verwennen

Moederdag met papa-op-afstand is een beetje onpraktisch. Hoewel Gijs de beste barista ooit is en Elise als geen ander de ontbijttafel kan dekken, kreeg ik toch wat koude voeten bij het idee dat die twee een poging zouden gaan doen tot zachtgekookte eitjes of met een karaf versgeperste jus de trap op zouden wankelen. Bovendien is twee weken vakantie erg lang voor kleuters om hun zelfgemaakte kadoos-met-bijbehorend-versje voor zich te houden. Wij hadden moederdag dus maar even naar voren verplaatst. Vandaag zitten we gedrieën tevreden aan het ontbijt. Écht verwennen betekent hier namelijk 'niet hoeven aankleden voor het ontbijt.' En dus zitten Gijs en Elise immens tevreden in hun pyjama's aan een boterham met chocopasta en luisteren intussen naar de Sesamstraat CD.

knarsers en zuchters

Je hebt verschillende typen slapers, en hierboven op de verdieping liggen er twee die vooral erg goed kunnen knarsen en zuchten. Als je doodstil de kamer van Gijs binnensluipt en met je beste nachtzicht de rondslingerende sandalen en de kraanwagen wist te ontwijken, trap je natuurlijk bij het sluiten van de gordijnen toch nog op dat ene kleine kloterige totaal onzichtbare playmobil zeehondje dat in de plooien van de zwartwitte zebrazitzak verscholen zat. Met je blote voeten. In plaats van luidop A W O E B O E !! te roepen, beperk je je tot een gesmoord grmbtlppfffrt, maar ook dat wordt natuurlijk door slapende oren opgemerkt. Gelukkig wordt hij niet wakker maar zucht eens diep en knarst nog lekker een oorverdovend rondje. Daarbij overstemt hij nog niet het tevreden geknars dat van de overzijde komt. Daar wordt haast permanent gekraakt en geschraapt met het melkglazuur. Ze hèbben nog gebitjes, voor zover een lekenoog dat kan bepalen. En Elise heeft één wiebeltand, dus dan zullen die gebitjes er wel op gemaakt zijn dat ze het precies de juiste levensduur volhouden en niet opgeven onder het geknars.

score

De score in the edible garden na twee weken knuffeltuinieren:

tomaten: kleine plukjes groen, sommige met al vier blaadjes
dille: een zacht tapijtje lichtgroene sprietjes
peterselie: geen sjoege
aardbeien: prachtig aangeslagen, de eerste groene kleintjes hangen er al, ik verwacht met een week of twee de eerste oogst
oregano: weer helemaal opgekomen
framboos: lijkt redelijk happy
zonnepitjes van Gijs: nog niets te zien
braam: one happy camper, met dikke groene bladeren en mooie rode stelen
tijm: is voor het gemak eerst maar eens uitgebreid gaan bloeien
salie: lijkt tevreden
lavas: zelden zo'n blij stelletje gezien
rucola: begint al echt herkenbare blaadjes te vormen naast de klassieke ronde zaailingen
radijzen: erg geclusterd maar ze gaan er wel komen
bieslook: stuitert de pan uit, bloemen, sprieten, alles door elkaar
wortel: nog niets te zien
pompoenen: nog erg kaal maar dat is ook wat vroeg, die staan net
wijnrank: hoopgevend, helemaal uitgevouwen terwijl-ie voor Keulen nog bijna kaal was

Bank Holiday

Terwijl heel Nederland net ff moest bijkomen van de serie Kanneginnedag-Hemelvaart-dag-ná-Hemelvaart en dan een weekend erachteraan, namen wij juist die week erna even vrij. Elise tekende hinkelbanen en speelde eindeloos memory en dammen, Gijs scharrelde in de zandbak en knoeide met de waterbaan en opa en oma waren zo lief om ons tweetal daarbij een paar dagen te begeleiden. Wij mochten intussen even eruit. Het werd Keulen. Drie nachten en de omliggende dagen, en het was heerlijk.

achterstallig onderhoud

Zo neem je een paar dagen blogpauze en zo schrijf je bijna twee weken niets. Dat is het gevolg van een logerend-kind-met-vakantie, een ander kind dat daardoor toch een beetje van slag was en een paar dagen op pad zonder kinderen én zonder laptop. Dat laatste mag een unicum heten, ik moest moeite doen om me de laatste keer te herinneren zonder. Het was weldadig en ook een beetje vreemd. Vooral vanwege het bloggen: juist op een plek waar er veel vermeldenswaardig is en veel op te tekenen zonder zitten: dat is wel bijzonder. Enfin, de laatste vrije dagen van deze Pinksterperiode zijn mét laptop en mét kinderen. Helaas zónder man, gelukkig is die donderdag weer terug.

Vriend van Henny

Ik was net te jong of misschien net te bleu voor Doe Maar. Toch, op een leeftijd waarop je de punkfase al luidkeels gepasseerd bent, ben ik alsnog fan geworden van Henny Vrienten. Want wat blijkt? Zowat ál mijn Sesamstraat-favorieten zijn geschreven... door Henny! We kochten de CD 'Vriendjes voor Altijd' - bomvol gepropt met 35 tracks: de Zes Heksjes, Aatje Piraatje, Lief Lieveheersbeestje, Mijn Achterkant is de mooiste van Nederland en als toefje op de toch al zo prachtige taart natuurlijk het Stoepkrijt/Hondepoep lied. Allemaal even leuk, fris, spannend en grappig. Allemaal een beetje bijzonder. De kinderen vinden het geweldige muziek en wij genieten mee. Geen enkel nummer is saai of doorsnee, zoals K3 nogal eens kan zijn. Ze hebben de Willem-Wilmink-achtige kwaliteit van lang geleden, het J.J. de Bom niveau dat je voor altijd bijblijft. Elise kan de meeste liedjes zo meezingen, en met zijn allen kunnen we weer even vooruit. Daarom zijn we collectief Vriend van Henny.

tuineten

Het is alweer zo warm dat het ineens geen warmetenweer meer lijkt. Ja - barbecue. Dat wel. Maar die staat nog even in de schuur. Dus dan wordt het plannen omgooien. Geen warme curry met kikkererwten maar een koude kikkererwtensalade, met citroen, pijnboompitten, een klein lepeltje Thaise rode currypasta, tomaat, komkommer en alwéér die gele paprika. Daarbij een sausje van bulgaarse yoghurt, gehakte groene kruiden en een dikke teen knoflook. Straks een stokbroodje de oven in en dan gaat er zo een half pakje van de echte Bretonse boter met zoutkristallen doorheen. En een tuinwijn. Kumkati Chardonnay-Viognier. Ook al lekker zonder eten.

oh tuurlijk

Eerst wil je meer werkenden en hogere arbeidsparticipatie van vrouwen. Daarom stimuleer je onder andere de kinderopvang, omdat de dure en schaarse opvangmogelijkheden ouders weerhouden van meer werken. En als dan een jaar of twee later blijkt dat het géld kost, draai je het net zo hard weer terug. Want dát was nou weer niet de bedoeling. Graag niet de lasten. Wat is dit voor achterlijk zwalkbeleid?

vreemd

Nederlands nieuws. Een man uit Polen liep vannacht op de snelweg en werd doodgereden door een automobilist die hem niet kon ontwijken. Reuze triest. De automobilist was... een man uit Polen. Dat is toch vreemd. Natúúrlijk is het toeval. Maar het toont wel aan dat er kennelijk enorm veel Polen rondwandelen hier in Nederland. Hoe groot zou de kans zijn dat een Nederlander in Polen doodgereden wordt door een Nederlander? En is het niet al de tweede Pool in korte tijd die omkomt door lopen op een Nederlandse snelweg?

lekker tutten

Kleuters kunnen soms van die ouwemutsenopmerkingen maken.
Gijs zegt onder het eten: "Ik denk dat ik zo na het eten lekker even een stukje ga fietsen. 't Is zulk heerlijk weer!"
Proest. Waar hij dit Annie M.G.-achtig vocabulaire vandaan heeft, is mij een raadsel, want J&J zijn hier in de ban.

Na het eten voegt hij de daad bij het woord. Hij pakt zijn fiets en rijdt van de zandbak he-le-maal naar de hosta's. Toch al gauw een meter of zeven. Daarna gaat hij met zijn zus luid gierend van de lach op de wip, onder het uitroepen van "Wij maken lol! Hahahahaha!"

Ach ja. 't Is ook zulk heerlijk weer.

uitkijk

Gijs en Elise spelen Boot.
Ze zitten op het klimrek. Gijs klimt op de touwladder en roept: "Ik ben op de uitkijk!"
Elise vraagt vanaf de schommel: "Komt er al wat aan Gijs? Komt er een haai?"
"Nee."
"Een andere boot?"
"Nee."
"Een eiland dan?"
"Nee."
"Ja maar Gijs, er moet wel íets komen hoor!"

