Prince Caspian, Thing 1 en Paul van Loon

'World Book Day' was het afgelopen donderdag. En daarom mochten alle kinderen verkleed naar school, in plaats van in hun schooluniform. Als een held of een naarling, als een hoofdpersoon of als een bijrolletje - als het maar iets met een boek van doen had. Ook mochten ze hun favoriete boek meenemen om er iets over te vertellen.

In een land waar geen carnaval wordt gevierd laten onze kinderen zich geen gelegenheid ontnemen om zich toch uit hun schooluniform en in het een of andere kostuum te hijsen. Gijs wist het maandag al. Hij ging als "Paul van Loon". Pak aan, donkere bril op, haar in de gel. Gijs zag het helemaal zitten.

Elise wilde als Colette, een van de Thea Sister muizen. Ook makkelijk, kwestie van hippe roze kleren en een paar muizenoortjes.

's Ochtends zaten ze aan het ontbijt, in de tassen "Dolfje Weerwolfje" en "De Thea Sisters in Parijs". En briefjes, met Engelstalige uitleg, en plaatjes.

's Middags haalde ik ze weer uit school, tussen Angelina Ballerina's en Harry Potters, vampieren en superhelden, Thing 1 en Thing 2, de Maartse Haas, de Hartenkoningin en Mary Poppins. Juf Woodward was Prince Caspian, de dames van de administratie twee skeletten en de meester van Year 2 droeg een prachtige tutu. Maar er was niet één andere Paul van Loon.

a whole lot

Vandaag vroeg de trainer tijdens de rugby aan me: "Hoe spreek ik het nou precies goed uit: Ghh-Ays? Khaijs?"

Ik zei dus: "It is 'Gijs', but it's fine with him if you'd say 'guys'."

Waarop Gijs zei, onderwijl op zijn buik kloppend: "Yes: 'guys'. It's as if there's a whole lot of people inside me!"

een Gijs is geen Bewijs

Gisteren reed ik met twee kinderen terug naar Bath. Prima vakantie gehad, Mark moest iets eerder terug vanwege werkverplichtingen, dus die hadden we woensdagavond naar het vliegveld gebracht.

De auto had in de week ervoor al een paar maal gekucht dus ik reed met enige voorzichtigheid. Zijn afspraakje bij Henrietta Mews garage was al gemaakt, dus dat naast een matige ruitenwisser en een doorgebrande weerstand van de ventilatie en verwarming een koplamp de geest gaf halverwege de reis mocht de pret niet drukken.

Waar ik wel een kleine glitch in het geheel ervoer, was aan de grens. In Calais wordt tegenwoordig twee keer gecontroleerd. Bij de Franse douanière was er geen vuiltje aan de lucht. En nog een prettige reis verder! Bij de UK Border Control zat een hokjevullende mevrouw die streng de auto in tuurde en vroeg "Can you prove that these are your children?"

Huh!?

Dat was me werkelijk nog nooit overkomen. Ja, in mijn paspoort staat mijn naam, zoals in ALLE paspoorten van Nederlandse vrouwen die getrouwd zijn. Of ze nou wel of niet de naam van hun huwelijkspartner voeren in het dagelijks leven. Net als bij mannen. Logisch, lijkt me.

De mevrouw bij de grens kon natuurlijk ook wel zien dat er een soort jeugdige Xerox-kopie van mijzelf achterin zat, maar Gijs lijkt op Mark, niet zozeer op mij. We mochten door, gelukkig. Ze raadde wel aan om voortaan een geboorteakte van beide kinderen mee te nemen als ik alleen met ze zou reizen.

Welbeschouwd is dat ...bijzonder.
Want: aan Mark zouden ze dit nooit gevraagd hebben, domweg omdat hij dezelfde achternaam heeft als de kinderen. En trouwens, sinds wanneer mag je niet reizen met kinderen anders dan je eigen?

Het blijkt dat in de UK de 'maiden name' onmiddellijk verdwijnt uit alle mogelijke officiële documenten, anders dan in NL waar je altijd in de GBA zult blijven bestaan als jezelf. Marrying left your maiden name disused dichtte Philip Larkin, en zo is het voor elke Britse staatsbeambte en niet anders.

Enfin, om gezanik te voorkomen zal ik bij een volgende reis netjes door het vereiste hoepeltje springen hoor, dat staat buiten kijf. Maar raar blijft het. Bijna net zo'n vreemd verhaal als wat er aan ons huwelijk vooraf ging. Ook al die Britse niet-bestaande want door Napoleon ingevoerde GBA. Lachen met die Britten.

jeugdig taalgebruik

Elise gaat op een heel andere manier om met taal dan Gijs. Beide spreken nu goed Engels zonder enige schroom of aarzeling. Elise hoor ik bijna nooit Engels spreken. Haar taalswitch gaat om zodra ze het schoolpleinhek door gaat. Gijs houdt lange verhalen tegen iedereen die hij interessant genoeg vindt - waaronder zichzelf. Tegenwoordig houdt hij ellenlange Engelse monologen en babbelen de Playmootjes dus Playmo-Engels met elkaar. 

Vorige week kwamen we op weg naar huis langs een brievenbus die toevallig net geleegd werd door een slungelige jonge Royal Mail employee met een wollen muts op.

"Does it take ages?" informeerde Gijs.
"Come again, mate?" zei de verbaasde RM gozer.
"I mean does it take ages to empty all the mailboxes everywhere?" verduidelijkte Gijs.
"Ohw- yeah... that pretty much takes ages."

Gijs knikte tevreden, en liep nadenkend verder om na 10 minuten te verklaren dat hij misschien maar postman wilde worden.

Gijsblog - horloge

Ik deed mijn horloge in het water, en toen was hij nog steeds gewoon aan het doorgaan. Toen trok ik mijn horloge weg van mijn hand en dat was het stukje waar je kijkt. Toen merkte ik dat hij het niet deed, toen mijn horloge al heel lang in het water was. Toen was het heel verdrietig.

Toen hebben papa en ik hem uit elkaar gehaald. Er waren schroefjes, een klein stukje voor een batterij, en stroomdraadjes van onder naar de batterij, dus de batterij heeft stroom, en dan halen ze dat eruit. Er zat ook nog water in, en dat was niet zo goed.

Dus hebben we uitgevonden dat er eigenlijk een soort elastiekje dat water tegenhoudt. Dat werkte niet zo goed omdat er een gaatje in zat. Toen hebben we zo'n metertje gebruikt, die zei dat de batterij het niet meer deed. Toen hebben we het in een zakje gedaan.

Toen gingen we naar Nederland. En nu zijn we in Nederland. En dus hebben we het dat dingetje wat groen is met dat stukje van een batterij op dat ding van het schermpje gedaan, en toen deed hij het, en dus moeten we dat allemaal erin doen, toen dat was heel erg moeilijk, en toen hebben we mijn schroevendraaier gedingest omdat het minischroefjes waren. En omdat dat magnetisch was aan die schroefjes toen konden we dat dus overnemen aan de andere schroevendraaier die precies dezelfde maat was. En dus hebben we dat gefixt. En aan het einde hadden we een klein dingetje over en dat was het achterkantje en toen hadden we de grote schroefjes erin gedaan die je met je handen kon pakken. Dus hebben we het in de gaatjes gedaan en toen hebben we het geschroeft. En toen was het klaar. En hij deed het heel erg goed. Omdat het een net nieuwe batterij is.

Groetjes

gijs

antidote

Gisteren was ik in Londen. Voor een beurs voor tv-, video- en filmmakers. Met de dikste statieven, de bruutste schermen en de vetste camera's. (Zoals die nieuwe ijzeren baksteen van Sony, de F3: niet om aan te zien zo lelijk maar oh, wat zou ik hem graag aan het wagenpark toevoegen. Wil er iemand toevallig nog een slordige 15k in Ipso investeren?)

Met zo'n overdosis elektronica en onophoudelijk zinloos geluid om je heen moet je na een paar uur weer even resetten. Dat gaat natuurlijk nergens beter dan in het British Museum. Ik besteedde bij wijze van tegengif een paar uur tussen de roodfigurige orenkraters en de Mesopotamische reliëfs. Voor de kinderen nam ik een paar iPhone foto's van Phrygische mutsen, zodat ze konden zien dat de smurfen nog altmodischer zijn dan we al dachten. Toen kon ik met een gerust hart de rest van de middag Oxford Street afslenteren richting het Westen.

De krant van morgen

Ik maakte een video voor Fast Facts. Vandaag is-ie live gegaan, morgen staat-ie in de Volkskrant vermeld.

Spring gazing

cani e inglesi

Nellie en Olivia

Gijs' klas heeft elke term een ander thema, en dit keer was het circus. Vandaag hadden ze een circusworkshop, waar hij oa op stelten heeft gelopen en aan een trapeze gezwaaid. Gisteren hadden ze "Year 1 Story Time". Hier in de UK is het veel normaler om kinderen op zeer jonge leeftijd al te leren voordragen, toneelspelen, zingen en gedichten zeggen voor publiek. Gijs' klas treedt dus aan het eind van elke term op voor de ouders en dan vertellen ze een verhaal, zingen een of twee liedjes en dragen soms nog een gedicht voor.

Gisteren droegen ze het boek voor van "Olivia Saves The Circus" (Olivia is dat leuke kleine varkentje dat alle kinderen hier kennen:)
en ze zongen het lied van Nellie the Elephant, in Nederland tamelijk onbekend maar hier heeft het toch haast wel eenzelfde status als Dikkertje Dap.

Sout Al Horeya - Egypte playbackt de vrijheid

Bijzondere video. Ik heb de hele zaak op de Twittervoet gevolgd, wat vroegtijdige opdehoogtestelling van aftreden van wie dan ook garandeert. Deze is fraai.

