pleemol

Bij de schattige kleine Playmobil doosjes die oma meebracht, zaten ook twee schattige kleine boekjes. Met Het Verdere Aanbod van Playmobil. Gijs en Elise hebben ze uitgespeld. 'Pleemol' oefent al generaties lang een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit. Gijs heeft besloten dat hij 'dees, deese én deese pleemol aan Sinterklaas gaat vragen'- het vliegtuig, de dierentuin en iets met veel hijskranengeweld. Elise is vooral gecharmeerd van het rozemeisjeskasteel met plastic prinsessen met véél bijlagendoosjes. Ook hier heb ik de verwachtingen wat teruggemanaged, ik weet niet of Sinterklaas dat soort dozen wel door de schoorsteen gepropt krijgt...

zo heerlijk Frank

De Volkskrant is mijn Vriend. Althans, in elk geval tot vanochtend toen mijn oog viel op een venijnig introotje in het Magazine over werkende ouders, inmiddels heroverweeg ik mijn vriendenkeuze. Maar goed, tot vanochtend in elk geval was de Volkskrant mijn Vriend. De Volkskrant heeft namelijk een 7-CD box in de aanbieding. De opera's van Frank Groothof. Van de selectie hadden we er maar één, namelijk Idomeneo. Alle andere zoek ik al lange tijd in de bakken van de beter gesorteerde CD-zaken, maar tevergeefs, ze zijn meestal niet meer leverbaar. Nu hebben we ze, en ze zijn allemaal even heerlijk Frank.

maan

Elise wilde wel eens weten hoe dat kón, dat de maan soms een rondje was en soms maar een dun vormpje dat eerst zó naar beneden ging en dan weer zó naar boven. Dat dat een sikkel heet, is ze waarschijnlijk weer vergeten, maar mijn uitleg met een zaklampje op de muur waar ik dan een balletje voor hield - dát zal ze zich misschien nog wel een tijdje herinneren.

Murakami

Ik geniet van Kafka on the shore. Ik verheug me telkens weer op het lezen, het is een verhaal dat zich totaal om je heenvouwt - en het overstijgt culturen en generaties. En tegelijk is het zo... Aziatisch. Ik heb volgens mij nooit eerder iets Japans gelezen, maar als dit exemplarisch is, ben ik om. Dan bestel ik nu de complete verzamelde werken voor de lange uren in vliegtuigen en hotels volgende maand.

De Murakami die ik lees, is haast magisch-realistisch. 'A metaphysical mindbender' staat op de omslag, en dat beschrijft het goed. Soms weet je langzaamaan wat er zal gaan gebeuren. Soms komen de gebeurtenissen totaal onverwacht, schokkend en van achteren. Een groot deel van de pagina's ademt veel rust uit. Kalmte. En soms is het hevig en gewelddadig, maar nooit zo dat je niet verder wilt lezen. Vreemd. En bijzonder.

tom er eens tijchen

Elise weet exact hoe het zit. Morgen om 12 uur is-ie er, de Sint. Op teevee, met zijn Pieten, de stoomboot en zijn paard. Zakelijk ingesteld als ze soms is, informeerde ze direct of ze dan ook hun schoen mochten zetten morgen? Gijs dobbert lekker mee op het hele verhaal: hij weet maar half hoe het allemaal zit, maar dat mag de pret niet drukken. Sint veroorzaakt duidelijk excitement bij grote zus en dat wil wat zeggen.

boeking

In mijn mailbox zit ineens een boeking. Voor een ticket naar India.
Ieks. En ook: wauw.
Het gaat dus door. Nu nog even in rattentempo vanalles regelen. Visum. Oppas. Verzekeringen voor de apparatuur. Contacten ter plaatse. Garantiebrieven. Antimalariamuggensmeersels. Krijg het er warm van.

tars broech

Gijs is fier als een kanon.

Ik heb zijn broek 'gerapeerd', met de door oma meegebachte Cars applicaties. Hij wilde hem direct de volgende ochtend aan, en was vanmorgen hoogst verontwaardigd dat de broek alweer in de was verdween wegens écht te vies geworden. Zijn mooie Tars broech... nét gerapeerd en dan alweer in de was!?

wazig

De accu was toch echt leeg gisteren. Eigenlijk woensdagavond al. Na een ...intensieve middag kreeg ik het nog wel voor elkaar om de kinderen op een behoorlijke manier in bed te leggen, en ben toen zelf ook maar gaan slapen. Twee uur later werd Elise weer huilend wakker: paracetamol uitgewerkt. Ik stond zelf al behoorlijk te trillen op mijn benen, maar gelukkig was Mark inmiddels thuis om het over te nemen. De volgende ochtend voelde ze zich weer kiplekker en is gewoon naar school vertrokken. Ikzelf was juist nog brakker dan tevoren dus thuis gebleven en de dag in een soort van comateuze toestand doorgebracht. Het spreekwoord zegt echter dat moeders eigenlijk niet ziek kunnen zijn, en dat werd onderstreept door een telefoontje halverwege de middag: de BSO. Elise was ziek, of we haar konden halen. Toch weer oorpijn. Opnieuw neusdruppels en paracetamol gegeven en twee uur later zat ze alweer te stuiteren en had praatjes voor tien. Vroeg in bed en vanochtend weer zo fit als een hoentje. In tegenstelling tot mama, maar die krabbelt ook weer op en zit nu wazig te wezen met een kop koffie op de bank. Da's al meer dan gisteren.

geschiedenis herhaalt zichzelf

Ik zal vijf geweest zijn toen ik na een verjaarspartijtje of een balletles of iets anders belangrijks dat vijfjarige meisjes bezighoudt, aan het begin van de avond klaagde over oorpijn. Het werd zo erg, dat we voor mijn gevoel midden in de nacht (maar waarschijnlijk gewoon in het donker) naar het ziekenhuis gingen, waar mijn oor werd doorgeprikt. Oorontsteking. 't Was geen succes, dat blijkt wel uit dat ik het nog weet én dat de enige herinnering die ik zélf nog heb eraan (en dus niet uit de overlevering meegekregen) is dat het prikken vreselijk pijn deed. En dat ik achteraf vroeg of dit nu nooit meer kon gebeuren en wat ik daarvoor moest doen. Emotioneel intelligente arts die dan aan een kleuter vertelt dat het zéker nog wel eens kan gebeuren...

Vandaag haalde ik Elise van de dansles en zag haar tot het einde toe vrolijk springen en huppelen. In de auto klaagde ze ineens over haar oor, maar dat was ook zo weer voorbij. Naarmate bedtijd naderde, werd het meer en meer, tot ze alleen nog maar hard kon huilen. Nu werkt de paracetamol en de warme kruik die ik haar heb gegeven om ertegen te houden, en slaapt ze. Ik hoop voor haar dat we geen letterlijke herhaling krijgen.

in mijn hoofd

In het hoofd van een kleuter krijgt de wereld steeds meer vorm. Kaarten worden ingekleurd en voorzien van details. Er worden verklarende aanduidingen geschreven bij de gebieden. Dingen worden in vakjes opgeborgen.

Elise zei afgelopen week dat 'soms de aarde kapot scheurt, en dan komt er verbrande steen uit, en dan worden mensen bedekt en die zijn dan ook steen.' Ik vroeg of ze lava bedoelde. Dat was inderdaad het geval. Ze wist het geheel behoorlijk accuraat na te vertellen, alleen het woord lava en het woord vulkaan was ze kwijt.