Italië

Vandaag lijkt het wel Italië in de tuin. Aan het einde van de dag is het beter uit te houden dan in de volle zon. We eten cannelloni gevuld met knoflookgehakt, met courgette, gele paprika en tomatensaus en een roux met Belgische roodschimmelkaas en een scheutje witte wijn eroverheen. Tussen de laagjes zijn duidelijk de verse kruiden uit de tuin te proeven: salie, lavas, rozemarijn en tijm.
In het wijnrek lag nog een kadootje van een paar weken terug: een Barbera d'Asti uit het jaar 2000. Speciaal voor ons gemaakt door meneer Gianluca Morino, vertelt het etiket. De wijn is ondoorzichtig donkerpaars. Ik drink maar weinig Italianen, maar deze is erg lekker. Hoe die onmiskenbaar Italiaanse smaak heet, weet ik niet. Tijd voor een cursusje oenlogie aan de Hogere Wijnschool.

zomaar

Zomaar ineens is het zomer. Met de muren aan alle kanten, ons eigen relatief lage huis en het zuidelijke klimaat is het dan in onze achtertuin direct loeiheet. Gewoon 'in het land' schijnt het 18-20 graden te zijn, hierachter voelt het als minstens 25. Dat geeft hoop voor de bramen, aardbeien, druiven en frambozen tegen die kant van de schutting die altijd, altijd zon heeft. De twee tuindeuren staan al vanaf vanochtend vroeg open en iedereen loopt de hele dag tevreden in en uit. Poes ligt te stoven op de warme tegels en je hoort het gras bijna groeien. Het wordt alleen overstemd door het luide gezang van de merel. De beuk heeft onder invloed van het fraaie weer zijn blaadjes opgengevouwen en ziet er nu nog zacht groen en oranje uit. Over een paar weken bereikt hij zijn definitieve donkerroodbruine kleur voor de rest van het jaar.

simultaanvoorlezen

Gijs kent 'Are you my mother?' al sinds Canada uit zijn hoofd. Mark leest het altijd gewoon voor in het Engels, ik laat hem kiezen, en hij koos tot vandaag altijd Nederlands. Na drie keer simultaanvertalen heb je die tekst wel zo'n beetje in je hoofd zitten, en zo komt het dat er een redelijk consistente maar volledig ongeautoriseerde Nederlandse versie de ronde doet in dit huishouden.
Vandaag wilde hij, na dagenlang Kat met de Hoed, Meneer Big en Bob de Bouwer, toch weer eens van 'waarismijnmoeder' horen. Ik begon gewoon in het Nederlands, maar na drie bladzijden verzocht Gijs of het ook Engels mocht zijn. Dat mocht. Gijs bedacht zich dat dit een leuke grap kon opleveren, en vroeg bij de volgende bladzijde op suikerzoete toon 'nu Nederlands?' Toen dat bleek te werken, volgden de verzoeken om van taal te wisselen elkaar in steeds hoger tempo op: om de alinea, om de zin, om de regel. Gijs had de grootste lol met roepen 'Engels... Nederlands! Engels! Nederlands!...Engels!' en schaterde tegen het eind zo hard, dat hij de laatste woorden onmogelijk gehoord kan hebben. Maar dat geeft niet, want die kennen we allebei toch uit ons hoofd. 'You are a bird. And you are MY MOTHER!'

rood monster

Elke keer als ik van Amsterdam naar Utrecht rijd, schrik ik me een ongeluk van het knalrode gevaarte dat ineens in je perifere zicht opdoemt. Een monsterlijk grote kubus van felgekleurd ribbeltjesplaat. Het nieuwe Vredenburg. Geen gezicht, maar 't valt wel op.

stralend

Maandagmiddag zat Elise op de BSO op de bank met een zak ijs op haar hand. Ze had handstand geoefend naar eigen zeggen, en was daarbij met haar knie op haar linkerhand gevallen. Op zich al knap. De hand leek echter weinig problemen te geven, afgezien van momenten dat er iets moest (eten, jas aan, doorlopen, opruimen). Vanochtend klaagde ze echter toch weer over pijn, en haar hand zag er ineens nogal opgezwollen uit. Toch maar even naar de huisarts dus. Na een bloemrijke uitleg van Elise ('...en toen was ik op de BSO en toen... etc') en een uitgebreid onderzoek, kregen we een doorverwijzing voor de radioloog. De huisarts wist het ook niet zeker. Met de huisarts 10 huizen verder en een ziekenhuis om de hoek ben je gelukkig zo klaar. Twee foto's gemaakt en een uur nadat we bij de huisarts naar binnen liepen, reed ik het parkeerterrein weer af en kon Elise weer naar school brengen. Niks gebroken - gewoon rustig laten genezen. Een stralende Elise (groen in het donker) liep de school binnen en riep casually tegen de los op de gang lopende klasgenootjes '...níet gebroken!'

vier keer, mama!

Elises klasje is op tv. Enige weken geleden werd een 'Flip de Beer'-scene opgenomen in haar groep, en die is deze week te zien in het School-tv programma Koekeloere. Slechts twee van haar klasgenootjes zijn echt in beeld, maar ergens halverwege het item huppelt een meisje in een geel shirtje achterlangs. 'Ja mama,' verklaarde Elise, 'ik moest er vier keer langs hè, twee keer heen en twee keer terug, want ik moest eerst een kralenplank halen en toen een voorbeeld.' Van die vier keer haalde een keer het tot de final cut.

Zie Uitzending Gemist en zoek op Koekeloere, 21-25 april.

tijd voor vrij

Na een heerlijk weekend in en om het huis merk ik dat het echt tijd wordt voor wat vrije dagen. Gelukkig zijn die ook in aantocht. Over anderhalve week begint de Grote Vrije Dagen-serie. Koninginnedag, Hemelvaart, VerplichtHeelNLVrijOpTweeMei, weekend, één dagje werken omdat 5 mei NIET vrij is, dan 4 dagen naar Keulen met Mark, lang Pinksterweekend, een dagje extra vrij omdat de Stampers gesloten zijn, nog een reguliere woensdag en dán, op 15 mei, eindelijk weer Gewoon aan de Slag. Wel gelijk een shoot abroad, dat wel. Hmmmm. Vakantie. Good. Daarna is het weer twee maanden doorbuffelen en dan weer een serieuze periode vrij.

hooligan

Hier op de bank zit iemand met een laaghangend-kruis-broek en een pietsie te lang haar, en hij zingt 'PSV is kampiejoen, Aja moet de afwas doen!'

Gelukkig is déze hooligan pas drie, en de iets grotere fan (die haar broer hardvochtig corrigeert: 't is AjaKS Gijs ...niet Aja!') hebben we net uitgelegd dat we níet naar het Stadhuisplein gaan nu. Op het Jeugdjournaal ziet ze de huldiging van de ploeg en wil direct vertrekken. 'Waaróm niet mama? Daar is het feest!' 'Omdat jij zo naar bed moet.' Prutsreden.

Het Staat

Na een lange heerlijke tuindag staat al het Gekochte op zijn plek. Behalve de gladiolen. Vóór tuinieren is namelijk niks-àn, achter is een waar genoegen. Het was warm genoeg voor een shirtje met korte mouwen. Terwijl de kinderen en de buurkinderen door de tuin buitelden en de buren en Granny koffie en thee dronken, en appeltaart en kippensoep aten, hebben we de tuin heerlijk opgefrist, ontdaan van een overmaat aan zevenblad en vingerhoedskruid en het kruidenbed volgezet met al het heerlijks. Daarna heb ik een volledig uur aan de tuintafel de weekendkranten gelezen met een biertje erbij. Eindelijk lente.

the edible garden

Na de grote tuin-opschoning anderhalf jaar geleden had ik een paar vierkante meter ingeruimd voor eetbare spullen. Meest succesvol daar waren de rozemarijn (een struik waar je u tegen zegt, ik heb er al eens een derde deel afgehaald voor anderen die hun eigen exemplaar maar niet grootgebracht kregen) en de oregano (die zich door de hele tuin heeft verspreid en werkelijk overal opduikt: onder de Japanse esdoorn, rondom de Catalpa's en zelfs vlak voor de doorgang naar de schuur, zich tussen tegels en randjes doorwringend). Minder overlevingsgezind was de peterselie. Die deed gewoon niets. Te warm op de plek waar hij stond, denk ik. Salie had het niet zo naar zijn zin, de lavas en bieslook komen nu ineens wel weer op. De aardbeien in de tuin woekeren als een dolle, maar het zijn ofwel wilde, ofwel goed-getemde-maar-geen-vruchtdragende exemplaren.

Gisteren dus naar het tuincentrum geweest om wat aanvullingen te regelen. Gijs mocht mee, met Aap in zijn kleine roze minibuggy. Reuzehandig, maar dat merkte ik natuurlijk pas toen ik vanwege de zaterdagdrukte in het weiland 100 meter verderop mocht parkeren en langs het dijkje naar de ingang liep, terwijl het overige verkeer voorbijzoefde. Op zo'n moment lijkt het namelijk alsof iedereen ineens rijdt in proleterige SUV's die niet minder dan 45 kunnen.

We kochten een mooie nieuwe salieplant, nog even bedenken of die op dezelfde plaats moet als de oude. Tijm ontbrak nog ernstig in het assortiment, dus een gewone en een citroentijm erbij. Die laatste verspreidde op weg naar huis in de auto het aangename parfum van een beschaafde mannenlijn. Dan een compleet bed aardbeien, zo te zien dit keer écht getemd en écht vruchtdragend, een frambozenstruik en een braamstruik (ben benieuwd of we daar dit jaar al van zullen kunnen eten) en een pakje bladselderijzaad. De voortuin moet het doen met 50 gladiolenbollen: niet voor consumptie bestemd.

jusqu'à huit

Ook hier spreken de vinken Frans. Hoog in de beuk, die zoals elk jaar laat is met zijn knoppen en blaadjes, zit een vink vreselijk hard zijn best te doen. Zijn vinkenslag buitelt door de tuin. Ti-ti-ti-ti-ti-ti-tiiii ...suskewiet! Tegen de felblauwe lucht is hij bijna niet te zien, zo klein en minstens acht meter hoog. De tuin maakt zich op voor de lente. De witroze knoppen van de clematis staan op springen. De triffids, die elk jaar eind maart uit de aarde tevoorschijn komen, zijn op sommige plekken alweer uitgevouwen tot hosta-bladen, en de overhangende kersentakken hebben al hun bloesems verloren en zitten vol knapperige frisgroene blaadjes. Nog even en de Japanse esdoorn doet ook alles open, en dan is het wachten tot de passiebloem aan zijn eindeloze bloeiseizoen begint. Tot die tijd vermaakt de vink ons met zijn vinkenslag - jusqu'à huit!