Idéfix

Het feit dat we onze persoonlijke Idéfix in huis hebben, werpt weer eens zijn vruchten af. In december sleepte Gijs een afgewaaide tak mee naar huis. Die mocht niet in het park achterblijven, maar moest in een kan met water. Er zaten wel knoppen aan, en door de zorgvuldige verzorging met af en toe vers water en een licht plaatsje in de keuken, staat er nu een kastanjetak met frisgroene blaadjes. Gijs is blij. Hij houdt niet van rooien, omzagen of andere boombeschadigende activiteiten. Wel van ontluikende knoppen.

oud

"Ik ga toch maar geen Valentijnskaart sturen aan C.," zegt Elise, "ik vind het een beetje spannend omdat het de eerste keer is."
Ik zeg dat ik dat de eerste keer ook Best Spannend vond.
"Dat was dan een kaart aan papa he?" zegt Elise.
"Nee schat, ook voor papa waren er wel mensen die ik een Valentijnskaart stuurde. Ik kwam papa pas tegen toen ik 19 was hè."
"Oh! Toen mocht je dus al autorijden!"
"Klopt, maar dat deed ik toen nog niet."
"Hoezo, waren er toen nog geen auto's?"

in the air

Bij de Waitrose in de rij bij de mandjeskassa staat een oudere heer voor me, met jampotglaasjes in zijn bril en een beige regenjas. Hij koopt een half brood, een krant en acht carameltoetjes-met-slagroom. Als de caissière hem een plastic tasje met de acht toetjes erin overhandigt, zet hij het geheel voorzichtig in zijn geruite boodschappenwagentje. Ik hoop maar dat hij al die toetjes samen met een langgeliefde gaat opeten.

Buiten is het bijna warm, want na een winter voelt 11 graden al echt als jassen-open-terrasjes-weer. Dat wordt bevestigd door de krokussen en sneeuwklokjes die vol in bloei staan en druk bezocht worden door bijen. Bath ruikt heerlijk fris, met dank aan de vele bomen, parken, plantsoentjes en groentjes in de stad. Het ziet er ook meteen zonnig uit, want het zachtgele Bath stone ziet er met de minste zonnestraal en het flauwste blauwe luchtje al uit als een soort weelderige Rivièra. Gepoetst koper op de deuren, geregeld een frisse bui voor het gras en je stad kan niet meer stuk.

Lions for Bunnies

Op school en in de stad hier werd uitgebreid aandacht besteed aan het Chinese nieuwjaar afgelopen week. Inmiddels hebben we heel wat geleerd over tradities en symboliek, en tevens dat het in China dan het jaar van het konijn mag zijn, in Vietnam is het jaar van de kat aangebroken.

Zondag waren we in de Assembly Rooms, waar een Chinese Lion Dance te zien was, georganiseerd door het Museum of East Asian Art.

nut-free zone

Vorige zomer stond ik bij de barbecue in de tuin met mijn Amerikaanse zwager te praten over het broodbeleg dat je kinderen zoal op hun brood mee naar school nemen. Ja, hoogst prozaïsch onderwerp inderdaad, maar ach, we stonden onderwijl de entrecotes-met-oregano te bespieden, en er moesten nog reusachtige champignons omgedraaid worden en flesjes Jupiler geleegd, dus het kon niet al te hoogdravend zijn. Hij vertelde dat de school van hun kinderen een nut-free zone was, en pindakaas dus niet toegestaan.

Ik was het hele verschijnsel nut-free zone alweer vergeten, toen er een paar weken geleden een brief arriveerde van de school hier, met het dringende verzoek om geen pindakaas op lunchboterhammen te smeren, dit in verband met ernstige notenallergiën bij sommige leerlingen. De school streefde ernaar een, jawel: nut-free zone te worden.

Uiteraard heb ik onmiddellijk deze beleg-optie voor Gijs geschrapt (Elise neemt nooit brood mee, die eet school dinners met groot plezier). Daarna ben ik eens gaan letten op de allergie-informatie op etiketten. De meeste dingen zijn tamelijk logisch, of op zijn minst te verklaren. Ik moest wel lachen om de mededeling op een pot pindakaas: "Warning. May contain nuts." Maar natuurlijk: een pinda is strikt genomen een peulvrucht, familie van het erwtje en verre oom sugar snap.

Pulteney Mews is so far geen nut-free zone geworden, we eten nog steeds walnoten, pistaches en pecans, cashews en dingen die wellicht in het productieproces langs een nootje zijn gevlogen. En pindakaas.

zingen over evolutie

Het aantal liedjes waar de kinderen mee thuis komen, wordt elke week groter. Ze zingen veel op school, in de lessen en tijdens de Assembly, en Elise is ook nog bij het schoolkoor gegaan. Helaas voor Gijs was dat pas vanaf Y2, hij had dat ook best gewild. Van school komen allerhande kinderliedjes zoals "Mr. Knickerbocker nr. 9" en vooral een wijd aanbod aan hymns en praises, want het is tenslotte een opgewekt-religieuze Church-of-England school. Of, zoals Gijs dan zegt: "Op school he, dáár geloven ze in Gód!" met een mengsel van verbazing, afgunst en tevredenheid in zijn stem. De laatste aanwinst werd aan het ontbijt gezongen:

"God's love, is wider than the widest ocean
God's love is deeper than the sea.
God's love is higher than the highest mountain,
Deeper, wider, higher, is God's love to me!"

Sinds dit jaar zijn beide kinderen ook lid van het koor van de Abbey. Er is een nieuw 6-9-jarigen koor, de Melody Makers, en beide kinderen werden na een auditie zondermeer aangenomen. Melody Makers pakt het serieus aan: meteen de eerste keer kwam er bladmuziek mee naar huis van een meerstemmig lied en een muziektheorieboek met oefeningen om notenschrift te leren lezen. Ze slurpen het allemaal op als Fanta bij de PizzaExpress. Afgelopen week zong Gijs ineens een liedje dat ik niet kon thuisbrengen, een kekke showtune: hij bleek het geleerd te hebben bij het Abbey-koor. Waar je zou verwachten dat dit aan de kerk verbonden koor nog meer CofE zou zijn dan de school, was de inhoud verrassend ...science-oriented.

"What keeps you lying in your bed tonight?
It's gravity! Gravity!
What keeps the bed from flying out of sight?
It's gravity! Gravity!
It keeps you down, it gives you weight,
it keeps your dinner on your plate!
It's not too hard to seeeeeeeeee
all thanks to gravity!"

Ik ben benieuwd of het volgende lied misschien wel over evolutieleer gaat.

London

De kinderen hadden op maandag een INSET day: een studiedag voor het personeel, dus geen school voor de leerlingen. Waar we in Nederland collectief mopperen over studiedagen (natúúrlijk is het essentieel dat onze leerkrachten bijgeschoold worden, maar die studiedagen komen altijd net effe rot uit met je eigen planning) hebben we hier besloten er iets van te maken bij elke studiedag. De vorige keer werd een snerpend koude middag in Cardiff en een spannende treintocht terug met stukgevroren wissels en seinstoringen. Ditmaal hadden we besloten het wat groter aan te pakken: drie dagen Londen.

Uiteraard voor DE grote musea, Science en Natural History:








































Maar ook voor de grote Wensen van beide: de Big Ben en St. Pauls Cathedral. En in een Londense taxi, én bovenin een dubbeldekker. En en en. Het was een goed gevuld en spannend weekend: we gaan vast snel weer.

Liquid Nitro Man

Toen we hier 14 jr geleden woonden, leerden we Peter Ford kennen. Tóen was hij al beroemd onder lokale schooljeugd, en gisteren was hij op de school van Elise en Gijs. Mét de Vloeibare Stikstof Show.

lullende liften

Waarschijnlijk is het hier te lande van overheidswege bepaald dat Liften Moeten Praten. Waarom kom je anders o-ver-al liften tegen die tegen je beginnen te zwetsen zodra je een voet binnen hun deuren zet? "Attention. Doors closing." "Going up." "Second Floor." "Attention. Doors opening." Enzovoort, de hele lange dag door.

Het doet denken aan de deuren in een door Douglas Adams bedacht ruimteschip, die tegen elke voorbijganger zeggen "Thank you, for making a simple door very happy. It's a pleasure to open and close in the knowledge of a job well done." of woorden van gelijke strekking. En dan, als de hoofdpersoon fluisterend vraagt om ditmaal omwille van zijn veiligheid, niets te zeggen over opening en closing en jobs well done, hem snoeihard nabrullen "HAVE A NICE DAY, SIR!!"

In de parkeergarage van het kersverse Southgate Shopping Centre zijn meerdere liften, en vooral als het verder stil is, hoor je een ongelijk koor van liftboodschappen uit de schachten opstijgen. Hier hoef je niet eens binnen te stappen, ook bezoekerloze liften kletsen wat af. De Southgate Symphony. Al even lelijk als de huisvesting eromheen.

J. vs. A.

Het duurde 5 maanden, maar nu zijn we dan toch om. Pardon. Ben ik om. Voor boodschappen-bezorgen-aan-huis, net als in Nederland. Ik moet zeggen, het werkt. Die J.Sainsbury's werkt zelfs behoorlijk goed. Daar kan A.H. te Z. nog een puntje aan zuigen. Voor iedereen die nog overweegt een boodschappenbezorgservice te beginnen, volgen hier de do's en don'ts van onze vrienden J en A.

SO YOU THINK YOU CAN BOODSCHAPPENBEZORG?

Vriend Sains biedt de klant vele tientallen slots van een uur elk - óók op zondag, overdag, 's avonds, gedifferentieerd geprijsd. Op zondag om 10 uur bezorgen, wat ik een uitstekend tijdstip vind, kost £5,50. Vriend Albert heeft slots van 2 uur en wel beduidend minder dan Sains.

Albert is er na al die jaren nog steeds niet in geslaagd om de multi-aanbiedingen (nu, twee voor de prijs van drie! hoemeerjekoopt-hoemeerjeverdient) goed in hun systeem te verwerken. Je kunt dus wel dezelfde aanbieding krijgen als in de winkelbonus, maar alleen als je dan bijvoorbeeld driemaal hetzelfde neemt, en dat is natuurlijk wel erg onaantrekkelijk. Dat Maakt J. Niets Uit. J. rekent gewoon voor je. 3 voor 4, tweede halve prijs, mix and match, maakt niet uit.

