreunen, omdat hij nou eenmaal meer geboeid is door apparatuur en mechaniekjes, heeft-ie het toch maar mooi geflikt. De letters beginnen al door te sijpelen, maar vooral de interesse in het schrijven is groot. Vandaag ging hij er eens goed voor zitten aan tafel, pakte een blaadje en een potlood en schreef zonder enige hulp in sierlijke en leesbare kapitalen E L I S E.

Ergens erboven stond ook nog een verzameling karakters die met een beetje goede wil het woord G I J S zouden kunnen vormen.

marathon

T for dt

Om de Metro zit weer het bekende advertentieomslag gevouwen. Ditmaal van T for Telecom. Ik wil m al bijna ongezien omslaan, als me ineens de ongelofelijk domme taalfout opvalt. 'Je bevind je hier'. Súkkels. Kent er niemand de dt-regels op het reclamebureau of de communicatie-afdeling van TfT? Dit staat echt té dom, en dat in een oplage waar je U tegen zegt.

carrièremove

Vanmiddag kwam ik terug met Gijs van een allerlaatste consternatieburobezoek toen ik vagelijk registreerde dat er een raar luchtje hing aan de voorzijde. Toen ik even later Elise bij de buren opplukte, dacht ik op de heenweg nog steeds 'raar luchtje' en op de terugweg ging het alarmbelletje: gas! De buuf&buum waren beide niet zeker van wat ze roken, de tuinman had net de bestrating van de parkeerplaats weggehaald en die tegels straalden iets ontegenzeggelijk mufs uit, maar dat was toch wat anders dan wat ik rook. Ik Rook Gas. En na overleg met Mark, die benadrukte dat ik het al twee keer eerder in dit soort twijfelgevallen bij het rechte eind had, belde ik toch maar het gas-stress-nummer 0800-9009. Een vriendelijke meneer van de NRE stond me te woord.

'De glasvezelkabelaars hebben vandaag kabel van de straat naar ons huis geleid en nu ruik ik gas op de oprit.'
Hoorbare zucht aan de andere zijde. 'Ah. (noemt postcode) Ja. OnsNet hè?'

Nog geen drie kwartier later stond er een meneer met meetapparatuur op de oprit. Het oranje kastje met een metalen slangetje eraan bleef kalm van '0,0' tikken als hij hem in de lucht hield. De man prikte wat in de grond en stak het uiteinde van het apparaatje in de grond. Het gepiep werd heviger. Binnen enkele seconden verklaarde het schermpje '100'. '250'. '860'.
'Ja, hoogstwaarschijnlijk een lek mevrouw. Gisteren zijn we tot middernacht bezig geweest om al de problemen op te lossen elders in de wijk.' Dat belooft veel goeds.

Inmiddels 4 uur later staat er hier in het pikkedonker een graafmachine en zijn drie mannen al uren bezig het probleem op te lossen, bijgestaan door forse bouwlampen en koppen Nespresso (hoeveel meer bijdrage kunnen wij als leek leveren?). Het ruikt nog steeds distinctively naar gas, maar ze gaan het fiksen, zoveel is zeker. De buurman is blij, want het gaslek is bijtijds gespot. Gijs is blij, want die kon vanuit zijn bed alles nauwkeurig volgen. En ik ben blij, want als het echt helemaal niks wordt met de videobusiness, kan ik mijn diensten altijd nog aan NRE aanbieden. Ga ik als sniffer person op pad. Dit was de derde keer dat ik een gaslek dacht te spotten, drie keer raak.

recente productie

dingdong

'Prrrrrrt'
'Ding'
'ZZZZZZZZZZZ'
'...'
'pliemppp'
'bingggboingggbingggboingggg, bingboingggggboinggggboingggg' (x2)
'tringgggggggggggg'
'Bloeinkkkkk'
'plingplang'
'eeeeeehhhhhhhhhhhhhrrrrrrrk'

...en ja, er was er zelfs een bij die (waarschijnlijk het hele jaar door) een electronische-piepjes-versie van Stille Nacht de betreffende huiskamer in zong.

Oh, the different types of doorbells you meet!

Voor het eerst in 20 jaar weer eens als collectant door de wijk gegaan, het is bijna dierendag per slot van rekening, en het was weer een aaneenschakeling van verrassingen. Als je nou schrijver bent, of filmmaker ofzo, en je bent even inspiratieloos, dan is een avondje langs de deuren goed voor een prachtige dosis Fellini-achtige inspiratie. Los van de deurbellen zijn er de tuinen. Klinkertjes, borders, boompjes. Gras, onkruid, heesters. Bijgeknipte haagjes of lege steenvlaktes. Dan komen de tuin-en-voordeurornamenten. Die zijn opvallend vaak huizenblok-gerelateerd. Of er misschien kwantumkorting was bij Coppelmans' tuincentrum, zoveel bordjes met 'welcome' en een chrysant eronder. Zoveel plastiekjes van gravende schoothondjes, zoveel borstel-egels en zoveel deurmatten in halfronde vorm met krullen.

En dan de eigenaren van al dat moois. Sommigen zijn niet thuis, sommigen doen simpelweg niet open. Soms gaat (kennelijk) de bel uit na achten. Sommigen verklaren direct 'da'doek nie-aan-mee' - fine with me natuurlijk. Evenzovelen zijn vriendelijk, droppen een euro in de box en gaan weer verder met hun bezigheden. Af en toe iets bijzonders, zoals de man met de pasgeboren baby in een fleecedeken. De puber die een hele brillenkoker vol muntjes kwam storten. De eigenaar van een kolossale Rhodesian ridgeback en een schootkeffertje dat waarschijnlijk nog wel in het oor van de Rhodesian had gepast. De man die even op zich liet wachten, maar vervolgens instantaan een briefje van 20 trok. De dame die op blote voeten door de regen achter haar ontsnapte dikke rode theemuts-kater aanrende.

Het was kortom weer een interessant uurtje.

slacker standstill

De nieuwe film van Michael Moore, Slacker Uprising, is gratis te downloaden via de site. Ik heb de datum al een paar weken geleden in mijn agenda gezet. Ik ga wel voor documentaire en de nieuwe productie van MM wil ik natuurlijk ook zien. De deceptie was des te groter, toen pas op de slacker-website te lezen viel, dat dit alleen gold voor 'Residents of the US/Canada'. Pardon? Hoezó? Dan heb je een filmmaker die gezien wil worden - en dan wil-ie alleen in dat beperkte gebiedje gezien worden? Ja - reuze waarschijnlijk not.

knak

Twee straten verder staan vier kastanjebomen. Eén ervan zag er vorige jaren al niet zo welvarend uit, dit jaar had hij geen blad meer. Vanochtend toen we naar school fietsten, was er nog weinig bijzonders te zien. Vanmiddag was-ie afgebroken, de complete bovenkant van de boom eraf. Geknapt als een luciferhoutje. De volledige kruin lag ernaast. Iets te harde windvlaag. Treurig gezicht - en het is te hopen dat er niemand onder liep.

keukenprinses

Elise heeft een keukenprinsessenpartijtje besteld. Zondag, toen het mooi weer was, vast een foto gemaakt met haar Verjaardagskleren uit Engeland. Én de deegroller van mijn opa zaliger. Vandaag hebben we voor haar 5 uitverkoren vriendinnen een uitnodiging gefabriceerd.

actieve donorregistratie

Ik teken zelden internetpetities maar in het geval van donorregistratie begrijp ik werkelijk niet waarom dat systeem nog steeds niet omgekeerd is. Natuurlijk moet je kunnen kiezen om het niet te doen als je daar je redenen voor hebt, alhoewel ik me afgezien van religieuze overtuiging maar weinig redenen kan voorstellen, maar dat de default in dit land 'nee' is, begrijp ik echt niet. Waarom???

tussen zomer en herfst

Vierdaagse

wat een weer...

