macified

Eindelijk, eindelijk is het dan toch zover. Ik ben officieel Macified. Het heeft even geduurd. Als brugklasser had ik mijn eerste computerervaringen op een Apple, ik leerde programmeren op Apple, bouwde mijn eerste websites op Apple, mijn eerste werkgever had Apples als standaard. En toch ben ik verder 15 jaar lang een pc-windows-gebruiker geweest, gedicteerd door de omgeving van een ICT bedrijf. Thuis allang Macs, maar voor werk nog altijd Windows. Maar niet meer voor het videowerk. Sinds deze week is het officieel en zijn we over.
En donderdagavond was daar dan eindelijk mijn nieuwe MacBookPro. Wat een verademing. Hij is snel, mooi en alles werkt gewoon. Alles. Geen geneuzel met installeren en drivers en gepruts. Geen geknutsel in oneindige krochten van Windows. Gewoon, mooie, goed ontwikkelde software. Vergeleken bij Expose is de windows-lineup in Vista maar een tuttig probeerseltje. Vergeleken met Dashboard zijn de widgets in de balk bij Vista een slome energievreter. En vergeleken met deze luxe vroembak is die hagelnieuwe Windowslaptop van mijn werk een duf budgetdoosje, waar voor een windowsmachine al bedroevend weinig functionaliteit in zat, maar die nu helemaal mag gaan verstoffen.

helaas

Gijs komt thuis met een natte broek. Het was net even te ver, in de bakfiets, voor een luierloze zelfplasser. Mark stuurt hem naar boven om even een droge broek aan te trekken.
Na enkele minuten komt een blote Gijs beneden om te melden: 'Papa, helaas, de broeken zijn op!'

gerät

'Nee papa,' zegt Gijs. 'Dat is niet een Gerät, dat is een compstenter.'
Aha.
Hij heeft het onthouden, het is nog steeds dezelfde compstenter. Of niet?
'Een compRAIDstenter...' gaat hij verder.

Een compRAIDstenter?
Hier heeft iemand teveel ICT-klepels horen luiden.

dood

Gijs heeft duidelijk een gesprek gevoerd over dood vandaag. Onderweg naar huis zegt hij:

'Die duiven moeten wegvliegen hè? Anders gaan zij dood.'
'Ja,' zeg ik, 'als ze dood zijn kúnnen ze niet meer vliegen.'
'Nee.' zegt Gijs vastberaden. 'Als je dood bent, kun je niet vliegen.'
'En niet lopen.' zeg ik.
'En niet spelen,' zegt Gijs, '...én niet met de petsi-lego.'

missen

Elise zei vandaag: 'Hoe zag onze blauwe auto er ook alweer uit, ik weet dat helemaal niet meer!'
Ik wijs een willekeurig langsrijdende peugeot 307 aan.
'Weet je mama, eigenlijk mis ik onze blauwe auto best wel.'

Na even doorvragen komt de werkelijke reden eruit:
'...want daarin kon je achterin zelf de raampjes open doen!'

meisjesdag

Een echte paasvakantie is het niet dit jaar... de carnavalsweek is nog maar -tja: veertig dagen geleden. Vroege Paas. De logica snapte ik niet helemaal overigens: 'we wilden de kinderen met carnaval vakantie geven maar Pasen valt zo vroeg dus hebben we niet wéér vakantie'. Pasen valt toch altíjd op dezelfde afstand van carnaval?
Maar ennieweejz. De school was wel zo meedenkend om alle studiedagen rondom deze Pasen te proppen. Dat betekent Goede Vrijdag vrij, Paasmaandag natuurlijk en dan morgen en overmorgen. Donderdag weer gewoon school. Heel apart.
Omdat morgen *eigenlijk* een gewone dag is, maar we dus geen bso meer hebben op dinsdag, heb ik vrij genomen. En omdat dat zo zelden voorkomt, krijgt Elise een keer een exclusieve dag. We gaan er een meidendag van maken: samen de stad in, shoppen, leuke dingen doen. Toen Elise mocht kiezen, was het eerste wat ze wilde: een ijsje eten in de stad. Sneeuw of niet: ijs gaat er gegeten worden. Ze verheugt zich al dagenlang op deze dag. Dat wordt een feestje.

slijtage

't Is treurig maar officieel bevestigd door de huisarts: ik slijt.

Ik heb al een jaar (anderhalf? twee?) een krakende linkerknie.
Zoiets waarvoor je niet naar de huisarts gaat. Maar toen-ie al weken steeds meer pijn ging doen bij het traplopen toch maar eens geïnformeerd. Hij deed wat buig- en draaitestjes. Niks mis met meniscussen en kruisbanden en spieren. Wel een dubieuze reactie op de hatseflatstest-iets met een naam van een of andere knie-arts. Na twee minuten draaien en strekken en het gekraak daarbinnen aanhoren, wist hij het wel. Er zit gewoon rotzooi op de achterkant van de knieschijf. Botschaafseltjes, slijpsel, aanhangseltjes. En dat zit in de weg. Waarschijnlijk veroorzaakt door een keer een flinke klap of piekbelasting een aantal maanden geleden. Remedie: niets. Rustig aan doen, traplopen alsof ik 72 ben, vooral niet hard fietsen en zo min mogelijk hurken. Knielen op harde ondergrond is uit den boze. Dat is dan duidelijk.

mini-vakantie

Vakantiegevoel is altijd goed voor een paar kilo opruimwoede. Er is weer veel uitgegaan. Dit keer was het papieren archief het slachtoffer. Wat móet je ermee? Ik ben nu dan toch eindelijk overtuigd dat de fiscus (of wie dan ook verder) niet hier binnen komt vallen om administratie van meer dan zes jaar geleden op te vragen.

Creditcard statements uit 1999. Wég ermee. Correspondentie van het GAK, 1998. Wég ermee. Een cursus Functioneel Ontwerpen. Wég ermee. Bankafschriften van Barclays uit de Bath tijd. Wég ermee. Heel veel verlopen pasjes. Wég ermee. Boekjes, blaadjes, briefjes... wég ermee. De laatste weken zijn we voor het eerst in ons leven ook de boekenkasten te lijf gegaan. Er komt een einde aan de ruimte, ook in dit huis. Tijd voor het BiBo principe - boek in boek uit. Dat valt niet mee. Gelukkig heb ik nog wat dikke pillen over programmeertalen en protocollen die niet eens meer bestáán. En ondanks dat het boeken zijn: wég ermee.

biroscoop

'Nu weet ik dat het BIEJOSKOOP is,' zegt Elise, 'en niet BIEROSKOOP.'
Tuurlijk. Een biroscoop is voor balpennen.
We namen de kinderen mee naar 'Horton hears a Who!'
Het is al de 4e keer biroscoop dit kalenderjaar, vóór het middaguur in het weekend naar de film blijkt een hit. Lekker rustig en er is zoveel leuks momenteel. Na Bee Movie, K3 en de chipmunks met de heliumstemmetjes was het nu de beurt aan Dr. Seuss.
'Mama! Dat lijkt wel Kat met de Hoed!' riep Gijs enthousiast toen de eerste beelden van Whoville op het scherm kwamen. Mooi. Met de vormgeving zat het dus wel snor. En met de rest ook. De baddie in het verhaal was een gier met een zo aandoenlijk Mediterraan-plat accentje dat het gelukkig zelfs voor driejarigen nog redelijk uit te houden was qua engheidsfactor. De rest was gewoon leuk: good clean family fun met hier en daar een volwassen grapje.

dit soort herrie

Elise kijkt Madagascar.
Mark bouwt technisch lego.
Gijs pendelt tussenbeide.
Op tv wordt gegild.
Dan komt hij weer aanrennen en neemt plaats aan de tafel.
'Ik ga nu hier zitten.' verklaart hij stellig. 'Want dit soort herrie kan ik nu niet hebben.'