Albert werkt vanuit distributiecentra die speciaal voor de bezorgdienst zijn. Dat is fijn, want het voorraadbeheer in combinatie met de informatie op de site werkt daardoor goed. Sainsbury's heeft in de lokale winkel medewerkers rondlopen die voor de e-klanten boodschappen uit de schappen pakken. Soms is dat handig, als je bijvoorbeeld 'twee stuks' wilt hebben van iets van de groentenafdeling, maar meestal betekent het dat je menselijke interventie krijgt op plaatsen waar je dat misschien niet wilt. Als er bij Albert geen dille is, zie je dat op de site al, en in een heel enkel geval krijg je het gewoon niet geleverd. Als er bij Sainsbury's geen dille is, zoekt de medewerker een alternatief. Als je pech hebt, is het een medewerker zonder culinair gevoel, die niet aanvoelt dat die dille op jouw lijstje vast iets van doen heeft met de citroen, de gerookte zalm en de creme fraiche op datzelfde lijstje. En die stuurt dan een pakje 'winter selection': thijm, laurier en salie. Voor dit soort gevallen kun je gelukkig op je lijstje aantekenen 'geen alternatieven aub', wat ik dus ook veelvuldig doe. Een ander bosje lente-uitjes is fijn en prima, maar met mijn culinaire planning wordt niet gerotzooid.

Tenslotte is er de bezorging. Die gebeurt bij beide aanbieders met vrachtwagentjes vol reclame, bereden door vriendelijke medewerkers die je spulletjes eruit tillen in grote kratten. Maar waar je bij Albert de kratten in kwestie gewoon leaset (al behang je er je schuur mee, dat zal Albert aan zijn kont roesten, zolang je maar netjes 4 euro huur afdraagt), neemt meneer J ze direct weer mee. In de kratten zit alles in de bekende milieuonvriendelijke oranje kraakzakjes die ik in de winkel stelselmatig weiger. En die zakjes krijg je dan dus per dozijn over je drempel geschoven. Want Albert brengt dan weliswaar tot in de keuken, Sainsbury's brengt tot de drempel.

Wie de beste is, heb ik nog niet besloten. Dat maakt ook niet uit, want je hebt toch geen keuze, aangezien je in het ene of het andere land verblijft. U hoort nog van ons.

sinaspaardje

Gijs en Elise kijken Narnia. Prince Caspian. Zo'n film met gevechtsscenes met mythische dieren van dito proporties. Er worden vele pijlen geschoten dwars door harnassen, er sneuvelen miljoenen grassprieten en af en toe mietert er een paard in een kuil. En net als ik vroeger vindt Elise dát het zieligst van allemaal. Al die arme paarden. Sielug.

En net als mijn vader vroeger tegen mij zei, zeg ik nu tegen mijn dochter: "Ach, die paarden vinden dat helemaal niet erg joh, die krijgen gewoon een sinaspaardje"

Waarschijnlijk is het nog waar ook, en hebben paarden die voor dit soort films worden opgeleid, de grootste lol in 'omzichtig gaan liggen en weer overeind komen met woest gehinnik".

Markblog - Gijs bouwt een zonnewagen

Gijs heeft met kerst een bouwpakket gekregen voor een zonnewagen. Een paar dagen later hebben we hem in elkaar gezet. Nu nog een paar maanden wachten tot er genoeg zonlicht is om hem buiten te laten rijden ...

Markblog - hoezo engels ingeburgerd ...

Elise lost een kerstwoordpuzzel op uit het meegenomen kerstwerkboekje.

'Want 'hulst', dat woord ken ik, want dat is 'holly' in het engels.'

Gelukkig 2011

Hermans Kerstfeest

Herman wil Kerstmis vieren, gezellig warm en met lekker eten. Maar hij is door Gertrude uit huis gezet. Wat nu?

Het Kerstverhaal, volgens Gijs

Gisteren en eergisteren wilden onze kinderen naar school hier in NL. Hun NL juffen vonden het prima en gaven ze de kerstwerkboekjes die hun klasgenoten ook hadden gedaan. Gijs had er een met kleurplaten van het kerstverhaal. En daar schreef hij zelf het volgende commentaar onder:


Mari Joseph t?naBol (onduidelijk wat hij bedoelt) aa Beflim hom.

Mari end Joseph they endei aat 1 steebl

The shepherd folo an star

ent they find bebi Jsus

3 Kinigi foloo 1 star

They gev prezens to BeBi Jsus!

Theye ent


Het spreekt vanzelf dat we deze voor altijd gaan bewaren!

Twelve Days of Christmas

kerstkaart voor school

Een van de kaartjes van Gijs en Elise voor hun klasgenoten.

Schools

De kinderen op de school van Gijs en Elise hebben gedurende het afgelopen term allemaal gewerkt rond het thema 'school'. Hoe zag een school er vroeger uit? Wat zou een ideale school allemaal moeten bieden? Hoe zien scholen in andere landen eruit? En waarom gaan kinderen eigenlijk naar school?

Afgelopen vrijdag was er een exhibition van al hun werk, waar de ouders naar mochten komen kijken.

Gijs bouwt een brush-bot

christmas fair

truste

Duizenden websites vragen je om registratie alvorens je van hun faciliteiten gebruik mag maken. Meestal staat er een legal blurpje bij over hoe ze jouw gegevens echtechtécht niet gaan verkopen aan third parties en geen onaardige dingen gaan doen met je emailadres. Soms gaat dat blurpje ook nog vergezeld van een of ander zegel of keurmerk dat je vertrouwen in de aanbieder moet vergroten.

De site waar ik me daarnet ging registreren, had, geheel in de stijl van overal 'i' of 'e' voor en achter plakken zodra het met web of kekke apparaatjes te maken heeft, een zegel van een vertrouwenscompany TRUSTe, heette het ding. Dat wekte toch wat bezorgde gevoelens. De campagne van een paar decennia terug is diepgeworteld. "Wij gaan echt niet met uw emailadres aan de haal." Welterusten, lieve klant.

beeldenbotox

Dagelijks blader ik even door de webpagina's van nu.nl. Nu is een nuttige bron van Nederlands nieuws, en het is ook wel helend om te zien in welke files je niet staat. Verder staat het vol met hard blatende meningzeggers en roddel over de internationale showbizscene met allemaal namen waar ik nog nooit van gehoord heb, kortom: altijd goed voor vermaak.

De nieuwsfoto's zijn een verhaal apart. Soms schokkend, soms ronduit schitterend. Deze vond ik in het bijzonder erg prachtig: een restaurateur legt de laatste hand aan een sculptuur aan de toren van Pisa. Een beeld dat een shotje BeeldenBotox ingespoten krijgt, om de tand des tijds onzichtbaar te maken, om te verhullen dat time can be so unkind.


Dat juist deze foto mij aanspreekt, is ook het als-als verhaal erachter. Wat als ik niet ergens in mijn tweede jaar Kunstgeschiedenis op het vakgebied Informatiekunde was gestuit? Wat als ik niet was afgestudeerd op elektronische onderwijsvormen? Ik weet vrij nauwkeurig wat mijn oorspronkelijke plan was. Architectuurrestauratie, en in het bijzonder architectuursculptuur, en nog meer in het bijzonder vroeg-Middeleeuwse architectuursculptuur, dat is wat mijn aandacht had voor die tijd van WWW aanbrak.

Het had wel een heel ander soort carrière opgeleverd, met een lange kopstudie in Bologna en een werksituatie die aan elkaar zou hangen van kortdurende Europese projecten. Want in Nederland is er nou eenmaal niet zoveel interessants aan vroeg-Middeleeuws te vinden. Of ik ooit met mijn vingers aan de toren van Pisa had mogen zitten, is ook nog maar de vraag.

PIS OF

Gijs kreeg van de Sint onder andere het briljante letterspel Bananagrams. De lekker voelende letterblokjes, net iets robuuster dan scrabble, geven allerlei mogelijkheden om te spelen.

Hij begon meteen enthousiast te leggen. Eerst al onze namen, inclusief die van de pakjesavondgasten. Toen, met enige hulp, het woord P-A-D-D-I-N-G-T-O-N. En toen ging hij zelfstandig aan de slag.

Even later spelde hij

P-I-S O-F

Wij moesten heimelijk en heel onpedagogisch lachen, maar Gijs was zich van geen kwaad bewust. "Wie zegt dat wel eens?" vroegen we hem. We kunnen namelijk allebei best wat klasgenootjes opnoemen die hier kandidaat zouden zijn.

Maar Gijs antwoordde: "Die prullenbak!" En zong er direct achteraan, met kant en klare melodie en ritme: "Piece-offff paperrrrr-pleaseeeee!"

Huh? Een prullenbak die "Papier hier!" zegt in het Engels? Gijs is nog nooit in de Efteling geweest, en bovendien zijn die prulli's zo Hollands als het maar kan. Die heb ik nog nooit betrapt op een greintje internationalisering.

Laten we het er maar op houden dat er ook voor ons nog veel onontdekte plaatsen zijn in de UK.

muffins

gebaren

Iedere Assembly begint met de woorden 'Good afternoon everybody, good afternoon, friends.' Die woorden worden niet alleen gesproken, maar ook door de hele school in gebarentaal gedaan. Gijs wilde graag weten of die gebaren in alle talen hetzelfde zijn. Gelukkig kennen wij een echte gebarentolk. Daarom maakten we voor haar dit filmpje:



En natuurlijk was Gijs heel blij toen meteen de volgende dag al antwoord op zijn vraag kwam.



Dat onthield hij heel goed. En bij de eerstvolgende Assembly gebaarde de hele school weer "Good afternoon everybody. Good afternoon, friends.'. En Gijs? Gijs gebaarde: "Goedemiddag allemaal, goedemiddag, vrienden!".

