geneuzel

Omdat in de interviews onder andere het hoge opleidingsniveau van IT-personeel in India ter sprake komt, gaan we op weg naar het hotel nog even langs de Mumbai versie van MIT. Even een shot van de ingang nemen. Hoewel we in eerste instantie doorgewuifd worden door de ene guard, wordt op de terugweg onze chauffeur gestopt. Hij stapt uit en onderhandelt een kwartier met de geuniformeerde mannen. Ze bellen mobiel naar onze gastheer, die ons de hele reis dit soort geneuzel heeft bespaard, maar er net nu even niet bij is. Dan wordt de camera erbij gehaald. De clips moeten getoond worden. Hun kans om het India Institute of Technology wereldberoemd in Capgemini en omstreken te maken.

Zoals bij alle geneuzel tot nog toe worden we na een half uur onderhandelen... doorgewuifd.

op straat (2)

vroeg

We zijn extreem vroeg op het vliegveld. Checkin is nog niet open. We zijn weliswaar al ingecheckt via Internet, maar er konden op dat moment geen boarding passes worden geprint. Er schijnen wel self service units te staan waar je dat kunt doen. Als we de zuiltjes getraceerd hebben, blijken ze stuk voor stuk een wit scherm te hebben. Out of service. De man die ernaast staat, legt uit dat ze om 21.30 aan gaan, wanneer de normale checkin ook start. Daar hebben we dus niet echt wat aan. Terug naar de bagage dropoff, want daar kun je schijnbaar ook een boarding pass krijgen. We worden zorgvuldig achter de koorden gehouden, hoewel er al een half uur minstens zeventien man klaarstaan. De profiler doet haar werk, en onze bagage mag door de x-ray. Mijn koffer en de lampenkit moeten open. Met handschoenen aan gaat de beveiligingsbeambte door al die pakjes thee, snoertjes, stekkers en kinderkleding. De digitale speurhond ruikt niets. Alles mag weer dicht en we zijn clear. Ook om India uit te komen, moet je langs de Immigration. Dat is echt anders dan in de US, waar ze gewoon blij zijn als je opzooit en het ze geen moer kan boeien wat je daarna gaat doen. Voor mij in de rij staat een Amerikaan die te lang in het land is gebleven zonder zich te melden. Béétje dom, het staat op elk visum in allerlei talen. Maar het leidt tot een hoop vervelend gedoe voor hem. Gelukkig komen wij zonder kleerscheuren langs de altijd-norse controleur. Ach. 't Is ook een rotbaan.

cavia

In Nederland hebben zelfs de deputy practice managers kamers die groter zijn dan die van de baas van onze vestiging in India. Deze man, die 17.000 werknemers onder zich heeft, bewoont een glazen caviahokje van 2 bij 2,5 met uitzicht op een chemische fabriek. Hij is een van de zeer weinigen die daadwerkelijk een eigen kamer hebben. De rest... heeft een desk. In een cubicle. Als ze geluk hebben, want met 40-50 nieuwe employees per dag is ruimte gelimiteerd. En voor de meesten is hun werkplek afhankelijk van welk project ze doen. 'Deze week zit je op bureau 236F.'

service

India mag dan een vies land zijn in veel opzichten, de Indiërs zijn proper. Als we even bezig zijn met inchecken en files van de camera offloaden, staat er bij de ingang van de cubicle ineens een verlegen jongen met een dienblad met doekjes en potjes.

'Do you want your laptop cleaned?' vraagt onze gastheer.
Eh?
'It works quite well, won't damage it.' verzekert hij. 'They use some special wax.'

Nou, ok dan. De jongen gaat aan de slag. Hij borstelt het toetsenbord schoon met grote kwasten. Er stuiven 14.000 kruimeltjes en poezenharen tussen de toetsen vandaan. Daarna poetst hij met minstens drie verschillende middeltjes de binnenkant, het scherm en de buitenkant. Brandschoon komt de laptop weer terug op mijn plek. Zo schoon heb ík hem zelfs nooit gekregen - het was al een doorgevertje indertijd. Het ding glimt en glanst en de glidepad is helemaal stroef van schonigheid.

Tjee, wat een idee. Moeten ze bij ons ook doen.

plat

Een SMSje. De chauffeur heeft een lekke band. Niet gek, met al die stenen en kuilen. Nog een kwartiertje later. De persoon die we vandaag als eerste krijgen, is meteen de hoogst geplaatste in de organisatie die in deze video zit. Zo een die slechts weinig tijd heeft. Neemt niet weg dat zijn werkkamer een caviahokje is met uitzicht op een chemische fabriek.

aanvliegroute

Vandaag zitten we onder de aanvliegroute. Wat ik nog niet eerder heb gehoord, komt nu voorbij: het gebulder van de jets. In no time is het toestel niet meer zichtbaar in de smoggy grijze lucht. Zal de Powaii baan wel zijn dan.

in London they are sleeping now

Elke dag word ik wakker met de gedachte dat thuis iedereen nog slaapt. Dat is omgekeerd van de meeste reizen, wanneer iedereen allang naar bed is als ik ga. Tijd om aan de zone te wennen is er gelukkig niet. Ben straks vast snel weer gereset - hoewel we komende nacht mislopen door in een vliegtuig te gaan slapen.

OV

mensen

friends

verkeer (2)

nice drive

Lekker bij je vriendje achterop in je sari. De mannen, die altijd rijden, dragen ook bijna altijd een helm. De vrouwen en kinderen, die net zo hard meerijden, nooit. Safety is alles.

op straat

three little maids from school are we

water

Het meer waar dit hotel op uitkijkt, voorziet de hele stad Mumbai van drinkwater. Over sommige dingen moet je niet teveel nadenken.

woon-werkverkeer

Vandaag reden we terug vanaf de Gateway of India via Beach drive weer de stad in. Heen nam dat ongeveer vijf kwartier in beslag. Terug ruim tweeëneenhalf uur. Ik heb behoorlijk vertrouwen in de rijvaardigheden van onze chauffeur Arif inmiddels. Maar wát een chaos, wat een route. Geen weg, op veel plaatsen. Bottlenecks waar 6 rijen rickshaws en auto's samen door de breedte van één voertuig moeten. Er is veel te zien, dat wel. Winkels, drukte op straat, het avondleven dat op gang komt. Zo ongeveer halverwege is het helemaal donker. Nog steeds staan er bij elke bushalte tientallen mensen, terwijl de meeste bussen nog ruimte hebben voor 0 mensen. Overal road building. Niemand stoort zich echt aan rode lichten. Harder toeteren is gelijk hebben. Omvang wil ook helpen. Size matters.

feesjûh

Hierachter is een feestje gaande. Op straat trekt heel langzaam een optocht voorbij, die elke paar minuten stilstaat om te trommelen. Daartussen steken ze vuurwerk af. Het ziet er grappig uit, lijkt ook wel een beetje op Chinees Nieuwjaar, maar bij mijn weten is het geen officieel feest vandaag. Zal dus wel een privé lolletje zijn.

muziek

's Avonds zit er een sitar speler in de lobby hier. Hij heeft een indrukwekkend instrument. 's Ochtends is het zijn collega, de porseleinenbakjes speler. Deze man heeft een totaal niet indrukwekkend instrument: een compleet servies aan bakjes en kommetjes gevuld met water in alle kleuren, waar hij op slaat met stokjes. 't Is wel een rustgevend type muziek, dat moet gezegd.