zoals u wilt

Al weken staan de merkwaardig androgyne portretten aangeplakt op de borden langs de straat. Het Nationale Toneel speelt As You Like It. Wij waren al geheel in de stemming, want hadden een theaterdiner gereserveerd in Park&Pluche alvorens de zaal in te gaan. Tonijntartaar, knoflookrisotto en ossehaas, tiramisu. Een lekkere Chileense rode wijn. Dessertwijn. Koffie. Alle tijd, want al om 6 uur gestart. En om half negen begon de voorstelling. De zaal maar tweederde vol, maar wel goed geconcentreerd. Het was gek, onderhoudend, sexy, spannend aangekleed, uitstekend te volgen, en even humoristisch als -bij tijden- schunnig (zoals je van Shakespeare mag verwachten).

voorrangskomkommer

Bij het stoplicht mag Elise op de knop drukken. Ze leunt vervaarlijk richting de stoeprand vanaf haar fietsje, maar komt weer netjes in evenwicht terug.
'Wacht ...op.... groen' leest ze.
'Wacht op groente!' zeggen wij tegelijk.
'Dus eerst mogen de erwtjes en preien enzo. En als er een komkommer langs komt, heeft die voorrang!'
Hoe je ooit verkeersregels moet leren met twee van zulke rare ouders is een raadsel.

verdriet

Kocht ik exact een week geleden voor het eerst een boek van Hugo Claus... Eindelijk Het verdriet van België in bezit... en een week later gaat-ie dood.

bootkasteel

De bus rijdt in Utrecht onder het spoor door via een tunneltje. Aan de wanden affiches van allerlei concertzalen, theaters en musea. Vorige week hing er ineens een aankondiging van een Piranesi-expo in Teylers. Die zouden Elise moeten inhuren, als gids. Ze zei vorige week ineens, wijzend op de ene Piranesi naast de boekenkast: 'Nú weet ik wat daarop staat. Het is een ...bootkasteel!'

Niet gek gedacht. De architectonische stijl, de stoomwolken, het grote rad dat eruit ziet als een stuurwiel...

bewaren

Zo nu en dan overtreft het resultaat van een experiment de verwachtingen. Zo lukte het probeersel van dinsdag wel erg goed, zo goed dat ik toch maar onthoud hoe ik het ook alweer maakte, ook al gebruik ik nooit een recept. Deze uitstekende wraps doen we vast nog eens. Voor twee personen en één Gijs nam ik vijf kant-en-klare tortilla's en een ingevette ovenschaal. Daarvoor had ik al klaar: een half gefruit uitje met een blik kidneybonen, een klein preitje erdoor gesnipperd en flink wat komijn. In een andere schaal een salsa van twee trostomaten, een zoete puntpaprika, de andere halve ui en een teen knoflook, alles zeer klein gesneden. Wat koriander, peper en peterselie erdoor, en een beetje limoensap. In de tortilla's ging eerst een schep bonen, daarna een schep salsa en dan een lepeltje creme fraiche. Provisorisch dichtvouwen (blijft namelijk toch nooit zitten) en een dikke laag old Amsterdam erop, even in de oven. Makkie. Viel ook niks aan te bewaren.

irritation minuscule

De sleutel van de ZF-VB (Zeer Fijne Vroem Bak) heeft een metalen deel dat dwars door het zwarte Citroënblokje loopt. Er zit een klein metalen knopje op, en als je dat indrukt, springt uit één kant van het blokje de sleutel naar buiten, als een Zwitsers zakmes in de verkeerde kleur.
Die metalen strip geeft helaas elke keer dat ik de sleutel in het contact steek, een klein electrisch schokje. En ik háát statistiek. 't Zijn de heel héél kleine dingen die het doen.

zelflerend systeem

Gijs zegt: 'Weet je papa, ik dench... heej? wat zeg ik nou? ...hahaha.... ik denKKKK....'

logisch

'Mama!' zegt Elise tevreden. 'Nú weet ik hoe je kunt weten of er een kuikentje in een ei zit of niet.'
'O ja?' zeg ik.
'Ja. Want als die kip getrouwd is met een haan, zit er wél een kuikentje in een ei, en als de kip níet getrouwd is met een haan, zit er geen kuikentje in.'
Simpel.

er zit geen knop op je tv...

Het ene hippe Gerät is nog niet gearriveerd of het volgende is het huis alweer binnengedragen. We hebben een AppleTV. Hoge wauwfactor, knap kastje, minimalistisch ontwerp. Prachtige user interface, precies zoals je van Apple mag verwachten. Snel en strak. We worden al blij van de mogelijkheden: nooit meer gebrek aan content. Cross-referencing van andere klanten. Al je HDs accessen. Jammie. Na wat in-gestel vraagt Mark zich af hoe het ding eigenlijk... uit gaat. Er zitten namelijk nul knoppen op. Minimalistischer kan haast niet. Het mini-afstandsbedini (ook maar twee knoppen, welbeschouwd) biedt uitkomst.

Ploep.

slagboom

Ik rijd met Gijs op de achterbank de parkeergarage binnen.
'Weet je mama,' zegt Gijs, 'ik vind die slagboom helemaal niet prachtig!'
'Oh nee Gijs? Waarom dan niet?'
'Ik vind die slagboom niet prachtig want die is een heel groot beetje vies. Die moet schoongemaakt worden.'

En inderdaad. De slagboom is wit, rood en vooral heel erg vies en zwart.

just another day @ the office

Maandagochtend, kwart over zeven. Het is al heel erg licht, de dagen worden in hoog tempo langer. De trein komt langzaam op gang. De lange stroom wagons brengt mij vandaag bij het drukstbezochte winkelcentrum van Nederland: Schiphol. Niet om te winkelen, en ook niet om te vliegen. Er moet gewerkt worden. Plaatjes maken. Vliegtuigen en reclameborden. Paspoort mee, want we moeten ook áchter de douane.

[...]

Een paar uur later. Bij het meeting point in de hal zien we de man van Schiphol die ons vandaag zal begeleiden. Hij kijkt naar de grote blauwe portabrace alsof er een grote doos met akelige reuzetorren in zit, die elk moment zullen ontsnappen. 'Ehhh... ,' begint hij voorzichtig, '...zit dáár een camera in?'. Op ons bevestigend antwoord zegt hij: 'Ja, ik dacht al toen ik net de telefoon neerlegde, 'zei ze nou videoteam?'

Wat blijkt. De amateurs van het reclamebureau in de US of Parijs of weetikwaar die deze afspraak maakten, hadden even verzuimd erbij te melden dat we niet kwamen om te kijken maar om foto- en filmmateriaal van de campagne te schieten. Lozâhs.

Enfin. De man van Schiphol kan er verder weinig aan doen, maar er is geen schijn van kans dat we zonder aanmelden vooraf met camera's daar mogen rondlopen, in deze tijden van oranje dreigingen en SBS6 ongein. Kortom, we keren onverrichterzake weer terug. Ach ja. You win some, you lose some.

boek

Als je boek echt té spannend is om zomaar te gaan slapen... tja, dan blijf je lezen en lezen en uiteindelijk gebeurt er dit: (van wie zou ze dit hebben?)

lasserdelas

De lasser moet alwéér komen. De bovenste traptree staat gevaarlijk op afbreken. Misschien moet de hele middenstijl maar eens vervangen worden, kunnen we weer een tijdje vooruit. Het blijkt al net zo lastig om een lasser te vinden die het wil en kan doen op korte termijn, als om een loodgieter of andere gespecialiseerde vakmensen in te huren. De lasser die de vorige twee keer de treden weer vastmaakte, heeft pas volgende maand tijd. Maar de Gouden Gids is je Vriend, dus we gingen het web op. Lasbedrijven, regio Eindhoven. Heel wat hits, dus ik waag er een belrondje aan. De eerste heeft het over een termijn van 'een paar weken' (jawel. De kinderen vinden het nú nog een grote grap om over het grote tape-kruis op de tree heen te klimmen, maar daar gaat de lol vast ook gauw vanaf). De tweede doet niet van dit soort kleine klussen. De derde werkt niet op lokatie, alleen in zijn werkplaats. De vierde neemt niet op. De vijfde ook niet, maar die belt wel terug. Hij belooft die avond langs te komen om de zaak op te nemen, maar doet dat niet. De zesde komt morgen of overmorgen. We zullen zien.

wet van grote getallen

Elise telt de bladzijden van het dikke sprookjesboek. 'Tweehondernegentien, tweehonderdtwintig, tweehonderdeenentwintig, tweehonderdtweëentwintig... hahahaaaaa... DRIE tweëen!...'
Getallen doen het goed tegenwoordig, ze oefent zich suf op de abacus met optelsommetjes en tafels.

op?