Ik keek net even op nu.nl. Dat het zó heet was, had ik nog niet door...

ruisje

Het aantal wezens in dit huis met een hartruisje overschreed vandaag de 50%. Dat Elise en Gijs beide ruisen, wisten we al. Of Mark en ik ruisen, is onbekend - ik waarschijnlijk niet, dan had de internist het wel gemeld in het verleden. Maar nu ruist Toby ook een partijtje mee. Zijn hoge leeftijd kan een rol spelen, of zijn seniore gestel camoufleert op deze manier een nierprobleem of -ook bij katten- hoge bloeddruk. Of dat opgelost kan en/of moet worden, is nog niet duidelijk. Voor het overige was hij nog in tiptop conditie, voor iemand van minstens 13.

nieuwe fase

Gijs' queeste om elk interessant object in de Intertoys gids van een lettertje te voorzien is een nieuwe fase ingegaan. Nu zet hij bij de Grote Technisch Lego objecten twee lettertjes. Een krul die een G voorstelt... én een duidelijk leesbare P. Want die zijn 'voor Gijs en papa'.

ervaring

Elise leest de Donald Duck. Hardop. Dat gaat beter natuurlijk. Heel knap vind ik haar vertolking van de stripachtige '?' wolkjes boven de hoofden van de neefjes op bladzijde 3. Ze zegt plichtsgetrouw tweemaal 'huh!?'

De ervaring van een stripleesster is nu al te zien.

hoe wéét-ie dat?

Soms zeggen ze van die dingen, dat je denkt 'hoe kómt-ie daar bij?'
Gijs is bezig met zijn missie om alle gewenste speelgoedartikelen aan te kruisen in de dikke Sintgids. Hij is aanbeland bij de Playmobil en ziet een sfinx, uit de nieuwe Egypte-serie van PM. "Mama," zegt hij, "...dit is toch voor als ze dood zijn?"
Hm, goed ingeschat.
"En..." gaat hij verder, "die kan niet meer bewegen. Behálve als ze op de film zijn, dan gaat-ie ineens bewegen!"

Pardon? Wie heeft mijn vierjarige The Mummy laten zien??

aan/uit

Het haalde zelfs het nationale nieuws: op de ring Eindhoven adviseert Rijkswaterstaat aan automobilisten om hun GPS device uit te zetten. De werkzaamheden zijn zo uitvoerig en de op- en afritten wisselen zo frequent van positie dat geen routemiep daar tegen opgewassen is. Nu staan er dus uiterst lelijke gele borden in de berm met grote letters: GPS AAN of GPS UIT. Het valt niet mee, rondweg zijn.

bright

Mark en Gijs liggen op het grote bed en kijken naar de iPhone. We zijn allemaal in afwachting van Elise, die nog haar pyjama aantrekt, om daarna verder te lezen over de belevenissen van Pluk. Mark praat met Gijs over de verschillende icons op het beeldscherm, en vraagt -wijzend op een zonnetje- aan Gijs wat daar staat. Ik fluister in Gijs' oor 'brightness!' en Gijs papegaait in keurig Engels 'bwaitnes!' om vervolgens beledigd zijn handen voor zijn oren te houden vanwege ons lachsalvo.

42 miljoen

Met kinderen kun je aangenaam abstracte, existentialistische gesprekken voeren. We zijn aan het tellen. Mark en ik stoppen allebei bij 42.
"Zo," zegt Mark, "en dat was de laatste."
Elise kijkt verbaasd. "Niet! 42 is niet de laatste hoor!"
"Jawel hoor!" zeggen wij in koor.
"Niet!"
"Wat is dán de laatste?"
Het antwoord komt direct, en heel stellig: "Miljoen!"
Aha. Kennelijk is miljoen het grootst voorstelbare op dit moment. Zelfs als wij suggereren dat misschien miljoen-één ook wel iets is, blijft het eindoordeel gelijk. Miljoen it is.

gids-kameraden

De grote speelgoedgidsen ploffen weer op de mat. Dit jaar gaat dat eigenlijk voor het eerst met vol bewustzijn van Gijs en Elise. Het is wonderlijk hoeveel verbroedering/-zustering er ontstaat boven zo'n boekje met grote schreeuwerige gele letters. "Kijk Gijs," begon Elise, die al een paar minuten langer binnen was en aan de keukentafel zat, "...hier heb ik jouw letter bij geschreven, want die wil jij." 'Hier' bleek een oproltapijt te zijn met daarop wegen en verkeerspleinen. Een classic, goed ingeschat dus. Gijs was het zowaar eens met Elises proactieve besluitvorming. Daarna gingen ze aan het werk met de rest van de bladzijden. Er werd instemmend gemompeld, aangewezen en geschreven. Verder dan ongeveer een kwart van de gids kwamen ze niet, toen was het etenstijd.
Een paar uur later ging ik eens kijken waar ze zich zoal aan verlekkerd hadden. Ik verwachtte bij elk object lettertjes te zullen aantreffen, maar dat bleek mee te vallen. De baby-afdeling hadden ze maar helemaal overgeslagen. Daarna kwam het segment 'pretend play', waar veel G-tjes stonden bij de werkbanken, gereedschapskisten en dokterskoffers - die we allemaal al hebben. Combinaties van E+G waren te vinden bij de vele hardplastic keukens in alle kleuren "met levensechte geluidseffecten". En de meest opvallende E was die bij een opzichtig pastelkleurig paard-met-pop-erop van minstens 1 meter 25. À raison van €69,99 €64,99. Maar, zoals Elise al constateerde, '...álles in dit boekje is goedkoper dan het eerst was, mama. Dus dan kan je méér kopen!'
Met dank aan Intertoys.

wild

De framboos is nu helemaal los. Gisteren haalde ik een hand vol rijpe exemplaren in één keer van de struik. En wonder boven wonder, zelfs Gijs eet ze. Misschien plant ik komend jaar maar een frambozenbos. Ook best leuk voor de voortuin.

buitenboter

Vroeger heette het nog gewoon campingboter, en het zat in een kolossaal blik, dat tussen de aardappelen en de pot pindakaas ingeklemd in vele achterbakken mee naar Frankrijk werd versleept. Ondanks dat wij nooit kampeerden, herinner ik me toch de legendarische blikken broodbevochtiger die een nucleaire aanval waarschijnlijk ook wel zouden doorstaan zonder noemenswaardig bederf of besmetting. Tegenwoordig heet het buitenboter. Want buiten is trendy. Daarnaast is de verpakking de helft kleiner geworden, want dat staat exclusief. Plotseling associeer je boter-in-blik niet meer met gaarkeukens maar met luxe picknicks en koken op een houtvuur in de duinen geportretteerd met hippe mensen die geen jassen maar truien dragen op glanzend papieren covers met een stoere belettering.