Bollywood

Op drie achtereenvolgende kanalen is een Bollywood film aan de gang. Omdat ik het Hindi of Marathi niet machtig ben, zap ik een paar minuten heen en weer en vermaak me met het vergelijken van de stijl. Ze zijn allemaal hetzelfde, misschien door mijn ongeoefend oog en misschien ook wel... omdat ze allemaal hetzelfde zijn. Jongen, meisje, goed in de make-up. Hij doet dansje, zij doet dansje, ze zingen een liedje of twee, alles gefilmd in een typische soft focus met veel roze en geel. De klassieke GTST zooms op de momenten dat er emotie te pas komt. En dat is dan dat - nog een dansje om het af te maken. Love love love.

mensen mensen mensen

Ongelofelijk veel mensen, hoe dieper je het schiereiland van de stad in gaat, hoe meer er zijn, tientallen op elke straathoek. Het zijn er onvoorstelbaar veel, deze stad krioelt als een mierenhoop. Dat is ook wel logisch, met evenveel inwoners als Nederland op ongeveer de helft van het oppervlak. De meeste mensen bewonen zo te zien geen huis, daarom past het kennelijk. Mensen leven op straat, in krotjes, in hun rikshaw, onder bruggen, langs de weg. We zien mensen zich wassen langs de kant van de weg, mensen slapen in publieke plantenbakken. Mensen met hun hele hebben en houwen onderweg op een scooter of motor. Mensen met handkarren of heel veel goederen op hun hoofd. Mensen met veel kinderen. Mensen, overal mensen. Opvallend weinig westerse gezichten, die je toch ook wel zou verwachten in een wereldstad van deze omvang. Maar op een enkeling na die in de buurt van een van de grote hotels rondzwerft, zijn het alleen Indiërs hier.

your average tourist

Vandaag naast twee interviews een aantal sites buiten gefilmd. We zoeken meestal niet zozeer naar de toeristische trekpleisters maar eerder naar de generieke beelden van een land. De imaging van verkeer, treinen en industrie. Van kantoren en laagbouw, van mensen op straat en winkels. Van snelwegen en activiteit. In Oslo was het een mix van veel natuur en een klein deel stad. Hier is het stad, stad en meer stad. De natuur die we zien zijn de zwerfhonden en de roofvogels, en die enkele ossenkar.

We startten op een spoorbrug. Uit alle deuren van de treinen die langsrijden, hangen reizigers. Het ziet er eng uit, maar volgens onze gastheer komen er vooral mensen om omdat ze op de sporen lopen, niet omdat ze uit treinen vallen. Daarna een stukje snelweg. Een markt, een paar straten. Winkels. Dan een lange rit naar de beroemde Gateway of India, waar King George de vijfde in 1911 voet op Indiase bodem zette. Meer straatscènes. De boulevard, het meest zuidelijk gelegen punt van de stad. Een andere spoorbrug. Verkeer, verkeer, verkeer.

nog meer eten

Alweer voortreffelijk gegeten vandaag. Mag ook wel, met de hoeveelheid activiteit. De lunch was alweer rijst, pappadums, dhal, een pittige en een milde curry - en de variëteit is zo groot: dat verveelt nooit. Voor het avondeten hebben we het buffet in het hotel geprobeerd, waar werkelijk heerlijke Indiase gerechten op stonden. Een verse naan erbij zoals je ze in Nederland niet krijgt, en van het dessertbuffet natuurlijk de cardamom crème brulée. Met een Kingfisher.

boenwas

De hele verdieping inclusief mijn kamer ruikt enorm naar boenwas. Dat zal vast wel een of ander soort insecticide zijn trouwens. Maar dit hotel is overclean. Elke gang, elke ruimte wordt bevolkt door mannetjes en vrouwtjes met plumeau's en spuitflacons, die ieder hoekje achter elke plantenbak zorgvuldig stofvrij houden. Elk vuiltje wordt geweerd, als was het om het contrast met de sloppenwijk die direct buiten het hek begint, nog groter te maken.

verkeer

We hebben een auto mét chauffeur hier. Niemand vindt het raar dat je niet zelf rijdt. Nog eenvoudiger: iedereen zou het ronduit idioot vinden om wél zelf te gaan rijden. Het verkeer is een heksenketel. Niemand die zich aan rijbanen houdt. Fietsers, voetgangers en dieren gaan overal tussendoor. Vele motoren en scooters, maar vooral onvoorstelbaar veel van de kleine geelzwarte driewiel rikshawtaxi's. Soms staan ze zes rijen dik te wachten. Wie een ander inhaalt, toetert bij wijze van waarschuwing. Groter gaat voor. Betonnen muren en paaltjes ook. Op de meeste kruispunten is geen sprake van verkeersborden (laat staan verkeerslichten of zelfs maar voorrangsregels). Als de situatie té zeer uit de hand loopt, stapt de brommerige agent die op een van de hoeken in een hokje zit, de straat op om de boel te regelen. En dat is dat.

Eigenlijk wonderlijk dat we alleen maar ergens een paar motorista's aantikten die zichzelf squeezten tussen ons en de naastgelegen rikshawtaxi.

beestjes

Op straat lopen honden, en ook wel katten. Maar vooral honden: magere scharminkels met gladde vachten. Een heel enkele kat. We zien heel grote roofvogels en kleine zwaluwen. Grote vlinders en toch nog wel erg veel muggen (waartegen gelukkig veel smeersel mee is). Onderweg slechts één koe, die de beleefdheid had om náást de snelweg te gaan liggen en zodoende geen verkeersopstopping te veroorzaken. We zien heel wat mensen die geiten meevoeren. Zelfs komt er een geit in een gemotoriseerde riksjataxi voorbij. Zijn eigenaar zit op het bankje, de geit staart met grote ronde ogen naar buiten en knabbelt aan een groen blaadje dat op het bankje ligt. Zijn oren flapperen dom bij elke verkeersdrempel of kuil in de weg.

nieuwszenders

Ik zap en zap en zap... kanaal 14...15...16 en het gáát maar door: alleen maar nieuwszenders. Dit land moet wel nieuwsverslaafd zijn. Allemaal CNN-klonen, kanaal na kanaal. Er zappen evenveel Hindi als Engelse tickertapes voorbij. Nieuws, nieuws, nieuws. Hoeveel nieuws kan er zijn in de wereld? Pas zo tegen kanaal 20 bereiken we het goedkopere entertainment van HBO en Nickelodeon.