Nog concreter kwam 'de werking van het gehoor' eruit. 'In je oor zijn haartjes,' zei Elise, 'en als er dan geluid in je oor komt, dan gaan die haartjes bewegen en dan hoor je geluid.' Dat had ze 'gezien op een film.' Nou weet ik precies wélke film dat was: een omnimax documentaire over het menselijk lichaam. Die zagen we máánden geleden: in Canada. Is goed blijven hangen in dat koppie. Of, zoals Elise altijd zegt, wanneer we vragen hoe ze zoiets weet: 'Gewoon, dat wist ik in mijn hoofd.'

daar is-ie dan

Zaterdag komt Sint pas echt aan, maar de tekenen waren natuurlijk al even aanwezig. De afgelopen dagen doken er ineens kruidnootjes op in dit huis. En vandaag lag er zomaar spontaan een dvd met een Sinterklaas-concert van VOF de Kunst. Nu schalt er 'O kom er eens kijken...' door de kamer en Elise en Gijs kijken geboeid mee. Jetzt geht's los...

cosí fan tutte

Gijs heeft een nieuwe autostoel. Ik betrapte mezelf er steeds vaker op dat het wel handig was om met hem alléén in de auto te gaan, omdat hij dan in de stoel van Elise kon zitten. Daar is-ie al enige tijd groot genoeg voor, en hij vindt het geweldig leuk. Formeel mag hij nog drie kilo in zijn oude fauteuil - maar een normale gordel vastmaken is toch wel érg handig.

Vandaag naar de winkel geweest, en een identieke cosi aan die van Elise uitgezocht. Nou ja... identiek... Elise heeft een donkerblauwe. Die waren er niet meer, de keuze was nu donkergrijs of racewagenrood. Het is niet moeilijk te raden welke bij Gijs het meest in de smaak viel. Het ding was echter wel héél erg rood. Té rood, naar mijn zin. En zo heb ik de onafhankelijke eigen smaak van mijn zoon gevetood en het grijze geval gekocht.

Dat weerhoudt Gijs er niet van om trots tot achter zijn oren te zijn met zijn siège. Reuze cosi, met twee van die zitijzers achterin.

absurdistan (2)

'Als ik nu mijn mes zo doe en ik snij dan is mijn pink eraf.' zegt Elise.
Ik zeg dat me dat erg onhandig lijkt, vooral met tellen.
Elise bevestigt dat en telt haar vingers: 'Eén, twee, drie, vier...'
Waarop Gijs zegt: '...donderdag...'

tijd voor de Rabobank?

Mijn baken is dood.

Onderweg naar het station kijk ik altijd direct als ik over de brug van de Kamer van Koophandel ben omhoog naar het Rabobankgebouw. Daar staat in vertrouwde witgele digitale cijfers de tijd. Afgewisseld met de temperatuur. De tijd is handig: hoeveel minuten nog tot het fluitsignaal van 6:47... 7:02... 7:17? Heeft het zin om een rood stoplichtje te nemen? Moet ik in vliegende vaart langs de gratiskrantenzuiltjes? Of kan het allemaal piano-piano?

Nog veel interessanter is de temperatuur. Een mini reality check. "Dáárom heb ik het zo warm." Of: "Ah, goed dat ik mijn winterjas aan heb."

Maar nu is dit baken, dit lichtend informatiepunt, zwart. Geen letters, geen cijfers. Treurnis is mijn deel. Rabobank zinkt een stukje verder in het moeras.

dieselding

Ik sta op het perron en wacht op de 7:02 naar Alkmaar. In het donker komt een kort dik ding aangetuft. Sommige mensen gaan klaar staan, pakken hun tas of vouwen hun Spits op. Het ding tuft met een vaartje langs perron 5. Het is alleen maar een diesellocje met daarachter twee grote gele doorzonbakken. De machinist vindt het zelf ook een mooi ding, dat kun je zo zien.

comfort zone

nieuwe grammatica

Meervoud volgens Gijs:

één zebra, twee zebraden.

tof

Doyenne du Comice peren zijn per definitie beter, ronder, lekkerder en sappiger dan die strakke Conferencejes die AH altijd in overvloed heeft liggen. Over de variant met stickers 'Eetrijp' erop hoef je al helemaal niet te twijfelen. Alleen zijn ze niet zo geschikt om mee te nemen. Te kwetsbaar, en eenmaal geschild in een bakje blijven ze niet zo lang lekker als je zou willen. Zo kwam het dat ik vandaag nog drie grote rijpe peren aantrof in de koelkast.

Ik wilde graag een ronde perencake met custardvulling ervan maken, maar er bleek helemaal geen boter meer te zijn. Het Ministerie van Voorraadbeheer sluit kennelijk niet altijd even naadloos aan op de veranderende behoeften van haar onderdanen. Dus werd het een perenclafoutis, met vanille, citroenrasp en amandelschaafsel op de bovenkant. Het ding rijst achter mijn rug in de oven haast zijn schaal uit. Ik ben benieuwd.

dunnetje

Onze beuk is een imposant ding.
Behalve als de eerste herfststorm geweest is.
Nu staat-ie dun en bijna kaal te wezen.
Net of-ie het koud heeft.

jawellus

Jawellus! is Gijs' recente aanwinst in zijn Woordenverzameling.
Hij antwoordt nooit bevestigend met ja of jawel, maar altijd met ...jawellus!

grote paa-haard!

Gijs wordt aangekleed in de kamer hiernaast.
Mark vraagt of hij zelf zijn sok aan kan doen, maar daar heeft Gijs geen trek in.
'Ben jij een kleine luilak?' is Marks retorische vraag.
'Neehee, een grote paard!' zegt Gijs.

sterren

'Eigenlijk...' zegt Elise, 'zijn sterren rondjes.'

Ik vraag hoe ze dat weet, en zoals gebruikelijk is haar antwoord: 'Gewoon, in mijn hoofd.'

sticky

Mijn lieve kinderen zijn van het type 'lekker zelfstandig'. Dat ze altijd zelf naar beneden gaan als ze wakker worden, is iets waar we al lang aan gewend zijn. Dat Elise zichzelf aankleedt, en bepaald niet onverdienstelijk, is zelfs heel plezierig. Dat ze zichzelf ontbijt maken is... tja. Zo nu en dan sneuvelt er serviesgoed (zie enkele dagen geleden), zo nu en dan ... ach nee: altijd.. wordt het een puinhoop. Ook vanochtend weer kwam ik beneden en trof een onaangeklede Gijs en een aangeklede Elise. De laatste at een keurige boterham, de eerste tekende een honingballet in een honingzwembad met de schenkhoning, en zowel Gijs zelf als zijn omgeving kleefde overal door de schenkhoning.

Ik werd ...licht geïrriteerd.

Eenmaal onder de douche besloot ik dat ik misschien toch wat te hard de zelfredzaamheid de kop in had gedrukt. En toen ik beneden kwam, hadden ze vrijwel alles keurig opgeruimd. Genoeg om het smeltpunt te bereiken. Ik heb uitgelegd dat ik het uitstekend vond als ze ontbijten, zelfs geweldig dat ze zo goed opruimen... en dat we de honing dan maar even achterwege laten. Daar konden ze allebei mee leven.

kiezelpaadje (2)

Mijn kinderen knarsen 's nachts als een kiezelpaadje. En mijn echtgenoot droeg een kiezelpaadje mee, vanbinnen. Tot het gisteren verwijderd werd door een kundig artiest. Nu zit het kiezelpaadje in een potje, met een sticker erop. 6 stukjes niersteen, beter kwijt dan rijk. Gelukkig is-ie weer thuis.

oog voor auto's

Ik liep met Gijs over een parkeerterrein toen hij plotseling stilhield, een paar meter terugliep en vooroverboog naar een van de geparkeerde auto's.
'Deze auto heeft zijn deur open, mama.'
En inderdaad. De deur zat net niet dicht.