Marketing is toch maar alles.

koffie

Ik drink weinig koffie - en vrijwel altijd 's ochtends vroeg. Niet noodzakelijk het allereerste wat ik doe, maar wel vaak. Als ik per trein naar Utrecht reis, neem ik meestal mijn koffie mee in een kleine thermosfles waar precies twee koppen in gaan. Maar ik ben zeer beducht om 's ochtends koffie te zetten als ik de enige ben die wakker is. Het is me al meermalen overkomen dat een verontwaardigde, slaperig kijkende Elise naar beneden kwam met de mededeling dat ik haar wakker had gemaakt. En dat komt door de onwaarschijnlijke hoeveelheid herrie die gepaard gaat met het zetten van een kopje Nespresso. Kennelijk dreunt dat over het aanrecht wandelende apparaatje door tot in haar bed, en dat is ook niet zo vreemd, want haar hoofdeinde ligt pal erboven. Douchen, over de trap lopen, de kleppende brievenbus vanwege de Volkskrant (dáár word ik nou altijd wakker van), zelfs het gemiauw van Toby om brokjes kunnen haar allemaal niet deren maar een kop koffie is al-tijd-prijs.

Ik heb al wat ontwijkende strategieën uitgeprobeerd, variërend van plank of handdoek onder het apparaat tot het tijdelijk verplaatsen van het ding naar woonkamer of bijkeuken. Met wisselend succes. Vanochtend dacht ik 'ach, half zeven, vooruit maar.' En oh wonder, terwijl ik de geur van verse koffie stond op te snuiven boven het apparaat (wat een prachtig luchtje is dat toch, om als eerste te ruiken in de ochtend!) ...kwam er niemand naar beneden. Werd er niet geklaagd. Het bleef stil. Zelfs bij de tweede kop.

hockeymeisje

Ik was wat later dan aanvankelijk gedacht dus belde ik de moeder van Elises klasgenootje om te zeggen dat ik haar rond half vijf pas op kon halen. Geen probleem, maar S. moest wel naar de hockeytraining. Het handigste bleek te zijn om Elise daar op te pikken. In de wirwar van 6- en 7-jarige jongetjes en meisjes met bitjes en scheenbeschermers, en onwaarschijnlijk schattig uitziende stickjes, ontwaarde ik een enthousiast op en neer springende Elise. Die nu, hoe kan het ook anders, óók op hockey wil. (Maar ook graag dansles en zwemles, dat wel.)

betekenisvol

Ineens verschijnen er op letters gelijkende tekens in de tekeningen van Gijs. Sterker nog, hij zat zojuist aan een plaatje te werken waar drie karakters op gekrabbeld waren waarvan er een verdacht veel op een G leek en een duidelijk iets weg had van een IJ. Toen ik daar enthousiast op reageerde, verklaarde Gijs 'dat die ene een lego-letter was en die andere een cijfer dat "voor mama" betekent'.

Good enough for me!

hoogwerker

Als ik Gijs nog een nachtzoen kom geven, vind ik een verschrikkelijk tevreden jongetje in bed. Sinds zijn bed op poten staat, hebben we het namelijk ook gedraaid, omdat de kamer anders zo'n pijpenla werd. Hij ligt nu dus pontificaal voor het raam, op 1m50 ofzo, en kan daarom heerlijk naar buiten kijken. Al het langskomend verkeer wordt gadegeslagen. Ideaal om bij in slaap te vallen: autootjes tellen.

de beuk erin

Onze puberbeuk - hij is pas 40 - kan hier en daar een knipje of een zaagje gebruiken. Dat doe je natuurlijk bij voorkeur niet zelf, bij een boom van 12 meter hoog. Ook de tuinman die de achtertuin verder (om de beuk heen) heeft aangelegd, doet dat soort dingen bij voorkeur niet zelf. Nee, daar heb je boomspecialisten voor. En die komen dan met touwen en trappen (ik hoor Gijs op de achtergrond zingen: 'met een ladder en een slang zijn ze helemaal niet bang') en gaan je beuk te lijf voor je. En dat heet calibreren. Zo. Dat is nog eens iets wat je 's avonds kwijt kunt op een verjaardagsborrel. 'Mijn beuk is vandaag gecalibreerd. Oh, niets bijzonders hoor, doen we elke zeven jaar.' Want zo lang kan-ie er dan weer tegen. 7 jaar, dan is-ie jongvolwassen.

idioot land

Vandaag moest ik overdag nog ergens naartoe waar het OV wat minder dik gezaaid is. Ik was daarom met de auto. En omdat ik om kwart voor vijf wakker werd omdat er een luid zagende haarbal naast mijn oor op een stapel kranten stapte, was ik nog vrij vroeg ook. Om Kwart Over Zes stond er al file op de A2 tussen Den Bosch en Utrecht. Ik herhaal: Kwart Over Zes. 6 uur 15. Belachelijk land.

meuk

Hoe vindt men een rommelmarkt in Nederland? Door op de site 'meukisleuk.nl' te kijken. Zelfspot is alles...

herfst

Hoera, hoera. Het wordt echt herfst. Ik heb de eerste prachtige vreselijk giftige vliegenzwam gespot. "Te klein voor de kabouters" oordeelde Gijs, die er met zijn neus vlak boven ging hangen. De buurtkastanjebomen, hoewel wat pipsjes en ziekjes (en één helaas helemaal kaal), brengen toch nog kleine kastanjes voort. Veel schil en weinig kastanje. Elise heeft een kolossale berg eikeltjes van de voortuin naar de achtertuin versleept. Voor de eekhoorns - '...want anders hebben die zo'n honger.'
De .delicious is tot de rand gevuld met de heerlijkste kazen, paddestoelen, rode wijn, pompoenen en stoofschotels. Heerlijk, de herfst in aantocht.

wishful-thinking-plus-plus

Ik wil net de douche in stappen als Gijs vraagt of ik zijn klok even van de muur wil halen. Een goede reden daarvoor ontbreekt, dus ik ga de badkamer weer in. Over twee uur krijgen we bezoek: Gijs' allerliefste vriend en zijn familie komen taart eten, en die taart moet nog gemaakt worden. Werk aan de winkel dus. Gijs kan bijna niet wachten tot ze er zijn.

Als ik een paar minuten later weer terugkom, vraagt Gijs of ik even wil komen kijken. De klok is toch op miraculeuze wijze van de muur gehaald. Plotseling wijst het ding twee uur later aan. Gijs kijkt me stralend aan en zegt 'Nu komt A. bijna hè mama?'