kantine

Lunch in de bedrijfskantine van Mumbai 4. Fantastisch eten. We krijgen pappadums, biryani met ei, vis in scherpe rode saus, dhal, aloo en paneer. Het is allemaal even uitstekend. Zou iets voor Sodexho zijn. Om me heen zie ik medewerkers met soms hun eigen meegebrachte lunch, soms die van de kantine. Alles ziet er lekker uit, vanuit culinair oogpunt vermaak ik me opperbest. Ik hoop nog wat tijd te hebben om kruiden te kopen.

half uurtje

Dat halve uur tijdsverschil blijft je verrassen. Het is normaal om een paar uur verschil te hebben, maar op een of andere manier weet je systeem blijkbaar 'waar in het uur' je zou moeten zijn. En als ik dan op mijn gsm kijk, die GMT+1 toont, zie ik toch ineens een ander moment van de dag.

overload

Na een dag filmen is je systeem hier totaal overloaded met indrukken. Van tevoren hadden mensen al gezegd dat de contrasten het meest zouden opvallen - en dat is ook zo. De sloppen en het stof tegen de kantoren met mensen in pakken. Maar er is meer. De omvang, de oneindige hoeveelheden mensen. De gecoiffeerde tuin van het hotel waar je gemakkelijk een partijtje golf zou kunnen spelen op het gras - en de dame die daarvoor zorgt, in haar stoffige kleding voorovergebogen blaadjes oppakkend.

tijdzone

Dit is weer eens wat anders, een tijdzone die eerder is in plaats van later. Het is al half drie 's nachts maar ik ben nog niet moe, het voelt namelijk als half elf 's avonds (wat het in mijn systeem ook is). Gelukkig beginnen ze niet vroeg hier, maar het is toch hoog tijd om te gaan slapen.

Renaissance

Bij aankomst voor het hek van het hotel werd de auto eerst uitvoerig ge-security-checked door een horde geuniformeerde kerels met scanners en honden. We waren clean. Het Renaissance vindt het niet raar als gasten om half twee 's nachts nog een kopje soep en een hamburger komen eten in de Lake View Bar dus dat hebben we gedaan. De kamers zijn uitstekend, niets op aan te merken. Maar als je uit je raam kijkt, zie je direct naast de tuin van het hotel een sloppenwijkje.

KL6034

Net als naar Oslo hadden we ook nu weer het gevoel zowat de enige Nederlanders in een overigens compleet afgeladen toestel te zijn. Meer beenruimte, dat mocht ook wel, want wat is 9 uur weer een lekker eind...

En dan kom je aan op Mumbai International Airport. En daar ruikt het rokerig, daar is het warm. Daar is het een chaos. Eerst door immigration, vergelijkbaar met die van de USA maar zonder de vragen en de vingerafdrukken. Bagage van de band, het was er allemaal. Door een overijverige douanemeneer uit de groene rij geplukt: 'wat is dat?' 'equipment, statieven, lampen...' '...dat mag u niet zomaar invoeren.'

Sta je daar bij de rode rij (ach, elke dag een first time en vandaag was rijkelijk gevuld met firsts), tassen open, uitnodigingsbrieven tevoorschijn halen, uiterst beleefd uitleggen, nog eens uitpakken - en toen mochten we dan toch verder.

In de chaos die daarop volgde, stonden 763 drivers te wachten op hun vracht. De onze stond er ook tussen. Ravi: de komende drie dagen onze chauffeur, werd onmiddellijk vergezeld door 1, 2, 3 vrienden en bekenden die auto's tegenhielden, het karretje langs kuilen en randjes voerden en all in all vooral rondhingen in onze buurt.

overbagage

Oslo was duur, qua overbagage. We hadden 36 kilo teveel. Vandaag hadden we beduidend minder bij ons, omdat er geen car suction mount mee hoefde en omdat we ook alles hebben thuisgelaten wat we in Noorwegen niet gebruikt hebben (okee, de zonnebrand en het muggenspul uitgezonderd). Dit keer hadden we enkele kilo's teveel en daar werd niet eens over gepraat. Mooi, want een kilo overbagage naar Oslo kost 12 euro, een kilo naar Mumbai minstens 30. Dat dan ditmaal de lampenkit en het statief als odd size werden aangemerkt, ach, dat was een heel klein offer.

eventful

Wat was gisteren een heerlijk rustige thuisdag. Zo rustig dat ik niet eens zin had om te bloggen. We hebben een kerstboom gekocht, en een film gekeken met de kinderen, en heerlijk gegeten. Een ideale weekenddag. Vroeg naar bed, dat wel, want ik wist dat ik vanochtend om 5.15 weg moest rijden.

Opstaan en vertrekken ging allemaal smoothly, voorbereid and all. Hoewel ik nog even flink moest krabben, want het was -4. Maar de weg naar Hoofddorp was kalm - tot ik bij Vinkeveen was, in de linkerbaan met 130 reed en voor mijn neus ineens koplampen zag opdoemen waarvan ik dacht 'Heej!? Die rijden aan de verkeerde kant van de vangrail?'

Een spookrijder: nooit eerder gezien op de snelweg, maar je schrikt je de pleuris. 112 gebeld en gemeld bij de KLPD. Ze wisten er al van - logisch, want die drie man en een paardenkop op dat traject pakten natuurlijk simultaan hun mobieletjes. Vanaf daar geen bijzonderheden meer.

fatøl

Tapbier heet hier fatøl. Dat 'øl' bier was, kon ik me nog vagelijk herinneren. Dat op zich doet al aan motorolie denken (brandstof voor stoere types), maar de combinatie met 'fat' is helemaal goed voor een associatie met dik kruiperig vet. Maar bij bestelling ('een kleintje graag') kwam er gewoon een keurige pint van een decent soort lager. Dat was gisterenavond. Dat op het vliegveld vanochtend om 10 uur alweer vele mensen aan datzelfde fatøl zaten, kon ik me niet zo goed voorstellen, maar net als in Engeland werden er alweer flink wat deciliters soldaat gemaakt. Vanwege de prijs van alcohol in Noorwegen (mijn ene glas wijn bij de Italiaan kostte 87 Kronen, ofwel bijna 10 euro) gaan sommige Noren even goed los als het taxfree is, of zelfs gratis zoals in het vliegtuig. Toen we op Schiphol uitstapten, zag ik diverse rijen waarbij in élke stoelzak drie lege wijnflesjes zaten. Bijna een prestatie voor een vlucht van anderhalf uur.

souvenirs

In de vliegveldwinkel zoek ik naar een aardige besteding voor mijn laatste kronen. Te weinig om te wisselen, te veel om mee te nemen zonder dat er meer Noorwegen in het verschiet ligt. Behalve de gebruikelijke tax-free geuren, rookmeuk en vooral opvallend veel alcohol, zijn er uiteraard ook souvenirs. Afgezien van viking-pewter (tinnen taartscheppen en servetringen) en t-shirts met opschriften van het kaliber 'My mum went to Norway and all I got was this t-shirt' (nah - toch maar niet) hadden ze ook kinderpantoffeltjes van zeehondenbont. Dat kun je ook alleen maar maken bij kinderen die de leeftijd nog niet hebben bereikt dat ze 'tegen het regenwoud' zijn, maar zelfs dan vond ik het niet zo'n aangename gedachte.