achterstallig

buy local produce

Uit Engeland herinner ik me nog dat in zowat elk weiland fel gekleurde borden stonden, fluorescerend oranje, groen of roze, met in grote zwarte letters de mededeling BUY LOCAL PRODUCE. Er is best wat te halen hier aan omgevingseten. Behalve de heerlijke kazen van boerderijen uit de omgeving, staan er in mei en juni volop asperges, een stukje verderop is een bessenkweker, maar vooral is er in het voorjaar een overvloed aan aardbeien.
Als je wil dat drukbezette-internetbestellende-tweeverdieners je waren kopen, moet je het ze zo gemakkelijk mogelijk maken, dacht een van de aardbeikwekers uit de buurt. Daarom stuurt hij in het seizoen wekelijks een kluitje beleefde pubers op pad. Gewapend met kistjes volgestapeld met bakjes aardbeien bellen ze huis aan huis aan. 'Aardbeien, mevrouw?' Na een aantal weken is het seizoen voorbij en zeggen ze met een treurig gezicht erbij '...drie euro de kilo, laatste keer dit jaar.'
Afgelopen maandag waren ze er ineens weer. De aardbeien zijn prachtig, heel anders dan de donkergebruinde Spanjaarden die nu bij de supermarkt liggen. De locals hebben een bleke bovenkant en zijn lichtrood, maar ze smaken fantastisch. Ze zijn zoeter en aromatischer dan wat er uit het verdere Zuiden komt. Vanaf nu dus weer wekenlang écht goede aardbeien.

le-zen

Aan de ontbijttafel leest Elise woorden van een sticker die op de margarine zat.
'Dat. Hier staat 'dat', mama.'
Twee happen pindakaas later.
'Her-se-nen. Ja logisch, staat een plaatje bij van hersenen.'
Gijs kijkt het eens aandachtig aan en verklaart dan:
'Ik kan ook lezen.'
'O ja?' zeg ik, en wijs op de woorden Blue Band, '...lees eens, wat staat hier?'
Gijs trekt een serieus gezicht en zegt, wijzend op het doosje:
'Bo-ter.'
Mochten ze willen, daar bij Unilever.

hotdog-omwenteling

Ik moet eerlijk bekennen dat ik mensen die claimen geen supermarktbrood te kunnen eten, altijd een beetje snobistisch heb gevonden. Niks mis met een halfje sesamvolkoren van Appie. Maar omdat er altijd gelegenheid is om jezelf te verbreden, en ik sinds de introductie van de trostomaat ook zelden meer een pomodoro ordinario aanschaf, behoudens in het tomaattopseizoen, besloot ik me vandaag toch eens te wagen aan echt brood. Elke dag is een goede dag om je leven te veranderen en een omwenteling teweeg te brengen. Ergens halverwege de dag stapte ik over mijn vooroordelen heen, liep binnen bij een mij warm aanbevolen bakker en bestelde een paar halfjes van verschillende volkorens.
Naast mij was een klant druk doende zich tegen de dame achter de toonbank te beklagen over Het Leven in Het Algemeen. Toen hij klaar was met zijn opsomming, zei hij: 'Doe maar twee worstenbroodjes - voor de hond.'
Worstenbroodjes -prachtige traditioneel gebakken Brabantse worstenbroodjes van 1 euro 60 het stuk - voor de hond? Mijn vooroordeel dat warmebakkerbezoekers decadente snobs zijn, was acuut weer terug. Tot nog toe was het enige verband dat ik zag tussen worst, honden en broodjes de hotdog. Misschien dat mijn leven nog wel verandert door de overrompelende kwaliteit van ambachtelijk brood.

fris

Ik stond in de tuin om de waterbaan schoon te spuiten met de tuinslang. De rest van het gezin zat nog aan het ontbijt. Omdat ik het spuitpistool per abuis aan het korte eindje had gekoppeld inplaats van aan de comfortabele lange 15-meterslang, wilde ik dat vlug even verwisselen. Daarbij vergetend dat het spuitpistool een druksluiting heeft, en de kraan dus gewoon vol open stond. Er spoot wat verfrissend water richting mij. Niet eens zoveel, maar het commentaar van de zijlijn was er niet minder om: 'Zo, mama hoeft niet NOG een keer haar haren te wassen!'

32 anoniempjes

Inmiddels zijn de kwakbollen ook in nr.33 doorgedrongen. We kregen vandaag een jampot vol van een bezoeker. De kwakjes zwemmen nog allemaal, geen poot te zien. Net als vorig jaar huizen ze in het plantenkweekbakje. Elise heeft ze zorgvuldig (...) geteld, zo om en nabij de 32 stuks. Toen ik haar vroeg hoe ze allemaal heetten, keek ze me aan of ik gek was. Elke kwakbol een individuele naam geven? Ik zei: dan doe je toch gewoon Henk 1, Henk 2, Henk 3 etc, maar dat vond ze geen goed plan. Dus: 32 anomieme kwakbollen op m'n kookeiland. Gezellig gezwabber met de staartjes.

oostblok

'Mijn' Albert Heijn gaat verhuizen. Morgen. Naar een pand twintig meter verder. Ze gaan dus een paar dagen dicht. Ik was er op de valreep, vanavond, in de laatste tien minuten. Met een lijstje decadente boodschappen: zalm, asperges, shii-takes... en gelukkig ook wat normale dingen zoals aardbeienjam en stokbrood. Niets daarvan dus. Een supermarkt die vijf dagen dicht gaat, laat natuurlijk zijn hele versvoorraad leegkopen. Het personeel heeft de laatste restanten gestickerd met 35%-korting labels en wat er nog is, zo goed mogelijk uitgespreid over de koelingen, zodat er op veel planken maar net één rijtje yoghurtpakken of kipfileetjes staat. En zo ziet het er al een klein beetje oostblokkerig uit. Lege schappen, dat is toch wel heel ongewoon in deze tijden in dit overmatig bedeelde land.

8:37

Ho-oi. Met mij. Hee. Ja. Hè? Nee. Watte? Nee. 'k Zit in de trein weetjewel. Oh iets van zeg maar zeven uur. Denk ik hoor. Nee. Nee doe maar niet. Nee dat zei ik nog tegen haar. Supervet. Ja. Zeg ik nog. Ik zei dat. Neehee, ík. Dat je zeg maar ff weg gaat. Nou ja, weet je, het maakt niet uit. Ja, dat zei ik ook. Nee. t Is zeg maar zo'n klein ding en dan heb je zo aan die ene kant zeg maar een heel klein stukje... wat? Ja. Is goed. Wacht - wacht ff. Ja. Nou je hebt dus zeg maar die hele bak en ...ja. Ja? Oh lekker joh. Echt lekker man. Zo dan. Dus jij bent zeg maar vanaf nu tot - hoe lang? Oh heb je dat nog niet gedaan? Lache. Okee. Ja. Nee da's zeg maar vanzelf, weetjewel. Super. Nee. Nee, kweetniet. Nee joh ik bel wel. Je weet het niet. Je weet het toch nooit. t Is zeg maar altijd een gok. Nee we staan stil. Weetikhet. Nee joh. Zal wel. Ja. Altijd wat zeg maar. Ja. Heb ik ook niet. Ja. Jaaaaaaa, die ook. Ja je weet wel. Ik weet het ook niet hoor. Hoeveel dan? Zo dan. Da's zeg maar best wel veel. Ja. Dat weet ik niet maar volgens mij niet. Hè? Nee. Oh die. Nee joh, weetikhet. Da's zeg maar meer zijn ding. Is goed. Ja. Okee. Doehoei. Ja, doe ik. Doehoeg.

Dan ben je 8:37 en 10 kilometer verder en je hebt geen idéé waar dat over ging.

oefenen

De machinist moet deze week nog een beetje oefenen met mikken in station Best. "Dames en heren, past u alstublieft op bij het uitstappen, ik ben wat ver doorgegleden."

Joris en Maris

Mijn MBP heeft een *stumbler*: een applicatie waarmee je kunt zien wat er voor draadloze netwerken om je heen zijn. Meestal zijn dat er twee of drie - je eigen, die van de buren en misschien nog een of ander bedrijf. Meestal kun je er verder ook niets mee, alleen zien dat ze bestaan, welk merk router ze hebben en hoe ze heten. De stumbler laat ze zien zodra hij ze vindt, door een klein oppoppend tekstje op mijn scherm.
Handig, als je onderweg bent en snel moet weten wat er allemaal beschikbaar is als netwerk. Niet zozeer handig maar wel vermakelijk is het in de trein. Je rijdt er te snel voorbij om op zo'n netwerk te kunnen meesurfen (als het al open zou staan), maar je ziet wel de hele lijst voorbijkomen. Woonwijken of gebieden met veel kantoren zijn het leukst, dan komen er enkele tientallen per minuut langs.

Veel van die netwerken hebben dezelde duffe naam die de fabrikant ooit al aan de router gaf. Linksys of Sitecom, Speedtouch of Cisco, of anders een niet te onthouden combinatie van cijfers en letters. De 'groene' netwerken zijn meestal die van betaalde roaming diensten. Daar mag je eerst een credit card trekken voor je kunt surfen. Dan is er een hele rits bedrijfsnetwerken, die heten bijvoorbeeld 'devroom' of 'printerruimte3everdieping'. Maar het leukste zijn de huis-tuin-en-keuken-routers. Zelf hebben wij 'Transvaalkade' (inderdaad, die is er al een tijdje) en 'Kaasplank' (omdat alle machines in het netwerk een kaasnaam hebben).