Als je net 4 bent, kan de tijd soms niet vlug genoeg gaan...

zak en krak

In de categorie 'het zal je maar overkomen' zag ik een goede bekende uit onze Amsterdamtijd geïnterviewd in de Metro. Haar huis staat scheef en dreigt nog verder uit te zakken door de aanleg van die vermaledijde Noord-Zuid lijn (waarvoor de stad al in stukken uitelkaar geschroefd lag in de periode dat wij er maar net kwamen wonen). Balkenplafonds dreigen in te storten, voor haar deur een soort gapend gat van bouwput, en niemand die het pand zou willen kopen voor een prijs die ook maar enigszins in de buurt van de hypotheek komt. En daar sta je dan, met lege handen en een gemeente die zijn schouders ophaalt, daarbij iets mompelend uit het repertoire van 'oeve-wij-nie-te-kenne, 'ebbe-wij-nooit-g'at'. Fijn dan.
Het was even wennen, naar een mederren huis (wat heet, 1964), maar geen zorgen om dak, fundering of stroplafonds doet een mensch een hoop goed. We leven wat dat aangaat een stuk kalmer, en daar komt bij dat de gemeente Eindhoven momenteel uitsluitend glasvezelkabel in de grond stopt. Daar zijn we eigenlijk reuze tevreden over.

lief op zaterdagochtend

helemaal tevreden

huishoudbeurs voor videoten

In de RAI is gisteren weer de IBC gestart. Vijf dagen lang gaat er een gestage stroom voetgangers van station RAI richting Hoofdingang C, waar een kolossaal doek boven gespannen is, met een reclame van Sony erop. De reclame bevat geen prachtige nieuwe camera gefotografeerd in zacht licht. Geen haarscherpe HD quote uit een video over houthakkers in British Columbia. Geen tranentrekkend plaatje van een peuter die een vlindertje van een bloem jaagt. Nee, het doek is zwart en er staat in witte letters op 'Sony You'. En tussen de twee woorden een grote ampersand bestaande uit kleurige lijntjes, een beetje slordig getekend.
Binnen zijn twaalf hallen gevuld met studioapparatuur, software, camera setups, de nieuwste kabels, opvouwbare satellietschotels, onderwatermicrofoons, lichtgewicht hijskranen, genoeg LED-panelen om het Paleis op de Dam volledig te bedekken en een onvoorstelbare hoeveelheid bezoekers. De verdeling man-vrouw zal 90-10 zijn, en dan staan de meeste vrouwen nog op de stands. De bezoekende mannen dragen donkere pakken met das óf volledig afgesleten spijkerbroeken en veel te lang haar. Bijna allemaal sjouwen ze met rode papieren tassen vol brochures. Sony was slim, ze bedachten een wegwerpkarretje met een A4-formaat kartonnen doosje erop. In de doos zit een brievenbusachtige gleuf. De eigenaar kan zijn ontvangen foldermateriaal direct kwijt in de rijdende doos. Ook in deze wereld, waar digitalisering het codewoord is, hebben mensen nog steeds graag een papieren versie van de website in handen. De duimdikke beurscatalogi van B&H vinden gretig aftrek. Mij niet gezien, te zwaar om de hele dag mee rond te lopen, en over een week valt de herfstcatalogus op de mat, daarna de late-herfst-catalogus, de vroege-winterversie, de Kerstkadoversie en zo verder tot de volgende IBC. Het zijn net gewone consumenten, die videoten.

"will garden for food"

De eettuin gaat ook langzaamaan de herfst in. De tomaatjes vinden het zwaar. De komkommer maakt zo nu en dan nog een nieuw komkommertje, de courgette hangt vol met de prachtigste courgetjes die ik in lange tijd heb gezien. Lang, slank en stevig. Beschaafd. Ze moeten wel spoedig geoogst worden, anders zien de slakken hun kans schoon. Maar de grootste verrassing waren de frambozen. Er hingen al snel kleine onrijpe vruchtjes aan de struik, dit in tegenstelling tot de braam die dit jaar nog even overslaat. De framboosjes waren echter nog klein en hard en lichtgroen. Tot mijn verbazing hingen er deze week ineens drie prachtig dikke, rozerode exemplaren. Ze smaakten nog voortreffelijk ook. Zelfs Gijs, die fruit stelselmatig boycot en alleen een uitzondering maakt voor sportsnoep (appels), verklaarde ze lekker. De kruiden groeien door zoals je van ze zou verwachten, en het binnenspul kiemt en maakt kleine plantjes.

jariger kán gewoon niet

Hoe jarig kun je zijn? Nou: zó!

stil aan de overkant

Ik heb mijn publiek verwaarloosd geloof ik. Zo langzamerhand druppelen er wat klachten binnen. Waar de nieuwe postings blijven. Oei. Je lezers teleurstellen is niet zo verstandig. En inderdaad, ik heb ook al twee weken niets geschreven. Dat is wel wat overdreven lang voor een radiostilte. Na een week geen Mark is hij toch alweer anderhalve week terug, dus dat is in elk geval geen valide excuus. Enfin, we zijn er weer. Het is niet meer stil aan de overkant - dat lied kennen ze hier overigens wel, maar wordt door Elise altijd gezongen als 'Ik speel aan de overkant.'

Ofwel, ik was er even niet maar ik ben er weer. Ik speelde alleen even aan de overkant.

nep

Ik rijd tussen de auto's met caravans en fietsen op de trekhaak. De buitenthermometer geeft 25 graden aan. Maïsvelden aan weerszijden van een lange rechte weg, en de zon brandt. Zonnebril op. Airco aan. Muziek uit de Dominicaanse republiek op de radio. Buitenlandse kentekens om me heen.

De witte letters op het eerstvolgende blauwe bord halen me direct weer uit de dagdroom. 'Gorinchem' staat er, en daaronder, in knipperende matrixbordlampjes, '50'.

lekker dan

Onderaan de balk van Entourage staat meestal zo’n beetje wat-ie aan het doen is. Driekwart van de tijd houdt dat ding zich ledig met... ledig zijn. Dan staat er iets als ‘Schedule blurp will run in 2 minutes.’ En zo nu en dan wordt er iets nuttigs gedaan. Daarnet zag ik tussen ‘updating Inbox’ en ‘synchronizing Calendar’ ineens de mededeling ‘Uploading local failures’ voorbij komen. Local failures? Ik wil helemaal geen local failures!

puinbak

Ook op hoge leeftijd kun je circusdieren nog kunstjes leren. Dus op mijn beschaafde ergens-halverwege-leeftijd kan ik dat zeker. Het nieuwste kunstje heet: rücksichtlos wegflikkeren. Ik geloof niet dat ik ooit zo drastisch opruimde als de laatste weken. Kleding van voor-kinderen? Weg! Oude studiematerialen? Weg! Diskettes (’wat ZIJN dat mama?’)? Weg! Alles wat kapot is? Weg! Alles wat nog bruikbaar is maar nooit meer gebruikt wordt? Weg! Waar ook maar iemand nog iets aan kan hebben mag naar de kringloopwinkel of de kledingbak. Groot Goed mag op marktplaats. Iemand nog interesse in een bugaboo? Autozitje? Fietsstoeltje? Als je eenmaal de drempel over bent, is niets te gek om uit je leven verwijderd te worden. Ha, dat ruimt op.