Gijs checkt op een feestje of de taart écht op is...

compstenter

Als het aan Gijs lag, zat hij uren achtereen te petsi-en. De technisch lego zal de komende jaren in dikke stromen dit huis binnenvloeien. Hij verzint zelf boeiende constructies of kijkt ademloos toe. Nu maakt hij een compstenter. 'Een wát, Gijs?' 'Een compstenter!' zegt Gijs, alsof dat logisch en duidelijk is.

drogmetibla

Waar ik telkens weer zeer verwonderd over ben, is de marketing op flesjes en potjes van de drogist. De claims. 'Dermatologisch getest'- waar je dan direct achteraan kunt denken '...en al onze proefpersonen werden níet schoner maar kregen wel duidelijk meer enge uitslag.' 'Dringt tot diep in het haar door...' -whoehahaha, laat me niet lachen. Haar, da's harstikke dood weefsel. En die haarwortel wordt gevoed vanuit het bloed, een avocado eten heeft dus waarschijnlijk beduidend meer nut voor je algehele gezondheid (en daarmee voor je uiterlijk) dan hem in je haar smeren. Maar goed, de fabrikanten doen hun best om binnen de grenzen van de wetenschappelijkheid schematische vóór-na-plaatjes van haren aan te leveren, waarop duidelijk te zien valt dat alleen de haarschubben dichtgesmeerd worden door hun crèmespoeling, wat ongetwijfeld een positief effect heeft op het uiterlijk van het haar. Dat vrijwel niemand zo ernstig openstaande haarschubben heeft, tenzij je al vergaand in gemummificeerde staat verkeert, laten we buiten beschouwing. En dan, op de achterkant, een lang verhaal waarin alle ronkende termen vetgedrukt zijn, of schuingedrukt, of onderstreept, of in brute kapitalen, of een combinatie van twee of meer van deze. Terwijl voor goede shampoo eigenlijk maar twee regels gelden:

1) het moet knerpend schoon wassen.
2) het moet voortreffelijk ruiken.

Indien twijfel, dan prevaleert keuze twee. Een schoon wassende shampoo die niet adembenemend heerlijk ruikt, laat ik natuurlijk links liggen. Een heerlijk geurende shampoo daarentegen die misschien niet die laatste 20% haalt van de schonigheid kan het nog best tot in onze badkamer schoppen. De laatste keer dat ik met mijn hoofd in de zandbak zat, is alweer lang geleden en zulke hoeveelheden stylingproduct gebruik ik nu ook weer niet. Conclusie: de geur telt, de rest is zonde van je geld.

zo heel erg

'Mama...' zegt Gijs bij het naar beneden gaan. 'Ik wil zo graag naast jou zitten. Want ik ben zo heel erg verliefd op jou.'

stink alike

We aten linzensoep en er waren ook kleine broodjes. Gijs beperkt zich doorgaans tot zijn kleine broodje, maar wil daar wel erg graag boter op. Dat kan natuurlijk. Nu had ik ook een heerlijke rauwmelkse boerencamembert, zo'n stinkerd. Zoeen waarbij de rest van het gezin de koelkast niet vlug genoeg dicht kan meppen. Altijd te laat, de explosieve walm heeft zich al verspreid door de (bij)keuken. Muwhahaha, de wraak van de kaas.

Gijs wees op het doosje. 'Wat is dat?'
'Dat is stinkkaas Gijs.'
Ik verwachtte dat het daar wel bij zou blijven, maar Gijs zei: 'Mag ik ook stinkkaas op mij' broodje?'
'Natuurlijk mag jij dat. Ik zal het je eerst even laten ruiken.'
Gijs snuffelde behoedzaam aan het in cellofaan gewikkelde schijfje.
'Lekkere stinkkaas, mama.'
Hij schrok niet, integendeel. Dat wilde hij ook wel.
Hij kauwde tevreden een half plakje camembert weg.
Toen vond hij het genoeg.
Da's al heel wat, voor een eerste medestander op het gebied van stinkkaas.

provinciaals

Wat is dat toch, die behoefte om vanalles als provinciaals aan te duiden? Volgens mij wordt in 85% van de gevallen (of meer) eigenlijk Provençaals bedoeld. Als in 'naar een recept zoals het in de Provence had kunnen voorkomen', of 'met provençaalse kruiden'. En zeker niet 'uit de provincie'. Welke provincie? Bij de broodjescorner van het bedrijfsrestaurant is, zag ik vandaag, de Provinciaalse pistolet in de aanbieding. Albert Heijn maakt het helemaal bont, die weten echt niet wat ze willen en beweren op hun website 'Provenciaalse braadkip' in het assortiment te hebben. Dat is dan zeker een plat pratende gekruide kip uit Frankrijk die voor het eerst met de trein mag?

held belt boer

Gijs is vooral into superhelden omdat Elise into superhelden is. Elise heeft liefst dagelijks een dosis MegaMindy nodig, en als dat onverhoopt niet mocht lukken, dan bezweert ze het onheil door de tune ten beste te geven. Op haar onnavolgbare wijze natuurlijk.

'... 'k ben een echte superheld,
die elke boer op aarde belt...'

Tja. Ik moest meteen denken aan dat ene karakter uit Douglas Adams' Hitchhikers-trilogie-in-vijf-delen. De man die onsterfelijk was en als remedie tegen de daarmee onvermijdelijk gepaard gaande verveling zichzelf had voorgenomen om ieder wezen in het universum te beledigen. Op alfabetische volgorde. Dat ging dan ongeveer als volgt:

[ruimteschip landt, man stapt uit en wendt zich tot 3 mm groot slakje]
'Llandwynnghtst Krept'niugyonn?'
'Ja?'
'Je bent een ongelofelijke oetlul.'
[man stapt weer in ruimteschip, vertrekt en laat verbouwereerd slakje achter.]

Zonder ruimteschip kun je beter bellen, om al die boeren aan te spreken. Zelfs als superheld (die elke boef op aarde velt.)