Maar dan. Routers onderweg. Soms heten ze simpelweg naar de eigenaar: ik reis langs Jeffrey en Wahib, langs familiePostema en Jennifer. Ik kom ook langs Nero en de RulerofKings. Ergens daarachter in die wijk ligt kennelijk HuizeFahrenheit. Even verderop zie ik het even compacte als raadselachtige 'if'. En dagelijks zwaai ik even naar Joris en Maris. Dag, Joris en Maris.

Nog Stommer Vervolg

Terwijl ik op een koud metalen bankje mijn blog voltyp, is het achter me een drukte van belang. De Den Haag CS trein raakt niet ontgrendeld. Voor alle deuren wolken reizigers. Binnen in de gangpaden opeenhopingen van tassen, jassen, koffertjes en mensen. Nerveuze NS-hulptroepen snellen heen en weer over het perron. In zijn cabine drukte de machinist wanhopig op alle knoppen, en toen dat niet hielp, op alle knoppen tegelijk. Door de walkietalkies van de rode-petjes-mannen klinken brokkelige codes. Eindelijk. Daar gaan achter elkaar alle deuren open. Een dikke stroom reizigers naar de overkant van het perron voor hun aansluiting. Enkele tientallen m/v's staan klaar om hun plaatsen in te nemen. 'Gaan ze nu dicht?' hoor ik door de walkietalkie. Ja, ze gaan dicht. De volgende trein hier is eindelijk, ein-de-lijk de mijne.

Nog Stommer

Kan het Nog Stommer? Ja hoor, bij de NS kan het altijd Nog Stommer. Uitval van treinen, bevroren wissels, blaadjes op de rails. Vooral veel blaten over sport-sponsoring zodat je image van vertraagde sukkels goed overstemd wordt. ' Weet je wàt leuk is?' had iemand in het Utregs hoofdkwartier op de vrijmibo gezegd. 'We vervroegen de schematijd van een van de grote intercitylijnen gewoon midden in het seizoen een paar minuten! Lache! Kijken hoeveel forensen er vergeefs op het station staan!' En zij rolden met z'n allen over de grond van het lachen.

Nou, NS, hier dan het antwoord: VEEL. Heel veel geërgerde reizigers vanochtend op perron 5. Verwarring over vertrektijden. En een half uur gewacht. Maastricht-Schiphol een paar minuten eerder laten rijden midden in het seizoen was lollig geweest op 1/4 maar jullie zijn bijna een week te laat.

herkansing

Een maand geleden stonden we tevergeefs op Schiphol, omdat een of andere prutser op het ongetwijfeld Franse reclamebureau had verzuimd te vermelden dat we niet kwamen om alleen naar de Capgemini-campagne te kijken maar vooral ook te filmen. Morgen is de herkansing. Ditmaal hebben we het zelf geregeld, nu mét toestemming van douane ed. Eens kijken of wij dat zelf Beter Kunnen Dan De Fransen...

lezen

Vandaag kregen we de prachtige Bosatlas van Nederland. Een verjaardagskado dat nog even in bestelling was. Hij is fantastisch. De meest geweldige kaarten, spannende onderwerpen, echt een boek om uren in te snuffelen. Prachtig uitgevoerd, en, heel belangrijk: hij ruikt heerlijk!

Er staan hoogst interessante dingen in. Natuurlijk dingen die je zou verwachten van een atlas: bodems, steden, wegen, hoogtelijnen. Maar ook veel bizarre feiten. De verspreiding van libellen. De verdeling van doden als gevolg van luchtwegaandoeningen over Nederland. Blootstelling van de bevolking aan ozon. Stadsrechten. Gehalte recreatiewoningen. Alle 100-kilometerzones. Uitgebreide kaarten van Schiphol. Oude en jonge duinen. De ontwikkeling van de Bijlmer. Aantallen tienermoeders per gemeente. De mobiliteit van 65-plussers. Theaters en concertgebouwen. Vacatures naar opleidingsniveau. Enzovoort. Enzovoort. Afgemeten aan het plezier dat ik ooit als kind beleefde aan Het Beste Boek voor de Weg, gaat deze Bosatlas met een factor 50 aan informatie, honderden uren leesplezier opleveren de komende jaren.

zielig?

Hoe sneu kun je zijn. Gijs is niet fit, maar heeft wel geregeld de slappe lach. Daarom besloten we vanochtend toch maar naar de verjaardag van opa Bert te gaan, want een feestje, dat willen we niet missen natuurlijk. Iedereen vermaakte zich opperbest, maar Gijs, die op de heenreis al in slaap viel, werd gaandeweg steeds stiller. De hoogrode wangen kwamen dus niet alleen van de opwinding over de treinbaan en de meccano. Uiteindelijk kroop hij op schoot en viel in slaap. Plannen dus omgegooid. Oorspronkelijk zou ík de trein nemen, en Mark met auto en kinderen nog verder reizen. Inmiddels is Elise met papa op pad, en reed ik een koortsige Gijs naar huis. We verwachtten dat hij de volle anderhalf uur zou slapen. Integendeel. Gijs was wakker, keek met lodderige oogjes uit het raam, een jamboterham in zijn knuist geklemd (die er compleet intact weer uit kwam), en zei niets. Behalve, af en toe, een droog commentaar op voorbijzoevend landschap: 'Graafmachine. Hijskraan. Hoogwerker.'

ietswat

Gijs zegt nooit 'Ik wil iets vragen' of 'Mag ik wat drinken?'. Gijs doet het direct dubbelop en zegt altijd ietswat. 'Ik wil ietswat drinken.'

Buiten dat is zijn taalgebruik tegenwoordig vrijwel vlekkeloos en zonder kleurige peuterverhaspelingetjes. Hij zegt alleen nog stofstuiger - conform Elises favoriete extra-ellige-woorden. Ooit gingen wij naar de blibliotheek, waarna wij mlüsli aten en met dluplo speelden. Tegenwoordig is haar enige haspel zorijnen. Die zullen misschien nooit rozijnen worden.

simultaanschijven

Simultaan schaken zal niet meevallen, maar ik hoor nu twee kinderstemmen om de beurt 'Jouw beurt papa' en 'Jij bent!' tegen Mark roepen. Hij is tegelijk met Elise aan het dammen en met Gijs aan het vieropeenrijen. En dan zeggen ze nog dat mannen niet kunnen multitasken!?

Meneer Big for president

Mijn favoriete kinderboekkarakter van dit moment moet toch wel Meneer Big zijn. Op Meneer Big kun je rekenen. Hij is beschaafd, kalm en vindingrijk. Hij gaat op avontuur, maar is ook gehecht aan huis en haard. Hij is een intellectuele gentleman met oog voor de wereld om zich heen. De meeste boeken over Meneer Big dragen een onheilspellende titel.
Meneer Big gaat naar de haaien.
Meneer Big gaat naar de bliksem.
Meneer Big gaat naar de maan.
Steevast heeft Meneer Big daarin reden om een hachelijke tocht te ondernemen, vaak in een aandoenlijk zelfgeknutseld voertuig. En telkens neemt hij broodjes mee voor onderweg. Meneer Big is een verstandige big. Daarom loopt het ook altijd weer goed af, en eindigt elk verhaal met een scene waarin Meneer Big en zijn vrienden Olifant en Schaapje aan tafel zitten met thee en koekjes.

absurdistan (3)

E: *sbrftpptllll*
I: Zit je neus verstopt?
E: nee hoor
I: wat een gek geluid maakte je!
E: nee, ik had gewoon een slurk.
I: aha - ben je een blauwe olifant?

grapjas

1 April is jaarlijks goed voor nog een paar dagen 'mama d'r zit een spin in je haar - ha ha ha 1 april'. Maar ook de serieuze humor is in ontwikkeling. Elise had een vriendinnetje te spelen, die vertelde dat haar papa ook Mark heet. Elise legde uit dat van een ànder vriendinnetje de mama ook Irene heet, maar de papa niet Mark. 'Mama, hoe heet die papa van T. ook alweer?' vroeg ze vervolgens aan mij. Ik zei: 'Die heet... die heet... ehhm... dat weet ik niet meer.'
Waarop Elise direct terugkwam met 'Nou, da's ook een rare naam: Datweetiknietmeer!'

a plee with a view

De Cassandratorens hebben inmiddels hun definitieve hoogte van vijftien verdiepingen bereikt. Nu wordt het betonskelet afgewerkt. Helemaal bovenop staat, in zijn dooie eentje, op het uiteinde van de steigerplanken, een dixi-toilethuisje. Moet een prachtig uitzicht zijn daar: a plee with a view.

kwakbollen en pluisbollen

De lente is nu serieus aangebroken. Elise heeft al dagenlang 'project' over jonge dieren ('...want die worden geboorte op de boerderij.') en sleept knuffels en Schleich koeien mee heen en weer naar school.

In de klas staat de water/zandtafel momenteel gevuld met sloot, bakstenen en een half miljoen kwakbollen in gevarieerde stadia van ontwikkeling. Een klein stootje van een kleuterknie is voldoende voor serieuze paniek en tienduizenden staartjes die een paar seconden driftig zwiepen om daarna weer op hun hangplek tot stilstand te komen om zich zo in alle rust door te ontwikkelen tot beesten-met-pootjes (dit gebeurt, zo verzekerde meester Ad, altijd bij voorkeur in het weekend...)

Onderweg naar huis zie ik in het park de eerste eendekuikens rondjes peddelen met hun aandoenlijk kleine zwemvliesjes. Vroeger, op de kade, hadden we heel wat meer zwemmende fauna in de buurt. Elise kon op haar eerste verjaardag al koet zeggen, ik denk niet dat Gijs het verschil tussen een koet en een eend weet. Hij vroeg laatst wel 'wat zijn die grote witte mama?', en toen ik uitlegde dat dat ganzen waren, informeerde hij wat voor geluid die maken. Ik probeerde zo goed mogelijk het verschil tussen kwak en gak te imiteren en daarna heeft hij een kwartier lang ge-gakt.