Gewoon een lekkere synthetische knuffel, een hoop snoepgoed en een half-begrijpbare Noorse kookglossy voor mij dus. Niks bontslofjes maat 25.

Pas de Bull

Op het vliegveld strijken we neer op een paar stoelen bij een gate die niet in gebruik is. Aan de andere kant van het platform besneeuwde heuvels. En dan kijk ik nóg eens opzij - en wég zijn de heuvels! Compleet verdwenen in enkele seconden, achter een egaal, ondoordringbaar en frisgewassenlakenswit gordijn. Is het mist of fijne sneeuw? Het Braathens toestel dat voorbij taxiet is alleen te zien aan het kleine lampje op de vleugel, de rest is totaal onzichtbaar. Dat kan nog leuk worden.

Het is sneeuw. Dat blijkt als er een kolonne sneeuwschuivende bulldozers uit de dienstensector aan de overkant gereden komt. Niet twee, niet vier of zes, nee, minstens twaalf grote sneeuwschuivers draaien seconden na elkaar elegant het platform op, knallend van geelheid en in de maat begeleid door hun oranje zwaailichten. Alsof het ijsdansers zijn, gaan ze synchroon langs en schuiven in lange stroken de sneeuw van het bitumen. Een choreografie voor werkverkeer.

wit

Het werd witter en witter onderweg naar Gardermoen. Die 40 kilometers maken een boel verschil. Een egaal lichtgrijze lucht en heel veel fijn bepoederde boompjes. Alsof je in een miniatuurtreinlandschap rijdt. Op het vliegveld zijn ook alle straten en daken wit. De huurauto laat zich zonder plichtplegingen inleveren. We mogen ditmaal 400 euro dokken voor de overbagage. Bonnetje voor thuis. En dan is het wachten op het vertrek.

bye now, Oslo

En dat was alweer de laatste ochtend. Alles is gepakt, de camera weer netjes in de tas. Auto inladen, uitchecken en off we go. Op het vliegveld die laatste Kronen erdoor jagen. Bye Oslo. Best de moeite om eens terug te komen als het niet voor work maar voor play zou zijn.

Norsk

Geinige taal hoor, dat Noors. Er is best wat van te maken als je de tijd hebt om het te lezen. Gesproken is bijna compleet onnavolgbaar, hoogstens heb je een grof idee waar een gesprek over gaat, maar meer dan dat ook niet. Inmiddels beginnen er wat woorden zich te vestigen in mijn hoofd. De allereerste -en reuze handig ook nog- was 'ut': uit(gang). Erg belangrijk in parkeergarages. 'Miljø': ook geen breinbreker. Een leuke vind ik: 'ikke'. Het duurde even voordat ik me realiseerde dat het 'niet' betekent. Zo staat er soms ergens 'ikke gratis', en op de bussen die door de stad rijden, lees ik wel eens 'ikke i trafikk' (buiten dienst, dus). Het klinkt alsof de bus wil benadrukken dat-ie heus óók een verkeersdeelnemer is. Heel prachtig was ook de zinsnede die ik vandaag in de lift las: Dør åpen. Da's dan duidelijk.

En ik kan niet anders dan denken aan Asterix en de Vikingen, met hun honden die 'wåf wåf' en 'bløf bløf' doen in de onophoudelijke mist op zee.

fout muntje

TV-reclames in een ander land: altijd leuk om te kijken. Al een paar dagen valt me een aardige reclame op voor een bank. Iets met een man die een muntje opgooit. Mooi gefilmd... blijkt het een 2-euro stuk te zijn. Dat hebben ze hier geeneens! Hier hebben ze Geld Met Gaten! Leuk voor aan een kettinkje, dat wel. Maar geen euro, dus opmaken die handel. Morgen first thing...

Juletiden

Het is donker en koud maar de Noren laten zich niet afhouden van een van hun Doelen in het Leven: kerstmis vieren. In alle straten, in alle winkels, in alle kantoren worden de voorbereidingen getroffen. Overal is het bijna Kerstmis. Overal kerstkoekjes en kerstmarsepein. Kerstlampjes, kerstbomen en kerstversieringen. Kerst-glühwein, kerstkleding. Kerstsnoep, kerstchocolade. Kerstmuziek, kerstmenu's en kerstarrangementen. Ze hebben er zin in.

kan het?

Kan het nog kouder?
Tuurlijk kan het nog kouder!
Elke dag weer een graadje meer onder nul hier.
-9 graden momenteel, zegt wunderground, en dat is te voelen.
Zeker als je buiten staat te filmen aan het fjord. Al staat er vrijwel geen wind, de kou snijdt overal dwars doorheen. Toen ik net even naar buiten liep, zat voor de supermarkt aan de overkant een grote treurige Deense dog te wachten op zijn baasje. Hij kon alleen nog maar een heel hoog en hees piepje uitbrengen. Als hond zal het ook best koud zijn, met je pootkussentjes op een ijzige stoep. Geen lol aan.

ouwe meuk

Ineens staat daar middenin een veld een prachtig restant van een kerkje. 13e eeuw, roze graniet. Klassiek modelletje met twee heel hoge deuren, sleutelgatramen, het formaat klopt helemaal. Ik word enthousiast. Míjn specialisme - van vroeger. Wat een beauty.

veld

In het veld aan het werk: naast een meer, en het is doodstil. Het water is een spiegel waarin we de heuvels en naaldbossen zien. De velden zijn dor en leeg, de berken kaal. Hier en daar een klein kluitje rode houten huizen en schuren.

last of the summer fruits

oudjes aan de wii

Een prachtig itempje op CNN over bejaardenhuizen in de US waar de ouden van dagen genieten van de Wii: lekker bowlen in hun eigen recreatiezaal! Geweldig. k Wou dat ik thuis was, ging ik even lekker naar de kermis met de kinderen in onze recreatiezaal :).

miep in de bocht

Routemiep is eigenlijk altijd wel accuraat en slim. Een enkele keer gaat ze wat ver in haar pogingen tot perfectie. We hebben haar verteld dat we geen tolwegen willen nemen, omdat je anders hier in de stad elke rit weer 20 Kronen kwijt bent om 400 meter snelweg te nemen. Daarnet reden we terug vanaf een dorp ten zuidwesten van Oslo - de snelweg zou 1 rechte lijn naar het hotel zijn. Met de laatste 400 meter dus die 20 Kronen tol. Dat liet routemiep niet op zich zitten. Ze rekende... en rekende... en rekende... en kwam met de volgende ongelofelijke conclusie, die we zelf nooit hadden kunnen verzinnen: via Zuid-Noorwegen, waar we een ferry moesten nemen naar Zweden, dan een flink stuk noordwaarts en dan de ferry naar Oslo om de stad vanuit de oostkant binnen te rijden. Verwachte aankomsttijd 6.44 morgenochtend.