Bericht uit Bath

Elise kreeg een dag of 10 geleden een hele stapel brieven van haar klasgenoten uit haar NL groep 5/6. Vol met leuke vragen, dus we hebben een antwoord voor ze gemaakt. Uiteraard in videovorm.

paint it black

Vanochtend kwam ik de straat in lopen toen er een bestellertje van een schildersbedrijf voor de deur stopte. Vaak moeten die weten waar de ingang van de parkeerplaats van Fitzroy House is, dus ik wees al bijna naar de poort twee huizen verder. Maar nee, de heren vroegen "Do you live here?"

"Ehm, ja." IEKS! Ze kwamen voor dit hoogst hulpbehoevende pandje!

Dat er dringend eea moest gebeuren aan Serieus Onderhoud was al duidelijk zelfs voordat we kwamen. In de inventory lists stond al genoteerd dat het buitenschilderwerk in Hoogst Deplorabele Staat verkeerde. Dus de mannen togen aan de slag, na een white coffee genuttigd te hebben. De ene nam de voordeur onder handen, de ander de French windows.

Waar -oeps- het houtwerk wel zo dramatisch verrot was dat het zich bij aanraking fluks op het balkonnetje stortte Nu hebben wij dus een halve deur. Die wordt overmorgen gerepareerd door Kevin de timmerman. Hoewel ik liever Bob de Vouwer over de vloer heb (die kan dan nog iets leuks origamiejen voor in je kerstboom en maakt minder zooi), is het wel prettig dat het deze week gebeurt, voordat de sneeuwpleuris ook hier uitbreekt.

Mr. and Mrs. P

Het huwelijk van Ben en Caroline.

wetenschap

Gijs doet een experiment en legt uit wat er allemaal gebeurt.

zware lunch

Onderweg naar huis vroeg ik aan Elise wat ze voor school meal kreeg vandaag.

"Iets dat ik heel lekker vind!" zei Elise enthousiast. "Gravity!"

Ik moest even diep denken. Cottage pie with gravy, verklaarde het menu op het prikbord.

Strijken

Behalve gewone muziekles - met zingen enzo - heeft Elises klas ook viool-en-celloles. Zo gaat dat, met een hele klas:

Lezen

We vonden dat het tijd werd om vast te leggen hoe er momenteel wordt gelezen. Als document voor later. Hoe we gaan vastleggen hoe spontaan gesproken Engels klinkt, weet ik nog niet, maar dit is alvast het voorgelezen Engels (en, in het geval van Gijs, die beide tegelijk leert, ook Nederlands). Geen mooi afgewerkte video overigens, gewoon wat ruw materiaal.

Sheep, sheep ...is there anything more to life than sheep?

Onder de douche wordt HARD gezongen:

"...King David wa-hassss a shepherd boy
at night he used to keep
a watchful eye over all his sheep..."

Gijs had vanmorgen vriendschappelijke wedstrijden van rugby, en kwam modderig, doorweekt en koud thuis. Hoewel hij claimde dat dat Best Gewoon Over Zou Gaan als hij eenmaal binnen was, wilde hij toch best onder de douche uiteindelijk.

Wegens pleut-weer kon ik de camera meteen weer mee naar huis nemen, daarvoor regende het echt te hard. De iPhone kan gelukkig goed tegen prutsweer. En Gijs-de-rugbyer ook.

Holburne Challenge

Het museum aan het einde van de straat hierachter heet het Holburne. Ik was er nog nooit geweest, 12 jaar geleden niet just because, twee jaar geleden niet omdat het toen al dicht was voor renovatie en sinds we hier wonen niet omdat het nog steeds dicht is voor renovatie. Maar: het einde is in zicht. De builders schijnen vandaag hun biezen gepakt te hebben. Dat leerde ik uit de lokale media, ongeveer op het moment dat mijn telefoon ging. Het was de school, dus ik verwachtte (met nog 2,5 uur schooldag te gaan) dat of Elise of Gijs misschien ziek zou zijn. Maar de andere kant vroeg of het misschien mogelijk zou zijn dat ik ze wat eerder zou ophalen en dan met wat andere leerlingen deel zou nemen aan een fotoshoot, in het museum.

Eenmaal daar gekomen bleek het vol te lopen met bobo's en bobo-ettes. Inclusief de Chairman of the Council (in het geval van Bath is dat een Chairwoman en nog wel een LibDem ook), minstens 4 stoere Bath Rugby teamleden van twee-bij-twee meter, een hele reeks patrons en andere museumbelangrijkheden, museumdirecteur Xa Sturgis, bij ons niet onbekend omdat hij op dezelfde pagina als Elise in de krant verscheen, en Sir Peter Blake. Die laatste is ondermeer beroemd omdat hij het ontwerp maakte voor de hoes van het Beatles album "Sgt Pepper's". Die opstelling werd vandaag ge-re-enact, met toepasselijke kleding en maskers om figuren van de schilderijen uit de collectie van het museum uit te beelden.

Guy Fawkes 2010

kijk in de klas

chocolate orange

Toen ik zelf een jaar of 12 was, sloeg Adrian Mole in als een bom. Vooral van de eerste twee boeken leerde ik heel veel Britse cultuurverschijnselen kennen, al was ik zelf op dat moment nog nooit in de UK geweest. Mijn Eerste UK Ervaring was pas een paar jaar later en bestond uit een bliksembezoek aan het van elke charme verstoken haventerrein van Harwich, samen met wat vrienden van de middelbare school op een 'cruise' die bestond uit twee dagen op een ferry met disco, casino en bar en anderhalf uur op Engelse bodem. Net genoeg tijd om fish&chips te eten.

Adrian Mole kocht in de kersttijd steevast chocolate oranges voor de vrouwelijke leden van zijn familie- en vriendenkring. Diezelfde chocolate oranges staan nu in immense stapels in iedere winkel - vooral in winkels die voor het overige weinig met voedingswaren van doen hebben. Vandaag stond ik in de W.H. Smith voor de kersteditie van Olive en een verse Bath Chronicle. Normaalgesproken loop je in een rechte lijn naar de kassa, dit keer werd de nietsvermoedende bezoeker tussen twee muren van opgestapelde doosjes chocolate oranges door gesandwiched.

Ze zien er niet aantrekkelijk uit, dat wil zeggen, ze zien eruit alsof er betere chocolade verkrijgbaar is. Een goeie reep Black&Decker mint, gember of sour cherry bijvoorbeeld. Wel zijn ze in steeds spannender varianten verkrijgbaar. De gewone blauw-met-oranje melkvariant is er maar 1, er is tegenwoordig ook puur, mint, coloured, wit en popping candy - vooral die laatste klinkt afschrikwekkend. Beetje Monty-Python-crunchy-frog-achtig. En toch, in het kader van Britse cultuuruitingen, zou ik er eens een moeten kopen. Net als een pickled egg. Moet ik ook nog steeds eens proberen, ongeveer 20 jaar nadat ik voor het eerst in Engeland belandde.

het spannendste wintereten

De supermarkt ligt vol met wintereten. In Nederland is de Goedheiligman nog niet gepasseerd, dus daar zag ik vooral pepernoten en kleutertaai, maar hier staat, sinds we weer verlost zijn van alle Halloweenschedelkoekjes en pompoenchocolaatjes, alleen Guy Fawkes nog in de weg van een lange en huiselijke decembermaand. Daarom zijn de inkopers vast los gegaan op het betere Kerstwerk. Trommels vol koekjes, dozen vol kerstpuddingen, chocolaatjes, wijnen en kaas, vanalles is nú al klaar voor... over meer dan 7 weken.

Ik heb me nog niet tot mince pies of cranberry sauce laten verleiden. Wel was ik bijna gevallen voor de 'kool van de maand'. Jawel dames en heren, Waitrose heeft namelijk een kool van de maand. En de maandkool was 'purple head cabbage', een spannend uitziende, beetje puntige, gesloten kool waarvan het gladde blad onderaan groen was en bovenaan donkerpaars. Verleidelijk. Maar dan. Dan Sainsbury's. Die hebben geen kool van de maand. Die hebben een Geheim wapen.

Spruitjes.

En niet gewoon in een zakkie gesealed, nee, spruitjes AAN DE STRONK. Gewoon een stronk met Brusselse minikooltjes, keurig gerangschikt in hun natuurlijke habitat! Plukhetzelf-spruitjes! Ik val nog steeds van de ene verbazing in de andere hier in dit land.

helaas, HEMA

HEMA maakte een prachtige serie meisjesmaillots. Streepjes, stippen en een echte Argyle ruit, in zwart, grijs en wit. Precies de toegestane kleuren voor de onderste helft van het schooluniform, dacht ik zo. Elise had gisteren de Argyle maillot aan onder haar grijze rokje. Maar helaas, HEMA. Schooluniformkleding biedt dan weliswaar enige vrijheid (legging, panty, maillot, rok, broek of overgooier), het moet wel plain zijn, zo vertelde juf B. Jammer dus.

in de herhaling

De omroepen doen het elk jaar weer, voor tenminste eenderde van hun zendtijd: herhalingen uitzenden. We zijn al twee jaar kabelloos, maar dat zal vast niet veranderd zijn. Zomers worden gevuld met ouwe koek en ingekochte massaproducties. De reden daarachter is vast dat er toch niemand kijkt of dat de programmeerders zélf drie weken op een Franse camping op een wiebelig canvas stoeltje willen zitten en sudoku's oplossen met een Mepal bekertje Dubbelfris onder handbereik.
Hier is het meer het omgekeerde. 't Is tamelijk druk, genoeg te doen voor zowel werk als thuisfront. Ik zou dus wat herhalingen kunnen uitzenden, maar mijn volledige uitzendinggemist archief staat hieronder. Zelfs I am Sulis herhaal ik niet, dat wordt vanzelf al gedaan door de organisatie van de wedstrijd waarvoor ik de film maakte. Met een nog onbekend aantal anderen is de video geshortlist voor vertoning in de bioscoop over twee weken. Wie weet wat daar nog van komt.

Harvest Celebration Assembly

Waterstoned

Ik kom altijd in een soort wazige staat uit de Waterstones. Het is een van de weinige winkels die om 9 uur, als ik terug loop van school, al open zijn, maar wel een erg verleidelijke. Eerst moet je langs al die tafels met 3-for-2 aanbiedingen, en alle nieuwe boeken van de maand, of het seizoen, of de favorieten van de lokale medewerkers of van een landelijke krant. Daarna komt eerst het immense "Fiction" en dan ook nog eens, helemaal achteraan, de zo mogelijk nog grotere kinderafdeling.