Onder de treurwilg zit een fuut op haar nest. Veren als een badpuff opgezet, snavel trots omhoog. Om het nest zwemt een nerveuze partner controlerondjes, klaar om op iedere indringer in te hakken. Nog even en zijn pluisbollen met pyjamastreepjes zijn ook klaar.

Riet Piraat

Gorilla op de Volkskrant had een aardig plaatje van Rita V.
Gijs herkende het onmiddellijk: 'Da's Piet Piraat!!'

















Ga dan maar uitleggen aan Elise waaróm Piet Piraat in de Volkskrant staat.
De vlaggende auto's in Albanië waren een stuk makkelijker.
"Sofia feest daar" hoorde ik Gijs zeggen, en ik wilde al gaan uitleggen dat niet Sofia maar Tirana de hoofdstad... enzovoorts... toen ik me realiseerde dat hij gewoon zei "Ze vieren feest daar"
Pffff, gelukkig. Mensa weer afgebeld.

gokkie

In hoeveel Nederlandse huishoudens zou vanochtend tegelijkertijd dezelfde flauwe grap zijn gemaakt? Het 7-uur Radio-1-journaal: iemand vindt dat er mogelijkheid moet komen om op meer sporten te gokken, niet alleen op paardenrennen en voetbal maar ook... (en toen volgde een lange lijst van sporten, met als uitsmijter: hockey).
Tja, de eerste grap van de dag is meestal niet de intelligentste dus het bleef bij: Hokkie - da's een gokkie met een stokkie...

hamsterkapper

We gaan Elise ophalen van dansles.
Gijs is al helemaal in de stemming. Hij zingt hard K3:

'zeven poesjes veertien vissen
drie hondjes twee hagedissen
...èèèèn een hamster met lang golvend haaaaaarrrr'

Dan stopt hij opeens, denkt na en zegt: 'dan moet die hamster naar de kapper, he mama?'
Gat in de markt: de hamsterkapper.

lekker

We eten een gekookt ei bij het ontbijt.
Ik strooi zout op mijn ei, dus dat willen Elise en Gijs ook.
'Mag ik ook díe zout?' vraagt Gijs, wijzend op de peper.
Mark strooit een klein beetje peper op het ei.
'Mmmmmmm!' zegt Gijs, tot onze verbazing.
'Die peper smaakt lekker zeg!'
We kijken elkaar aan.
'En die smaakt ook zoet...' gaat Gijs verder.
'En die is héél gezond!!'

opzooien

Elise en Gijs kijken weekendtv. Als ik beneden kom, zegt Gijs meteen 'Mag ik deze nog afkijken?' Ik zeg dat dat gerust mag, ik was namelijk van plan om weer naar boven te gaan. Waarop Elise dat even onderstreept: 'Ja, want jij kwam alleen maar koffie halen he mama, en nu ga jij weer naar boven he??!!'
Opzooien mam, superdoei!

macified

Eindelijk, eindelijk is het dan toch zover. Ik ben officieel Macified. Het heeft even geduurd. Als brugklasser had ik mijn eerste computerervaringen op een Apple, ik leerde programmeren op Apple, bouwde mijn eerste websites op Apple, mijn eerste werkgever had Apples als standaard. En toch ben ik verder 15 jaar lang een pc-windows-gebruiker geweest, gedicteerd door de omgeving van een ICT bedrijf. Thuis allang Macs, maar voor werk nog altijd Windows. Maar niet meer voor het videowerk. Sinds deze week is het officieel en zijn we over.
En donderdagavond was daar dan eindelijk mijn nieuwe MacBookPro. Wat een verademing. Hij is snel, mooi en alles werkt gewoon. Alles. Geen geneuzel met installeren en drivers en gepruts. Geen geknutsel in oneindige krochten van Windows. Gewoon, mooie, goed ontwikkelde software. Vergeleken bij Expose is de windows-lineup in Vista maar een tuttig probeerseltje. Vergeleken met Dashboard zijn de widgets in de balk bij Vista een slome energievreter. En vergeleken met deze luxe vroembak is die hagelnieuwe Windowslaptop van mijn werk een duf budgetdoosje, waar voor een windowsmachine al bedroevend weinig functionaliteit in zat, maar die nu helemaal mag gaan verstoffen.

helaas

Gijs komt thuis met een natte broek. Het was net even te ver, in de bakfiets, voor een luierloze zelfplasser. Mark stuurt hem naar boven om even een droge broek aan te trekken.
Na enkele minuten komt een blote Gijs beneden om te melden: 'Papa, helaas, de broeken zijn op!'

gerät

'Nee papa,' zegt Gijs. 'Dat is niet een Gerät, dat is een compstenter.'
Aha.
Hij heeft het onthouden, het is nog steeds dezelfde compstenter. Of niet?
'Een compRAIDstenter...' gaat hij verder.

Een compRAIDstenter?
Hier heeft iemand teveel ICT-klepels horen luiden.

dood

Gijs heeft duidelijk een gesprek gevoerd over dood vandaag. Onderweg naar huis zegt hij:

'Die duiven moeten wegvliegen hè? Anders gaan zij dood.'
'Ja,' zeg ik, 'als ze dood zijn kúnnen ze niet meer vliegen.'
'Nee.' zegt Gijs vastberaden. 'Als je dood bent, kun je niet vliegen.'
'En niet lopen.' zeg ik.
'En niet spelen,' zegt Gijs, '...én niet met de petsi-lego.'

missen

Elise zei vandaag: 'Hoe zag onze blauwe auto er ook alweer uit, ik weet dat helemaal niet meer!'
Ik wijs een willekeurig langsrijdende peugeot 307 aan.
'Weet je mama, eigenlijk mis ik onze blauwe auto best wel.'

Na even doorvragen komt de werkelijke reden eruit:
'...want daarin kon je achterin zelf de raampjes open doen!'

meisjesdag

Een echte paasvakantie is het niet dit jaar... de carnavalsweek is nog maar -tja: veertig dagen geleden. Vroege Paas. De logica snapte ik niet helemaal overigens: 'we wilden de kinderen met carnaval vakantie geven maar Pasen valt zo vroeg dus hebben we niet wéér vakantie'. Pasen valt toch altíjd op dezelfde afstand van carnaval?
Maar ennieweejz. De school was wel zo meedenkend om alle studiedagen rondom deze Pasen te proppen. Dat betekent Goede Vrijdag vrij, Paasmaandag natuurlijk en dan morgen en overmorgen. Donderdag weer gewoon school. Heel apart.
Omdat morgen *eigenlijk* een gewone dag is, maar we dus geen bso meer hebben op dinsdag, heb ik vrij genomen. En omdat dat zo zelden voorkomt, krijgt Elise een keer een exclusieve dag. We gaan er een meidendag van maken: samen de stad in, shoppen, leuke dingen doen. Toen Elise mocht kiezen, was het eerste wat ze wilde: een ijsje eten in de stad. Sneeuw of niet: ijs gaat er gegeten worden. Ze verheugt zich al dagenlang op deze dag. Dat wordt een feestje.

slijtage

't Is treurig maar officieel bevestigd door de huisarts: ik slijt.

Ik heb al een jaar (anderhalf? twee?) een krakende linkerknie.
Zoiets waarvoor je niet naar de huisarts gaat. Maar toen-ie al weken steeds meer pijn ging doen bij het traplopen toch maar eens geïnformeerd. Hij deed wat buig- en draaitestjes. Niks mis met meniscussen en kruisbanden en spieren. Wel een dubieuze reactie op de hatseflatstest-iets met een naam van een of andere knie-arts. Na twee minuten draaien en strekken en het gekraak daarbinnen aanhoren, wist hij het wel. Er zit gewoon rotzooi op de achterkant van de knieschijf. Botschaafseltjes, slijpsel, aanhangseltjes. En dat zit in de weg. Waarschijnlijk veroorzaakt door een keer een flinke klap of piekbelasting een aantal maanden geleden. Remedie: niets. Rustig aan doen, traplopen alsof ik 72 ben, vooral niet hard fietsen en zo min mogelijk hurken. Knielen op harde ondergrond is uit den boze. Dat is dan duidelijk.

mini-vakantie

Vakantiegevoel is altijd goed voor een paar kilo opruimwoede. Er is weer veel uitgegaan. Dit keer was het papieren archief het slachtoffer. Wat móet je ermee? Ik ben nu dan toch eindelijk overtuigd dat de fiscus (of wie dan ook verder) niet hier binnen komt vallen om administratie van meer dan zes jaar geleden op te vragen.