Mwah.

Toch maar een muntje opgediept.

koud

Het vriest inmiddels de hele dag flink hier. Zeker weten dat de temperatuur niet boven nul komt. Dat merk je vooral goed als je de stad uit gaat. Daarbinnen, tussen de gebouwen, met het vele verkeer en vooral de verwarmde trottoirs (ik zeg het nog een keer - verwarmde trottoirs) is koud gewoon koud. Maar langs Oslofjorden of wat hoger in de heuvels ten noorden van de stad is het echt echt koud. Gelukkig doet de goretex zijn werk.

next?

Na dagen van Incredible India reclames krijgen we nu ineens Nigeria reclame op CNN. Hmmm?

MP

Stortinget, het Noorse Parlement, bleek iets gemakkelijker om met camera's binnen te komen dan de Tweede Kamer. We moesten wel alles door de scanner halen, maar daarna werden we op basis van ons paspoort gewoon binnengelaten. Dat was wel anders op het Binnenhof. De politiebewaking en dranghekken bleken voor een delegatie van het Russische parlement te zijn. Toen die de officiële zaal hadden verlaten, konden wij even opbouwen en ons interview houden met Anna Ljunggren, de jongste MP van Noorwegen.

Nog wat sfeershotjes van de parlementszaal en de buitenzijde. Amerikaanse dames vragen geïnteresseerd of we hier staan in afwachtig van het vertrek van 'Al-baby'. Niet dus. Al is gone, off to Bali.

reflectie

75% van de dag is donker, dus het is zaak jezelf zichtbaar te maken op straat. Zelfs honden dragen hier állemaal reflecterende jasjes en halsbanden met ledjes erin. Vanochtend zag ik vanaf het dak van de Shippingklubben een kluitje gouden stipjes zwermen aan het eind van de straat. Het bleek een kleuterklasje te zijn, twintig kaboutertjes gekleed in twintig eendere reflecterende jasjes. En dat in de felle, felle zon. Alsof er een oogverblindende wolk vuurvliegjes in aantocht was.

of/of

Óf je parkeert je auto een dag lang onder een kantoor in Oslo...
óf je koopt voor je vrouw een bosje rozen op weg naar huis.

Kost je allebei zo 35 euro in dit land. Life is all about choices.

spits

Nou, we hebben hem ontdekt: de serieuze spits. Die valt hier dus om 16.00, als het echt donker begint te worden. Tussen de auto's, trams en bussen krioelen tientallen Kerstshoppers en hier en daar zelfs een fietser. In en uit alle parkeergarages een gestage stroom van auto's. 't Is bijna wonderlijk dat er zoveel auto's zijn, als je nagaat dat het al behoorlijk kostbaar is om er een aan te schaffen, laat staan om hem een dagje te stallen in hartje Oslo. Amsterdamse toestanden!

en ik zei nog zo...

...géén bommetje!

Afgezien van de indrukwekkende hoeveelheid hardware, zal die glazen bol wel de meeste vraagtekens oproepen. Geen idee wat de diverse securities daarvan denken, temeer daar er uit de bol nu met gaffertape vastgeplakte draadjes steken, een zwarte en een rode, zorgvuldig in elkaar gedraaid en leidend naar een blokje met penlite batterijtjes. Héél apart. Op zich wel weer een mooie plausibele verklaring waarom er meer dan 40 penlites in mijn koffer zitten...

suction mount

En zo zit het statief óp het praktisch volledig kunststof blikje. De reden voor de invalidenparkeerplaats is eerder de auto dan wijzelf - een voertuig is behoorlijk aerodynamically challenged met zo'n uitbouw op zijn kap. Maar naar verluidt kun je er wel 100 mee rijden.

very sneak preview

Dit is 'm dan: onze acteur Anders.

incredible

De enige echt prettig kijkende zender op deze tv is CNN.
En CNN heeft elke vijf minuten een reclameblokje.
En in 1 op de 3 blokjes zit een reclame met fantastische filmbeelden.
Voor incredible India.
Leuk, gepersonaliseerde multimedia.
Maarrr... hebben we haast dan?

uit een prima milieu

Noorwegen doet me aan meerdere opzichten aan Canada denken. De alomtegenwoordigheid van bergen, sneeuw en naaldbossen. Zelfs de kleinste peutertjes zie je aan wintersporten doen. Overal is skiën, schaatsen, snowboarden, hiking en trekking. Maar vooral zijn de Noren, net als de Canadezen, oneindig meer environmentally aware dan de Nederlanders. Ook in het hotel is de koffie organisch, wordt erop aangedrongen dat je zo weinig mogelijk water verbruikt en heeft het eenvoudige prullenbakje onder het bureau drie compartimentjes met kleurcode voor afvalscheiding.

all Al

Al al al al. All there is, is Al.

CNN is al uren gevuld met Al en dat zal ook wel zo zijn op de nationale zenders. De ogen van de wereld zijn heel even gericht op deze plaats: Oslo.

sparen

Vroegâh dejen we op de grote WWW-conferenties nog wel eens een rondje 'hotshots' sparen. Wie de meeste celebs zag (ok, ok, celebs in that field) in één dag.

Hier gaat het ook helemaal lukken, want tegelijk met de Rightshore week Nordic valt ook het Nobel Peace Prize gebeuren. 't Is dus druk in de stad. Straks is er naar verluidt een zwaaisessie van Al Gore en zijn eega vanaf het bordes van een hotel, morgen wellicht een glimpje van koning Harald en koningin Sofia voorafgaand aan het concert dat totaal ge-Eurovisied is aan alle kanten (dus binnenkomen met een pindacameraatje zal hoe dan ook geen optie wezen), daar schijnen ook Kevin Spacey en Uma Thurman rond te wandelen alsmede Melissa Etheridge, Alicia Keys, Kylie Minogue en Annie Lennox.