Halverwege Fiction moet ik altijd al diep zuchten. Van de ene kant van al die rijkdom, al die boeken die nog te lezen zijn, al die mogelijkheden. En van de andere kant ook wel van een soort weemoedigheid, want hoe gaat het ooit mogelijk zijn om dit allemáál te kunnen lezen, of op zijn minst alles dat ik zou wíllen lezen? De lees-queue op het nachtkastje is nog veel te goed gevuld, ik moet mezelf niet toestaan om weer nieuwe boeken toe te voegen voordat ik minstens een stuk verder ben, voordat The Year of The Flood uit is (bijna), en Shantaram (nog niet aan begonnen) en de nieuwe Scarlett Thomas (ook nog helemaal vers). Gelukkig was de laatst toegevoegde Alain de Botton (A Week at the Airport) een bescheiden snackje voor tussendoor. Maar nu komt de kersttijd eraan, en zijn er nog meer heerlijke aanbiedingen. Het valt niet mee, zo'n overweldigende boekwinkel halvewege je dagelijkse wandeling.

Celebration Assembly

De school heeft bijna iedere dag een korte Assembly aan het einde van de schooldag. Op donderdag is de uitgebreide Celebration Assembly, waar ouders ook welkom zijn. Een soort weeksluiting vlak voor het einde van de week. Gisteren was het Harvest Assembly, een uur langer dan normaal, waarbij alle klassen iets deden, en uitgebreid verteld werd over oogstfeesten. Gijs en Elise begrijpen dan misschien niet alle teksten, maar ze kunnen al heel aardig mee in het uitgebreide repertoire van Church of England hymns. En of het nu "Beauty for Brokenness" is of "Praise him in the morning", onderweg naar school wordt het hele repertoire nog eens gladjes geoefend. Elises klas liet ook nog horen wat ze hadden geleerd tijdens de viool- en cellolessen.

I am Sulis

Inzending voor de LoveBath film competition, uitgeschreven door de Bath Chronicle. Opdracht: maak een film met als thema "Bath", van maximaal twee minuten en 50 seconden.

Walk the walk

Loop met ons mee naar school dwars door Bath!

Lions Roar Goodbye

jarig

Werelderfgoed

Een van de geweldige voordelen van de Church of England school hier is dat de kinderen elke dag assembly hebben. Daar leren ze naast basis-katechese allerhande al dan niet religieuze liedjes, die gezamenlijk een fraai stukje muziekbasis vormen. Een greep uit een willekeurige week.

Maandag kwamen ze thuis met "He's got the whole world in His hands."
Dinsdag kwamen ze thuis met "Shalom my friend, shalom my friend." waar we direct de Hebreeuwse versie overheen hebben opgenomen in hun geheugens.
Woensdag kwamen ze thuis met "Puff, the Magic Dragon, lived by the sea"

...en zo gaat het voort, nieuwe verhalen, rijmpjes en liedjes worden in een indrukwekkend tempo opgeslagen in de hoofden. Werelderfgoed-stad laat zijn sporen na in het mentaal-culturele erfgoed van onze kinderen.

opstel

Op deze school komen de ouders iets minder vaak binnen ín de school dan op de Wethouder van Eupenschool. Zo kwam het, dat ik pas deze week opmerkte dat er een muur behangen was met verfwerk en bijbehorende opstellen van Elises klas. Opeens zag ik een bekend handschrift - dat is niet zo moeilijk, want de meeste kinderen in Engeland schrijven op groep-5-leeftijd losse letters, aanelkaarschrijven komt pas later in het curriculum aan de orde. Ik was overigens behoorlijk onder de indruk van wat Elise na precies twee weken op een UK school wist te produceren:

sleep a little longer

Het was een prachtige herfstdag gisteren. Vroeg in de ochtend werd de stad wakker.

walk me through the lion's den

Nobody expects...

...the Spanish Inquisition. En ik had ook niet verwacht om Michael Palin tegen te komen, toen ik vanmiddag even de stad in liep.

een klein zakje met een warme drol

Dit is een propere stad. Zo proper, dat hondeneigenaren zich als vanzelf genoodzaakt voelen om elke drol die hun viervoeter pleegt, direct te verwijderen van het trottoir. Heerlijk. Ik denk dat ik in al die weken dat we hier nu zijn, misschien éénmaal de restanten van een wildpoeper heb aangetroffen. Voor het overige zijn de baasjes zo keurig om hier steeds op te ruimen achter de kont-van-hun-hond, daartoe aangespoord door algehele welopgevoedheid of riante boetes. Zelfs door het grasveldje vlakbij de school kun je zorgeloos met je kinderen rondstappen zonder enige kans op een riekend ongemak aan je zolen. Er staat dan ook een keurig poepzakjebakje op een paaltje naast het veld. Af en toe zie je er hondeneigenaren naartoe wandelen met een zakje in de hand, waarin een nog warme drol van hun harige huisdier zit. Hoe aangenaam. Doe mij ook zo'n regelgeving in Nederland?

ongekende criminaliteit

Afgelopen week werden we vlak na middernacht ineens wakker van een bulderende bariton onder ons raam. Het betrof hier bepaald geen nachtelijke serenade. Toen ik uit het raam leunde, zag ik het witte dak van een auto met een groot zwart nummer erop: politie. Kennelijk vond er een aanhouding plaats.

Zoiets hadden we jaren geleden ook al eens meegemaakt: we woonden koud twee weken in Amsterdam toen er op de dijk aan de overkant van de ringvaart midden in de nacht een hoop lawaai te horen was. Wij tuurden samen voorzichtig boven het randje van het Veluxraam uit. Er schenen grote witte lichten, er reden politieauto's over het fietspad, de agenten spraken met elkaar door walkie-talkies. "Ja, er bevindt er zich nog één in de bossages." Sindsdien heten bosjes bij ons bossages, dat spreekt. Door de bossages holden politiehonden met kogelvrije vestjes aan en voorover op het fietspad lagen al twee arrestanten met handboeien op het asfalt. Wij keken elkaar aan en zakten geruisloos weer terug in bed. Waren we nu -na Rotterdam- dan echt In De Grote Stad beland?

De enige andere nachtelijke aanhouding die ik ooit had gezien was onderaan een flinke wolkenkrabber in Chicago, waar ik vanaf de 16e verdieping naar beneden tuurde tijdens mijn allereerste nacht in de USA, slapeloos door de jet lag en sprakeloos doordat ik me nu ineens in een politieserie waande. De lokale cops namen dan ook geen halve maatregelen, met stevige bewapening werd een zwerver van zijn kartonnen doos gelicht.

Wat er hier in het Brave Bath aan de hand was, weten we niet precies, maar aan de arm der wet heeft het niet gelegen in elk geval. Hij bulderde luid door de stille straat, omdat de arrestant kennelijk wat clueless was of op zijn minst onder invloed van een riante scheut alcohol. Blijkbaar was de man op Great Pulteney gesignaleerd terwijl hij geparkeerde voertuigen onheus bejegende, en daarop werd hij aangehouden. "What is your n-a-m-e?" hoorden we, en daarna mompelmompel en dáárna weer "ANTHONY, is that spelled A-N-T-H-O-N-Y..." etc. Als we het letterlijk hadden opgeschreven, hadden we nu 3 scenes Cops in Practice kunnen vullen. En Anthony uit Yeovil werd weggereden in de politieauto.

Humongosaur

Het is Bath Children's Literature Festival en door de hele stad zijn tien dagen lag voorleesactiviteiten, signerende auteurs en workshops. Waar maak je onze 6-jarige echt blij mee? Met een bezoekje aan de Ben-10 happening in de Guildhall. Daar ontmoette hij een Humongosaur. Hoogstaande literatuur is het niet, maar Gijs was in de gloria.

elke dag rijexamen

Na twee maanden zit het links-rijden stevig verankerd in elke rit die je maakt. Links rijden op zich is niet moeilijk. Als er andere weggebruikers zijn, is er weinig keuze en anders zijn er altijd nog de vele pijlen en aanwijzingen op de weg. Nergens staat zoveel op het asfalt geschreven en getekend als hier. De weglayout is echter toch (uiteraard) gericht op auto's met de bestuurder aan de rechterkant. Dat betekent dat je op sommige plaatsen wel heel demonstratief naar de shotgun moet leunen om nog wat te kunnen zien. De Pines Way Roundabout kom je anders domweg niet op. Dat went snel. Volgende week kan ik even testen of het omschakelen naar rechts net zo vlot gaat. Daar loert het gevaar van het bekende. In de UK heb ik daar geen last van: de wetenschap dat je links moet rijden, ook op rotondes, en dat de bebording aan de andere zijde van de weg staat dan je misschien zou verwachten, maakt dat je rondrijdt in een voortdurende staat van paraatheid. De continue alertheid die je anders alleen hebt tijdens een rijexamen. Kersje op deze taart is natuurlijk dat je elke rit minimaal 6 keer een hellingproef doet hier in de stad.

geland

Elise is veilig geland in het systeem. Geen twijfel mogelijk. Ze kwam thuis met de mededeling 'Ik ben school councillor geworden voor mijn klas samen met Charlie.' Op onze vraag wat een school councillor (klassenvertegenwoordiger) allemaal doet, had ze niet direct een antwoord paraat, dat zou ze wel zien. Maar ze wist wel waarom zij klassenvertegenwoordiger kon worden: 'I think Maylin and I could be school councillor because when the teacher is talking, we are always listening and paying attention and not fiddling around with other children.'

Zo dan. Als deze überbravigheid thuis ook nog toegepast kon worden, hadden we vanaf nu een makkie...

gevonden internetvoorwerp: een zondags muziekje

kit

Het was niet te vermijden: Gijs heeft zijn nieuwe 'kit': trainingsoutfit 2010-2011.

gevonden internetvoorwerp

slimme combinatiemarketing

Er valt een foldertje op de mat. Een boekje van het lokale zwembad annex de sportschool. MOTIVATION staat er met grote witte letters boven een foto van een blije twintiger in een zwembad die de hipste badmuts draagt die ik ooit heb gezien. En daaronder: 'Gym & Swim no excuse special'.