Creditcard statements uit 1999. Wég ermee. Correspondentie van het GAK, 1998. Wég ermee. Een cursus Functioneel Ontwerpen. Wég ermee. Bankafschriften van Barclays uit de Bath tijd. Wég ermee. Heel veel verlopen pasjes. Wég ermee. Boekjes, blaadjes, briefjes... wég ermee. De laatste weken zijn we voor het eerst in ons leven ook de boekenkasten te lijf gegaan. Er komt een einde aan de ruimte, ook in dit huis. Tijd voor het BiBo principe - boek in boek uit. Dat valt niet mee. Gelukkig heb ik nog wat dikke pillen over programmeertalen en protocollen die niet eens meer bestáán. En ondanks dat het boeken zijn: wég ermee.

biroscoop

'Nu weet ik dat het BIEJOSKOOP is,' zegt Elise, 'en niet BIEROSKOOP.'
Tuurlijk. Een biroscoop is voor balpennen.
We namen de kinderen mee naar 'Horton hears a Who!'
Het is al de 4e keer biroscoop dit kalenderjaar, vóór het middaguur in het weekend naar de film blijkt een hit. Lekker rustig en er is zoveel leuks momenteel. Na Bee Movie, K3 en de chipmunks met de heliumstemmetjes was het nu de beurt aan Dr. Seuss.
'Mama! Dat lijkt wel Kat met de Hoed!' riep Gijs enthousiast toen de eerste beelden van Whoville op het scherm kwamen. Mooi. Met de vormgeving zat het dus wel snor. En met de rest ook. De baddie in het verhaal was een gier met een zo aandoenlijk Mediterraan-plat accentje dat het gelukkig zelfs voor driejarigen nog redelijk uit te houden was qua engheidsfactor. De rest was gewoon leuk: good clean family fun met hier en daar een volwassen grapje.

dit soort herrie

Elise kijkt Madagascar.
Mark bouwt technisch lego.
Gijs pendelt tussenbeide.
Op tv wordt gegild.
Dan komt hij weer aanrennen en neemt plaats aan de tafel.
'Ik ga nu hier zitten.' verklaart hij stellig. 'Want dit soort herrie kan ik nu niet hebben.'

zoals u wilt

Al weken staan de merkwaardig androgyne portretten aangeplakt op de borden langs de straat. Het Nationale Toneel speelt As You Like It. Wij waren al geheel in de stemming, want hadden een theaterdiner gereserveerd in Park&Pluche alvorens de zaal in te gaan. Tonijntartaar, knoflookrisotto en ossehaas, tiramisu. Een lekkere Chileense rode wijn. Dessertwijn. Koffie. Alle tijd, want al om 6 uur gestart. En om half negen begon de voorstelling. De zaal maar tweederde vol, maar wel goed geconcentreerd. Het was gek, onderhoudend, sexy, spannend aangekleed, uitstekend te volgen, en even humoristisch als -bij tijden- schunnig (zoals je van Shakespeare mag verwachten).

voorrangskomkommer

Bij het stoplicht mag Elise op de knop drukken. Ze leunt vervaarlijk richting de stoeprand vanaf haar fietsje, maar komt weer netjes in evenwicht terug.
'Wacht ...op.... groen' leest ze.
'Wacht op groente!' zeggen wij tegelijk.
'Dus eerst mogen de erwtjes en preien enzo. En als er een komkommer langs komt, heeft die voorrang!'
Hoe je ooit verkeersregels moet leren met twee van zulke rare ouders is een raadsel.

verdriet

Kocht ik exact een week geleden voor het eerst een boek van Hugo Claus... Eindelijk Het verdriet van België in bezit... en een week later gaat-ie dood.

bootkasteel

De bus rijdt in Utrecht onder het spoor door via een tunneltje. Aan de wanden affiches van allerlei concertzalen, theaters en musea. Vorige week hing er ineens een aankondiging van een Piranesi-expo in Teylers. Die zouden Elise moeten inhuren, als gids. Ze zei vorige week ineens, wijzend op de ene Piranesi naast de boekenkast: 'Nú weet ik wat daarop staat. Het is een ...bootkasteel!'

Niet gek gedacht. De architectonische stijl, de stoomwolken, het grote rad dat eruit ziet als een stuurwiel...

bewaren

Zo nu en dan overtreft het resultaat van een experiment de verwachtingen. Zo lukte het probeersel van dinsdag wel erg goed, zo goed dat ik toch maar onthoud hoe ik het ook alweer maakte, ook al gebruik ik nooit een recept. Deze uitstekende wraps doen we vast nog eens. Voor twee personen en één Gijs nam ik vijf kant-en-klare tortilla's en een ingevette ovenschaal. Daarvoor had ik al klaar: een half gefruit uitje met een blik kidneybonen, een klein preitje erdoor gesnipperd en flink wat komijn. In een andere schaal een salsa van twee trostomaten, een zoete puntpaprika, de andere halve ui en een teen knoflook, alles zeer klein gesneden. Wat koriander, peper en peterselie erdoor, en een beetje limoensap. In de tortilla's ging eerst een schep bonen, daarna een schep salsa en dan een lepeltje creme fraiche. Provisorisch dichtvouwen (blijft namelijk toch nooit zitten) en een dikke laag old Amsterdam erop, even in de oven. Makkie. Viel ook niks aan te bewaren.

irritation minuscule

De sleutel van de ZF-VB (Zeer Fijne Vroem Bak) heeft een metalen deel dat dwars door het zwarte Citroënblokje loopt. Er zit een klein metalen knopje op, en als je dat indrukt, springt uit één kant van het blokje de sleutel naar buiten, als een Zwitsers zakmes in de verkeerde kleur.
Die metalen strip geeft helaas elke keer dat ik de sleutel in het contact steek, een klein electrisch schokje. En ik háát statistiek. 't Zijn de heel héél kleine dingen die het doen.

zelflerend systeem

Gijs zegt: 'Weet je papa, ik dench... heej? wat zeg ik nou? ...hahaha.... ik denKKKK....'

logisch

'Mama!' zegt Elise tevreden. 'Nú weet ik hoe je kunt weten of er een kuikentje in een ei zit of niet.'
'O ja?' zeg ik.
'Ja. Want als die kip getrouwd is met een haan, zit er wél een kuikentje in een ei, en als de kip níet getrouwd is met een haan, zit er geen kuikentje in.'
Simpel.

er zit geen knop op je tv...

Het ene hippe Gerät is nog niet gearriveerd of het volgende is het huis alweer binnengedragen. We hebben een AppleTV. Hoge wauwfactor, knap kastje, minimalistisch ontwerp. Prachtige user interface, precies zoals je van Apple mag verwachten. Snel en strak. We worden al blij van de mogelijkheden: nooit meer gebrek aan content. Cross-referencing van andere klanten. Al je HDs accessen. Jammie. Na wat in-gestel vraagt Mark zich af hoe het ding eigenlijk... uit gaat. Er zitten namelijk nul knoppen op. Minimalistischer kan haast niet. Het mini-afstandsbedini (ook maar twee knoppen, welbeschouwd) biedt uitkomst.

Ploep.

slagboom

Ik rijd met Gijs op de achterbank de parkeergarage binnen.
'Weet je mama,' zegt Gijs, 'ik vind die slagboom helemaal niet prachtig!'
'Oh nee Gijs? Waarom dan niet?'
'Ik vind die slagboom niet prachtig want die is een heel groot beetje vies. Die moet schoongemaakt worden.'

En inderdaad. De slagboom is wit, rood en vooral heel erg vies en zwart.

just another day @ the office

Maandagochtend, kwart over zeven. Het is al heel erg licht, de dagen worden in hoog tempo langer. De trein komt langzaam op gang. De lange stroom wagons brengt mij vandaag bij het drukstbezochte winkelcentrum van Nederland: Schiphol. Niet om te winkelen, en ook niet om te vliegen. Er moet gewerkt worden. Plaatjes maken. Vliegtuigen en reclameborden. Paspoort mee, want we moeten ook áchter de douane.

[...]

Een paar uur later. Bij het meeting point in de hal zien we de man van Schiphol die ons vandaag zal begeleiden. Hij kijkt naar de grote blauwe portabrace alsof er een grote doos met akelige reuzetorren in zit, die elk moment zullen ontsnappen. 'Ehhh... ,' begint hij voorzichtig, '...zit dáár een camera in?'. Op ons bevestigend antwoord zegt hij: 'Ja, ik dacht al toen ik net de telefoon neerlegde, 'zei ze nou videoteam?'

Wat blijkt. De amateurs van het reclamebureau in de US of Parijs of weetikwaar die deze afspraak maakten, hadden even verzuimd erbij te melden dat we niet kwamen om te kijken maar om foto- en filmmateriaal van de campagne te schieten. Lozâhs.

Enfin. De man van Schiphol kan er verder weinig aan doen, maar er is geen schijn van kans dat we zonder aanmelden vooraf met camera's daar mogen rondlopen, in deze tijden van oranje dreigingen en SBS6 ongein. Kortom, we keren onverrichterzake weer terug. Ach ja. You win some, you lose some.

boek

Als je boek echt té spannend is om zomaar te gaan slapen... tja, dan blijf je lezen en lezen en uiteindelijk gebeurt er dit: (van wie zou ze dit hebben?)

lasserdelas

De lasser moet alwéér komen. De bovenste traptree staat gevaarlijk op afbreken. Misschien moet de hele middenstijl maar eens vervangen worden, kunnen we weer een tijdje vooruit. Het blijkt al net zo lastig om een lasser te vinden die het wil en kan doen op korte termijn, als om een loodgieter of andere gespecialiseerde vakmensen in te huren. De lasser die de vorige twee keer de treden weer vastmaakte, heeft pas volgende maand tijd. Maar de Gouden Gids is je Vriend, dus we gingen het web op. Lasbedrijven, regio Eindhoven. Heel wat hits, dus ik waag er een belrondje aan. De eerste heeft het over een termijn van 'een paar weken' (jawel. De kinderen vinden het nú nog een grote grap om over het grote tape-kruis op de tree heen te klimmen, maar daar gaat de lol vast ook gauw vanaf). De tweede doet niet van dit soort kleine klussen. De derde werkt niet op lokatie, alleen in zijn werkplaats. De vierde neemt niet op. De vijfde ook niet, maar die belt wel terug. Hij belooft die avond langs te komen om de zaak op te nemen, maar doet dat niet. De zesde komt morgen of overmorgen. We zullen zien.

wet van grote getallen

Elise telt de bladzijden van het dikke sprookjesboek. 'Tweehondernegentien, tweehonderdtwintig, tweehonderdeenentwintig, tweehonderdtweëentwintig... hahahaaaaa... DRIE tweëen!...'
Getallen doen het goed tegenwoordig, ze oefent zich suf op de abacus met optelsommetjes en tafels.

op?