écht nieuws

Radio 1 besteedde vanochtend op prime-nieuws-time, ergens tussen 7 en 8, zeker tien minuten aan een item over schrikkelbabies. Helaas voor ze waren de exemplaren die afgelopen nacht werden geboren in het ziekenhuis waar hun reporter stond, zo poliklinisch dat ze allang weer thuis waren met hun schrikkelpapa's en -mama's. Daarom deden ze maar een vraaggesprekje met een trotse moeder van een niet-schrikkelbaby, met vragen van het type 'vindt u het nou jammer of juist níet dat uw baby op de 28e is geboren?' Daarna volgde nog een oproep om toch vooral te mailen of SMSsen naar het Radio1-Journaal als je vandaag jarig bent om over je ervaringen te vertellen.
Tjee. Wordt de enige publieke zender met serieuze berichtgeving nu óók al de babbelbox die hij op zondagochtend al is? (Aanrader voor iedereen die op zondag te vroeg wakker is: luister zo tussen 6 en 7 eens naar de rubriek waarin bellers mogen vertellen waar zij zich aan ergeren. Inzendingen variëren van klachten over GTST tot hondepoep, je lacht je rot. Maar dat terzijde.)

nifjes

Als je zo een paar weken met een andere auto hebt geleefd, ontdek je langzaamaan de kleinigheden en de eigenaardige trekjes van je nieuwe voertuig. Dat-ie, ondanks meer dan 200 kilo extra, toch een stuk lichter rijdt, zal wel komen doordat het geen zware dieseltank is maar een vederlicht benzine-danseresje. Na die maand ben ik helemaal ingesteld op de nifjes: de automatische parkeerrem, waar je gewoon even flink doorheen moet gassen, of het feit dat-ie je bij -4 graden pas na een paar straten rijden door middel van een naargeestig piepje vertelt dat het glad zou kunnen zijn. Alsof je niet al minutenlang had staan krabben op die immense voorruit. Kekke features heeft-ie ook. Wanneer je 'm in zijn achteruit zet, draait de rechterbuitenspiegel automatisch in de laagste stand, zodat je ziet hoe je rechterachterwiel nét niet de stoeprand raakt. Het nut van een automatische stand op koplampen of een regensensor is me inmiddels ook duidelijk. Wat ik nu nog moet vinden is de sneltoets om die automatische stand voor de ruitenwissers ('ruimtewissers' zegt Gijs) voor de komende paar minuten uit te schakelen. Want in de wasstraat leidde dat tot een interessante verrassing.

een-acht-whatever

Er komen opvallend veel meer reclames voor nummeropzoekdiensten langs tegenwoordig. Ik werd er vanochtend door gewekt met een opgewekte quasi-sketch op de radio (doe dan maar liever piepjes), ze staan in de kranten, komen op tv en daarnet zag ik in een ritje van 3 minuten door Eindhoven zeker 4 billboards en mupi's die gevarieerde redenen aanvoerden waarom ik hun nummerdienst moet bellen. Maar... niemand belt toch meer een nummerdienst? Iedereen hééft toch al die nummers al - voorgeprogrammeerd, op internet of desnoods, desnóóds als allerlaatste redmiddel op die kringlooppapieren pagina's die bij ons ieder jaar weer ongebruikt op de oudpapierstapel vallen? En dan nog. Als je niet direct de beschikking hebt over zo'n nummer, wat kan er dan zó belangrijk zijn dat je EEN EURO DERTIG, ik herhaal EEN EURO DERTIG!! gaat betalen voor een opzoek-m/v? Dan bel je toch je vrienden, je moeder, je secretaresse, de kat van de buren desnoods? Ik stel me bij deze beschikbaar als open source nummerzoeker voor alle bloglezers die inthefield om een nummer verlegen zitten. Laten we een guerillanetwerk van nummeropzoekers beginnen. Gratis. Als wederdienst. Weg met een-acht-dingesdiensten, en vooral: wég met hun stomme reclames.

nu! nieuw!

De AH-XL waar ik nogal eens kom, experimenteert met nieuwe producten. Vorige keer hadden ze netten met een kilo rode paprika's voor maar 1,50 ofzo. Uitstekende knapperig-fris-zoete paprika's die het nog lang volhielden ook. Vandaag hadden ze netjes met een kilo kleine avocadootjes. Cocktail-avocado's, volgens het etiket. Of nee: avocado aperitivo. Nog beter. Market-your-food. Zeven zaten er in het net, en ze zijn voortreffelijk met een scheutje truffelolie en wat zout. Net een uitgelepeld bij de lunch. Ik heb me voorgenomen om nóg minder vlees te kopen en nóg meer te investeren in alle heerlijke groenten en fruit. Vandaar dat ook de eerste doos aardbeien van dit jaar alweer in de koelkast gesignaleerd is. Geen Hollandse natuurlijk, maar wel héérlijk.

singing horseman

Eindelijk, na heel veel jaren, bezit ik weer een exemplaar van de CD "The song of the singing horseman" van Jimmy McCarthy. Jarenlang had ik een cassettebandje, maar dat verwerd net als andere bandjes tot een mistig blokje ruisdrager en inmiddels misschien wel tot poeder of een plakkerige magnetische spaghetti. De CD is al jaren niet meer te krijgen, downloaden op een of andere eMule of KaZaa was niet mogelijk. Amazon kende 'm wel, maar leverde niet. Gelukkig hebben ze een tracking service. Die zoekt tegen een vooraf bepaalde prijs en houdt dat desnoods maandenlang vol. Ik vond 15 pond een aardig maximum bedrag, dat ene exemplaar dat er bleek te zijn voor 82 pond (!) heb ik laten liggen. Dat ging nou ook weer wat ver.

Tot drie keer toe vroeg Amazon me of ik mijn zoekopdracht echt wel wilde verlengen, en tot drie keer deed ik dat. En eindelijk, na 10 maanden zoeken, was het zover. Ergens in Engeland was een internethandelaar in tweedehands muziekdragers die hem wel aan me wilde opsturen voor 15 pond. En nu ligt-ie hier, het is 'm echt. Erg goed om weer te horen na zoveel jaren. Het zure van Jimmy M. is dat veel van zijn muziek veel beter is uitgevoerd door anderen dan door hemzelf. Hij heeft bij mijn weten dan ook maar 1 cd gemaakt. De meeste nummers hebben we al lang op cd's van Mary Black, Christy Moore of Maura O'Connell. Toch zijn deze ook erg de moeite waard. De muziek is opvallend zachtmoedig en kalm. Soms houdt de orchestratie het midden tussen Keltisch en Oriëntaals. Ik heb het ding onmiddellijk geript voor mijn iPod. Die raak ik alvast niet meer kwijt.

negen snurkjes en een stinger

Gijs mag dan inmiddels in staat zijn om het hele alfabet technish correct uit te spreken, gelukkig zijn er nog altijd woorden die hij niet precies treft, bijvoorbeeld omdat hij ze voor het eerst tegen komt. Vandaag zat hij tevreden in het kinderklappertje van de AH-winkelwagen, in plaats van zelf alle lokale oudenvandagen van hun steunsokken te karren met een mini-uitvoering. In zijn hand een stinger, aldus Gijs. Waarmee hij van mij alle streepjescodes mocht stingen. Eenmaal uitgestingd stonden we bij de zelfdoekassa en kregen we negen snurken. Gijs had al de hele route door de winkel de snurkjes becommentarieerd die hij overal om zich heen zag. De stinger moest in de winkel achterblijven, maar de snurkjes mochten gelukkig mee naar huis.

genetisch

Elise mag met de oude compact-digi foto's maken. Ze scharrelt door de tuin en knipt hier en daar: een struik, de kauwen op de schuur, de lucht, haar voeten. Dan opeens zie ik haar iets doen wat ik zelf had kunnen fotograferen. De groenbak staat open en ze maakt een foto van de inhoud. Net als ik twee jaar geleden mijn camera in een glasbak in Reims hield. Zal wel iets genetisch zijn dus.

gevoelstemperatuur

Alweer een dag om in de tuin te zitten. Ik lees uitgebreid de krant en drink thee en krijg het geen moment koud. Zonder jas voelt het gewoon als een aangename kamertemperatuur. Heel hoog boven ons cirkelt een jachtschotel zijn rondjes, hier beneden kwetteren de mezen en mussen in de struik waar alweer witte bloesems in zitten.