Zo. Dat klinkt goed.

Ik ga er eens even rustig voor zitten op de bank. Als ik het boekje open, rolt er een inlegvelletje uit. 8 kortingsbonnen met on-waar-schijijijnlijke aanbiedingen. Van de lokale McDonalds.

da'fife is in da'house

Elise heeft gisteren op school een eerste dwarsfluitles gehad. Omdat ze nog wat klein is om meteen met kleppen en fullsize te spelen, begint ze zoals veel jonge dwarsfluitstarters op een fife. Gelukkig voor onze perfectionist kwam er meteen een redelijk geluid uit, en kan ze al een liedje spelen. De fluitjuf had gezegd dat ze voor kerstmis maar een echte dwarsfluit in haar stocking moest vragen.

how very unpleasant

Twee weken geleden stond er een foto van Elise in de krant. Uiteraard was ze geweldig trots en hangt het betreffende krantenartikel nog steeds aan alle prikborden in huis.
Gisteren stond er in diezelfde Bath Chronicle een nogal zuur ingezonden episteltje van iemand die een hekel lijkt te hebben aan kinderen in het algemeen, en geschminkte kinderen in het bijzonder. Nou klonk dit als een overgekookte bejaarde zeikaardappel type 'vooral geen aandacht aan schenken', maar de briefschrijver meende in zijn (haar?) betoog te moeten refereren aan de foto van MIJN DOCHTER. Op dat moment wordt het roofdier in elke ouder natuurlijk wakker geschud, want Van Je Kind Dienen Ze Af Te Blijven. Ook met respectloos gemekker in de krant.

Ik kon dus niet anders dan een snedige reactie terug te sturen naar de Bath Chronicle, waarvan ik natuurlijk hoop dat-ie ook in de gedrukte versie geplaatst mag worden. De bijval vanuit allerlei richtingen is trouwens ook geweldig. Vooral van locals die vinden dat ik me nog hoogst beschaafd uitdruk. Eenieder die deze verbale oorlogvoering op de voet wil volgen, of eraan wil bijdragen, kan terecht op http://tiny.cc/zrdsw

heroic smell

Het parkeerterrein van de Sainsbury's heeft meerdere kwaliteiten. Niet alleen is er vrijwel altijd plek en kun je er redelijk veilig met je kinderen lopen, ook staan er car wash heroes. Dat zijn meneren (ik heb nog geen car wash heroines kunnen ontdekken) in gele hesjes die over het algemeen brokkelig Engels spreken en een spif karretje bij zich hebben dat tot de rand toe volgeladen is met schoonmaakspulletjes. Als je bij aankomst een hero aan zijn hesje trekt en een tientje betaalt, is na terugkomst van je boodschappen je auto met de hand gewassen, in de wax gezet en aan alle kanten opgewreven. Ik bedacht me maar eens out te splashen en nam dus de full monty, met interieurverzorging en al. Waarbij je dashboard ook opgewreven wordt en de miljoen koekkruimeltjes die je kinderen op de achterbank lieten vallen, nu eens Niet door jezelf weggestofzuigd hoeven worden.

En ik moet zeggen, het was elke penny waard. De auto glimt, de banden zijn schoon, de vloer is weer zichtbaar. Alleen had ik me natuurlijk niet gerealiseerd dat bij een full interior cleaning ook een paar poefjes luchtverfrisser uit een naar perzik geurende spuitbus horen...

Nou is synthetische perzik altijd nog iets beter dan de vage natte-geiten-lucht die er nog in dit voertuig hing wegens het vervoeren van een mud was-debacle, dus al met al kunnen we constateren dat experiment car wash hero geslaagd is.

trommel met wit, trommel met bont

Sinds zaterdag wilde de behoorlijk oude wasmachien (van een C-merk) niet meer. Hij liet zelfs de laatste was niet los. Wassen deed-ie wel, maar leegpompen, ho maar.
Toen we na lang proberen de oester openwrikten, plensde er een liter of wat aan water naar buiten. Gauw weer dichtgeklapt en opgedweild. Het vergde wat gepruts, maar uiteindelijk hadden we dan toch het ding uit en open en de was, die kletsnat was en inmiddels behoorlijk muf rook, eruit.

Gisterenmiddag stond ik voor een gesloten deur bij de Lovely Laundry in Daniel Street. Dicht, twee dagen maar liefst, vanwege de installatie van nieuwe waterleidingen. Moet ook gebeuren natuurlijk, maar helaas net nu. Tijd voor een andere wasserette had ik niet, en de Spruce Goose, om de hoek van ons oude huis, is weliswaar onderweg naar school, maar véél te ver om die vele kilo's wegende natte was naartoe mee te slepen.

Vandaag ben ik dus alsnog op pad gegaan, met een krat behoorlijk naar natte herdershonden meurende kletsnatte was en en passant dan ook maar een grote blauwe IKEA tas vol nog droge was. Het werd de Widcombe Launderette, een toonbeeld van ongezelligheid en TL-buizen, zonder bankje en met uitsluitend onuitnodigende mededelingen aan de muur, verpakt in plastic mapjes met omgekrulde randjes. Toen ik met hulp van de lokale news agent en Lenny's Coffee voldoende munten van £1 en 20p bijelkaar had geschraapt, mocht mijn was verdeeld over twee industrial-size machines een paar pretpark-rondes draaien. Helaas waren de machines van het merk IPSO-wash allemaal bezet, dus ik moest het doen met de SpeedQueen en de coinamatic.

Naast 7 industriële wasmachines stonden er ook 4 reusachtige gasdrogers, waardoor het aangenaam warm was, maar er hing een licht gasluchtje. Van dat typische Engelse aardgas, dat krijgt een net iets andere geurstof dan het Nederlandse gas mee. Naast mij stond een meneer met drie drogers tegelijk in gebruik - duidelijk een frequent bezoeker. Toen zijn eerste machine piepte, opende hij de deur en begon 40 paar donkerrode rugbysokken maat 43-47 te sorteren.
Ik zag Gijs' bottenshirt, Elises lievelings-roze-jurkje en minstens 20 onderbroeken tevreden tumblen. Na een dik uur kon ik met een gigantische berg droge was weer naar huis.

jarig

jarig

ze komen niet veel jariger dan deze:

RE

Ondanks dat wij zelf niet religieus zijn en in sommige gevallen zo atheistisch als een bloemkool, zitten onze kinderen wel op confessionele scholen. In Nederland een RK school omdat dat dé buurtschool is en bovendien een uitstekende keuze qua sfeer en onderwijskwaliteit, in de UK een CofE school omdat er nou eenmaal geen keuze wás. Bovendien zijn er hier bijna geen openbare scholen.

Dat deert beide kinderen niet. Integendeel, ze vinden het allemaal wel interessant, religie. Gijs wist me vanmorgen haarfijn uit te leggen hoe dat zat met die haan op de kerktoren, inclusief het driemaal verraden. En dat terwijl wijzelf hier en daar nog wel eens een kansje laten liggen. Bij het uitpakken van de boekendozen keek hij geringschattend naar de drie plankjes boeken die mee zijn naar Engeland en informeerde droog: "Zit daar eigenlijk wel een bijbel bij?"

Elise maakte vandaag een heel andere, minstens zo interessante mix van nature en nurture. Op mijn vraag 'had je nog maths vandaag?' kwam het antwoord 'ja, we moesten een tekening maken van hoe wij denken dat God eruit ziet.' Ik was even perplex. 'Maar dat is toch geen maths? Had je soms RE?'

'Ooooooh ja, dat kwam daarna!'
'En hoe wist jij nou dat je RE-teacher jullie die opdracht gaf?'
'Gewoon, dat kon ik verstaan natuurlijk. Want God is in het Engels ook gewoon God hoor.'

geruststellende gedachten

Geruststellende gedachte hoor - the right side of the road wordt hier ook gebruikt. Als de nood aan de man is, en de sirenes moeten aan, neemt een Engelse brandweerauto de rotonde óók gewoon rechtsom, zag ik net op Laura Place.

Laura Place, waar sinds we hier wonen al minstens 6 keer een flesje zeep in de fontein in het midden werd leeggekieperd, zodat elke keer weer een poollandschap van schuim en bubbels over het plein waait, tot de parkeermeters en de bomen vol zitten met zeepbellen. Zou iemand soms vinden dat de fontein niet schoon genoeg is? Als ze de alomtegenwoordige beestjesdoderzeep nemen, is het ook nog eens ontsmettelijk. Kennelijk lukt het minstens eens per week weer ongezien. It makes Laura Place smell funny, but keeps it nice and clean.

lokale beroemdheid

Typisch Elise: ze woont hier net een maand en ze heeft de krant al gehaald.

knip van de dag

In Duitsland verbaas ik me altijd over de manier waarop vlees wordt aangeprezen in de lokale reclameblaadjes. Waar de supert om de hoek zijn druifjes knapperig en fris fotografeert, en zijn bronwater haast van de pagina af laat spetteren, ziet het vlees er steevast onappetijtelijk uit. Grote hompen dood beest, oneindig opgestapelde grauwe karbonaadjes, kiloknallers met vetranden waar geen sportschool meer aan helpt. Een onsmakelijke parade uit een derderangs porno-horror.

Hier in de UK gaat dat stukken subtieler. Het vleesschap is wel vol, dat wel. Vol met British en Irish en heel af en toe Argentinian. Ook vol met organic en free-range: blije koeien en vrije kippen die er hoe dan ook minder vrij en blij uit zien nu ze in een plastic bakje onder een cellofaantje met een prijssticker resideren. In de reclamefolders staat geen hornoparade, maar wel onbegrijpelijke lichaamsdelen van willekeurige dieren waarbij dan vermeld staat 'knip van de dag' of 'slagers' beste!'