Gijs checkt op een feestje of de taart écht op is...

compstenter

Als het aan Gijs lag, zat hij uren achtereen te petsi-en. De technisch lego zal de komende jaren in dikke stromen dit huis binnenvloeien. Hij verzint zelf boeiende constructies of kijkt ademloos toe. Nu maakt hij een compstenter. 'Een wát, Gijs?' 'Een compstenter!' zegt Gijs, alsof dat logisch en duidelijk is.

drogmetibla

Waar ik telkens weer zeer verwonderd over ben, is de marketing op flesjes en potjes van de drogist. De claims. 'Dermatologisch getest'- waar je dan direct achteraan kunt denken '...en al onze proefpersonen werden níet schoner maar kregen wel duidelijk meer enge uitslag.' 'Dringt tot diep in het haar door...' -whoehahaha, laat me niet lachen. Haar, da's harstikke dood weefsel. En die haarwortel wordt gevoed vanuit het bloed, een avocado eten heeft dus waarschijnlijk beduidend meer nut voor je algehele gezondheid (en daarmee voor je uiterlijk) dan hem in je haar smeren. Maar goed, de fabrikanten doen hun best om binnen de grenzen van de wetenschappelijkheid schematische vóór-na-plaatjes van haren aan te leveren, waarop duidelijk te zien valt dat alleen de haarschubben dichtgesmeerd worden door hun crèmespoeling, wat ongetwijfeld een positief effect heeft op het uiterlijk van het haar. Dat vrijwel niemand zo ernstig openstaande haarschubben heeft, tenzij je al vergaand in gemummificeerde staat verkeert, laten we buiten beschouwing. En dan, op de achterkant, een lang verhaal waarin alle ronkende termen vetgedrukt zijn, of schuingedrukt, of onderstreept, of in brute kapitalen, of een combinatie van twee of meer van deze. Terwijl voor goede shampoo eigenlijk maar twee regels gelden:

1) het moet knerpend schoon wassen.
2) het moet voortreffelijk ruiken.

Indien twijfel, dan prevaleert keuze twee. Een schoon wassende shampoo die niet adembenemend heerlijk ruikt, laat ik natuurlijk links liggen. Een heerlijk geurende shampoo daarentegen die misschien niet die laatste 20% haalt van de schonigheid kan het nog best tot in onze badkamer schoppen. De laatste keer dat ik met mijn hoofd in de zandbak zat, is alweer lang geleden en zulke hoeveelheden stylingproduct gebruik ik nu ook weer niet. Conclusie: de geur telt, de rest is zonde van je geld.

zo heel erg

'Mama...' zegt Gijs bij het naar beneden gaan. 'Ik wil zo graag naast jou zitten. Want ik ben zo heel erg verliefd op jou.'

stink alike

We aten linzensoep en er waren ook kleine broodjes. Gijs beperkt zich doorgaans tot zijn kleine broodje, maar wil daar wel erg graag boter op. Dat kan natuurlijk. Nu had ik ook een heerlijke rauwmelkse boerencamembert, zo'n stinkerd. Zoeen waarbij de rest van het gezin de koelkast niet vlug genoeg dicht kan meppen. Altijd te laat, de explosieve walm heeft zich al verspreid door de (bij)keuken. Muwhahaha, de wraak van de kaas.

Gijs wees op het doosje. 'Wat is dat?'
'Dat is stinkkaas Gijs.'
Ik verwachtte dat het daar wel bij zou blijven, maar Gijs zei: 'Mag ik ook stinkkaas op mij' broodje?'
'Natuurlijk mag jij dat. Ik zal het je eerst even laten ruiken.'
Gijs snuffelde behoedzaam aan het in cellofaan gewikkelde schijfje.
'Lekkere stinkkaas, mama.'
Hij schrok niet, integendeel. Dat wilde hij ook wel.
Hij kauwde tevreden een half plakje camembert weg.
Toen vond hij het genoeg.
Da's al heel wat, voor een eerste medestander op het gebied van stinkkaas.

provinciaals

Wat is dat toch, die behoefte om vanalles als provinciaals aan te duiden? Volgens mij wordt in 85% van de gevallen (of meer) eigenlijk Provençaals bedoeld. Als in 'naar een recept zoals het in de Provence had kunnen voorkomen', of 'met provençaalse kruiden'. En zeker niet 'uit de provincie'. Welke provincie? Bij de broodjescorner van het bedrijfsrestaurant is, zag ik vandaag, de Provinciaalse pistolet in de aanbieding. Albert Heijn maakt het helemaal bont, die weten echt niet wat ze willen en beweren op hun website 'Provenciaalse braadkip' in het assortiment te hebben. Dat is dan zeker een plat pratende gekruide kip uit Frankrijk die voor het eerst met de trein mag?

held belt boer

Gijs is vooral into superhelden omdat Elise into superhelden is. Elise heeft liefst dagelijks een dosis MegaMindy nodig, en als dat onverhoopt niet mocht lukken, dan bezweert ze het onheil door de tune ten beste te geven. Op haar onnavolgbare wijze natuurlijk.

'... 'k ben een echte superheld,
die elke boer op aarde belt...'

Tja. Ik moest meteen denken aan dat ene karakter uit Douglas Adams' Hitchhikers-trilogie-in-vijf-delen. De man die onsterfelijk was en als remedie tegen de daarmee onvermijdelijk gepaard gaande verveling zichzelf had voorgenomen om ieder wezen in het universum te beledigen. Op alfabetische volgorde. Dat ging dan ongeveer als volgt:

[ruimteschip landt, man stapt uit en wendt zich tot 3 mm groot slakje]
'Llandwynnghtst Krept'niugyonn?'
'Ja?'
'Je bent een ongelofelijke oetlul.'
[man stapt weer in ruimteschip, vertrekt en laat verbouwereerd slakje achter.]

Zonder ruimteschip kun je beter bellen, om al die boeren aan te spreken. Zelfs als superheld (die elke boef op aarde velt.)

écht nieuws

Radio 1 besteedde vanochtend op prime-nieuws-time, ergens tussen 7 en 8, zeker tien minuten aan een item over schrikkelbabies. Helaas voor ze waren de exemplaren die afgelopen nacht werden geboren in het ziekenhuis waar hun reporter stond, zo poliklinisch dat ze allang weer thuis waren met hun schrikkelpapa's en -mama's. Daarom deden ze maar een vraaggesprekje met een trotse moeder van een niet-schrikkelbaby, met vragen van het type 'vindt u het nou jammer of juist níet dat uw baby op de 28e is geboren?' Daarna volgde nog een oproep om toch vooral te mailen of SMSsen naar het Radio1-Journaal als je vandaag jarig bent om over je ervaringen te vertellen.
Tjee. Wordt de enige publieke zender met serieuze berichtgeving nu óók al de babbelbox die hij op zondagochtend al is? (Aanrader voor iedereen die op zondag te vroeg wakker is: luister zo tussen 6 en 7 eens naar de rubriek waarin bellers mogen vertellen waar zij zich aan ergeren. Inzendingen variëren van klachten over GTST tot hondepoep, je lacht je rot. Maar dat terzijde.)

nifjes

Als je zo een paar weken met een andere auto hebt geleefd, ontdek je langzaamaan de kleinigheden en de eigenaardige trekjes van je nieuwe voertuig. Dat-ie, ondanks meer dan 200 kilo extra, toch een stuk lichter rijdt, zal wel komen doordat het geen zware dieseltank is maar een vederlicht benzine-danseresje. Na die maand ben ik helemaal ingesteld op de nifjes: de automatische parkeerrem, waar je gewoon even flink doorheen moet gassen, of het feit dat-ie je bij -4 graden pas na een paar straten rijden door middel van een naargeestig piepje vertelt dat het glad zou kunnen zijn. Alsof je niet al minutenlang had staan krabben op die immense voorruit. Kekke features heeft-ie ook. Wanneer je 'm in zijn achteruit zet, draait de rechterbuitenspiegel automatisch in de laagste stand, zodat je ziet hoe je rechterachterwiel nét niet de stoeprand raakt. Het nut van een automatische stand op koplampen of een regensensor is me inmiddels ook duidelijk. Wat ik nu nog moet vinden is de sneltoets om die automatische stand voor de ruitenwissers ('ruimtewissers' zegt Gijs) voor de komende paar minuten uit te schakelen. Want in de wasstraat leidde dat tot een interessante verrassing.

een-acht-whatever

Er komen opvallend veel meer reclames voor nummeropzoekdiensten langs tegenwoordig. Ik werd er vanochtend door gewekt met een opgewekte quasi-sketch op de radio (doe dan maar liever piepjes), ze staan in de kranten, komen op tv en daarnet zag ik in een ritje van 3 minuten door Eindhoven zeker 4 billboards en mupi's die gevarieerde redenen aanvoerden waarom ik hun nummerdienst moet bellen. Maar... niemand belt toch meer een nummerdienst? Iedereen hééft toch al die nummers al - voorgeprogrammeerd, op internet of desnoods, desnóóds als allerlaatste redmiddel op die kringlooppapieren pagina's die bij ons ieder jaar weer ongebruikt op de oudpapierstapel vallen? En dan nog. Als je niet direct de beschikking hebt over zo'n nummer, wat kan er dan zó belangrijk zijn dat je EEN EURO DERTIG, ik herhaal EEN EURO DERTIG!! gaat betalen voor een opzoek-m/v? Dan bel je toch je vrienden, je moeder, je secretaresse, de kat van de buren desnoods? Ik stel me bij deze beschikbaar als open source nummerzoeker voor alle bloglezers die inthefield om een nummer verlegen zitten. Laten we een guerillanetwerk van nummeropzoekers beginnen. Gratis. Als wederdienst. Weg met een-acht-dingesdiensten, en vooral: wég met hun stomme reclames.

nu! nieuw!