our edible garden

Mijn inzending voor de Friends of the Earth one-minute contest. Opdracht: maak een video van 1 minuut waarin je laat zien welk stukje aarde iets betekent voor je.

statistieken

Goh. Deze week bestaat dit blog alweer een jaar. Ruim 750 postings verder zijn we alweer. Da's gemiddeld 2 per dag. Aardige hoeveelheid woorden.

winkelen met consumptie

Omdat ik ergens tussendoor een gat van een uur heb in mijn agenda, breng ik een uurtje zoet in het centrum van een middelgrote gemeente. Als je vroeg in de ochtend door zo’n winkelgebied loopt, blijf je je verbazen. Over de ketens die óveral hetzelfde zijn. Over de toevoer van goederen die driftig doorgaat, want voor het middaguur moeten de straten weer vrij zijn. Over de rokers die uit het overdekte winkelgebied verbannen zijn en in een treurig kluitje voor de deur hun peukje staan te roken. Over de stilte in de winkels, voor elven komt er niets op gang. Er lopen hoogstens wat ouders met kleine kinderen in de buggy. Opvallend veel solobezoekers. Winkelen singles liever vroeg? Of zijn dit allemaal, net als ik. uurtjekwijtmakers? Als ik even ga zitten in een warenhuisrestaurant met een kop thee, kijk ik recht de damesmode-afdeling in. En ik verbaas me nog meer. Ál die dingen die daar hangen, die gaan állemaal, stuk voor stuk, dus gekocht worden door iemand. Bij ál die dingen denkt iemand: ‘heej, nét wat ik zocht.’ Of misschien denken ze: ‘Nou, deze dan maar.’ Of ze denken, als het ding eenmaal in de allerallerlaatste uitverkoopgrabbelbak is beland: ‘70% korting? Laten liggen is duurder!’ Maar hoe dan ook, kennelijk is voor heel veel dingen dus markt. Vreemd. Heel vreemd. Ik begin maar niet met me de enorme omvang van dit alles voor te stellen, want ik word al duizelig als ik eraan denk. Het is net zoiets als het steeds maar weer in verbouwing zijn van de wereld. Al die nieuwe straten en panden. Al die verhuizingen en verplaatsingen. Waarom hebben mensen het eigenlijk zo druk met vernieuwen en vervangen?

Hilversum bestaat nog steeds

In de tijd dat ik in Hilversum werkte, reed ik soms het centrum in, als ik iets nodig had van een of andere winkel. Toen had ik nog geen routemiep, en het was altijd weer half-en-half een gok. Ik heb nog steeds het vermogen om voor een rit op een kaart te kijken en vervolgens vrij nauwkeurig in de goede richting te rijden. Maar tegenwoordig zorgt routemiep dat er geen minuut verloren gaat als ik doelbewust door een stad beweeg. En ik kijk eens naar al die vagelijk-bekende lanen en dreven. De grote jaren-dertig panden. De ruimte en het groen. Dan komen de bekende punten. Iedereen heeft zijn eigen landmarks: ooit geweest, bekende plek, vaste route, uitzicht van vroeger. Het bekende Japanse restaurant aan de rotonde. De bocht richting het station. Die splitsing bij de autodealer die geen splitsing is, want je mag er niet links. Die lange straten waar je steeds het gevoel hebt in een rondje te rijden. Vandaag ben ik zekere straten viermaal doorgereden. Hilversum bestaat nog steeds en het leidt je met of zonder routemiep voor altijd weer langs haar ringen - tot je opeens de uitgang gevonden hebt. Dan is het zaak er gauw uit te glippen, voor je in de volgende omwenteling terecht komt.

Future Supply Chain

voor de vakantie al gemaakt

knuffelkomkommers

De tuin heeft ons uitstapje van een week of vier wel goed doorstaan. Met dank aan buurman J die het gras maaide, ziet alles er tamelijk welvarend en luscious uit. De passiebloem - inmiddels 14 meter lang en 2 meter hoog en dat alles uit twee stammetjes - probeerde wel de overkant van de tuin te halen, maar de tentakels waren niet langer dan 3 tot 4 meter. Daarmee red je het niet naar de schuur. Bovendien hebben we alles bruutweg afgesnoeid, vele prachtige slingers vol bloemen en knoppen zo de groenkliko in. Niets aan te doen, woekeren wordt direct de kop in gedrukt.
De moestuin is weer in beweging. De kruiden doen wat je van ze zou verwachten (salie: beetje treurig kijken, lavas: hier en daar een geel blad, thijm: zo onzichtbaar mogelijk muurbloempje spelen, bieslook: hoe sprieterig kun je zijn?, rozemarijn: kijkt blij en vermenigvuldigt zich). De dille is tot mijn verrassing weer gaan groeien. De pas gezaaide courgettes hebben geresulteerd in enkele planten, waarbij in een van de planten tenminste drie courgetjes te zien zijn. De braam groeit, de framboos groeit én produceert vruchtjes, weliswaar nog compleet oneetbaar en groen maar ze zítten er wel.
De grote verrassing was de knuffelkomkommer. Zijn tub deelt hij met wat kerstomaten (ik geloof dat ik in een onbewaakt ogenblik wel eens tegen Elise heb verteld dat die pot een 'saladeplant' bevat...) die leuk meedoen en hier en daar een nog knalgroen tomaatje hebben hangen. De komkommer werkt onverstoorbaar door aan oogst. En we hebben zelfs al geoogst, drie snacksize komkommertjes, en er hangen er nog zeker 15 aan te komen. Wat een geweldig ding! Hoera voor de knuffelkomkommer!

Kerstmis

In de Ikea kocht ik wat kaarsen. Bij mijn twijfel over een maffe donkerpaarse kubuskaars zei Mark dat je, áls je dan toch kaarsen koopt, helemaal los moet gaan. Met kerstmankaarsen enzo. Waarop ik blij ging stuiteren en riep 'Oh ja, Kerstmis! Jaaaaa!'
Naast ons begon een dame te stralen. Ze trok haar vriend aan de mouw, wees naar mij en zei 'ZIE JE WEL, ik BEN niet de enige die NU al zin heeft in Kerstmis!'. Iemands dag was alvast goed. En hoewel het mij niet zozeer om de Kerstmis als wel om de kaarsen ging, dacht ik toch vandaag alwéér aan Kerst. Dit keer aan het maken van Christmas Pudding. Die gaat er weer komen!

boing

Harde klap zeg, weer Het Gewone Leven. We begonnen allebei met onfrisse tegenzin, dit geheel in tegenstelling tot de kinderen. Die stuiterden maandag opgewekt naar hun nieuwe plekken op hun nieuwe stoeltjes in hun nieuwe klassen bij hun nieuwe mees en juf alsof het nooit anders geweest was. Wij genieten beduidend minder van het aflopen van de vakantie. Wel hebben we de nazoemende vakantievibes gebruikt om eens drastisch opruiming in huis te houden, hetgeen zelfs leidde tot een familiebezoek aan Ikea of all places op zaterdagavond of all times.