Koefnoen van Klasse

Het blijft een fraai stukje Koefnoen:

geen bob

Hoogst uitzonderlijk: vandaag echt teveel gedronken. Dat is echt al heel lang geleden, maanden - zo niet jaren. De grens is ergens tussen een halve en een hele fles wijn, maar vandaag ben ik echt de grens over. Ineens voel ik hem zitten, en dan maakt het eigenlijk ook niet meer uit. Op de wijnproeverij donderdag heb ik het bewust volledig alcoholvrij gehouden. Mijn gespreksgenoot vond dat heel normaal: hijzelf had de volgende dag om 9.00 een afspraak met Koos Spee en wilde dus ook liever met een 0-promillage de weg op. Maar vandaag waren de Viognier en de Cabernet samen nèt iets te ruim. Gelukkig is het weekend.

lang geleden

Ooit.
We waren een paar dagen op reis: eerst naar Oxford, toen naar Cambridge. Dat moet lang geleden zijn, het was toen we nog in Bath woonden. We waren in de middag weg gegaan en omdat je in Engeland al-tijd via Londen moet reizen, waar je ook heen wilt, kwamen we pas aan in Oxford toen het al lang donker was. Na een wandeling door de stad vonden we het college waar we die nacht zouden verblijven. Zoals alle colleges had het een grote poort. We belden aan. Er ging een klein luikje open in die immense poort, waar een oog naar buiten tuurde. 'Hello. I am Mark Peletier.' zei Mark.

'Ah! YOU must be the SON of PROFESSOR Peletier!!' zei de eigenaar van het oog. 'Please! DO come IN!'

En vervolgens kregen we de mooiste en grootste kamer die we ooit hebben gehad als reisverblijf.

te smerig

Arme Elise. Het middeltje tegen handeninjemondsteken is zó goor dat ze al twee keer van schrik op de grond spuugde om de vieze smaak kwijt te raken. Het werkt, dus.

Gijs' Howto's, deel 1

Ik spoor de kinderen aan om spinazie, krieltjes en biefstuk vooral wél op te eten. Onder het motto: daar groei je van.

Gijs geeft zijn weloverdachte antwoord:
'Maar mama... ik wil alleen groeien van boterhammen, pizza en pannenkoeken!'

petsi

Gijs is idolaat van de technisch lego.

Nu Mark heeft aangekondigd dat hij na het eten én opruimen samen met hem gaat bouwen, heeft Gijs haast. Zo snel heeft hij nog nooit alles naar de keuken gebracht. Tijd om barista te zijn heeft hij niet: koffie kan mama ook best maken. Hij rent opgewonden rondjes om de tafel: petsi-lego! petsi-lego! petsi-lego! En daar zit hij gelukzalig te lego-en.

verkeer(d)

Elke dag dat ik niet in de file sta, is al een mooie dag.
Maar als je dan ziet dat er 24 kilometer staat op je dagelijkse traject, ben je extra blij dat je thuis werkt.

modern

Ik leg aan Elise uit dat we dit weekend speciale nagellak zullen kopen met een vieze smaak. Ze duimt niet, maar ze stopt nogal eens vingers in haar mond en heeft daardoor veel last van kapotte nagelriemen.

'Maar waarom dan?' vraagt Elise.
'Dat helpt jou om eraan te denken om je vingers niet in je mond te doen.'

'Maar mama,' zegt Elise, '...waarom kunnen er dan niet gewoon piepjes gaan als mijn vinger bij mijn mond komt? Zo steeds sneller, weet je wel, piep - - piep - - piep piep piep...'

Ja, dat weet ik wel. Ik heb namelijk sinds 3 weken parkeersensoren in de auto. Dat ik daar zelf niet aan gedacht heb. Piepjes. Gat in de markt.

Echt een kind van deze tijd.

ouderwets

Vanochtend wist ik het weer.
Ik was gisteren op een gelegenheid waar gerookt werd.
Gétver.
Roken.
Zo 2007.

speeltuin (2)

Gijs vond vooral de wipkipauto erg aantrekkelijk. Hij was wel moe, waarschijnlijk van het 'bankrovertje' spelen, en viel dus zowat in slaap achter het stuur.

speeltuin (1)

Het was warm in de speeltuin. Na een half uurtje springen, rennen en klimmen wilde Elise haar jas uit. Drie graden in de zon maakt toch nog heel wat.

zeven sloten

Als we weer willen vertrekken van het geitenweitje (tevens rijkelijk voorzien van ander volk: alle kleuren schapen, een compleet couvert herten, een ronkend hangbuikzwijn en een lama met een typisch lamaïstische kakkineuze uitdrukking op zijn lamasnuit) zitten Hugo en Elise bij de rand van de weg en kijken beteuterd naar beneden.

'Val je niet in de sloot?' roep ik nog van een afstandje.
'Mijn schóen ligt in de sloot!' roept Elise beledigd.

De mensen die even verderop op het bankje zitten, moeten hartelijk lachen. En wij ook. Ze wilde alleen maar 'even het zand eruit schudden.' De 'sloot' is maar een greppel met een héél klein laagje water, maar wel een heel erg steile kant. Met wat coaching, een lange stok en een hand van papa lukt het haar zelf om de schoen zonder verdere schade weer op te hengelen.

tulp

Elise is into bloemen.
Bij de winkel vraagt ze of er ook tulpen zijn. Die zijn er, in overvloed. Ik wijs op de gele, paarse en rode.
'Neehee!' claimt Elise. 'Dat zíjn geen tulpen!'
Tssss?

Leer mij (opgegroeid aan de rand van de bollenstreek, bollen gekopt vanaf 6 jaar, bollen gepeld vanaf 12 jaar) tulpen kennen!

'Tulpen hebben een andere vorm!' zegt Elise.
En ze tekent in de lucht een fictieve tulp. Het is de perfecte icoon van de tulp: rond vanonder en met drie punten aan de bovenkant.

Tja. Ga daar maar eens tegenin. Het Stereotype.

superheld

'Mijn lijf is kapot!'
Elise komt naar binnen door de achterdeur en kijkt moeilijk.
Op haar hand zit een minuscuul schrammetje.
'Hoe kwam dat?' vraag ik.
'Gijs wou mij redden en toen trok hij mij met de schep in het huisje van de glijbaan.'
'Ja,' bevestigt Gijs, 'ik was een superheld.'

De samenwerking is groot, en dat is maar goed ook, want ik had ze allebei verplicht naar buiten geknikkerd wegens het herhaaldelijk-elkaar-de-hersens inslaan. Nu zijn de gemoederen weer gereset. En Elise gerepareerd. Met een Winx-pleister.

foxgloves

In de drie-en-een-half jaar dat wij een eigen tuin hebben, kreeg ik langzaam maar zeker een hekel aan vingerhoedskruid. Zeker, op het moment dat ze bloeien zijn ze onweerstaanbaar, zo roze en lila, die lange reeksen klokjes waar dikke hommels bijna helemaal in verdwijnen zodat je alleen nog hun harige bruine konten eruit ziet steken terwijl er in het klokje luidop gezoemd wordt. Maar op alle andere momenten van het jaar bedekken ze je hele tuin in rattentempo met hun dikke groene bladeren. Oók je kruidenbed. Oók je kwetsbare aardbeitjes. Dwars door de struiken heen steken de opzichtige kronen naar boven. Vandaag heb ik de eerste lading weggehaald. Achterin mogen ze blijven, maar mijn salie en oregano hebben weer even de ruimte. Ineens blijkt er ook bieslook te staan. En de rozemarijn haalde opgelucht adem.

effing

Het is serieus winter, vannacht wordt het letterlijk effing freezing. Min 4 als gemiddelde voorspelling, min 7 in het binnenland (ja, da's dus hier) en wie weet wat dat aandegrond betekent. Lekker. Ik vind het wel wat, vooral nu ik niks hoef.

RT*M

Elise is boos.
Mark claimt dat je voor technisch Lego éérst moet kijken hóe je het moet bouwen en dan pas bouwen.
Dat vindt Elise be-la-che-lijk.
'Ik wil éérst bouwen en dán kijken.' zegt ze.
'Dat doe je dan lekker met je eigen lego,' zegt Mark.
Daar is Elise helemaal NIET blij mee.