Vlees - en dan vooral de roasts en stews - zijn wel een ding in dit land. Het koelvak is groot, in de categorie meat and poultry. Het diepvrieseiland ook. Ook het kantenklaarschap wekt verwondering. Blikjes ham: snap ik. Blikjes gehaktballetjes: op het randje. Maar blikjes pie-vulling of blikjes stoofschotel, daar heb ik nog geen relatie mee kunnen en willen opbouwen. Britten wel, kennelijk. Zelfs fliffende Bekende UK koks laten zich met naam en toenaam fotograferen op pouches met inhoud die voor de toevallige voorbijganger nog het meest wegheeft van hondenvoer-met-hier-en-daar-een-worteltje.

De cuts of the day heb ik nog niet geprobeerd, we hebben het gehouden bij wat organic beef mince en een scharrelkipfiletje. Die woonden naast het schap met lamb, en dát snappen Gijs en Elise. Waarom eten mensen dan lam? Da's zielig! Ik draaide het standaardverhaal af: is dat zieliger dan koe? Of vark?

Ja. Dat Vonden Zij Zieliger Dan Koe. Of Vark.

Strategie-vegetarisme lag voor de hand. "Okee, ik vind het uitstekend om voortaan vegetarisch te eten. Geen enkel punt. Maarre, dan leggen we de worstjes (scharrelworstjes!) en bacon (blije bacon!) voor het ontbijt ook even terug, okee?"

Dat viel niet in hele goede aarde. Vooral Gijs is namelijk de vleesgeworden flexitariër (pardon our French in dit verband): tijdens het ontbijt lust hij álles, tijdens het diner niets dan brood. "Maar mama, kun je dan niet alleen vlees van blije dieren kopen?"

En dat doen we dan maar. Geen cut-of-the-day, geen kiloknaller en geen pouch met Jamie-O-gecertificeerd hondenvoer. Een organic chipolata. En ze zijn nog lekker ook.

ready steady school

opruimen

- Elise, is je kamer nu opgeruimd?
- Ehh, nou, een kwart is heel erg opgeruimd.
- ?
- Ja, dat is het plafond. Daar hangen alleen nog wat lampen rond.

Weston-super-Mare

spelletje

Vandaag spelen we... verkeersbordje.

Engels Eten

Erg Engels eten, daar slagen we vrij aardig in. Dat is bepaald niet moeilijk. Allereerst is er natuurlijk de Indiase afhaal. Curry take-aways zijn hier waarschijnlijk (naast fish&chips) de meest gegeten niet-zelfmaker, en het India-schap in de supermarktkoeling is uitgestrekt, vol met lekkere hapjes en vrijwel allemaal heel goed te hachelen. Alleen voor de echt lekkere naan wil Mark wel graag af en toe een Echte Afhaler, en, toegegeven, die zijn ook wel erg fijn.

Bovendien heeft The Curry House op Argyle Street (wel 2,7 minuten lopen) een onmetelijke charme van het type 'niet te koop met Mastercard'. De twee altijd glimlachende Bengaalse meneren aan de balie (het is dus strikt genomen helemaal geen Indiase maar een Bangladeshi afhaler) doen er altijd wat complimentary pappadums bij en stoppen terloops je kinderen vol met kleine chocolaatjes, reden dat de kinderen altijd allebei mee willen om af te halen. Niet verwonderlijk, ik weet nu ook nog precies dat de Chinees op het Stadhoudersplein je altijd een lolly gaf tijdens het wachten, zodat je sabbelend aan je salmiakknots naar het aquarium met exotische Nemo's kon staren.

Geen schijn van kans dat we naar The Rajpoot gaan, dat zijn de benedenburen. Even dichtbij, met elke dag een nors kijkende Indiase meneer met een enorme tulband voor de deur. The Rajpoot is een stuk prijziger en vindt zichzelf een stuk authentieker. Hun eten is onberispelijk, net als de gesteven witte tafelkleden en de metalen rechaudjes, maar voor een dagelijkse afhaal volstaat de bovenbuur uitstekend.

In de supermarkt koop ik de Engelste dingen. Af en toe doen we, tot vreugde van de kinderen, een full British breakfast. Zonder de volgens hun volstrekt overbodige reuzechampignonnen of gegrillde tomaten, maar met roereieren, worstjes en bacon. Daarnaast eten ze zich dagelijks klem aan cereals in variabele smaken en houdt vooral Gijs wel van een lekkere crumpet op zijn tijd. Ik ook trouwens. De meeste dagen beperken we ons tot een fully uncooked continental trouwens. Twee kleine gratenpakhuisjes groeien niet zo snel dicht, maar twee ouders hebben na 1 maal FBB wel weer de vettax bereikt voor een dag of tien. Dan maar een toastje met Marmite - ook lekker.

Inmiddels heb ik ook al een shepherds pie gebouwd die de toets der zelfkritiek kon doorstaan en hadden we vanavond al voor de tweede keer fish cakes. Ook Elise houdt van fish cakes, dus die doen we vaker. De perfect baked potato hebben we eerder al bereikt en morgen gaan we om het geheel te completeren, een 'picnic in the park' beleven. Sydney Gardens, precies aan de andere zijde van Great Pulteney Street dan The Curry House, heeft een 'tuinfeest' met springkussens, kraampjes en een BYO-picnic. Dat laten we ons natuurlijk geen twee keer zeggen. Maar ik heb de Scottish eggs, Mowbray Pork Pies en Coronation Chicken Sandwich filler in de super gelaten.

Er zijn namelijk van die dingen waar ik níet zo nodig aan mee hoef te doen. Een daarvan gaat onze kinderen wel teleurstellen, vrees ik. Ik ga ze geen zakjes chips meegeven als onderdeel van hun lunch. Dat weiger ik gewoon. Integratie is leuk, maar het moet niet te gek worden. Gelukkig ben ik als niet-tv-kijker ook totaal ignorant voor wat betreft eventuele Britse equivalenten van Blonde Geert. Heerlijk. Geen TV, geen last van.

traceertrucs

Track & Trace van TNT werkt vrijwel nooit, dat weet iedereen. Zo. Dat is eruit. Helaas heb ik het afgelopen week voor een keer wél in werking gezien, en daar werd ik niet vrolijk van. Even leek het erop dat ik donderdag halsoverkop naar Nederland had moeten reizen. Gelukkig liep het allemaal met een sisser af.

De dag dat we naar de UK vertrokken, stuurde ik, zoals ieder jaar, mijn bedrijfsadministratie van het jaar ervoor aangetekend naar G. Daarna verkeerde ik 3 weken in de zorgeloze veronderstelling dat mijn zending zou behoren tot die 99,8%-ofzo van alle foutloos bezorgde zendingen. Lang verhaal kort: dat was niet het geval. Om onduidelijke redenen had TNT het ding wel aangeboden aan de geadresseerde, maar vervolgens per omgaande weer retour naar EHV gestuurd. Waar ik het natuurlijk met geen mogelijkheid kon ophalen, omdat dit totaal onverwacht was en omdat je alleen zelf een aangetekende zending mag terugnemen. Op dat moment bekroop mij toch wel matige zorg. Waar was mijn administratie van 2009?

Aangezien het al drie weken geleden was, zou de zending in kwestie misschien ook niet meer op de afhaallocatie zijn. Voor de jaarafronding zijn originelen nodig, dus de rekening (lees: garantie) van mijn camera of de bewijzen van het netjes afdragen van mijn BTW dwarrelden mogelijk ergens in een sorteercentrum in Veldhoven. Of Den Helder - of Assen. Wie zou het zeggen?

Die avond bekeken we de opties. Als ik het met alle geweld zelf móest ophalen - dan moest dat maar. We bladerden door de vliegticketwebsites. "Even op en neer" bleek toch wel significante bedragen te kosten, een goedkoop ticketje is alleen verkrijgbaar met voorkennis en wat langer verblijf. Met auto en boot dan maar? De ene dag heen, de andere terug? Ik lig zelden ergens van wakker maar die nacht sliep ik niet al te best. Rationeel weet je wel beter, maar ik droomde toch van hoe TNT al die niet-afgehaalde postwezen wekelijks in een enorme incinerator zou pletteren, waar mijn ordnertje een onopgemerkt poefje rook zou zijn temidden van duizenden bruine enveloppen vol A4-tjes met ongewenste gerechterlijke dwangbevelen en loze pakketjes overlevingsmateriaal verstuurd naar spoorloos verdwenen geliefden.

De volgende ochtend belde ik TNT. Op de Track&Trace website kon je gek genoeg van dit pakje wél informatie vinden. De TNT meneer had óók geen idee hoe het kon dat mijn zending meteen was geretourneerd. Dat had niet moeten gebeuren. Gelukkig kon hij wel mijn nachtelijke zorgen over postvergruizers uit de wereld helpen. Een onbestelbaar stuk gaat Naar Den Haag. Dat klonk zelfs in tijden van formatie, nog wel opbeurend. Dan zou ik, over enige dagen, kunnen bellen om verdere instructies te geven. In elk geval hoefde ik niet op stel en sprong naar NL af te reizen. Maar waar mijn pakket zich nú bevond, dat kon hij dan weer niet zien. Het systeem verstrekte niet meer informatie dan dat het 'ergens in Eindhoven' was. Aha. Zelfs voor TNTers zelf is Track&Trace dus niet het antwoord op alles.

Daarna belde ik het afleverpunt 'om de hoek'. Daar werd ik direct een stuk wijzer. Niet alleen lag mijn pakje daar, ook bood de eigenaar van het postagentschap aan om per telefoon een nieuwe opdracht voor aangetekend versturen aan te nemen. Dat mocht ik dan wel komen betalen als ik weer in de buurt was, of gireren. Ik kon de man telefonisch wel zoenen. Gosh, I love de kleine middenstander! De zending ging weer op pad en heeft inmiddels wél de bestemming bereikt en ik verkeerde gisteren de ganse dag in een extra-opgewekte stemming. Daarom: koopt allen uw tijdschriften en kantoorbenodigdheden bij Read Shop Cassandraplein, want Zij Zijn Geweldig!