Tssss. Dat zie ik meestal niet eens bij mijn éigen auto!

sonja

Aan de andere kant van het gangpad in de trein zit een man. Hij pakt uit zijn tas een boterhamzakje met daarin een eierkoek. Telkens als ik mensen een eierkoek zie eten, denk ik aan het recente bericht dat Unilever (en andere grote concerns) goede zaken doen dankzij Sonja Bakker, die hun producten plugt alsof het om verse groenten en fruit ging. Sonja plugt ook eierkoeken, en sindsdien denk ik bij elke eierkoek 'oh... zeker Sonja.' Ik moet zelfs moeite doen om niet vertrouwelijk naar de andere kant te leunen en de beste man te vragen '...zeg... Sonja?'

vraagteken

Ik haal Elise op van de BSO.
Ze vertelt wat ze die dag zoal heeft gedaan op school: getimmerd, in de zandbak gespeeld, en... bij het vraagteken gestaan.

Bij het vraagteken sta je alleen als je even moet nadenken over wat je hebt gedaan, dus ik informeerde maar eens wat ze dan wel op haar geweten had. Welaan. Ze had ...vieze woorden gezegd. Samen met B. Tjonge, daar moest ik even van bijkomen.

Ik vroeg wat ze dan wel hadden gezegd (nooit te oud om te leren tenslotte). De oogst was helaas briljant van eenvoud: '...ehmmm "poep" ...ennn uhhhh.... "plas" en "kont"...'

Nou ja zeg. Waar moet dat héén?

Osewoudt

In de bus komt een jongen naast me zitten. Hij draagt een korte grijze jas en een studentikoze newspaperboy tas van canvas. Hij vraagt of de Metro die op de stoel ligt, van mij is - dat is niet het geval. Ik pak mijn boek uit mijn tas.

Hij pakt óók een boek. Ik kan op zo'n moment nooit de verleiding weerstaan om opzij te gluren en te kijken of ik op basis van een paar zinnen kan zien welk boek het is. Dat lukt lang niet altijd, tenzij de kop- of voetregel erg veel weggeeft. Maar dit keer zag ik bijna meteen de naam Osewoudt. Aha: W.F. Hermans dus. Hoera! Er zit een echte lezer naast me! En hij werkt nog bij hetzelfde bedrijf als ik ook!

shaffy

Asjemenou.
Ik hoor met een half oor het NOS journaal terwijl ik iemand iets uitleg over breien.
Er is een buste van Ramses Shaffy geplaatst in de Koninklijke Schouwburg.
Gemaakt door beeldhouwer Jeroen Spijker. Ik kijk eens even goed - en ja hoor. Een studiegenoot. Zelfde jaargang. Grappig. Toen maakte hij ook al beelden.

glazen

Ik heb Elise beloofd dat ze na het eten K3 mag kijken op tv.
Halverwege het eten vraagt ze dan ook geïnteresseerd of ze de 'hele of de halve K3 mogen kijken.'


Net als ik mijn mond open wil doen om te zeggen dat ik eerst even rustig mijn eten wil opeten, roept Gijs eroverheen 'De HALVE K3!! Ich wilt de HALVE K3!'

Typisch gevalletje eigen-glazen-ingooien... :)

Ze zitten lekker te genieten.

mooi

Ik houd niet zo van die programma's die meesurfen op hoe mensen lang-verloren familieleden al dan niet terugvinden. Melodramatisch geneuzel met een digibeta tape erbovenop. Maar ik kijk nu naar een stukje waar ik eigenlijk alleen maar inzapte omdat het over Noorwegen ging.

En daar is een man. Over de 80, en de langgezochte vader van iemand uit Nederland. Hij legt uit wat hij verwacht van het leven. Dat hij terugkijkt, in rust. De man straalt aan alle kanten de rust en de berusting uit. Dat hij elke dag geniet, zegt hij, en dat hij vrede heeft met dat zijn capaciteiten verminderen. Het is een prachtig stukje, waarbij je je adem inhoudt. En dan ontmoet deze man voor het eerst in zijn leven zijn zoon. Van wie hij het bestaan niet wist. Daarna is het alleen nog emotie-tv, maar tot dat moment is het even een stukje echte mensen gevangen in beeld en geluid. Zo wil ik het ook wel maken. Knap gevangen.

Noorwegen! Noorwegen! Noorwegen!

Met je fjorden! Fjorden! Fjorden!

(hoeveel mensen herkennen dit citaat nog?)

Op Nederland 1 is een item over Noorwegen. En zonder het te beseffen is het al gepasseerd: Noorwegen gaat DOOR! Noorwegen wordt geboekt - in december ga ik ... naar Noorwegen! Eerste keer Scandinavië. En direct maar in hartje winter. Geweldig.

sonisch (2)

Plaque, thou hast been zappeth.

Als Shakespeare een sonische tandenborstel had gehad, leerden we dit nu op school. My goodness: nieuwe borstels poetsen schoon, was het spreekwoord. 't Is een vreemd ding, maar het werkt. Als je er een ploepje tandpasta op doet en het ding aanzet vóórdat je het in je mond doet, wordt je plafond gratis gewit. Eenmaal binnen jeukt het ding als de ziekte tegen je tandvlees. Het heeft eigen ideëen over hoe lang je waar mag en moet poetsen ('intelligent brushing'). Het instructieboekje is even lang als dat van de DVD speler. Het ontsmet borsteltjes met UV stralen (hoe sci-fi, hoe poëtisch).

En het werkt. Het poetst afschrikwekkend schoon. Mijn gebit is bepaald niet van topkwaliteit, maar hiermee gaan de bijtijzers het nog wel een jaar of 20 volhouden.

raperen

'Jij moet mijn broech raperen' verklaart Gijs.
En inderdaad, bij inspectie blijkt dat in zijn spijkerbroekje aan beide zijden de knieën doorgesleten zijn. Tijd voor de brave allesoverwinnende... KNIESTUKKEN. Zouden ze bestaan in Bob-de-B design?

knullig

Ik heb Ergens Iets besteld - online.

De aanbieder in kwestie stuurde me een linkje waarmee ik mijn pakketje kan traceren op zijn weg naar mijn voordeur (waar het, als altijd, afgeleverd zal worden door mijn favoriete kortgetondeuste Franse koerier).

Niet dus.
Ik heb werkelijk nog Nooit - (herhaalt: NOOIT) - een pakketje kunnen traceren met de TPG track&trace service, want: die WERKT GEWOON NIET. Vul het nummer in, vul je postcode in, en je krijgt een foutmelding. Dit pakket bestaat niet. En dat pakket, jawel, wordt waarschijnlijk morgen aangeboden door die aardige Franse koerier. Dat is me nu een keer of vijf overkomen en ik zou eigenlijk beter moeten weten. De TPG Track and Trace service: compleet zinloos.

lekker destructief

Onze schilderende vrienden moesten vorige week de vlinderstruiken preventief ruimen. Anders konden ze hun ladders niet eens kwijt, om de onderzijde van ons nooitgebruikte balkonnetje te texen. Dus, met onze volledige instemming, snoeiden ze de buddleia's af tot 30 cm boven de grond. Op de oprit lag een indrukwekkende stapel struikonderdelen. Die moesten nog Weg - op een of andere manier. En pas nu waren de groenbakken weer geleegd, na een week van veel blaadjesruimen.