Viognier

Potdorie. Ontdekte ik een jaar geleden het verschijnsel Viognier, en heb sindsdien zorgvuldig winkels in de buurt afgespeurd naar betaalbare Viognier-wijnen (met als voorlopige winnaar de Wild Pig van AH), staat er verdikkie vandaag een artikel in een van de gratiskrantjes-waarjenietdoodmeegevondenwildeworden over de geneugten van Viognier. Ja zeg! Straks gaat heel Nederland Viogniers drinken! Maar natuurlijk heb ik hun gouden tip, de Casillero del Diablo Viognier, meteen gekocht. Monsieur Albert heeft die, itt de overige Casillero's, niet op voorraad, dus ik moest naar een echte winkel. It'd better be good.

lego

Mark, Gijs en Elise pakken samen een enórm pak uit. Er zit een grote doos in: detechnischlegohijskraan. Er stijgt gejuich op van de keukentafel. 'Een HOOGwerker!' kraait Gijs. Nu worden alle interne zakjes opengemaakt en zorgvuldig geleegd in de kleine vakken van de sorteerdozen die ze gisteren hebben gekocht. 'Nog meer tandwielen!' hoor ik, en 'Wat is dít papa? Een motor, Gijs.'

Dat wordt, kortom, weer uren geelgrijszwarte lol voor het hele gezin. Zelfs voor mij, want ik kan op zo'n moment zomaar een half uur aaneengesloten de krant lezen. Elise is zelfs al vergeten dat ik haar zou voorlezen.

Fieche

Het überschattige 'Fieche' waarmee Gijs zijn groepsgenootje Fieke aanduidde, is verdwenen. Gisteren verklaarde hij luid en duidelijk dat 'FieKe jarig was'. En helaas, Fieke zelf is ook verdwenen. Naar de basisschool. 'Nee mama... naar schóól!' zegt Gijs dan.

Voskuil

Eindelijk, na jaren van voornemen en niet uitvoeren, ben ik dan toch begonnen aan Het Bureau. Maar dan digitaal. Ik heb de eerste 300 afleveringen van het VPRO hoorspel op mijn iPod staan en ben vanochtend onderweg naar Mijn Eigen Bureau maar eens gestart. Zo'n vijf afleveringen per enkele reis is haalbaar, dus met onafgebroken doorluisteren tijdens werkdagen zou ik daar in anderhalve maand doorheen zijn. Zolang ze onderhoudend blijven, kom ik vast een eind. Daarna resten er nog een kleine 200. En wie weet, begin ik dáárna alsnog aan de boeken.

scoren

Opeens hoorde ik de jongen die in de sneltram naar CS aan de andere kant van het gangpad zat zeggen 'Fuck.' Hij stond op en liep naar de deur, maar die werd al versperd door twee brede donkerblauwe uniformen. Op de vraag naar zijn plaatsbewijs mompelde hij iets over vergeten. Hij was niet de enige. Dit was een gevalletje snel-scoren. Vlak voor de halte Kanaleneiland-Zuid werden zeker 20 zwartrijders in alle soorten en maten uit de tram geplukt. Even verderop stond een GVU bus ingericht als proces-verbaal-bureau. Het was druk. Sommige mensen gaven gedwee hun gegevens op. Andere zag je wild gebaren bij wijze van protest. De inhoud van de tram was met minstens veertig procent verminderd. Het was stil binnen, en langzaam gleed het voertuig verder richting het centrum.

brrr... f'isjes

't Is koud. Zeker vergeleken met de luscious vijftien graden van afgelopen zondag. Daar steken die twee graden op de Rabotoren schril bij af. Maar 2 graden in hartje winter stelt natuurlijk eigenlijk niets voor. Wel jammer dat de trein altijd op zich laat wachten in deze slot. De .47 staat er meestal al tien minuten - voor de .02 staat het perron vol blauwbekkende passagiers die reikhalzend uitzien naar drie aankomende lichtjes. Weer mis. De drie lichtjes zijn van een slakkentraag binnenkruipende goederentrein die lawaaierig gaat staan wasemen. Zijn warmte waait de andere kant op, richting het spoorwegpolitiebureau. Daar heb je dus ook al niets aan.

knuffel

Nog halverwege de gekkebekkentrekken-modus...

voorlezen

Niets zo leuk als bezoek van opa en oma die dan lekker véél willen voorlezen!

zon

minneola

Ik ben helemaal enthousiast over de heerlijke minneola's die nu overal in de winkels liggen. Waarom heeft niemand dat eerder uitgevonden? Deze kruising tussen een mandarijn en een grapefruit is een geslaagde, zure, sappige combinatie met een klein kroontje op de bol. Ze smaken verrassend volwassen, de tonic onder de fruitsoorten. En nu de satsuma's en clementines allang hun zure aantrekkingskracht beginnen te verliezen en helaas al de droogzoete smaak van het voorjaar krijgen, zijn de minneola's nog steeds heerlijk, met dikke sappige schillen vol aromatische olie.

Gijs leest poes voor

poppenzandbak

Opeens valt me op dat Gijs wel érg vaak naar binnen schuifelt van achter uit de tuin. Als ik informeer waarom, blijkt hij handjes zand naar binnen te dragen. Geen goed idee, leg ik uit. Gijs vindt het wél een goed idee. 'Anders heeft het poppenhuis geen zandbak!' is zijn verontwaardigde commentaar.

vies liedje

Gijs heeft goed geluisterd naar Elise die het hele lied uit haar hoofd kent van:

Zes heksjes bijelkaar
Maken een heel vreemd soepje klaar
Ze dansen om de ketel
Maar wat een pech
Eén neemt een slok
En dan is ze weg!

Hij neuriet duidelijk herkenbaar de melodie, maar hij weet nog maar 1 regel tekst:

'...één vieze snottebel...'

...en barst dan in luid gegiechel uit.

panne aan de wipkip

nee... geen bandenpech. Gijs controleert of zijn 'paard' wel een staart heeft. Die zou je toch verwachten vlak boven de uitlater.

turn of the season

In het park stuiterden de krokusjes alweer de grond uit, en veel bomen hadden dikke knoppen.

























Toch lag er overal nog oud blad. De breekbare restanten van de herfst die allang voorbij is.

speurders

Vandaag deden we een geocache in het stadspark. Het was vooral een middag heerlijk buiten zijn, waar het 15 graden was.

De speurders op hun fietsen:










Onderonsje:

tafel

Elise fietst rondjes om de tuintafel. Ze zegt onafgebroken 'lekkerrijden-lekkerrijden-lekkerrijden'. Niet helemaal onafgebroken, na elke drie keer noemt ze een bijbehorend getal. 'Lekkerrijden-lekkerrijden-lekkerrijden-negen! Lekkerrijden-lekkerrijden-lekkerrijden-twaalf! Lekkerrijden-lekkerrijden-lekkerrijden-vijftien!' Tafel om tafel.

primeur

10 februari en ik zit in de tuin. Korte mouwen, kop thee. Het is heerlijk zonnig en lentefris. De fruitbomen bij de buren gaan binnenkort al hun bloesems openen, dat is te zien. Er komt wat verkeer langs, maar het meeste geluid komt van de rugby- en voetbalvelden aan de overkant. Buiten dat is het weldadig stil. Vogeltjes kwetteren wat, de kinderen kwetteren wat en dat is het wel.

ieder doet zijn eigen ding

Het gezamenlijk eten is klaar en dan komen we in dat kleine luchtledige totdat het tijd is voor bad&bed. Ieder doet zijn eigen ding. Elise scharrelt wat met de playmobil. Gijs bewondert zichzelf in de spiegel met BdB-helm en plastic gereedschap en verklaart luidop dat hij nu met de lego gaat spelen. Mark stuurt een email, ik lees wat nieuwsberichten. En poes coiffeert zijn staart op de stoel naast me. Dat is na tien minuten steevast weer voorbij. En nu is het voorbij doordat Elise cum panico naar me toe komt. 'Mama! Ik vrees dat jij die andere drie onder de kast uit moet halen!'