De AH-XL waar ik nogal eens kom, experimenteert met nieuwe producten. Vorige keer hadden ze netten met een kilo rode paprika's voor maar 1,50 ofzo. Uitstekende knapperig-fris-zoete paprika's die het nog lang volhielden ook. Vandaag hadden ze netjes met een kilo kleine avocadootjes. Cocktail-avocado's, volgens het etiket. Of nee: avocado aperitivo. Nog beter. Market-your-food. Zeven zaten er in het net, en ze zijn voortreffelijk met een scheutje truffelolie en wat zout. Net een uitgelepeld bij de lunch. Ik heb me voorgenomen om nóg minder vlees te kopen en nóg meer te investeren in alle heerlijke groenten en fruit. Vandaar dat ook de eerste doos aardbeien van dit jaar alweer in de koelkast gesignaleerd is. Geen Hollandse natuurlijk, maar wel héérlijk.

singing horseman

Eindelijk, na heel veel jaren, bezit ik weer een exemplaar van de CD "The song of the singing horseman" van Jimmy McCarthy. Jarenlang had ik een cassettebandje, maar dat verwerd net als andere bandjes tot een mistig blokje ruisdrager en inmiddels misschien wel tot poeder of een plakkerige magnetische spaghetti. De CD is al jaren niet meer te krijgen, downloaden op een of andere eMule of KaZaa was niet mogelijk. Amazon kende 'm wel, maar leverde niet. Gelukkig hebben ze een tracking service. Die zoekt tegen een vooraf bepaalde prijs en houdt dat desnoods maandenlang vol. Ik vond 15 pond een aardig maximum bedrag, dat ene exemplaar dat er bleek te zijn voor 82 pond (!) heb ik laten liggen. Dat ging nou ook weer wat ver.

Tot drie keer toe vroeg Amazon me of ik mijn zoekopdracht echt wel wilde verlengen, en tot drie keer deed ik dat. En eindelijk, na 10 maanden zoeken, was het zover. Ergens in Engeland was een internethandelaar in tweedehands muziekdragers die hem wel aan me wilde opsturen voor 15 pond. En nu ligt-ie hier, het is 'm echt. Erg goed om weer te horen na zoveel jaren. Het zure van Jimmy M. is dat veel van zijn muziek veel beter is uitgevoerd door anderen dan door hemzelf. Hij heeft bij mijn weten dan ook maar 1 cd gemaakt. De meeste nummers hebben we al lang op cd's van Mary Black, Christy Moore of Maura O'Connell. Toch zijn deze ook erg de moeite waard. De muziek is opvallend zachtmoedig en kalm. Soms houdt de orchestratie het midden tussen Keltisch en Oriëntaals. Ik heb het ding onmiddellijk geript voor mijn iPod. Die raak ik alvast niet meer kwijt.

negen snurkjes en een stinger

Gijs mag dan inmiddels in staat zijn om het hele alfabet technish correct uit te spreken, gelukkig zijn er nog altijd woorden die hij niet precies treft, bijvoorbeeld omdat hij ze voor het eerst tegen komt. Vandaag zat hij tevreden in het kinderklappertje van de AH-winkelwagen, in plaats van zelf alle lokale oudenvandagen van hun steunsokken te karren met een mini-uitvoering. In zijn hand een stinger, aldus Gijs. Waarmee hij van mij alle streepjescodes mocht stingen. Eenmaal uitgestingd stonden we bij de zelfdoekassa en kregen we negen snurken. Gijs had al de hele route door de winkel de snurkjes becommentarieerd die hij overal om zich heen zag. De stinger moest in de winkel achterblijven, maar de snurkjes mochten gelukkig mee naar huis.

genetisch

Elise mag met de oude compact-digi foto's maken. Ze scharrelt door de tuin en knipt hier en daar: een struik, de kauwen op de schuur, de lucht, haar voeten. Dan opeens zie ik haar iets doen wat ik zelf had kunnen fotograferen. De groenbak staat open en ze maakt een foto van de inhoud. Net als ik twee jaar geleden mijn camera in een glasbak in Reims hield. Zal wel iets genetisch zijn dus.

gevoelstemperatuur

Alweer een dag om in de tuin te zitten. Ik lees uitgebreid de krant en drink thee en krijg het geen moment koud. Zonder jas voelt het gewoon als een aangename kamertemperatuur. Heel hoog boven ons cirkelt een jachtschotel zijn rondjes, hier beneden kwetteren de mezen en mussen in de struik waar alweer witte bloesems in zitten.

Koefnoen van Klasse

Het blijft een fraai stukje Koefnoen:

geen bob

Hoogst uitzonderlijk: vandaag echt teveel gedronken. Dat is echt al heel lang geleden, maanden - zo niet jaren. De grens is ergens tussen een halve en een hele fles wijn, maar vandaag ben ik echt de grens over. Ineens voel ik hem zitten, en dan maakt het eigenlijk ook niet meer uit. Op de wijnproeverij donderdag heb ik het bewust volledig alcoholvrij gehouden. Mijn gespreksgenoot vond dat heel normaal: hijzelf had de volgende dag om 9.00 een afspraak met Koos Spee en wilde dus ook liever met een 0-promillage de weg op. Maar vandaag waren de Viognier en de Cabernet samen nèt iets te ruim. Gelukkig is het weekend.

lang geleden

Ooit.
We waren een paar dagen op reis: eerst naar Oxford, toen naar Cambridge. Dat moet lang geleden zijn, het was toen we nog in Bath woonden. We waren in de middag weg gegaan en omdat je in Engeland al-tijd via Londen moet reizen, waar je ook heen wilt, kwamen we pas aan in Oxford toen het al lang donker was. Na een wandeling door de stad vonden we het college waar we die nacht zouden verblijven. Zoals alle colleges had het een grote poort. We belden aan. Er ging een klein luikje open in die immense poort, waar een oog naar buiten tuurde. 'Hello. I am Mark Peletier.' zei Mark.

'Ah! YOU must be the SON of PROFESSOR Peletier!!' zei de eigenaar van het oog. 'Please! DO come IN!'

En vervolgens kregen we de mooiste en grootste kamer die we ooit hebben gehad als reisverblijf.

te smerig

Arme Elise. Het middeltje tegen handeninjemondsteken is zó goor dat ze al twee keer van schrik op de grond spuugde om de vieze smaak kwijt te raken. Het werkt, dus.

Gijs' Howto's, deel 1

Ik spoor de kinderen aan om spinazie, krieltjes en biefstuk vooral wél op te eten. Onder het motto: daar groei je van.

Gijs geeft zijn weloverdachte antwoord:
'Maar mama... ik wil alleen groeien van boterhammen, pizza en pannenkoeken!'

petsi

Gijs is idolaat van de technisch lego.

Nu Mark heeft aangekondigd dat hij na het eten én opruimen samen met hem gaat bouwen, heeft Gijs haast. Zo snel heeft hij nog nooit alles naar de keuken gebracht. Tijd om barista te zijn heeft hij niet: koffie kan mama ook best maken. Hij rent opgewonden rondjes om de tafel: petsi-lego! petsi-lego! petsi-lego! En daar zit hij gelukzalig te lego-en.

verkeer(d)

Elke dag dat ik niet in de file sta, is al een mooie dag.
Maar als je dan ziet dat er 24 kilometer staat op je dagelijkse traject, ben je extra blij dat je thuis werkt.

modern

Ik leg aan Elise uit dat we dit weekend speciale nagellak zullen kopen met een vieze smaak. Ze duimt niet, maar ze stopt nogal eens vingers in haar mond en heeft daardoor veel last van kapotte nagelriemen.

'Maar waarom dan?' vraagt Elise.
'Dat helpt jou om eraan te denken om je vingers niet in je mond te doen.'

'Maar mama,' zegt Elise, '...waarom kunnen er dan niet gewoon piepjes gaan als mijn vinger bij mijn mond komt? Zo steeds sneller, weet je wel, piep - - piep - - piep piep piep...'

Ja, dat weet ik wel. Ik heb namelijk sinds 3 weken parkeersensoren in de auto. Dat ik daar zelf niet aan gedacht heb. Piepjes. Gat in de markt.

Echt een kind van deze tijd.

ouderwets

Vanochtend wist ik het weer.
Ik was gisteren op een gelegenheid waar gerookt werd.
Gétver.
Roken.
Zo 2007.

speeltuin (2)

Gijs vond vooral de wipkipauto erg aantrekkelijk. Hij was wel moe, waarschijnlijk van het 'bankrovertje' spelen, en viel dus zowat in slaap achter het stuur.

speeltuin (1)

Het was warm in de speeltuin. Na een half uurtje springen, rennen en klimmen wilde Elise haar jas uit. Drie graden in de zon maakt toch nog heel wat.

zeven sloten

Als we weer willen vertrekken van het geitenweitje (tevens rijkelijk voorzien van ander volk: alle kleuren schapen, een compleet couvert herten, een ronkend hangbuikzwijn en een lama met een typisch lamaïstische kakkineuze uitdrukking op zijn lamasnuit) zitten Hugo en Elise bij de rand van de weg en kijken beteuterd naar beneden.

'Val je niet in de sloot?' roep ik nog van een afstandje.
'Mijn schóen ligt in de sloot!' roept Elise beledigd.

De mensen die even verderop op het bankje zitten, moeten hartelijk lachen. En wij ook. Ze wilde alleen maar 'even het zand eruit schudden.' De 'sloot' is maar een greppel met een héél klein laagje water, maar wel een heel erg steile kant. Met wat coaching, een lange stok en een hand van papa lukt het haar zelf om de schoen zonder verdere schade weer op te hengelen.