De volgende keer breng ik mijn ordnertje wel weer persoonlijk langs.

in het wild

Ooit, lang geleden, zei ik tegen Mark dat je echt ergens 'geland' bent op een nieuwe woonplek als je zomaar in het wild iemand tegenkomt die je kent. In Eindhoven duurde dat een paar maanden, toen zaten we in het theater ineens achter kennissen. Hier in Bath was het na een week al raak. Daar liep ik in de stad zomaar tegen een bekende aan.

Vandaag was echter de topper. In de IKEA van Bristol, minstens 25 miles van huis, zag ik twee bays naast waar ik net mijn winkelkarretje met planken had leeggekiept in de achterbak, een bekende zijn auto inparkeren. Niet alleen een bekende, maar notabene een gewaardeerde klant van Ipso. Het moet niet gekker worden.

aardappelkarate

Aardappels blijken een onuitputtelijke bron van verbazing en inspiratie te zijn. Afgelopen week kocht ik een zakje 'Perfect for baking': reusachtige, zeer gelijkvormige knoeperds. Om niet teveel aan het toeval over te laten, googelde ik wat rond op 'perfect baked potato'. Daar was natuurlijk wel voor een week of drie leesvoer over te vinden. Ik beperkte me maar tot de allereerste google-hit. Het was een lang artikel van tv-chef Nigel Slater. Het advies van zo'n stoere rough-edged kok leek me een nuttige aardappel-approach.

Slater beschrijft in een langdurig relaas het hoe en waarom van de Perfecte Baked Potato. En hoe die van buiten licht knapperig maar vooral niet dik-van-schil is, en vanbinnen een zachte kruimeltjesmassa, 'als vers gevallen sneeuw'. En hoe zorgen wij dat onze aardappel zo wordt? Met een karateklap. Niet inkerven, geen folie, geen prikken met een vork, geen kruiden, geen voorkoken, geen magische microgolven. Gewoon de piepers op een bakblik kiepen en ongezien een uur in de oven mieteren. Dan zijn ze van binnen gaar en van buiten niet te hard. En dan, dan mep je met de blote hand in een reuze karateklap elke aardappel afzonderlijk open. Of in elk geval, van binnen tot de gewenste vers gevallen sneeuw-consistentie.

Aardappelkarate. What's next, komkommeryoga? Power Pilates voor de gehaktbal? Tomatenaerobics?

Maakt niet uit. Het werkt.

klantenbinding

Schoolschoenen zijn een fenomeen apart hier in de UK. Vrijwel alle scholen verplichten kinderen zwarte schoenen te dragen als onderdeel van hun uniform. Kinderschoenen zijn toch al tamelijk betaalbaar in vergelijking met Nederland, maar schoolschoenen zijn dat zeker. Ik nam Elise mee naar de ietsje-beter-dan-normale schoenwinkel, omdat haar lange, smalle voeten in Nederland in geen enkel Mary-Jane-modelletje passen, en dat wíl ze nou net zo graag.

Nou, voor de iets-beter-dan-normale schoenwinkel hier was dat geen enkel probleem. Bij binnenkomst realiseerde ik me dat waarschijnlijk half Bath en omstreken dit weekend had uitverkoren om schoolschoenen te gaan kopen voor het héle gezin - of dat dit een immens populaire schoenzaak moest zijn. Of allebei. Op alle bankjes en krukjes zaten kinderen. Om alle bankjes en krukjes zaten ouders, en -handig- in het zwart geklede winkelmedewerkers.

Bij binnenkomst overhandigde een van hen mij een nummertje ("71, we're at 67 already so you won't have to wait too long!") en Elise een setje kaarten met spelletjes en raadsels 'for the wait'. Toen we aan de beurt waren, hielp 'Matt' ons door vlot haar voeten te meten, te constateren dat ze een 13 1/2 was (halve maten! in kinderschoenen! geweldig!) en toen ook nog bleek dat het allereerste paar dat Elise uit het rek plukte, in haar maat bestond, was haar geluk al compleet.

Dat Clarks zo geniaal is geweest om in de hiel van de schoenen geheimzinnige optilbare klepjes te maken waardoor kleine speelgoedpoppetjes in de hak verborgen kunnen worden, die dan door een raampje naar de straat kunnen staren (we horen de straatmuzikant buiten 'diamonds on the soles of her shoes' zingen) is dan hoogstens nog een extra kersje op deze toch al prachtige taart.

Dat de schoenen als gegoten zitten, van echt leer zijn en de helft kosten van een paar behoorlijke kinderschoenen in Nederland is voor Elise van generlei belang, en voor mij de beste klantenbinding ooit.

Markblog - Logicomix

Robbert Dijkgraaf schreef dat zijn elfjarige zoon opging in een stripboek over wiskunde - Logicomix. Ik zag het bij Johannes staan en was zeer geintrigeerd. Johannes heeft nog veel in zijn leesqueue en ik mocht het lenen.


Logicomix is een bijzonder boek. Het heeft de uiterlijke verschijningsvorm van een stripboek, al is het een kleiner formaat, vier centimeter dik (350 pagina's) en wat serieuzer dan het gemiddelde stripboek (hoewel, sinds mijn eigen elfde jaar heb ik nauwelijks nog stripboeken gelezen - misschien zijn alle stripboeken nu zo?). Het is dik papier, erg zwaar, houdt heerlijk vast, en leest als een trein.

De centrale lijn is de zoektocht van Bertrand Russell en consorten naar de fundering van de wiskunde. Zo gesteld lijkt dat een onderwerp voor een rustig collegetje op maandagmiddag, maar het schijnt destijds als een serieus probleem te zijn gezien, waar de groten rond 1900 allen aan gewerkt hebben. In het boek wordt Russell zelfs geheel door deze kweeste obsedeerd, en zijn houding heeft iets panisch - alsof de wereld in elkaar ging storten als het niet lukte. Misschien was dat ook wel zo.

In de uitwerking van de auteurs Doxiadis, Papadimitriou, Papadatos, en Donna - het ontbreekt ook niet aan Griekse elementen - is het een prachtverhaal, dat je meeneemt en doorsleurt tot het einde van het boek.

Ik ben vooral benieuwd hoe niet-wiskundige lezers het ervaren. Misschien kan ik Irene overtuigen om het te lezen?

Oirschot

Ik was nog maar net van de warme verrassing van alle herkomstvermeldingen op mijn verswaren bekomen, toen de volgende zich aandiende. Vandaag was ik eerst langs het vlees-schap gelopen. Die keer dát we vlees eten, wil ik graag een soort-van-beestvriendelijk geproduceerd lapje. Dat lukt best in de UK, er is freerange en organic te over, en ook MSC vis is alomtegenwoordig. Het is een veel groter raadsel welk vlees je nou moet kiezen als je iets wilt dat vergelijkbaar is met een biefstukje. De instructies op de achterzijde van alle fillet steaks, rump steaks, sirloin steaks, beef steaks en frying steaks verraden weinig over met wie je van doen hebt. Aan de prijsstelling zou je nog kunnen afleiden of je een biefstuk, een bieflapje of een entrecote in de hand hebt. Inmiddels geloof ik dat ik er redelijk uit ben.

Herkomst is bij dat vlees eenvoudig. Je hebt Brits en Iers. That's it. Soms staat er een streek bij vermeld, maar net als op allerlei groenten en zuivelproducten vind je vaak een trots Union Jackje ergens op de verpakking. Alsof er nooit een British Steak Emergency crisis heeft bestaan. Eat local produce.

Daarna liep ik terug naar de groenten om een geschikte aardappel te selecteren voor bij dit stukje dooie koe. Overal weer die vlaggetjes: "British Pots" op bijna alle zakken. Anya hadden we vorige week al ontmoet, en dus waagde ik me aan een ander model. Hoe ze heette, ben ik vergeten, maar haar herkomstlabeltje verraste me. "OIRSCHOT, HOLLAND", stond erop. Fietsafstand van de Orpheuslaan. So far voor local produce, maar we leren ons kroost graag waar hun eten vandaan komt, nietwaar?

Dus, kindertjes, wat komt er uit Oirschot? Juist ja. Piepers.

Mr & Miss Cool

Mr Cool is vooral erg cool in zijn kledingkeuze. Hij is nou eenmaal erg gesteld op nette overhemden en stropdassen, en kan niet wachten tot hij zijn eerste pak krijgt, voor het naderende huwelijk van oom B.
Miss Cool besteedt het liefst haar zakgeld aan thrills zonder weerga, zoals bungee trampolines. Waarschijnlijk zou ze, als ze dat zou mogen, ook wel echte bungee jumps willen maken.

Bristol

Gisteren waren we in het nog tamelijk nieuwe Blue Reef Aquarium in Bristol. Helaas voor onze haaien-en-roggen-fans was het bijna onmogelijk om de gemiddelde haai goed in beeld te krijgen met een iPhone. Wel kwamen deze twee zeewezens in beeld tussen de zeepaardjes.

Anya

In de UK is de gemiddelde consument een stuk bewuster met voedsel bezig dan in Nederland. Natuurlijk, ze hebben van oorsprong een vette, zware arbeiderskeuken, maar dat is aan onze kant van de Noordzee niet anders. Toch ligt de gemiddelde super vol met voortreffelijk eten, mooie groenten in grote variëteit, echt lekkere kant-en-klaar producten en vooral heel veel organic, toevoegingsvrij of lokaal gesourced. Nergens zijn zoveel beroemde media-koks, zoveel leuke kookbladen en nergens wordt zoveel prime-tv-time aan eten en koken besteed.

Erg charmant is de herkomstvermelding op allerlei verse producten. Niet alleen wordt beschreven of je worteltje afkomstig is uit Hartford, Hereford of Hampshire, ook staat er vaak bij hoe de landbouwer heet die je groente heeft gezaaid, besproeid en geoogst. Dat was wel verdacht extreem-leuk toen bleek dat de producent van onze zak aardappeltjes van de afgelopen week, 'Cropper' heette. De aardappeltjes, kleine charmante truffeltjes, heetten Anya. Allemaal.