Dus trok ik mijn Noorse vest aan en een paar beschermende handschoenen, nam zaag en snoeischaar te hand en heb me een half uurtje uitgeleefd. Takken breken, proppen, zagen, knakken en knippen is normaalgesproken niet mijn favoriete taak, maar zo na een lange kantoordag met een paar uur lekker geestdodend werk (tja, nieuwe design release vandaag, dat brengt een hoop dom geklik met zich mee) was het wel uiterst bevredigend.

neppe baby

Elise probeert haar 'baby Rorau' in een tuinbroekje te wurmen. Ze doet me een beetje denken aan een ironisch columnpje van lang geleden dat verklaarde dat mensen die een kinderwens hebben 'omdat je ze zo leuk kunt aankleden' eerst maar eens een octopus moesten aanschaffen en díe binnen 10 minuten in zo'n leuk Oilily tuinbroekje wurmen alvorens aan een echt kind te beginnen.

Haar ijverige pogingen werpen nog geen vruchten af en ik opper dat baby Rorau misschien gegroeid is. 'Neeeeeee mama, dat kan dus niet hè, want baby Rorau is een knuffel.' verklaart Elise. Is zijn broekje dan gekrompen in de was? Elise weet niet wat krimpen is, maar mijn uitleg gaat verloren in haar juichkreet: eindelijk is baby Rorau bereid om niet steeds twee benen in één broekspijpje te stoppen. Na heel heel veel gepruts heeft de pop het broekje aan.

'En nu, mama, moeten we eigenlijk naar een neppe-baby-winkel om schoentjes voor baby Rorau te kopen!'

placherig

Gijs is boos - op Mark. 'Ich vind het NIET leuch papa als jij mij in BAD doet!! Ich wilt NIET water op mij voeten!'

Mark legt nog eens rustig uit dat hij weinig keuze had, Gijs plakte namelijk van zijn dubbele kruintje tot zijn tien tenen. Van de honing. Hij en Elise waren erin geslaagd om bij het zelf-maken van ontbijt op beide bordjes een zwembad van honing te maken.

Misschien verwacht ik toch teveel van ze. Zelf naar beneden gaan en je vermaken terwijl je ouders de computer én de tv op een tijdschakelaar hebben gezet zodat je niet van zes tot acht voor een scherm hangt en dan de rest van de dag strontchagrijnig bent, is één ding. Dat op zich is al best een knappe prestatie voor twee kleuters, helemaal als je in aanmerking neemt dat het vrijwel altijd tamelijk vreedzaam verloopt.

Zelf zonder noemenswaardige schade je ontbijt maken én opruimen is een tweede. Gisteren sneuvelden er drie ontbijtborden bij dit proces. Een beteuterde Elise verklaarde dat ze 'ook voor jou en papa een bordje neer wilde zetten.' Nou laat iedereen wel eens wat vallen, er gaat in dit huishouden bijna nooit serviesgoed kapot maar ik was er toevallig de avond tevoren in geslaagd om met een zwierige trap een wijnglas tegen de grond te meppen toen ik mijn maat 38 op de tafel wilde parkeren ten tijde van het tien-uur-journaal. Glas in gruzelementen en gelukkig was de rode wijn die erin zat, vrijwel op.

Deze wetenschap stelde Elise wel enigszins gerust - aardewerk en glas mollen is dus menselijk - maar de afspraak dat ze zich voortaan zouden beperken tot houten borden voor hun zelfstandig ontbijt, was ze vanochtend weer vergeten. En het klaargelegde fruit was geen-ontbijt-genoeg, zeker niet voor Gijs, die nog altijd alle natuurlijke vitamine-C bronnen wantrouwt.

De honing is weer weggewassen, de melk van de trap gepoetst en de vleeswaren in de koelkast opgeborgen. Ik neem een kopje koffie en trek het strategie-arsenaal open. Volgende week hebben we weer een kans.

vijf kiklo inktvip

Ik lach me rot om die nieuwe reclame van KPN. Hij wordt ook elke keer leuker. 'Vijf kliklo inktvip - goeiemoggel.' En dan op de vrachtwagen 'Willep de Vriep Transploft'. Briljant.

slacht

Ik ga een knolselder slachten. Gewoon voor in de puree. Maar net als een pompoen is een knolselder een ding dat met beleid verwerkt dient te worden. Het kost even tijd om hem netjes te verzagen tot eetbare onderdelen. Echt iets om in het weekend in te plannen dus. Deze knol gaat de gebakken panga-filets vanavond begeleiden. De teriyaki tonijn kan morgen ook nog. Het wordt een vissig weekend, ik zet maar vast een extra fles Chardonnay koud.

sonisch

Ik heb een spannend pakje gekregen (pack suspense). Er zat een tandenborstel in, of eigenlijk meer een sonische gebitsreiginigssuite. Zoiets mag haast geen tandenborstel meer heten. Bedoeld om te testen, en als-ie bevalt, te kopen. Hij ziet er niet alleen Indrukwekkend uit, met zes Indrukwekkende lampjes op het handvat en Indrukwekkende termen, maar hij kwam ook met meer accessoires dan ik me kon indenken bij een nederige tandenborstel. Er zit zelfs een kastje bij dat met behulp van UV de borstelkoppen reinigt. Eerst maar eens opladen om te zien of hij kan wat een basic tandenborstel in elk geval moet kunnen: poetsen.

pack

De nieuwe Citroën komt half februari. Zowel de leasemaatschappij als de dealer hebben het bevestigd. Mooi aan de marketing van zo'n product als een auto, is het denken in accessoirepakketten. Alles komt in een pack. Uitgesproken als ...PAK! - waarbij het uitroepteken integraal onderdeel uitmaakt van het geheel. Zo hebben wij straks een Pack Luminosité en een Pack Visibilité (ofzo, maar het kan evengoed een Pack Velocité, Pack Superiorité of een Pack Maternité geweest zijn - iets met lampen en iets met een glazen dak). Bij een Pack zit steevast iets wat je wilt, en ook altijd iets waar je helemaal niet op zit te wachten. De combinaties zijn even gedurfd als verrassend. Bij een Pack met een panoramadak krijg je ook lampjes op je buitenspiegels. Bij een Pack met een los te openen raam in de achterklep (retehandig) krijg je een hondennet (voor welke hond?).

Het concept Pack heeft voorgoed zijn intrek genomen in dit huishouden. Zo kunnen we elkaar een Pack diner (eten + afwas) aanbieden of een Pack kopjethee (thee + gezellige conversatie).

zeven handen vol

Voorop het katern van de krant staat een aankondiging voor een artikel op pagina 5. 'Daar staat een nummer van hoe oud ik ben.' zegt Elise. 'Ik ben pas één hand vol.'

'Dat je een handvol bent, wist ik al, schat...' zeg ik. Zij kent de uitdrukking niet. En ach, wat maakt het ook uit van iemand die al bijna zeven handen vol is.

eurolines

Het idee dat over niet al te lange tijd de Goedheiligman in dit land arriveert, is doorgedrongen.

Ik vraag aan Gijs en Elise of ze weten hóe Sinterklaas in Nederland komt. Met het vliegtuig? Gijs schudt van nee. Met de trein? Nee, dat ook niet. Gijs weet het wel: '... met de bus!'

Easysint, budgetwise met de eurolines naar de Lage Landen.

zie je wel

Nét als je denkt dat ze écht niet beter kunnen, de Gijs-smoezen om uit zijn bed te komen, staat-ie een uur na inbedlegging naast je:

'Zíe je wel dattie het doet het licht van jullie kamer mama?'

kinderen

Ik zie een interview met een aantal militairen. Ze zijn gewond geraakt in Afghanistan, en een van hen is haar echtgenoot verloren door een aanslag. Een vrouw die haar been mist, zegt: 'maar ik heb die kinderen daar wél kunnen helpen.'