name that place

Je hoeft hier alleen maar de provinciale wegen op te rijden om een hoop lol te hebben om de plaatsnamen. De A36 bijvoorbeeld komt langs de meest geweldige oorden. Veel plaatsen hier in de buurt vonden het kennelijk chique om wat van hun Romeinse roots (if any) te laten zien. De bekendste daarvan is wel Weston-super-Mare, maar Westonbury-sub-Mendip deed onmiddellijk aan deze trend mee. Het hele upper/downer/super/subscircus leidt ook tot clustertjes van dorpen. Zo is er Vobster (klinkt in zichzelf al als een hippe internetapplicatie voor het uitwisselen van scifi-geluidseffecten), maar ook Upper Vobster en Lower Vobster. Er is het keurige Compton Bishop, en zijn frivole counterpart Compton Dando. Mooi zijn de doubles: Farleigh Hungerford doet niet vermoeden dat het bestaat uit 10 huizen en een forellenkwekerij. Dan zijn er nog de lachwekkende namen (Friggle Street), de Frans aandoende namen (Marston Bigot, Shepton Mallet - waar ik 10 jr geleden werkte) en de ronduit lullige namen (Lullington, Lulsgate en het dieptepunt: Lulsgate Bottom - door mij in het verleden zeer frequent bezocht vanwege de ligging van het vliegveld van Bristol in deze spetterende gemeente).
Maar het allerallermooist vind ik Upton Scudamore. Klinkt naar een verdwaalde Romeinse diepzeeduiker. Of zoiets.

Zany

In Vancouver raakten de kinderen verslingerd aan Aap-zones, van die binnenspeelgelegenheden met een paar verdiepingen zachte kussens, hangnetten en glijbanen-eindigend-in-ballenbakken waar volwassenen simpelweg niet inpassen. In hun hoofdjes onstond een mental map van de stad met pulserende rode sterretjes op de plaatsen waar Indoor Playzones waren. Hier in Bath heb ik er nu net 1 ontdekt, aangenaam klein van omvang, lekker goedkoop en zowat om de hoek. Vanmiddag hebben ze in de Zany Zone anderhalf uur aan een stuk uitgelaten rondgehold, met rode wangen en uitsluitend onderbroken voor een slok water zo nu en dan. Ik kon... 20 pagina's van een BOEK lezen.
Het heerlijke van dit soort playgrounds is dat je je er zo normaal voelt als ouder. Om de haverklap zie je peuters vervallen in krijsende woedeaanvallen (omdat ze een sok aan moeten), kinderen die niet mee te krijgen zijn als ze Nu Dan Toch Echt Gaan, broertjes en zusjes die elkaar beconcurreren en uit pure vermoeidheid op de grond dweilende kleuters. De moeders en vaders ter plaatse gunnen elkaar allemaal de begrijpende blik. Been there, done that. Een heerlijke gedachte dat je kind Volstrekt Normaal is en alleen al daarom louterend om zo nu en dan een SpeelParadijs van dit type te bezoeken.

cereal

Ontbijtgranen zijn een bijzonder iets. Thuis blijft het bij de voortreffelijke Dorset muesli en meestal een pak Fruit&Fibre. F&F ligt dicht aan tegen het merkwaardige Bran - dat aan beide zijden van de Atlantic in de supermarkten te vinden is, maar vooral lijkt op gemalen karton dat vervolgens zorgvuldig in vlokjes aaneengeplakt is. Gelukkig is F&F een stuk beter te hachelen. Op vakantie willen we ons nog wel eens te buiten gaan aan allerhande buitenaardse vormpjes in een pak. Zo hebben we de Frosted variant al overleefd, een cornflake die meer weg heeft van een snoepje dan van een ontbijtproduct, en nu werken we ons gestaag door een pak Loops/Hoops/Froops/Whateveroops. Ze smaken allemaal best OK, voor een of twee keer, met dank aan fikse hoeveelheden suiker en zout, maar 't is maar goed dat dit Vakantiewerk-only is en dus binnen een week weer vervangen door normaal brood.

sushi

Hier zijn de sushiplaces lang niet zo dik gezaaid als in Vancouver. We eten voor de eerste keer vanavond sushi. De hippe toko, die pas een paar maanden op Bartlett zit, gaat om half zes open. Officieel. Om kwart voor zes sloft een warrig kijkende Japanner naar de deur, draait het bordje Closed naar Open en schuift met zijn voet de wig aan de binnenkant weg. Direct komen twee Pools sprekende dames naar binnen en nemen plaats aan de bar, waar de eerste schoteltjes met teppan-yaki aubergine net een rondje draaien. Een hand komt tussen twee gordijntjes door en zet nog meer dampende schoteltjes op de band. Daarachter is dus de warme keuken. De sushi chef is geen Japanner, maar een goed gelijkende kopie van Will Smith. Hij rolt een ISO (Inside Out) California Roll met geoefende hand. Intussen komt van achteren een Japans meisje. Ze plopt de dopjes van haar Ipod uit terwijl ze naar de kassa loopt en vraagt wat ik wil bestellen. Ik neem A, B en V - en natuurlijk sashimi. De sushichef snijdt met uiterste precisie een blokje zalm in plakjes. De bar is inmiddels in die paar minuten aardig gevuld geraakt. Allemaal locals, allemaal in setjes en allemaal welbekend. Ze worden begroet door het personeel. Dan komt er nóg een Japanner, met een hoofddoek om zijn haar en een schort voor. Hij begint druk te rollen, kneden en hakken en binnen een mum van tijd staan er tientallen schoteltjes maki op de band. Aha. Dit is de échte sushi chef. De Will Smith lookalike was de sous-chef, zeker. Intussen is onze bestelling klaar en loop ik met een flatgebouw aan plastic bakjes en wasabi en kikkoman in een piepschuimen bekertje richting huis.

Bathampton Morris Men

the very pink

Onder moeders heten ze 'Lelli-belli's', de extreem-roze extreme meidenschoenen van het merk Lelli Kelly. En meisjes van Elises leeftijd vinden ze erg prachtig. In de kinderschoenwinkel op Bond Street hebben ze nog wat laatstematen, en een stel klittenbandgympjes in maat 30 kan Elise wel bekoren. Tot mijn verrassing blijken ze erg goed te zitten aan haar smalle voeten.
Gijs, die al gepast heeft, en tevreden met een paar überstoere Timberlands in kleutermaat onder zijn arm op het bankje zit te wachten, becommentarieert: '...dat zijn kerstboomschoenen hè mama?'

BBF

Als ik aan het begin van de avond naar Bristol rijd, zie ik ze opstijgen. Tientallen ballonnen, in vele vormen. Op de radio is een item over het Bristol Balloon Fiesta, en wat er genoemd wordt, zie ik een paar minuten later boven de horizon verschijnen. Als ik in Saltford rijd, hangen er zeker 50 boven de bomen. Dat is nog eens wat anders dan Eindhoven Ballooning, wat hierbij vergeleken een aandoenlijk klein tuinfeestje is. De Ikeaballon, een gigantisch hart-met-armpjes, zoals er bij ons thuis ook nog een moet zijn van ons huwelijk, komt voorbij. Daar een kluitje hogesnelheidsballonnen - niet rond maar rugbybalvormig aan de bovenkant. Op de radio live uitleg over de verschillende vormen. Als ik de 24-hrs Tesco in Brislington binnenstap, komt net een gigantisch Ale-vat overdrijven. Zeer inspirerend.