Maar mijn klein luchtledige is nog niet over. Dat doen we morgen wel. Al het tastbare kan best wachten tot na bad, bed en a longggggg sleep.

zwaaien

Op een van de tweehonderd paaltjes die de reling van de brug bij de Kamer van Koophandel vormen, staat een zwartleren handschoen. Vier vingers steken omhoog, de vijfde hangt. Gevonden voorwerp staat midden op de brug en zwaait: 'hallo, voorbijganger!'
Tweehonderd meter verder staat tot mijn stomme verbazing nóg een zwarte handschoen, dit maal op een houten paaltje bij de Zwarte Doos. Ze horen niet bij elkaar. Deze handschoen zwaait niet. Hij hangt treurig naar beneden. Die wordt niet meer opgehaald door het baasje, dat zie je aan alles.

weekend

Het is weekend. En de zon schijnt. De stemming op het perron wordt een klein beetje ingehouden-uitgelaten. Mensen mogen naar huis en ze zijn blij. Een man met een tasje van Jan de Groot: daar zitten Bossche bollen in, kan niet anders. Een kleuter huppelt achter zijn vader aan, een militair hangt zijn baret aan de jashaak in de intercity. Grote tevredenheid alom.

een koor van duizend voetstappen

Als je 's ochtends vanaf het perron de trap afgaat en de reizigerstunnel onder de sporen in stapt, gebeurt er altijd iets. Ongeveer halverwege valt het geruis en gedreun van het perron weg. Dan hoor je niet meer ál die pratende reizigers, ál die omroepberichten, de piepende wielen op het spoor, het gesuis van remmen. Dan hoor je enkel nog maar de duizenden voetstappen die door die gang gaan. Mensen die naar een ander spoor of naar de bus gaan, praten niet. De stationsgeluiden komen maar heel gedempt door. Alleen dat koor van duizend voetstappen.

de wauw

De wauw begint te komen.
De wauw die zegt: wauw.... we gaan naar Bath.
Wauw.... England.
Wauw.... vier weken terug in Somerset.
Wauw... een huis met meer verdiepingen dan ons eigen.
Wauw... weer even alles oppakken en 600 kilometer verplaatsen.

Golf en curries en the Gap en the Boater en Orange Grove en All Bar One en Milsom Street en Waterstone's en Sydney Gardens en the Balti House en the Paragon en Waitrose en Green Park Station en the Raincheck Bar en Sainsbury's en Homebase en SouthWest Railways en de Avon en en en....

dus dit is míjn stad?

Gisteren kwam ik na een werkdag terug naar huis. Ik stapte uit de trein in Eindhoven.

Ik zag een man in een dalmatiërpak.
Ik zag twee mensen op hoge leeftijd in boerenkielen die een frietje aten bij de barsnack.
Ik zag een jongen van een jaar of twaalf die een thuistapvaatje droeg.
Ik zag een baby met een bijenpakje aan.
Ik zag een man met haar in alle fluorkleuren gespoten.
Ik zag een paar studenten met Elvis-outfits.
Ik zag twee mannen die stonken naar bier en pis.
Ik zag een vrouw op middelbare leeftijd met een cheerleaderoutfit.
Ik zag drie koperblazers die te zat waren om te toeteren.

En ik dacht:
'...dus dít is mijn stad.'

aswoensdag

Morgen aswoensdag en daarom vandaag vastenavond. Pannenkoekenavond. Nou zijn wij hartstikke nepkatho's en bovendien hadden we drie buitenlandse gasten (2x Spanje 1x UK) , dus aten we vanavond Indonesisch en mórgen pas pannenkoeken. Mag natuurlijk niet. Afvalligen. Heidenen. Heerlijk leven zo.

mediageschiedenis

Hm, tja. Je kunt vinden van Peter 'Repelsteeltje' Beterweter wat je wilt, maar de man maakt wél mediageschienis. Hij is door heel Amerika plátgebeld afgelopen dagen. Wat een cliffhanger. En terwijl hij onthult hoe slinks hij en zijn team wel waren en hoe ze op onnavolgbare wijze Joran van der S. in een val lokten, pikt de rest van SBS een graantje mee. Hart van Nederland doet een extra uitzending. Wegmisbruikers gaat met het laatste kwartier door alle kijkcijferrecords. Impressive.

lente

Wat een beetje paracetamol al niet kan doen. Met een slok sinaspril op banjert Gijs alweer vrolijk door de kamer. Als wij een klein stukje van een bekend lied zingen, komt hij met zijn geheel eigen versie aanzetten, en omdat we allebei erg moeten lachen, doet hij er nog een schepje bovenop. Met de slappe lach om zichzelf stapt hij rond:

Als de lente komt/
dan stuur ik/
poes naar Amsterdam!

rastantje

Als Gijs zijn rastantje laat staan, is er echt iets niet in de haak.
En inderdaad, Gijs ligt sinds een uurtje ziek op de bank. Wil niet lezen, niet drinken, en zelfs geen abrikoos eten. Hij zucht, voelt warm en ruikt naar verkouden slijmvliezen. Dat wordt een dagje rustig aan doen.

*rastantje = Elisewoord voor croissantje

feestelijk

Het is extreem rustig hier op carnavalsgebied. Als je niet beter wist, zou je niet denken dat er wat gevierd werd dit weekend. Zo nu en dan zie je ze voorbij komen: een man op de fiets, met een malle gestreepte broek die op een normale dag direct een nominatie voor broekvandeweek zou opleveren en een kratje bier achterop. Gisterenochtend vroeg hoorde ik zachte hoempa uit een voertuig dat op bescheiden snelheid door de straat reed. Ik kreeg direct een visioen van een topzware praalwagen die slipte in de sneeuw en in slow motion omkantelde, aan alle kanten stuiterden en rolden gekleurde dingen weg en de carnavalsprinsessen in de top van het ding konden zichzelf ternauwernood in veiligheid brengen. Gebeurde natuurlijk niet. Het ding reed op een slakkengang verder. Dat is alles wat we hier merken van carnaval.

F&F

Het werd tijd voor wat groene blaadjes in huis. Buiten is het nog erg kaal, ondanks de kamperfoelies en de vijf meter brede passiebloem aan de schutting. Gisteren reed ik de mobilo dus naar het tuincentrum. De afgelopen jaren hadden we nauwelijks kamerplanten omdat de potaarde steevast verdween in duplo-kiepauto's en peutermondjes, maar tegenwoordig moet het wel weer kunnen. Eenmaal in het tuincentrum was de keuze nog niet triviaal. Alles lijkend op sprieten wordt door Toby aangevroten, dus dracena's en palmachtigen, hoe fraai ook, zijn een no-go. Smalle hoge dingen, erg leuk voor de wat legere gebieden in de ruimte, vallen onherroepelijk om bij een aanvaring met een loopfiets of een stokpaard. Kleurige bloemen zijn leuk maar ook onderhoudswensend, de medinilla die we in Amsterdam wat jaren hebben gehad, liet ik dus maar staan. Het werden twee robuuste én brede types, een ficus en een fatsia.
Extra zware potten eromheen. En daar staan ze dan, elk aan één kant van de kamer, in unisono de lucht te zuiveren. F&F.

vragen

Het ontbijt is een goed moment om met je vragen voor die dag te beginnen. Elise steekt direct van wal.
'Mama? In mijn klas zijn kinderen die Allah kennen. Ken jij Allah?'
Net als ik uitleg wie Allah is, komt de volgende vraag eroverheen.
'Als je dood bent, ga je naar de hemel, hè?
Ik zeg dat ik het niet weet, en dat niemand dat kan weten, en dat verschillende mensen verschillende dingen denken.
Elise heeft haar volgende vraag al klaar.
'Mama? Waarom mag ik niet elke dág een koek mee naar school in plaats van fruit?'
Als je vijf bent, zijn haast alle vragen van gelijk gewicht.

sneeuw

Op de schutting zitten drie merels, met steeds twee meter tussenruimte. Alledrie hebben ze hun veren opgezet, alledrie kijken ze onmiskenbaar chagrijnig en alledrie staan ze tot hun knieën in de sneeuw. SNEEUW! Er lag vanochtend een serieuze witte laag over alles. Zelfs over mijn hagelnieuwe al-tijd binnen gestaan mevrouwtje auto. Zoals dat hoort met sneeuw in de stad was het binnen no time een gore grauwe smurrie waar iedereen over uitgleed. Jammer.