Ongelofelijk, want: het zijn zélf nog kinderen. Hoe oud zullen ze zijn - 22? 24?

etsen in Shanghai

Er hangen veel Rembrandts in Shanghai. Plasterk knipt een prachtig rood lint door. Chinezen op straat gokken wie dat is: Van Gogh? Picasso? Een meisje dat een boek had gekocht, weet het. Rembrandt.

En dan komen er opeens een paar etsen in beeld. In een flits ben ik weer in de kluis van het Leidse Prentenkabinet aan het Rapenburg. Waar ik dagenlang door dozen met prenten ging - letterlijk dozen vol. Prenten in passepartouts met knisperend papier ertussen. Er waren ook dozen met etsen van Rembrandt bij. Ik moest selecteren - welke series moesten worden gescand en welke niet. Dozen vol. En nu hangen er een paar in Shanghai.

senior

Toby wordt oud. Hoewel hij bij zijn laatste checkup door de dierenarts nog gecomplimenteerd werd met zijn minimaal-twaalfjarige status, zien we de laatste weken toch wel de tekenen van een senior in hem. Hij heeft kale plekjes op zijn oren (die gelukkig weer aangroeien), een lelijke plek op zijn wang (waar eerst een abces zat dat weer genas), en de laatste tijd mist hij verdacht vaak doel als hij probeert op je schoot of op een stoel te springen. Hopelijk gaat hij nog jaren mee, maar als hij morgen opeens grijs is in plaats van zwart-wit, zou het me niet eens verbazen.

strak

Het hele pand staat weer strak in de verf hier. De mannen hebben hun Pipo-kar weer van de oprit weggereden en zijn een paar werkdagen na de start vertrokken. Het ziet er prima uit. Zelfs de onderkant van het balkonnetje hebben ze getext. Mooie Sigma op het houtwerk. Keurig. We kunnen er weer een paar jaar tegen.

mt. 28

Volgens het RTL nieuws hebben veel kinderen onder de 12 nog nooit geschaatst. Dat kun je niet zeggen van Elise, die heeft vorig jaar diverse keren geschaatst met Mark en wel zo enthousiast dat we haar een eigen paar schaatsjes hebben gekocht dit keer. De sportartikelenbeurs afgelopen weekend bood leuke kleine ijshockeyschaatsjes aan. Huren was haast duurder. Dus nu staat hier een stelletje Maple Leaf Skates maat 28. 'Wel een beetje voor jongens,' aldus Elise, '...maar ook wel stoer.'

gaatjes

Vanochtend toen ik Elise naar school bracht, vertelde ik dat ik daarna even naar de dokter moest voor een paar prikken. Dat had ik beter niet kunnen doen, ze werd terstond treurig bij de gedachte alleen al. Terwijl ik juist dacht dat het wel illustratief was om te horen dat grote mensen óók gewoon prikken halen alsof het niets is.

Ze verklaarde dat toen zij een prik moest, ze daarna 'een gaatje in haar arm' had. Ik heb inmiddels twéé gaatjes. Hopen dat ik niet leegloop.

sippen in de ochtend

Voordat Gijs' bloedsuiker opgepompt is met de nodige boterhammetjes pindakaas en chocopasta, begint elke zin die hij uitspreekt met een jammerklacht. 'Mahamáá.... (*boehoe*)... ich wilt obbijhijijteh!' Antwoord geven heeft geen zin want om zijn eisen kracht bij te zetten, herhaalt hij zijn verzoek nog een paar maal op dwingende toon. Hoe hebben we eigenlijk ooit voor elkaar gekregen dat Elise zichzelf éérst aankleedt voordat ze naar beneden gaat? En dat met verve, ze is een ster in combinaties maken en hoeft hoogstens af en toe eens op een te groot aantal vlekken (ook lievelingskleren moet je niet langer dan een dag of twee achter elkaar willen dragen) of de lage temperaturen gewezen te worden (zodat ze een maillot aandoet) maar voor het overige hebben we daar weinig tot geen werk aan. Nu Gijs nog uit de sip-modus in de zelfstandig-modus krijgen.

Niet Gecoördineerd Groen

Op mijn weg naar het station en terug erger ik me dagelijks aan de slechte afstelling van de verkeerslichten. Als voetganger ben je mooi het haasje wanneer je uit de richting TU/e naar de achterzijde van Eindhoven Centraal wilt of vice versa. De voetgangerslichten zijn belabberd gecoördineerd. Ze lijken een random keuze te maken uit een serie onduidelijke routines die ertoe leiden dat je de ene keer als voetganger verondersteld wordt in enkele seconden 9 rijbanen over te steken, en de andere keer dat in 3 tranches mag doen terwijl het overige verkeer tussendoor ruimschoots de gelegenheid krijgt in twee of meer groen-oranje-rood cycli terwijl de voetgangers en fietsers wachten... en wachten... en ...wachten. Veel mensen hebben geen zin in wortel schieten en kiezen voor zichzelf. Waarom zou je nog luisteren naar het rode mannetje als de fietsers op de baan die exact parallel aan de jouwe ligt, minutenlang ongestoord groen hebben?

NietGecoördineerd Groen: altijd weer goed voor een stukje ergernis.

slabestekje

Vanaf de eerste keer dat ik in de als zeeslakken fluitende dubbeldekkerintercity's stapte, was het jashaakje hetgene dat de meeste aandacht trok. Wat een Opmerkelijk Design. Wat een Merkwaardig Dingetje. Het ziet eruit alsof de ontwerpers ergens een reusachtige partij incompetente slabestekjes konden opkopen en daar de grepen vanaf schroefden. Allemaal tweepuntige vorkjes.

de wát??

Juist ja, de Nationale Bijbel Test 2007.

Op prime time op tv.
En ik ben oprecht verbaasd. Dat ze daar een programma van maken.

Dat is ook weer raar natuurlijk: ben ik immers niet zelf afgestudeerd op deficiëntieonderwijs op het gebied van bijbelkennis?

En toch hè...

Die deficiëntie wás er juist omdát ze er geen National Prime Time Television van maakten.

Nu heb je God-op-je-Ipod en hoe heet het verder allemaal. Nu heb je dat toch niet meer nodig? Nu kijk je toch gewoon op Youtube als je iets tekort kwam in je reli-opvoeding?

regenboog

Tegen het eind van de middag was er zo'n prachtige dubbele regenboog te zien boven de straat dat ik Gijs, Elise en T. op het balkon riep om te kijken. De dames hadden het na een paar minuten gezien, maar Gijs heeft gekeken tot de regenboog helemaal in grijze wolken vervaagd was. Daarna was hij hevig verontwaardigd en verdrietig. Hij heeft nog twee uur lang betoogd dat we de regenboog moesten gaan zoeken: 'Ich heeft een idee! Wij tunnen de auto nemen en de regenboog zoechen!'. Helaas voor Gijs moest hij het stellen met plaatjes van regenbogen op internet en een mooie door papa getekende regenboog.

Walexander

Willem-A. heeft weer een plusje verdiend in mijn boekje. Hij ontplofte zowat bij de gedachte aan zijn kind op een pedo-site. En terecht. Hij hield zich keurig in toom voor de camera, maar oh wat was W-A pissed off. Zijn ze nou helemaal van de pot gerukt. Hoe haalt iemand het in zijn hoofd.

prich! (2)

'Iedereen moet wel eens een prich.' zou Gijs zeggen. Nu is mama aan de beurt. DTP, Hepatitis-A en wie weet wat de GGD me overmorgen nog meer aansmeert. Ach welja, ben ik weer jáááren onder de pannen qua enge tropische ziektes.

Mumbai

Mumbai Mumbai Mumbai.