Sign Language

the Zorst report

Het meest bekeken tv-programma deze vakantie is waarschijnlijk Space Pirates. Mark en ik kijken -net als thuis- eigenlijk helemaal geen tv, hoogstens het nieuws. De kinderen wel, in dat losse uurtje voordat er gegeten wordt en ze als hangjongerige bankaardappels elk op hun eigen sofaatje vertoeven. Space Pirates is vooral leuk door de vele onzinnige maar zeer catchy jingles, waarvan The Zorst Report de beste is. Uitleggen waar het over gaat is zinloos, want hoe kun je uitleggen dat deze jingle wordt uitgevoerd door een band bestaande uit drie muppet-achtige ratten met kleine gitaartjes en gevolgd door een fictieve computergegenereerde ruimteslak die de slechtste grappen ter wereld maakt? Wat echt ter zake doet, is dat we getroffen zijn door het op internet beschreven Zorst-report-syndrome: zomaar spontaan in de douche jezelf erop betrappen dat je staat te neuriën:

'It's the Zorst report, the Zorst report,
Travel, news and weather
Interplanetary sport,
It's the Zorst report, the Zorst report,
whaaaaahoeoeoeoeoeoeoeoeoeoe'

ClickClack

komt een leeuw bij de bakker

Sinds ik afgelopen week ergens een carrot cake bestelde, en op de vraag van de kinderen wat dat wel mocht wezen, antwoordde: 'Worteltjeftaart. Vief hè?', zijn Gijs en Elise in de ban van het meest vertelde konijnenmopje ooit. Er wordt zelfs 'konijn-bij-de-bakker' gespeeld, met imaginaire taartjes bestaande uit lege muffinvormpjes en houten blokken. Af en toe komt er nog een kleine variatie aan te pas. Dan komt er een leeuw bij de bakker, of een slakje. Maar nog altijd vragen die om ...worteltjestaart. Heeeeeel vies.

even pauze

We zijn in de speeltuin. Elise rent meteen naar de monkeybars. Gijs zegt dat hij op de schommel gaat. 'Wat ga jij doen mama?' Ik zeg dat ik op dit bankje een boek ga lezen. 'Even pauze.' O ja, dat weet Gijs wel, wat dat is. 'Dat is ook bij de Stampertjes, dan ga je op een bank liggen en koffie drinken. Dan ben je even pauze.'

Mooi. Het conceptbegrip is er alvast.

Bladud was here

interieur

Ook in dit appartement zijn de typische elementen van een Brits Interieur te zien - zoals we ze nog kenden van 34 Brock Street tenminste. Eigenlijk ontbreken alleen de vele, vele luiken en het zachtroze bloemetjesstructuurbehang dat doorliep over het plafond, verder is alles aanwezig. Paneeldeuren, natuurlijk. Goudkleurige stopcontacten. Plafonddecoraties, waarvoor, zo zag ik, op Claverton Street een speciale winkel blijkt te zijn, waar je plafonddecoraties per meter (nah, waarschijnlijk per foot) kunt aanschaffen. Dezelfde kleur vloerbedekking als in 34 Brock St. En nérgens tegels op de grond, in de keuken ligt vinyl. Zouden Britten een hekel hebben aan tegelvloeren? Het meest karakteristiek is natuurlijk de badkamer. Kranen met variërende opschriften: '1924 Classic Bathroom' en natuurlijk de mededeling 'Hot' of 'Cold'. De mooiste is 'Deluge'. Dan is het bad, heel praktisch, aan de zijkant betimmerd met hout. Natuurlijk is het niet de bedoeling dat je gaat douchen, hoewel we hier onderaan de heuvel zitten en dus een stuk meer waterdruk hebben dan destijds in BS. Daar kon je net een vogelbad vullen met het sneue straaltje uit de douchekop. Hier spettert de badkamer vakkundig onder, het glazen scherm langs het bad kan dat nauwelijks verhinderen. Na het douchen stap je dus op het meest merkwaardige onderdeel van deze inrichting: vloerbedekking in de badkamer. Ieuw. Ik kan er niet aan wennen, dat elke-dag-weer-natte, groene kamerbreed tapijt. Niet lekker te schrobben en bij het minste doorweekt. Doet u mij maar tegels.

Exploring

@Bristol

Oh! The Places You Can Go!

grotere fietsenstalling

Maar drie dagen na de vorige is Elises tweede tand eruit. Na een bezoek aan AtBristol aten we een brownie, hoorden een harde AUW, Elise parkeerde haar brownie op tafel en daar bleef een drupje bloed achter. Ik vroeg haar of ze haar tand nu eruit kon halen - en tot mijn verbazing deed ze dat ook. Nu heeft ze een luxe oversized gat in haar mond.
De tandenfee is afgeschaft, ze wilde haar tand erg graag houden en vond het idee dat er iemand anders in huis zou komen midden in de nacht toch niet zo geslaagd. We zullen wel zien wat dat tegen de tijd dat Sinterklaas in het land is, nog voor verrassingen gaat geven.

Bert-en-Ernie-uitslag

'Zijn er mensen allergisch voor sesamzaad?' vraagt Mark, die een muesliverpakking leest.
'Allergisch voor Sesamstraat?' echoot Elise.
'Ja, die krijgen pukkeltjes van Bert en Ernie' bevestig ik.
Dit wordt de vakantie van het In Stand Houden van Mythes. De tandenfee en de Sesamstraat-allergie.

Boogiebeebies

Elises absolute favoriet onder de kindertvprogramma's -afgezien van Charlie en Lola natuurlijk- is BoogieBeebies, een voor kinderprogrammabegrippen tamelijk lang onderdeel over dansen. Ze bekijkt met grote interesse de dansende kinderen, vooral wanneer ze Indiase kostuums dragen.
Gijs vindt dit over het algemeen het juiste tijdstip om ontbijt te gaan vragen. Maar dan verschijnt Numberjacks en is Gijs weer tevreden.

fietsenstalling

Ik had gedacht dat het nog dagen, zo niet wéken zou duren, maar op de boot terug van Bathampton brulde Elise ineens verschrikt: 'Mama! M'n tand!'

whatever

Elise heeft een kek setje zandvormpjes waarmee je zandijsjes in hoorntjes kunt scheppen. Compleet met plastic ijswafeltjes en een ijsbolletjes-zandschep. Ze zit er naar tevredenheid mee in de speeltuin. Dan komt ze naar me toe. "Mama, dat meisje met die roze broek zegt dat mijn ijsjesding voor baby's is!" Ik vraag hoe ze dat weet, 'dat meisje' spreekt met 100% zekerheid Engels. Elise haalt haar schouders op: "Gewoon, dat zegt ze." Hm, kleutermeisjes onder elkaar hebben natuurlijk helemaal geen taal nodig om haarfijn duidelijk te maken wat ze van elkaar vinden. Ik zeg tegen Elise dat dit een uit-ge-le-zen moment is voor de reactie "Whatever."