Intussen mogen wij woensdagochtend het Noors parlement in voor een gesprekje met een MP: ook helemaal prima.

trikken

De tram heet hier trikken. De mooiste stationsnamen staan op het kaartje in het toeristische Oslo-gidsje. Vikatorvet mag er zijn. Jomfrubråten had ik zelf niet kunnen bedenken. Maar de allerfraaiste vind ik Inkognitogata.

brrr... f'isjes

Warme jassen zijn mooie uitvindingen. In de stad is het niet echt koud, rond of net onder het vriespunt. In Holmenkollen, een van de grotere skigebieden, is het eigenlijk vooral frisjes als je staat te wachten tot de rest de auto-shots heeft afgerond. Op het kleine taxi-rondje voor het hotel waar we de car suction mount op de auto zetten, ligt een permanente laag ijs en sneeuw. De afgelopen week heeft het echter nogal geregend, dus de vegetatie is nog prima groen. Een blauwe lucht was mooi geweest, maar je moet je hand niet willen overspelen. Dit is lang niet gek - en geen neerslag: dat is zelfs bonus.

taalgebied

Eigenlijk is het een blessing in disguise om in een klein taalgebied te zijn. TV is hier namelijk ook gewoon ondertiteld. Je kunt het dus... verstaan. Praise for the humble subtitle.

horry putter

Heel even leek het of ik kon meegenieten van Harry Potter-zoveel. Dat was een welkome afwisseling geweest, tijdens het groenpaarsgeeloranje ergeren aan de traagheid van de upload van slechts 15 minuten aan clips naar de harde schijven. Zelfs in het Noors had me dat best even kunnen bekoren.

Wrong.
Na 3 minuten ging het paychannel scherm aan. Dokken. Harde kronen.

Meuh.

huurblikje

Toen we gingen dalen, was het al aardedonker. Half vijf. Welkom in het hogere noorden. Uit de lucht fijne naaldjes van sneeuw, bleef niet liggen en echt koud was het ook niet. Het huurblik is een huurblikje: een Kia Rio. Whoehahahaha - het paste wel allemaal. Dat moet gezegd worden.

Vervolgens in één lange lijn over een snelweg naar Oslo stad (uhm, snelweg? maximumsnelheid 90 km per uur in dit heerlijk lege land vol naaldwouden). Donker, zo donker dat er weinig tot niets te zien was van het omringende landschap. Zo donker dat we allebei het gevoel hadden dat het al een uur of 10 's avonds was. Niets van dat - het was spitsuur. Maar: op zondag.

Tja, en toen moest er tol betaald worden. TOL! En we hadden nog geen kroon gepind. De lokale Shell bood uitkomst, met zo'n suf omschopbaar ATMmetje waar wel degelijk biljetjes uitrolden - veel biljetjes want de gemiddelde bedragen waren allemaal in de duizenden kronen en hoewel ik zowat het laagste bedrag pinde dat er op het scherm stond (mijn omrekenmodule stond nog niet aan), bleek dat bij inspectie toch al 250 euro te zijn.

Enfin, na betaling van 20Kr. mocht het huurblikje ook de stad in. And here we are.

lost in translation

Onderweg in het vliegtuig overviel het me ineens: dit is op Tsjechië na de eerste keer dat ik naar een land ga waar ik helemaal niets van de taal begrijp. Dat krijg je als Euro-Ameri-centrist. Ai. En het is nog wel Schengen. Op het vliegveld moet ik wel gniffelen om de grappige termen op de bordjes - alsof je in een soort Asterix verzeild bent geraakt. Mijn blog vroeg me zojuist om mijn Brukkernavn - die snapte ik dan nog wel. Met een beetje puzzelen kom je er - gelezen - wel uit. Maar het gnoom-achtige bier-pruttel dat uit de stoere anderhalve stoel brede Noorderlingen kwam die achter ons in het vliegtuig zaten - daar kon ik geen Melkesjokolade van maken.

boom in beeld

Ieks.
De beroepsdeformatie is gestart.
Ik kijk Z@ppsport met Elise ('dit vind ik sáái, mama!!') en zie een fluffy microfoon langsflitsen en kan het niet tegenhouden: BOOM IN BEELD!

Toby

Elise kijkt naar een kinderfilm op tv. Het gaat over een meisje van wie het broertje verandert in een hondje genaamd Toby. 't Is maar goed dat Gijs niet meekijkt - die beweert namelijk al maanden te pas en te onpas over onze eigen Toby: 'Poes is mij broertje!'

nieuwsfeit

Vandaag 27 jaar geleden werd John Lennon neergeschoten door een gestoorde fan. Dat is denk ik het eerste feit uit het wereldnieuws dat ik me echt zelf kan herinneren. Ik weet namelijk nog precies wat ik dacht als zevenjarige toen dat op het nieuws kwam. Ik kende het woord lemon en dacht 'die meneer heeft een bijzondere naam zeg...'

Wie hij was, wist ik niet. Het verschijnsel iconen kwam pas in mijn leven met Lady Di.

zegen

Alles is ingepakt.

Twee te zware koffers en een enorme rugzak als handbagage. Die écht niet ingecheckt kan worden, want laptop en camera bevattend. En dan heb ik waarschijnlijk niet eens de meeste overbagage, want E. meldde al dat hij minimaal 25 kilo over de limiet gaat.

Morgen geen treinen tussen Den Bosch en Utrecht. Dat is zeker niet grappig. Van de auto in de trein in de bus in de trein en dan pas drie kwartier later op Schiphol zijn - dat brengt me nog meer in de verleiding om met de auto te gaan. Volgende week moet dat zowiezo - de eerste gelegenheid om op Schiphol te zijn op zondag is het achterlijke tijdstip van kwart over 9 - ik wil er op zijn laatst om een uur of 7 toch wel aankomen.

Zou er zegen op rusten?

zelfbediening

We hadden naar aanleiding van de laatste gebeurtenissen een paar hele goede afspraken gemaakt. Onder andere dat Elise en Gijs niet meer aan de Global messen zouden komen. En zo nog wat concrete zaken.

Toch kom je dan altijd weer tot de ontdekking dat er ook nieuwe gebieden zijn, waarover je nog geen afspraken had kunnen maken, omdat je niet eens op het idee was gekomen dat zij op dat idee zouden komen. Zo zat Gijs vanochtend doodleuk de resten van zijn chocoladeletter op te eten, keurig op zijn stoel aan tafel. Daarvoor had hij behoorlijk zijn best moeten doen, want die hadden we gisterenavond nog zorgvuldig hoog en ver weggelegd.

vogeltje

Gijs zit naast mij terwijl ik een adres opzoek op de site van de Vrije Universiteit. Hij ziet de griffioen van het VU-logo rechtsboven aan de pagina, en zegt blij: 'Een vógeltje!!'

Schattig hoor, zo'n griffioen...

crew

Je zou maar de crew zijn die de brieven die Lorenzo, de zoon van Ingrid Bétancourt, aan zijn moeder schreef, opneemt. Hij leest zijn persoonlijke boodschap voor in een studio vol hardware - en iedereen, regisseur, technici, producers - zitten met de tranen in hun ogen.

alles weten

'Na deze Bob de Bouwer gaan jullie in bad en in bed.' zeg ik. 'Dit is de laatste van de dvd.'
'Hoe wéét jij dat?' vraagt Elise.
'Ik weet álles.' zeg ik. Ikzelf geloofde dat minstens tot ik 10 was als mijn vader dat zei.
'Niet!' zegt Elise. 'Dat kán niet. Niemand weet alles, alleen Sinterklaas! Want die is het oudste van allemaal!'