Het houdt me wel bezig.

Oslo en dan Mumbai.
Sneeuw en dan hitte.
Een van de meest welvarende landen ter wereld, en een kleine stad.
En dan een van de arme landen van de wereld, en een mega-metropool.

Mumbai: volgens mij moet ik het doen.

schema

Waar ik echt helemaal niets van begrijp is de mededeling 'dames en heren, u zult gemerkt hebben dat wij langzamer rijden dan gebruikelijk, dat komt omdat we achter een goederentrein rijden' (en dit geheel leidt dan tot 25 minuten vertraging). Want: die goederentrein rijdt daar toch niet zomaar??? Je weet toch als spoorbeheerder dat die trein daar gaat rijden? Die rijdt daar toch elke week op die tijd?! Of misschien wel elke dag!? Die trein komt potverju toch niet uit de LUCHT vallen, zoals die blaadjes waar je wielen driehoekig of octagonaal of weetiket van worden? Die trein is toch geen verstekeling op je netwerk? Als je freeloaders hebt rondrijden, moet je er gauw wat aan doen als ProRail zijnde, maar het lijkt me sterk dat die treinen verschijnen en verdwijnen op de schermpjes van de baanvakbeheerders alsof het regenbuien zijn.

december reismaand

Het wordt een spectaculaire decembermaand. Ik geloof niet dat ik mijn kantoor veel van binnen ga zien. De tweede week van december staan we te filmen in Oslo. Naar alle waarschijnlijkheid in de sneeuw.

En toen kwam vandaag het verzoek of we dan de derde week van december in Mumbai konden filmen. India. Oef. 2008 was me liever geweest, maar díe kans zit er niet in.

quique amavit, cras amet

Ze zijn kort en rond of lang en blond. Ze zijn gekleed in grijze pantalons met een messcherpe vouw en donkerblauw fluwelen jasjes. Ze dragen allemaal een gewoon ongecoördineerd overhemd uit hun eigen collectie en géén stropdas. Ze zijn stuk voor stuk uiterst Brits, beschaafd, met zelfspot en humor. Ze kunnen praten, ze staan op een podium, ze zíjn er, en vooral kunnen ze zingen. Ze zijn balsem voor de ziel en peper in je oor. Ze sissen en spetteren, zoemen, kletteren en maken soms een muur en dan weer een flinterdun blaadje van geluid. Ze zijn er al decennia en ze zijn met zijn zessen, hoewel er in totaal 19 geweest zijn. Ze heten David, Chris of Stephen. Ze zijn de King's Singers.

Ze zongen Engelse madrigalen. Ze zongen dingen die wij óok zongen, als Mockingbird Thrill, lang geleden. Heel vreemd om je eigen partij te horen door een counter. Zo hoorde het, toen de muziek geschreven werd. Het klinkt grappig, soms kaal, soms scherp, en ook - als je niet kijkt en vergeet dat het een man is, gewoon precies goed. Ze zongen Poulenc, mijn favoriet voor recenter kamerkoorrepertoire, en nog wel een selectie uit de Huit Chansons. Met het CM kamerkoor gezongen. Onze Franse uitspraak is beter, voor de rest zijn de KS natuurlijk altijd je meerdere. Maar dan: Pilons l'orge door mannen gezongen... dat kan écht niet. Poulenc verder is breekbaar en fijnzinnig en af en toe dronkemansgelal.

Dan een werk speciaal geschreven voor de King's Singers: Cartography van John McCabe. Met een terugkerend refrein:

'Cras amet qui nunquam amavit;
Quique amavit, cras amet'

Drie Spaanse stukken, het laatste een zogenaamde 'ensalata': een spectaculaire mix van seculier en religieus, van Spaans - of was het Catalaans? - en Latijn. Langzaamaan komen er steeds meer grapjes voorbij, mimiek, gebaren.

En dan gaan de lessenaars weg. Tijd voor close harmony. Daar zijn ze natuurlijk eigenlijk voor. Het bestaansrecht van de King's Singers. Close harmony, het cabaret van de muziek. Het enorme podium is bijna leeg maar de zaal is tot de rand gevuld met geluid. De zaal geniet. Het is té snel voorbij - maar de toegift (Nella vecchia fattoria - de Italiaanse variant op Old McDonald, met een respectievelijk mekkerende en balkende countertenor, een miauwende tenor, een knorrende en een blaffende bariton en een toeterende bas) is goud waard.

meten is weten

Gijs meet mijn bloeddruk. Met het plastic gerätje uit zijn dokterskoffer. Als je hard in het kleine ballonnetje knijpt, draait het metertje lekker dol. 'Ech gaat jou bloederruch meten - helemaal. Honnerd Twinnig Tach-ig. Nou isset tlaar.' zegt Gijs tevreden.

wagenpark

Het witgoedwagenpark is geupgrade. Tevreden staan twee Mieles synchroon te wishwashen. Twee glanzende trommels draaien Softcare hun rondjes. Twee oranje displays laten de tijd teruglopen tot het einde van hun programma.

vlochen op de banch

Gijs kan nog steeds de K niet zeggen. Dat leidt tot allerlei leuke uitspraken. Gijs imiteren is bijna onmogelijk zonder fouten te maken, hijzelf is juist heel consequent: een K aan het begin van een lettergreep is een T, een K middenin of aan het eind is een CH. En héél héél soms komt het uitzonderingenlijstje erbij. Bijvoorbeeld als we pannenkoeken eten. Die heten pannepoechen. Voor het overige doen tnopjes tlich tlach en tichters twach twach. Plachen wij vlochen met boter op onze trechter. Eten wij toechtjes met chocholademelch erbij en lezen des avonds een boechtje op de banch.

kunnen wij het maken?

In de tram zit een paneel los. Elke keer dat de tram optrekt, zwiept het paneel met bedrading en al naar voren en klapt weer terug. Twee net ingestapte mannen besluiten gezamenlijk actie te ondernemen. Eén van hen, een kort stoer kaalgetondeust kleerkastje in een zwart leren jekkie, houdt het paneel dicht, terwijl een keurige veertiger met grijs haar probeert de bevestiging weer aan te draaien. Het lukt niet. Ze zien eruit als een duo uit Bob de Bouwer. Kunnen wij het maken?

He-laas-niet!

gezellig hè?

Gijs en Elise mogen nog een dvd'tje kijken. Elise zit op haar blauwe stoeltje, maar Gijs wil graag op de bank. Hij kruipt tussen mij en Mark. Pakt zijn favoriete autootje en zijn knuffelaap, kijkt tevreden naar ons op en zucht: '...gezellig hè?'

thans

Conducteurs in NS-treinen zijn de enige mensen die ik ken die het woord 'thans' nog volop gebruiken. "Dames en heren, thans komen wij aan te Pulkenrode centraal...." en dan nog drie maal in een boodschap van nog geen 30 seconden. Thans. Wie zegt er nou thans?

foutje

De man naast me in de trein heeft van zijn vrouw zo'n kadopakketje gehad met 7 paar sokken, 1 voor elke dag van de week. De boodschap is niet helemaal doorgekomen, want op zijn sokken staat vandaag met grote letters TUESDAY.

fantasie

Fantasie is een groot goed. Als je Gijs tegenwoordig zijn tandenborstel geeft, zegt hij 'klik!' en begint al 'brrrrrrrrzzzzzzzzt' geluiden makend zijn tanden te poetsen. Dan zegt hij weer 'klik' (nah, strikt genomen zegt hij 'tlig!') en geeft de borstel weer terug.

plat

Onderweg van de apotheek naar huis zie ik een platgereden egeltje. 't Is dat Elise er niet bij is, maar in mijn hoofd hoor ik haar toch zingen:

'Egeltje wil je overstéééken,
Heb je wel goed uitgekeken?
Ga toch naar het zebrapad
anders rijden ze je PLAT!'