'pap, mam, dit is m dan...'

'...de nieuwe.'

Mobilo de vroem.

Rozeke

In het Brabants Dagblad, dat de reiziger vóór mij leest, staat een geboorteadvertentie. Het meisje heet Rozeke. Dan heb je geluk als kind dat de Moderne Mensch geen klassiekers meer kent, anders noemt in no time je hele vriendenkring je Zoetekoeksdozeke.

no signs today

Als ik het perron op kom, anderhalve minuut voor vertrektijd, staat er wel een trein, maar op het bord de mededeling 'Niet instappen'. Toch zit de trein bijna vol. Ik informeer bij een langslopende NS-meneer en die bevestigt dat deze trein wel de reguliere 7.02 is. In de trein staat overal 'Heerlen' op de displays. Een minuut voor vertrek roept de conducteur om dat de displays niet aangepast kunnen worden. Sorry - no signs today.

hè, gezellig...

Op de stations hangt momenteel in veelvoud een reclame die tot nadenken stemt. 'Scheiden?' kopt het reusachtige geval, dikke letters geprojecteerd over een mens in dramatische pose. En daaronder: 'kom naar de echtscheidingsbeurs!' Tja, waarom ook niet. Na de Love&Marriage beurs en de Negenmaandenbeurs duurt het meestal wel even voor de Uitvaartbeurs aan de beurt is, en elk jaar de Woonbeurs, de Huishoudbeurs, de Autorai en de Vakantiebeurs, dat wordt ook zo'n *sleur*. En dus: de echtscheidingsbeurs. Wat zouden ze daar doen? Leuke incentives of grappige herinneringskadootjes ('bedankt dat je bij onze echtscheiding was') kun je je nauwelijks voorstellen. Speciale kleding om er extra gepast somber uit te zien? Glibber-in-pompflesjes om vastgeroeste trouwringen af te krijgen en je zo te ontdoen van de knellende huwelijkse banden? Of kijkt de Echtscheidingsbeurs liever *vooruit* en is het een relatie-evenement waar je mogelijk je volgende partner opdoet?
Vooralsnog zie ik vooral langgerekte rijen stands van stoffige dossierkasten en donkergrijze maatpakken.

zomer 2008

Het is nog vroeg, maar we weten nú al wat we gaan doen in de zomer van 2008. Vanaf 21 juli tot half augustus gaan we 10 jaar terug in de tijd, maar dan nu mét de kinderen! We hebben een huis geboekt en gaan met eigen auto en boot.

regeling

Hoe maak je als dienstverlenende instantie een regeling waar je zelf lekker weinig last van hebt?
Je maakt 'm gewoon op elk moment naar keuze intrekbaar.
Korein, de monopolistische kinderopvangorganisatie van Eindhoven, had een regel die voorschreef dat je zes maanden na aanvraag gegarandeerd de opvangdagen van je voorkeur zou krijgen. Wij vroegen dus in september al een wisseling aan, om zo 1 maart zeker te zijn van een wissel. Want Gijs moest dan tenslotte óók wisselen van dag en dat wilden we natuurlijk zo goed mogelijk gelijk laten lopen. Toen ik laatst eens belde over hoe het stond met die inschrijving, vertelde Korein dat er nog geen zicht was op opvang. Toen ik daarop verbaasd refereerde aan die beloofde garantie, zei de medewerker aan de andere kant van de lijn 'ja, die regeling hebben we opgeheven, want dat konden we niet waarmaken.'

Tja. Lekker dan.

hij kan het écht

'Mama! Gijs zei 'Kaas'!!' zegt Elise.
En ja hoor.
Kaas komt er ongeschonden uit.
Er is een gutturaal kwartje geland in dat jongetje.

slimmer (2)

Ook dit had Elise vast slimmer aangepakt.
Vandaag was bij de orderpickers het kuipje margarine de piephaas.
Helemaal gecrusht... en dus overal Marge op en aan.
Dit keer heb ik monsieur Albert maar eens gebeld.
Meestal zijn we erg tevreden, maar hij moet natuurlijk niet te slordig gaan worden. Dan doe ik het zelf wel.

piepjes

'De piepjes gaan niet!' zegt Gijs verontwaardigd. Hij staat met zijn neus tegen het raam van de oven aangeplakt. Gelukkig is het cool-touch.
Gijs kan eigenlijk helemaal niet wachten. In de oven staat een chocolade-kersentaart te garen. Morgen is papa pas jarig, en dat weet hij ook wel. En morgen gaan we die taart dus pas eten. En toch kan hij het niet laten om elke vijf minuten te vragen 'wanneer is de taart klaa-haar?' ...'wanneer gaan we de taart opeten?' ('Morgen Gijs') 'Waarom morgen?'

stemmen

Ik leg Elise uit dat we na het avondeten met zijn allen even gaan stemmen, hier op de hoek in Peppelrode. Ze is een paar keer eerder mee geweest om te stemmen en ik vraag of ze nog weet wat dat is. Dat weet ze niet meer, alhoewel het vaag begint te dagen als ik vertel over het inleveren van de oproepkaart en dan een hokje rood kleuren (je bent een Amsterdammer of je bent het niet) of op een knop drukken.

Dan leg ik uit waaróm je gaat stemmen.
'Dan mogen alle grote mensen zeggen wie zij vinden dat de baas moet worden. Bijvoorbeeld van het land, of van de stad, zoals nu.'
'Mag je dan iedereen kiezen?'
'Nee, de mensen waaruit je mag kiezen, zeggen van tevoren wat zij gaan doen als je voor hun kiest. Dat doen ze in de krant of in een folder of op tv. En dan kun je bedenken wat jij belangrijk vindt. Bijvoorbeeld: de ene zegt dat-ie het belangrijk vindt dat iedereen goed naar school kan... en de andere dat iedereen makkelijk met de trein kan...'
'Of dat het belangrijk is dat iedereen goed in zijn neus kan peuteren...'

Juist ja.

CVB

De telefoon gaat. Anonieme oproep. Dat is op dit uur vrijwel zonder uitzondering een verkooppraatje. En ja hoor.

'Goedenmiddag, u spreekt met het Centraal Voorlichtingsbureau... wij zijn op zoek naar ...'
Terwijl de persoon aan de andere kant van de lijn haar scriptblurpje verder afmaakt, iets met eigenwoningbezittersonderdevijfenvijftigjaarofzeaanhetjuisteadresis, denk ik: centraal voorlichtingsbureau? Whoehahaha, laat me niet lachen. Kies een lekker indrukwekkend en serieus klinkende naam zodat de halve populatie denkt dat je het Voorlichtingsbureau voor de voeding of het Centraal Planburau of een of ander College van Bestuur bent.

Dus vraag ik eerst maar eens:
'Centraal Voorlichtingsbureau - wat ís dat eigenlijk?'
Oei.
Dát stond niet in het script.

Er volgde een onsamenhangend antwoord over samenwerkende banken en hypotheekverstrekkers die mij graag willen doorrekenen en dat ik er 25 euro mee kon winnen.

Toedeloe. Niet geïnteresseerd.

end of an era

Het einde van een tijdperk nadert.
(Deze gaat niet gepaard met bazuinende engelen of hoofdeloze ruiters overigens)

Vanochtend hoorde ik het Gijs heel duidelijk zeggen: 'Ich bent Klaar!'
Klaar.
Klaar, met een K.
De K van kaas en koekjes.
De K van komoppertje en '...krijgen we nou?'
Díe K.

Wég is de K van tomtommer en trogodil.