Zucht. Wat is er gebeurd met ouderlijke autoriteit?

goed uitgekozen

'Goed uitgetozen van Sintertlaas' bromt Gijs, terwijl hij een stukje chocoladeletter wegkauwt. Hij geniet van zijn kadoos en vindt ze allemaal even goed uitgekozen.

stoer

Elise geniet van de dagen dat het lukt om haar op de fiets naar school te laten gaan. Vandaag gingen we op de fiets heen én in het donker terug vanaf de BSO. Dat was extra stoer. Wel tijd voor een lampje op haar fiets want ze is compleet onzichtbaar.

mamaatje...

...zegt Gijs en kruipt tegen me aan op de bank.
Daar smelten mamaatjes namelijk van en net als zijn zus heeft hij dat helemaal zélf ontdekt.

regelen

Vandaag en morgen zijn dagen vol regelen, regelen. Al het werk dat hier blijft, moet worden overgedragen. De nieuwe opdracht van dendv moet netjes in vorm worden gegoten, want daar hebben we de komende twee weken geen kans voor. Alles moet ingepakt, de laatste spullen gekocht. Enorm veel rekeningen gekopieerd. Paklijsten geprint, want aan de douane in India moeten we kunnen aantonen dat we al die spullen al bezaten. Reisschema's, vluchttijden, electronische tickets. Visa, paspoort, rijbewijzen.

...vanavond ga ik alleen maar op de bank zitten. Hoop ik.

nog een?

Gijs is verslaafd. Dat wisten we al: Gijs is verslaafd aan Bob de Bouwer. En Sinterklaas was zo vriendelijk om deel te nemen in de verslaving van onze zoon. Hij bracht een dvd van Bob en Gijs zit met rode wangen te genieten en vraagt bij elke aftiteling 'nog één Bob de Bouwer?'. Nou staan er wel vijf afleveringen op de dvd dus dát komt wel goed. En Gijs geniet.

gevonden voorwerp

vaatwasserblokje

Mentos heeft weer eens een nieuwe productlijn uitgebracht en albert zou albert niet zijn als ze daarvan niet een GRATIS sample bij de bestelling hadden gedaan. Het is een blauw plastic kubusje van 6 bij 6 bij 6 cm met holografische bestickering. Het opschrift rept van micro-particles. Ernaast staat een plaatje van een soort blauwgespikkeld ijsklontje.

De 45 pieces in het doosje lijken nog het meest op... vaatwasserblokjes. Of iemand zorgvuldig een dozijn Sun tablets uit het plastic heeft gehaald en in vieren gesneden. De textuur is ook wat je van een vaatwastablet zou verwachten: korrelig en gruizig, maar wel met een frisse mintsmaak. Ik kauw en kauw - maar vind geen Powerball.

ledigheid

Er zijn maar heel weinig mensen die echt helemaal niets doen in de trein. Dat heeft natuurlijk de laatste 10 jaar ook te maken met de vele gratis krantjes, maar toch. Zo heel af en toe zie ik iemand die niets doet. In deze coupé viel me al eerder een vrouw op, die in staat is om tussen Eindhoven en Den Bosch vrijwel bewegingloos niets te doen. Niet een flutkrantje lezen. Niet mobiel bellen. Niet praten met een medereiziger, niet op een laptop rammelen, geen make-up bijwerken, niet ontbijten - en daarmee hebben we 95% van de tijdsbestedingen die je in deze trein ziet, wel gehad. Misschien is ze wel Zenboeddhist, dacht ik.

Vandaag zat ze er weer, en maakte tot mijn verrassing na 10 minuten zenstilte halverwege de reis ineens aantekeningen in een minuscuul opschrijfboekje. Daarna las ze een artikel in een Wachttorenachtig blaadje. Het ging over heidense feestdagen in Christelijke context.

Wég mooie theorie over Zen.

daglicht

Ik had -zoals altijd voor shoots waar dat relevant kan zijn- de tijden van zonsopkomst en -ondergang opgezocht voor Noorwegen. Dat stemde al niet hoopvol. De totale slot is welgeteld 5 uur en 50 minuten. Gisteren kwam daar een mailtje overheen van een van de vele Anderssen die nog eens benadrukte dat het 'eigenlijk alleen licht is tussen half elf en half drie.' Aargh!

't Is maar goed dat de nieuwe camera zoveel beter werkt in de schemering. En gelukkig is Mumbai zo dicht bij de evenaar dat we daar tenminste kunnen rekenen op een steady 11 uur op 13 uur af regime.

Anders

Sint heeft zijn hielen nog niet gelicht - ligt waarschijnlijk ergens ter hoogte van de Channel Islands zijn verjaardagsroes uit te slapen - of in mijn hoofd is alweer plaatsgemaakt voor Kerstmis. Kerstliedjes in veel talen buitelen over elkaar heen, vegen de laatste pepernotenkruimels tussen de hersencellen uit en vragen op de meest ongepaste momenten om aandacht. 'Aandacht vragen' betekent in dit geval meestal: zingen, of op zijn minst neuriën. Nou is er één die wel heel standvastig rondstuitert in mijn hoofd, en die gaat over 'Anders Perssons stuga'. Zal wel iets te maken hebben met de vele Anderssen die ik de laatste dagen aan telefoon en email heb in verband met volgende week. Erg onzakelijk wel als daar ineens een kerstliedje tussendoor dreunt in je hoofd. En 't is geloof ik niet eens Noors maar Zweeds. Ik denk dat ik vanavond het Oxford Book of Carols maar onder mijn hoofdkussen leg, misschien helpt het.

opsmuk

De dame aan de andere kant van het gangpad tuurt ingespannen in haar kleine spiegeltje. Bij iedere wissel ben ik bang dat ze haar mascaraborsteltje ín haar oog zal steken. Te zien aan het tasje op haar schoot heeft ze nog een indrukwekkende hoeveelheid werk, maar misschien gaat ze wel mee tot Alkmaar en in dat geval kan ze rustig verder met steeds iets nieuws uit haar voorraad zoeken en op ogen/neus/mond/elders smeren. Andere mensen scheren achter het stuur, schijnt het. In de trein hoef je tenminste niet handsfree.

bijna botsende buren

De trein in de richting Rotterdam/Den Haag vertrekt elke ochtend van het naastgelegen spoor óók om twee over zeven. Meestal is het ook een dubbeldekker-intercity. De eerste minuten zie je hem niet, want hoewel de vertrektijd volgens het boekje gelijk is, gaan ze zelden of nooit synchroon het station uit. Nooit botsen ze - natuurlijk niet. Maar dat natuurlijke zit hem alleen in de wetenschap dat het niet kan. Als je niet zou weten dat ze elk op hun eigen spoor rijden, verwachtte je elk moment het geluid van schrapend staal en gillende remmen.