...met op plat een harde klap in haar handen. Dit egeltje had niet zoveel interesse in muziek, denk ik.

min nul

Mensen krabben driftig hun ruiten. Op de platte daken van de garage en de grassprietjes aan de overkant zit een dun wit laagje. Het is koud. Zó koud dat een buitenthermometer ergens langs mijn weg het getal min nul aangeeft. Da's pas koud.

stoer

herfst (2)

grrrrrrrrrrrom

Gijs - by Mark and Irene
Leeuw - by Joyce

mini

Mini is in.

Op de markt hebben ze niet alleen meer kerstomaatjes maar ook minikomkommers, minichampignonnetjes en minitrostomaatjes. En als klap op de vuurpijl vond ik gisteren ...miniaubergines. Prachtig zijn ze, hopelijk hebben ze een maximale smaak.

absurdistan

M: 'Vanavond gaan we het tegenovergestelde doen van gisteren, Elise. Weet je wat 'tegenovergestelde' is?'
E: '...'
M: 'Dat is als iets precies het omgekeerde is. Bijvoorbeeld... het tegenovergestelde van dik... is dun. En van groot... klein. Wat is het tegenovergestelde van donker?'
E: '...'
I: '...zwaar!'
E: 'Neehee mama...'
I: '...bruin?'
E: 'NEE mama...'
I: 'Maar wat is dán het tegenovergestelde van donker?'
E: 'Televisie!'

fiets-ster

Elise begint een ware ster te worden in het fietsen. Ze is vastbesloten binnenkort papa's FietsExamen met goed gevolg af te leggen, want ze wil maar 1 ding: op de fiets naar school. Vandaag heeft ze eindeloos het gangetje hierachter op en neer gefietst. Geen sinecure, want het is smal en de betegelde reep in het middel is nóg smaller en érg boomwortelhobbelig. Toch laat ze zich niet afschrikken. Dat ze er momenteel als een bokser uitziet, komt dan ook niet van het fietsen maar van een onvoorzichtige BSO-genoot die, zoals ze het zelf uitdrukt, 'op haar gezicht gestaan heeft.'

er is geen betere

In vervolg op de sterfscène hebben we er geen gras over laten groeien en vanochtend al een nieuwe wasmachine gekocht. Een Miele. Over een week wordt hij geleverd. Ik heb me laten voorlichten over de verschillen tussen de vele modellen (over de verschillen tussen merken hoefde ik geen voorlichting, het was me volstrekt duidelijk waarom we een Miele wilden.) Eigenlijk merkwaardig aangezien ik maar zo'n 10% van de wassen in dit huishouden draai, als vervangend ministerie van Waszaken. Ik ben meer de staatssecretaris als het om was gaat.
Meer toeren dan het eerste model leek me totaal onnodig, veel is al veel en meer niet nuttig. Net als met stofzuigerwatten. Boven een bepaald wattage is het allemaal veel en maakt het geen moer meer uit. En kekke eigenschappen zoals een LED lampje in de trommel vond ik al helemaal oninteressant. Een basic Miele dus. Nog 7 dagen.

gillende worst

Gijs heeft een nieuwe running gag. Elke dag dat hij worst in plakjes op zijn boterham heeft, valt er wel een plakje naast. Gijs roept mij erbij, en ik moet de worst dan even streng toespreken. Dat gaat ongeveer als volgt: 'Zeg worst, wil jij wel eens héél gauw maken dat je op die boterham komt! Nu is het echt afgelopen met die flauwekul hoor! Laat ik niet merken dat je nog eens van die boterham komt. Heb jij soms geen oren?!'

Ergens halverwege begint Gijs al gierend van de lach mee te doen: 'Ja worst, dan moet jij op de trap! Dan gaat jij gillen! Whahahahaha, mama, die worst hééft toch geen oortjes, die kán niet luisteren, hahahaha....'

s'hoenen

Gijs is trots op zijn nieuwe schoenen. Zó trots dat hij soms volledig out of the blue binnen komt rennen met in elke hand een schoen en roept 'Tijch! Ich heeft NIEUWE SHOENEN!!'

leeuw

Gijs werd zojuist geschminkt als leeuw toen ik bij de Stampers arriveerde. Hij zat lang keurig stil, tot alle details waren aangebracht, en toen wilde hij wel mee. Onderweg naar de auto verklaarde hij: 'Ich gaat allemaal MENSE opeten! Niet alle mensen maar MEISJES! Ich gaat MEISJES opeten!'.

sterfscène

Uit de bijkeuken klonk zojuist een heuse sterfscène. De wasmachine, waar we al een paar weken met zorg naar luisteren omdat-ie toch wel erg veel herrie begint te maken, klonk dit keer alsof ter plaatse de tegelvloer onder hem grommend zou opensplijten en hij in een groot diep gat met veel vlammen en verzengende hitte zou verdwijnen. "Aáááááááh" gillend -natuurlijk.

Nee. De wasmachine klonk dramatisch. Verder niets. Maar heel lang gaat-ie het niet meer uithouden. Nou heeft hij al bijna 9 dienstjaren waarvan meer dan de helft in een jong gezin achter de rug en die tellen dubbel voor witgoed, heb ik me laten vertellen.

Dus ik oriënteer me vast. Dat gaat van pas komen.

bos

Het is boswandelingweer. Ik wil in het weekend maar één activiteit doen en dat is in het bos slenteren en eikeltjes, kastanjes en herfstbladeren verzamelen. En lekker herfstknutselen na afloop. En warme chocomel en speculaasjes. En kaasfondue. Allereenvoudigste wensjes kortom. En ik wil niet denken aan branding campagnes, site redesign en zélfs niet aan vernieuwde versies van scripts.

cap

Waarom hebben sommige jongens (het zijn altijd gozertjes tussen de 10 en 20 waarbij me dit opvalt) hun baseball petjes soms zó krap gemaakt, dat ze feitelijk bóvenop hun hoofden staan in plaats van eromheen vallen?

wens

Het meisje aan de andere kant van het gangpad legt haar moeder tot in detail uit waarom zij graag een paard wil. "Ja, een paard is gewoon... ehh,... gewoon... nou lief enzo. En nou ja, je weet wel."

Ik ben benieuwd wanneer bij ons de huisdieren op verlanglijstjes gaan verschijnen.

leaseblik

Het oordeel is geveld en het blik is besteld. De keuze is gevallen op (maakt omvangrijke envelop tergend langzaam open)...

...een donkerrode.

Gijs had namelijk een rode auto besteld, en daar kon ik niet zoveel tegen bedenken. Tot nog toe hadden we zwart, donkerrood, zwart, blauw... en een zwarte vond ik dit keer niet zo. Dus die stap in de reeks hebben we overgeslagen. De Scénic en de Picasso tegen elkaar afgewogen en alle mitsen en maren zorgvuldig bekeken, leidde uiteindelijk tot de bestelling van een Citroën C4 Grand Picasso met een 1.8 16V 135 benzinemotor en LPG tank. Opgefrist met een panoramadak, want dat zou ik wel missen na bijna 4 jaar in de SW. In BURLAT ROUGE. Prachtig klinkt-ie. Het zal wel januari worden voor hij geleverd wordt, dus Gijs moet nog even geduld hebben met 'onze blauwe auto'.

auto neemt trein

Ik zit in de trein, die Utrecht CS uitrijdt - en naast me rijdt een grote Nissan, even hard als wij. Er zit geen bestuurder in. Over alle hoofdsteunen zit plastic, en de handgreep aan het portier is met wit tape dichtgeplakt. De auto mindert vaart. Voor hem nóg een. En nóg een. Allemaal nieuw en onderweg naar de dealer, op de bovenste van twee laaddekken van een schier oneindige goederentrein.

stempeltje

Gijs is naar het consternatiebureau geweest. Op verzoek deed hij braaf mee: ballonnetje tekenen, treintje bouwen, blokkenstoof, ogentest. Pas tegen het einde begon onze 13,3 kilo's slankheid grapjes te maken omdat-ie er genoeg van had.