Elise oefent drie keer. "Whaddevuh. Whadtevuh. Whaddevuhr." Dan beent ze tevreden weg, richting de zandbak. Helemaal ge-empowered.

on track

in de speeltuin

A Life on the River

no nonsense

Voor een theedrinkende natie is het theeschap in de gemiddelde supermarkt verrassend klein. De keuze is losse thee of thee in zakjes, en dan een stuk of vijf soorten. English Breakfast, Assam, Darjeeling, Ceylon en soms een Lapsang variant. Niks flauwekulsmaakjes, geen enkele fruitvariant en al helemaal geen chemische meloen-editie. De enige citrusthee is Earl Grey. Voor rooibos of groene thee wende men zich tot het GeZondHeidsSchap. Verder heb je keuze uit reuzepakken (80 zakjes), enorme reuzepakken (120 zakjes) en gigantische pakken (240 zakjes) - zelfs bij de newsagent waar ik de eerste avond nog even wat eerste-levensbehoefte haalde (natuurlijk heeft die thee, maar uiteraard alleen PG tips) was de kleinste verpakking 80 zakjes. Ach, je vergeeft het ze onmiddellijk, net als het ontbreken van touwtjes-met-labeltjes, omdat de flauwekul van bosvruchtenklieder en honingbosje je weldadig bespaard blijven. Wat een verademing.

kloenk

Kloenk is het geluid van een stukje Waitrose tiffin dat je naast je kop thee parkeert. Hmmmm, tiffin - waarom hebben we dat al zolang niet meer gemaakt? Deze is erg lekker en zit in een ingenieuze combinatie van plastic en karton die zowel stijlvol als praktisch is, uitvouwt voor presentatie en weer invouwt voor het zorgvuldig en onkreukend vervoeren van de tiffin. Alleen al de beschrijving maakte me hongerig: '6 Chocolate squares, laced with chunks of crunchy biscuit, glacé cherries & sultanas' - en ach, dan maakt het niet meer uit dat zo'n pakje 2 pond 69 moet opbrengen. Thuis maken we ze wel weer zelf.
Kloenk. En dat was de laatste.

pret met miep

Meestal is routemiep gewoon Reuze Handig. Als je een lullig achterafstraatje in een godverlaten Frans dorpje probeert te vinden tijdens de Roparun bijvoorbeeld. Of als je precies moet weten waar Capgemini Oslo ligt - of als je echt liever de snelste route naar het congrescentrum van Berlijn wilt nemen. Of gewoon als je wilt weten hoeveel tijd je nog in de file gaat staan op de A50. Ja, routemiep heeft al heel wat diensten bewezen.
Tegenwoordig is routemiep ook Hoogkwalitatief Vermaak onderweg. Ze doet namelijk verwoede pogingen om alles wat we onderweg tegen komen, uit te spreken met een aandoenlijk onaccurate speech synthesizer. Soms is het gewoon wat puzzelen, want kijnsam bij PAS, dat kun je nog wel herleiden tot de Keynsham Bypass. Maar echt puberaal vermaak op de voorbank hadden we bij Pines Way, die door r.m. verhaspeld werd tot Pienus Weej. Ach ja. Je bent aan de goeie kant van de 35 en je wilt wat, hè...

bankjes

Benches from Irene Driessen on Vimeo.

excuses

Britten zijn niet alleen meesters van de small talk, maar ook van het omstandig excuseren voor vermeende onbeleefdheden van allerlei soort. De meneer aan de Waitrose kassa, die twee dames voor mij helpt, vraagt bij het zien van 4 pint-sized blikjes lager om een age proof. Ze zien er inderdaad nog tamelijk vers uit (de dames - aan het bier is niets bijzonders op te merken), en de sticker op de kassa verontschuldigt zich óók al: 'Excuseer ons buitengewoon ontzettend als we misschien uw legitimatie vragen wanneer u eruit ziet alsof u mogelijk jonger dan 21 bent. Wellicht.' (Maar dan in één keurige compacte Engelse zin).
Tegen de dames bij de balie zegt de meneer nog maar eens: 'I really am very sorry, but it is the law, you know.' Ze kopen toch de ene citroen en laten het fourpackje achter.
Als hij, tijdens het afrekenen van mijn fles Viognier (ik zie er -kennelijk- niet uit als mogelijk jonger dan 21), aan zijn collega vraagt om het bier mee terug de winkel in te nemen, voelt hij zich genoodzaakt zich bij mij te verontschuldigen omdat hij tijdens het afrekenen met iemand anders sprak. Daarna haast hij zich om me uitgebreid te bedanken voor het gepast betalen - '...because it does save me the thinking at this time of day - it is my senior day, you know.'

toppunt

Het toppunt van allergie-informatie: May contain traces of nuts... op een pot pindakaas. Nahja, vooruit dan, after all, pinda's zijn officieel geen nootjes...

summer fruit

De lullige bakjes waarin in Nederland voor €3,49 anderhalf ons matige frambozen van eigenaar mogen wisselen, zijn eigenlijk een schande. Nee, dan de zomerfruitafdeling hier. Riante dozen met halve ponden of zelfs ponden blauwe bessen, zwarte bessen en frambozen, gewoon om de hoek geplukt en daarom maar anderhalf of twee pond. Uitstekende rijpe vruchtjes, heerlijk van smaak. Zucht, we zullen ze nog missen.

dienstmededeling

Hoe populair ook, de kwaliteit van YouTube is naadje. Daarom gaan LettersFromBath vanaf vandaag over op Vimeo.

SS Great Britain

SS Great Britain from Irene Driessen on Vimeo.

More

now: with less!

In Canada was alles in de supermarkt gefocust op transfatty acids - of liever gezegd: het gebrek daaraan. Het leek wel of wat betreft eten niets meer uitmaakte, zolang je maar geen vermaledijde transvetzuren binnen zou krijgen. Zelfs op de meest eendimensionale producten stonden trotse zegeltjes die vermeldden: 0% tra-fa!
Hier in de Sains&Wait is de trend eerder: 'met minder'. Van alles, je kunt het zo gek niet bedenken, is een versie met minder. Bacon met minder zout, bacon met minder vet en natuurlijk ook een variant met minder zout én minder vet. Baked beans met minder zout. Baked beans met minder suiker, én, u raadt het al, een editie met minder zout én minder suiker. Knappe jongen die vet in baked beans gepropt kreeg, dus die now-with-less heb ik nog niet ontdekt. Maar het gaat verder: een volkoren loaf met minder zout. Eieren met minder akelig cholesterol (nah, vooruit. Die staan in de AH ook, geloof ik). Uiteraard zijn er sausages met mindervanalles, dus ik wacht nog even op de champignons metminder-paddoheid en de tomaten metminder-rodekleurstof en dan is ons less-is-more ontbijt compleet.