Ergens vlak voor of in de spoortunnel van Best halen ze elkaar in. Rijden een tijdje naast elkaar. Zeker in die tunnel, waar het luchtdrukverschil voor mijn overgevoelige trommelvliezen al goed merkbaar is, kun je hem niet missen. Een lichtgevende rups die brullend langszij komt. Soms zie je alleen de twee rode achterlichtjes opdoemen. Soms rijdt mijn raam een tijdje naast de locomotief, en aangezien ik altijd beneden zit, zie ik dan de enorme stalen wielen gladjes over de sporen gaan. De enkele keer dat ik boven zit, kijk ik met interesse de lettertjes uit boeken en kranten die voorbijzoeven en bestudeer de kaas op de boterhammen van de vele ontbijters.

Na Best is het schouwspel over, dan gaat 'Den Haag' rechts de fly-over op en rijdt 'Alkmaar' links het viaduct onderdoor. De treinen kruisen elkaar in een gladde mini-pas-de-deux - en voorbij is het weer, tot morgenochtend.

stilte

Na een lange drukke dag met veel geouwehoer was ik wel toe aan vijftig minuten stiltecoupé. Ik had net m'n Murakami opengeslagen toen een electronisch stuk nep-klassiek door de trein blèrde. 'JAAAAA? NEEEEE, ik zit NET in de TREIN...' kwaakte de eigenaresse van het lulijzer opgewekt in haar mobiel.

'In-de-stil-te-cou-pé' gromde ik bijna onhoorbaar.
Niet helemaal onhoorbaar, want de man naast me dook met moeite zijn lach inhoudend in zijn NRC.

Ik denk dat ik langzamerhand een ouwe zeurmuts word. Lekker.

kus

Gijs is al lang kieskeurig over door wie hij wel of niet gekust wil worden. Als Elise hem bij de Stampers eens hartelijk gedag zegt, veegt hij steevast met zijn mouw over zijn gezicht. IEKS! Een kus van je zus!

Hoe diep dat zit, merk je als je 's avonds het licht uit gaat doen op zijn kamertje. Als ik hem nog een heel zacht, haast onmerkbaar kusje geef, gaat toch -al slapend- zijn handje naar zijn wang. Wég met die kussen!

bekabeling

'In je lichaam zitten buizen.' zegt Elise.
'Klopt,' zeg ik, 'dat zijn je bloedvaten. En je hebt ook bekabeling, riolering en gasleiding.'
'Gasleiding?' vraagt Mark.

Tuurlijk. Wat dacht je van je luchtpijp?

klik

Natuurlijk tégen reclame - maar niet tegen belangrijke boodschappen. Déze mag op de blog - hoe meer clicks hoe beter.

dubbeltje

Dubbeltje... zo heette de immense boxer die woonde in de bierwinkel in Leiden. Pas veel later realiseerde ik me dat het waarschijnlijk niets met zijn omvang en het kleine muntje te maken had, maar alleen met trappist.

Elise kent het dubbeltje niet uit eigen ervaring want aan het begin van haar geboortejaar werd de gulden -en daarmee het lieve dubbeltje- de nek omgedraaid. Maar de uitdrukking 'zo plat als een dubbeltje' kent ze wel. Van mij. Zo houd je cultuur levend.

last not least

December is toch altijd al een van de maanden in een jaar met wat meer character dan andere. Hoewel ik zelf nogal van herfst houd, is het hele eindejaarscircus toch altijd wel weer spannend en leuk, vooral voor de kinderen. Maar dit jaar wordt het een extra spectaculaire december, met veel reizen naar twee landen waar ik nooit eerder geweest ben. Met extremen. Temperatuur. Cultuur. Natuur.

En voor het eerst naar een halfuurs-tijdzone. D'r zal wel veel geblogd worden.

you have been indexed

Ik ben onder de indruk.
Elk postje op dit blog wordt live en direct geïndexeerd door Google. Wauw.

cannelloni

Hoe kan dat nou? Normaalgesproken heb ik al-tijd veeeeeeeel te veel vulling voor veeeeeeeeeel te weinig cannelloni-buisjes. Die dingen zien eruit als rioolpijpen maar er gaat zowat niks in. Nu had ik nog drie dozen op voorraad, dus ik dacht eens een lekker GROTE portie te maken. Niets van aan. Ik kreeg net 1 laagje in de schaal. Genoeg voor vandaag maar zeker niet voor vele volgende malen.

Wat nu? Has the Ministry of Supplies somehow lost its touch?

changez

Het gebruik van Engels om onze kinderen in onwetendheid te laten zijn over het besprokene heeft beperkt zijn nut bewezen. Toen ik kortgeleden tegen Mark iets zei in de trant van 'got a pressie "from the ol'guy" for that little one today' kwam Elise even later met de vraag 'Maham? 'Liddelwan', dat is Gijs hè?'

Attention. All systems change to FRENCH. Repeat. All systems change to FRENCH. Merci.

service

Dat Bever goede service geeft, wisten we al. Na een akkefietje met de GPS en een verkeerd aangeslagen bedrag voor een jas hadden we daar al wat ervaring mee. Vandaag werd het weer eens extra duidelijk. Mijn oude trouwe Lowa's bleken afgelopen weekend in Drenthe toch echt niet meer zo warm en waterdicht als 15 jaar lang het geval was. Toen ik ze vanochtend schoonmaakte, bleek waarom. De zool was echt broos geworden en hier en daar flink stuk.

Met Noorwegen in het vooruitzicht en de wetenschap dat je zulke schoenen echt even in moet lopen, vandaag dus snel naar Bever gegaan. Uitstekend voorgelicht, zoals gewoonlijk. Een paar mooie donkerblauwe Lowa's gekozen. Thuis trok ik ze aan, maar na een half uur had ik slapende voeten. Toch te klein? Toch maar terug dan. Ondanks het zorgvuldig passen en advies. Ze vonden het niet meer dan normaal dat ik terugkwam. Het is gebruikelijk dat als je ze thuis wat langer draagt, ze anders zitten. En ik kreeg direct een halve maat groter mee. Als die óók tot slapende voeten leiden, zo drukte de verkoper me op het hart, moest ik weer terugkomen, niet voor een grotere maat maar voor een andere schoen.

Ik heb er het volste vertrouwen in.

pachtjes

Ik heb het nooit zo gehad op pakjes. Kookpakjes, that is.
Waar ik echt niets van snap, zijn pakjes van het type 'Hollands stoofpotje met sperziebonen en kip.' Daar staat dan op... 'zelf toevoegen: ui, sperziebonen, kip, aardappels'.

Maar...

wat zit er dan IN dat pakje?

(ik weet stiekem het antwoord wel hoor: zout, gemodificeerd zetmeel, smaakstoffen, geur en kleur... en vooral veel zout)

Brucie

Bruce maakt wel indruk op dit land.
Hij verplaatst zijn concert - en óveral is het te zien. Op ALLE stations staat het op de mededelingenborden - het werd zelfs omgeroepen. Dan heb je 't ver geschopt.