Na afloop zei 's middags iemand tegen hem 'zo Gijs, dus je hebt weer een OK-stempeltje gekregen?' waarop Gijs verbaasd naar zijn beide handjes keek en zei 'neej hoor, ich heeft niet stempehtje!'

hard

We eten spaghetti bolognese. Daar is Elise erg tevreden over. 'Ohhh mama! Dan ga ik mijn héle bord opeten!'

Op mijn commentaar dat zo'n bord wel erg hard is, rolt ze met haar ogen. Langzamerhand breekt de tijd aan dat mama gek is.

overal

Ook heel lang geleden verbaasde ik me al over de omvang van de wereld. Neem nou alleen maar dit land. Neem alleen maar een kleine wijk aan de rand van een kleine stad. In ál die huizen wonen mensen, gezinnen. In ál die huizen wordt gedacht, geleefd, gewerkt en gestreefd. Állemaal hebben ze een kaasschaaf en állemaal een fiets of drie. Overal is iedereen bezig zijn eigen leven en soms dat van anderen een stukje mooier of beter te maken. En allemaal zijn ze op zoek naar hetzelfde. Zijn ze ongelukkig, dan zoeken ze geluk. Zijn ze gelukkig, dan zoeken ze rust. En hebben ze rust, dan worden ze na verloop van tijd ongelukkig. Al die kleine cyclusjes in al die kernen.

herfst

Het was maar 5 graden toen ik vanochtend op pad ging. Winterjassenweer. Wat is dat heerlijk, om weer zo'n lekkere zware wollen jas aan te trekken. Wat ben ik blij dat het weer winter wordt. Wat gezellig dat het weer donker is als de trein door de vroege ochtend rijdt. Ik weet dat ik niet veel medestanders heb, maar het pro-winter-comité is wakker en nog altijd even actief als vorige jaren.

cabine

Treinen hebben vooraan bij de cabine van de machinist zo'n rottig deurtje dat onmiddellijk terugklapt als je het open duwt. De machinist aan de overzijde van het perron heeft zijn handen vol: koffie, grote tas. Hij geeft een bescheiden trapje tegen de deur. Deur open... en meteen weer dicht. Hij schopt nog eens ...en nog eens ...en telkens klapt het deurtje nog harder dicht dan het open ging. Je ziet het kleine zwarte donderwolkje boven zijn hoofd verschijnen. Hij zet zuchtend zijn tas neer. Opent de deur, stapt met één voet naar binnen, houdt de koffie zorgvuldig opzij met zijn elleboog tegen de deur, reikt naar zijn tas, valt nog nét niet tussen trein en spoor en verdwijnt naar binnen.
Hè hè... de dag kan beginnen.

te duur

Het Capgemini hoofdkwartier (dat klinkt té leger-achtig, maar wat is dan de betere vertaling van headquarters) ligt wel zo verbijsterend prachtig. De Rue Tilsitt klinkt onbeduidend, alleen degene die het opzoekt op de kaart of er langs gaat weet dat in werkelijkheid het gebouw ligt aan de Place d'Étoiles... ofwel, aan het plein waar de Arc de Triomphe op staat. Kun je het veel Parijziger bedenken? Het is bovendien een fraai pand, met daarin overal rookglazen spiegels, *pling*ende liften en hoogpolige vloerbedekking in Sahara beige of Coupre. De receptionist zit niet in een rentacop uniform achter een foute designdesk die meer weg heeft van het 8-uur-journaal decor, maar aan een keurige antieke met leer ingelegde werktafel. In een krijtstreep.

Kortom:

...wij verdienen teveel aan onze klanten.

feesjûh

Dat was dan het eerste officiële Partijtje. Als het doorgaat tot je kinderen basisschool-àf zijn, hebben we nog minstens 9 jaar te gaan. Het ging prima. Lekker cakejes versieren, beker-bierviltje-torens bouwen en snoepjesmemory spelen tot het tijd was voor poffertjes. De ouders kwamen alweer aanbellen toen de kinderen nog zaten te smikkelen. Het viel dus allemaal niet tegen. Maar morgen een dagje rust: dá's een goed idee.

boboi

Er zaten kennelijk Hele Belangrijke Mensen in de Thalys héén. In eerste instantie dacht ik dat de beveiliging op het perron van Brussel-Midi gewoon standaard beveiliging was. Daarna realiseerde ik me dat er wel érg veel body guards in de coupé zaten. Overal kleerkasten met oortjes. (Oortjes kunnen niet praten.) Een bezoekje aan het krantenrek (om een Franstalig papier te scoren) leerde dat er helemaal vooraan zo'n Thalys een 'Salon' is. En daar zaten de Hele Belangrijke Mensen. Hoe belangrijk zagen we pas toen we uitstapten op Paris Nord. Ineens stonden daar misschien wel 15 beveiligers, maar ook Andere Hele Belangrijke Mensen om die Hele Belangrijke Mensen in onze trein te verwelkomen. 't Was net of ze er voor ons stonden. Verder was geheel Paris Nord vergéven van de beveiligers, politie en miliairen. Allemaal uitgerust met dikke mitrailleurs, maar dat zal wel iets met verhoogde terrorismedreiging van doen hebben gehad.

Ekkersrijt...

...heeft zijn straten genummerd.

Zo staat het op het grote bord langs de A50. Zo. Ze zijn er zelf in elk geval blij mee kennelijk.

rugbified

Parijs is totaal en compleet in de ban van de rugby wereldkampioenschappen. Frankrijk speelt morgen in de halve finale tegen Engeland en dat is een belangrijke match. Overal op straat zie je het logo van de rugby-WK, overal afbeeldingen van rugbyspelers, er komen hordes fans aan uit de UK. En Capgemini is een van de hoofdsponsors van deze WK, dus het prachtige Parijse pand aan de Rue Tilsitt wordt ontsierd/versierd (?) door een 5 verdiepingen hoog spandoek dat de volledige gevel die tegenover de Arc de Triomphe ligt, afdekt. Je kunt het onmogelijk missen: we have been rugbified.

Thalys

Dit is de eerste keer dat ik de Thalys neem en ik moet zeggen: het valt helemaal niet tegen. De snelheid is werkelijk onverslaanbaar: 1 uur 20 voor Brussel-Parijs is fenomenaal. Dat gecombineerd met een rustige trein, plenty zitruimte, een stopcontact voor je laptop en alleszins behoorlijke verzorging wat catering betreft, maakt de keuze voor volgende keer eenvoudig. Vanochtend om half 7 vertrokken en om 10 uur in Parijs. Door de mist kun je niet eens zien dat je verrekte hard gaat.

day at the office

Heen LeMonde, terug DeMorgen
Volvic en Badoît
Bonne Maman op croissant
6 uur weg, 21 uur terug
Place de L'Étoile, Champs-Elysées
Onder de Arc de Triomphe door
Pave de boeuf met pepersaus bij de lunch
Chatelet en Chapelle
Gare du Nord, Brussel Midi
Niet de Leonidas vergeten

...en over twee uur mag m'n pak weer uit.